பூரி ஜகன்னாதர் கோவில்

மத்யமர் முகநூலில் அநுராதா ஜெய்சங்கர் 

தீபாவளி போது நான்கு நாட்கள் எங்காவது போய் வரலாம் என்று யோசித்த போது முதலில் மனதில் வந்தது பூரி ஜகன்னாதர் கோவில். பயணத்திற்கு நான்கைந்து நாட்களே இருந்த நிலையில் முதலில் விமான டிக்கெட் பதிவு செய்து விடலாம் என்று போவதற்கும் வருவதற்கும் பல வித வழிகளை ஆராய்ந்து ஒரு வழியாக முடித்துவிட்டு பார்த்தால் எங்களுக்கு முன்னரே அங்கு மற்றொருவர் வருவதாய் இருந்தது தெரிய வந்த போது அடைந்தது மகிழ்ச்சி இல்லை, அதிர்ச்சி !

பின்னால் சித்ரங் என்று நாமகரணம் சூட்டப்பட்டவர் வங்கக் கடலில் 20,21 தேதிகளில் தாழ்வு நிலையாக ஜனனம் ஆகி, மண்டலமாக வளர்ந்து புயலாக மாறி ஒடிசா கடற்கரைக்கு விஜயம்  செய்யலாம் என்கிற செய்திதான் அது. 

ஒன்றே ஒன்றுதான் வேண்டிக் கொண்டேன்.. புயல் வருடத்திற்கு இரு முறையாவது பூரிக்கு வருகிறது. நாமோ வாழ்க்கையில் ஒரு முறை போகப் போகிறோம். இருவரில் யார் ஒருவர் வரவேண்டும் என்பதை இறைவன் தீர்மானிக்கட்டும் என்று அவர்  கையில் விட்டுவிட்டேன். இருந்தாலும் தொடர்ந்த மூன்று நாட்கள் நானும் என் கணவரும் அனைத்து வானிலை இணைய தளங்கள், weather bloggers என்று தொடர்ந்து பார்த்துக் கொண்டு இருந்ததில் வானிலை மையத்தில் எதேனும் நேர்முகத் தேர்வு வைத்தால் தேர்வாகி விடுகிற அளவுக்கு technical ஆக பேச ஆரம்பித்து விட்டோம். ஒரு வழியாக வியாழன் இரவு ஒரு twitter space விவாதத்தில் இந்தியாவின் முக்கிய weather bloggers பங்கு கொண்டு பேசியபோது அந்தமான் பகுதியில் இருந்து வடமேற்கு திசையில் நகர்ந்த புயல் ஒரு right turn அடித்து மேற்கு வங்கம், பங்களாதேஷ் நோக்கி திரும்புகிறது என்று தெரிந்த பிறகுதான் பெட்டியைத் திறந்தேன். இருந்தாலும் முதலில் உள்ளே வைத்தது குடைதான். இறையின் புண்ணியத்தில், இயற்கையின் கருணையில் இறுதி வரை அதை வெளியே எடுக்கவில்லை .

எனது இந்த முதல் பயணக் கட்டுரையில், என் கவனம் கவர்ந்த மக்கள், நிகழ்ச்சிகள், இடங்கள் மட்டும் பற்றி குறிப்பிட விருப்பம்.

புவனேஸ்வர் விமான நிலையத்தில், ஒடிசாவின் புகழ் பெற்ற மணல் சிற்பி பத்மஶ்ரீ. சுதர்சன் பட்நாயக் அவர்களின் மணல் சிற்பம் ஒரு ஓரமாக அமைக்கப்பட்டு இருந்ததை பார்த்த போது  மிக மகிழ்ச்சியாக இருந்தது. 

