தாத்தாவின் விரல்

 தாத்தாவின் விரல்

ஏற்கனவே அப்பாவின் குரல் எழுதியாய்விட்டது. சரி அடுத்தது தாத்தாவின் விரல் பற்றி எழுதலாம் என துணிந்தேன்.எல்லா தாத்தாக்களும் பேத்தி,பேரன் மேல் அபரிமிதமான அன்பை பொழிவார்கள்.இதற்கு எல்லையே இல்லை.இதை தாத்தாவாகா(பாட்டியாக) இருந்து அனுபவித்தால்தான் புரியும். வயதான கிழங்களிடம் மகனே, மகளோ, மாட்டுப்பெண்ணே  பேசுவதற்கு இந்த இயந்தரமயமான உலகில், நேரம் கிடைப்பதில்லை. என்னதான் ஒற்றுமையான கணவன் மனைவியாக இருந்தாலும்,அதென்னமோ வயசான பாட்டிகள் தங்கள் கணவர்களிடம் அதிகம் பேசுவதில்லை.இது போன்ற கட்டத்தில் தாத்தாகளுக்கு புகலிடம்

ஆறு ஏழு வயதுக்குட்பட்ட   பேரன் பேத்திகளே.இதற்கும் ஒரு கண்டிஷன் உள்ளது.பசங்கள்பெரிய மனது செய்து அப்ப,அம்மாக்களை ஹோமுக்கு துரத்தாமலிருக்க வேண்டும்.

இந்த விஷயத்தில் சபேசன் அதிர்ஷ்டசாலி.அவர் ஒரே மகன் மாதவனிடம் தங்கியிருந்தார்.

சபேசன் அந்த காலத்து B.Sc.BT.ஒரு பிரசத்தி பெற்ற  பள்ளியில் கணக்கு வாத்தியாராயிருந்து ரிடையர் ஆனவர்.வயது 84.வியாதி வெக்கை அதிகம் இல்லை.பென்ஷன் வாங்குகிறார்.மனவி ருக்மிணி சாது.பையன்,மாட்டுப் பெண்ணுக்கு கட்டுப்பட்டவள்.மாதவனுக்கு முதலில் பிறந்தது ஆண். சபரீஷ் என பெயரிட்டார்கள்.ஏழு வருடம் கழித்து மகாலக்ஷ்மி பிறந்தாள்.பெண் குழந்தை பிறந்ததில் எல்லோருக்கும் பரம சந்தோஷம்.

குழந்தையுடனே பெரும்பாலான நேரங்கள் சபேசன் செலவிட்டார்.அவள் தத்தக்கா பித்தக்கா என நடக்க ஆரம்பித்ததும் சபேசன் குழந்தை கீழே விழாமல் இருக்க வேண்டுமே என  ஏகத்துக்கு கவலைப்படுவார்.

அவள் பூவாய் சிரிக்கும்போது இவர் அகமலர்வார்.எந்த ராஜா எந்த ஊருக்கு போனாலும், மஹா(எல்லோரும் அவளை செல்லமாக அப்படித்தான் கூப்பிடுவார்கள்) ராத்திரி 8 மணிக்கு தாத்தா ரூமில் ஆஜராகிவிடுவாள்.8 மணியிலிருந்து ஒன்பது மணி வரை கதை நேரம். தினந்தோறும் புராணக்கதை மட்டுமே சொன்னால் குழந்தைக்கு போரடித்துவிடும். மாற்றி மாற்றி சொல்லவேண்டும்.இந்த கால குழைந்தைகளுக்கு IQ ஜாஸ்தி. "ராவணன் மாத்திரம் புஷ்பக விமானத்தில் பறந்த போது அனுமார் மாத்திரம் ஏன் பறந்து போனார் .அவரும் புஷ்பக விமானத்திலே போயிருக்கலாமே"என்பாள்.

சபேசன் இதற்கு சரியான பதிலை க்ஷணத்தில் தயார் செய்து கொள்ள வேண்டும்.சில சமயம் சயின்ஸ் பிக்ஷன் குழந்தைக்கு புரியறமாதிரி சொல்வார். தாத்தா கால் மேல் கால் போட்டுக்கொண்ட கதை கேட்கும் மஹா, சில நாட்கள் அப்படியே தூங்கி விடுவாள். அவள் தூங்கும் அழகை அணு அணுவாக அவர் ரசிப்பார்.வெகுநேரம் ஆகியும் குழந்தை வராததால் அனு (மாட்டுப்பெண்) சபேசனின் ரூமுக்கு வந்து குழந்தையை தூக்கிக்கொண்டு போவாள். அவளுடைய ஒவ்வொரு பிறந்த நாளுக்கும் பென்ஷன் பணத்திலிருந்து பட்டுப்பாவாடை வாங்கித்தருவார். அதனுடனே ரூபாய் ஆயிரத்து ஒன்றும் சேர்த்தே தருவார்.

"சின்னஞ்சிறு கிளியே" பாடல் கேட்கும் போதெல்லாம் தான் பாரதியாகவும், மஹா கண்ணம்மாவாகவும் நினைத்துக் கொள்வார்.

