மூன்று தலைமுறை 82-83

 மூன்று தலை முறை-82

By N Krishnamurthy 

விசு சுதாகரிடம் கொடுப்பதற்காக ஊர்கள், கோவில்கள் கொண்ட ஒரு பெரிய லிஸ்டை தயார் செய்தான்.அடுத்த நாள் சுதாகரை வரச் சொல்லி அந்த லிஸ்டை அவனிடம் கொடுத்தான் விசு.சுதாகரின் சொந்த ஊர் சீர்காழி.எனவே அவனுக்கு அந்த ஏரியாவில் இருந்த பல கோவில்கள் தெரிந்திருந்தன. ஆத்மானாதன்  வேலையை செய்து கொண்டிருக்கும் வங்கியின் கும்பகோணம் கிளையில் உள்ள சிலரும் சுதாகருக்கு உதவி செய்வதாக வாக்களித்திருந்தார்கள்.

விசுவின் லிஸ்டில் இடம்பெற்ற ஊர்களையும், அங்குள்ள சுவாமி நாமங்கள்,ஏன் பிரசித்தம் போன்றவற்றை சுருக்கி கீழே தந்துள்ளேன்.

திருச்சி,சிதம்பரம், சீர்காழி,திருவாரூர், கும்பகோணம் டவுனில் உள்ள சில கோவில்கள், சுவாமி மலை,(திரு)நல்லூர்(கிரி சுந்தரி உடனுறை கல்யாண சுந்தரேஸ்வரர்) திங்களூர்(சந்திரன்),சூரியனார் கோயில்(சூரியன்), ஆலங்குடி(குரு பகவான்-ஆபத்சகாயேஸ்வரர்),திருநாகேஸ்வரம்(ராகு), கஞ்சனூர்(அக்னீஸ்வரர்-சுக்கிரன்), வைத்தீஸ்வரன் கோவில்(முத்து குமார ஸ்வாமி-செவ்வாய்), திருவெண்காடு (புதன்),கீழ் பெரும் பள்ளம்(கேது), திருநள்ளாறு(சனி பகவான், தர்பாரண்ணேஸ்வரர்), திருவாவாடுதுறை (மாசிலாமணீஸ்வரர்),  திருக்கடையூர் (அம்ருத லிங்கேஸ்வர்,அபிராமி), ஆடுதுறை(ஆபத்சகாயேஸ்வரர்), திரிபுவனம்(சரபேஸ்வரர்),தஞ்சாவூர் பெரிய கோவில், திருச்சேறை( சாரநாத பெருமாள் ) திருமங்கலக்குடி(பிராண நாதேஸ்வரர் ) திருக்கருகாவூர்(கற்பரக்ஷகாம்பிகை),உப்பிலியப்பன் கோவில்(ஒப்பிலியப்பன்) திருமழிச்சூர் (லலிதாம்பிகா), தேப்பெருமாநல்லூர்(விஸ்வநாத ஸ்வாமி), திருவிடைமருதூர் (மகாலிங்கேஸ்வரர்),  தாராசுரம்(ஐராவதேஸ்வரர் மற்றும் சிற்பங்கள்), தில்லை விளாகம் (கோதண்டராமர்), நாச்சியார் கோவில்(திருநரையூர் நம்பி,வஞ்சுள வல்லி மற்றும் கல் கருடன்),மதுரை,ஆவுடையார் கோவில்(ஆத்மநாதர்),ராமேஸ்வரம், உத்தரகோசமங்கை (மரகதத்தினால் ஆன நடராஜர்) தர்பசயனம்(ஆதி ஜகன்னாதப் பெருமாள்),சுசீந்திரம்(தாணு,மால்,அயன் மற்றும் ஆஞ்சுநேயர்) ஆகியன.

லிஸ்டில் நிறைய ஊர்கள் இருந்ததால் எல்லாவற்றிற்கும் செல்ல முடியுமா என தெரியவில்லை.முடிந்தவரை செல்ல முயற்சிக்கலாம் என்று தீர்மானித்த சுதாகர் கொஞ்ச நேரம் எடுத்துக்கொண்டு எந்த மாதிரி ரூட்டில் செல்லலாம் என்று டிரைவர் செபாஸ்டியனுடன்  விவாதித்தான்.டூர் கிளம்பிய அன்று காலை 7 மணிக்கு மெட்ராஸை விட்டு வில்லியம் குடும்பத்தினரும், சுதாகரும் காரில் கிளம்பினார்கள். போகிற வழியில் அச்சரப்பாக்கத்தில் உள்ள கணேஷ் பவனில் காலை ப்ரேக்ஃபாஸ்ட் ஆயிற்று.அங்கிருந்து நேராக திருச்சி சென்று ஸ்ரீரங்கம் மற்றும்  சில கோவில்களைப் பார்த்துவிட்டு சுதாகர் வைத்துக்கொண்டிருந்த  லிஸ்டில் உள்ள மீதி கோயில்களை ஒன்றன் பின் ஒன்றாக பார்க்க தொடங்கினார்கள்.

இரவு அனேகமாக திருச்சி,தஞ்சை, கும்பகோணம்,மதுரை, ராமேஸ்வரம் போன்ற பெரிய ஊர்களில் வில்லியம்ஸ் குடும்பத்தினர் ஒரு ரூமிலும்,சுதாகர், செபாஸ்டியன் இன்னொரு ரூமிலும் தங்கினார்கள்.  கோவில்களின்  பிரம்மாண்டம் வில்லியம்சை அதிரவைத்தது.

ஸ்ரீரங்கத்தில்  ஆஜானுபாகுவாக பெருமாள் படுத்துக் கொண்டிருப்பதைப் பார்த்து ரசித்தார்கள்.  

தஞ்சை பெரிய கோவிலின் பிரமாண்டத்தை பார்த்து வில்லியம்ஸ் அதிசயித்துப் போனார்.ராஜராஜ சோழனின் சமயத்திலிருந்த கட்டிடக்கலையை பார்த்து அவர் வியந்து போனார்.தில்லைவிளாகம் ராமர் சிலை அழகை பார்த்து எல்லோரும் சொக்கி போனார்கள். நல்லூரிலுள்ள பஞ்சவர்ணேஸ்வரர் லிங்கம் ஐந்து நிறங்கள் மாறுவதை பார்த்து ஆச்சரியப்பட்டார்கள். நாச்சியார் கோவில் கல்கருடன் வரலாற்றைக் கேள்விப்பட்டு, இது விஞ்ஞானத்திற்கு புறம்பாக இருக்கிறதே, எப்படி இது சாத்தியம் என்று யோசித்தார்கள். திருவிடைமருதூர் கோவிலில் நுழைவாசலில் இருந்து கர்ப்பகிரகத்துக்கு செல்லக்கூடிய நீண்ட பாதையில் பயணித்த போது அந்தக் கோயிலின் பிரம்மாண்டம் அவர்களுக்கு தெரியவந்தது. மதுரையில் மீனாட்சி, சுந்தரேஸ்வரரை தரிசித்தார்கள். உத்தரகோசமங்கையில் மரகத நடராஜரை பார்க்கும் பாக்யம்  பெற்றார்கள். ஆவுடையார் கோவிலுக்கு சென்ற போது மாணிக்கவாசகர் வாழ்க்கை வரலாற்றையும், திருவாசகத்தையும் பற்றி தெரிந்துகொண்டு நெஞ்சம் நெகிழ்ந்தார்கள். திருப்புல்லாணியில் தர்ப்பையின் மேல் படுத்துள்ள பெருமாளை பார்த்து வணங்கினார்கள்.

இந்த ஒரு வார தென்னிந்திய ட்ரிப் வில்லியம்ஸ் இந்தியாவின் மேல் கொண்டிருந்த மதிப்பை பல மடங்காக்கிற்று. அமெரிக்காவிலிருந்து வெளியேறி  தமிழ்நாட்டிக்கே  குடியேறி விடலாமா என்றுகூட நினைக்க ஆரம்பித்தார் .அந்த அளவு தமிழர் கலாச்சாரமும், கோவில்களும், தென்னிந்திய உணவு களும்  அவரை ஆட்கொண்டது.சில தமிழ் வார்த்தைகளையும் அவர்கள்  தெரிந்து கொண்டார்கள்.

சுதாகரின்  அமைதியான சுபாவமும்,எதையும் கூர்ந்து நோக்கும் தன்மையும், சவால்களை அவன்  எதிர்கொண்டு அதை சமாளிக்கும் விதமும்,பிறரிடம் எளிமையாக மற்றும் இனிமையாக அவன் பழகுவதையும்  பார்த்து வில்லியம்ஸுக்கு அவனை  மிகவும் பிடித்துப்போனது.

 *அவருக்கு மட்டுமா பிடித்தது மேகிக்கும் அல்லவா அவனைப் பிடித்துப் போனது என நினைக்கிறேன்.*

இருவரும் சிரித்து சிரித்து பேசுவதை பார்த்த வில்லியம்ஸ் "ஒரு வேளை இப்படி இருக்குமோ" என எண்ண தொடங்கினார்.

அப்படி ஏதேனும் ஒரு ஒரு நல்ல விஷயம் நடந்தால் தனக்கு அது மிகவும் சந்தோஷமே என்று நினைத்துக்கொண்டார். லிண்டாவிடம் இது பற்றி கூற  அவளுக்கும் இதில் பரிபூர்ண சம்மதம் இருந்தது  தெரிய வந்தது.ஆனால் வில்லியம்சுக்கு மேகி நட்பாக பழகுகிறாளா அல்லது வேறு மாதிரியாக பழகுகிறாளா என்று தெரிந்து கொள்வது கடினமாக இருந்தது.மேலும் மேகிக்கும், தங்களுக்கும் பிடித்திருந்தாலும் சுதாகருக்கு இதுபோன்ற பந்தத்தில் விருப்பம் இருக்குமா என்று தெரியவில்லை. மெட்ராஸ் திரும்பியதும் விசுவிடம் பேசி மேற்கொண்டு என்ன செய்யலாம் என யோசிக்க வேண்டும் என நினைத்துக்கொண்டார்.

டூர் முடிந்து மெட்ராஸுக்கு  திரும்பியதும் சுதாகர் கையை பிடித்துக்கொண்டு வில்லியம்ஸ்"நீ செய்த உதவியை மிகவும் மகத்தானது" என்று கூறினார். சுதாகர் "சார். அப்படியெல்லாம் சொல்லாதீர்கள். என்னால் முடிந்தது  வந்தேன்.ஆத்மனாதன் சாருக்கு நான் மிக கடமை பட்டுள்ளேன். அவர் கேட்டுக்கொண்டதால் உங்களுடன் வர முடிந்தது " என்று கூறினான்.மறக்காமல் ஆத்மனாதனை போனில் தொடர்பு கொண்டு சுதாகரை தங்களுடன் அனுப்பி வைத்ததிற்கு நன்றி கூறினார்.அவன் இருந்ததால் தான் டூர் வெற்றிகரமாக முடிந்தது என்றார்.

ஆத்மனாதன் "நல்லவர்களுக்கு எல்லாம் நல்லபடியே நடக்கும்" என பதிலளித்தார். பிறகு வில்லியம்ஸ் விசுவுக்கு போன் செய்து தங்களுடைய ட்ரிப் மிக வெற்றிகரமாக முடிந்ததை குறிப்பிட்டுவிட்டு தான் அவனிடம்  தனியாக பேச வேண்டி இருப்பதாக கூறினார். எதற்காக தனியாக பேச வேண்டும் என்று கூறுகிறார் வில்லியம்ஸ் என்று விசுவுக்கு தெரியவில்லை

அவன் மறுநாள் மாலை ட்ரைவின் உட்லண்ட்ஸில்   சந்திக்கலாமா என்று கேட்டான்.ஜானுடன் அவனுடைய ஆபீசுக்கு ஒரு முறை சென்றிருந்த வில்லியம்ஸ் எதிரில்  ட்ரைவின் உட்லண்ட்ஸை பார்த்திருந்தார்.எனவே அவருக்கு அங்கு வருவதில் ஏதும் ப்ராப்ளம் இருப்பதாக தெரியவில்லை."சரியாக 3 மணிக்கு நான் அங்கு வந்து விடுகிறேன். நீயும்  வந்து விடு"என்று விசுவிடம் கூறினார் . விசுவுக்கு தனிமையில் அவர் தன்னிடம் என்ன கூற போகிறார் என்று யூகிக்கவே முடியவில்லை.

மூன்று தலைமுறை-83

அடுத்த நாள் விசு தி.நகர்  சென்று, அங்கிருந்து பஸ் பிடித்து, சபையர் தியேட்டர் ஸ்டாப்பில் இறங்கி,நடந்து டிரைவ்-இன் உட்லண்ட்ஸை அடைந்தபோது மணி மூன்று பதினைந்து ஆகிவிட்டிருந்தது. அவனுக்காக வில்லியம்ஸ் ஹோட்டல் வாசலிலேயே காத்துக்கொண்டிருந்தார். இருவரும் உள்ளே சென்று அமர்ந்தார்கள்."என்ன சாப்பிடுகிறீர்கள்" என விசு வில்லியம்ஸிடம்   கேட்க,"இங்கு என்ன  கிடைக்கும் என்று எனக்கு தெரியாது. எனவே நீ எது ஆர்டர் செய்தாலும் சாப்பிடலாம்" என்று கூறினார்.சர்வர் வந்தவுடன் விசு ஆளுக்கு ஒரு பாதாம் அல்வா, மசால் தோசை மற்றும் காபி ஆர்டர் செய்தான். சர்வர் வருவதற்குள் விசு  வில்லியம்ஸை பார்த்து "நீங்கள் ஏதோ என்னிடம் தனியாக பேச வேண்டும் என்று கூறினீர்களே.என்ன என்று தெரிந்து கொள்ளலாமா" என்ற  கேட்டான். அதற்கு வில்லியம்ஸ் சுதாகர்,மேகி விஷயத்தைப் பற்றி தான் அறிந்ததை கூறினார்.

"இது மிகவும் டெலிகேட்டான விஷயம்.இதில்  இருவருக்கும் சம்மதமா என்று எனக்கு தெரியவில்லை. அவர்களுடைய சதாரணமான நட்பை நான் வேறு கோணத்தில் பார்த்து தவறாக எடை போடுகிறேனோ என்று கூட பயமாக இருக்கிறது.அப்படி இல்லாமல்  நான் நினைக்கிறபடி அவர்கள் ஒருவரை ஒருவர் விரும்பினால் அதை விட என்னை விட சந்தோஷப்படுபவர்கள் யாரும் இருக்க முடியாது" என்று கூறினார். விசுவுக்கு இப்போது தான் விஷயம் புரிந்தது.நல்ல விஷயம்தானே என்று ஆறுதல் அடைந்தான். 

"சரி.இதை என்னிடம் விட்டுவிடுங்கள்.நான் யோசித்துப் பார்த்து முதலில் மேகியின் மனதை தெரிந்து கொள்ள பார்க்கிறேன். மேகிக்கு இந்த விஷயத்தில் ஆர்வம் இருந்தால் மேற்கொண்டு என்ன செய்யலாம் என்று முடிவு செய்யலாம்" என்று கூறினான்.சர்வர் இவர்கள் கேட்டதை எடுத்து வந்து டேபிளின் மேல் வைக்க, இருவரும் சாப்பிட்டார்கள். வில்லியம் டிபன் மிக நன்றாக இருந்ததாக கூறினார்.(இப்போது டிரைவின் உட்லண்ட்ஸ் இல்லை என்கிறபோது வருத்தமாக இருக்கிறது. இப்போது இந்த இடம் செம்மொழிப் பூங்காவாக ஆகிவிட்டது.தப்பி தவறி இந்த இடத்தை நீங்கள் பார்க்கச் சென்றால் பகலிலேயே பல அநாகரீக காட்சிகளை பார்க்க நேரிடும். ஜாக்ரதை!) விசு வில்லியம்ஸிடம்  விடை பெற்று திரும்பி பஸ்ஸை பிடித்து வீட்டிற்கு வந்தான். வந்தவுடன் ராகினியை பார்த்து "வாக்கிங் போயிட்டு வரலாமா" என்று கேட்டான் ."சரி" என்ற ராகினி அவன்கூட வாக்கிங் போக  கிளம்பினாள். வாக்கிங் போகும்போது விசு, வில்லியம்ஸ் தன்னிடம் பேசிக் கொண்டிருந்ததை ராகினிக்கு சொன்னான். ராகினி இப்படிக்கூட இருக்க முடியுமா என்று ஆச்சரியப்பட்டாள். 

"நீ என்ன நினைக்கிற.இந்த விஷயத்தில் நீ நேக்கு உத்தாச செய்ய முடியுமா" என்று கேட்டான்.அதற்கு ராகினி "நிச்சயம்.நான் வேண்டுமானாலும் மேகியிடம் கேட்டு பார்க்கட்டுமா"என்று கூறினாள்.அதற்கு விசு

 "நீ  இந்த விஷயத்தை அவகிட்ட போன்ல பேசாதே.முடிவு தெரியர வரைக்கும்  யாருக்கும் இந்த சமாஜாரம் தெரியப்படாது. கல்யாணி,கணேசன் உட்பட "என்றான்.

வாக்கிங்கிலிருந்து திரும்பி வந்ததும் ராகினி, மேகி வீட்டுக்கு போன் செய்து மறுநாள் தானும்,விசுவும்  மெரினா பீச்சுக்கு போக பிளான் செய்திருப்பதாகவும்,

அவளும் வந்தால் நன்றாக இருக்கும்.வர முடியுமா என்று கேட்டாள்.மேகி

" நிச்சயம் வருகிறேன்.எத்தனை மணிக்கு,எங்கு இருக்க வேண்டும் " என்று கேட்டாள். "மெரினா கடற்கரையில் நுழைவாயிலில் தாங்கள் 5 மணிக்கு காத்துக் கொண்டிருப்பதாகவும்.அவள் வந்து விட வேண்டும் என்றும் ராகினி பதில் சொன்னாள்.

மேகிக்கு சுதாகரிடம் ஈடுபாடு இருக்குமா இல்லையா என அறிய எனக்கே ஆவலாக உள்ளது.நாளை தெரிந்து விடப்போகிறது. பொறுப்போம்.

பிராப்தம் -4

 பிராப்தம் -4

தவறுக்கு வருந்துகிறேன்.காமாக்ஷிக்கு குழந்தை பிறந்த வருடம் 1950. தவறுதலாக 1959 என்று பதிவாகி இருந்தது.

இனி பிராப்தம் தொடர்கிறது.

வருடம் 2000. 

நங்கநல்லூரில் வோல்டாஸ் காலனி இரண்டாவது தெருவில்,சர்வ மங்களா அப்பார்ட்மெண்ட்டில் மொத்தம் 12 குடியிருப்புக்கள்  இருக்கின்றன. இதில் முதல் ப்ளோரில்,1 B யில்  வெங்கட்ராமன், சாரதா குடும்பம் வசிக்கிறது. மறுநாள் அவர்களது மகன் சுரேஷ்  P.hD க்காக அமெரிக்கா செல்ல இருக்கிறான். வீடு அல்லோலகல்லோல பட்டுக் கொண்டிருக்கிறது.

