நெஞ்சில் மாமழை ❤

நெஞ்சில் மாமழை ❤( சிறுகதை )

எழுத்து :- Diwahar Manimaran

ஆஃபீஸில் மதிய உணவுக்கு பின் இருக்கையில் வீற்றிருந்த ராமிற்கு கொரியரில் அவன் பெயரில் வந்திருந்த கல்யாண பத்திரிகையின் ஊர் பெயரை கண்டதும் அவனுக்குள் இருக்கும் இதயம் பன்மடங்காக துடிக்க தொடங்கியது.❤

அவன் பள்ளி பயின்ற ஊரின் பெயரே அது. பழைய நினைவுகள் முழுதும் தொலையாமல் சிறிது மிச்சம் இருப்பது சந்தோசத்தில் சேருமா சோதனையில் சேருமா என்றதொரு மனநிலையில் ராம்.

மழைகாலங்களில் நிகழும் மின் வெட்டுபோல் தபால்காரரான ராமின் தந்தைக்கு பணிமாற்று என்பது அடிக்கடி நிகழும் ஒன்று. தற்போது அவர் ஓய்வு பெற்று வீட்டில் இருந்தாலும் இது அவர்கள் மாற்றலாகி வந்த எட்டாவது ஊர்.

அதனாலேயே பள்ளி படிப்பு பத்தாவது வரை ஒரு ஊர்,பதினொன்று பன்னிரண்டு ஒரு ஊர், கல்லூரி வேலை என ஒவ்வொன்றும் ஒவ்வொரு ஊரில் நிலையின்றி படித்த அவனுக்கு ஓரளவுக்கு நிலையான நினைவுகளை சேகரித்து வைத்திருந்தது அவன் பத்தாவது வரை படித்த அந்த ஊர். 

அந்த நினைவுகள் நிலைகுலையாமல் நீடித்தமைக்கு காரணம்ஒரு பெயர் "யாழினி".

வாழ்வில் எத்தனை பேரை கடந்தாலும் ஆயுசுக்கும் நினைத்து பெருமூச்சு விட ஒரு காதல் ஒரு காதல் நிலைத்திருக்கும் அந்த காதல் தான் " யாழ்'.

நதி வற்றி போயிருந்தாலும் கரையோர கல்லுக்குள் தங்கிருக்கும் ஈரம் போல வருடங்கள் பல ஓடினாலும் அவளின் ஞாபங்கள்அவன் நெஞ்சில் ஈரப்பதமாய் நெஞ்சில் குடியிருந்தது.

இரட்டை சடை , கருப்பு ரிப்பன் , அவள் கூந்தலுக்கென்றே மொட்டு வெடித்த முல்லை பூ,மஞ்சள் தேகம் , நெற்றியில் கருப்பு பொட்டு அதன் மேலே சந்தனக்கீற்று,மருதாணி பூசிய விரல்கள்,அவள் கால்களில் முத்தமிடும் வாய்ப்பை பெற்ற மமதையில் "ஜல் ஜல் ஜல் " என ஆனந்த கூச்சலிட்டு வரும் கொலுசு என அவளின் மொத்த ஞாபகமும் இன்னும் என் கண்ணுக்குள்ளயே இருக்கிறது . சாதாரணமாக தான் வகுப்பிற்குள் நுழைவாள் என்னை கண்டதும் எங்கோ ஒளித்து வைத்திருந்த தன் சிறகுகளை எடுத்து அணிந்துகொள்வாள் தேவதை.

மூணாவது பெஞ்சில் அமர்ந்திருக்கும் அவளை காணவே கடைசி பெஞ்சில் இடம் பிடித்தவன் நான்.அவள் சிதறவிடும் சிரிப்புகளையும்,மேசையில் தவழும் அவளின் வளையலின் ஓசைகளையும் சேகரித்து அவள் கன்னக்குழியில் விழுந்தவர்களில் நானும் ஒருவன்.

ஆம் , யாழினிக்கு  எங்கள் வகுப்பிலும் சரி மற்ற வகுப்புகளிலும் சரி பலபேர் தூண்டில் போட்டு காத்திருந்தனர். ஆனால் யாழினி யாரையும் திரும்பி கூட பார்க்கமாட்டாள்.வகுப்பில் இருக்கும் மற்ற பசங்க கூடவும் பேசமாட்டா..

ஆனால் என்னிடம் மட்டும் பேசுவாள், எனக்கும் அவளுக்கும் ஓரளவுக்கு நெருக்கம் இருந்தது,அது  பள்ளிக்கூடம் தாண்டி அவங்க அம்மாவிடம் கூடிய அந்த பரிச்சயம்தான் காரணம் .

யாழினியின்  அப்பா வெளியூரில் வேலை பார்த்து வந்தார்,தீபாவளி,பொங்கலுக்கு மட்டுமே ஊருக்கு வருவார்.மற்ற நாட்களில் எல்லாம் கடித தொடர்புகளே,அவை பெரும்பாலும் ஞாயிற்றுகிழமையே அவர்கள் வீட்டு கதவை தட்டும்.

தபால்காரரான என் அப்பா, விடுமுறை நாளில் நான் வீட்டில் இருக்கும் போது உள்ளூரில் கொடுக்க வேண்டிய கடிதங்களை எல்லாம் என்னை கொடுக்க சொல்லிவிட்டு வெளியூரில் கொடுக்க வேண்டிய கடிதங்களை கொடுக்க சென்று விடுவார்.

