புள்ளிமான் வேட்டை - 42

 *புள்ளிமான் வேட்டை. 42

வியாழன் இரவு முழுவதும் சென்ற வாரம்  வெள்ளியன்று தாரிணி தன்னிடம் பேசிக் கொண்டிருந்ததையே நினைத்துக் கொண்டிருந்த சுநந்தா வெகு நேரம் கழித்து ஒரு முடிவுக்கு வந்தாள். வெள்ளிக்கிழமை காலேஜ் போனதும்,11 மணி கிளாஸ்

கேன்சல் ஆகி இருந்தால் ப்ரியான சுநந்தா கிருஷ்ணனுக்கு  போன் செய்தாள். போனை எடுத்த கிருஷ்ணன்"இன்னைக்கு சாயங்காலமும் பாரதியாரைப் பற்றி கண்டினியுவேஷன் தான். வந்துடு" என்றான். அதற்கு சுநந்தா" நான் வரேன். அதுக்கு முன்னாடி ஒரு விஷயம்.நீங்க இன்னைக்கு லெக்ச்சர  சீக்கிரமா முடிச்சூடூங்கோ. அதுக்கப்புறம் கொஞ்சம் திருவான்மியூர் பீச் போணம்" என்றாள். "என்ன விஷயம்" என்றான் கிருஷ்ணன். "நேர்ல பேசிக்கலாமா" என்றால் அவள். "சரி" என்றான் கிருஷ்ணன்.பிறகு சுநந்தா"நாம் பீச்சுக்கு போற விஷயம்வேற யாருக்கும் தெரிய வேணாம் " என்றாள். "நீ என்ன சொல்ல வறேன்னு நேக்கு தெரியல. நிச்சயமாக இத  யார்கிட்டயும் சொல்ல மாட்டேன்" என்றான்.

வழக்கம்போல அவள் காலேஜுக்கு  நாலே கால் மணிக்கு வந்து பிக்கப் செய்து கொண்டு ஐந்து மணிக்கு ஆபீஸ் அடைந்தான் கிருஷ்ணன். அன்று லெக்சர் ஐந்தே காலுக்கு ஆரம்பிக்கப்பட்டது. அன்றும் கிருஷ்ணன் பாரதியைப் பற்றி பேசினான்." டியர் ஃப்ரெண்ட்ஸ். பாரதி குள்ளச்சாமிக்கு நன்றாக பழக்கம் ஆகி விட்டிருந்தான். அப்போது குள்ளச்சாமி பழைய அழுக்கு மூட்டைகள் நிறைய முதுகில் சுமந்து கொண்டு வந்து இருந்தாராம். இதைப் பார்த்த ஆச்சரியம் மிக ஆன பாரதி பாடுகிறான்

"மற்றொருநாள் பழங்கந்தை யழுக்கு மூட்டை

வளமுறவே கட்டியவன் முதுகின் மீது

கற்றவர்கள் பணிந்தேத்தும் கமல பாதக்

கருணைமுனி சுமந்துகொண்டென் னெதிரே வந்தான்;

சற்றுநகை புரிந்தவன்பால் கேட்க லானேன்:

“தம்பிரானே இந்தத் தகைமை என்னே?

முற்றுமிது பித்தருடைச் செய்கை யன்றோ?

மூட்டை சுமந் திடுவதென்னே? மொழிவாய்” என்றேன்.

புன்னகைபூத் தாரியனும் புகலுகின்றான்:

“புறத்தேநான் சுமக்கின்றேன்; அகத்தி னுள்ளே,

இன்னதொரு பழங்குப்பை சுமக்கி றாய்நீ”

என்றுரைத்து விரைந்தவனும் ஏகி விட்டான்.

மன்னவன்சொற் பொருளினையான் கண்டுகொண்டேன்;

மனத்தினுள்ளே பழம்பொய்கள் வளர்ப்ப தாலே

இன்னலுற்று மாந்தரெல்லாம் மடிவார் வீணே,

இருதயத்தில் விடுதலையை இசைத்தல் வேண்டும்"

கற்றவர்கள் எல்லாம் பெரிதும் மதிக்க தகுந்த தாமரை போன்ற பாதங்களை உடைய குள்ளச்சாமி பாரதியை பார்த்து"நான் வெளியில் அழுக்கு மூட்டையை சுமந்து கொண்டிருக்கிறேன். உள்ளே எவ்வளவு அழுக்கு மூட்டை வைத்திருக்கிறாய் மனதில்" என்றானாம். பாரதிக்கு யாரோ   சாட்டையால் அடித்த மாதிரி இருந்ததாம். எவ்வளவு பெரிய  தத்துவத்தை எவ்வளவு எளிதாக சொல்லிவிட்டான். நாம் எல்லோரும் மனதில் எவ்வளவு அழுக்கு மூட்டைகளை சுமக்கிறோம். இந்த அழுக்கு மூட்டைகளை  துவைத்து,மனதை சுத்தமாக வைக்கப் பார்க்கிறோமா. இல்லையே. அப்புறம் எப்படி நம் மனதில் இறைவன் அமர முடியும்.

