காமாக்யா - 6
கோவில் உள்ளே நுழைகிறோம், ஏன் இந்த வரிசை இத்தனை மெதுவாக நகர்கிறது என்ற கேள்வி, ஒரு பெரிய மஹா மண்டபத்தில் நுழைகிறோம், அத்தனை பெரிய மண்டபம், அதன் வலப்பக்கம் திருப்பி விடப்பட்ட வரிசையில் செல்கிறோம், பொன்னால் வேநப்பட்ட ஒரு பீடத்தில் ஒரு ரூபம் இருக்கிறது, கையில் இருந்த தாமரையை அங்கே இடச்சொல்கின்றனர்,
ஏதோ உணர்ந்தவனாய் முதலாளியை நோக்கி கைகளை நீட்ட மற்றொரு தாமரை என் கரத்தில் சேர்கிறது, அதை அந்த பீடத்தில் சேர்ப்பிக்கிறோம், உடன் வந்த அஷ்ட வசுக்களும் சேர்க்கின்றனர், நான் ஜெபித்து வந்த மலர் என் கரங்களிலேயே நிலை பெறுகிறது!
ஆம் இது மூல சன்னதி அல்ல, அங்கே ஒரு பாண்டா என் கைகளில் குங்கும்ப்ரசாதம் தருகிறார்! வரிசை மேலும் தொடர்கிறது,
இரண்டு பெரிய தூண்கள் அதன் இடையே தான் வரிசை போகிறது, நான் நுழைந்த உடன் என் ஏழாவது அறிவு உயிர் பெற்று, பூபதி மாமாவும், முதலாளியும் இரண்டு தூண்களுக்குள் அகப்பட்டு விடக்கூடாது, ஏனோ கரும்புச்சாரு மிசின் ஞாபகத்துற்கு வருகிறது!
நான் ஒல்லியாக இருப்பதால் எளிதில் கடந்துவிட்டேன், இந்த இரு புஷ்ட்டி வர்த்தனங்களும் சிக்கிக்கொண்டால் எவ்வாறு மீட்பது, நல்ல வேலை சற்று அகலம் இருந்தது, அநேகமாக ஒரு குட்டி யானை நுழையும் இடம் இருந்திருக்க வேண்டும்! இல்லை எனில் இவர்கள் கடந்து வருவது அசாத்தியம்!
புதுக்கோட்டை ராஜாவும் கடந்துவிட்டார், அப்படியானால் ஒரு டைனசர் போகவே இடமிருந்திருக்க வேண்டும், இதை மனதில் நினைத்துக்கொண்டேன்,
ஒருக்கால் சொல்லி இருந்தால் அடுத்த இரண்டுமணி நேரமும் என்னை என் காதுகளை சிவப்பாக்கி இருப்பர்!
அங்கே இடப்பக்கம் நான் ஒரு ரூபத்தை காண்கிறேன், குரங்கும் மனிதனும் கலந்த கலவையாய் ஒரு ரூபம் தன் தலையை இடப்பக்கம் திருப்பி இருக்கிறது, இந்த ரூபத்தை தாந்த்ரீகம் சார்ந்த வரு புத்தகத்தில் கண்டதுண்டு, ஆம் இது அதே தான், இது வாமாச்சாரத்தின் குறியீடு!
கீழே ஒரு எருமைத்தலை வெட்டி வைக்கப்பட்டுள்ளது, அருகருகே இரு ஆட்டுத்தலைகள், குடலிருந்து ஒரு அமிலம் வெளிப்பட்டு தொண்டையை நெருங்கி ஒரு வித அசூயையை ஏற்படுத்துகிறது! அந்த எருமைத்தலையின் கண்கள் எனக்கு பயம் தருகிறது! ஹே மாதா! இது என்ன கொடுமை! சண்டாளர்கள் கையிலல்லவா சிக்கி இருக்கிறாய்!