ஒவ்வொருமுறை அப்பாவிடம் கடிதம் வாங்கும் போது யாழினி  வீட்டிற்கான கடிதம் உள்ளதா என்று முதலில் தேடி அதை தனியாக எடுத்து வைத்துக்கொள்வேன்.கொடுக்க வேண்டிய மற்ற கடித்ததையெல்லாம் கொடுத்து முடித்துவிட்டு வீட்டிற்கு வந்து இரண்டு மூன்று முறை சோப்பு போட்டு முகம் கழுவி,நேர்த்தியாக தலை வாரி என்றுமே பூட்டாத என்  சட்டையின் முதல் பட்டனை பூட்டி அவர்கள் வீட்டை அடைவேன்.

கடிதம் கொண்டு போகும் எனக்கு கண்டிப்பாக கையில் காபி டம்ளரை திணிப்பது அவளின் அம்மாவின் வழக்கம். யாழினி  வீட்டில் அல்லாத சமயங்களில் என்னை அக்கடிதத்தை வாசிக்க சொல்லி கேட்பார் அவளின் அம்மா.

ஒரு சில வரிகளை மீண்டும் மீண்டும் படிக்கச் சொல்லி கேட்டு ரசிப்பார். இதுபோல ஒருநாள் வாசித்துக்கொண்டிருக்க "ஜல் ஜல் ஜல் " என்னும் அவளை முத்தமிடும் கொலுசுகள் அவள் வருவதை உணர்த்தியது.

என்னை கண்டு ஒரு புன்னகை வீசினாள்,

அப்பாவிடம் இருந்து லெட்டரா..?..என்று என் கையிலிருந்த லெட்டரை ஆர்வமாக பிடிங்கினாள்.அவளின் அந்த மருதாணி பூசிய விரல்கள் என்னை தீண்டி அந்த வண்ணங்கள் என் கைகளில் ஒட்டிக்கொண்டது.

யாராக இருந்தாலும் சரி முகத்துக்கு நேரே என்னவென்று கேட்டுவிடும் நானோ,அவளின் முன்னால் பேச்சற்று நா வறண்டு போய்விடுவேன்.அவளை நிமிர்ந்து கூட பார்க்க மாட்டேன் கூச்சம் என்னை பிச்சு திங்கும் அந்த நொடிகளில்...முடிந்தவரை அவளை தூரத்திலிருந்தே அவள் என்னை காணாதபொழுது அவளை கண்டுகொள்வேன்.!

இவ்ளோ பயந்த நானே என் காதலை வெளிப்படுத்தும் இக்கட்டான ஒரு சூழ்நிலைக்கு கொண்டுவரப்பட்டேன்.

"....ராம்..."..ராம்.. என்று ஒலித்த அந்த குரல் என்னை கடந்த கால நினைவுகளிலிருந்து தட்டிக்கொண்டு வந்தது,நிகழ்காலத்தின் சூட்டை உணரத்தொடங்கினேன்.அப்பத்திரிகையை பிரித்து படித்தேன்.என் பள்ளிக்கால தோழன் வெங்கட் டிற்கு திருமணம் என்றது அந்த பத்திரிகை.காதல் என்பதால் அவனுக்கு கல்யாணம் சீக்கிரம் கைக்கூடிவிட்டது. எங்கள் பேட்ச்சில் முதல் கல்யாணம் எல்லோரும் வருவார்கள்,அப்போ யாழினி வும் வருவாளா ..? என்று என் மனதில் கேள்விகளும் ஆசைகளும் சஞ்சரிக்க தொடங்கின.

நாங்கள் அவ்வூரை விட்டு transfer ஆகி வந்த 2 வருடங்களிலே யாழினி வும் அவள் அம்மாவும் அவள் அப்பா வேலை செய்யும் ஊருக்கே சென்று செட்டில் ஆகி விட்டதாகவும் அவள் இங்கு ஊருக்கு வருவதே இல்லை என்று வெங்கட் கூறியதால்,அதிலிருந்து நானும் அந்த ஊருக்கு செல்வதில்லை. இப்பத்திரிகை அனைத்தையும் கன பொழுதில் துளிர்க்க வைத்துவிட்டது.

கல்யாணத்துக்கு ஒரு வாரம் இருந்தாலும்,தற்போதே என் அலுவலகத்தில் அதற்கான விடுப்பை சொல்லிவிட்டேன்.ஒவ்வொரு நாட்களாக விரல் விட்டுஎண்ணிக்கொண்டிருந்தேன். மீண்டும் என்னை சிறுவயது ராமாக உணரத்தொடங்கினேன். அந்த நாளும் நெருங்கியது. ஒருநாள் முன்னவே வெங்கட் வர வேண்டும் என்று வெங்கட் கட்டளையிட..

ஒருநாள் முன்னவே இரவு பேருந்தில் ஏறி ஜன்னலோரஇருக்கையில் அமர்ந்து ஜன்னலை திறந்தேன்.

