*புள்ளிமான் வேட்டை- 28.*
பின்பு கண்களை துடைத்துக்கொண்டாள் தாரிணி. சுநந்தா அவளைப் பார்த்து "தாரிணி அழாத. இவ்வளவு நேரம் உன் சோக கதையை கேட்டுக் கொண்டிருந்த நேக்கு அழுக வரும் போல இருக்கு" என்றாள். அதன் பின்பு தாரிணி தொடர்ந்தாள். "கோயம்புத்தூரில் இருந்து என் தம்பி போன் பண்ணினான். "இன்னைக்கு காலைல ஆறு மணிக்கு. வழக்கமா ஏந்துக்கற அப்பா ஏழு மணி ஆயும் ஏந்திருக்கல. அதனால நான் போய் அவர எழுப்பினேன். அப்புறம் தான் தெரிஞ்சது அப்பா தூக்கத்தில் போயிட்டு இருக்கான்னு" என்று அழுதான். உடனே கிருஷ்ணனிடம் சொல்லிண்டு கோயம்புத்தூர் போக அழுதுண்டே கெளம்பினேன். கிருஷ்ணன் என்னை சமாதானப்படித்தினதோடே இல்லாம அவன் சொந்த செலவில் அடுத்த ஒரு மணி நேரத்தில் இருந்த கோயம்புத்தூர் பிளைட்டுக்கு டிக்கெட் வாங்கி கொடுத்து, ஏர்போர்ட்டில் என்னை ட்ராப் பண்ணான். வீட்டுக்கு போனதும் அம்மாவை கட்டிக்கொண்டு அழுதேன். மனசுக்குள்ள அப்பாவை நான் தான் கொலை செஞ்சூட்டேன்னு நெனச்சேன். வியாதி,வெக்கை இல்லாத அப்பா, நான் மட்டும் ஒழுங்காக இருந்திருந்தால், இன்னும் இருபது வருஷங்கள் உயிரோடு இருந்திருப்பார் என்று நம்பினேன். இதேயே அம்மாவிடம் சொன்னேன். அம்மா
"போடி பைத்தியம். இப்படி எல்லாம் நடக்கணும்னு எப்பவோ எழுதி வச்சாச்சு. அதை நீயும் நானும் மாத்த முடியாது. நீ பண்ணினத நெனைச்சு அப்பா உள்ளுக்குள்ள மருகிண்டிருந்ததென்னமோ நெஜந்தான். அதனாலதான் அவர் போய்ட்டார்ன்னு சொல்ல மாட்டேன்" என்றாள் அம்மா என்னிடம்.அவ எப்பவுமே இப்படித்தான்.கீதையில ஸ்திதப்பிரக்ஞன்னு சொல்றாளே அது எங்கம்மாவுக்கு பொருந்தும். அம்மா இப்படி என் ஆறுதலுக்காக சொல்றாள்ன்னு நெனச்சேன்.
இதைக் கேட்டுக் கொண்டிருந்த சுநந்தாவுக்கு உள்ளூர உதறல் எடுத்தது. மனம் திக் திக் என்று அடித்துக் கொண்டது. நாம் இது போல தப்பா செஞ்சா நம் அப்பாவுக்கு ஏதோ ஆயிடுமோ என்று பயந்தாள். சதா குங்குமம் துலங்கும் அம்மாவின் மங்களகரமான முகத்தை வேறு மாதிரி பார்க்க நேரிட்டால் அதைவிட கொடுமை வேறு என்ன இருக்க முடியும் என்று மனதில் நினைத்தாள்.
தாரிணி தொடர்ந்து
"அப்பாவின் உடலை மயானத்துக்கு எடுத்து செல்லும்போது பெண்கள் யாரும் வர வேண்டாம் என்று சாஸ்திரிகள் சொன்னார். நான் அத கேக்கல. தம்பியுடனே நானும் போனேன். அப்பா உடலுக்கு தம்பி கொள்ளி வைக்கும் போது ஒரு நிமிடம் அப்படியே பாய்ந்து போய் அப்பாவை கட்டிண்டூடலாமன்னு நெனச்சேன்.
சின்ன வயசுல என்ன தூக்கிண்டு கதை சொல்லி, தட்டி கொடுத்து,தூங்க வச்ச அப்பாவ நான் போய் கட்டிக்கணம்ன்னு துடிச்சேன்.
மார்பிலும், தோளிலும் போட்டு வளர்த்த என் அப்பாவுக்கு நானே எமனாக வந்து வாய்ச்சூட்டனோன்னு நெனைச்சு நெனைச்ச அழுதேன். திருமூலர்
ன்னு அனுபவிச்சு சொன்ன பிரகாரம் எல்லாமே நடந்து முடிஞ்சூட்த்து.
யாரோ ஒருத்தர் எழுதி இருந்த "அப்பா பேசுறார்"ன்ற கதையை படிச்சிருக்கேன். அது மாதிரி எங்க அப்பா செத்ததுக்கப்புறம். என்கிட்ட பேசி" நான் உன்னால சாகலாம்மா. விதி முடிஞ்சூட்த்து செத்துட்டேன்"னு சொல்லுவாரோன்னு பைத்தியக்காரத்தனமா நெனச்சுண்டு இருந்தேன்.
பொதுவா அப்பாக்கள் பண்ற உழைப்பும்,
தியாகமும் வெளீல தெரியற்தில்ல. அம்மா ஒரு பெரிய மரம் மாதிரி. பறந்து விரிஞ்சி நிழல் தரா. மரம் பூ,காய்,பழம்ன்னு கொடுக்கிற மாதிரி அவ குழந்தைகளுக்கு எல்லாம் செய்றா.ஆனா அப்பா மரத்துக்கு அடியில் இருக்க வேர் மாதிரி. பூமிக்கு அடியில் வேர் எப்படி மறஞ்சு இருக்கோ, அதுபோல அவர் செய்யற ஒவ்வொரு செயலும் மறஞ்சி இருக்கு. வெளியில தெரியற்தில்ல. ஆனால் வேறு இல்லாம மரம் கிடையாது. வேர் பட்டு போய்ட்டூதுன்னா மரமே பட்டுப் போய்விடும்.அத்தோட மரத்தின் ஆட்டம் க்ளோஸ்.
அம்மாவுடன் அப்பா சுபம் வரைக்கும் இருந்தூட்டு சென்னை திரும்பினேன். அடுத்து கொஞ்ச நாட்களிள் என் தம்பி கோயம்புத்தூரில் உள்ள ஒரு காலேஜில் பி.இ. சேர்ந்தான்"என்று தன் கதையை முடித்தாள் தாரிணி.
தாரிணி கதையை முடித்தவுடன் சுனந்தா" அதுக்கப்பறம்அந்த பாவி,அதான் உன்னுடைய ஹஸ்பண்ட், அவன நீ பாக்கவே இல்லையா" என்றாள். அதற்கு தாரிணி பதில் சொல்ல ஆரம்பித்தாள்.
No comments:
Post a Comment