நல்லார் ஒருவர் மறையேல்

 “நல்லார் ஒருவர் மறையேல்”

சிறுகதை (ஓர் உண்மை சம்பவத்தை தழுவியது)

R. C. Natarajan 

“ராஜு, கொஞ்சம் தூத்தம் கொண்டா.”

ஏழு வயது ராஜகோபாலன் ஓடிச்சென்று ஒரு டம்ளரில் தண்ணீர் கொண்டு  வந்தான். “பெரிப்பா, தூத்தம்.”

வாங்கி பருகிவிட்டு காலி டம்ளரை கொடுக்கையில், “என்னடா பார்க்கறே?” என்றார்.

“கருப்பன் திருடனா பெரிப்பா?”

“எந்த கருப்பன்டா?”

“பெரிசா மீசை வெச்சுண்டு…”

“டேய், சீ. அவனை அப்படில்லாம் சொல்லப்படாது.”

“அப்போ ஏன் அவன் நம்மாத்துலேருந்து திருடினான்?”

“எதைத் திருடினான்?”

“அங்கே தூண் பக்கத்துல, ஓட்டுக்குக் கீழேர்ந்து எதையோ திருடி எடுத்துண்டுட்டு போய்ட்டான்.”

“நீ எப்போடா பார்த்தே?”

“காத்தால நீங்க ஷேவ் பண்ணிண்டிருந்தப்போ.”

“சரி, நான் கேக்கறேன். இதைப்பத்தி யார்ட்டயும் எதுவும் சொல்லாதே. சரியா?”

“ம்,” என்று தஞ்சாவூர் பொம்மைபோல் தலையாட்டிவிட்டு ஓடினான்.

“பார்த்து போடா. தடுக்கிடப் போறது.”

-o-

“டேய் முனியா.”

“ஐயா?”

“யாருடா இந்த வாழைக்குலையை இங்கே வெச்சது?”

“தெரிலீங்கய்யா. நான் கொல்லை தோட்டத்துலே வேலையா இருந்தேன்யா.”

“சரி. ஸ்டோர் ரூம்ல கொண்டுபோய் அரிசி பொட்டில வை. பழுத்துடுச்சான்னு தெனம் பாரு.”

“சரிங்கைய்யா.”

-o-

“டேய் முனியா.”

“சொல்லுங்கைய்யா,” ஓடி வந்தான்.

“இதென்னடா சாக்கு மூட்டை?”

முனியன் திறந்து நோக்கிவிட்டு, “தேங்காய்ங்கய்யா. இருபது இருக்கும். உரிச்சது.” ஒன்றிரண்டை எடுத்து குலுக்கி, சுண்டிப் பார்த்து, “நல்ல முத்தின தேங்காய்ங்கய்யா.”

“யார்டா வெச்சா?”

“பெரிப்பா, கோவிந்தன் வெச்சுட்டு போனான்,” ராஜகோபாலன் தகவலளித்தான்.

“அங்கே உக்காந்துண்டு என்னடா பண்ணிண்டிருக்கே?”

“கணக்கு போட்டுண்டிருக்கேன்.”

“கோவிந்தன் உன் கிளாஸ்ல படிக்கறானாடா?”

“போங்கோ பெரிப்பா. கோவிந்தன் ரொம்ப பெரியவன்.”

“அப்பறம் ஏண்டா அவனை அவன்-இவன்னு பேசறே?”

“நீங்களும்தானே சொல்றேள்?”

“ஆமாண்டா. அவன் என்னைவிட வயசுல சின்னவன். அதுனால சொல்றேன். நீ உன் தம்பியை அவன்-இவன்னு சொல்லு. பரவால்லை. உன்னைவிட வயசுல பெரியவாளெல்லாரையுமா அப்படி சொல்றது?”

“முனியனை?”

“அதென்னடா முனியனை? முனியன் மாமான்னா குறைஞ்சு போயிடுவியா?”