பல்லாயிரம் மைல் தொலைவிருந்து வந்த வருணின் முதல் துளி என் முகத்தில் முத்தமிட்டு பெருந்தூரலுடன் மழையாய் பொழிந்தது." இரவுகளுக்கென்றே நேந்து விடப்பட்ட இளையராஜா " இதயம் ஒரு கோவில் அதில் உதயம் ஒரு பாடல் " என்று பேருந்தில் ஒலிக்கத் தொடங்கினார்.பாடலுடன் ஜன்னல் கண்ணாடியில் வழிந்தோடும் மழை துளிகளை ரசித்துக்கொண்டே வெளியே மழையை வெறித்து

பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன்,

கையில் போனில் சார்ஜ் புல்லாக இருந்தும் அதனை எடுக்க மனம் விரும்பவில்லை.என்றுமில்லாமல் இந்த மழை இன்று புதிதாக தெரிகிறது.மொத்த நகரத்தின் அழுக்கையும் வெளுக்க செய்துகொண்டிருந்தது அம்மழை.என்னையும் தான் என் சாயமும் வெளுக்க தொடங்கியது.பழைய நினைவுகள் மீண்டும் தலைக்கோத தொடங்கின.யாழினியிடம்  என் காதலையும் வெளிப்படுத்தியது ஒரு மழை நாளில் தான்.

முழுஆண்டு பரிச்சைக்கு இன்னும் ஒரு மாதமே இருக்கிறது, 11ல் யார் யார் எந்த எந்த குரூப்க்கு எந்த ஸ்கூல்க்கு போவோம்னு தெரியாது.சீக்கிரமா உன்னோட காதலை யாழினிகிட்ட சொல்லிடு என்றான் வெங்கட். அவன் கூறுவதும் சரி எனப்பட்டது இருந்தாலும் எனக்கு சொல்ல பயமாக இருக்கிறது என்று கூறினேன்.ஏன் சொல்லவேண்டும் லெட்டர் எழுதி அவகிட்ட கொடுத்துரு, போஸ்ட்மேன் பையனுக்கு லெட்டர் கொடுக்குறது புதுசா என்று கண்ணடித்தான். வானம் ஒரு பெருமழைக்காக காத்திருந்தது. மழை வருவது போல் இருந்ததால் தான் PT பீரியடுக்கு போகவிடாமல் கிளாஸ்லேயே உட்கார வைத்திருந்தனர். வகுப்பை சுற்றிஒரு பார்வை பார்த்தேன்,

மழை நேரத்து வானம் வகுப்பை ஒரு மெல்லிய இருள் கவ்விருந்தது,எப்போது வேண்டுமானாலும் வெடித்து சிதறும் நிலையிலுள்ள வானம்,மரங்களை நடனம் ஆட செய்து கொண்டிருந்த காற்று என ஒரு ரம்மியமான சூழல் நிலவியது.

யாழு வை ஒரு ஒருமுறை நிமிர்ந்து பார்த்தேன்.நோட்டில் கோலம் போல எதையோ வரைந்துகொண்டிருந்தாள்,வகுப்பின் அவ்வளவு சத்தத்திலும் அவளின் வளையலின் ஓசையையும் கால் கொலுசின் சிணுக்களையும் கேட்க முடிந்தது.

பார்த்தது போதும் மொதல்ல எழுது ரெண்டு பீரியட் இருக்கு என்று பேப்பரை நீட்டினான் வெங்கட்.பேப்பர் முனை சரியாக கிழிக்கவில்லை அழுக்காக உள்ளது தடிமன் இல்லை என்று ஒரு 20 -25 தாள்களை கிழித்து எறிந்தேன். அனைத்தும் வெங்கட்டின் நோட்டில் உள்ள தாள்கள்,அவன் என்னை முறைத்து கொண்டிருந்தான். இறுதியாக ஒரு தாளை முடிவு செய்தேன்,அந்த தாள் செய்ய வெட்டப்பட்ட மரம் இன்று மோட்சம் அடைந்திருக்கும்.

வகுப்பில் முதல் மார்க் வாங்கியதற்கு கண்ணனுக்கு அவங்க அப்பா வாங்கி கொடுத்த பார்க்கர் பேனாவை அவனிடம் கெஞ்சி கூத்தாடி வாங்கி வந்து காகிதத்தில் அந்த பேனாவால் முத்தமிட்டேன்.!

ஒரு பெருமழை பேரிடியுடன் தொடங்கியது,மழையோடு மழையாக அந்த கடிதத்தை எழுதி முடித்தேன்,என் பெயரை கீழே பொறித்தேன்.ஆனால் கடிதத்தை கொடுக்க தைரியம் மட்டும் வரவில்லை.கொடுக்க வேண்டாமே என்றுகூட யோசித்தேன். வெங்கட் எனக்கு நம்பிக்கை வார்த்தைகள் கூறிக்கொண்டிருந்தான் .இருந்தும் எனக்கு தைரியம் வரவில்லை.அப்போ இரு நான் கொடுக்குறேன் என்று வெங்கட் கடிதத்தை வாங்கினான்,என் நோட்டுக்குள் அந்த கடித்தை வைத்து யாழினியிடம் ராம் இந்த நோட்டை உன்னிடம் கொடுக்க சொன்னான் என்றுகொடுத்து விட்டு வந்தான்.

அவள் திரும்பி என்னை என்ன என்பது போல ஒரு பார்வை பார்த்தால் நான் கீழே குனிந்து கொண்டேன்.என்ன சொல்ல போகிறாளோ என்று பீதியில் விறைத்து போயிருந்தேன்.