 "ஏண்டா எல்லாத்தையும் எடுத்து வெச்சுண்டூட்டயா" என்றார் வெங்கட்ராமன் மூன்றாவது முறையாக. "அப்பா. எல்லாத்தையும் எடுத்து வெச்சுண்டு மூணு தடவ செக் பண்ணிட்டேன் உன்னையும் அம்மாவையையும்,  தாத்தாவையும் தான் எடுத்து வெச்சுக்கணம்" என்றான் சுரேஷ் நக்கலாக.சுரேஷ் வெங்கட்ராமன் சாரதா தம்பதியின் ஒரே மகன். சென்னை,               வி ஐ டி யில் இன்ஜினியரிங் போஸ்ட் க்ராஜுவேஷன்  முடித்துவிட்டு அமெரிக்காவில் குவாண்டம் கம்ப்யூட்டிங்கில் பி.எச்டி தொடர இருக்கிறான். வெங்கட்ராமன் "இப்போ தாமாஷாதான் இருக்கும்.பின்னாடிதான் நான் சொல்றதின் அருமை புரியும்.நான் மூணாவது முறையா சீனா போறச்சே........ " என்று ஆரம்பித்த அவரை இடைமறித்த சுரேஷ்"வேண்டாம்ப்பா.இத்தோட நானே நாலு முறை உன்னோட மூணாவது சீனா ட்ரிப்பை பத்தி

கேட்டிருக்கேன்" என்றான்.பொங்கி வரும் சிரிப்பை புடவைத்தலைப்பால்மறைத்துக் கொண்டாள் சாரதா.

இதையெல்லாம் பார்த்த வெங்கட்ராமன் "எக்கேடாவது கெட்டு போங்கோ.நல்லது என்னிக்கும்,அதுவும் நான் சொன்னா எடுபடாது"என்றார்.

அவர் அருகில் வந்து அவர் இரு கைகளையும் பிடித்துக்கொண்ட சுரேஷ் " அப்பா.நீ சொல்றது என் நன்மைக்கேன்னு நேக்கு நண்ணா புரியறது.ஆனா அதை நீ பன்னி பன்னி சொல்லும்போதுதான் கேக்கற்துக்கு கஷ்டமா இருக்கு.நீ இவ்வளவு நாள் மெனகடலைன்னா நான் ஏதாவது கவர்ன்மெண்ட் ஆபிசல குப்ப கொட்டிண்டிருந்திருப்பேன்.நீ எதுக்கும் கவலைப்படாத.நான் எவ்வளவு சீக்கிரம் பி.எச்டீயை முடிக்க முடியுமோ அவ்வளவு சீக்கிரம் முடிச்சூட்டு வந்து, உங்க ரெண்டு பேரையும் தாங்கு தாங்குன்னு தாங்குவேன்"என்றான் உணர்ச்சிவசப்பட்டு. அவன் பார்க்காத போது கண்களில் துளிர்த்த நீரை வெங்கட்ராமன் துடைத்துக்கொண்டதை சாரதா பார்க்க தவறவில்லை.அப்பாவுக்கும் பிள்ளைக்கும் இப்படி ஒரு பாசம் இருப்பது அவளுக்கு புதிய விஷயம் அல்ல.

பிறகு சுரேஷ் தாத்தா படித்திருந்த ரூமுக்குள் சென்றான்."வாடா,செல்லம். நாளைக்கு எத்தன மணிக்கு ப்ளைட்", என்றார் அந்த எழுபத்தி மூணு வயது முதியவர்."ஏழு மணிக்கு வீட்டை விட்டு கெளம்பணம் தாத்தா "என்றான் சுரேஷ்."அப்போ சரி.நான் அதுக்குள்ள வாக்கிங்போய்ட்டு வந்தூடுவேன்" என்றவரிடம் சுரேஷ்" தாத்தா. வாக்கிங் போரச்சே ட்ராபிக் அதிகமில்லாத ரோடு வழியா போங்கோ.ட்ராபிக் இப்பெல்லாம் படு கேவலமா இருக்கு " என்றான்."நான்பாத்து போறேண்டா.நீ ஜாக்ரதையா படிச்சூட்டு சிங்கிளா திரும்பி வா " என்றார்." ஏன் தாத்தா.உங்களுக்கு பேரன் ஆம்படையா வெள்ள காரியா இருந்தா ஆகாதா" என்றான் சிரித்துக்கொண்டே.

"அப்படி ஒரு எண்ணம் இருக்காடா படவா.நம்பளவாள்லே கிளி மாரி பொண்ணு யதேஷ்டம் இருக்கா." என்றார்.

தாத்தாவை கட்டிக்கொண்ட சுரேஷ் "தாத்தா நான் உங்க பேரன். அது மாதிரி தப்பு எல்லாம் பண்ண மாட்டேன்" என்றான். அதற்கு அவர். "தெரியுண்டா குழந்தை. உன்ன பத்தி எனக்கு தெரியாதா என்ன" என்றார். "காலைல பாக்கலாம்" என்றவன் தாத்தா ரூமை விட்டு வெளியே வந்தான்.

மறு நாள் காலை 9 மணி லூப்தான்ஸா ப்ளைட்டுக்கு, ஏழு மணிக்கு ஏர்போர்ட்டை அடைந்தனர் நால்வரும்(தாத்தா உட்பட).

அவன் அவர்களுடன் பதினைந்து நிமிடம் பேசி விட்டு டெர்மினல் உள்ளே செல்ல ஆரம்பித்தான்.வெங்கட்ராமன் மீண்டும் ஒரு முறை " எல்லாம் ஜாக்ரதைடா சுரேஷ்.போய்சேர்ந்ததும் போன் பண்ணு " என்றார்.திரும்பி வீட்டிற்கு போகயில் இருவர் மனமும் இருக்கமாக இருந்ததால்  வெங்காட்ராமனும்,சாரதாவும் அதிகம் பேசிக்கொள்ளவில்லை.

இதற்கு முதல் நாள் க்ரோம்பேட் ராதா நகரில்,மூன்றாவது குறுக்குத்தெருவில் இருந்த சிவஜோதி அப்பார்ட்மெண்ட், க்ரவுண்ட் ப்ளோர், நான்காம் நெம்பர் வீட்டிலும் இதேபோல ஒரு அமர்களம் நடந்து கொண்டிருந்தது.ராம மூர்த்தி, கமலா தம்பதிகளின் ஓரே புத்ரியான மாலினி எம்.ஐ.டி யில் கம்ப்யூடர் என்ஜினியரிங் டிகிரி முடித்து போஸ்ட் கிராஜுவேஷனை அமரிக்காவில் தொடர மறு நாள் அமரிக்கா கிளம்புகிறாள்.கமலா புலம்பி தீர்க்கிறாள்.

"ஏன்டீ மாலு.நம்பூர்ல இல்லாத படிப்பாடி? பொண்ணா புறந்தூட்டு இப்படி தனியா அமரிக்கா போக எப்படி டீ தைர்யம் வந்தது"என்றாள்.

"என்னாம்மா இவ்வளவு பத்தாம்பசலியா இருக்க.இந்த அழகுல அந்த காலத்து ஹோம் சயின்ஸ் கிராஜுவேட் வேற.பாட்டி பார்.அறுபத்தெட்டு வயசலேயும் எவ்ளவு தைர்யம்பார்.நான்மேல் படிப்புக்கு ஃபாரின் போரேன்னு சொன்னதுமே,என்ன உச்சி மோந்து நண்ணாபடிச்சூட்டு வாடின்னு சொன்னா" என்றாள் மாலினி. பாட்டி அங்கே இல்லை என்பதை உறுதி செய்து கொண்ட கமலா

"உங்க பாட்டிக்கு என்ன.வாழ்க்கைல எல்லாத்தையும் பாத்து, அனுபவிச்சூட்டா. நான் அஞ்ஞானியா இருக்கேன்",என்றாள்.

"அம்மா.ஆரம்பிச்சுடாதே.நான் நல்ல படியா படிச்சூட்டு திரும்பி வந்தூடுவேன். வெள்ளகாரனை கூப்டுண்டு வர மாட்டேன்.வந்தவுடனே நீ சொல்றவனுக்கு கழுத்த நீட்டறேன். போறுமா" என்றாள்.இந்த ட்ராமாவையெல்லாம் பார்த்துக் கொண்டிருந்த ராமமூர்த்தி பெண்ணை நினைத்து பெருமிதம் அடைந்தார்.

" எல்லாத்தையும் எடுத்துண்டூட்டயான்னு ஒரு தரம் செக் பண்ணிக்கோ மாலு" என்றார். "சரிப்பா"என்றாள் மாலினி.காலை ஐந்து மணிக்கு எழுந்து ராமமூர்த்தி, கமலா, மாலினி மூவரும் குமரன் குன்றம் சென்று முருகனை தரிசித்து வந்தனர்.ஏர்போர்ட்டுக்கு ஏழரைக்கு வந்ததும்,மாலினி அப்பா,அம்மா பாட்டியிடம் விடை பெற்று உள்ளே நடந்தாள்

சுரேஷ்  செல்லும் அதே ப்ளைட்டில் இருபது வயதுள்ள,அழகான  மாலினியும்  செல்வது விதியின் விளையாட்டா?

தனித்தனியாக சென்ற இருவரும் ஜோடியாக இந்தியா திரும்புவார்களா?

காலம்தான் பதில் சொல்ல வேண்டும்.

பிராப்தம்-3

 பிராப்தம்-3

ஊருக்கு திரும்பி வந்த சாம்புவின் முகத்தை வைத்தே ஒருவாறு நடந்திருப்பதை ஊகித்தாள் மங்களா.அதன் பின் அவள் இதுபற்றி மௌனம் காத்தாள்.இரண்டு வருடம் உருண்டோடின.மங்களத்தை பார்க்க அவள் சித்தப்பா காசிராமன்

கரூரிலிருந்து  வந்திருந்தார்.அவர் வீட்டருகில் தென்காசியை பூர்விகமாக கொண்ட ராமசேஷன்,லக்ஷ்மி தம்பதிகளுக்கு பதினாறு வயதில் நீலகண்டன் என்ற மகன் இருப்பதாகவும், அவர்களும் பெண்ணைத்தேடுவதாகவும் கூறினார். அவருடன் சாம்புவும் கரூர் சென்று 

ராமசேஷனிடம் ஜாதகப்பரிவர்த்தனை செய்து கொண்டார்.முதலில் மங்களம் திருநெல்வேலிகாராளா இருக்காளே என்று தயங்கினாள்.(அந்த காலத்தில் நார்த் ஆற்காட், சவுத் ஆற்காட் சேர்ந்தவர்கள் திருச்சி தஞ்சாவூர் பெண் எடுப்பதும், தஞ்சாவூர்காரர்கள் திருநெல்வேலி, பாலக்காடு பெண் எடுப்பதும் மிக அபூர்வமாக இருக்கும்).காசிராமன்தான் அவளை சம்மதிக்க வைத்தார்.

கல்யாண முதல் பத்திரிக்கையை  காஞ்சி மடத்துக்கு அனுப்பிய சாம்பு,மங்களாவுடன் திருச்சி சென்று அக்கா அத்திம்பேரை பத்திரிக்கை வைத்து அழைத்தார். விச்வேஸ்வரன் வழக்கம்போல முகம் கொடுத்து பேசவில்லை.விசாலத்துக்கு காமாக்ஷியை  மாட்டுப்பெண்ணாக்கிக் கொள்ள முடியவில்லையே என்ற வருத்தம் உள்ளத்தில் ரணமாக தைத்தது.

கல்யாணத்துக்கு விசாலமும், சுப்ரமணியனும் மட்டுமே இரண்டு நாட்கள் முன்னதாக  வந்திருந்தனர்.விசாலம் காமாக்ஷியை கட்டிக்கொண்டு "இப்பேர்பட்ட தங்கத்தை பறி கொடுத்தூட்டனே"என்று கதறினாள்.

1943 ம் வருடம் ஒரு சுப முகூர்த்தத்தில் காமாக்ஷி நீலகண்டனுக்கு கழுத்தை நீட்டினாள்.அக்ராஹாரம் முழுவதும் தடுத்து பந்தல் போட்டு,ஐந்து நாள் கல்யாணம் ஜோராக நடந்தது.காமாக்ஷி புக்ககத்திற்கு கரூர் சென்றாள்.மகளைப்பிரிந்த வருத்தத்தில் சாம்பு வயக்காட்டில் உட்கார்ந்து யாருக்கும் தெரியாமல் அழுது தீர்த்தார்.அப்பா பெண்ணுக்குண்டான பந்தம் அலாதியானது.

1959 ஆம் வருடம்  காமாக்ஷி ஒரு  ஆண்  குழந்தைக்கு  தாயானாள்.

காலசக்கரம் சுழன்றது. மூன்று வருடம் போனதும் தபாலில் சுப்ரமண்யனின் கல்யாண பத்ரிக்கை வந்தது. அதனை அடுத்து வந்த இன்லேண்ட் லெடரில் 

விசாலம் தனியாக அவனுக்கு எழுதியிருந்தாள்.

"சிரஞ்சீவி சாம்புவுக்கு, விசாலம் எழுதிக் கொண்டது. இவர் குணம் உனக்கு தெரிந்ததே. இனிமே இவரை திருத்த முடியும்ன்னு  நேக்கு தோணல. அந்த கடவுளா பாத்து திருத்தினாத்தான்  உண்டு.மணி கல்யாணத்துக்கு  உன்னை நேரில் வந்து கூப்பிட்டு இருக்கணும். அதான் முறை.  அப்படி செய்ய முடியாத பாவியாய்ட்டேன். என் நெலைமை உனக்கு புரிஞ்சிருக்கும்ன்னு  நெனைக்கறேன். விட்டு குடுக்காம நீயும் மங்களாவும் வந்திருந்து மணி கல்யாணத்தை நடத்தி அவனை ஆசீர்வதிக்கும்படி கேட்டுக்குறேன். தயவு செஞ்சு பழசயெல்லாம்  மனசுல வெச்சுண்டு கல்யாணத்துக்கு வராம இருந்துடாதே. உன்ன நா மலை போல நம்பி இருக்கேன்.

உன்னை விட்டா நேக்கு யார் இருக்கா. அம்மா சொல்படி,எழுதியது மணி".

லெட்டரை படித்ததும் சாம்புவுக்கு கண்ணீர் பொத்துக் கொண்டு வந்தது. ஒரே தமக்கை. அவள் மட்டும் என்ன பண்ணுவாள். விட்டுக் கொடுக்காமல், சாம்புவும், மங்களாவும். கல்யாணத்துக்கு போய் சேர்ந்தார்கள்.1945 ல் மணி, மீனாக்ஷியை மணந்தான். எதிர்பார்த்த மாதிரி, விஸ்வநாதன் முகம் கொடுத்து பேசவே இல்லை. மாலை மாத்தும்போது,சாம்பு  மணியை தோளில் தூக்கி கொண்டார். விசாலம் கண்ணில் பெருகிய ஆனந்த கண்ணீரை துடைத்துக் கொண்டாள். திருமணம் முடிந்து ஊருக்கு திரும்பி வந்தார்கள் சாம்புவும், மங்களாவும்.

1949ம் வருஷம் மணி மீனாக்ஷி தம்பதிகளுக்கு ஆண் குழந்தை  பிறந்தது.

ஒரு  வருடம் போனது. திடீரென்று ஒரு நாள் மணி மாதிரிமங்கலத்திற்கு வந்தான். வந்தவன் சாம்புவிடம் " மாமா. அப்பாவை பெரிய ஆஸ்பத்ரில  சேத்தி ருக்கு. கிட்டத்தட்ட ரெண்டு மாசமா வைத்தியம் பண்ணிண்டு இருக்கோம். என்ன உடம்புன்னு புலப்படல. நாலஞ்சு நாளவே  அப்பா உங்கள  பாக்கணும்ன்னு  சொல்லிண்டு இருக்கா. நீங்க உடனே கிளம்பி வரணம்" என்றான் சாம்புவும் அவன் கூட திருச்சிக்கு சென்றார். வீட்டிற்கு  செல்லாமல்

நேராக பெரிய ஆஸ்பத்திரிக்கு சென்றார்கள். கண் மூடி படுத்திருந்தார் விச்வநாதன். பக்கத்தில் இருந்த ஸ்டூலில் விசாலம் கவலையோடு உட்கார்ந்து கொண்டிருந்தாள்.சாம்புவை பார்த்ததும், விசாலம் குனிந்து விஸ்வநாதன் செவியில்"சாம்பு வந்திருக்கான்" என்றாள். உடனடியாக மின்சாரத்தை தொட்ட மாதிரி, லேசாக எழுந்து உட்கார்ந்தார் விச்வநாதன். சாம்புவை "வா"என்று கண்ணாலே கூப்பிட்டார். சாம்புவின்  இரு  கைகளை பிடித்துக் கொண்டார். அவரால் பேச முடியவில்லை. கண்களில் நீர் வழிந்தபடி இருந்தது. மெதுவாக சாம்புவிடம் பேசினார். "சாம்பு. என்ன இருந்தாலும் நீ பெரிய மனுஷன் டா. வயசுல நா பெரியவனா இருந்தாலும்  நான் எவ்வளவு சின்னத்தனமா நடந்துண்டூட்டேன்.நம்ப உறவையே  கெடுத்தூட்டனேடா. உன்ன பாக்கணும், உன்னிடம் மன்னிப்பு கேட்கணும் தான், இந்த உடல்ல உசுர் ஓட்டிண்டு இருக்கு. என்ன மன்னிச்சேன் ஒரு வார்த்தை சொல்லுடா" என்றார். இதை கேட்ட சாம்பு"அப்படியெல்லாம் சொல்லாதீங்க. இன்னும் ரொம்ப நாள் இருந்து நீங்க எங்கள எல்லாம் வழி நடத்தணும்" என்றான். அதற்கு விஸ்வநாதன்

"நான் இவ்வளவு நாள் இருந்து  உங்களுக்கு பண்ண கெடுதல் போறாதா"என்று சொன்னவர் சாம்புவிடம் "நீயும், மங்களாவும்  கூட இருந்து விசாலியையும் மணியையும்,அவன்  பொண்டாட்டியையும் பாத்துக்கணும்.என்னைக்காவது ஒரு நாள் நம்ப ரெண்டு குடும்பத்துக்குள்ள கல்யாண பந்தம் வரும்டா" என்றார். மறுநாள் காலை அவர் உடல்நிலை சற்றே தேறிய மாதிரி இருந்தது. 

ஆனால் மதியமே அவர் உடல்நிலை  மோசமடைந்தது. மாலை விஸ்வநாதன் இறைவனடி  சேர்ந்தார். மங்களமும், சாம்புவும் கூட இருந்து, 13 நாட்கள் காரியத்தை மணி செய்து முடிக்க உறுதுணையாக இருந்தார்கள். சுபம் முடிந்ததும்  சாம்புவும்,மங்களாவும்  ஊருக்கு திரும்பினார்கள்.

பிராப்தம்-2

 பிராப்தம்-2

மங்களம் வெண்ணையை வெச்சுண்டு நெய்க்கு அலயற பொழப்பாயிடுத்ததூன்னு சொன்னது வாஸ்தவம் தான் .சாம்புவை விட ரெண்டு வயசு மூத்தவள் விசாலாக்ஷி.

உறையூர் பாண்டமங்கலம் அக்ராஹாரத்தில்  வாழ்க்கை பட்டுருக்கிறாள். அவளது மகன் சுப்ரமணியன் காமாக்ஷியை விட ஒம்பது வயசு மூத்தவன்.சின்ன வயசுலேர்ந்து காமாக்ஷியையும், சுப்ரமணியனையும் சேர்த்து வைத்தே இரண்டு குடும்பமும் பேசிக்கொண்டிருந்தன.இதெல்லாம் விசாலாக்ஷியின் புருஷன் விச்வநாதன் ஒரு முறை சாம்புவிடம் கோபித்துக் கொள்ளும் வரை தான். ஒரு முறை விச்வநாதன் மாதிரிமங்கலத்துக்கு வந்திருந்தார்.பிறவியிலேயே விச்வநாதன் கொஞ்சம் முன் கோபி.அவர் ஏதோ சாம்புவிடம் பண உதவி கேட்க,அந்த வருடம் மகசூல் சரியாக இல்லாததால் அவனால் அவரது எதிர்பார்ப்பை பூர்த்தி செய்ய முடியவில்லை. இது விச்வநாதனை உசுப்பேற்றி விட்டது.வந்த அடுத்த நாளே ஊருக்கு கிளம்ப வேண்டும் என்று மனைவிக்கு உத்தரவிட்டார். சாம்புவும்,விசாலாக்ஷியும் எவ்வளவு வேண்டியும் அவர் பிடி கொடுக்கவில்லை.