-o-

“பெரிப்பா?”

“என்னடா?”

“எதுக்கு நீங்க மூட்டை மூட்டையா தேங்கா வாங்கறேள்?”

“இல்லையே. நான் வாங்கி எப்படா நீ பார்த்தே?

“எல்லாரும் வந்து மூட்டை மூட்டையா தேங்கா, புளி, வாழைக்கொலைன்னு தந்துட்டு் போறாளே?”

“ஏதோ மரியாதை. தரான்.”

“ஏன், எதிர்த்தாத்து கோண்டு மாமா மேல அவாளுக்குலாம் மரியாதை இல்லியா? அவாத்துக்கு தரலையே?”

“இன்னோர் நாள் சொல்றேன். இப்போ சொன்னா புரியாது.”

“இன்னோர் நாள்னா?”

“உனக்கு மீசை முளைச்ச ஒடனே. சரியா?”

தஞ்சாவூர் தலையாட்டலுடன் ஓடிச் சென்றான்.

-o-

கருந்தட்டாங்குடியில் கணபதி வைத்தியர் மிகப் பிரசித்தம். எம்பிபிஎஸ், ஆயுர்வேதம், சித்தா, யுனானி என்று பல மருத்துவக் கலைகளை படித்து பட்டம் பெற்றுவிட்டு, விவசாயத்தில் முழுமையாக ஈடுபட்டார். க்ளினிக் என்று எதையும் அமைக்காமல் உடல்நலம் சரியில்லாமல் வருபவர்களுக்கு இலவச மருத்துவம் மட்டுமே வழங்கினார். 

-o-

வருடங்கள் ஓடின. தன் மீசையைப் பற்றி ராஜகோபாலன் மறந்து போனான்.

“அப்பா?” ராஜகோபாலன் மெதுவாக அழைத்தான்.

“என்னடா?”

“ஏன் பெரியப்பா மருந்தை அங்கே மறைச்சு வைக்கறார்?”

“சில வியாதில்லாம் வந்தா மத்தவாள்லாம் அவாளை தள்ளி வெச்சுடுவா. அது தெரியாம இருக்கத்தான் அப்படி பண்றார்.”

“அப்படி என்ன வியாதிப்பா?”

“ஒட்டுவாரொட்டி, ராஜு. தொட்டா ஒர்த்தர்ட்டேர்ந்து இன்னோர்த்தருக்கு பரவிடும்.”

“ஜலதோஷம், ஜுரம் மாதிரியா?”

“இல்லை. க்ஷயரோகம், குஷ்டரோகம் அப்படி.”

திருச்சி செயிண்ட் ஜோசஃப் கல்லூரியின் நியூ ஹாஸ்டல்.

“ராஜகோபாலன். உனக்கு ஃபோன் வந்திருக்கு.”

ஓடினான். “ஹலோ?”

“ராஜு, பெரியப்பாக்கு ரொம்ப முடியலை. ஆம்புலன்ஸ்ல மெட்ராஸ்க்கு எடுத்துண்டு போய்ட்டா. அப்பா வெளியூர் போயிருக்கா. உன் அத்தை கூட போயிருக்கா. நீதான் போய் கூட ஒத்தாசையா இருக்கணும்.”

“எப்படிம்மா? எனக்கு க்ளாஸ், ப்ராக்டிக்கல்லாம் மிஸ்ஸாகுமே?”

“ஆனா ஆயிட்டு போறது. அடுத்த வருஷம் வந்து படிக்கலாம். அப்பாக்கிட்ட சொல்லி ஃபாதர்ட்ட பேசச் சொல்றேன். கவர்மென்ட ஆசுபத்திரி. சென்ட்ரல் ஸ்டேஷன் பக்கத்லியாம். உடனே கிளம்பி போ.”