யாழினி லெட்டரை படித்துவிட்டாள்,எந்த வித சலனமும் இன்றி அமைதியாக அமர்ந்திருந்தாள்,அவளின் வளையலும் கால் கொலுசும் கூட சிணுங்கவில்லை.அவள் கன்னக்குழி கூட பூக்கவில்லை.அவள் தோழிகள் கிசு கிசுத்துக்கொண்டு அவ்வவ்போது என்னை திரும்பிபார்த்துக் கொண்டிருந்தனர்.

எல்லாம் முடிந்து விட்டது என்று எண்ணினேன். ஸ்கூல் பெல் ஒலித்தது அனைவரும் கிளம்பினர் நான் மட்டும் வகுப்பில் அமர்ந்திருந்தேன்,யாழினியும் தான்.

யாழினியின் தோழி என்னிடம் வந்தாள் என்ன ராம் இது நீ இப்டி பண்ணுவேன்னு எதிர்பாக்கல,அவ உன்ன பிரெண்டா தான் பார்த்த ஆனா நீயும் மத எல்லாரும் மாதிரி இப்டி பண்ணிட்டியே அவ திகைச்சு போய்ட்டா..என்று கீர்த்தி என்னை வறுத்தெடுத்தாள்.நான் பதிலேதும் பேசாமல் தலை குனிந்து உட்கார்ந்திருந்தேன் ,முடிவா என்னசொல்ற ராம் என்று கத்தினாள் கீர்த்தி.

அவ என்ன லவ் பண்றதும் பண்ணாததும் அவ இஷ்டம் அவ விருப்பம்,ஆனா நான் அவளை லவ் பண்றத தடுக்க முடியாது நான் எப்போவுமே அவளை லவ் பண்ணிட்டு தான் இருப்பேன் காலம் முழுக்க என்று வெடித்து பொறுமினேன்.யாழினி உக்கிரமாய் என்னை ஒரு பார்வை திரும்பி பார்த்துவிட்டு மௌனமாக எழுந்து வெளியே சென்றாள்.

அவளும் சென்று விட வகுப்பில் தனியாக அமர்ந்திருதேன்,மழை மேலும் வலுத்துக்கொண்டிருந்தது ,சிறிது நேரம் ஸ்கூல் வளாகத்தில் உலாத்திக்கொண்டிருந்தேன்.சரி வீட்டுக்கு கிளம்புவோம் என்று பையை மாட்டிக்கொண்டு வெளியே வந்தேன்.மழை இன்னும் விடவில்லை கொட்டோ கொட்டோ வென்று கொட்டிக் கொண்டிருந்தது. மழைக்கு ஒதுங்கி ஓரமாக நின்று கொண்டிருந்தேன். ஸ்டாப் ரூமிலிருந்து யாழினி வெளியே வந்தாள்.என் பார்வையை வேறுபக்கம் திருப்பி நின்றேன்.மஞ்சள் குடையுடன் என்னை நோக்கி வந்தாள்,நான் மழைக்காக ஒதுங்கி நிற்பதை கண்டாள் ,என்னை கடந்து சிறிது அடிகள் எடுத்து வைத்து நின்று என்னை திரும்பி பார்த்தாள்.

"குடைக்குள் வருகிறாயா " என்றாள்..!!! நான் புரியாமல் என்ன என்பது போல பார்த்தேன், பஸ் ஸ்டாப்புக்கு தான் நானும் போறேன் குடையில வரியா என்றாள் மறுமுறை..மறுப்பேதும் கூறாமல் குடைக்குள் தஞ்சம் புகுந்தேன்.லெட்டர் பத்தி இவை ஒண்ணுமே சொல்லாம இருக்காளே என்று என் மனம் அரிக்க தொடங்கியது,பதில் என்னவென்று கேட்போமென தைரியத்தை வர வைத்துக்கொண்டு அவளிடம் " யாழ் அந்த லெட்டர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்...என்று இழுத்தேன்..அவள் முகம் மாறுவது தெரிந்தது..

அந்தமாதிரி உன்ன பாக்கல ராம்..உன்ன ஒரு நல்ல பிரெண்டா தான் நான் பார்த்தேன்..கிளாஸ்ல இருக்குற மத்தவங்கள விட உன்மேல ஒரு நல்ல அபிப்பிராயம் இருந்துச்சு..ஆனா நீ இன்னைக்கு பண்ணுன காரியத்துல அது மொத்தமா போய்டுச்சு..இவனும் எல்லாரும் மாதிரி பண்ணிட்டானே னு உன் மேல அவ்ளோ கோவம் வந்துச்சு..உன் மேல நான் வச்சிருந்த நம்பிக்கை அம்மா வச்சிருந்த நம்பிக்கை எல்லாத்தையும் நீ குழி தோண்டி பொதச்சுட்ட.இப்போ கூட நான் உன்ன என் கூட குடைல கூட்டிட்டு போறது உன் மேல உள்ள கொஞ்சநஞ்ச பிரென்ட்சிப் ல தான்.நீ இதை காதல்னு நினைச்சுக்காத..எல்லாத்தையும் மறந்துட்டு பிரென்ட் பழகுறதுனா என்கூட இந்த குடைல வா..இல்லனா இப்பவே குடைய விட்டு வெளியே போய்டு என்றாள் ஒரே போடாக..!

