மன்னிப்பும் மரியாதையும்

 “மன்னிப்பும்  மரியாதையும்”

(சிறுகதை)

கதையாசிரியர் : ஆர்.சி.நடராஜன்

​​"பயணிகளின் கவனத்திற்கு ..." விமானப் பணிப்பெண்ணின் குரல் வந்தது. ஆக்ஸிஜன்  மாஸ்க் மற்றும் லைஃப் ஜாக்கெட்டைப் பயன்படுத்துவது பற்றி  விளக்கிக் காட்டினாள். மற்ற பயணிகளைப் போல நானும்  அவளை ஆர்வமில்லாமல் பார்த்தேன். பின் அவள் அவற்றை மடித்து, ஒரு பையில் வைத்து, மேலே வைத்தப்பின், நான் என் பார்வையை மொபைல் போனில் செலுத்தினேன், ​​

ஜெய்ப்பூரில் இருந்து சென்னைக்கு அந்த விமானத்தில் கிட்டத்தட்ட மூன்று மணிநேரம் பயணம். நினைப்பே அலுப்பை தந்தது. நான் முதல் வரிசையின் வழியோர இருக்கையில் வசதியாக அமர்ந்து, என் கால்களை நீட்டினேன்.

விமானம் ஓடுபாதையை நோக்கி டாக்ஸியில் சென்றது.

சில நிமிடங்களுக்குப் பிறகு, நாங்கள் விண்ணில் பறந்தோம். நான் சிறிது கண்ணயர்ந்தேன் .

-o-

சுற்றுப்புறத்தை கூர்ந்து கவனித்து மகிழ்ந்தால் பயணம் என்பது ஒரு சுவாரஸ்யமான விஷயமாகும். அதிர்ஷ்ட  வசமாக, அந்தப் குணம் எனக்கு உண்டு. அதுமட்டுமின்றி, அதே ரயிலிலோ, விமானத்திலோ யாராவது விஐபி பயணிப்பதைப் பார்த்தால் எனக்கும் உற்சாகம்; நான் சென்று அவருடன் உரையாடுவேன்.

இன்று, என் வலது பக்கத்தில் ஒரு வயதானவர் அமர்ந்திருந்தார். நாங்கள் உரையாடலைத் தொடங்கினோம். உரையாடல் வாழ்க்கை, சமூகம் மற்றும் அரசியலின் பல்வேறு அம்சங்களைக் கடந்து சென்றது. மேலும், இரண்டு மூத்த குடிமக்களுக்கு இடையேயான எந்த உரையாடலின்போதும் இயல்பாக நடப்பது போல, இன்றும் உரையாடல் தற்போதைய தலைமுறையைப் பற்றி எழுந்தது.

"இந்தகாலத்துப் பசங்களோட சிந்தனை ரொம்ப நுனிப்புல்," என்றார்.

"ஏன் அப்படிச் சொல்றீங்க?"

“நம்ம  தலைமுறைக்கு இருந்த ஆழம் இப்போது இல்லை. அவங்க நிறைய்ய விஷயம் தெரிஞ்சு வெச்சிருக்காங்க; ஆனா அவங்களுக்கு மேலோட்டமாத்தான் தெரியும்."

"அப்படி  இல்லை சார்."

“ஏன் ?”

"இந்த தலைமுறை படு ஃபாஸ்ட்.  அதுமட்டுமில்ல. அவங்க எனர்ஜியை வேஸ்ட் பண்றதில்லை."

"அப்படீன்னா ?"

“நாம படிக்கற  காலத்தில, இன்டர்நெட், கம்ப்யூட்டர்லாம் கிடையாது. விஷயங்களை எங்கே சேர்த்து வெக்கறது? மூளைல. அதுனால நாம படிச்சு, புரிஞ்சு, மண்டைல சேர்த்து வெச்சுக்கிட்டோம். இப்போ அதுக்கு அவசியமே இல்லையே.”