ஆதிசங்கரர் "யார் தூய்மையானவர்" என்று கேள்வி கேட்டு அதற்குண்டான பதிலையும் தருகிறார்.

யாருடைய மனம் சுத்தமாக இருக்கிறதோ அவரே சுத்தமானவர்.

ஆதிசங்கரரின் மேற்கண்ட பதில் அருமையான பதில் மனம், சொல், உடல் (மனோ,வாக், காயம்) மூன்றும் சுத்தமாக இருக்க வேண்டும் என்பது இந்து மதத்தில் தெளிவாகச் சொல்லப்பட்டுள்ளது. அப்பொழுதுதான் மந்திர சித்தி உண்டாகும். உடலைத் தூய்மையாக வைப்பது எளிது.மனதைத் தூய்மையாக வைப்பது மிக கஷ்டமானது.

மகாபாரதத்தில்

யக்ஷப் ப்ரஸ்நத்தில் இப்படி ஒரு கேள்வி:

எது ஸ்நானம்?

தருமனின் பதில்: மன அழுக்கைப் போக்குதல்.

பாரதி வேறு இடத்தில் பாடுகிறான்:

"துணி வெளுக்க மண்ணுண்டு—எங்கள்

முத்து மாரியம்மா, எங்கள் முத்து மாரி!

தோல் வெளுக்க சாம்பலுண்டு—எங்கள்

முத்து மாரியம்மா, எங்கள் முத்து மாரி!

மணி வெளுக்க சாணையுண்டு—எங்கள்

முத்து மாரியம்மா, எங்கள் முத்து மாரி!

மனம் வெளுக்க வழியில்லை—எங்கள்

முத்து மாரியம்மா, எங்கள் முத்து மாரி"

இதையேதான் தாயுமானவ சுவாமிகள்

"எண்ணாத எண்ணமெல்லாம். எண்ணி எண்ணி ஏழை நெஞ்சம் புண்ணாக செய்தது இனி போதும் பராபரமே"  என்கிறார்  பராபரக்கண்ணியில். நம் மனதில் இந்த எண்ணாத எண்ணத்தால்  அழுக்கு வந்து சேர்ந்து,நம் மனதை புண்ணாக்குகிறது. 

இந்த எண்ணாத எண்ணமெல்லாம் தான் அழுக்கு மூட்டை"என்று கூறி கிருஷ்ணன்  முடித்தான்.

ஆறு மணிக்கு. கிருஷ்ணன் சுநந்தாவை  பைக்கில் ஏற்றுக் கொண்டு திருவான்மியூர் பீச்சுக்கு விரைந்தான். கிருஷ்ணனின் அவசரத்தை பார்த்த தாரிணி ஏதோ நடக்கப் போகிறது என்று நினைத்துக் கொண்டாள். பீச்சை அடைந்ததும் இருவரும் மணலில் உட்கார்ந்தார்கள்.  கடலிலிருந்து வந்த  அயோடின் காற்று இருவரையும்  வருடி வருடிச்சென்றது. "என்ன சொல்லு" என்றான் கிருஷ்ணன். "எப்படி ஆரம்பிக்கிறதூன்னு நேக்கு  தெரியலை" என்றாள் அவள் தலையை குனிந்து கொண்டு. "பேசணும்னு வந்தாச்சு.அப்போ  பேச வேண்டியதுதானே" என்றான் கிருஷ்ணன். பின்பு சுநந்தா அவனிடம் தொடர்ச்சியாக இருபது நிமிஷம் பேசிக் கொண்டிருந்தாள். அதற்கு பதிலாக கிருஷ்ணன் பத்து நிமிஷம் பேசினான். அவர்கள் பேசியதை சொல்வது நாகரீகம் இல்லை என்று நினைக்கிறேன். அத்தோடு இல்லாமல் அவர்கள்  கிட்டத்தட்ட ரகசியம் மாதிரி பேசிக்கொண்டிருந்ததாலும், தொலைவில் நான் அமர்ந்திருந்ததாலும்  எனக்கு அவர்கள் பேசியதுசரியாக கேட்கவில்லை!