சாரி யாழு நீ என்ன ப்ரெண்டா பார்த்துருக்கலாம் ஆனா நான் உன்ன அப்டி பாக்கல உன்ன காதலா தான் நான் பார்த்தேன்..நீ என்ன பிரென்ட்சீப்பா பாக்குற ஒவ்வொரு நொடியிலயும் நான் இத ப்ரெண்ட்ஷிப் இல்ல காதல் னு உன்கிட்ட சொல்லனும் நினைப்பேன் ஆனா அந்த அளவுக்கு தைரியம் எனக்கு வரல.சொல்லிட்டா இப்போ உன்கிட்ட கிடைக்குற இந்தநெருக்கம்,அக்கறை ,பேச்சு இதெல்லாம் பறிபோயிடுமோனு பயந்தேன். இப்போ உன்கூட நடக்குற இந்த பாதை இந்த மழை இந்த நெருக்கம் எப்போவுமே எனக்கு வேணும் யாழு  என்று குடைபிடித்திருந்த அவளின் கையை என் கையால் பற்றினேன்.அவள் நின்றாள்.அவள் முகத்தை நேருக்கு நேராக பார்த்து ,நான் உன்ன இப்போவே என் காதலுக்கு சரி சொல்லுன்னு சொல்லல..என்னோட காதலை உங்கிட்ட சொல்லிட்டேன்.உனக்கு எப்போ சரினு படுதோ..உனக்கான ஆணாய் என்னை எப்போ நீ உணருரியோ..என்னோட காதல் உனக்கு எப்போ புரியுதோ அதுவரை நான் காத்துக்கிட்டே தான் இருப்பேன்.உன் மேல எனக்கு இருக்குற காதல் ஒரு சதவீதம் கூட மாறாது..நீ என்ன பிரென்டுகிற புள்ளில இருந்து பாக்குறத விட்டுட்டு ஒரு சராசரி ஆணா பாரு..எதாவது ஒரு புள்ளில நான் உனக்காக ஆளா தெரிவேன்.'!! என்று சொல்லி அந்த குடையிலிருந்து வெளியேறி அவளை கடந்து மழையில் நடந்து செல்ல தொடங்கினேன்.அவள் அங்கேயே நின்றாள்.!!

அதிகாலை சூரியன் ஜன்னலை ஊடுருவி என்னை துக்கத்தை விட்டு எழுப்பியது,என் ஊர் வந்துவிட்டது என்று உணர்த்தியது. பேருந்திலிருந்து இறங்கி ஆட்டோ பிடித்து வெங்கட்டின் வீட்டை அடைந்தேன். என்னை கண்டதும் வாரி அணைத்துக் கொண்டான்.நெடுநேரம் பேசினோம்,காலம் தான் மாறியிருக்கிறது நட்புக்குள் எதுவுமே மாறவில்லை.அவர்கள் வீட்டில் கல்யாண வேளைகளில் அனைவரும் மும்மரமாக இருந்தனர்.கல்யாணத்துக்கு யார் யார் வருகிறார்கள் என்று கேட்டேன்.எல்லாம் கூறினான் யாழினியை பத்தி ஒன்றும் கூறவில்லை..நானும் இவ்ஊரிலிருந்து சென்ற பிறகு அவனிடம் அவளை பற்றி எந்ததும் கேட்டுக் கொள்ளவில்லை. நான் அவளை மறந்திருப்பேன் என்று நினைத்திருப்பான் போல..எப்படி மறப்பேன் என் ஆன்மாவை..!!!

மாலையில் reception என்பதால் அனைவரும் காலையிலேயே  மண்டபத்திற்கு கிளம்பினோம்.இன்னும் சில நண்பர்கள் கூடினோம் கதை பேசி சிரித்து மகிழ்ந்தோம்.இவ்ளோ தூரம் வந்து விட்டோம் நாம் படிச்சா ஸ்கூல்லை ஒரு முறை சென்று பார்த்து வரலாம் இன்று விடுமுறை நாள் தானே என்று அரவிந்த் யோசனை சொல்ல அனைவரும்வழிமொழிந்தோம்.கல்யாண மாப்பிள்ளையையும் இழுத்துக்கொண்டு நாங்கள் சுற்றி திரிந்து வட்டமிட்ட மலர்வனத்துக்குள் பட்டாம்பூச்சியாய் நுழைந்தோம்.சிலர் நெஞ்சில் கணக்கும் வலியோடும்,கண்களில் கண்ணீர் துளியோடும் பழைய நிகழ்வுகளை ஆசை போட்டு கொண்டிருந்தனர், எங்கள் வகுப்புக்குள் நுழைத்தேன் அங்குள்ள மேசைகள் நாங்கள் தூங்கிய தூக்கத்தையும் கிறுக்கிய கிறுக்கல்களையும் ஞாபகம் படுத்தியது .

யாழினி அமர்ந்திருந்த பெஞ்சை வாஞ்சையோடு தடவி பார்த்தேன்.அவள் அமர்ந்திருக்கும் இடத்திலிருந்து நான் அமர்ந்திருக்கும் இடம் நோக்கி பார்த்தவாறு அம்மேசையில் படுத்திருந்தேன்.என் முதுகில் ஒரு கை என்னை தட்டி எழுப்பியது ,ஆம் வெங்கட் தான் என் அருகில் அமர்ந்தான்.

மச்சி..நீ இன்னும் யாழினியை மறக்கலயாடா..எப்டிடா அவள மறப்பேன்..அவ இன்னும் எனக்குள்ள நிறைஞ்சு இருக்காடா..அவ என்ன லவ் பன்னலத்தான் இருந்தாலும் நான் இன்னும் அவளை லவ் பண்ணிட்டு தான் இருக்கேன் என்றேன்.

