கோவிந்தனும்,வைஜுவும்-1

 கோவிந்தனும்,வைஜுவும்-1

நான் வாசுதேவ்.வாசுதேவன் என்று அப்பா,அம்மா வைத்த பேரை கர்னாடகமாக இருக்கிறதே என்று வாசுதேவ் என மாற்றிக்கொண்டேன்.

வயது 63.முடி அதிகம் கொட்டவில்லை. இப்போதுதான் அங்கொன்றும் இங்கொன்றுமாக வெள்ளை முடி தோன்ற ஆரம்பித்துள்ளது. ஒரு மனைவி,இரண்டு குழந்தைகள்.இரு குழந்தைகளும் மேல் நாட்டில்.சென்னை கே.கே. நகரில் மனைவியுடன் 2 BHK ஃப்ளேட்டில் வாசம்.இப்போதைக்கு அறிமுகம் போதும் என எண்ணுகிறேன்.

சொந்த வேலையாக கோவை செல்ல காலை சென்ட்ரலில் சதாப்தியில் ஏறினேன்.

கொஞ்சம் கூட்டம் குறைவுதான்.சமீபத்திய கோரமெண்டல் எக்ஸ்பிரஸ் விபத்தினால் இருக்குமோ?

காட்படியில் எனக்கு அடுத்து இருந்த காலி சீட்டீல் ஒருவர் வந்தமர்ந்தார்.காட்படியில் ஏறியவர்களை கணக்கெடுத்த டி.டி.ஆர் ஏன் இவரை விட்டுவிட்டார் என தெரியவில்லை.

கிட்டத்தட்ட இருபது நிமிட மௌனத்துக்குப்பிறகு பக்கத்து சீட்காரர் மெதுவாக பேச ஆரம்பித்தார். "சார்.கோவை போறீங்களோ?" என்று கேட்டார்." ஆமாங்க.நீங்க"என்றேன் நான்."திருப்பூர் வரை"என்றார் அவர். ஹாட்ஸ்டாரில் சுரேஷ் கோபி படம் பார்த்துக்கொண்டிருந்த நான் வேறு வழியின்று படம் பார்ப்பதை நிறுத்தினேன்.

"சார்.மெட்ராஸ்ல இருக்கீங்களா?"என்றார் அவர்."ஆமாம் நீங்க"என்றேன் நான்."சொந்த ஊர் வேலூர் பக்கம் "என்றார் அவர்."எந்த ஊரோ"என்றேன் நான், எனக்கும் வேலூர் பக்கத்தில் சில ஊர்கள்தெரியும் என்று காட்டிக்கொள்ளத்தான்.

நான் பக்கத்து சீட்காரரிடம்  பேசிக் கொண்டிருந்ததை சிலர் வேடிக்கையாக பார்த்துக்கொண்டிருந்தது எனக்கு என்னமோ போலிருந்தது.

"சார்.நான் வேலூரை அடுத்த ஆரணியை சேர்ந்தவன்"என்றார் ப.சீ.காரர்.

எனக்கு ஆச்சர்யம் தாளவில்லை.

"என்ன ஆரணியா" என்றேன்.

"ஆமாம் சார்.உங்களுக்கு ஆரணியை தெரியுமா" இது பசீகா.

"தெரியுமாவாவது.

ஆரணியில் பழம் தின்னு கொட்டை போட்டவன் நான்"என்று சொல்வதற்கு முன் எனக்கும் ஆரணிக்கும் உள்ள தொடர்பை உங்க ளிடம் சொல்லியாக வேண்டும். ஆரணியில் என் மாமா வீட்டில் தங்கி நான் ஆறாவதிலிருந்து எஸ்.எஸ்

எல்.சி வரை படித்திருக்கிறேன்.என் பதிலை கேட்டவர் முகத்தில் ஆச்சர்யத்தை பதிவிட்டு"ஆரணியில் எங்கே"என்றார்."கொசப்பாளயம் ,தர்மராஜா கோவில் தெரு"என்றவன் "நீங்க" எனக்கேட்டேன்.

"மார்கெட் எதிரில்,மெயின் ரோடில் வீடு"என்றவர்"எங்க படிச்சீங்க" என்றார்."ஏன்.போர்ட் ஹைஸ்கூலில்தான்"

என்றதும் "எந்த வருஷம் எஸ்.எஸ் எல்.சி "என்றார்."எஸ்.எஸ் எல்.சி 74 மார்ச்" என்றதும்

"என்ன வேடிக்கை.நானும் அதே வருடம் அதே ஸ்கூலில் எஸ்.எஸ் எல்.சி" என்றார்."உங்க பேரை நானே நெனவுக்கு கொண்டு வர முடியுமான்னு பாக்கறேன்"என்றவர் யோசித்து,யோசித்து

"நீங்க,நீ வாசுதானே" என்றார்."மார்கெட் எதிரில் வீடு,பல முறை போயிருக்கிறேன்.ஞாபகம் வந்து விட்டது."நீங்க,டேய் நீ கோவிந்தன்தானே" என்று உற்சாகத்தில் கொஞ்சம் சத்தமாக கூறிவிட்டேன் போலிருக்கிறது. அருகிலிருந்த பலர் திரும்பிப் பார்த்தார்கள். சிலர் பரிதாபப்பட்ட மாதிரி இருந்தது .ஏன் என்று விளங்கவில்லை!