“சுவாரஸ்யமா இருக்கு … ஹ்ம்ம்…” அவர் தீவிரமாக யோசைனையில் ஆழ்ந்தார்.

"அதனால்தான் நான் இந்தத் தலைமுறையை ‘போஸ்ட் கூகுளிஸ்ட் தலைமுறை’ அப்படீன்னு நான் சொல்றது," நான் உருவாக்கிய  பதத்தை பற்றி பெருமையாகக் கூறினேன்.

பிறகு எனது சிறுகதை புத்தகத்தைப் பற்றிப் பேசினோம், என்னுடைய கதைகளின் மாதிரியை அவருக்குக் காட்டினேன்.

அவன் அதை படித்துவிட்டு கலகலவென சிரித்தார். “உங்க கதை  முடிவு அற்புதம். நல்லாயிருக்கு.  நான் எதிர்பார்க்கலை.

 ஓ.ஹென்றி படித்திருக்கிறீர்களா?”

“ஓ ஆமாம். எனக்கு அவருடைய கதைகள் பிடிக்கும். நான் ஓ.ஹென்றி எழுத்தாளர் பள்ளியைச் சேர்ந்தவன்,” என்று அறிவித்தேன். "தமிழ்ல சுஜாதாதான் என் மானசீக குரு. அவரை காப்பியடிக்கிறேன்னு சொல்லிக்க வெட்கப்பட மாட்டேன். யாராவது நான் சுஜாதாவை காப்பியடிக்கறேன்னு சொன்னா  அதை பாராட்டாதான் எடுத்துக்கறேன்."

பணிப்பெண் வழங்கிய தின்பண்டங்களை சாப்பிட்டோம். காபியை பருகினோம்.

இன்னும் கொஞ்சம் அரட்டை. பின் நான் சிறிது தூங்கினேன்.

கேப்டனின் அறிவிப்பு என்னை எழுப்பியது. அரை மணி நேரத்தில் தரையிறங்கத் தயாரானோம்.

திடீரென்று என் வரிசையில் அந்தப்பக்கம் இருந்த  பெண் அலறியவண்ணம்  தனக்குப் பின்னால் இருந்த பயணியை நோக்கித் திரும்பினாள்.

அந்த இளைஞன் உடனேயே அவளிடம் மன்னிப்பு கேட்டான். பின், அவன் எழுந்து  அவளருகில் வந்து, அவள் கால்களைத் தொட்டு வணங்கி, ‘நமஸ்தே’ தோரணையில் கைகளை குவித்து, "மன்னிச்சுடுங்க  மேடம். தெரியாம பட்டுடுச்சு. காயம் எதுவும் இல்லையே?"

“பரவாயில்லை,” அவள் அவனது மன்னிப்பை பெரிய மனதுடன் ஏற்றுக்கொண்டாள்.

அந்த மனிதன் மீண்டும் குனிந்து அவள் கால்களைத் தொட்டு “மன்னிச்சுக்கோங்க  மேடம்,” என்று கூறிவிட்டு  தனது இருக்கைக்கு திரும்பினான்.

சில பயணிகளும் கேபின் பணியாளர்களும் இந்த நிகழ்ச்சியை ஆர்வத்துடன் பார்த்தனர்.

நான் என் பக்கத்தில் அமர்ந்திருந்த பெரியவரிடம், “பார்த்தீங்களா? அந்த பையன்  நல்ல  குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவனா இருக்கணும்; நல்ல வளர்ப்புமுறை, இல்லை?"

அந்த மனிதர் சிரித்தார்.

"நீங்க கொஞ்சம் அதிகமாவே நெகட்டிவா இல்லை?" நான் கேட்டேன்.

“பையன் ... அவன் என் பேரன்," என்று புன்னகைத்தார்.

“ஓ ! அப்போ நான் உங்களையும் உங்க மகனையும் பாராட்டணும் …”

"மகன் இல்லை. அவன் என் மகவயித்து பேரன்."

