புள்ளிமான் பேட்டை 27.
அம்மா ஒரு வாரத்தில் வந்து அழைத்துப் போவதாக சொன்னாள். நான் என் வேலையை ராஜினாமா செய்தேன். அம்மா வந்து என்னை கோயம்புத்தூர் அழைத்துப் போனாள்.
வீட்டில் நுழையும் போது ஹாலில் ஈசி சேரில் அப்பா உட்கார்ந்து கொண்டிருந்தார். என்னிடம் எதுவும் பேசவில்லை. எனக்கு மிகவும் வருத்தமாக இருந்தது. ஆனால் தவறு என் மீது இருந்ததால் என்னால் ஒன்றும் சொல்ல முடியவில்லை. குளித்து சாப்பிட்டுவிட்டு ரெஸ்ட் எடுத்துக் கொண்டிருந்தேன். அப்போது என் ரூம் கதவுக்கருகில் யாரோ நிற்பது போல் இருந்தது. கதவை திறந்து பார்த்தால் அப்பா நின்று கொண்டிருந்தார். "உள்ளே வரலாமா" என்றார் அப்பா என்னை பார்த்து. "என்னப்பா இப்படி கேக்குறீங்க" என்றேன் நான்.
"இல்லம்மா. திடீர்னு. நீயும் நானும் அன்னியமாய்ட்டமோன்னு தோணறது" என்றார். அவர் கண்ணில் நீர் துளிர்த்த்து.
பொதுவா எல்லா அப்பாக்களுக்கும் பொண்ணுங்க மேல அளவு கடந்த அன்பு இருக்கும். ஆனா அது வெளியில காமிச்சிக்க மாட்ட அப்படின்னு சொல்லுவா. என் அப்பாவும் இதற்கு விதிவிலக்கல்ல. நான் அப்பாவை பார்த்து" நான் செஞ்ச முட்டாள்தனத்துக்கு உண்டான பலன அனுபவிக்கிறேம்ப்பா" என்றேன். என் அருகில் வந்த அப்பா என் முதுகை ஆதூரமாய் தடவிகொடுத்து "அப்படிலாம் சொல்லிடாதடா. போன ஜென்மத்துல நான் என்ன பாவம் பண்ணேனோ அனுபவிக்கணம்ன்னு அந்த கடவுள் எழுதி வெச்சிருக்கான்" என்றார். பின்பு அப்பா என்னிடம் "நீ எதையும் நெனச்சு கவலைப்படாதே. ஊர் உலகம் ஏதோ சொல்லுமேன்னு நீ கவலை பட கூடாது" என்று ஆறுதல் சொன்னார்.
அன்று ராத்திரி என்ன சாப்பிட கூப்பிட வந்த அம்மாவை பார்த்ததும் நான் "அம்மா. அந்த அயோக்கியன் கொடுத்த குழந்தை பொறக்கணுமா. கருவ கலச்சுடலாமான்னு யோசிக்கிறேன்"என்றேன். அதைக் கேட்ட அம்மா "அடிப்பாவி. ஏற்கனவே,யார் இட்ட சாபமோ இப்படி ஆயிடுத்து. ஒரு பாவம் அறியாத குழந்தை சாகடக்றேன்றயே.மகா பாவம். இந்த உலகத்தில் பல பேர் குழந்தை பிறக்காதான்னு ஏங்கிண்டிருக்கா. குழந்தை பெத்துகறது என்னமோ சுலபம்ன்னு நீங்களெல்லாம் நெனச்சிண்டிருக்கேள்.
யார் யாருக்கு, எப்பப்போ, என்ன குழந்தை பிறக்கணம்னும் அந்த ஈஸ்வரன் முடிவு பண்ணி இருக்கான். அத மாத்த நம்மளால முடியாது" அப்படின்னு சொல்லிட்டு அதுபோல ஒண்ணும் நான் பண்ண மாட்டேன்னு சத்தியம் பண்ணி குடு என்றாள். நானும் வேறு வழி இல்லாமல் எங்க அம்மாவுக்கு சத்தியம் பண்ணி கொடுத்தேன்.
தினம் வாரமாகி,வாரம் மாசமாகி காலம் தன்பாட்டுக்கு போய்க்கொண்டே இருந்தது. என் அம்மா தான் என்ன ரெகுலரா செக் அப்புக்கு அழச்சிண்டு போனா. வலி எடுத்ததும் என் அம்மாவும்,தம்பியும் ஆஸ்பத்திரிக்கு கொண்டு போய் சேர்த்தா. சேர்த்த அஞ்சு மணி நேரத்துல நேக்கு பெண் குழந்தை பிறந்தது. குழந்தைக்கு பிரார்த்தனான்னு அம்மா பேர் வெச்சா. அம்மாக்கு என் குழந்தை மேல அப்படி ஒரு பாசம். ஆரம்பத்தில் எனக்கு என்னமோ என் குழந்தையை கண்டாவே பிடிக்கலை. கொஞ்ச நாளாக நாளாக நான் யோசித்து பாத்தேன். தப்பை என்கிட்ட வச்சுண்டூட்டு ஒரு பாவமும் அறியாத பச்ச குழந்தையை நான் வெறுக்கிறது முட்டாள்தனம்னு புரிஞ்சிண்டேன். குழந்தைக்கு ஆறு மாசம் ஆனதும் நான் வேலைக்கு அப்ளை பண்ண ஆரம்பிச்சேன். கிருஷ்ணன் ஆபீஸ்ல என்ன இன்டர்வியூ கூப்பிட்டா. கிருஷ்ணன் தான் என்னை இன்டர்வியூ பண்ணான். அன்னக்கி காலைல இண்டர்வியூ பண்ணீட்டு மதியம் ரெண்டு மணிக்கு அப்பாயிண்ட்மெண்ட் ஆர்டர் இஷ்யு பண்ணிட்டா.
நான் திரும்பி கோயம்புத்தூர் போய் அம்மாகிட்ட சொல்லிட்டு வேலைக்கு வந்து சேர்ந்துட்டேன்.குழந்தையை அம்மா பாத்துறேன்னு சொல்லீட்டா. ஆபீசுக்கு பக்கத்துல இருக்குற ஒரு லேடிஸ் பேயிங் கஸ்ட் ஹாஸ்டல்ல எனக்கு இடம் கிடச்சது. முதல் ரெண்டு மாசம் வேலைய நல்லா புரிஞ்சுக்கறதுக்கு கிருஷ்ணன் உறுதுணையா இருந்ததான். அடுத்த ரெண்டு மாசத்துல நான் நல்லா வேலை செய்றேன்னு பேர் வாங்கினேன். வேலைக்கு சேர்ந்த ஆறு மாசத்துக்கு அப்புறம் திடீர்னு ஒரு நாள் கோயம்புத்தூர்ல இருந்து போன் வந்தது. போன்ல வந்த செய்தி கேட்டு நான் இடிஞ்சு போயிட்டேன்"என்று கூறிய தாரணி குனிந்து கொண்டு கண்ணீர் விடலானாள்.
No comments:
Post a Comment