கிட்டத்தட்ட முக்கால் மணிநேரம் பழங்கதைகளை பேசிக்கொண்டிருந்தோம். நேரம் போனதே தெரியவில்லை. கடைசியில் கோவிந்தன் கேட்டான் "வைஜயந்தியை அப்புறம் பாத்தயா?".

நான் அப்பாவியாக குரலை வைத்துக்கொண்டு "எந்த வைஜெயந்தி" என்றேன்."தோ பார்.வாசு நடிக்காதே.நம்ப கூட எத்தன வைஜெயந்தி படிச்சாங்க" என்றான்."ஓ.நீ அவளை சொல்றயா. உனக்கே தெரியும். எஸ்.எஸ்.எல்.சி முடித்ததும் ஆரணியை விட்டு கிளம்பிய நான் திரும்பி அங்கு போனதே இல்லை" என்றவன் பழைய நினைவுகளில் மூழ்கினேன்.அப்போது எனக்கு பதினைந்து வயது இருக்கலாம். பொறுப்பில்லாத வாழ்க்கை.நான் நன்றாக படிப்பேன்.ஆனால் ஆனேகமாக கிளாசில் ரெண்டாவது ரேங்க்தான்.வைஜுதான் (அவளை நண்பர்களுக்குள் அப்படித்தான்  அழைத்துக்கொள்வோம்) முதல் ரேங்க். அவள் ஆரணியிலிருந்த ஒரே ஹோட்டாலின் உரிமையாளர் மகள்.நல்ல கலர்.கூந்தல் அவிழ்த்து விட்டால் தரையைத்தொடும்.முகத்தைப்பார்த்தால் "வதனமோ சந்த்ர பிம்பமோ" பாடத்தோன்றும்.

கோ யெஜுகேஷன் ஸ்கூலாக இருந்தாலும் நாங்களெல்லாம் சுத்த மடி. பெண் மாணவியர்களிடம் பேச முயன்றதில்லை.ஒவ்வொரு  முறை கிளாஸ் டீச்சர் முதல் ரேங்கை அறிவித்தவுடன், அடுத்த ரேங்காக என் பெயரை கூப்பிடும் போது வைஜூ என்னை நோக்கி புன்னகைப்பாள்.அந்த நொடியில் நான்  வானில் மிதப்பேன்.மனம் எண்ணாத எண்ணமெல்லாம் எண்ணி எண்ணி ஏங்கும்.பழங்கதையி லிருந்து மீண்டு வரும் போது கோவிந்தன் "என்னடா வாசு.வைஜூ ஞாபகம் வந்தூட்த்தா"என்றான்.நான் வெட்கத்தில் நெளிந்தேன்."ஆமாம்.

அப்புறமா நீ ஏர் போர்ஸில் சேர்ந்து விட்டதா கேள்விப்பட்டேன்"

என்றேன்."ஆமாண்டா வாசு.நான் இருபது வருடம் ஏர் போர்ஸில் இருந்தேன்" என்றான்."நீ கோயம்பத்தூர் தானே போற.அங்க வடவெள்ளியில் உள்ள ஓல்ட் ஏஜ் ஹோம்ல வைஜு இருக்கறதா கேள்விப்பட்டேன்"

என்றான்.நான் ஏதோ இன்ட்டரஸ்ட் இல்லாத மாதிரி நடித்தேன்.ஆனால் கவனமாக அவன் சொன்னதை உள் வாங்கிக்கொண்டேன்.

"டீ.டீ"என்ற சத்தம் கேட்டதும் "டேய்  கோவிந்தா.டீ சாப்பிடலாம் என்றேன்.

"நான் முடிந்தவரை ஒன்றும் சாப்பிடுவதில்லை"என்றான் கோவிந்தன்.டீ கொண்டு வந்தவரிடம் "எனக்கு மட்டும் ஒரு டீ கொடப்பா"என்றேன்.

அவன் என்னை வித்யாசமாக பார்த்துவிட்டு டீயை கொடுத்து காசு வாங்கிக்கொண்டு சென்றான்."கொஞ்சம் இருடா கோவிந்தா, டாய்லெட் வரை போய்விட்டு வருகிறேன்" என்று கூறிவிட்டு டாய்லெட்டுக்கு சென்றேன்.பிளேடரை பாதி காலி செய்யும் போது ட்ரெயின் நிற்பதை உணர்ந்தேன்.அவசரம் அவசரமாக முடித்துக்கொண்டு வெளியே வருகையில் வண்டி திருப்பூரை விட்டு கிளம்பிக்கொண்டிருந்தது. கதவருகில் நின்று கண்ணுக்கெட்டியவரை பார்த்ததில் கோவிந்தன் கண்ணில் படவே இல்லை.திரும்ப சீட்டில் வந்து அமர்ந்தேன்.எனக்கு அடுத்த சீட்டுக்கு அடுத்த சீட்டில்உட்கார்ந்திருந்தவரிடம்"சார். பக்கத்து சீட்டிலிருந்தவர் திருப்பூரில் இறங்கி விட்டாரா"எனக்கேட்டேன்.என்னை ஒரு மாதிரியாக பார்த்த அவர் கடுப்பாக "எனக்குத்தெரியாது "என்றார்."சீ. என்ன உலகமடா இது"என்று எண்ணிக் கொண்டேன்.

வண்டி கோவையை சேர்ந்ததும் ஆட்டோ பிடித்து ஆர்.எஸ் புறத்திலுள்ள உறவினர் வீட்டை அடைந்தேன்.

(தொடரும்