தாத்தாவின் விரல்(தொடர்ச்சி)

 *தாத்தாவின் விரல்(தொடர்ச்சி)* 

இது ஏதோ முன்னமே படிக்காதவர்களுக்காக  மீண்டும் பதிவிடுகிறேன் என்று நினைத்து படிக்காமல் இருந்திட வேண்டாம். இரண்டு மூன்று நாட்களாகவே சபேசன் அவர்களை அனாவிஸ்யமாக கொன்று விட்டோமோ என்று நெஞ்சில் ஒரு குறுகுறுப்பு இருந்து வந்ததது. அதன் விளைவாக சபேசனை இன்னும் சில காலம் இந்த உலகில் அவருடைய அருமை பேத்தியுடன் சந்தோஷமாக இருக்கச் செய்ய வேண்டும் என்ற பேராவல் எழுந்தது. அதன் விளைவாகத்தான் இந்த பதிவு. "தாத்தாவின் விரலில்" முடிவில் சில மாற்றங்கள் செய்து பதிவிட்டிருக்கிறேன். படித்து மகிழுங்கள்.

அன்று காலையிலிருந்தே சபேசன் உடல்நிலை மோசமடைய ஆரம்பித்தது.ஆகாரமே இறங்க வில்லை.எதற்காகவோ அவர் பிராணன் காத்திருப்பது போல இருந்தது.பன்னிரண்டிரை மணிக்கு மஹா வந்து விட்டாள்.அவளுக்கு அன்று அரை நாள்.சபேசன் கண் விழித்து "குழந்தை வந்தாச்சா"என சைகையில் கேட்டார்.வந்தாச்சு என ருக்மிணி கூறியதும் அவர் முகத்தில் அப்படி ஒரு பிரகாசம்.குழந்தையை அருகில் அழைத்து தன் கைககளால் அவளை கட்டிக்கொண்டார்.அவளை வைத்த கண் வாங்காமல் பார்த்துக்கொத்டே இருந்தார்.

கண்ணில்தாரை தாரையாக நீர் வழிந்தது.இதுதான், தான் குழந்தையை கடைசியாக கட்டிக்கொள்வது என அவருக்கு புரிந்தது.

திடுமென சபேசன் தலை சாய்ந்தது."அனு.அப்பாபோய்ட்டார்டி " என ருக்மிணி கத்தினாள்.மாதவன் கொஞ்ச நாளாகவே லீவில் இருந்தான். அருகிலிருந்த டாக்டரை கூப்பிட்டார்கள். டாக்டர் உயிர் போய் அரை மணி ஆய்விட்டது என்றார்.அனு இன்னும் மாமனார் குழந்தைய கட்டிக்கொண்டிருந்ததை பார்த்து பயந்து அவர் அருகில் சென்று குழந்தையை அவர் பிடியிலிருந்து விடிவிக்கப்பார்த்தாள். முடியவில்லை. பிரைமை பிடித்தவள் போலானாள்.மஹா கொஞ்சமும் பயப்படவில்லை.கண்ணை மூடிக்கொண்டாள்."பிள்ளையார் உம்மாச்சி என் தாத்தா என்னை வுட்டு போக கூடாது.அவர் இல்லேன்னா எனக்கு யார் கத சொல்லுவா" என்றள்.அப்போதுதான் அந்த பேரதிசயம் நிகழ்ந்தது.சபேசனின் கை விரல்கள் குழந்தையை தன் பிடியிலிருந்து விடுவித்தன. சபேசன் இறந்த பின்னரும் குழந்தையை விடுவித்தாரா அல்லது பிள்ளையார் தான்  விடுவித்தாரா, அந்த பிள்ளையாருக்கே வெளிச்சம்.

இதைப் பார்த்த ருக்மணி" டேய் மாதவா, அப்பா கைவிரல்கள் விரிஞ்சி இருக்கு பார்"என்று கத்தினாள். அருகில் வந்த மாதவன் அவர் உடலை தொட்டுப் பார்க்க லேசாக உஷ்ணம் இருப்பதைப் போல உணர்ந்தான். ஒருவேளை தன்னுடைய பிரமையின் காரணமாக அப்படி இருக்கிறதா என்று முதல் நினைத்த மாதவன் எதற்கும் டாக்டரிடம் கேட்கலாம் என்று டாக்டரை கூட்டி வந்தான். டாக்டர் வந்து அவரை சோதித்து " இதை என்னால் நம்ப முடியவில்லை.இது ஒரு மிராக்கிள். கொஞ்ச நேரம் முன்னால் தான் இவர் இறந்து போயிருந்தார். இப்பொழுது பல்ஸ் இருக்கிறது. உடனடியாக கொண்டுபோய் நார்சிங்ஹோமில்  சேருங்கள்" என்றார். ஆம்புலன்ஸ் பிடித்து அருகில் இருந்த   

நார்சிங்ஹோமில் சேர்த்தார்கள். அதிசயமாக சபேசன் உயிர்ப்பிழைத்தார். ஐந்து நாட்களில் வீடு திரும்பினார். அவர் வீடு  திரும்பியதும் அவரை கட்டிக் கொண்டு மஹா "தாத்தா என்ன விட்டூட்டு மறுபடியும்  போயிட மாட்டயே" என்று கதறினாள். அவளை அழுத்தமாக கட்டிக்கொண்ட சபேசன் "அதெல்லாம் போக மாட்டேன் டா குட்டி" என்றார் விம்மிக்கொண்டே.

அன்று  இரவு கதை நேரம் கிட்டத்தட்ட ஒன்றரை மணி நேரம் நடந்தது. அன்று அவர் சொன்ன கதை மார்க்கண்டேயனுக்காக  எமனையே எட்டி உதைத்த சிவனின் கதைதான்.

காலம் உருண்டோடியது.

மஹா இப்போது பதினோரு வயதுப்பெண்.இப்போதெல்லாம் அவளுக்கு கதை கேட்க நேரம் இல்லை,விருப்பமுமில்லை.வயதிற்கேற்ப அவள் தேவைகள் மாறியிருந்தன.

சபேசன் வாழ்க்கையில் வெறுமையை உணர்ந்தார்.மாதவனுக்கு அடுத்த குழந்தை பிறக்காதா என ஏங்கலானார்.