அறிவுக்கு சற்றும் பொருந்தவில்லை, அருகே உள்ள வாசல் தான் வாமாச்சார வாசல், அந்த வாசலின் வெளியே தலைவிரிக் கோலமாய் ஜடாமுடியுன் ஒருவர் ஏதோ மந்த்ரஜபம் செய்து கொண்டிருக்கிறார், பாவம் ஏதோ ஒரு சிறு தேவதையை சித்தி செய்ய எத்தனிக்கிறார்,
அடுத்த இடம் குறுகலாகிறது! நான்கு நபர்கள் மட்டுமே போகக்கூடிய சிறு குகை போலாகிறது,நடுவில் ஒரு கயிறு.,. இருவர் போகலாம், இருவர் வரலாம், மெல்ல படிகள் கீழிறங்குகிறது, இதனால் தான் வரிசை மெதுவாக நகர்கிறது!
என் நினைவு சரி எனில் பத்து படிக்கட்டுகள்!
வரிசை நிற்கிறது!
மேலே பார்க்கிறேன், ஆஹா ஆஹா பரந்து விரிந்து விசாலமான மூலாலயம் அது! இதன் தொன்மை ஈராயிரம் ஆண்டுகள் உடையதாக இருத்தல் வேண்டும்,இருளான அந்த இடத்தில் ஒரு சிறு மதில் ஒன்று ஏற்பட்டு, லேசாக வலது புறம் திரும்புகிறது!
அவ்விடத்தில் நிற்கின்றோம்!
எனக்கு சிந்தாமணி க்ரஹம் ஞாபகம் வருகிறது!
கண்பார்வைக்கு அப்பால் மேல் விதானம் இருக்கிறது, உடல் மயிற்கூச்செரிகிறது, உள்ளம் படபடக்கிறது,
இரண்டு மாத தபஸ இல்லையில்லை வாழ்வின் தவம் பலிக்கப்போகிறது! தேவரும் மூவரும் வானோரும் ஏத்த நிர்மல ஜ்யோதிப்பிளம்பாய் அரூபியாய் மாயாவாக நின்ற அம்பிகையை அவளுக்கே உண்டான சக்தி பீடத்தில் தரிசிக்க இருக்கிறேன் என்ற உணர்வு உண்டாகிறது,
தாமரை மலரே நீ பிறந்ததன் மகத்துவத்தை பெறப்போகிறாய், அவளிடம் உன்னை சமர்ப்பித்து விடப்போகிறேன் உனக்கு முக்தி கிடைக்கப்போகிறது, அவளிடம் சொல், அஞ்ஞானியாய் இழிபிறப்பாய் ஊனனாய்,உயர் பிராமண குலத்தில் தப்பிப்பிறந்த இப்பாவிக்கு அவள் தாழ் நிழலில் இடம் கேள்!
இன்னும் எத்தனை இடர்களை கடந்து அவளை அடையப்போகிறேன், என் கர்மாவை கழிக்க இன்னும் எத்தனை பிறவி இந்த அற்பனுக்கு!? அவளின்றி வேறேதும் அடைதல் இல்லை,
அவளின்றி எனை கடைதேற்ற யாருமில்லை, அவளை தரிசிக்கும் நேரத்தில் ப்ரார்த்திக்க இயலாது, அந்நேரத்தில் ஐம்புலன்கள் இயங்காது, நீ மறவாமல் அவளிடம் சொல் என கையில் இருந்த தாமரை மலரிடம் சொல்லி வைத்தேன்...
சன்னதியை நெருங்கிவிட்டேன், இப்போது எழுத என்னிடம் த்ராணி இல்லை, மனச்சிந்தனை அங்கே நின்றுவிட்டது,
அடுத்த பதிவில் தரிசிப்போம்!
அடைக்கலம் நீயே அம்மா அகிலாண்டேஸ்வரி.....
No comments:
Post a Comment