அவளுக்கும் உன் மேல காதல் இருந்துச்சு மச்சி என்று வெங்கட் கூறினான். என்னால் என் காதுகளை நம்ப முடியவில்லை. புருவஉயர்வில் என் புருவங்கள் என் நெற்றியையே மறைக்கும் அளவுக்கு உயர்ந்தன,என்னடா சொல்ற என்று மீண்டும் அந்த வார்த்தையை கேட்க அவனிடம் வினவினேன்.

ஆமா மச்சி யாழுவுக்கும் உன் மேல காதல் இருந்துச்சு ஆனா அந்த காதல் இருக்கும் போது நீ இங்க இல்ல.உங்க அப்பாக்கு ட்ரான்ஸ்பெர் ஆகி நீ வேற ஊருக்கு போய்ட்டா..நீ இல்லாதப்ப அடிக்கடி திரும்பி நம்ம கடைசி பெஞ்சுல நீ உட்கார்ந்திருந்த இடத்தையே பார்ப்பா..என் கிட்ட நீ போன் பண்ணுனீயா லெட்டர் எதும் போட்டியானு உன்னைப்பத்தி விசாரிப்பா..கிளாஸ்ல ஏதாச்சும் முக்கியமா நிகழ்வு நடந்துச்சுனா உன்ன நீ இருந்திருந்தா இன்னும் நல்லா இருந்திருக்கும்ல அப்டினு சொல்லுவா.ஒருநாள் கீர்த்தியும் நானும் அவள்கிட்ட இத பத்தி இதே பெஞ்சுல வச்சு கேட்டோம்.உங்களுக்குள்ள நடந்த விஷயத்தையும் அவளுக்கும் உன் மேல உருவான காதலையும் பத்தி கண்ணீரோட இதே இடத்துல சொன்னா,நீ இருக்கும் போது புரியாத அந்த காதல் நீ இல்லாதப்ப அவளுக்கு புரிஞ்சுருக்கு..கொஞ்சநாள்ல அவளும் அவங்க அப்பாக்கூட வேற ஊருக்கு போய்ட்டா..நீ கொஞ்ச நாள் கழிச்சு இங்க வந்தப்ப அவ இல்ல.இந்த விஷயத்தை சொன்ன நீ இன்னும் கஷ்ட படுவானு நானும் சொல்லல.அப்பறம் நீ இந்த ஊரு பக்கமே வரது இல்லை.நீயும் அவளை பத்தி எதுவுமே கேட்குறது இல்ல,நீ மறந்துட்டுனு நானும் அவளை பத்தி எந்த பேச்சும் எடுக்கல என்றான் வெங்கட்.

என்னால் என் கண்ணீரை தடுக்க இயலவில்லை.ஓவென அப்பெஞ்சில் படுத்து அழுக ஆரம்பித்தேன்.வெங்கட் என்னை தேற்றி சகஜ நிலைக்கு கொண்டுவந்தான்.யாழினிக்கு கல்யாணத்துக்கு சொன்னியானு கேட்டேன்.அவ எங்க இருக்கானு தெரியல எப்டியோ கஷ்டப்பட்டு கீர்த்தியை புடிச்சேன்,அவகிட்ட சொன்னேன் அவளும் அவகிட்ட சொல்ல முயற்சி பன்றேன்னு சொல்லிருக்காள் கண்டிப்பா வருவாளான்னு தெரியல என்றான்.சரி விடு மச்சி அவ என் காதலை புரிஞ்சுகிட்டு இது போதும் எனக்கு என்றேன் பூரிப்புடன்..

எல்லோரும் பள்ளியிலிருந்தது விடைபெற்றோம்,மாலையில் மண்டபத்தில் Reception கோலாகலமாக நடந்துகொண்டிருந்தது. நண்பர்கள் எண்ணிக்கை கூடிக்கொண்டே இருக்க எங்கள் சிரிப்பொலி மண்டபத்தையே எதிரொலித்தது.

இருந்தாலும் ஒருபுறம் வாசல் பார்த்துக்கொண்டேதான் இருந்தேன்.

அந்த தருணம் நெருங்கியது..ஆம்,அங்கு வருவது யாழினி தான் ..யாளு தான் என் இதய துடிப்பு பன்மடங்காக எகிறி துடிக்க தொடங்கியது.

யாழு அவள் மாறவே இல்லை அதே வசீக முகம்,,என் மனதில் பதிந்த அதே முகம்.!

இளஞ்சிவப்பு நிற புடவை..அவளை புடவையில் காண்பது இதுவே முதல் முறை அவள் மூச்சுப்பட்டு மேலும் பிரகாசிக்கும் மூக்குத்தி.அவளை முடிந்த அளவுக்கு பிடித்து தொங்கும் கம்மல். முத்தமிடும் மணிகள் அல்லாத கொலுசு அதே கன்னக்குழி ,முன் நெற்றியில் விழும் முடியை ஒதுக்கி நேர்த்தியாக ஒரு தேவதையின் நகலாக அவதரித்தாள்.வெகுநாட்கள் கழித்து சந்திப்பதால் நண்பர்கள் அனைவரும் அவளை சுற்றி மொய்த்து நலம் விசாரித்துக்கொண்டிருந்தனர்.என்னால் அந்த மாதிரி சகஜமாக சென்று பேச முடியவில்லை.இவ்வளவு நாளாய் என்னிடமிருந்து காணாமல் போயிருந்த பயமும் ,தயக்கமும் ஒரு சேர என் தோள்களின் மேல் ஏறி அமர்ந்துக்கொண்டன.