வார்டன் ஃபாதர் டயஸிடம் அனுமதி வாங்கி, நண்பர்களிடம் பணம் கடன் வாங்கி, ஸ்டேட் எக்ஸ்பிரஸ் பஸ்ஸில் பயணித்து அன்று இரவே அத்தையை மெட்றாஸில் சந்தித்தான். 

அத்தை அழுதைக்கொண்டிருந்தாள்.

“என்னாச்சு அத்தை?”

“அண்ணா போயிட்டார்டா,” கதறினாள்.

டாக்டர்களிடம் பேசியதில் பெரியப்பாவிற்கு பலத்த மாரடைப்பு என்று அறிந்தான். 

“இங்கே வரும்போதே இறந்துட்டார்.“

அப்படி இப்படி என்று பேசி, தெரிந்தவர்களுக்கு ஃபோன் செய்து பெரியப்பாவின் உடலை பெறுகையில் மாலை ஆகிவிட்டது. 

மருத்துவமனை தஞ்சாவூர் வரை ஆம்புலன்ஸ் தர மறுத்துவிட்டது.

டாக்ஸி டிரைவர்கள் இறந்த உடலை எடுத்துச் செல்ல மறுத்துவிட்டனர். ராஜகோபாலன் கெஞ்சி கூத்தாடி கேட்டுக்கொண்டதில், ஒரு டாக்ஸி டிரைவர் வருவதற்கு ஒப்புக் கொண்டான். 

“தம்பி, மூவாயிரம் ரூபா ஆகும்.”

1975ல் அந்த தொகை மிகப்பெரியது. ராஜகோபாலன் பேரம் பேசி அவனை இரண்டாயிரத்திற்கு ஒப்புக்கொள்ள வைத்தான்.

“அண்ணா, என்கிட்டே இப்போ பணம் இல்லை. ஊர்ல போய் தரட்டுமா?”

“பார்த்தா படிக்கற பிள்ளை மாதிரி தெரியறே. ஏமாத்த மாட்டே.” நம்பினான்.

மருத்துவமனை அலுவலர்கள் உடலை அந்த அம்பாசடர் டாக்ஸியின் பின்சீட்டில், அத்தையின் மடியில் உடலின் தலைவைத்து ஒரு மாதிரியாக அட்ஜஸ்ட் செய்துவிட்டு சென்றனர். ராஜகோபாலன் முன்சீட்டில் அமர்ந்து பயணித்தான்.

“என்ன வயசு?” டிரைவர் வண்டி செலுத்திய வண்ணம் கேட்டான். 

“பத்தொம்பது.”

“உன் வயசை கேக்கலை தம்பி. இறந்தவரோட வயசு.”

“அறுபத்தி எட்டு.”

“என்ன உடம்புக்கு?”

“ஒண்ணுமே இல்லை. ஜஸ்ட் ஹார்ட் அட்டாக்.”

“ரிட்டயர்டா?”

“இல்லை. ஊர்ல விவசாயம் பார்த்துக்கிட்டிருந்தாரு.”

“பொஞ்சாதி, பிள்ளைக்குட்டி இவங்கல்லாம்?”

“இல்லை. கல்யாணம் பண்ணிக்கலை.”

“அப்போ அவங்க தங்கச்சியா?”

“ஆமாம்.”

“பாவம். ரொம்ப அழறாங்க.”

“இருக்காதா? சொந்த அண்ணனாச்சே? எல்லாரையும் தகப்பனார் ஸ்தானத்துல இருந்து கவனிச்சுண்டார்.”

மௌனமாக பயணித்தனர். 

“எதாவது ஹோட்டல்ல நிறுத்தவா? நீங்க எதுவும் சாப்ட்ட மாதிரி தெரிலீங்களே?”

“வேண்டாம்ப்பா. நேரே எங்களை ஊர்ல கொண்டு போய் சேரு. எங்க தெய்வமே விட்டுட்டு போயிடுத்து. சாப்பாடு ஒண்ணுதான் குறையா?” அத்தை வேதனைப் பட்டாள். 

