தகனம்

 10. தகனம் (சிசீ 8) #ganeshamarkalam

ஞானவாபியில வந்து உக்காந்திருக்கேன். காவேரிக் கரையில். ஆத்துலெ தண்ணீர் அப்படி சொல்லிக்கும்படியா இல்லை.

சுவாமிமலைலேந்து கும்மோணம் வந்தா பாலக்கரை பாலத்தை தாண்டினதும் வலதுகைப் பக்கம் வந்து ஆத்துப் பக்கமா திரும்பினா வந்துடும். இங்கே நேத்தும் வந்திருந்தேன். நண்பனோட அப்பா தவறி போய்ட்டர். அவர் காரியத்துக்காக. இன்னைக்கு 4ஆம் நாள். இன்னும் வாரம் பூரா வருவான். “சக்ரபாணி! நீயும் வாடா, சித்தே மனசுக்கு சாந்தியா இருக்கு!” கேட்டுண்டான். சுந்தரேஸன் என் பால்ய தோழன். 

ரெண்டு பேரும் ஒண்ணாத்தான் படிச்சம், 10ஆம் கிளாஸ் வரை. சேர்ந்து சுத்துவம், கோவிலுக்குப் போனம். ஒரே பொண்களை சைட் அடிச்சம். அவாத்துக்குப் போனா என்னை ரெம்ப வாஞ்சையா நடத்துவா. ஏதாவது சாப்பிடக் கொடுக்காம அவனம்மா அனுப்பினதில்லை. நண்பன் இப்போ தகப்பனாரை இழந்து தவிச்சுண்டிருக்கான். இன்னும் +2 பரீக்ஷை எழுதி முடிக்கணும். 4 மாசம் இருக்கு. சொச்சப் படிப்பை எப்படி முடிக்கப் போரமோன்னு கவலை முகத்தில் அப்பிண்டு. இந்த ரெண்டு வாரம் எல்லாத்தையும் மறந்துட்டு இந்த முக்கியமான காரியத்தில் ஆழ்ந்துட்டான். இதில் அத்தனை நம்பிக்கை. ஒண்ணுத்தையும் விட்டுடாம செஞ்சுடணும்னு. நான் என்னத்தை செஞ்சுடப் போரேன், கூட வந்து பக்கத்தில் மாரல் சபோர்ட்டா உக்காந்துப்பதில் என்ன சிரமம்? அதான்.

எங்கம்மாதான் இங்கெல்லாம் நான் போப் பிடாதுன்னு ஆரம்பிச்சா. நான்தான் பிடிவாதமாய். இதெல்லாம் போய்ப் பழகிக்கணும்னு தோணித்து.

இவாத்து சாஸ்த்ரிகள் அபரகாரியம் பாக்க மாட்டாராம். தெரிஞ்சவரை ஏற்பாடு செஞ்சு தந்திருக்கர். மொத்தமா பேசியாச்சு. 15ஆயிரம். “சொன்ன டயத்துக்கு போயிடு சுந்தரேஸா! சொச்சத்தை அவர் பாத்துப்பர்”. ராமமூர்த்தி சாஸ்த்ரிகள் சொல்லி அனுப்பிச்சராம். செஞ்சு வைக்கரவர் பேர் சுந்தரமூர்த்தி. பழுத்த பழம். அப்பரமா இன்னும் சிலர் சேர்ந்துப்பாளாம். இப்பத்தைக்கு அவரும் அவரோட அசிஸ்டென்ட்டும். இடம் ஒண்ணும் சொல்லிக்கராப்ல இல்லை. சின்னதா ஒரு குவாட்ரேங்கிள் இவனுக்குன்னு ஏற்படுத்தித் தந்து அங்கேதான் கல்லு நட்டிருக்கா. சொன்னார். கல்லு ஏன் வச்சம்னு. அதில்தான் சுந்தரேசனோட அப்பா ஆத்மா இருக்காம். அப்பரம் வழியனுப்பி வச்சதும் போயிடுமாம். இன்னும் அந்தண்ட சில கற்கள் பாக்கரேன். இவனைப்போல் சில குடும்பங்கள் வந்து காரியம் ஜோரா நடந்திண்டிருக்கு. ஒரு டயத்தில் இடமே ஜேஜேன்னு.