அன்றைக்கு ஆரம்பித்த  விரிசல் பெரிதாகிக்கொண்டேபோனது. சுப்ரமணியனின் உபநயனத்துக்கு போன சாம்பு தம்பதிகளை வாவென்று கூட கூப்பிடவில்லை அவர். ஏண்டா போனோம் என்றாகிவிட்டது சாம்புவிற்கு.

இந்த பின்னணியில் மங்களம் இவ்வாறு பேசியது சாம்புவிற்கு பிடிக்கவில்லை.

"தோ பார். மங்களா.நான்பெண்ண பெத்தவந்தான்.ஒத்துக்கறேன்.அதுக்கோசரம் அத்திம்பேர் கிட்ட மண்டி போட்டுண்டு நிக்க முடியாது.அப்படி அவா பண்ணிண்டாலும் நாளைக்கு எம்மேல இருக்கற கோபத்துல காமுவை படித்தினார்ன்னு வெச்சுக்கோ,அதை என்னால தாங்க முடியாது"என்றார்.

மங்களம்"தோ பாருங்கோண்ணா. உங்களுக்கு எடுத்து சொல்ற வயசு நேக்கில்லை.ஆனா கோழி மிதிச்சு குஞ்சு முடமாறது இல்லை.நீங்க ஒரு தரம் தாழ்ந்து போய் அக்கா கிட்ட கேட்டு பாக்கலாம்ன்னு தோண்றது" என்றாள்.

வேறு வழி தோன்றாமல் மறுநாள் திருச்சிக்கு பயணமானார் சாம்பு.அக்கா வீட்டை அடைந்தபோது திண்ணையில் அத்திம்பேர் பேபர் படித்துக் கொண்டிருந்தார். சாம்புவை திரும்பிக்கூட பார்க்கவில்லை.விசாலாக்ஷி மட்டும்"வாடா.இப்போதான் வழி தெரிஞ்சிதாக்கம்.மங்களம்,காமு எல்லாம் சௌக்யமா " என்றாள்.சுப்ரமணியன் மாமாவை பார்த்ததும்"வாங்கோ மாமா"என்றான். அவனை வாஞ்சையுடன் அணைத்துக்கொண்டார் சாம்பு.சாப்பாடு முடிந்தது.வந்த விஷயத்தை விசாலத்திடம் கோடி காட்டினார் சாம்பு. "நேக்கும் அவளை மாட்டுப்பொண்ணா ஆக்கிகறதல ரொம்ப இஷ்டம்தான்.இந்த பிராமணன் முருங்க மரம் ஏறாம இருக்கணம். அந்த பகவாந்தான் காப்பாத்தணம்" என்றாள். சாயங்காலம் காபி குடிச்சதும் வயலூர் முருகன் கோயிலுக்கு கிளம்பினார் சாம்பு.அவர் போனதற்கு அப்புறம் உள்ளே வந்தார் விச்வநாதன்.

" எதுக்கு வந்திருக்கான் ஒன்னோட ஆச தம்பி" என்றார் நிஷ்டூரமாக. மெல்ல விஷயத்தை சொன்னாள் விசாலம்.பதிலே சொல்லவில்லை விச்வநாதன்

"அவனுக்கு நான் என்ன பதில் சொல்றது" என்றாள் விசாலம்.

" துரை வரட்டும்.நானே பதில் சொல்றேன் " என்றார்.சாம்பு வயலூரிலிருந்து திரும்பி வந்தார்.விச்வநாதன் உரத்த குரலில் " அந்த குடும்பத்லேர்ந்து பொண் எடுத்து நான் அவமானப்பட்டதே போறும்.என் பையனும் அவமானப்படவேண்டாம்.இன்னோரு தரம் உன் தம்பி இது போல ஆசையை வெச்சுண்டு இந்த வீட்டு படி ஏற வேண்டாம்" என இரைந்தார்.சாம்பு பட்ட அவமானம் அவர் முகத்தில் தெரிந்தது. பையை தூக்கிக்கொண்டு கிளம்பினார்.விசாலி எவ்வளவோ தடுத்துப்பார்த்தாள். மூர்க்க புருஷர்கள் மத்தியில் பெண்பிள்ளைகள் புலியிடம் சிக்கிய புள்ளிமான் போல அல்லல் படுவது சகஜம்தானே.

பிராப்தம்-1

 பிராப்தம்-1

வருடம் 1940.

மாதிரிமங்கலம் கிராமத்தில் அக்ராஹாரத்தில் நடுவில் ஒரு வீடு.சாம்பசிவம் என்கிற சாம்பு காலை எழுந்து கடன்களை முடித்து, காப்பி சாப்பிட்டுவிட்டு வயற்காட்டுக்கு சென்று பதிணொண்ணரை மணிக்கு வீடு திரும்புகிறார்.மத்யான்னிகம் முடிக்கிறார்."எல போடட்டுமா" என்கிறாள் அவரது தர்ம பத்னி மங்களா."காமாக்ஷி சாப்டூட்டாளா" என்று வினவுகிறார் சாம்பு.

"அவ அப்பவே சாப்டூட்டு எதித்தாத்துக்கு போயிருக்கா.எதித்தாத்து பர்வதம் மாமி பொண்ணுக்கு ஐஞ்சாவது மாசம்.நேத்துதான் வந்திருக்கா.அவளை பாத்தூட்டு வரேன்னு காமாக்ஷி போயிருக்கா"என்றாள் மங்களா.காமாக்ஷி அவர்களின் மூத்த பெண்.எட்டு வயசாயிட்டுது.நல்ல வளர்ச்சி.சீக்கிரம் உக்காந்துடுவாளோன்னு மங்களம் பயந்து கொண்டிருக்கிறாள்.

சாப்பிட்டு கை அலம்பியதும்,சாம்பு திண்ணையில் படுத்து தூங்க ஆரம்பித்தார்.

மூணுமணி போல இருக்கும்.அக்ராஹாரத்தை சேர்ந்த பரமேஸ்வரன்,வைத்தீஸ்வரன்,சுதர்சனம் ஆகியோர் செட்டாக வந்து சாம்புவை எழுப்பினர்.

அவனைத்தொட்டு  எழுப்பிய பரமேஸ்வரன் "தூங்கினது போறும் சாம்பு. எழுந்துக்கோ. வேலையை கவனிப்போம்" என்றார். சாம்பு எழுந்து முகம் கழுவிக்கொண்டு, ஜமக்காளத்தை கொண்டு வந்து திண்ணையில் பரப்பினர். சீட்டுக்கட்டு ஆட்டம் களைகட்ட தொடங்கிவிட்டது. வேற என்ன ரம்மி தான். பாயிண்டுகளை சாம்புதான்  குறித்துக் கொள்வார்.ஸ்கூட் ஒரணா.புல் நாலணா. கிட்டத்தட்ட ஆறு மணி வரை ஆட்டம் தொடர்ந்தது. இடையில் மங்களா எல்லோருக்கும் காபியை வெள்ளி கூஜாவில் கொண்டு வந்து "ணங்"கென்று வைத்தாள். ஆறு மணிக்கு கூட்டம் கலைந்தது. சாம்பு வழக்கம்போல கர்ண பிரபு.அன்றைய ஆட்டத்தில் ஒரு ரூபா நஷ்டம். சரி நாளை பிடித்தால் போகிறது என தன்னைத்தானே சாமாதானப் படுத்திக்கொண்டார்   எழுந்து முகம் கழுவி சாயம் சந்த்யா முடித்து வந்தார். ஏழு மணிக்கு அரிசி உப்புமா ரெடியாக இருந்தது. இதற்குள் காமாட்சியும் வந்து விட்டிருந்தாள். 

"வாடா செல்லம், வா .நம்ப ரெண்டு பேரும் சேர்ந்து சாப்பிடலாம்" என்றார் சாம்பு. இருவரும் சேர்ந்து சாப்பிட்டார்கள். சாப்பிட்டு முடித்தவுடன் காமாட்சிக்கு தூக்கம் கண்ணை கட்டியது. உறங்கச் சென்றாள்.

மங்களம் உப்புமாவை சாப்பிட்ட பின் சமயல் கட்டு வேலைகளை முடித்துக்கொண்டு கூடத்துக்கு வந்தாள். மெதுவாக பேச  ஆரம்பித்தாள்.

"காலைல எழுந்து வயக்காடு. சாயங்காலம் சீட்டாட்டம். இதே வழக்கமா போயிட்த்து. மீதி வேலையெல்லாம் எப்ப செய்யறதுன்னு தெரியல "என்றாள்".

"மீதி என்ன வேலை" என்றார் சாம்பு காட்டமாக. 

"தோ இவளுக்கு எட்டு வயசு ஆயிடுத்து. இன்னும் ஜாதககட்ட கூட நீங்க தூக்கல.நாலாவதாத்து  சரோஜாவுக்கு ஒம்பது வயசுல கல்யாணமே முடிஞ்சூட்த்து. இதெல்லாம் நான் சொன்னா ஒரு கூச்சல் போடுவேள். கையில வெண்ணைய வச்சுண்டு நெய்க்கு  அலயற பொழைப்பாயாயிட்டது" என்று அங்கலாய்த்தாள்

அம்மோனியம் பாஸ்ஃபேட் - சுஜாதா

 அம்மோனியம் பாஸ்ஃபேட் - சுஜாதா சிறுகதை

நாஜி ஸல்யூட் போல நின்ற கான்கிரீட் கம்பங்கள், விண் என்று முடிச்சு முடிச்சாக முள் கம்பிகள், விரோதமாக மூடியிருக்கும் கேட், உள்ளே பசுமைப் பண்ணை,. காற்றில் பயிர்களின் பலவிதப் பச்சைகள். மஞ்சள் பச்சை, எமரால்ட் பச்சை, பாட்டில் பச்சை, கண்மட்டத்துக்கு உயர்ந்த கதிர்கள், ஃபர்லாங் பாதையின் S-Z ஓட்டம். அதோ வீடு. வீட்டின் நிழல், மரங்களின் நிழல், நிழலில் இளைப்பாறிக் கொண்டிருக்கும் டிராக்டர்கள்.

சங்கிலிக் கட்டுப்பாட்டை மீறி ஒருவித தற்கொலை இயக்கத்துடன் எம்பிக் குரைக்கும் ஆக்ரோஷ நாய்கள். ஒரு நாய், இரண்டு நாய். மற்றபடி அமைதி. மறுபடி வீடு. வீட்டினுள் வசதிகள். மத்தியில் அந்தப் பெரியவர். எதிரே நான்.

அவருக்கு வயது ஐம்பதுக்கு அருகில் இருக்கும். தலையின் நரை ஐம்பத்து ஐந்து என்றது. உடலின் வலிமை நாற்பத்து ஐந்து என்றது. ஹாலில் படங்கள் இருந்தன. அவைகளில் சில பக்தியைத் தெரிவித்தன. சில பெண்களைத் தெரிவித்தன.

‘இவ்வளவு பெரிய பண்ணையை நீங்க ஒரு ஆளா சமாளிக்கிறீங்க?’என்றேன் !!….த்துடன்.

‘எனக்கு ஒத்தாசைக்கு இரண்டு பேர் இருக்காங்க. வெளியுலகத்துக்கும் எனக்கும் அவங்கதான் தொடர்பு. தபால் சேகரிப்பாங்க. விதை வாங்குவாங்க. உரம் வாங்குவாங்க. மற்றபடி நான்தான் எல்லாம். டிராக்டர் இருக்கவே இருக்கு. அதுக்கு உலகத்திலே உள்ள அட்டாச்மெண்ட் எல்லாம் இருக்கு. நானே உழறேன். நானே விதைக்கிறேன்; நானே பயிர் செய்கிறேன்; களைகிறேன்; சேர்க்கிறேன்; எல்லாத்துக்கும் டெக்னாலஜி கொடுத்த சாதனங்கள். மருந்து அடிக்கக் கோயமுத்தூர் ஏரோடிரோமிலிருந்து ப்ளேன் வரும். ஒர்ரே ஓட்டு….என்ன?’

‘நீங்க ஒரு வித்தியாசமான விவசாயி சார்!’

‘மேல் நாட்டிலே இதெல்லாம் சாதாரணம் இல்லையா?’

‘இருந்தாலும் நம் நாட்டிலே ரொம்பப் புதுசுங்க’

‘மிஷின் தம்பி. மிஷின்! மிஷின் இருக்கு; டீஸல் இருக்கு; பணம் இருக்கு. பத்திரிக்கை படிக்கிறதில்லை. பொய்யை எதுக்குப் பைசா கொடுத்துப் படிக்கணும்? ரேடியோவிலே நியூஸ் கேப்பேன். அவ்வளவு தான். லெட்டர் எழுதறதில்லை. இந்த முள் கம்பிக்கு உள்ளே நான்தான் கடவுள். மனித சகவாசம் கிடையாது!’

‘அப்ப எனக்கு அனுமதி கிடைச்சது ரொம்ப பெரிசுன்னு சொல்லுங்க!’

‘ஒரு விதத்துல சரி. நான் வெளியாட்கள் யாரையும் பார்க்கிறது கிடையாது. போனவருஷம் சித்திரை மாசம் ஒருவன் இன்ஷுரன்ஸ் விக்க வந்தான். நாயை அவுத்து விட்டேன்.’

வெளியே ஒரு பெரிய ‘வள்’ கேட்டது.

‘என் மேல நாயை அவுத்து விடலியே?’

‘உரம் விக்க வந்தீங்க. எனக்கு உரம் தேவையாயிருக்கு. கந்தசாமிதான் வாங்கி வருவான். காச்சல்ல படுத்துட்டான். சமயத்துல வந்தீங்க; அதான்…’

‘அதான் உள்ள விட்டீங்களாக்கும். சரியான க்ரெம்லின் (Kremlin) சார், இந்த இடம்’

‘தம்பி எனக்கு மனுஷங்க வேண்டாம். மோர் சாப்பிடறீங்களா?’

‘வேண்டாம்’ என்றேன். ‘எங்க உரம் அம்மோனியம் பாஸ்ஃபேட் ஸார். தமிழ்நாடு பூரா இப்ப பரவலா உபயோகப்படுத்தறாங்க. நாளைக்கு எங்க வான் வரலாமா உள்ளே…தயங்காம….?’

‘தாராளமா’

‘முள் கம்பியைப் பார்த்தாலே பயமா இருந்தது ஸார். அந்த ஆள் காவல்காரன் என்ன பாஷை பேசறான் அவன்?’

‘அவன் ஒரு நேபாளி…விசுவாசம், பேச மாட்டான்.’

‘என்னவோ கேட்டான்…சரி, நீங்க ஒண்ணு யோசித்துப் பார்த்தீங்களா, ஸார்?’

‘என்ன?’

‘இந்த மாதிரி மெகானிகல் ஃபார்மிங்கினாலே ஒரு 500 ஆட்களுக்கு வேலை கிடைக்கிற வாய்ப்பு போய்விடறதே’

‘தம்பி, எனக்கு மனுசங்க மேலே நம்பிக்கை போய்டுத்து. மெஷின்ப்பா, மெஷின்! மெஷின் எதிர்த்துப் பேசாது. போட்ட டீஸலுக்கு உழைக்கும்.மெஷின் எப்படி வேலை செய்யறதுன்னு புரியும். மெஷின் விசுவாசம் உள்ளது. மெஷினுக்கு மனசு கிடையாது. சிவப்புக் கொடி கிடையாது. தொழிற்சங்கம் கிடையாது. மீட்டிங் கிடையாது. ரகளை கிடையாது. –எனக்கு மனுசங்க வேண்டாம்’

‘அவங்களுக்கு நீங்க வேணுமே. அதுவும் நம்ப தேசத்துலே அந்த மாதிரி மெஷின் ஆதிக்கம் சரிப்பட்டு வருமா? இந்த மாதிரி நீங்க சிங்கிளா நடத்தறதனாலே எவ்வளவு வேலைவாய்ப்புகள் வீணா போய்டுது…?’ஞ

‘தம்பி, ஆயிரம் பேர்க்கு வேலை கொடுத்து ராஜா மாதிரி பண்ணை நடத்திட்டிருந்தேன். இங்கே இல்லை. தஞ்சாவூர் பக்கம்’

‘எப்ப?’

‘சில வருஷங்களுக்கு முன்னாடி’

‘அதை விட்டுட்டீங்களா?’

‘வித்துட்டேன்’

;ஸார் நான் ஒண்ணு கேக்கறேன். கோவிச்சுக்க மாட்டீங்களே?’

‘கேளு’

‘நீங்க இந்த இடத்துலே தனியா வந்து வெளிக் காத்து படாம இருக்கறதுக்கு வேற ஒரு காரணம் இருக்கலாம்னு படறது…’

‘மேலே சொல்லு’

‘ஏதோ ஒரு ஞாபகத்துலிருந்து விலகி நிற்க, மறக்க, நீங்க இங்கே வந்திருக்கலாம்னு எனக்குப் படறது. நீங்க இதுக்குப் பதில் சொல்ல விரும்பலேன்னா வேண்டாம்.’

‘பதில் சொல்றேன். நீ புத்திசாலிப் பையனா இருக்கிறே. எனக்கு புத்திசாலிகளைக் கண்டா பயம்…என்ன படிச்சிருக்கே?’

‘பி.எஸ்.ஸி அக்ரிகல்ச்சர்’

‘கல்யாணம் …ஆயிடுச்சா?’

‘இன்னும் இல்லே’

‘செய்யாதே. பெண்களை ஒதுக்கு. சினிமா போ. சீட்டாடு, சிதறு. பெண்கள் கிட்ட போகாதே’

‘இதுவரை சந்தர்ப்பம் எதுவும் வரவில்லை எனக்கு’

‘இனிமேலும் வேண்டாம். நான் சொல்றது ஒரு பட்டினத்தார் வெறுப்பினாலே இல்லை. பெண் எல்லாம் பிசாசு என்கிற ரீதியிலே இல்லை. பெண் வேண்டும். ‘செக்ஸ்’ வேண்டும். பெண் இல்லாம நீயும் நானும் அம்மோனியம் பாஸ்ஃபேட்டை இப்ப விலை பேசிக்கிட்டிருக்கமுடியாது. ஆனா வெக்க வேண்டிய இடத்திலே வைக்கணும். எனக்கு மட்டும் ஆசையில்லையா என்ன? ஆசையிருந்தா, அது என் நடைமுறை வாழ்க்கையிலே தொந்தரவு செஞ்சு குறுக்கிடறாப்பில அவ்வளவு தீவிரமா இருந்தா, கோயமுத்தூரிலிருந்து வரவழைப்பேன். அவ்வளவுதான். மறுநாள் காலை மண்ணுக்குத் திரும்பிடுவேன். என்ன பார்க்கிறே? டேஞ்சரான ஆசாமி இவன்னு யோசிக்கிறியா?’ சிரித்தார்.

‘இல்லைங்க. இதுவும் ஒருவித அபிப்ராயம்தான்’

‘நான் அனுபவப்பட்டுச் சொல்றேன். நான் வைத்திருந்தது ஐந்நூறு ஏக்கராப் பண்ணை. கரும்பு கதலி நெல்லுன்னு பசுமையிலே ஜொலிச்சிட்டிருந்த பண்ணைய ஒரு ராத்திரியிலே வித்து தொலைச்சது ஒரு பெண்ணாலே’

நான் பேசவில்லை. அவர் தொடரக் காத்திருந்தேன்.

