At திருப்பதி

 பரிபூரண திருப்தி

At திருப்பதி

முகநூலில் தேரழுந்தூர் பார்த்தசாரதி கண்ணன் பதிவு 

(இது ஒண்ணாம் நம்பர் கட்டுக்கதை போல் தோன்றினாலும், "நான் சொல்வதெல்லாம் உண்மை, உண்மையைத் தவிர வேறு ஒன்றும் இல்லை")

சில வருடங்களுக்குமுன் வெளியூரிலிருந்து வந்திருந்த என் மச்சினன் குடும்பத்துடன், நானும் என் மனைவி லக்ஷ்மியும் திருப்பதி சென்றிருந்தோம். 

பத்து மணி தரிசனத்திற்கு டிக்கெட் கிடைத்திருந்தது. எட்டரை மணிக்கு வைகுண்டம் க்யூ காம்ப்ளெக்ஸில் இருக்க வேண்டும்.

கூட்டம் வழக்கத்தைவிட அதிகமாக இருந்தது.

“இன்னிக்கு நல்ல கூட்டம். தரிசனத்துக்கு ரொம்ப நாழி ஆகும்னு தோணறது.” என்றேன். 

“300 ரூபாய் டிக்கெட்காராளுக்கு என்ன கூட்டம் இருந்தாலும் ஒண்ணு, ஒண்ணரை மணியில தரிசனம் முடிஞ்சிடும்னு சொன்னா” - என்றான் என் மச்சினன்.

“அதெல்லாம் நிச்சயமா சொல்ல முடியாது. சில சமயம் நாலு, ஐந்து மணிகூட க்யூவில நிற்க வேண்டியிருக்கலாம்” - நான்.

“அப்படி இருந்தாலும்தான் என்ன? எப்பவோ ஒருதரம் வெளியூர்லேர்ந்து எல்லாரும் சேர்ந்து வந்திருக்கா. நாழி ஆனாலும் சேவிச்சுட்டு போய்விடலாம். திருப்தியா இருக்கும்”, என்றாள் லக்ஷ்மி.

“அத்தனை நாழியெல்லாம் நம்மால முடியாதுப்பா. போர்” சொன்ன பிறகுதான் தோன்றியது. ‘போர்’ என்று சொல்லியிருக்கவேண்டாமோ?

“கோபுர தரிசனம்தான் ரொம்ப முக்கியம். பெருமாள சேவிக்கலைனாலும் வெளியிலிருந்து கோபுரத்தை தரிசனம் பண்ணிட்டு போக நான் தயார்.” சமாளிப்பதாக நினைத்துக் கொண்டு ஏதோ சொன்னேன்.

“சென்னையோட கம்பேர்பண்ணா இங்கே வெதர் நன்னா ப்ளெசண்டா இருக்கு. ஹில் ஸ்டேஷன்ல இரண்டு நாள் இருந்ததா நினைச்சுக்க வேண்டியதுதான்.” மற்றவர்கள் முகத்தில் எந்த ரியக்‌ஷனும் இல்லை. இதையும் சொல்லியிருக்கக் கூடாதோ?

தொடர்ந்த தர்மசங்கட நிசப்தத்தை “எக்ஸ்ரா பெட் கேட்டீங்களா, சார்” என்ற குரல் குலைக்க பேச்சு நல்ல வேளையாக திசை மாறியது.

மறுநாள் கோபுரவாயில் படியைக் கடக்கும்போது சிலீர் என்று பாதங்களை நனைத்த குளிர்ந்த நீர் ஒரு மணி நேரமாக க்யூ கூண்டுக்குள் ஊர்ந்த களைப்பை ஓரளவிற்கு போக்கியது.

வரிசையில் சேர்ந்து ஒரு மணி நேரத்திற்குள்ளேயே கோபுரவாசலுக்கு வந்துவிட்டாலும் அதற்குள்தான் எத்தனை நெரிசல், எத்தனை தள்ளுமுள்ளு, சூடு, கால் வலி, கோபம், எரிச்சல், அப்பப்பா!

ஜருகண்டி ஏரியாவினுள் நுழைந்தோம். யூனிஃபார்ம் அணிந்த பெண்மணி “ஜருகண்டி, ஜருகண்டி என்று என் புஜத்தைப் பிடித்து தள்ள நான் திரும்பிப் பார்த்து கோபத்துடன் “போயிண்டுதானே இருக்கேன். கையை எடும்மா” என்றேன். “எப்படி தள்ளறா பாரு” என்றபடி லக்ஷ்மியைப் பார்க்க, அவளும் மற்றவர்களும் கையை கூப்பியபடி நேராகப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்கள். அந்த திசையில் நான் பார்க்குமுன் இன்னொரு செக்யூரிடி ஆசாமி என் முதுகில் கை வைத்து “ஜருகண்டி” என்றவாறு இடப்புறம் தள்ள, என் கோபம் உச்சத்தை அடைய, நான் பிடிவாதமாக நின்று அவனை முறைக்க, அவன் என்னை முறைக்க, நான் திரும்ப அவனை முறைத்துக் கொண்டே முன்னேற ......பளீச் என்று சூரியவெளிச்சம் கண்ணைக் கூசியது.