ஆத்தங்கரையில்தான் எல்லாம் நடந்தாரது. நம்ப சடங்குகளுக்கெல்லாம் நீர் தேவை. அதனால் நதிகளைச் சார்ந்தே எல்லா கர்மாக்களும். பிறப்பு, இறப்பு, ரெண்டுக்கும் நடூல செய்ய வேண்டியதெல்லாத்துக்கும் நீரும் ஆகாசமும் ஆதாயமா. சுப காரியங்களுக்கு அக்னிதான் சாஷி. “ஓம்பூர்ப”ன்னு சொல்லிண்டே நன்னா மூச்சுக்காத்தை இழுத்துக்கணும். செய்யரதில்லை. சக்தி எங்கேந்து வரும்? அதான் பிராம்ணாள்லாம் நொஞ்சான்களா இருக்கா. இல்லை ஸ்தூல சரீரமா தொப்பையோட. இந்த சுந்தரமூர்த்தி மாமா மாதிரி. அவர் அசிஸ்டென்ட் தேவலை. ஒவ்வொரு நாளும் நாளைக்கு என்ன செய்யப் போரம்னு விவரிக்கரர். எப்பவும் நாளைக்கும் நாளன்னைக்கும் பத்தின சிந்தனையை வேணூம்னே வளர்த்து விடராப்போல் இருக்கு அவர் பேச்சு. அதாவது கடந்த நாட்களை அதாவது இவன் அப்பாவோட வாழ்ந்த நாட்கள இவனை சீக்கிரம் மறக்க வைக்க முயற்சி மாதிரி. அதுவும் தேவைதான்.

எனக்கென்னமோ இந்த 11நா காரியங்கள் எல்லாம் இறந்து போனவரோட ஆத்மாவ வழியனுப்பி வைக்கன்னு பண்றதுன்னு மட்டுமில்லாம இருக்கரவா இந்த 11 நாட்களில் அவா பத்தின நினைப்பை, குறிப்பா அவா மறைவு ஏற்படுத்திட்ட துக்கத்தை போக்கடிக்கன்னுதான் வச்சிருக்கான்னு பட்டது. சுந்தரேஸன் படிப்படியா தேறிண்டு வருவதை கண்கூடாப் பாக்க முடீஞ்சது. ஆழமா ஹ்ருதயத்தில் நிக்கர பாசமும் பரிவான நினைவுகளும் அதெல்லாத்துக்கும் காரணமான மனுஷா இப்போ உயிரோட எலும்பும் சதையுமா நம்முன்னாடி எப்பவும் திரும்பி வரமாட்டான்னு புரிய, புரிஞ்சிட்டாலும் ஏத்துக்கர பக்குவம் அத்தனை சுலபமா வராதுதான். அந்த துக்கத்தை – அதை கவனிக்காம விட்டுட்டா ஆளையே சாய்ச்சுத் தள்ளிவிட்ருமோ அதையும் - நாசூக்கா விரட்டி அடிக்கவே இந்த ஞானவாபி. செய்ய வேண்டியதை சரியான மந்திரங்களோட ஆத்துலேயோ இப்படி பொது இடங்கள்ளேயோ – குறிப்பா நதிக் கரையில் திறந்த வெளிகளில் செய்யரச்சே அந்த நோக்கமும் கைகூடும். அகாசமும், காத்தும் நீறும் நம்மை சூழ்ந்துக்க நாம அனுமதிச்சா உடம்புக்குள் புதுத் தெம்பு வந்து குடிபுகுந்துண்டு எதையும் சாதிச்சுக்கலாம்னு தெகிரியம் கொடுக்க மனுஷாளுக்கு இப்படி ஒரு அவகாசமோன்னு பட்டது.

இந்த முக்கியமான சில நாட்கள் வாத்தியார் என்னல்லாம் செய்யரார் அதுக்கெல்லாம் என்னென்ன அர்த்தம்னும் கத்துக்கணும்னு ஆசை வந்தது. ஆனா சுந்தரமூர்த்தி மாமா ஒண்ணும் இடம் தரலை. ஏதாவது கேட்டா மழுப்பிண்டே நாளைக்கு டயத்துக்கு வந்துடுங்கோன்னு மட்டும் சொல்லுவர். கூட நின்ன அவர் அசிஸ்டென்ட் ஒருநா சொல்ரர் “நீ உங்காத்து வாத்தியாரைக் கேக்கணும். நவக்ரஹ ஹோமம் செய்வா அப்ப இதெல்லாம் கேட்டுத் தெரிஞ்சுக்கலாம். இப்போ மந்திரத்தை ஸ்பஷ்டமா விட்டுடாம சொன்னா நல்லது.” “அட போம் ஓய்”ன்னு பட்டுடுத்து. அப்பரமா தெரிஞ்சது ராமமூர்த்தி இவாளக் கலந்துக்காம கம்மி ரேட்டில் பேக்கேஜ் ஒத்துண்டுட்டர்னும் அதில் இவாளுக்கு அபிப்ராய பேதமும் வந்துடுத்துன்னு. “சரி போட்டம், வேற யாரையாவது கேட்டுத் தெரிஞ்சுக்கலாம் சுந்தரேசா.”