‘நான் சொன்னேனே பண்ணை-எப்பேர்ப்பட்ட பண்ணை? நூறு மைல் வட்டாரத்துக்குப் பொறாமையால எரிஞ்சாங்க. தகதகன்னு, செழிப்பா, செல்வமா, பண்ணையா அது…! அதிலே என் குமாஸ்தா ஒருத்தன் இருந்தான். பேர் ஷண்முகம். பேரை மறக்க மாட்டேன். அவனுக்குப் பெண் ஒருத்தி இருந்தா, சரஸ்வதி. பேரை மறக்க மாட்டேன். ஷண்முகம் பரம்பரை பரம்பரையா எங்க குடும்பத்துக்கு உழைச்ச குடும்பத்திலே வந்தவன். அவன் என்னை எதுத்துக்கிட்டான். எங்க முப்பாட்டனார் பைசா பைசாவாக சேர்த்தபோது அவனுடைய முப்பாட்டன்தான் கணக்குப் பார்த்தான்.’

‘சரஸ்வதி?’

‘ஆமாம், சரஸ்வதி. மறக்கவே மாட்டேன் அவளை. சரியான உயரம். ஏறக்குறைய என் உயரம். என்னிக்கோ ஒருநாள் திடீர்னு அவளை வித்தியாசமா கவனிச்சேன். அவள் பிறந்தது என் பண்ணையிலே, வளர்ந்தது பாவாடை கட்டினது, தாவணி மாறினது, பள்ளிக்கூடம் போனது – எல்லாம் என் ஏரியாவிலேதான். கவனிச்சதே இல்லை. கவனிக்க ஆரம்பித்தேன். அ! அவதான் என்கிட்டே வந்து கேட்டா, ஞாபகம் வருது. ‘முதலாளி! எங்க அப்பா என் படிப்பை நிறுத்திப்பிட்டாங்க. பத்தாவதுக்கப்புறம் படிக்க வெக்கலை. என்னைக் கட்டிக் கொடுக்க ஆசைப்படறாங்க. எனக்கு படிக்க ஆசை. எங்கப்பாகிட்டே நீங்கதான் சொல்லணும்னு’ ஒரு சாயங்காலம் நான் தனியா நடக்கப் போனபோது நிறுத்தி கேட்டா.

நான் அப்பதான் நிஜமா பார்த்தேன் அவளை.சரியான ஜடை, சரியான நடை. அந்த மாதிரி உடம்பெல்லாம் இப்ப அதிகம் தென்படறதில்லை. உடம்பான உடம்பு, பண்ணையில இருக்கிற இளம் பயல்களையெல்லாம் கரகம் ஆட வெக்கிற உடம்பு, பருத்தி உடுத்தினாலும் அப்படியே, அப்படியே…எனக்கு இதெல்லாம் சொல்ல வராது. நான் அப்ப தனியாள். தனி ஆள்னா பொண்டாட்டி இறந்து போய் வாரிசில்லாம துக்கம் மறைஞ்சு போன முதல் வருஷம்…அந்தப் பெண்ணோட அப்பன்கிட்ட ‘பணம் தரேன், மேலே குழந்தையைப் படிக்க வை’ன்னு சொன்னேன். அவன் செய்தான். ஜில்லா போர்டு பள்ளிக்கூடத்திலே சேர்க்க வைச்சேன். படிச்சது. இரண்டு மூணு வருஷம் விட்டுப்போன படிப்பு, டவுனுக்குப் பஸ்ஸூக்கு என் ஜன்னல் எதிரேதான் நடந்து போவா. பள்ளி வாசனை,டவுன் வாசனை,டூரிங் தியேட்டர் சினிமா வாசனை, பத்திரிகை வாசனை-எல்லாம் சேர்ந்து அவ ஸ்டைல் மாறியது. நடக்கிற விதம் மாறியது. பாவனை மாறியது. எனக்கு முன்னாலே நாளுக்கு நாள் என் விருப்பத்தையும் வெறுப்பையும் தூண்டிக்கொண்டு போவா. விருப்பம் அவள் பெண்மையினாலே. வெறுப்பு என் வயசு வித்தியாசத்தினாலே…’

‘சாயங்கால வேளை தம்பி. செப்டம்பர் மாதம் 8ம் தேதி. மறக்கவே மாட்டேன். அவ வயக்காட்டுப் பக்கம் நடக்கிறா. தனியா நான் நடக்கிறேன். நான் எதிரே வந்ததும் ஒதுங்கறா. ‘இந்தா உன் பேர் என்னன்னு கேக்கறேன், தெரிந்துகொண்டே. ‘சரஸ்வதி’ங்கறா’

‘நல்லா படிக்கிறியா?’

‘நல்லா படிக்கிறேன். ‘சமூகத்திலே எண்பத்தெட்டு வாங்கினேன்’ங்கிறா’

‘சரஸ்வதி உனக்கு நிஜ முத்திலே மாலை போட்டுக்க ஆசையான்னு கேட்டேன். நிஜப் பட்டிலே சேலை கட்டிக்க ஆசையான்னு கேட்டேன். உனக்கு உடம்பு பூரா தங்கம் இழைச்சுக்க ஆசையான்னு கேட்டேன். எப்பவாவது நூறு ரூபாய் நோட்டைக் கண்ணாலே பாத்திருக்கியான்னு கேட்டேன்’

‘புரியலையே முதலாளின்னா, வயக்காட்டு மத்தியிலே ஆள் உயரம் பயிர்களுக்கு நடுவிலே அவளை வீழ்த்தினேன். என்ன பலம் அவள் பலம்! என் பலம் அதைவிட. இருட்டற வேளை. சத்தம் போட்டா கேக்கறதுக்கு சூரியன் கூட இல்லை. குடம் உருண்டுது. முள் குத்தித்து. பருத்தி கிழிஞ்சது. நான் வருத்தப்பட்டேன்.’

‘யாருக்கும் பிரியமில்லை.எனக்கும் பிரியமில்லை. அந்த ஒரு பலவந்தம் என் பாதையையே திருப்பிடுச்சி. என்ன என்னவோ சொன்னேன். பேசாம குடத்தை எடுத்துக்கிட்டா. முகத்தை துடைச்சுக் கிட்டா. நடந்தா. பத்தடிக்கப்புறம் ஓடினா’

‘அவ போய் அவ அப்பங்கிட்ட சொல்லியிருக்கா. அவன் வருஷம் வருஷமா எனக்கு அடிபணிஞ்சவன். என்னை எதிர்க்காதவன்.’

‘ராத்திரி எட்டு மணிக்கு வீட்டு வாசலுக்கு வந்து சத்தம் போட்டான். கூட ரெண்டு மூணு ஆளுங்க கம்பும் கழியுமா வந்து சுழட்டினாங்க. அதிலே ஒருத்தன் தமிழ்ப்புலவன். ‘ஒரு தமிழ்ப் பெண்ணின் கற்பை அழிச்சுட்டீங்களே!யாம். மறியல் பண்ணினாங்க. நான் பெரியசாமியைப் பின்பக்கமா அனுப்பிச்சு, போலீஸ்காரங்களை வரவழைச்சு அவங்களைக் கலைக்கச் சொன்னேன். குச்சியைச் சுழட்டினதும் போய்ட்டாங்க…தம்பி, போர் அடிக்குதா?’

‘இல்லை…இல்லை…தயவு செய்து தொடருங்க’ என்றேன்.

‘தம்பி, கற்பு,காதல்-இந்த மாதிரி வார்த்தைகளையெல்லாம் பத்தி நீ என்ன நினைக்கிறே?

‘நீங்க என்ன நினைக்கிறீங்க?’

‘அந்த சண்முகம் பய பேசாம வந்து சமரசமா, ‘முதலாளி, நீங்க என் பெண்ணுக்கு இப்படி செஞ்சது நியாயமா?’ன்னு கேட்டிருந்தா, ஒரு வேளை அப்பவே அந்தப் பெண்ணைக் கல்யாணம் செஞ்சிருப்பேன். அப்ப அவ கற்பு ‘ஸேல்’ ஆயிடறது. அதாவது வயக்காட்டிலே நேராமல் மேளம் கொட்டி தேக்கு மரக் கட்டிலிலே நடந்தா கற்பு காப்பாத்தப்படுகிறது. இல்லேன்னா, அந்த செயலுக்கு வெறி,காமம்னு பேரு…அதே பெண் எம்.ஜி.ஆர், சிவாஜி படத்தைப் பார்த்துட்டு ஒத்த வயசு வாலிபனோட வயக்காட்டுப் பக்கம் ஒதுங்கினா காதல், அதைப் பத்திப் பாட்டு பாடலாம். ஒசத்தியா எழுதலாம். இல்லையா?’

‘அதுவும் ஒரு அபிப்ராயம்தாங்க’

‘மறியல் செஞ்சாங்க. ஒழிக ஒழிக சத்தம் போட்டாங்க. எனக்கு வெறுப்பு ஏறிப்போச்சு. இந்தச் சண்டை பெரிசாப் போச்சு. பண்ணை ஆளுங்க பல பேர் ஒரு கட்சியா கூடிக்கிட்டாங்க. அவங்களுக்கு அந்தச் சம்பவம் ஒரு சாக்கு. அவங்களைத் தூண்டிவிட்டவன் வேறு ஒருத்தன். என் பங்காளி, கோர்ட்டிலே தோத்துப்போனவன். இதாண்டா சமயம்னு சில்லறை ரௌடிப் பசங்க சில பேரையும் சேர்த்து அனுப்பி மறுநாள் ராத்திரி களத்துல தீ வச்சுட்டாங்க. எவ்வளவோ பேர் சாப்பிடற நெல்லு…கருகிப் போச்சு. எனக்கு ரத்தத்திலே சூடேறிப் போச்சு. பார்த்தேன். அவங்களுக்கு சோதாப் பசங்க கிடைச்சா எனக்கும் கிடைக்க மாட்டாங்களா? அதுவும் பணம் என் பக்கத்திலே இருக்கு. ஆளுகளை விட்டு அந்த ஷண்முகத்தையும்-அதான் அந்த பொண்ணோட அப்பன், ஜெயராஜ்னு இன்னொருத்தன் அவனையும் ஒண்ணுலே ரெண்டு தீர்த்துட்டு வாங்கடான்னு சொல்லிட்டு, மெட்ராஸ் போய்ட்டேன். அந்தப் பசங்க குடுத்த காசுக்கு கொஞ்சம் அதிகமாகவே அடிச்சுப் பிட்டாங்க.

ஷண்முகம் ரத்த சேதம் ஜாஸ்தியாகி ஒரு வாரத்திலே ஆஸ்பத்திரியிலேயே காலமாய்ட்டான். செத்தே போய்ட்டான். பெரியசாமி ரயிலேறி வந்து என்கிட்டே சொல்றான். எனக்கு திக்குனு போச்சு. பண்ணை பூரா சூறையாடறாங்க. போலீஸ் கேஸ், அது இதுன்னு ரகளையாப் போச்சு…’

‘போலீஸ்லே கேஸ் பதிவாச்சு. ஷண்முகத்தை அடிச்சவனைப் பார்த்தவன் யாருமில்ல. நான் ஊரிலே இல்லை. ஜெயராஜ் காட்டிக் கொடுத்த ஆளைக் கைது செஞ்சாங்க. வக்கீல் பிச்சு உதறிப்பிட்டான். கேஸ் தள்ளுபடியாச்சு. ஒண்ணும் நடக்கலை. விரோதமும், நெருப்பும், அனாவசிய மரணமும்தான் மிச்சம். பார்த்தேன்.

இந்தப் பண்ணையை இனிமே நாம் ஒழுங்கா நடத்த முடியாதுன்னு ஒரே நாள்ல எல்லாத்தையும் சப்ஜாடா வித்தேன். அத்தனை ஏக்கராவையும் வித்தேன். ஊரையே விட்டுட்டேன். எங்கே போறேன்னு சொல்லலே. ஜில்லா மாறினேன். நடுநடுவே மெட்ராஸ் வந்து கொஞ்சம் பல்லாவரத்திலே ஜல்லி அடிச்சுப் பாத்தேன். சரிப்பட்டு வரலை. டயர் ரிட்ரெடிங் எடுத்தேன். அதுவும் தோல்வி. அப்புறம் லாரி வாங்கி ஓட்டினேன். ம்ஹூம்..எனக்கு ஏத்தது பூமிதான்னு வேற ஜில்லாவிலே-‘லாண்ட் ரிஃபார்ம்’(land reform) வந்துவிட்டது-அதனாலே கொஞ்சமா நிலம் வாங்கி சொந்தமா தனியா மத்த ஜனங்க வாசனை இல்லாம நடத்தறேன். முதல்லே முள்கம்பி போட்டேன். கூர்க்காவை வச்சேன். நாயை வாங்கினேன். டிராக்டரை வாங்கினேன். ரொம்ப தனியா இருக்கேன். நிம்மதி. ஒரு பெண்ணை கட்டிட்டு வாழறதுக்கு பதிலா மண்ணை உழலாம்’ என்றார்.

சிரித்தேன். வெளியே பார்த்தேன். மிகத் தனியாகத்தான் இருந்தோம். வெகு தூரத்தில்-வெகு தூரத்தில் அந்த வேலியோரம் இருந்தது.

நான் கேட்டேன்.’அப்புறம் அந்தப் பெண் என்ன ஆனாள்?’

‘தெரியாது. அப்பன்தான் அடிபட்டு செத்தான் பைத்தியக்காரத்தனமா. அவனுக்கு அந்தப் பெண்ணும் ஒரு பையனும். பையன் பட்டணத்திலே படிச்சிட்டிருந்தான். அந்தப் பையன் நான் பார்த்ததில்லே. அவ தம்பிக்காரனோட பட்டணத்துக்குப் போயிட்டா. அவளுக்கு கல்யாணமே ஆகலே. வாத்யாராய் இருக்கான்னு கேள்விப்பட்டேன். எப்ப? அப்ப. அவ தம்பிக்காரன் ஒருத்தன் இருக்கானே, அவன் எனக்கு ஒரு லட்டர் எழுதினான். கன்னாபின்னான்னு ‘உன்னை ஜில்லா ஜில்லாவா துரத்தி வந்து பழிவாங்கப் போறேன்னு…எனக்காக காத்திரு’ அப்படி இப்படின்னு….அவன் பேர் கூட நாகராஜனோ என்னவோ…’

‘நடராஜன்’ என்றேன்.

‘ஆ! நடராஜன், நடராஜன்! உனக்கெப்படித் தெரியும்?’

‘நான்தான் நடராஜன்’என்றேன்.

எல்டொராடோ

 *பகிர்வு*

எல்டொராடோ (Eldorado) - சுஜாதா சிறுகதை

கதவு திறந்து மன்னிக்கு அவனை அடையாளம் தெரிந்து கொள்ள சிரமமாக இருந்தது. தெரிந்ததும் திடுக்கிட்டாள் திணறி எச்சில் விழுங்கி 'நீங்களா? எப்ப வந்தேள்?"

"இப்பதான், நேர வரேன், அப்பா எப்படி இருக்கா?"

"அம்மா, அம்மா யார் வந்திருக்கா பாருங்கோ."

"யாருடி?"

"பரத்"

"பரத்தா?"

யாரு? பரத்தா?"

“என்னது? பரத்தா!" மூலைக்கு மூலை ஆச்சர்யக் குரல்கள் ஒலித்தன.

ரேடியோ நிறுத்தப்பட்டது. பிள்ளைகளின் படிப்பு ரத்து செய்யப்பட்டது.

அம்மா, பெரிய அண்ணா, அண்ணா, அக்கா, மன்னிகள் குழந்தைகள் எல்லோரும் ஹாலில் ஒரு அரை வட்ட விரோத விழாப் போல் வந்து சேர்ந்துகொண்டு, அவனைச் சுற்றிப் பார்வை வியூகம் அமைத்தார்கள்

சின்ன மன்னிதான் "வா பரத்" என்றாள். எப்படி மாறிவிட்டாள்! எங்கே அந்த அழகான மணப்பெண்?

"என்னடா, எங்கே வந்தே?" அம்மா

"அப்பாவைப் பார்க்க வந்தேம்மா எப்படி இருக்கார்?"

"இத்தனை நாளா இல்லாம இப்ப வந்தாயா? ஏன் என்னைப் பார்க்க வரக்கூடாதா? எத்தனை வருஷமாச்சு!"

"அப்பா உடம்பு ரொம்ப மோசமா இருக்குன்னு கேள்விப்பட்டேன்"

"ஏண்டா, எந்த மூஞ்சியை வெச்சுண்டு விசாரிக்கறே! துப்புக் கெட்டவனே ! ஒரு கடுதாசி உண்டா? இப்ப திடீர்னு எதுக்காக வந்ததிக்கறே? எதுக்காகடா?"

"இல்லைம்மா, அம்பி அய்யர் சொன்னதைப் பார்த்தா அப்பாவை ஒரு வேளை இனிமே பார்க்க முடியாம போய்டுமோன்னு பயம் வந்துடுத்து.”

"பார்த்து இப்ப என்ன கிழிக்கப் போற?'

"ஏன்னா ? வந்தவரை...''

"சும்மாருடி! இது எங்க குடும்ப விஷயம். ப்ராடிகல் சன் வந்திருக்கான்" என்றார் அண்ணன்

"ஏண்டா, பார்க்க என்ன தகுதி இருக்கு உனக்கு?"

"ஏன் பார்க்கக் கூடாதா?" என்றான் விரோதமாக

"ஏய் பசங்களா எல்லோரும் உள்ள போங்கோ."

"மகன்ங்கிற தகுதிதான் அண்ணா ."

"மகன்! ஆஹா! பெரிசா வந்துட்டான். எத்தனை நாள் அவருக்கு சோறு போட்டே?."

"இதையெல்லாம் அப்புறம் பேசலாம். எனக்கு அப்பாவை பார்க்கணும், அவ்வளவுதான்"

"கூடாது. முடியாது. இந்த வீட்டில நுழையறதுக்கு உனக்கு அருகதை இல்லை. அப்படியே வெளில போ"

"இந்த வீடு உன்னுதா அண்ணா?"

"பார்த்தியாம்மா. வந்த உடனே என்ன கேள்வி கேக்கறான் ?

"எட்டு வருஷமா ஏண்டா வரலை? அதுக்கு பதில் சொல்"

"இந்த வீடு இன்னும் நம் அப்பாதுதானே, இதில் நுழைய எனக்கு உரிமை இருக்கு"

"இவன் அப்பாவைப் பார்க்க வரலைம்மா. கிழவன் மண்டையைப் போட்டுறப் போறார்னு சொத்தில் பங்கு வந்திருக்கான்"

"ஏண்டா கடன்காரா! எப்படி நீ வரப்போகும்? -பெத்த தாயார்க்கு ஒரு லெட்டர் போட்டியா?"

"அதுக்கெல்லாம் என்ன காரணம்ங்கறது எல்லோருக்கும் தெரியுமே"

"தெரியும் பேப்பர்ல சந்தி சிரிச்சுதே..."

"சொத்துக்குத்தாம்மா வந்திருக்கான்..."

"இதோ பார் ஸ்ரீதர். அனாவசியமா சண்டைக்கு காலைப் பிராண்டாதே! எனக்கு சொத்தும் வேண்டாம் ஒரு எழவும் வேண்டாம். அப்பாவைப் பார்க்க அனுமதிச்சாப் போறும். எங்க படுத்திண்டிருக்கார்?"

"அப்படியே சுபாவம் மாறாம இருக்கான்."

'இருந்துட்டுப் போறேன். முட்டாத்தனமாக நடந்துக்காதீங்கோ என்ன சொன்னாலும் ஏசினாலும் நான் அப்பாவைப் பார்த்துட்டுத் தான் இந்த இடத்தை விட்டுப் போகப் போறேன். அனாவசியத் துக்கு இந்த இடத்தில் சண்டையோ மூர்க்கத்தனமோ வேண்டாம். ஒரு நண்பன், இல்லை பார்வையாளனா நினைச்சுக் கங்கோ...... . எங்கே அவர்?"