ஒரு நாள்மஹா ஸ்கூலிலிருந்து வருவதற்கு லேட்டானால் சபேசன் துடித்துப்போய்விடுவார்.குழந்தை வந்தவுடன் அவளது சாக்ஸை அவர்தான் கழற்ற வேண்டும்.குழந்தையை பிரிய மனமில்லாமல் முடிந்தவரை வெளியூர் செல்வதை தவிர்ப்பார்.மொத்தத்தில் மஹா இல்லையேல் அவறில்லை.ஒரு தரம் ஆனுவல் லீவிற்கு மஹா அவள் சித்தி வீட்டிற்கு மதுரை போனபோது சபேசன் தன் ஸ்வாதீனத்திலே இல்லை.பித்து பிடித்தவர் போலானார்.ருக்மணியிடம் குழந்தை சாப்பிட்டிருப்பாளோ,

அவளுக்கு யார் கதை சொல்வார்கள் என்று சொல்லி சொல்லி  விஜாரப்படுவார். ருக்மணி சிரிப்பாள்.

"அவள் பெரியவாளாகி கல்யாணம் பண்ணிண்டு புக்காம் போனால் நீங்க கூடவே போவேங்களாக்கம்" என்பாள்."அதுக்கு இன்னும் இருபது வருஷம் இருக்கு.அதுவரை இருப்பேனா,தெரியாது" என்பார். மஹாவிடம் அதீத தெய்வ நம்பிக்கையை ஊட்டினார்."தோ,பார்டி ராஜாத்தி,உனக்கு எப்பவாவது கஷ்டம் வந்துதானா இரண்டு கண்ணையும் மூடிண்டு பிள்ளையார் உம்மாச்சியை வேண்டிக்கோ.எல்லாம் சரியாய் போய்டும்" என்பார்.ஒரு நாள் மஹா தாத்தாவிடம் வந்து முகம் மலர " தாத்தா,இன்னிக்கு ஸ்கூல்ல. போகச்சே  என் தமிழ்நோட்டை காணோம்.நீ சொன்னபடி வேண்டிண்டேன்.அப்புறம்தான் என் நோட்டை என் பிரண்ட் அனுஷா வாங்கிண்டு போனது ஞாபகம் வந்தது.பிள்ளையார் தானே ஞாபகப்படுத்தினார் " என்றாள்."ஆமாண்டா செல்லம்" என்றார் சபேசன்.

சபேசன் ஒரு நாள் முடியவில்லை என்று படுத்தார்.விளையாட்டு போல ஒரு மாசம் ஆயிற்று.உடல் நிலை யில் முன்னேற்றம் ஏற்படவில்லை. குழந்தையை அவர்  பக்கத்தில் விட பெற்றோர்கள் தயங்கினார்கள். அப்பா,அம்மா பார்க்காத போது மஹா தாத்தா அருகில் செல்வாள்."உடம்மு முடிலைன்னு கஷ்டப்படறயே தாத்தா.நீயும் கண்ணை மூடிண்டு பிள்ளையார் கிட்ட வேண்டிகற்தானே"என்றாள்.அதற்கு சபேசன்

" உலகத்ல கஷ்டம்னு உன்னை போல எவ்வளவு கொழந்தைங்க வேண்டிப்பா.அவா கஷ்டத்தை எல்லாம் தீத்தூட்டுதான் எங்களை போல வயசானவாளுக்கு பிள்ளையார் ஹெல்ப் பண்ணுவார்" என்றார்.

அன்று காலையிலிருந்தே சபேசன் உடல்நிலை மோசமடைய ஆரம்பித்தது.ஆகாரமே இறங்க வில்லை.எதற்காகவோ அவர் பிராணன் காத்திருப்பது போல இருந்தது. பன்னிரண்டிரை மணிக்கு மஹா வந்து விட்டாள்.அவளுக்கு அன்று அரை நாள்.சபேசன் கண் விழித்து "குழந்தை வந்தாச்சா"என சைகையில் கேட்டார்.வந்தாச்சு என ருக்மிணி கூறியதும் அவர் முகத்தில் அப்படி ஒரு பிரகாசம். குழந்தையை அருகில் அழைத்து தன் கைககளால் அவளை கட்டிக்கொண்டார். அவளை வைத்த கண் வாங்காமல் பார்த்துக்கொத்டே இருந்தார்.

கண்ணில் தாரை தாரையாக நீர் வழிந்தது.இதுதான், தான் குழந்தையை கடைசியாக கட்டிக்கொள்வது என அவருக்கு புரிந்தது.

திடுமென சபேசன் தலை சாய்ந்தது."அனு.அப்பாபோய்ட்டார்டி " என ருக்மிணி கத்தினாள்.மாதவன் கொஞ்ச நாளாகவே லீவில் இருந்தான். அருகிலிருந்த டாக்டரை கூப்பிட்டார்கள்.டாக்டர் உயிர் போய் அரை மணி ஆய்விட்டது என்றார்.அனு இன்னும் மாமனார் குழந்தைய கட்டிக் கொண்டிருந்ததை பார்த்து பயந்து அவர் அருகில் சென்று குழந்தையை அவர் பிடியிலிருந்து விடிவிக்கப்பார்த்தாள். முடியவில்லை.பிரைமை பிடித்தவள் போலானாள்.மஹா கொஞ்சமும் பயப்படவில்லை.கண்ணை மூடிக்கொண்டாள். "பிள்ளையார் உம்மாச்சி என் தாத்தா என்னை வுட்டூட சொல்லு " என்றள்.அப்போதுதான் அந்த பேரதிசயம் நிகழ்ந்தது.சபேசனின் கை விரல்கள் குழந்தையை தன் பிடியிலிருந்து விடுவித்தன. சபேசன் இறந்த பின்னரும் குழந்தையை விடுவித்தாரா அல்லது பிள்ளையார் தான் விடுவித்தாரா, அந்த பிள்ளையாருக்கே வெளிச்சம்.