6ஆம் நா காரியத்தின்போதுதான் அந்த தாடிக்கார மாமாவை படித்துறையில் பாத்தம். மாமான்னு வெளியாம்பிள்ளைகள் யாரைப் பாத்தாலும் சொல்லும் வழக்கம் நம்மாங்களில். இவர் எப்படி மாமாவாகலாம்? அட்ட கருப்பா! எங்கம்மாவோட கூடப் பொறந்திருந்தா இப்படியா இருப்பர்? நிறைய முடி. கலர் அடிச்சதோங்கிராப்போல் தாடிமட்டும் இயல்பா வெளிர் நிறத்தோட. கண்களில் ஒரு விஷமம். கழுத்தில் ஜவ்வந்திப்பூ மாலை. பழச்சாப் போனது, கழட்டாம வச்சிண்டிருக்கார்னு தெரிஞ்சது. யார் போட்டிருப்பா? இல்லை இவரா வாங்கி மாட்டிண்டதா? படித்துரைல உக்காந்துண்டு ஓடாத நீரை வெறிச்சுப் பாத்துண்டு. மனுஷா அப்பப்ப வந்துண்டும் போய்ண்டும் இருப்பத கண்டுக்காம. சிலர் இவரை பாத்துட்டாலும் ஒரு க்ஷணத்துக்கு மேல் நிக்காம அவா வேலையில் கவனமா. ரெம்ப நாளா ஒரே இடத்தில் உக்காந்திருக்காரோ, உக்காந்த இடத்தில் வேர் விட்டுட்டாப்போல் அசைவேயில்லாம. கண்களில் சித்தே சிவப்பூறிய பிறகும் தீக்ஷண்யம். நேருக்கு நேரா பாத்தா வசீகரிக்கப்பட்டு போயிடுவோம். 

பிண்டத்தை கரைச்சுட்டு ஏறி வரச்சே இவரைப் பாத்தம். “யார்டா? காசீலேந்து இங்கே வந்து செட்டிலாப்போரர் போலேருக்கு!” சுந்தரேஸன் சொன்னது காதில் விழுந்துட்டாப்போல் “ஆமாம் அதத்தான் செய்யப் போரேன்கிராப்போல் தலையசைச்சு “இங்கே வா!”ன்னு கைகாட்டிக் கூப்பிட கிட்டக்க போகாம இருக்க முடியலை.

“அப்பாக்கு காரியம் நடந்தாரதா?” எப்படித் தெரியும்? “ஆமாம், இவன் அப்பாக்கு.” “நிறைய கேள்விகளுக்கு பதில் தெரிஞ்சுக்கணுமா?” அட! இவர் என்ன எல்லாம் தெரிஞ்ச ஞானியா? “உங்களுக்கு எப்படி தெரியும்?” அது முக்கியமில்லை, கேக்கணும்னா இப்படி எதுக்கால உக்காந்துண்டு கேக்கலாம். இல்லைன்னா போய்க்கலாம்.” நான் யோசிக்கரப்போவே சுந்தரேசன் உக்காந்துட்டான்.