“அப்படியா? அவனோட நடத்தை ரொம்ப மரியாதையா இருந்திச்சில்லை?  உங்க சொந்த பேரனே  இந்த விஷயத்துல உதாரணமா இருக்கைல   ஏன் அந்தத் தலைமுறையைப் பற்றி மோசமா நினைக்கறீங்க ?”

"அவன் ஒரு புத்திசாலி, சந்தேகமில்லை. நன்னடத்தை? சான்சே  இல்லை,”

“ஒருவேளை உங்களோட அடிக்கடி சண்டை போடுவானோ? இப்படி பேசறீங்களே?”

"இல்லை. அவனுக்கு என்கிட்டே ரொம்ப பிரியம்,” என்று அவர் நிறுத்தினார். "உங்க லக்கேஜ் ஏதாவது செக்கின் பண்ணிருக்கீங்களா?"

"ஆமாம். ஏன்?"

"நான் அவனை  உங்களுக்கு அறிமுகப்படுத்தறேன்."

"நிச்சயமா."

-o-

நாங்கள் இறங்கினோம். டெர்மினலை அடைந்து, ஒரு தள்ளுவண்டியை எடுத்துக் கொண்டு பெல்ட்-1 க்குச் சென்றேன். முதியவர் தனது பேரனுடன் மெதுவாக நடந்து வந்தார்.

"மிஸ்டர் நடராஜன், என் பேரன் சஞ்சீவை மீட் பண்ணுங்க," என்றார்.

“ஹாய்,” சஞ்சீவ் என்னிடம் அலட்சியமாக சொல்லிவிட்டு சென்றான். சிறிது நேரம் கழித்து ஒரு ட்ராலியை தள்ளிக்கொண்டு எங்களுடன் நின்றான்.

நாங்கள் எங்கள் சாமான்களை கன்வேயரில் இருந்து சேகரித்து வெளியேறும் இடத்திற்கு சென்றோம்.

"சஞ்சீவ், உன்னோட மரியாதையான நடத்தையை பார்த்தேன். நல்ல பழக்கம்," என்றேன்.

"புரியல."

“பிளேன்ல அந்த அம்மா.... அவங்ககிட்ட நீ நடந்துக்கிட்டது ரொம்ப மரியாதையா இருந்துச்சு."

“அதுவா? அந்த பொம்பளை தன் இருக்கையை பின்னுக்கு தள்ளி தள்ளி  என்னை கிட்டத்தட்ட கொன்னுட்டா. நான் கொஞ்சம் தள்ளி பார்த்தேன், ஆனால் அவள் பிடிவாதமாக இருந்தா. அதுனால, இருக்கைக்கு கீழே அவள் காலை மடக்கினப்போ, விட்டேன் ஒரு உதை. அவளால மூணு  நாளுக்கு சரியா நடக்க முடியாது,”என்று சிரித்தான்.

“ஆனால் நீ உடனேயே  அவள்ட்ட மன்னிப்பு கேட்டியே. காலைக்கூட ரெண்டு தடவ தொட்டு கும்பிட்டே!  இது மரியாதைதானே?”

“மரியாதை ஒண்ணும் இல்லை அங்கிள். அது சிசிடிவி கேமராக்காக. நான் கண்ணியமாகவும் மரியாதையுடனும் இருந்ததா  ரெகார்ட் ஆட்டுமேன்னுதான். 

நம்ம நாட்டுல, பாலியல் துன்புறுத்தல் பத்தின  சட்டம் படு மோசம். யாருக்கு தெரியும்? அந்த பொம்பளை போலீசில் புகார் செய்யலாம். அப்படி  செஞ்சா, இது எனக்கு சாதகமாக இருக்கும். உண்மையில, அந்த பொம்பளை பிட்டத்துல ஒரு உதை தரணும்,” என்று கூறிவிட்டு நகர்ந்தான்.

அவன் தாத்தா என்னை பார்த்து கண்ணடித்துவிட்டுச் சென்றார்.

-o0o-