“அத்தை, அவர் சாப்பட வேண்டாமா? நீங்க எங்கியாவது நிறுத்தி சாப்ட்டுக்கோங்க,” ராஜகோபாலன் கூறினான். 

“என்ன படிக்கறே தம்பி?”

“பியூசி, ஃபர்ஸ்ட் க்ரூப்.”

“என்னால படிக்க முடியலை. உடம்புக்கு முடியாம போய், ஸ்கூல்க்கு வரக்கூடாதுன்னுட்டாங்க. படிப்பு நின்னுபோச்சு. பொண்ணு தர மாட்டேனுட்டாங்க.”

“என்ன உடம்புக்கு?”

“அதெல்லாம் விடு தம்பி. கடவுள்தான் என்னை குணமாக்கினாரு. ஒரு நல்ல மனுஷன் உதவில மெட்றாஸ்ல டாக்ஸி ஓட்ற சான்ஸ் கெடைச்சுது. அங்கேயே செட்டிலாய்ட்டேன்.”

“இப்போ உடம்பு சரியாயிடுச்சா?”

“ஆயி, கல்யாணம் கட்டி ரெண்டு குழந்தையும் இருக்கு.”

கொஞ்சம் மௌனம். பின் அவனாகவே பேச்சை தொடர்ந்தான்.

“நான் வாழறதெல்லாம் என்ன வாழ்க்கை தம்பி. மிருகம் மாதிரி சாப்ட்டு, தூங்கி, குழந்தை பெத்துக்கிட்டு…”

“பின்னே என்ன பண்ணனுங்கறீங்க?”

“நாலு பேருக்கு கனம்மா உதவி பண்ணனும். அவங்க வாழ்க்கைல நம்மளால ஒரு நல்ல விளைவு இருக்கணும். வாழ்ந்தா அப்படி வாழணும், தம்பி.”

நள்ளிரவிற்கு மேலே தஞ்சாவூர் வந்தடைந்தனர்.

“வீடு எங்கே தம்பி?”

“கருந்தட்டாங்குடி.”

“எந்த தெரு?”

“நான் சொல்றேன், போங்க.”

வீட்டின் முன் டாக்ஸி நின்றது.

“இந்த வீடுங்களா?” டிரைவர் வீட்டின் முகப்பை பார்த்து அதிசயப்பட்டான். “அம்மா, நீங்க ஜாக்கிரதையா இறங்குங்க. நானும் தம்பியும் ஐயாவை உள்ளே கொண்டாரோம்.”

ராஜகோபாலன் கால்களை பிடித்துக் கொள்ள, டிரைவர் லாவகமாக உடலின் தோள்களில் கைவைத்து தூக்கிவர, உடலை தாழ்வாரத்தில் கிடத்தினர். டிரைவர் கணபதி ஐயரின் உடலை ஒருமுறை நன்றாக பார்த்துவிட்டு நகர்ந்தான்.

ராஜகோபாலன் உள்ளே சென்று இரண்டாயிரம் ரூபாயை எடுத்துக் கொண்டு வந்தான். 

“எங்கே டிரைவர்?”

“வாசலுக்கு போனான்.”

வாசலில் டிரைவர் திண்ணைமீது அமர்ந்து காத்திருந்தான்.

“அண்ணா, இந்தாங்க பேசினபடி ரெண்டாயிரம்.”

டிரைவர் அவன் கைகளைப்பற்றினான். “தம்பி, அவர்கிட்டேர்ந்து நான் பணம் வாங்கினா ஏழேழு ஜென்மத்துலியும் என் பாவம் போகாது. அவர்தான் எனக்கு கடவுள் தம்பி,” என்று கண்ணீருடன் கிளம்பிச் சென்றான்.

ராஜகோபாலன் மனதில் டிரைவரின் சிறிது உருக்குலைந்த கைவிரல்கள் நெருடியது.

=====