“இப்படிப்பட்ட இழப்பு நேர்ந்துட்டப்பரம் மனசில் இத்தனை சஞ்சலங்களும் துக்கமும் இருக்கப்போ கோவிலுக்குப் போப் பிடாதுன்னு ஏன் வச்சிருக்கா? இந்த டயத்தில்தானே கடவுள் மின்னாடி போய் மனக் குறைகளை கொட்டணும்னு தோணும்? அது என்ன தீட்டு அது இதுன்னு.” “ஹாஹா”ன்னு பதிலுக்கு சிரிப்பு. “தீட்டெல்லாம் கிடையாது. அப்படியே இருந்துட்டாலும் கும்பேஸ்வரரை நம்ப தீட்டு என்ன செஞ்சுடும்? நீ போர கோவிலில் இருக்கும் சாமி கல்லில் வடிச்சதுதானே?” “ஆமாம்”. “செத்துப் போனவாளும் அவா வாழ்நாளில் என்ன செஞ்சிருந்தாலும் அன்னீலேந்து சாமியா வழிபட தகுந்தவாதான். அதை காட்டத்தான் கல்லு ஊணி காரியங்கள் செய்வது. செத்துப் போனவா ஆத்மா அதில் வந்து உக்காந்துக்கும்னு சூசகமா சொல்லி சிம்ப்ளா புரிஞ்சுக்க வேண்டிய சமாசாரத்தை மர்மமா நம்ப முடியாமப் பண்ணி குழப்பி விட்டிருக்கா. உங்கப்பா தெய்வமா போய்ட்டர்னு வச்சுண்டா துக்கம் சட்டுன்னு சந்தோஷமாப் பூடும். அதுனால இந்த கல்லுக்குள் வந்து குடியேறிட்ட ஆத்மாக்கு வேண்டிய சிசுருஷைகளை இந்த 9நா செஞ்சா மட்டும் போதும், கோவிலுக்குள் இருக்கும் கல்லில் உறையும் பரமாத்வாவை மறந்துடுன்னு சொல்ல தீட்டு அது இதுன்னு!”

“அப்படீன்னா இத்தனைநா எலாபொரேட்டா காரியங்கள் தேவையா?” “நல்ல கேள்வி. ஒண்ணும் வேண்டாம்னுட்டு இருந்துடலாம். ஆனா நம்ப ஹிந்து மதம் அத்தனை ஸ்ரேஷ்டமா நம்ப வாழ்க்கையை பாக்கரது. அத்வைதம் படிச்சிருக்காயோ? கடவுளும் மனுஷாளும் வெவ்வேறயில்லை, ரெண்டும் ஒண்ணேன்னு நாம போகிர கோவிலிலெல்லாம் கல்லில் சொல்லி வச்சுருக்கா. வேதங்கள் எல்லாம் அகம் பிரம்மாஸ்மீன்னு சொல்ரது. அப்படீன்னா மனுஷ ஜன்மம் கடவுளின் அவதாரமாத்தான் வச்சுக்கணும். நீயும் கடவுள் நானும் கடவுள். அதனால்தான் கர்ப்பத்தில் உண்டானதுலேந்து செத்துப் போனப்பரமும் செய்யவேண்டிய 16 சம்ஸ்காரங்கள் சொல்லப்பட்டிருக்கு. கர்ப்ஹந்தன் அப்படீன்னு ஆரம்பிச்சு 3, குழந்தை பருவ காலங்களில் 6, படிக்கர காலங்களில் 5, இதோட கல்யாணமும் அதுக்கப்பரம் அந்த்யேஷ்டீன்னு இப்போ செய்யரதும் சேர்த்தி. பரப்பிரம்ம ஸ்வரூபமாவே நீ பிறப்பெடுக்கராய்னா உன் வாழ்க்கையில் கோவில்ல செய்யப்படும் பூஜை போல் உனக்கு செஞ்சு நீ உன்னை கடவுள் ஸ்தானத்துக்கு அருகாமையில் எப்பவும் வச்சிக்க பிரயத்தனப் படணும். மரணம் சம்பவிச்சப்பரம் செய்ய வேண்டியத செஞ்சு இந்த 12நாட்களில் உன்னை அதே பரப்பிரம்மத்துகிட்டே திருப்பி அனுப்பி வைக்கும் வைபவம் இது”. 

ஓ! இதுக்காகத்தான் இதில் ஒண்ணும் குறை வைக்கப் பிடாதோ! சொச்ச சமாச்சாரம் எப்படி நடந்ததோ நடக்காமப் போனதோ இதை சரியாச் செய்யலைன்னா தப்புன்னும் விளங்கித்து. நாங்க யோசிப்பதை உணர்ந்துண்ட சாது இன்னொண்ணும் சொல்ரர் “கடைசீயா செய்யப்படும் இந்த சம்ஸ்காரத்தை யாரும் அவாளே செஞ்சுக்க முடியாது. இன்னொருத்தர்தான் செய்யணும். இன்னொருத்தருக்காகச் செய்து கொடுக்கரச்சே செய்யரவாளுக்கு அது அற்புதமான புண்யத்தை தேடிவந்து கொடுக்கும். இதை செய்ய உன்னை பெத்ததுக்கு நீதான் உன் பெற்றோருக்கு கடமைப்பட்டிருக்காய்.”

