தாராசுரம்

 தாராசுரம் என்னும் மாயாலோகம்

   புலர்ந்தும் புலராத வைகறை பொழுதில், தாராசுரம் வந்து சேர்ந்தோம். கும்பகோணத்திலிருந்து சுமார் 10 கிமீதான். சோழர் காலத்தில் பழையாறையைச் சேர்ந்த ஒரு சிறு பகுதியாக இருந்ததாம். கிபி 1167 ல் இரண்டாம் ராஜராஜனால்(இரண்டாம் குலோத்துங்க சோழனின் குமாரன்) கட்டப்பட்ட கோயில். 

   இந்திய தொல்லியல் துறையினால்(ASI) இந்தக் கோயில் பராமரிக்கப்பட்டு வருகிறது. ஆலயம் ஒரு கோட்டை போல் காட்சி அளிக்கிறது. ஆலயத்தைச் சுற்றி அகன்ற புல்வெளி பச்சைநிறப் பாய் விரித்தது போல் தோன்றுகிறது. 

    கிழக்கு வாசலில் மொட்டை கோபுரம் காணப்படுகிறது. அதை ஒட்டிய இடிந்து போன சுவர்களில், சிதைந்து போன சிற்பங்களில் கூட சோழர் கால சிற்பிகள் கைவண்ணம் தெளிவாகத் தெரிகிறது.

    சுவாமி சந்நிதி நடை திறக்கவில்லையாதலால், அம்பாளின் தனிக்கோவிலுக்குச் சென்றோம். பிற்கால சோழர் கட்டமைப்பில் தான், அம்பாளுக்குத் தனி ஆலயம் அமைக்கும் வழக்கம் நடைமுறைக்கு வந்தது.

  'குறைவற முப்பத்திரண்டு அறம் வளர்க்கும் அம்பிகை' , அவளை நாடி வந்த எங்களை ஏமாற்றவில்லை. அன்னையல்லவோ அவள்!! குழந்தைகள் 'அம்மா' என அரற்றும் முன்பே, ஓடி வந்து அருள் புரிதல் அவளின் இயல்பன்றோ! தெய்வ நாயகியும் ஆலயக் கதவை மட்டுமல்ல, அவளின் சேலொத்த விழிகளையும் திறந்து வைத்து, எங்களை அழைத்து ஆட்கொண்டாள்.

    அந்த குளிர்விழிப் பார்வையிலே நாங்கள் கரைந்தே போனோம்.

  "வல்லபம் ஒன்றறியேன், சிறியேன்-நின் மலரடி செம்பல்லவம் அல்லது பற்றொன்றிலேன்; பசும் பொற் பொருப்பு வில்லவர் தம்மோடும் வீற்றிருப்பாய், வினையேன் தொடுத்த சொல், அவமாயினும் நின் திருநாமங்கள் தோத்திரமே."

   கண்கள் மட்டுமா? அவளின் முல்லை அரும்பை நிகர் மெல்லிய நாசிகளும், அவற்றில் ஜொலித்த நத்தும், புல்லாக்கும்...மாதுளம்பூ வர்ண அதரங்களும், அதில் ஜொலித்த இளநவ

முறுவலும், செந்நிற சேலையும் அதன் கீழ்த் தெரிகின்ற பாதசரம் அணிந்த செம்பஞ்சு சரணங்களும்...அடியாளுடைய வர்ணனைக்கு அப்பாற்பட்ட சௌந்தர்ய வதி, இந்த தெய்வநாயகி!  அவள் கொலுவிருக்கும் மண்டபம் யாளி தூண்களால் அமைக்கப்பட்டிருந்தது.

   அற்புதமான ஏகாந்த சேவைக்குப் பின்

தெய்வநாயகியின் தர்பாரிலிருந்து நீங்கி, தென்னாடுடைய சிவனின் சந்நிதிக்கு மீண்டோம். 

   வாசலில் அழகான நந்திகேஸ்வரர் சற்று தாழ்வான முற்றத்தில் காற்றாட அமர்ந்திருக்கிறார். அவரிடம் அனுமதி பெற்று, பலிபீடத்தையும் வணங்கிவிட்டு, ஆலயத்தினுள் நுழைகிறோம். நந்திக்குப் பின்னால் சப்தஸ்வர படிகள், கம்பிக்குள் சிறை வைக்கப்பட்டிருக்கின்றன.

   கோயிலுக்குள் காலடி எடுத்து வைத்ததும் சிற்பங்களால்(miniatures)

சமைத்த கோட்டைக்குள் நுழைவது போன்ற உணர்வு அனைவருக்கும்...

   கருங்கல்லில் ஒரு கலைக்கோயில்...

முன் மண்டபம் ஒரு தேர் போல் காட்சியளிக்கிறது. மேல் ஏறியவுடன் கருங்கல் சிற்பத் தூண்கள் நிரம்பிய தளம். ஒவ்வொரு ஸ்தம்பமும் அழகின் பிம்பம். மலர்கள், கொடிகள், தேவலோக காட்சிகள், நடனமாடும் அரம்பையர், அறுபத்து மூவரின் வரலாறுகள், கைலாயக் காட்சிகள், புராணங்கள்...அனைத்தையும் இந்த ராஜ கம்பீர மண்டபத்தில் சிற்பங்களாய் வடித்து விட்டனர் இந்தப் பொல்லாத சோழச் சிற்பிகள். 