"உன்னை இப்ப அவர் பார்த்தா அடையாளம் கண்டுப்பார்னு நினைக்கிறயா?"

"ஏன்? மயக்கமா?"

"இல்லை . மூஞ்சில காறித் துப்புவார்."

'துப்பமாட்டார். நிச்சயம் என்னை அவருக்கு ஞாபகம் இருக்கும். எட்டு யுகமானாலும் ஞாபகமிருக்கும்!"

"கிழத்துக்கு நேத்திக்கு நடந்தது இன்னிக்கு நினைவில்லை.....ஞாபகம் இருக்குமாம்!"

"சரிம்மா; இவனோட என்ன ரோதனை? கல்லுளி மங்கன் மாதிரி போகமாட்டான். நல்ல மாட்டுக்கு ஒரு சூடு......கூடப் பிறந்த தோஷத்துக்காக காட்டிட்டு வீட்டை விட்டு விரட்டிடலாம். ஏய் சின்னி , வாடி இங்கே. இது யார் தெரியுமா... சி...த்... தப்...பா... அழகான சித்தப்பா, அழைச்சுண்டு போய் தாத்தா ரூமை காட்டு"

சின்னியின் பின் மௌனமாக நடந்தான். மாடிப்படி ஏறித் திரும்பும்போது அத்தனை கண்களும் அவனைக் குத்தித் துளைப்பதை உணர்ந்தான்

எட்டு வருஷமாக விட்டுப்போன உறவு, ஒரு கடிதமில்லை விசாரிப்பில்லை கல்யாண அழைப்பில்லை எங்கே இருக்கிறான் என்கிற சங்கதி இல்லை. சினிமா என்றோ, டிராமா என்றோ கல்கத்தா என்றோ, காசி என்றோ, பணக்காரன் என்றோ கடனில் முழ்கிவிட்டான் என்றோ, பொண்டாட்டி ஓடிப்போய் கிறிஸ்துவப் பெண்ணை வைத்துக் கொண்டிருக்கிறான் என்றோ கேள்விப்பட்டிருப்பார்கள்......எட்டு வருஷ வெட்டுக்குப் பிறகு வதந்திகளிலிருந்து வடிவெடுத்திருக்கிறான். எப்படி ஒட்டுவார்கள்?

"சித்தப்பாவா நீ" என்றாள் சின்னி.

"ஆமாம்".

மெதுவாக அந்த மாடி அறையை அணுகினார்கள்

"எந்த ஊர்?'

"ஏதோ ஊரு"

"சித்தி வரலியா"

"இல்லை"

'செத்துப் போய்ட்டாளா?"

"இல்லை"

"என்ன வேலை பண்றேள்?"

"அலையறேன்"

"எதுக்கு?"

“ஜெயிலுக்குப் போயிருந்தேன்னு சொன்னாளே, அந்த சித்தப்பாவா, நீ?"

"ஏய் சின்னி! பேசாம ரூமைக் காட்டிட்டு திரும்பி வா..."

சின்னி கதவைத் திறந்து, "உள்ள போங்கோ. தாத்தா தூங்கிண்டிருப்பார்” என்று சொல்லிவிட்டு விலகினாள்,

உள்ளே டெட்டால் வாசனையடித்தது. ஏறக்குறைய இருட்பாக, சைபர் வாட் நியான் ஒளியில் தரையில் ஒரு போர்வைக் குவியல் தெரிந்தது

சுவரில் தடவி விளக்குப்போட்டு அதை அணுகினான். குனிந்து மெல்ல விலக்கினான். அதிர்ந்து போனான்,

'மை காட்! இது அப்பா இல்லை. நான் பார்த்த அப்பா பாதி! சுருங்கிப் போய்விட்டார். கண்கள் இருட்டுப் பொத்துகளாக மூடி, கன்னங்கள் ஒட்டிப்போய், கை நரம்புகளும் மார்பு எலும்புகளும் தெரிய......பிராணன் ?

"அப்பா" பதில் இல்லை.

சற்று நேரம் அவரைப் பார்த்துக் கொண்டு அழுதான். மன வெளிச்சத்தில் சட் சட் என்று அந்த மனிதரின் ஞாபக பிம்பங்கள் மாறின.

"அப்பா, அப்பா..."

படுக்கையருகில் உட்கார்ந்து நெற்றியைத் தொட்டான். சூடு அந்த கையெலும்பை எடுத்துத் தன் கன்னத்தில் வைத்துக் கொண்டான். அழுகை பீறிட்டது.

"அப்பா..."

சட்டென்று கனவுச் சங்கிலியிலிருந்து விடுதலை பெற்றவர் போல் சிலிர்த்துக் கண் விழித்தார்.

"யாரு?"

"நான்தாம்பா, பரத் வந்திருக்கேன்"

மெல்லத் தலை நகர்த்தி அவனைப் பார்த்தார்.

'பரத்தா?... பரத்தா?... என் மூணாவது பையனா?"

"ஆமாம்ப்பா ஆமாம்"

"நீதானா!" என்ன கிணற்றுக் குரல் அது! எட்டு வருஷத்துக்கு முந்தைய ஒலி முழக்கம் எங்கே...?

"நான் தாம்பா.."

'சௌக்கியமா இருக்கியா?"

"இருக்கேம்பா!"

"ரொம்ப நாளா காணோம்..."

"வந்துட்டேம்பா!"

"தெரியும். நீ வருவேன்னு தெரியும் சாப்பிட்டியா?'

"இல்லப்பா"

"சாப்ட்டுறு. ராட்சசிகள்ளாம் அப்புறம் இல்லைன்னுடுவா. மூணு ராட்சசி.....நாலு ராட்சசி"

"என்னப்பா உனக்கு உடம்பு..."

"களைப்புப்பா! அலுப்பு... போறும் நிஜமாவே பரத்தா...?' அந்தக் கரம் சிரமப்பட்டு மேல் வந்து அவன் தலை மயிரைக் கலைத்து, "பரத் உனக்குத்தான்... உனக்குத்தான் சரியாவே எதும் செய்யலை..." கிழவரின் கண்கள் கலங்கின

"அதெல்லாம் இல்லப்பா"

"என்னைப் பாரு சீக்கிரம் செத்துப் போய்டுவேனா? சீக்கிரம் போய்ட்டா தேவலாம்..."

"இல்லப்பா, தேவலையாய்டும்"

'உன்னைப்பத்திதான் சதா நினைப்பு"

"எனக்கும்ப்பா"

"கிட்ட வா" கிழவர் மெல்ல, யோசித்து யோசித்து, மிக மெலிந்த குரலில் பேசினார்.

"இந்த ரூமைப் பாரு சுடுகொடு மாதிரி இல்லை என்னை இதில் போட்டு அடைச்சுட்டு எல்லாரும் கீழயே இருக்கா அஞ்சு நிமிஷம் பேச ஆளில்லை. நாக்கு செத்துப் போச்சு. ஆரஞ்சுப்பழம் வாங்கிக் கொடுனு ஒரு வாரமா சொல்லிண்டிருக்கேன். இங்க வேற யாரும் இல்லையே...?

"இல்லைப்பா!"

"பழம் எல்லாம் கீழே வெச்சிண்டிருக்கா. அவாளே சாப்படறா..... உங்கம்மா, மூத்த ராட்சசி, என்னை வந்து பார்த்து மூணு நாளாச்சு, எல்லாரும் காத்திண்டிருக்கா பரத்..."

"அதெல்லாம் இல்லைப்பா, சரியாய்டும்".

"ஆரஞ்சுப்பழம் வாங்கித் தரயா"

'தரேன்ப்பா "

"இத பார் மருந்து.. இதில் விஷம் கலந்திருக்கா, குடிக்கமாட்டேன்"

"அப்படி எல்லாம் செய்யமாட்டாப்பா."

"எல்லாரும் காத்துண்டிருக்கா.. நீ எந்த ஊர்ல இருக்கே?"

"ஏதோ ஊர்ப்பா. ஸ்திரமா எதும் இல்லை ."

வீட்டில் இருக்கயா?

"இல்லை, ரூம்ல..."

எனக்கு இடம் இருக்குமா, என்னை அழைச்சுண்டு போறியா?"

"சரிப்பா"

"இப்ப போகலாமா"

"இல்லை, நாளைக்கு கார்த்தலை..."

"இப்பவே போகவேண்டாமா?'

"தூங்கிட்டு நாளைக்கு கார்த்தலை போகலாம்."

"என்னை இந்த சுடுகாட்டில் இருந்து அழைச்சுண்டு போயிடறியா?"

"சரிப்பா"

அவர் முகத்தில் சாந்தம் தெரிந்தது

"நீ பேசு"

அவர் முன் சாய்ந்து "அப்பா” என்றான் தலையைக் கோதிவிட்டு

*அப்பா நானும் நீயும் கிரிக்கெட் ஆடுவோமே, ஞாபகம் இருக்கா ?"

ஞாபகம் புன்னகையாக மலர்ந்தது

"ரெண்டுபேரும் ஒரே டீம்ல மாட்ச் ஆடியிருக்கோம். நீ பத்தொம்பது அடுச்சுட்டு ரன் அவுட் ஆயிட்டே. எனக்கு ஏற்ப உன்னால ஓட முடியலே. ஸாரிப்பா, அது ராங்கால், அது என் தப்பு...."

"சொல்லு..."

"சின்ன - வயசில அய்யன் வாய்க்கால்ல நீஞ்ச கத்துக் குடுத்தியே. தொபுக்கடீர்னு தள்ளிவிட்டுட்டு மூச்சுத் திணற வெப்பியே; அப்புறம் கொய்யாக்கா அடிச்சு சாப்பிடுவோமே அம்மாவுக்குத் தெரியாம உனக்கு பர்க்லி சிகரெட் வாங்கிண்டு வருவேனே. ரெண்டு பேரும் கவட்டை கட்டி குருவி அடிப்பமே எவ்வளவு தூரம் ட்ரெக்கிங்... போவோம்... பாண தீர்த்தத்தில் பாறைல படுத்துண்டு நட்சத்திரத்துக்கு எல்லாம் புதுசா பேர் வெப்பியே! சுள்ளி பத்த வெச்சு சட்டில சமைப்பமே..."

ஒவ்வொன்றாக ஒவ்வொன்றாகச் சொன்னான்.

தந்தை மகன் இருவருக்கும் இருந்த உணர்ச்சிபூர்வமான பிணைப்பு, சிநேகிதம் கையோடு கை அழுத்திய பலப்பரீட்சை,

நீண்ட நீண்ட நடைப் பயணங்கள், பறவைக் குரல்கள், மண் வெளியில் தியாகராஜர், துரத்தல், ஓட்டம், பிடிப்பு, ரகசியப்பரிவர்த்தனை, நிறுத்தி உட்காரவைத்து மரத்தடியில் அருணாசலக் கவிராயரின் ராமநாடகக் கீர்த்தனைகள், ஆலிஸ் இன் ஒண்டர்லாண்ட்...

"பரத்" என்று அவன் கையைப் பிடித்தார். "நானும் நீயும் ஒண்ணு..."

'அப்பா! எல்டொராடோவைப் பத்தி சொல்லுவியே, ஞாபகம் இருக்கா? அதைத் தேடிண்டு தான் நான் போனேம்பா. கற்பனைத் தங்கம்னு தெரியாம தூரத்திலேயே பளிச்னு காட்டிட்டிருந்ததை நோக்கி ஓடினேன்ப்பா"

"நானும்தான் அதையே தேடினேன்" என்றார்

"அப்பா உன்னை முதல்ல சரசுவோட பார்த்தப்ப எனக்கு அப்படியே சகலமும் ஸ்தம்பிச்சுப் போச்சு. ரொம்ப நாள் கழிச்சுத்தான் எனக்கு ஏன்னு புரிஞ்சுது. ஆனா அதைப்பத்தி நான் ஒருத்தர்கிட்ட ஒரு வார்த்தை பேசலியே! இன்னிவரைக்கும்...சொன்னதில்லையே!"

"அந்த சம்பவத்துக்கப்புறம் உனக்கும் எனக்கும் உறவுல பிளவு வந்துடுத்து....... அன்னியோன்யம் வெட்டுப்பட்டுடுத்து..."

"நீ என்னைப் பார்த்து, நான் உன்னை பார்த்து பயப்பட ஆரம்பிச்சோம், என் மனசுல உன்ன பத்தி இருந்த இமேஜ் கலைஞ்சு போயி நாம் ரெண்டு பேரும் அப்பவே பிரிய ஆரம்பிச்சுட்டோம். அதுக்கப்புறம் எத்தனையோ நடந்து போயி, நான் விலகிப் போய், ஊர் ஊரா அலைஞ்சு...உறவு விட்டுப்போயி,கல்யாணம் பண்ணிண்டு, பெண்டாட்டியைப் பிரிஞ்சு போய்......வேண்டாம்பா......

அதையெல்லாம் அழிச்சுடலாம்பா ......சரசு வரைக்கும் விரசமில்லாம இருக்கு அதோட போதும். அதுக்கப்புறம் எல்லாத்தையும்....."

அப்பா தலையை ஆட்டினார். "அதுவும் இருக்கட்டும்" என்றார்.

'பரத் கிட்ட வா.."

அவன் வந்தான். "நாளைக்கு கார்த்தால என்னை அழைச்சுண்டு போறியா அந்த இடத்துக்கு-"

"சரிப்பா ."

"எத்தனை மணிக்கு வண்டி?"

"சீக்கிரமே கிளம்பிடலாம்பா.."

"என்னால நடக்க முடியாது..."

"உன்னை அப்படியே தூக்கித் தோள்மேல வெச்சுண்டு போயிடறேம்பா..நீ என்னைத் தூக்கிண்டு போவியே அது மாதிரி....."

"எனக்குத் தேவலை ஆய்டுமா?"

"நிச்சயம் ஆயிடும்பா"

"தேவலையானதும் கண்ணாடி மாத்திக்கொடு. என்ன?"

'சரிப்பா"

"ஒரு சின்ன டிரான்சிஸ்டர் வாங்கிக் கொடுத்துடு"

"சரிப்பா"

"ஹெமிங்வேயோட கிலிமஞ்சாரோ படிச்சுக்காட்டு"

"சரிப்பா"

'மார்க்கஸ் அரேலியஸ், திருவாசகம், அப்புறம் பவிஷ்ய புராணம், டாஸ்டாயவ்ஸ்கி, கோஸ்லர், ரஸ்ஸல்....."

'எல்லா,.."

"இதோ பாரு, அந்த தடி ரெண்டு வேஷ்டி, ரெண்டு பனியன், அதான் என்னுது. செருப்பு கூடக் கிடையாது. இப்பவே எடுத்துண்டுடு".

'நான் வாங்கித்தரேம்பா."

"நிறைய நடக்கணும்" அவர் முகத்தில் இப்போது தேஜஸ் தெரிந்தது. உதட்டில் புன்னகையுடன் அவனை மிக அருகி அழைத்து கண் சிமிட்டலுடன், 'பரத் உங்கிட்ட ஒரு ரகசிய சொல்லணும். அவா ஒருத்தருக்கும் தெரியாது."

"என்னப்பா?"

சொன்னார்

ராத்திரி முழுவதும் அவர் அருகிலேயே உட்கார்ந்து அவரையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். மூன்று மணி சுமாருக்கு அப்பா இறந்து போயிருந்ததை உணர்ந்தான். தூக்கம் போலத்தான் படுத்திருந்தார். உதட்டில் புன்னகை ஸ்திரமாக இருந்தது.

பரத் ஓரத்தில் ஒதுங்கி நிற்க, ஒவ்வொருவராக வந்து ஆர்ப்பாட்டமாக அழுதார்கள். அதன்பின் சுரத்துக் குறைந்து அழுதார்கள். அதன் பின் மௌனமாக...

"வந்தான், முடிச்சுட்டான்! இவனைப் பார்த்த அதிர்ச்சியிலே உயிர் போய்டுத்து !!. எதுக்காக இப்படி திடீர்னு வரணும்?'

"அண்ணா ஒரு விஷயம். தனியா வாயேன்"

"என்ன?"

"போறதுக்கு முன்னால அப்பா எங்கிட்ட சொன்னார். வீட்டையும் நிலத்தையும் என் பேரில் எழுதி வெச்சிருக்கறதா..... காரியம் எல்லாம் முடிஞ்சப்புறம் இந்த அட்ரஸ்க்கு எழுது. எல்லாத்தையும் மாத்தி சாஸனம் பண்ணிக் கொடுத்துடறேன்..."

"பரத், எங்க போற ?'

திரும்பிப் பார்க்காமல் நடந்தான்.

=====================================

எல்டொரடோ (Eldorado) சுஜாதாவின் மிக அற்புதமான கதைகளில் ஒன்று. இந்தச் சிறுகதையை எவ்வளவு முறை படித்திருப்பேன் என்று நினைவில்லை. 

ஒவ்வொரு முறை இதைப் படிக்கும் போதும் நிறையவே கண் கலங்கியிருக்கிறேன். அதுதான் சுஜாதாவின் எழுத்தின் சக்தி.......

= = ராம் ஸ்ரீதர் = =

பாட்டி

 பாட்டி

பேருந்திலிருந்து இறங்கி கீழே கால் வைத்ததுமே, புலர்ந்து கொண்டிருந்த அதி காலைப் பொழுதின் சில்லிப்பையும் மீறி ஒரு சிலிர்ப்பு உடல் முழுவதும் ஊடுருவதை உணர்ந்தாள் ராகினி. 

ஆனால் இது புதிதல்ல; ஒவ்வொரு முறை சொந்த மண்ணில் கால் வைக்கும் போதும், தனக்கு ஒரு அடையாளம் தந்த ஊர் மீது பாசம் கூடுவதையும், ஊரே தனக்குத்தான் சொந்தம் என்கிற உணர்வு மேலோங்குவதையும் அனுபவிப்பாள் அவள். ஒரு நிமிடம் கண்ணை மூடி அந்த பரவசத்தை அப்படியே மேலும் உள்வாங்கிக்கொள்ள முயன்றாள். 

கண்ணைத் திறந்த போது எதிரே அவள் தம்பி ரகு சிரித்த படியே நின்றிருந்தான். ' வாக்கா' என்று அவள் கையைப் பிடித்து குலுக்கியவன், குனிந்து அவள் பெட்டியை எடுத்துக் கொண்டான். அவனுக்கு ஒரு சிரிப்பைத் தந்து விட்டு,அவன் கையோடு கை கோர்த்தபடி கார் நிறுத்துமிடம் நோக்கி நகர்ந்தாள் ராகினி.

காரில் உட்கார்ந்து, அதைக் கிளப்பியவுடன் ரகு கேட்டான், " முதல் முறையாக குழந்தைகள் ரெண்டு பேரையும் நாலைந்து நாள் விட்டுட்டு வந்திருக்கியே, சமர்த்தாக இருப்பார்களா?"

ரகுவின் கேள்வி ராகினிக்கு ஊருக்கு வந்திருப்பதின் காரணத்தை நினைவு படுத்தியது. பரவசமெல்லாம் வடிந்து, இயல்பு நிலைக்குத் திரும்பினாள்.

"ஜனனி சமர்த்தா இருந்துடும். ஹரீஷ் தான் என்ன பண்ணுவான்னு தெரியலை, பார்க்கலாம்." என்றவள் தொடர்ச்சியாக தம்பியிடம் பேச்சைத் தொடர்ந்தாள்.

"என்னடா, அப்பா திடீர்னு BP , Chest pain -னு குண்டைத் தூக்கிப் போடறார்?"