மறுநாள் காலை புவனேஸ்வரில் இருந்து பூரி செல்லும் வழி நெல் வயல்கள் நிறைந்து நம் தஞ்சை பகுதியில் பயணிக்கின்ற உணர்வையே கொடுத்தது. இடையில் ஒடிசாவின் புகழ் பெற்ற 'பட்டச் சித்திரா' என்ற  கலை வடிவம் செய்பவர்கள் வசிக்கும் ரகுராஜ்பூர் என்கிற கிராமத்திற்குச் சென்றோம். துணிகள், மர வேலைப்பாடுகள், பனை ஓலைகள் என்று பல விதப்பட்ட பொருட்களில் மிக மிக நுணுக்கமாக வரையப்படும் ஓவியங்கள். இயற்கையில் கிடைக்கும் பொருட்களை வைத்தே நிறங்களை தயாரிப்பதாக சொல்லும் இந்த கிராம மக்கள் பரம்பரையாக இதில் ஈடுபட்டு இருப்பதாக சொல்கிறார்கள். வீட்டு சுவர்களை அவர்கள் அழகிய ஓவியங்கள் அலங்கரிக்கின்றன.பிரமிக்க வைக்கும்  இவர்களின் ஓவியங்களுக்கு மிகுந்த அங்கீகாரம் இருந்தாலும், தேசிய அளவில் கண்காட்சிகளில் பங்கு பெறுவது, விருதுகள் வாங்குவது என்று ஒடிசாவிற்கு பெருமை தேடித் தந்தாலும் அந்த ஊருக்கு செல்லும் சாலை குண்டும் குழியுமாக இருக்கிறது. அரசாங்கம் ஆவன செய்தால் நல்லது. ஒவ்வொரு மாநிலத்திலும் இம்மாதிரி நூற்றாண்டுக் காலமாகத் தொடர்ந்து வரும் பெரும் கலைகளை பற்றி நினைக்கையில் நம் தேசத்தைப் பற்றிய பெருமை உணர்வு மேலோங்கியது .

அதைத் தொடர்ந்து பூரிக்கு பயணம்.  ஊருக்குள் நுழைந்தவுடன் இடது புறத்தில் ஒரு தேவி கோவில் இருந்தது. எங்கள் வண்டி ஓட்டுநர் ஜெகநாதரை தரிசிப்பதற்கு முன் இங்கு  வழிபட்டு விட்டுப் போவார்கள் என்று சொன்னது நம் ஊர்களின் எல்லை தெய்வங்களை  நினைவு படுத்தியது.  எல்லா ஊர்களையும் போலவே இருந்த பூரியின் சாதாரண  சாலையில் பயணித்துக் கொண்டே சென்று வண்டி திடீரென வலது புறம் திரும்பிய போது சட்டென்று என் கண்முன் விரிந்த காட்சி என்னால் என்றுமே மறக்க முடியாது. 

அகன்று பரந்து விரிந்த பெரிய சாலை. ஜெகநாதரின் ரத யாத்திரை செல்லும் சாலை. தூரத்தில்   கொடி படபடக்க கோவில் கோபுரம் தெரிந்தது. ஒரு நிமிடம் அப்படியே எனக்கு சிலிர்த்து போனது.  சாலையின் இரு புறமும் நிறைய சிறு  கடைகள். ஒரு இடத்தில் இறக்கி விட்டு இனி சற்று தூரம் ரிக் ஷாவில் செல்லுங்கள் என்று ஓட்டுநர் சொன்ன போது எனக்கு அடுத்த ஆச்சரியம். ஆட்டோக்களும் இ ரிக்ஷாக்களும் சென்று கொண்டிருக்க கூடவே சைக்கிள் ரிக்ஷாவும் இருந்தது. அது கிட்டத்தட்ட முப்பது முப்பத்தைந்து வருடங்களுக்கு முன் பள்ளிக்கு சென்ற நாட்களை நினைவு படுத்தியது. நான் அதை யோசித்துக் கொண்டே நின்றபோது அதை ஓட்டிக் கொண்டிருந்த பையன் ஏறச் சொல்லி வற்புறுத்த இன்னும் மனிதரை மனிதர் சுமந்து இழுக்கும் வேலைக்கு நானும் துணை போகிறேனோ என்ற குற்ற உணர்ச்சியுடன் சற்று தயங்கினேன். பிறகு அது அவனுக்கு ஒரு வாழ்வாதாரமாக இருப்பதை நினைத்து மனதை தேற்றிக்கொண்டு அந்த வண்டியில் பயணித்து கோவிலை சென்றடைந்தோம்.