    கங்கை கொண்ட சோழபுரத்தைப் போல அண்ணாந்து பார்த்து வியக்கும் கம்பீர சிற்பங்கள் அல்ல, இங்கிருப்பவை...குனிந்து பார்த்து குதூகலிக்கும், ஒன்றரை சாண் உயரம் உள்ள செவ்வகப் படிமங்களில் செதுக்கப்பட்டவை. நாட்டிய சாஸ்திரத்தில் சொல்லப்பட்டுள்ள கரணங்கள், முத்திரைகள், பயன்படுத்தப்படும் வாத்தியங்கள் அனைத்தையும் வடித்திருக்கின்றனர். அதைத் தவிர வெளிப்ரகாரத்தின் முடிவில், ஒரு சிற்பக்கூடத்தைக் காணலாம். சிதிலமடைந்த சிலைகள், உற்சவ மூர்த்தங்கள், பூர்த்தியாகாத கலை வடிவங்களை இங்கு வைத்திருக்கின்றனர். இந்த மண்டபத்தின் மேல் விதானத்தில் 12 ராசிகளும் புடைப்பு சிற்பங்களாகப் பொளிந்திருக்கின்றனர்.

    ஒரு நாள் போதுமா இந்த சிற்பக் கோட்டையை ரசிக்க?  கண்களை மூடிக்கொண்டு...யாளியின் சிலை மீது கை வைத்தால், அது உறுமும் சப்தம் கேட்கிறது..முன்னங்கால்களைத் தூக்கியபடி ஓடி வரும் குதிரை சிலைகளைப் பார்த்தால், நம் மேல் பாய்ந்து விடுமோ என அச்சம் வருகிறது. நடன மங்கையரைப் பார்த்தால் இந்திர லோகம் தெரிகிறது....நாதஸ்வரம், மேளம், சேமக்கலம், ஆலயமணியின் ஓசை எல்லாம் இயைந்து வருகின்றன..ஆடல் வல்லான் சபையில் சலங்கை ஒலி, உடுக்கை, பறை ஓசைகள் செவிகளை நிறைக்கின்றன. ...கைலாயம் இது தான் என்று காதில் யாரோ சொல்வது போல் இருந்தது..

  அம்மையும், அப்பனும் இந்த கொலு மண்டபத்தில் எளிமையாக காட்சி தருகின்றனர். விஷ்ணு மாயா தேவி, (மோகினி அவதாரம்) கையில் அமிர்த கலசத்துடனும், தாமரை மலருடனும் சிரிக்கிறாள். இந்தக் கோயில் பாடல் பெற்ற ஸ்தலமன்று..ஆனால் ஒட்டக்கூத்தரின் 'தக்கயாக பரணி'யில் இதைப் பற்றிய குறிப்புகள் காணப்படுகின்றன.

  ஒரே ஒரு குறை, ஏக்கம்...அந்த மன்னாதி மன்னர்கள் இருந்தபோது, இவ்வாலயங்களில் எந்த மாதிரி ஒரு கோலாகலம் இருந்திருக்க வேண்டும்?

ஆறுகால பூஜைகளும், அடியவர் திருக்கூட்டமும், வேத கோஷமும், திருமுறை ஓதலும், இன்னிசை வாணர்களும், நாட்டியப் பெண்களும், நாசிகளை வருடும் திருநீறு, சந்தனம், பன்னீர் கலந்த வாசமும், நறுமணம் நிறைந்த மலர்மாலைகளை சூடி அகமகிழ்ந்து அமர்ந்திருக்கும் இறைவனும், இறைவியும் அனைவருக்கும் அருளை அள்ளி அள்ளி வழங்கும் அழகும்...என்ன ஒரு அனுபூதி நிலை அது? 

கண்களைக் திறந்தால் இன்றைய வெறுமை நெஞ்சில் அறைகிறது.

இது வெறும் நினைவுச்சின்னம் என்ற நிலை மாறி, தெய்வீக அதிர்வலைகள் நிரம்பிய ஆலயமாக வேண்டுமெனில், பக்தர்கள் ஆறுகாலத்திலும் திரளாக ஆலயத்திற்கு சென்று, பூஜா விதிகள் செழுமை பெறச் செய்ய வேண்டும். 

அப்போதுதான் இந்த ஆலயம் இன்னுமொரு ஆயிரம் ஆண்டுகள் ஜீவனுடன் இருக்கும். 

கிளம்பும் சமயமாகி விட்டது. கதிரவன் மேலெழும்பி தன் கிரணங்களால் கோபுரத்துக்கு பொற்கூரை வேய்ந்திருந்தான். அந்த அழகையும் ரசித்தோம்...புகைப்படங்கள் எடுத்தோம்.சோகம், பெருமை, கழிவிரக்கம், கோபம், இயலாமை இத்தனை உணர்ச்சிகளும் ஒரு சேர்ந்து மனதில் ஒரு வண்டு போலக் குடைகிறது, விழிக்கடையில் ஒரு துளி நீர், பாரமாய் நெஞ்சில் இறங்குகிறது. 

   விடை கொடுப்பீர் அம்மையே, அப்பனே!

    அழைத்தால் மீண்டும் வருகிறோம்.

"நாயிற் கடையாய்க் கிடந்த அடியேற்குத்
தாயிற் சிறந்த தயாவான தத்துவனே
மாசற்ற சோதி மலர்ந்த மலர்ச் சுடரே
தேசனே தேனாரமுதே சிவபுரனே
பாசமாம் பற்றறுத்துப் பாரிக்கும

Gayathri