"எல்லாம் பாட்டியோட படுகிற டென்ஷன் தானக்கா. இப்படியே பாட்டி இருந்தான்னா எனக்கும், அம்மாவுக்கும் கூட BP -லேர்ந்து எல்லாம் வந்துடும். ஒரு ராத்திரி கூட நிம்மதியா தூங்க முடிகிறதில்லை.."

"அப்படி சொல்லாதே ரகு, பாட்டி பாவம். தெரிந்தா செய்கிறாள்? நான் ஆறு மாதம் முன்னாடி வந்த போதுதான் பாட்டியை டாக்டரிடம் check செய்த போது டாக்டர் தெளிவா சொன்னாரே, பாட்டிக்கு டிமேன்ஷியா வோட ஆரம்ப அறிகுறிகள் மாதிரி இருக்கு. போகப்போக மறதி அதிகமாயிடும். பழகிய மனிதர்கள், காரியங்கள் கூட கொஞ்சம் கொஞ்சமா மறந்து போக வாய்ப்பிருக்கு. வயசானா நிறைய பேருக்கு வருவதுதான். சொன்னதையே சொல்வார்கள். செய்வதையே செய்வார்கள். சுத்தி இருக்கிறவங்கதான் பொறுமையாகவும், கவனமாகவும் பார்த்துக்கணும்னு. பாட்டியைச் சலிச்சுக்காதேடா."

"ஐயோ, அக்கா, எனக்கு பாட்டி மேல ஒரு கோபமுமில்லை .நல்லா கவனிச்சுகணும்னுதான் இருக்கு. ஆனால் நடை முறையில் தினம் தினம் பாட்டியை சமாளிக்கிறது எங்க மூணு பேரையுமே ரொம்ப drain பண்ணி டறது.." என்றவன் ஒரு பெரு மூச்சு விட்டு தொடர்ந்தான்.

"முந்தாநாள் ராத்திரி ரெண்டு மணி சுமாருக்கு ஹாலில் விளக்கு எரியறதேன்னு எழுந்து வந்து பார்க்கிறேன்...., ''பொழுது விடிந்தால் தீபாவளி இல்லையா? அதான் எண்ணையைக் காய்ச்சி, வெந்நீரைப் போட்டுட்டு, உங்களையெல்லாம் எழுப்பலாம்னு இருந்தேன்'' என்கிறாள். அரை லிட்டர் எண்ணையை வேறு காய்ச்சு வைச்சிருக்கா. அவ்வளவுதான்... அதோடு அன்னிக்கு ராத்திரி எல்லோருக்கும் தூக்கம் போச்சு. நீயே சொல்லு. அடுத்த நாள் நான் எப்படி ஆபீசுக்கு போகிறது?"

ராகினிக்கு ரகு சொல்வதின் நியாயம் புரிந்தது. அமைதியாக கண்ணை மூடிக்கொண்டாள்..

உயரமான, ஒல்லியான தேகத்துடனும், எப்பவும் இப்போதுதான் குளித்து விட்டு வந்த மாதிரி தூய்மையாக, மடிப்பு கலையாத புடவையுடனும், நெற்றியில் துலங்கும் திரு நீறுடனும் சாந்தமும், அன்பும், சிரிப்பும் நிறைந்த முகமுமாக பாட்டி மனக்கண்ணில் வந்து நிறைந்தாள். 

ராகினிக்கு வாழ்க்கையின் முன்னுதாரணமே அவள் பாட்டிதான். பாட்டியால் முடியாத காரியம் எதுவும் இருக்குமா என்று நினைத்து,நினைத்து வியந்து போவாள் ராகினி. யாருக்காவது உதவி தேவைப்படு கின்றதென்றால் வலியப்போய் செய்வாள்.

அவர்கள் பகுதியில் பசு மாடு யார் வீட்டில் கன்று ஈன்றாலும் கூட இருந்து கவனிப்பது முதல் இளம்பெண்களுக்கு பேறு காலம், குழந்தை வளர்ப்பில் உதவி செய்வது வரை, வெளியூரில் தங்கிப் படிக்கும் மாணவர்களுக்கு எளிய சமையல் குறிப்புகள் வழங்குவது முதல் கல்யாணம் போன்ற விழாக்களுக்கு ஆலோசனைகள் வழங்குவது வரை, 

அழகழகான கோலங்கள் போடுவது முதல் கொள்ளை கொள்ளையாக பாட்டுக்களும், சுலோகங்களும், புராணக்கதைகளும் தெரிந்து வைத்திருப்பது வரை பாட்டி ஒரு பல்கலைக்கழகமாகவே தோன்றினாள்! 

எதிரிலிருப்பவரின் வயதுக்கும் ரசனைக்கும் ஏற்றவாறு பேசுவதும், பழகுவதும் பாட்டிக்கு கை வந்த கலை. பாட்டியுடன் ஒரு முறை அறிமுகமான யாருமே அவளது அன்பின் ஆளுமையில் ஆகர்ஷிக்கப்பட்டு விடுவார்கள். 

அதிரப் பேசாமல், ஒருவரையும் அதிகாரம் செய்யாமல், ஒவ்வொருவரையும் அவரவர் பலம், பலஹீனங்களை உணர வைத்து அவர்கள் பிரச்சினைக்கு அவரவரே தீர்வு காணும் வழியைக் காட்டும் ஆற்றல் பாட்டிக்கு இருந்தது!

ர கு போட்ட கார் பிரேக், வண்டியின் வேகத்தைக் குறைத்ததுடன், ராகினியின் மனோ வேகத்தையும் குறைத்து அவளை நனவுலகக்கு கூட்டி வந்தது. தங்கள் தெருவை நெருங்கி விட்டதையும்,தெரு முனையில் அப்பா நிற்பதையும் பார்த்தாள்.

ரகுவிடம் கேட்டாள், "ஏண்டா அப்பா இந்த பனியிலே இங்கு வந்து நிற்கிறார்?"

"நான் கிளம்பும் போதே அப்பா தெரு முனைக்கும், அம்மா வாசலுக்கும் வந்து நின்னாச்சு அக்கா."

காரை நிறுத்தி அப்பாவை ஏற்றிக்கொண்டு வீடு வந்து சேர்ந்ததும், அம்மா எதிர் கொண்டு வரவேற்றாள்.

"நீ வந்திருப்பது ரொம்ப சந்தோஷம் என்றாலும், சின்னக் குழந்தைகளை இப்படி விட்டுட்டு வந்ததில் எனக்கு இஷ்டமே இல்லை" என்றாள் அம்மா.

"நீ கவலைப்படாதே அம்மா, ஜனனியையும், ஹரீஷையும் அவங்க அப்பாவும், பாட்டியும் நன்றாக பார்த்துக் கொள்வார்கள்" என்ற படி பாட்டியின் அறையை நோக்கித் திரும்பினாள் ராகினி. 

உடனேயே அம்மா, "இரு ராகினி, பாட்டி ராத்திரி பூரா அரை மணிக்கொரு தரம் எழுந்து வந்து நீ வந்திட்டயான்னு பார்த்துக் கொண்டே இருந்தார். இப்போதுதான் கொஞ்ச நேரமாக அசந்து தூங்குகிறார். நீ குளித்து விட்டு வந்து டிபன் சாப்பிடு. அதற்குள் பாட்டி எழுந்து கொள்வார்" என்றாள்.

ராகினி எல்லோருடனும் கொஞ்ச நேரம் பேசிக்கொண்டிருந்து விட்டு குளித்து விட்டு வந்தாள். பாட்டியின் அறைக்கதவு திறந்திருந்தது. 

ராகினி பாட்டியை பார்க்க விரைந்தாள். அதற்குள் அம்மா பாட்டியை குளிக்க வைத்திருந்தாள். அப்போதுதான் காபி குடித்து முடித்து டம்ளரை கீழே வைத்த பாட்டி, ராகினியைப் பார்த்தவுடன் உடலும், முகமும் மலர, இரு கரம் நீட்டி அவளை வரவேற்றாள். ராகினி ஓடிச் சென்று பாட்டியைக் கட்டிக் கொண்டாள்.

"எப்படி இருக்கே பாட்டி?" 

"எனக்கென்ன, எல்லாரையும் கஷ்டப்படுத்திண்டு, பூமிக்கு பாரமா இருக்கேன்"

"அப்படிச் சொல்லாதே பாட்டி... நீ நினைச்சாக் கூட உன்னால் யாரையும் கஷ்டப்படுத்த முடியாது"

"இல்லை ராகினி. சொல்லும், செயலும் சரியா, சுயமா இருக்கிற வரையிலும்தான் மனுஷாள் இருக்கணும்" என்ற பாட்டி, "அம்மாவிடம் சொல்லி காபி கொண்டு வரச் சொல்லு.இன்னும் குடிக்கலை" என்றாள்.

ராகினி காலி தம்ளரை காண்பித்து, "இப்போதானே பாட்டி குடிச்சே" எனவும், பாட்டி குழந்தை மாதிரி சிரித்த படியே "மறந்திட்டேன்" என்றாள். ராகினியின் கன்னத்தை தடவய வாறே, "எப்படி வந்தே குழந்தே? பிரயாணம் சௌகரியமாக இருந்ததா?" என்று கேட்டாள். 

"பஸ்சில்தான் வந்தேன் பாட்டி, நன்றாகத் தூங்கினேன்" என்று பதில் சொல்லும் போது, அவள் அலைபேசி ஒலித்தது. அவள் மாமியார் பேசினார். 

"நல்ல படியா போய்ச் சேர்ந்தியா ராகினி, ஹரீஷிடம் ரெண்டு வார்த்தை பேசேன். அழறான்" என்றார்.

ஜனனியின் குரல் ஒலித்தது. "அம்மா, காலம்பற பாட்டி கொடுத்த பிஸ்கட்டை ஹரீஷ் ரெண்டா உடைச்சு எனக்கு பாதி கொடுத்து சாப்பிட்டே ஆகணும்னு பிடிவாதம் பிடிச்சான்மா, சரின்னு நானும் சாப்பிட்டேன். இப்போ ஸ்கூல் கிளம்பும்போது திடீர்னு நான் கொடுத்த பிஸ்கட்டை திருப்பித்தான்னு அழறான். பாட்டியும் வேற முழு பிஸ்கட் கொடுத்தா. நானும் என்னோட புது பென்சில் பாக்ஸ் கூட அவனுக்கு தரேன்னு சொன்னேன். எதுவும் வேண்டாம். நான் சாப்பிட்ட பிஸ்கட்தான் திரும்ப வேணும்னு அழறான்மா " என்றது ஜனனி. 

எட்டு வயது தனக்குத் தெரிந்த வரையில் நான்கு வயதை சமாதானத்தைப்படுத்த முயன்றதை நினைத்து சிரித்தபடியே ராகினி, "ஜனனிக்குட்டி, நீ ரொம்ப சம்ர்த்துடா! மொபைலை அவன்கிட்டே கொடு..." என்றாள். 

பாட்டி, "அம்மா எனக்கு இன்னும் காபி கொடுக்கலையே." என்றாள்.

ராகினி பாட்டிக்கு காபி டம்ளரை காண்பித்த போது, ஹரீஷின் அழுகுரல் கேட்டது.

"ஹரீஷ், அழுகையை நிறுத்தினா அம்மா உனக்கொரு surprise சொல்றேன்"

அலறல் விசும்பலாகக் குறைந்தது.

"ஓடிப்போய் உன் கட்டில் அடியில் பாரு..." என்றாள் ராகினி.

அரை நிமிட அமைதியும், அதன்பின், "ஹை , ஸ்பைடர்மேன் பேட்" என்ற கூவலும் கேட்டது. இதையெல்லாம் எதிர்பார்த்துதான் ராகினி வீட்டில் அங்கங்கே சில ஆச்சர்யங்களை ஒளித்துவிட்டு வந்திருந்தாள்.

"கண்ணெல்லாம் சிவந்திருக்கே... ராத்திரி எதிலே பிரயாணம் பண்ணினே?" என்றாள் பாட்டி.

"பஸ்சில்தான் பாட்டி" என்று ராகினி முடிக்கும் முன்னர் அம்மா அப்பாவைப் பிடித்துக் கொண்டாள்.

"நான் எத்தனை வாட்டி சொன்னேன், வந்திருக்கிறது BP தான், டாக்டரிடம் காண்பிச்சாச்சு, மாத்திரையும் சாப்பிட ஆரம்பிச்சாச்சு. என்னவோ பத்மா ஸ்ரீ அவார்டு வாங்கின மாதிரி உடனே அவளுக்கு phone பண்ணி , கலவரப்படுத்தி, சின்னக் குழந்தைகளை விட்டு விட்டு வரவழைச்சு.... நான் சொல்லி யார் கேட்கிறா இங்கே?" என்று ஒரு பாட்டம் பாடிவிட்டு உள்ளே போனாள். அப்பா செய்தித் தாளால் முகத்தை மறைத்துக் கொண்டார.

ராகினி சிரித்தபடியே பாட்டியிடம் திரும்ப, எப்போதும் குழந்தைகளிடம் ஆவலுடன் போனில் பேசும் பாட்டி, நடப்பது எதிலுமே சம்பந்தப்படாமல், "ராத்திரி ரயிலில்தானே வந்தே, தூங்கினாயா?" என்றாள். 

ரகு எட்டிப்பார்த்து, "அக்கா, all the best ." என்று சொல்லி விட்டுப் போனான்.ராகினி பாட்டியின் கவனத்தை திருப்ப எண்ணி "பாட்டி, தலை பின்னி விடறயா?" என்று சொன்ன படி சீப்பைக் கொடுத்து விட்டு வசதியாக உட்கார்ந்தாள்.

ராகினி சிறு பெண்ணாக இருக்கும்போது ஒவ்வொரு கோடை விடுமுறையிலும் பாட்டி, அம்மாவை பூச் சந்தைக்கு அனுப்பி... நல்ல, பெரிய மல்லிகை மொக்குகளாக வாங்கி வரச் சொல்லி, தானே ராகினிக்கு தலை வாரி பின்னி வித விதமாக பூத்தைத்து விடுவாள். 

இது நினைவுக்கு வர, பாட்டியிடம் சொல்ல எண்ணி ராகினி திரும்பியபோது, பாட்டி தனது தலை முடியை இரண்டாக, மூன்றாக பிரிப்பதும், முறுக்குவதும், திரும்ப பிரிப்பதுமாக இருப்பதை உணர்ந்தாள். தலை முடியை விடிவித்துக் கொண்டு, "என்ன பாட்டி பண்றே?" என்றாள்.

பாட்டி கையில் சீப்புடன், முகத்தில் இயலாமை படர, கண்களில் பரிதாபம் நிரம்ப, " எப்படி ஆரம்பிக்கிறதுன்னு தெரியல்லை" என்றாள். 

பாட்டியை அப்படிப் பார்த்தவுடன் ராகினிக்கு கண்ணில் நீர் முட்டி விட்டது. பாட்டியை அணைத்துக்கொண்டு "பரவாயில்லை பாட்டி, நான் சொல்லித்தரேன்" என்றபடி தலை முடியை முடிந்து கொண்டாள். 

"நீ கொஞ்சம் படுத்துக்கோ பாட்டி. நான் உனக்கு ஏதாவது வாசிக்கிறேன்" என்றாள். 

பாட்டிக்கு புத்தகங்கள் மிகவும் பிடிக்கும். ஒரு பக்கம் படிப்பதற்குள் பாட்டி தூங்கி விட்டிருந்தாள் .

வாசலில் பால்காரம்மா குரல் கேட்கவே எழுந்து வாசல்புறம் சென்றாள் ராகினி. இருவரும் நலம் விசாரித்துக் கொண்ட பின், பால்காரம்மா ராகினியிடம் புலம்ப ஆரம்பித்து விட்டாள்.

"ராகினிக்கண்ணு, நீ பாட்டியை உங்க ஊருக்கு கூட்டிட்டுப்போய் பெரிய டாக்டர்கிட்டே காமிக்கலாமில்ல? நாப்பது வருஷமா நம்ம வூட்ல பால் ஊத்தறேன். போன வாரம் பாட்டிம்மா என்னைப் பார்த்து 'நீ யாருன்னு' கேட்டுப்புட்டாங்க. எனக்கு நெஞ்சே அடைச்சுப்போச்சு. ஆனா இது கூட பரவாயில்லன்னு ஆயிடுச்சு அடுத்த நாள் நடந்த விசயம். 

சாயந்திரம் பால் ஊத்தி முடிச்சிட்டு திரும்பி வந்துகிட்டு இருக்கேன். நம்ம தெரு முனையிலே இருக்கிற பிள்ளையார் கோயில் வாசல்ல பாட்டி நின்னுகிட்டு இருந்தாங்க. 

'என்னம்மா, வூட்டுக்கு போவலயான்னு' கேட்டேன். 'எந்தப்பக்கம்னு வழி புரியலடி' ங்கிறாங்க. எனக்கு எப்படி இருந்துச்சுன்னு வார்த்தைல சொல்ல முடியலை. அப்படியே திரும்பி சாமிகிட்டே ஒரு சத்தம் போட்டேன்.... வெயில், மழைன்னு பார்க்காம தெனந்தோறும் உன்னைப் பார்க்க வந்தவங்களுக்கு நல்ல பரிசா கொடுத்திருக்கேன்னு. 

கையைப் புடிச்சு வீட்டுக்குக் கூட்டி வரேன், எதிரே உங்க அம்மா அரக்க பரக்க ஓடு வந்துக்கிட்டு இருக்காங்க, பாட்டி போய் நேரமாச்சே இன்னமும் காணலையேன்னு. அதிலேருந்துதான் அம்மா வாசல் கதவை பூட்டி வைக்கறாங்க. எனக்கு வரவர இங்கு வர்றதுக்கே சங்கடமா இருக்கு. என்ன சொல்றது போ" என்று ஓய்ந்தாள். 

அம்மா இது எல்லவற்றையும் முன்னரே ராகினியிடம் போனில் சொல்லியிருந்தாலும், ராகினி அவள் புலம்புவதை பொறுமையாகக் கேட்டாள். அவளது வருத்தத்தை உணர முடிந்த வளாக "என்ன பண்றதும்மா? எல்லோருக்குமே பாட்டியை இப்படி பார்க்க கஷ்டமாகத்தான் இருக்கு.நீ சாமியிடம் வேண்டிக்கோ" என்று சொல்லியபடி எழுந்து பாட்டியின் அறைக்கு வந்தாள்.

அறையில் பாட்டியைக் காணவில்லை, ராகினிக்கு பகீரென்றது. அம்மா என்று குரலேடுக்கு முன் பாட்டி குளியலறையிலிருந்து தலையில் துண்டுடன் வெளியே வந்தாள்.

ராகினியிடம், "இன்னிக்கு கொஞ்சம் அசந்து தூங்கிட்டேன் போல இருக்கு. ரொம்ப நாழியாச்சே, அம்மாவை தொந்தரவு பண்ண வேண்டாம்னுதான் நானே ஒரு சொம்பு ஜலம் விட்டுண்டு வந்துட்டேன். மணி எழாயிருக்கும் போல இருக்கே, அம்மாவை காபி கொண்டு வரச் சொல்லு. இன்னும் குடிக்கலை" என்றாள். 

ராகினி ஜன்னல் வழியே வெளியே பார்த்தாள். பனிரெண்டு மணி வெயில் சுள்ளென்று அறைந்து கொண்டிருந்தது. 'வெயிலைப் பார்த்து மணி சொன்ன பாட்டியா இது...' என்று நினைத்த வாறே,

"இப்பதானே பாட்டி, கொஞ்ச நேரம் முன்னாடி குளிச்சே?" என்றவாறு பாட்டியை அமர வைத்து தலை துவட்டி விட ஆரம்பித்தாள்.