மனுஷர் என்னமா எல்லாத்தையும அதன் தலைமேல் தூக்கி நிறுத்தி புதிய அர்த்தத்தை புரிய வைக்கரார்னு பட்டது. “மத்த மதங்களில் செய்யராப்போல் நாம ஏன் செத்தவாளை புதைக்காம தீயில் இட்டு தகனம் செய்யரோம்?” “சொல்ரேன் கவனமா கேட்டுக்கோ!” ஆரம்பிக்கரர்

“புதைக்கரதா எரிப்பதா என்ற விவாதம் தேவையே இல்லை. இதில் இந்து மதம் சொன்னதுவே முதன்மையானது. உனக்கு தெரியுமோ தினம் ஆயிரக்கணக்கான பேர் மரணம் எய்துகிரார்கள். இருந்தாலும் மனுஷ முயற்சிகள் பல ஆயுசைக் கூட்டிக்கவும் சாகாம இருந்துட முடியாதா எங்கிர ஏக்கத்தோடவே. இந்த ஏக்கத்தின் தொடர் கதையாவே நாம சாகமாட்டம் நம்ப ஆத்மா வாழ்ந்திண்டே இருக்கும் இங்கே இல்லைனாலும் இன்னொரு உலகத்தில், அப்பரம் மறுபிறவி எடுத்து வரும்னெல்லாம் நம்பிக்கைய வளர்த்து வச்சுப்பம். என்னாரதுன்னு யாருக்கும் தெரியாது. வாழ்ந்திண்டே இருக்கணும் எங்கிர ஆசை அடிப்படை. எல்லாருக்கும். இந்த ஆசை அறுபட்டாத்தான் முக்தி. அதுக்குத்தான் தகனம்.” சொல்லிட்டு பாஸ் கொடுக்கரர். நாங்க கவனமா என்ன சொல்லப் போரார்னு.

“ஆத்மா மறுபிறவி எடுக்கட்டும் எடுக்காமப் போட்டம். ஆனா உடலை தகனம் செய்வதால் அதை முற்றிலும் இல்லாமப் பண்ணிடலாம். அதுக்கு என்ன அவசியம்? இந்த உடலால் ஆசா பாசங்களை வளர்த்து விட்டூண்டு லோக சௌக்கர்யங்களில் மூழ்கித் திளைச்சாச்சு அந்த உடம்பே இல்லாமப் போய்டாத்தான் அந்த ஆத்மா அந்த நினைப்பை விட்டுத் தள்ளும். அது ஒரு வேளை திரும்பி வந்து பாத்தா இந்த உடம்பு இருக்கப் பிடாது. அதுக்குத்தான் தகனம். பற்றறுக்க முடியாம தவிக்கும் ஆத்மாவை பற்றுக்குக் காரணமான உடலை கண்காணாம பண்ணிடும் இந்த அக்னி. எரிச்சதும் கிடைக்கும் சாம்பலை நீரில், ஓடும் நதியிலோ, வீசும் கடலைகளிலோ சுத்தமா கரைச்சுடணும். அதுதான் இந்த 16ஆவது சமஸ்காரம் அந்த்யேஷ்டியின் ஆரம்பம்”. சாது சொன்னது ஸரியாப் பட்டது. ஆனா அவர் இன்னும் முடிக்கலை.

“நம்ப உடல் பஞ்ச பூதங்களால் ஆனது. நிலம் நீர், காற்று, அக்னி ஆகாயம் எல்லாம் சேர்ந்ததே மனுஷ சரீரம். அதை அதுகளுக்கே திருப்பித் தருவதுதானே முறை? அதைவிட சிலாக்கியமா நம்மை பெத்தவா பரப்பிரம்மத்தை திரும்பப் போய் அடைவதை எப்படி ஊர்ஜிதப் படுத்திப்பது? அக்னிக்கு இரையாத் தந்து சாம்பலை ஆகாசத்தை பாத்துண்டு நீரில் கரைச்சுட்டா எல்லாம் ஆச்சு!”

சாது மாமாவ கைகூப்பி தொழுதுட்டு எழுந்துண்டம். மணி 12. நிழல்ல இருந்தது வெய்யல் தெரியலை. படி நெறுப்பா சுட்டது. அண்ணாந்து பாக்க முடியலை. சூர்ய பகவான் அக்னிப் பிழம்பா. கண்ணக் கூசித்து. 

ஞாபவாபி வாசல்ல செறுப்பை கழட்டி விட்டது ஞாபகத்துக்கு வந்தது. ஓடினம். அக்னிக்கு இரையாக இன்னும் நிறைய வருஷங்கள் இருக்குன்னு!