வெங்கட் மேடையிருந்து வந்து " டேய் யாழினி வந்துருக்கா ,நீ என்னனா இங்க உட்கார்ந்திருக்க"என்று என்னை இழுத்து யாழுவின் முன்னால் நிறுத்தினான்.!

யாழுவிற்கு என்னை கண்டதும் அவள் முகத்தில் வானிலை மாற்றம் போல் மகிழ்ச்சி தயக்கம் வெட்கம் என்று முகம் முகம் மாறிக்கொண்டே இருந்தது.நாவை உதடுகளால் உலர்த்தி "எப்டி இருக்க ராம் "என்றாள்."ராம் என்ற இந்த இரண்டு எழுத்து மீண்டும் அழகாகி போனது. மீண்டும் என்னை சிறுவயது ராமாக மாற்றியது.

..ம்ம்ம்ம்ம்..என்ற வார்த்தையை தவிர வேறுவார்த்தை எனக்கு வரவில்லை.என் மொழி எனக்கு மறந்து போனது.அனைவரும் சேர்களை வட்டமாக போட்டு அமர்ந்து கதைத்துக் கொண்டிருந்தார்கள். என்னையையும் யாழுவையும் மட்டும் மௌனம்ஆக்கிரமித்திருந்தது.

அவ்வப்போது ஒருவர் பாக்காமல் மற்றவரைபார்த்துக்கொண்டோம் ,ஒருமுறை இருவரும் ஒரு சேர நிமிர்ந்து பார்த்து மாட்டிக்கொண்டோம்.உதடை கடித்து ஒரு புன்னகையை உதிர்த்தாள். அனைவரும் சாப்பிட்டு விட்டுஅங்கும் இங்குமாக உலாத்திக்கொண்டிருந்தனர். நானும் ஒவ்வொரு மூலையிலிருந்து ஒவ்வொரு இடத்திலிருந்தும் யாழுவை மறைந்து மறைந்து பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன்.

இன்னும் எவ்ளோ எத்தனை நாளைக்கு இப்டி ஒளிஞ்சி நின்னே பாக்க போற ராம் என்று என் பின்னிலிருந்து குரல் குடுத்தாள் கீர்த்தி.

போதும் ராம்..உங்க கண்ணாமூச்சி ஆட்டம்..எவ்ளோ நாளைக்கு இப்டி ரெண்டு பேரும் மறைஞ்சு மறஞ்சி விளையாடுவீங்க..இங்க கல்யாணத்துக்கு வந்தா நீ இருப்ப உன்ன எப்படி எதிர்கொள்றது உனக்கும் இன்னும் அவ மேல காதல் இருக்கானு அவ கொழம்பி நான் வரல ரூம்லயே இருக்கேன் னு சொன்னவளா இங்க கஷ்டப்பட்டு இழுத்துட்டு வந்தா நீ என்னனா இங்க ஒளிஞ்சுட்டு இருக்க.,ரெண்டு பேருக்குள்ளயும் காதல் இருக்கு.ஏன் இப்டி தயங்குறீங்க..ஸ்கூல்ல நீதானே ஆரம்பிச்ச அதே மாதிரி இந்த முறையும் நீயே ஆரம்பி என்று வழக்கம் போல பொருமி தள்ளினாள் கீர்த்தி.

அவள் கூறுவதும் சரி தான் இதுக்கு மேல பயந்து என்ன ஆகா போகுது.தைரியமாக பேசுவோம்னு முடிவு செய்தேன்,

சரி கீர்த்தி ஒரு சரியாய் சந்தர்ப்பம் வரட்டும் அவள்கிட்ட மொத்தமா கொட்டிடுறேன் என்றேன்.சந்தர்ப்பம் தானே,நானே உருவாக்கி தரேன். நாளைக்கு கல்யாணத்துக்கு கிப்ட் வரும் போது ஒரு கடைல ஆர்டர் குடுத்துட்டு வந்தோம்.10 மணிக்கு வந்து வாங்கிக்க சொன்னாங்க..நான் தலைவலின்னு படுத்துருறேன்.நீ அவளை கூட்டிட்டுபோய் வாங்கிட்டு வா..அந்த சமயத்துல எல்லாத்தையும் பேசிடுங்க என்றாள்.

மணி 09.00 யை நெருங்கி கொண்டிருந்தது,நான் வெங்கட்டின் கார் சாவியை வாங்கி அவள் வரவை எதிர்பார்த்து காத்திருந்தேன்.யாழு மெல்ல படியிறங்கி என்னை நோக்கி வந்தாள்.வேறு உடை மாறியிருந்தாள்,அவள் சுடிதாரின் துப்பட்டாவை விரல்களில் பின்னியபடியே என்னிடம் வந்தாள்.

அவள் தொடங்கினாள்.,, பக்கத்துல ஒரு கடைல கிப்ட் ஆர்டர் கொடுத்திருந்தோம் கீர்த்தி தலைவலின்னு படுத்துட்டா..மத்தவங்க யாரையும் காணோம்,கொஞ்சம் கூட வரியா ராம் போய் வாங்கிட்டு வந்துடலாம் னு வெட்கி கூறினாள்.