இவர்களின் பேச்சு சப்தம் கேட்டு உள்ளே வந்தாள் அம்மா. ராகினி விஷயத்தை சொன்னதுமே ஒன்றும் பேசாமல் உள்ளே சென்றவள் பூஜை அலமாரியில் தொங்க விட்டிருக்கும் சிறிய மணிகளில் நான்கை எடுத்துக்கொண்டு வந்தாள். 

அவற்றை மொத்தமாக ஒரு கயிற்றில் கோர்த்து , குளியலறை தாழ்ப்பாளோடு சேர்த்துக் கட்டினாள் . 

"இனிமேல் இந்த கதவை திறந்தால், மூடினால் சத்தம் கேட்கும் ராகினி. நான் பார்த்துப்பேன். கொஞ்ச நாள் முன்னாடிதான் ஆளைக்கூப்பிட்டு, இந்த பாத்ரூம் உள் தாழ்ப்பாளை எடுக்கச் சொல்லி, சமையல் உள் கதவுக்கு பூட்டு போடற மாதிரி வைக்கச் சொன்னேன். பாட்டி சின்ன குழந்தை மாதிரி ஆயிட்டாடி. பகவான் எனக்கு தெம்பை கொடுத்தார்னா போதும். நான் பார்த்துப்பேன். உங்கப்பாவுக்கு மட்டும் தைர்யம் சொல்லு. பாட்டியிடம் பேசின்டிரு. நான் போய் சாதம் பிசைஞ்சு எடுத்துண்டு வரேன்" என்று சொல்லியபடி உள்ளே போனாள்.

அம்மாவைப் பார்த்து ராகினிக்கு வியப்பாக இருந்தது. அப்பாவைப் போல, ரகுவைப்போல அம்மா புலம்பவில்லை. இதற்கென்றே தயார் ஆனவள் மாதிரி, இந்த கால கட்டமும் வாழ்க்கையின் ஒரு அங்கம்தான் என்று ஒப்புக் கொண்டவள் மாதிரி, நடந்து கொண்டிருப்பதை எதிர் கொள்வதிலும், சமாளிப்பதிலும்,கவனம் செலுத்துபவளாக மாறி விட்டிருந்தாள். 

அம்மா தனது பூஜை புனஸ்காரங்கள், வெளிவாசல் போய் வருவது, ஒய்வு எல்லாவற்றையும் குறைத்துக் கொண்டு பாட்டியை கவனித்துக் கொள்வதை ராகினி புரிந்து கொண்டாள் . அம்மாவின் உடல் நலம் பற்றிய கவலையும் ராகினிக்கு சேர்ந்து கொண்டது.

தினசரி இவர்கள் தொலை பேசியில் சொல்வதற்கும், நேரில் வந்து பார்ப்பதற்கும் இருந்த வித்தியாசமும், நிலைமையின் தீவிரமும் ராகினியை மிகுந்த துன்பத்துக்குள்ளாக்கியது. எப்படி தீர்வு என குழம்பிப் போனாள். ரகு சொன்னதின் உண்மை புரிந்தது. 

பாட்டி நேரம், காலம் வரையறைகள் அற்ற ஒரு உலகிற்குள்ளே எல்லாரையும் விட்டு விலகிச் செல்வது போல் இருந்தது.

"கடவுளே, பாட்டியை என் இப்படி கஷ்டப்படுத்துகிறாய்? எல்லோரும் பாட்டியை வாழ்த்தியது எல்லாம் பொய்யாகிவிட்டதா? எந்த புத்திசாலித் தனமும் ஞாபகமும் அவளுடைய பலங்களோ, அவற்றையே பலவீனமாக்கி விட்டாயே. எவ்வளவு கம்பீரமாக வளைய வந்தவளை, இப்படி எல்லாருமே பரிதாபப்படும்படி ஆக்கி விட்டாயே! தன்னைப்பற்றி இப்படி நினைக்கிறார்கள் என்று புரிந்தாலே பாட்டியால் தாங்க முடியாதே..." என்று பலவாறாக எண்ணி புலம்பினாள்.

அம்மா கொண்டு வந்து வைத்த சாப்பாட்டை பாட்டி தானாகவே சாப்பிட்டாளே தவிர, என்ன சாப்பிட்டோம் என்பது அவளுக்கு நினைவில்லை. ஆனால் ராகினிக்கு போளி பிடிக்கும் என்பதை மறக்காமல் அம்மாவிடம், "நாளைக்காவது குழந்தைக்கு போளி பண்ணிப் போடு" என்றாள். 

ராகினி பாட்டியிடம் பழைய கதைகள் கேட்டபோது, பெரும்பாலும் மறக்காமல் சொன்னாள். ராகினியின் இரு குழந்தைகளிடமும் பாட்டிக்கு கொள்ளை பிரியம். ஆனால், இதுவரை அவளிடம் பாட்டி குழந்தைகளைப் பற்றி எதுவுமே கேட்கவில்லை. இப்போது அவர்களைப பார்த்தாலும், பெயர் நினைவிருக்குமோ என்று ராகினிக்கு சந்தேகமாக இருந்தது.

மதிய உணவு முடிந்ததும், ராகினி பாட்டியிடமும், அம்மாவிடமும் பேசிக்கொண்டிருந்தாலேயொழிய, சிந்தனை முழுவதும் என்ன செய்வது என்பதிலேயே இருந்தது. யாராவது அனுபவமுள்ள நர்ஸ் மாதிரி அமர்த்தலாமா என்றால், அப்பாவும், அம்மாவும் ஒத்துக் கொள்ளவில்லை. 

அம்மா, "பாட்டிக்கு என்ன உடம்புக்கு? படுத்த படுக்கையாகவா இருக்கிறார்? மருத்துவ உதவி என்று தேவைப்படாத வரையிலும் யாரும் வேண்டாம்" என்று தீவிரமாக மறுத்தாள். 

ராகினிக்கு போன முறை மருத்துவரை சந்திக்க சென்ற போது, அறிமுகமான குமரேசன் என்பவரின் ஞாபகம் வந்தது. குமரேசன் தனது 90 வயது தந்தையுடன் வந்திருந்தார். அவருக்கு சீப்பு, தலையணை, சாவி போன்ற பொருள்களின் பெயர்கள் கூட மறந்து போய் விட்டது. எந்தப் பொருளை எப்படி, எதற்கு உபயோகிக்க வேண்டும் என்பதெல்லாம் சுத்தமாக நினைவில்லை. மற்றபடி ஆரோக்கியமாக இருக்கிறார் என்று சொன்ன போது, அந்த சமயத்தில் ராகினிக்கு அது ஒரு செய்தி மாதிரிதான் இருந்தது. ஆனால் இப்போது பாட்டிக்கு அது மாதிரியெல்லாம் ஆகி விடக் கூடாது என்று ராகினி பயந்தாள்.

எப்படி இருந்தாலும், போகப்போக சிரமம்தான். நாம்தான் ஒருவருக்கொருவர் ஆதரவாக இருந்து கொள்ள வேண்டும். இன்னும் ஒன்றரை மாதம் போய் விட்டால், பரீட்சை முடிந்த கையோடு குழந்தைகளை அழைத்துக் கொண்டு கோடை விடுமுறை இரண்டு மாதங்களும் இங்கு வந்து விடலாம். குழந்தைகள், அப்பா அம்மா வுக்கு ஒரு மாறுதலாக இருப்பார்கள். தான் பாட்டியை முழுவதும் கவனித்துக் கொள்ளலாம். 

ஊருக்கு கிளம்பும் முன் தனது திருப்திக்காகவாவது பாட்டியை ஒரு முறை மருத்துவரிடம் காண்பித்து விட வேண்டும். அம்மாவுக்கும் ஒரு முழு பரிசோதனை செய்து விட வேண்டும் என்று முடிவு செய்து கொண்டாள்.

மதியம் 3 மணி சுமாருக்கு பாட்டி தூங்கிய பின்னர், ராகினி தோட்டத்துக்கு வந்தாள். அவர்கள் வீட்டில் நாற்பது வருடங்களாக வேலை செய்யும் லட்சுமி அப்போது தான் உள்ளே நுழைந்தாள். ராகினி, ரகு இருவரையும் தூக்கி வளர்த்தவள். பாட்டியிடம் மிகுந்த அன்பும், மரியாதையும், உரிமையும் உள்ளவள். மொத்தத்தில் ரேஷன் கார்டில் பெயர் சேர்க்கப்படாத குடும்ப உறுப்பினராகவே ஆகிவிட்டவள்.

ராகினியைப் பார்த்தவுடன் ஓடி வந்து அவள் கன்னத்தை தடவி, நெட்டி முறித்தபடியே , "என்ன ராகினிக்கண்ணு, நல்லாருக்கியா? ஊர்லே மாப்பிள்ளை, குழந்தைங்க எல்லாரும் சுகமா?" என்று கேட்டவள், "அம்மா சொன்னாங்க நீ வரப்போறேன்னு. நான் ஒரு நாள் வெளி யூர் போயிட்டு நேரே இங்கதான் வாரேன்" என்றபடியே பலா மரத்தின் அடியில் போட்டிருந்த பெரிய கல்லின் மீது அமர்ந்து கொண்டாள்.

"எல்லாரும் நல்லாயிருக்கோம். நீங்க எப்படி இருக்கீங்க லட்சுமியம்மா?" என்று கேட்டவாறே ராகினியும் மாமரத்தில் கட்டியிருந்த மரப்பலகை ஊஞ்சலில் போய் உட்கார்ந்தாள்.

"தைரியமா உட்காரு. அக்கம்பக்கத்து பிள்ளைங்க விளையாடுதேன்னு போன வாரம்தான் உங்கப்பா கயித்தை மாத்தினாங்க" என்று சிரித்தாள் லட்சுமி.

பழக்க தோஷத்தில் கால்கள் மெல்ல தரையை உந்த, ஊஞ்சல் முன்னும் பின்னுமாக ராகினியை தாலாட்டியது. ஒரு நிமிடம் அப்படியே தனது குழந்தைப் பருவத்தை எட்டியவளை லட்சுமியின் குரல் கலைத்தது.

"பாட்டியைப் பார்த்தியா? சின்னக் குழந்தை கணக்கா ஆயிட்டாங்க. வயசானவங்க என்ன வியாதியை வேண்டியா வரவழிச்சுக்கிறோம்? அதுவா வருது. வயசானதுக்கு ஏதாவது அறிகுறி வேணுமில்ல. பாட்டிக்கு வைரம் பாய்ஞ்ச உடம்பு. அதனால்தான் மனசைப் போட்டு குழப்புது போல இருக்கு. நீ ரொம்ப வருத்தப்படறேன்னாங்க அம்மா. 

நீ எதுக்கும் கவலைப் படாதே கண்ணு. அம்மாவும், நானும் தைரியமா இருக்கோம். பாட்டியைப் பார்த்துக்கறோம். வீட்டில் ஒரு கைக் குழந்தை இருந்தால் கட்டோட கட்டா கவனிச்சுக் கிறதில்லை? அது மாதிரிதான். என்ன ஒண்ணு சின்னபுள்ளைன்னா நாளாக நாளாக முன்னேற்றம் இருக்கும். வயசானவங்க கிட்டே அது இருக்காது. சின்ன புள்ளைங்க பண்றதை ரசிக்கிற மாதிரி இவங்க பண்றதையும் ரசிச்சு, சிரிக்க வேண்டியதுதான். இல்லைன்னா உங்கப்பா மாதிரி புது வியாதி வந்து சேரும். 

முந்தா நாள் பாரு, அரை மணிக்குள்ளே அஞ்சு தடவை அவங்க ரூமை பெருக்கியிருக்கேன். ஆனாலும் இன்னும் பெருக்கலைன்னே சொல்லிக்கிட்டிருந்தாங்க. ஒரு அளவுக்கு மேலே நாமலே மெல்ல அவங்க கவனத்தை திருப்பிட வேண்டியதுதான். பாட்டிகிட்ட எப்படி நடந்துக்கணும்னு அம்மாதான் சொல்லிக் குடுத்தாங்க.''

"நீ எதுவும் வருத்தப்படாதே. குழந்தைகளுக்கு என்ன பலகாரம் பிடிக்கும்னு அம்மாகிட்டே சொல்லு. நான் மாவு அரைச்சு கொண்டாந்து தரேன். அம்மா செய்து தரத்தை எடுத்துகிட்டு சந்தோஷமா ஊருக்கு கிளம்பு. பாட்டிக்கு செய்ய கடமைப்பட்டவங்க நிறைய பேர் இங்கே தயாரா இருக்கோம். அம்மாதான் தேவைப்படும்போது சொல்றேன்னு மறுத்துக்கிட்டு இருக்காங்க. உங்கப்பாவுக்கு சிரமமில்லாமல் எல்லோரும் பார்த்துக்குவோம். வந்த நீ சந்தோஷமா இருந்துட்டு கெளம்பு" என்று முடித்தாள். 

அப்போது அங்கு வந்த அம்மா ராகினியின் தலையை ஆதுரமாகத் தடவ, ராகினி கண்ணில் நீருடன் அம்மா, லட்சுமி இருவர் கைகளையும் சேர்த்துப் பிடித்துக் கொண்டாள்.

நடை முறையில் எப்படி இருந்தாலும், முன்பு அம்மா சொன்னதும், இப்போது லட்சுமி சொன்ன விதமும், முறையும் ராகினிக்கு மிகுந்த தெம்பை அளித்ததுடன் எவ்வளவு பெரிய பிரச்சினையை இவர்கள் எவ்வளவு சுலபமாக அணுகுகிறார்கள் என்ற வியப்பையும் அளித்தது. இதையும் பாட்டியிடமிருந்துதான் கற்றிருப்பார்களோ... என்று எண்ணினாள். 

கொஞ்சம் மனக்கலக்கம் குறைந்தவளாக அன்றைய பொழுதைக் கழித்து விட்டு இரவு பாட்டியோடேயே படுத்துக் கொண்டாள்.

இரவு மணி ஒன்று இருக்கும்.ராகினி சட்டென்று கண் விழித்த போது பாட்டி படுக்கையில் உட்கார்ந்திருப்பதை பார்த்தாள்.

"என்ன வேணும் பாட்டி?" என்றதற்கு பாட்டி ஒன்றும் பேசவில்லை. அமைதியாக கண் மூடியபடியே அமர்ந்திருந்தாள். 

திடீரென "ராகினி, நம்ம ரகுவை வேஷ்டி சட்டையில் கண்ணாடி இல்லாமல் நினைச்சுப் பார். உன் தாத்தா 22 வயசில அப்படியேதான் இருப்பார். தாத்தாவின் மறு பிரதிதான் ரகு!" என்றாள். 

ராகினிக்குத் தூக்கி வாரிப் போட்டது. ஏனெனில் பாட்டி இதுவரை யாரிடமும், ஏன் அப்பாவிடம் கூட தாத்தாவைப் பற்றி பேசியதே இல்லை. இப்போது என்ன திடீரென? 

"ராகினி ,தூங்கறயா குழந்தை?" என்றாள் பாட்டி. "இல்லை பாட்டி நீ சொல்லு..." 

பாட்டியின் குரல் நிசப்தமான இருளில் கணீரென ஒலித்தது.

"என் பதினஞ்சு வயதிலே கல்யாணமாகி வந்தபோது நான் பிரமிச்ச முதல் விஷயம் உன் தாத்தாவின் ரூம் முழுக்க இருந்த மர அலமாரிகளும், அதிலே இருந்த புஸ்தகங்களும்தான்.ஆச்சர்மாய் பார்த்துண்டே நின்னேன். "என்ன பார்க்கறே நீ" ன்னு கேட்டார் அவர். 

இதெல்லாம் நீங்க வாசிச்சதான்னேன்.

"படிச்சது, படிச்சிண்டு இருக்கிறது, படிக்க வேண்டியது எல்லாமே இருக்கு"ன்னவர், "நீ வாசிப்பயா"ன்னு கேட்டார்.

"வாசிக்கத் தெரியும். ஆனால்..." ''என்ன புஸ்தகம் வேணும்" னு கேட்டார். "நீங்க எது கொடுத்தாலும் வாசிக்கிறேன்னேன். பேர் ஞாபகமில்லை. ஆனா நம்ம தேசம் எவ்வளவு உ சத்திங்கிறதைப் பத்தி ஒரு புஸ்தகம் தந்தார். மூன்று நாளில் வாசிச்சு முடிச்சேன் அதக்கப்பறம் அவர் எடுத்துக் குடுக்க, நிறைய வாசிச்சேன்."

பாட்டியின் குரல் கேட்டு அம்மா அப்பா, ரகு மூவரும் வந்து தனக்கு பின்னால் உட்காருவதை உணர்ந்தாள் ராகினி. பாட்டி பேசிக்கொண்டே போனாள்.

"ரொம்ப அற்புதமான மனுஷர் அவர். பெரிய பரோபகாரி. ஒருத்தருக்கு ஒரு உதவி தேவைப்படறதுன்னு தெரிஞ்சுதுன்னா கேட்காமலேயே வலியப்போய் செய்வார். அவரை விட வயசில் பெரியவாளோட எல்லாம் மணிக்கணக்காக விவாதிப்பார். 

அவர் போகிற எல்லா இடங்களுக்கும் பெருமளவில் என்னையும்.கூட்டிண்டு போவார். அந்தக் காலத்திலே அது ரொம்ப அதிசயம். யார் பரிகாசம் செய்தாலும் கவலைப் பட மாட்டார். 'எனக்குத் தெரிஞ்ச உலகத்தை அவளுக்கும் காண்பிக்கிறேன். அவளால் இன்னும் நான்கு பேருக்கு பலன் இருக்குமில்லையா?' என்பார். 

நம்மைச் சுற்றி இருக்கிறவா நன்றாக இருந்தால்தான், நாமும் சுபிட்சத்தை அனுபவிக்க முடியும்'-னு சொல்வார். அதுவே அவருடைய லட்சியமாகவும் இருந்தது.சக மனுஷர்களை எப்படி புரிஞ்சுக்கணும், எப்படி பழகணும்கிறதெல்லாம் எனக்கு சொல்லிக் கொடுத்தார்.

மொத்தத்தில் அவர் எனக்கு தன் அறிவையும், அனுபவத்தையும் நான் அவருக்கு அபரிமிதமான அன்பையும் பரிமாறிண்டோம். ஒன்பது வருஷம் ஓடினது தெரியலை!" பாட்டி நிறுத்தினாள்.

சிறிது மூச்சு வாங்கியது. கண்ணை மூடிக்கொண்டாள். ராகினி, பாட்டியின் கையைப் பற்றிக்கொண்டாள்.

''ஏதோ விஷக் காய்ச்சல்னு ரெண்டு நாள் ஆஸ்பத்திரியில் இருந்தவரை மூணாம் நாள் நாலுபேரா கொண்டு வந்து கூடத்திலே கிடத்தினா.... முதல்ல எனக்கு ஒண்ணுமே புரியல்லை. என் அம்மாவும், மாமியாரும் அழுவதைப் பார்த்து நானும் அழுதேன். 

கொஞ்ச நேரம்தான். அவர் பக்கத்திலே உட்கார்ந்து, அவர் முகத்தைப் பார்க்க, பார்க்க எனக்கு ஏதோ ஆகிற மாதிரி இருந்தது. 

அவர் உசுரோ , ஆத்மாவோ எதுவோ அப்படியே எனக்குள்ள வந்து நிறஞ்சுட்ட மாதிரி இருந்தது. இத்தனை நாளா எனக்குப் பக்கத்திலேயே இருந்த தெம்பும், பலமும் எனக்குள்ளேயே புகுந்துட்ட மாதிரி இருந்தது. அவரோட ஸ்தூலத்தை விட்டுட்டு எனக்குள்ளேயே, என்னோடவே வாழப்போறார்னு புரிஞ்சது.