ஜெகன்னாதர் கோவிலைப் பற்றி இணையத்தில் படித்து வைத்திருந்த தகவல்கள் உபயோகமாக இருந்தன. சென்று விட்டு வந்தவர்கள் பாண்டாக்களிடம் மாட்டாமல் வழிபட்டு வாருங்கள் என்று வாழ்த்தியதை மனதில் நினைத்துக் கொண்டே கோவிலுக்குள் சென்று கிட்டத்தட்ட 1:30 மணி நேரம் காத்திருந்து நல்லபடியாக தரிசனம் செய்தோம். சில விஷயங்கள் என் கவனத்தைக் கவர்ந்தன.  இங்கு அம்மன் கோவில்களில் நம்மூர் பெண்கள் குலவை இடுவது போல அங்கும் வயதான பெண்கள் நாக்கால் ஓசை எழுப்புகிறார்கள். நம்மைப் போல் இரு கைகளை கூப்பி வணங்காமல் சரணாகதி என்று இரு கைகளையும் உயரே தூக்குகிறார்கள். சிறிய துளசி செடியை கோவில் மண்டபத்திற்குள்ளேயே கொண்டு வந்து வைத்து அதை சுற்றி இசைக் கருவிகளுடன் பாடுவதும் வழிபடுவதும் நடனம் ஆடுவதும் என்று காத்திருந்த அந்த ஒன்றரை மணி நேரமும் மிக புதியதோர் அனுபவமாக இருந்தது.

 ஜெகன்னாதர் பற்றிய கதைகள், அவரது நைவேத்தியங்கள், தயாரிக்கப்படும் முறை, சமையல் அறை என்று பல  தகவல்கள் ஆச்சரியமாகவும் சுவாரசியமாகவும் இருந்தன. அதைப்பற்றி எல்லாம் தனியாக எழுதுகிறேன் .

214 அடி உயரம் இருக்கும் கோவிலின் கோபுரத்தில் பறக்கும் கொடிகளை தினமும் மாலையில் மாற்றுவார்கள் என்று கேள்விப்பட்டு மறுநாள் மாலை ஐந்து மணிக்கு திரும்பவும் கோவிலுக்கு சென்றோம். அவ்வளவு உயர கோபுரத்தில் எந்தவித பிடிமானமும் இல்லாமல் ஒருவர் முதலில் ஏறி 20 அடி நீளம் உள்ள அந்த கொடிகளை கழற்ற,  இன்னும் இரண்டு பேர் ஏறி புது கொடிகளை பொருத்துவதை பார்க்கையில் மெய் சிலிர்த்துப் போனது. அது வார்த்தைகளால் விவரிக்க முடியாமல் பார்த்தே உணர வேண்டிய ஒரு நிகழ்ச்சி. அன்று கொடி மாற்றிய சமயம், மறைந்து கொண்டு இருந்த சூரியன் வானில் நிகழ்த்திய வர்ண ஜாலம் முழுதும் சிலிர்ப்பான, மறக்க முடியாத தருணம். கிட்டத்தட்ட 800 ஆண்டுகளாக நாள் தவறாமல் நடைபெறும் அந்த நிகழ்ச்சி இறையருள் ஒன்றினால் மட்டுமே சாத்தியமாகும் என்று தோன்றியது.  (யூடியூபில் பார்க்கலாம்).

அடுத்த பதிவில் தொடர்கிறேன்...