வானம் இம்முறையும் மேளதாளம் இசைத்து ஒரு பெருமழைக்கு காத்திருந்தது.அவளும் அதற்கு தயாராக கையில் குடையுடன் வந்திருந்தாள்.

சரி வா போலாம் என்று காரை அவளுடன் ஆவலுடன் கிளப்பினேன்,ரேடியோவில் இம்முறை ரஹ்மான் "என்ன சொல்ல போகிறாய் "என்று ஒலித்துக் கொண்டிருந்தார்.அவள் பாடலை ரசித்தபடியே என் பக்கம் திரும்பாமல் வெளியே வேடிக்கை பார்த்துக்கொண்டு வந்தாள் .நான் பாடலை ஆப் பண்ணினேன்.என்ன என்பதுபோல என்னை நிமிர்ந்து பார்த்தாள்..

"தயங்கியபடி ஆரம்பித்தேன்.. சாரி யாழினி என்றேன். ஏன்..என்றால்..? உன்கிட்ட கேட்கணும் போல தோணுது.அதான் கேட்டேன் என்றேன்..!! காரணமில்லாம யாரும் சாரி கேட்க மாட்டாங்க..காரணமில்லாம நானும் சாரியை ஏத்துக்க மாட்டேன்

என்றாள் பட்டுனு..

I still Loving You..!! யாழு அதுக்காக..நீ இன்னும் எனக்குள்ளேயே இருக்க அதுக்காக..என்னால உன்னை மறக்க முடியல அதுக்காக..உனக்கு என்மேல காதல் இருந்தப்ப நான் உன் கூட இல்ல அதுக்காக..இதுக்கு மேல என்னால காத்திருக்க முடியல அதுக்காக...!!! எல்லத்துக்காகவும் சாரி யாழு என்று கண்ணீர் தளும்ப ஓவென கொட்டினேன் அவளிடம்..

வெளியே மழை சோவென..கொட்டியது.அவள் கண்களிலும் கண்ணீர்..மௌனமாக அழுதாள் ஆனால் எதுவும் பேசவில்லை..சிறிது நேரம் அமைதியாகவே சென்றோம்.மழையும் விட்டிருந்தது..ஓரிடத்தில் காரை நிப்பாட்டும் படி சைகை செய்தாள்.காரை நிப்பாட்டினேன்,காரிலிருந்து இறங்கி சிறிதுதூரம் நடந்து அந்த கிப்ட் கடைக்குள் சென்றாள். நான் காரிலேயே காத்திருந்தேன்.மழை மீண்டும் பிடித்தது,குடையை வேறு காரிலேயே வைத்து சென்று விட்டாள்.நனைந்து கொண்டு வருவாளே என்று குடையை பிடித்துக்கொண்டு கடையை நோக்கி சென்றேன்.கடையின் வாசலில் நின்றேன் ஒரு பெரிய பாக்ஸ்யை தூக்கிக்கொண்டு வந்தாள்.நான் தூக்குகிறேன் என்று குடையை அவளிடம் கொடுத்து பாக்ஸ்யை நான் தூக்கினேன். குடையை விரித்து என்னை கடந்து சிறிது அடிகள் எடுத்து வைத்து நின்று என்னை திரும்பி பார்த்தாள்.

"குடைக்குள் வருகிறாயா "என்றால்.,எந்த புள்ளியில் இவை முடிந்ததோ அந்த புள்ளியிலேயே மறுபடியும் ஆரம்பித்தது என் வாழ்க்கை..! துள்ளி குதித்து குடைக்குள் சென்று தஞ்சம் புகுந்தேன்.அதே கதகதப்பு இத்தனை வருடங்களுக்கு பிறகும்..யாழு என்றேன்..ம்ம்ம்..என்றாள் குனிந்துகொண்டே..இப்போ நீ என்ன குடைக்குள்ள கூப்டது பிரென்ட்சிப் ஆ..காதலா..பிரென்ஷிப் னு நீ சொன்னா நான் மறுபடியும் மழைல நனைச்சுட்டே போகனும் என்றேன்..வார்த்தைகளின்றி சிரித்தாள்..சிரிக்காத சொல்லு என்றேன்..நீ குடைக்குள்ளயே இருக்கலாம்னு சொன்னா..!!என் கண்களில் ஆனந்த கண்ணீர்..

 இப்போ உன்கூட நடக்குற இந்த பாதை..இந்த மழை..இந்த நெருக்கம் கடைசி வரை தொடருமா..என்று குடை பிடித்திருந்த அவள் கையை பற்றினேன்.தன் மற்றொரு கையால் என் கையை பற்றி ஈர விழிகளுடன் நிச்சயமாக என்றாள்.எனக்கும் அவளுக்கும் இருந்த அனைத்து வேலிகளையும் தடைகளையும் மீண்டும் ஒரு முறை இம்மழை தகர்த்தது கரைத்தது.

 எங்களுக்கும் மழைக்கும் இடையே தடையா இருந்த குடையை வீசியெறிந்தேன்..என்னோட யாழ் என்கூட எனக்கு புடிச்ச மழையோடு..கத்தி குதித்தேன்..சத்தம் போட்டு அழுதேன்..ஆனந்த களிப்பில் அவளை தூக்கி சுற்றினேன்,என் வாழ்வின் வசந்த காலங்கள் அந்த நொடியிருந்து சுற்றத் தொடங்கியது..💙   

-திவாகர் மணிமாறன்