முன்னால் க்யூ வரிசை கலைந்து விட்டிருந்தது. சில நொடிகளுக்கு ஒன்றுமே புரியவில்லை. என்ன ஆயிற்று? நாம் எங்கே இருக்கிறோம்? பெருமாள் எங்கே....?

“ஃபஸ்ட்கிளாஸ் தரிசனம். திருப்தியா சேவிச்சாச்சு” என்றாள் லக்ஷ்மி.

என்ன! தரிசனம் ஆயிடுத்தா? அப்ப நான்தான் பெருமாள் பக்கமே திரும்பாமல் வெளியே வந்துவிட்டேனா!

“நன்னா சேவிச்சேளா, அத்திம்பேர்” அக்கறையுடன் விசாரித்தான் மச்சினன்.

“....ம்....ம்....ஆச்சு.... நல்ல சேவை” என்றேன்.

வெளியேறுமுன் அண்ணார்த்து கோபுரத்தைப் பார்க்கும்போது கண் கலங்கியது எனக்கு மட்டும்தான் தெரியும்.

(இந்த முடிவை நூற்றுக்கு தொண்ணூற்றொன்பது வாசகர்கள் ஊகித்திருப்பீர்கள். ஆனால் இது முடிவல்ல! மேலே படிக்கவும்.)

அன்றே சென்னை திரும்பி மறுநாள் ஆபீஸ் வேலையாக கோயம்புத்தூர் செல்ல வேண்டியிருந்தது. இரவு உறங்க முடியவில்லை. கோபுர தரிசனம் போதும் என்று சொன்னது தப்புதான். அதுக்காக இப்படியா தண்டிப்பாய், பகவானே! நூற்று எழுபது கிலோமீட்டர் பயணித்து, ஒன்றரை மணி நேரம் க்யூவில் நின்று பெருமாளுக்கு பத்தடி தூரத்திலிருக்கும்போது அவர் பக்கமே திரும்பாமல் வேறு எங்கோ பார்த்துக்கொண்டா வெளியேறுவான் ஒருவன்! என்னை நானே கடிந்துகொண்டேன்.

மறுநாள் விமானத்தில் கோயம்புத்தூர் செல்லும்போதும் இதே எண்ணம். தரை இறங்கியவுடன் முதல் காரியமாக லக்ஷ்மிக்கு ஃபோன் பண்ணி “திருப்பதில நாளைக்கு தரிசன டிக்கெட் கிடைக்கிறதா பாரு” என்றேன். 

மறுநாள் அதே பத்து மணி தரிசனத்திற்கான வரிசையில் திருப்பதியில் நானும் லக்ஷ்மியும் இருந்தோம். 

“அப்பா ஶ்ரீனிவாஸா, என்னை மன்னிச்சுடுப்பா, இந்த தடவை ஏமாத்திவிடாதே, ப்ளீஸ்...”. இதையே திரும்பத்திரும்ப மனதிற்குள் கூறிக்கொண்டு, கூப்பிய கைகளை இறக்காமல் க்யூவில் நகர்ந்து கொண்டிருந்தேன்.

“எப்படி தள்ளறா பாருங்கோ” என்றாள் லக்ஷ்மி. “ஒரு நாளைக்கு ஐம்பது, அறுபது ஆயிரம் பேர் ஸ்வாமி தரிசனம் பண்ணனும்னா சும்மாவா? நாமளும் கொஞ்சம் வேகமாக போனாதான் முடியும்” என்றேன்.

மூலஸ்தானத்தை அடைந்து ஏழுமலையானுக்கு நேருக்குநேர் நின்ற அதே நேரத்தில் செக்யூரிட்டி ஆட்கள் அவர்களுக்குள் ஏதோ வாக்குவாதத்தில் ஈடுபட, அது முற்றி, ஜருகண்டி பண்ண மறக்க, எங்களுக்கு ஐந்து நிமிடம் ஒரே இடத்தில் நின்றபடி ஏழுமலையானின்  ஆச்சர்யமான திவ்ய தரிசனம்! பெருமாளின் கருணையை உணர்ந்து கண் கலங்கி நின்றேன். 

"திருப்தியா ஆச்சு தரிசனம்" என்றாள் லக்ஷ்மி.

"திருப்தியா? சொல்ல வார்த்தையே இல்லை. பரம திருப்தி, பரிபூர்ண திருப்தி" என்றேன்.