இதை நான் சொன்னப்போ எல்லாரும் பயந்துட்டா. எனக்கு சித்தபிரமைன்னு பேச ஆரம்பிச்சா. சரி, இவர்களிடம் பேசிப் புண்ணியமில்லை, வாழ்ந்து காண்பிக்கணும்னு தீர்மானம் பண்ணிண்டேன்.

அவரோட ஆசை எதுவா இருந்ததோ, அதையே எனக்கு வாழறதுக்கு லட்சியமா வச்சுண்டேன். அவர் தேச க்ஷேமம் பற்றி யோசிச்சார். நான் என்னைச் சுத்தி இருக்கிறவாளோட க்ஷேமமே என்னோட வாழ்க்கைக்கு அர்த்தமாப் பண்ணிண்டேன். முடிஞ்ச வரையிலும் அப்படித்தான் இருந்திருக்கேன்கிற திருப்தி இருக்கு. 

எப்படி இல்லாம போகும்? உன் தாத்தாதான் என் கூடவே ஒவ்வொரு இடத்திலேயும் எனக்கு வழி காண்பிச்சிண்டு இருக்காரே. அதனாலேதான் 'தாத்தாவைப்பத்திச் சொல்லுங்கோ'ன்னு யார் கேட்டாலும்... எனக்கு சொல்ல முடியாது. அது என்னைப் பத்தி நானே சொல்லிக்கிற மாதிரி. அவர் வேறு, நான் வெறே இல்லை!"

பாட்டி நிறுத்தினாள். முகம் இரவு விடி விளக்கில் கூட மிகவும் பிரகாசமாகவும், தெளிவாகவும் இருந்தது .பாட்டி படுக்கையில் படுத்து கண்ணை மூடிக்கொண்டாள். ராகினி பாட்டியின் கையை விடவில்லை. 

மெல்லத் திரும்பிப் பார்த்த போது, அம்மாவும், அப்பாவும் ஒருவர் கையை ஒருவர் இறுகப் பற்றிக் கொண்டிருப்பது தெரிந்தது. யாரும் எதுவும் பேசவில்லை. 

ராகினி வேறு ஒரு உலகத்தில் இருப்பது போல உணர்ந்தாள். பாட்டி இவ்வளவு நாள் இவளுக்கு தெரிந்த பாட்டியாக இல்லாமல், உணர்வுகள் புரிந்து கொள்ளப்படாத, உரிமைகள் மறுக்கப்பட்ட நிலையிலும், வாழ்க்கைக்கு தானாகவே அர்த்தம் செய்து கொண்ட ஒரு தலைமுறையின் பிரதிநிதியாகத் தோன்றினாள். 

என்ன ஒரு வைராக்கியம், எப்படிப்பட்ட சிந்தனை,எவ்வளவு கட்டுப்பாடு என்று எண்ணி எண்ணி மாய்ந்து போனாள். வாழும் கலையை பாட்டி வாழ்ந்தே காண்பித்திருக்கிறாள் என்று நினைக்க நினைக்க ராகினிக்கு பாட்டியின் மேல் இன்னும் பிரியமும், மரியாதையும் கூடுவது போல் இருந்தது. 

ஒரு பெரிய பொக்கிஷம் தன்னிடம் இருப்பதாக எண்ணினாள். நெடுநேரம் கழித்து அசந்து போய் கண்ணயர்ந்தாள்.

சூரியன் ஜன்னல் வழியாக காலையில் எழுப்பிய போது மணி ஏழரை ஆகியிருந்தது. பாட்டி இன்னமும் எழுந்திருக்கவில்லை. அப்பாவும்,ரகுவும் அப்படியே உட்கார்ந்த இடத்திலேயே தூங்கிக் கொண்டிருந்தார்கள். 

ஒருவரையும் எழுப்பாமல், ராகினி, எழுந்து சென்று முகம் அலம்பி, காபியை எடுத்துக்கொண்டு வந்து பாட்டியை எழுப்பினாள்.

பாட்டி திருப்தியான முகத்துடன், சலனமின்றி, மீளாத் தூக்கத்தில் ஆழ்ந்து விட்டிருந்தாள்....

முகநூலில் படித்ததில் ரசித்தது

அட்மின் Lavanya Suresh Aiyer 

Nagarajan T S

தஞ்சாவூர் ஸ்பெஷல் ரசவாங்கி

 *மதிய வேளையில் சாதத்திற்கு என்ன சைடு டிஷ்? எப்போதும் சாம்பார், புளிக்குழம்பு என்று செய்து போரடித்து விட்டதா? வீட்டில் கத்திரிக்காய் உள்ளதா?*

 அப்படியானால் அதைக் கொண்டு தஞ்சாவூர் ஸ்பெஷல் ரசவாங்கி செய்யுங்கள். கத்திரிக்காய் ரசவாங்கி சாதத்துடன் சேர்த்து சாப்பிட அற்புதமாக இருக்கும். அனைவரும் விரும்பி சாப்பிடும் வகையில் சுவையாக இருக்கும்!

..

*தேவையான பொருட்கள்*

கத்திரிக்காய் 1/4 கிலோ

துவரம் பருப்பு 1கப்

வேகவைத்த கொண்டைக்கடலை

புளி சிறிது

உப்பு தேவையான அளவு

வறுத்து அரைக்க

தனியா 1ஸ்பூன்

கடலைப்பருப்பு 1ஸ்பூன்

மிளகாய் வற்றல் 5

வெந்தயம் 1/4 ஸ்பூன்

தேங்காய் துருவல் 1/2 கப்

தாளிக்க

எண்ணெய் 1ஸ்பூன்

கடுகு 1/2 ஸ்பூன்

உளுத்தம்பருப்பு 1/2ஸ்பூன்

கறிவேப்பிலை

பெருங்காயம்.. 

புளியை சுடு நீர் சேர்த்து ஊற வைக்கவும்

துவரம் பருப்பை 10நிமிடம் சுடும் நீர் சேர்த்து ஊற வைத்து கொள் ளவும்.

துவரம் பருப்பை குக்கரில் 5விசில் விட்டு குழையும் வரை வேக வைத்து எடுக்கவும்

வாணலியில் 1/4 ஸ்பூன் எண்ணெய் ஊற்றி காய்ந்ததும் தனியா கடலைப் பருப்பு மிளகாய் வற்றல் வெந்தயம் சேர்த்து குறைந்த தீயில் ரோஸ்ட் செய்யவும்..

 அடுப்பை அணைத்து விட்டு தேங்காய் துருவல் சேர்த்து வறுத்து எடுத்து சிறிது நேரம் கழித்து மிக்ஸியில் அரைத்து எடுக்கவும்

வாணலியில் எண்ணெய் ஊற்றி கடுகு உளுத்தம் பருப்பு கறிவேப்பிலை பெருங்காயம் சேர்த்து தாளிக்கவும்.. நறுக்கிய கத்திரிக்காய் சேர்த்து வதக்கவும்.. புளியை கரைத்து ஊற்றி உப்பு சேர்த்து குறைந்த தீயில் கொதிக்க விடவும்..

வேகவைத்த பருப்பு கொண்டைக் கடலை சேர்த்து கத்திரிக்காய் வெந்த பின், அரைத்து வைத்துள்ள மசாலா சேர்த்து குறைந்த தீயில் கொதிக்க வைத்து இறக்கவும்... 

*மிகவும் சுவையான தஞ்சாவூர் ஸ்பெஷல் ரசவாங்கி ரெடி..*

GL 73584 51587 Chennai 

*வாழ்க வளமுடன்*

ராமசேரி இட்லிப்பொடி

 ராமசேரி இட்லிப்பொடி !!

கேரள மாநிலத்தில் ராமசேரி இட்லி மிகவும் பிரபலமானது. இதனுடன் சாப்பிடுவதற்கு கொடுக்கப்படும் இட்லிப்பொடி பிரத்யேக சுவை கொண்டது. இப்போது ராமசேரி இட்லிப்பொடி எப்படி செய்வது என்று பார்க்கலாம். 

தேவையான பொருட்கள்:-

பச்சரிசி - 1 கப்

உளுத்தம் பருப்பு - கால் கப்

மிளகு - அரை தேக்கரண்டி

சீரகம் - அரை தேக்கரண்டி

காய்ந்த மிளகாய் - 10

பெருங்காயம் - அரை தேக்கரண்டி

உப்பு, எண்ணெய் - தேவையான அளவு

செய்முறை:-

👉 முதலில் கடாயில் சிறிதளவு எண்ணெய் ஊற்றி சிறு தீயில் பச்சரிசியை சிவக்க வறுக்கவும். அதை ஒரு தட்டில் கொட்டி ஆற வைக்கவும்.

👉 அரிசி வறுத்த அதே கடாயில் உளுத்தம் பருப்பை போட்டு சிவக்க வறுத்து ஆற வைக்கவும்.

👉 மீண்டும் கடாயில் சிறிதளவு எண்ணெய் ஊற்றி காய்ந்த மிளகாய் மிளகு, சீரகம் போன்றவற்றை போட்டு வறுக்கவும்.

👉 அதில் பெருங்காயத்தை போட்டு சில நொடிகள் வறுத்தெடுக்கவும்.

👉 வறுத்த பொருட்களை ஆறவைத்து உப்பு சேர்த்து மிக்சியில் கரகரப்பாக பொடியாக அரைத்து கொள்ளவும்.

👉 சுவையான ராமசேரி இட்லிப்பொடி தயார்.

பிக்கவோலு லட்சுமி கணபதி கோயில்

 1400 ஆண்டுகள் பழமையான சாளுக்கியர்கள் ஆட்சி காலத்தில் அமைக்கப்பட்ட ஆந்திர மாநிலத்தில் உள்ள புகழ்பெற்ற பிக்கவோலு என்ற ஊரில் ஒற்றைக் கல்லால் ஆன விநாயகப் பெருமான் வருடா வருடம் வளர்ந்து வரும் தலமான கிழக்கு கோதாவரி மாவட்டத்தில் உள்ள பிக்கவோலு சுயம்பு_லட்சுமி_கணபதி திருக்கோயில் வரலாறு:

விநாயகரின் உயரம் 11 அடி, கிழக்கு சாளுக்கிய சிற்ப வரலாற்றில் மிகப்பெரியது, நாளுக்கு நாள் நூற்றுக்கணக்கான மற்றும் பக்தர்களை ஈர்க்கிறது, ஒரு சுற்றுலா தலமாக, பசுமையான வயல்களுடன். கணேஷ் விஜாதித்யாவின் காலம் வரை கணேஷின் ஒற்றை ஜோடி கைகள் தொடர்ந்தாலும் அவரது காலத்தில் கூடுதல் ஜோடி அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது. ஆனால் சதலூரைச் சேர்ந்த குணக விஜயாதித்யாவின் முத்திரையிலும் (PI.VIII) இந்த முத்திரை அழகான வேலை. சதலூரிலிருந்து குணக விஜயாதித்யாவின் முத்திரையின் இரண்டு காட்சிகள் ஒருபுறம் ஒத்த விநாயகரையும் மறுபுறம் லட்சுமியையும் காட்டுகிறது. அந்த முத்திரை தற்போது சென்னை அரசிடம் உள்ளது.

இந்த சிலையின் தனிச்சிறப்பு என்னவென்றால், இறைவனின் தும்பிக்கை வலது பக்கம் திரும்பியுள்ளது. இந்த விக்கிரகம் சுயம்பு (தன்னை வெளிப்படுத்தியது) என்று கூறப்படுகிறது.

கிழக்கு கோதாவரி மாவட்டத்தின் தலைமையகமான காக்கிநாடாவிலிருந்து 33 கிமீ தொலைவிலும், ராஜமகேந்திரவரத்திலிருந்து 40 கிமீ தொலைவிலும் உள்ள பிக்காவோலு கிராமத்தில் அமைந்துள்ள ஸ்ரீ லக்ஷ்மி கணபதி கோயில் புகழ்பெற்ற விநாயகர் கோயில்களில் ஒன்றாகும். 

இந்த சிலை ஒரு ஒற்றைக்கல் சிலை மற்றும் விஜயானந்த கணபதி என்று பார்க்கப்படுகிறது. இந்த விக்கிரகம் ஆண்டுக்கு ஆண்டு அதிகரித்து வருவதாகவும், 90 x 50 அங்குலம் அளவு இருப்பதாகவும் கூறப்படுகிறது. இது கி.பி 849 - கி.பி 892 இல் கிழக்கு பிராந்தியத்தின் சாளுக்கிய மன்னர்களால் நிறுவப்பட்டதாக நம்பப்படுகிறது. பக்தர்கள் தங்கள் விருப்பத்தை இறைவனின் காதில் கிசுகிசுத்தனர். விவசாய நிலங்களில் இந்த சிலை கண்டுபிடிக்கப்பட்டது. 1988 ஆம் ஆண்டு அப்போதைய பூசாரி கோலபள்ளி சலபதி ராவ் ஒவ்வொரு சுக்ல சவிதி தினத்திலும் லட்ச பத்திரி பூஜை மற்றும் கணபதி ஹோமம் செய்தார், இது 10 ஆண்டுகள் தொடர்ந்தது. பின்னர் இந்த பூஜை செயல்முறை அவர்களின் குடும்ப உறுப்பினர்களால் தொடர்ந்தது. இறைவனின் இடது காலின் கீழ் பகுதியில் இருந்து தண்ணீர் வருகிறது.

நாட்டுப்புறக் கதைகளின்படி, பல போர்களில் வெற்றி பெற்ற மன்னன் குணக விஜயாதித்யா போருக்கு முன்னும் பின்னும் இந்த தெய்வத்திற்காக பிரார்த்தனை செய்தார்.

லட்சுமி-கணபதி-கோயில்-பிக்வோலு

பிக்கவோலு கிராமத்தில் உள்ள ஸ்ரீ லட்சுமி கணபதி மிகவும் முக்கியத்துவம் வாய்ந்தது. இறைவனை வழிபட்டால் பாவங்கள் நீங்கி, வேண்டுதல்களை விநாயகரின் காதில் தெரிவிப்பதன் மூலம் வேண்டுதல்கள் நிறைவேறும் என்பது நம்பிக்கை. 

உள்ளூர் தகவல்கள் மற்றும் கிடைக்கக்கூடிய கல்வெட்டுகளின்படி, இக்கோயில் 1400 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு சாளுக்கியர்களால் கட்டப்பட்டது. போர்களுக்கு முன்னும் பின்னும் சுயம்பு விக்னேஸ்வரரை வழிபட்டதாக நம்பப்படுகிறது. பழமையான விவசாய நிலத்தின் கீழ் இருந்தது நம்பப்படுகிறது, மேலும் நூறு ஆண்டுகளுக்கு முன்பு ஒரு பக்தரின் கனவில் இறைவன் தோன்றி விவசாய நிலத்தின் அடியில் தனது இருப்பைத் தெரிவித்தார். 

அந்த பக்தர் கிராம மக்களுக்கு தகவல் அளித்து, நிலத்தை தோண்டிய பின் விநாயகர் சிலை அம்பலமானது என்றும், அன்றிலிருந்து இந்த கோவில் பிரசித்தி பெற்றது என்றும் நம்பப்படுகிறது.

ஆயிரத்து நானூறு ஆண்டுகளுக்கு முன் சாளுக்கியர் ஆட்சியில் கட்டப்பட்ட இக்கோயில் முஸ்லீம் ஆட்சியின் போது தரைமட்டமானது. பின்னர் நூறு ஆண்டுகளுக்கு முன்பு கோயில் வெளிச்சத்திற்கு கொண்டு வரப்பட்டது மற்றும் கோயிலில் கவனிக்கப்பட வேண்டிய மிகப்பெரிய அதிசயம் சிலையின் வளர்ச்சியாகும். சிலை ஒவ்வொரு ஆண்டும் ஒரு அங்குலம் அல்லது இரண்டு சென்டிமீட்டர் வளரும் என்றும், தெய்வத்தின் சிலை ஆரம்பத்தில் தேங்காய் அளவு சிறியதாகவும், இப்போது 90 அங்குல உயரமும் 50 அங்குல அகலமும் கொண்டதாக நம்பப்படுகிறது. தெய்வத்தின் இடது காலின் அடிப்பகுதியில் இருந்து தண்ணீர் பாய்கிறது. இந்த சிலை 11 அடி உயரம் மற்றும் சிலையின் அடிப்பகுதியின் ஆழம் யாருக்கும் தெரியவில்லை. விநாயகரின் தும்பிக்கை தெற்கு நோக்கியும் சண்டைப் பக்கம் நோக்கியும் இருப்பது சிலையின் தனிச்சிறப்பு.இங்குதான் விநாயகப் பெருமானின் தும்பிக்கை வலது பக்கம் திரும்பியிருக்கிறது.

கணபதி ஹோமம் மற்றும் லட்ச பத்ரி பூஜை ஒவ்வொரு ஆண்டும் பாத்ரபத மாதம் பவுர்ணமி தினத்திற்கு முன் சதுர்த்தி அன்று நடத்தப்படுகிறது. விஜயானந்த கணபதி என்று அழைக்கப்படும் ஒற்றைக்கல் சிலை. ராஜ ராஜேஸ்வரி தேவி, சந்திரசேகர், நந்தி பார்வதி, கோலிங்கேஸ்வரர் மற்றும் சுப்ரமணியேஸ்வரர் ஆகியோருடன் நவக்கிரக சிலைகள் நீதிமன்ற வளாகத்தில் காணப்படுகின்றன. ஒவ்வொரு ஆண்டும் விநாயக நவராத்திரியுடன் சுப்ரமணிய திருவிழா நடத்தப்படுகிறது.     

இக்கோயிலில் கணபதி ஹோமம் செய்பவர்களுக்கு செல்வ கடாட்சத்தை விநாயகப் பெருமான் அருள்வதாக மக்கள் கூறுகிறார்கள். கோவிலில் விநாயக சதுர்த்தி மற்றும் மார்கசிரா சஷ்டி விழாக்கள் ஒவ்வொரு நாளும் (அதாவது) சதுர்த்தி வெற்றியடையும் அமாவாசை அன்று கோவிலில் அபிஷேகம் மற்றும் சண்டி ஹோமம் நடத்தப்படும்.

#லட்சுமி_கணபதி கோவில் பிக்கவோலு நேரம்:

காலை நேரம்: 4:00 am - 12:30 pm

மாலை நேரம்: மதியம் 1:30 முதல் இரவு 8:00 மணி வரை

பக்தர்கள் நாட்டின் அனைத்து மூலைகளிலிருந்தும் ரயில் அல்லது விமானம் மூலம் ராஜமகேந்திராவரம் சென்று சாலை வழியாக கோயிலை அடையலாம். 

#பிக்கவோலு லட்சுமி கணபதி கோயிலுக்கு செல்லும் வழி:

#விமானம் மூலம்:

இந்த கோவிலில் இருந்து 39 கிமீ தொலைவில் உள்ள ராஜமுந்திரியில் உள்ள உள்நாட்டு விமான நிலையம் உள்ளது.

#தொடர்வண்டி மூலம்:

ராஜமுந்திரி மற்றும் காக்கிநாடா இந்தியாவின் அனைத்து பகுதிகளுடனும் நல்ல அலைவரிசையுடன் நன்கு இணைக்கப்பட்டுள்ளன.

ராஜமுந்திரி ரயில் நிலையத்திலிருந்து 34 கி.மீ தொலைவில் கோயில் உள்ளது.

காக்கிநாடா ரயில் நிலையத்திலிருந்து 30 கி.மீ தொலைவில் கோயில் உள்ளது.

#சாலை வழியாக:

ராஜமுந்திரி மற்றும் காக்கிநாடா நிலையங்களில் இருந்து பிக்கவோலுவை எளிதில் அடையலாம்.

ஓமே கம் 

கணபதே நமஹ

திருச்சிற்றம்பலம் 🙏