கனகாம்பரம்

கனகாம்பரம் (சிறுகதை சீசன் – 3)

#ganeshamarkalam

ஜெமினி கணேசனுக்கு “சாம்பார்”னு பட்டப்பெயர். மத்த பிராம்ணாவை “தயிர்சாதம்”னுடுவா. “பாவ மன்னிப்பு”ல் ஜெமினி பாடுவார். “காலங்களில் அவள் வசந்தம், கலைகளிலே அவள் ஓவியம்”னு. சொல்லிண்டே வரச்சே “மலர்களில் அவள் மல்லிகை”ன்னு வரும். மல்லிகான்னு பேர் கொண்ட பலபேரை உங்களுக்கும் தெரியும். மதுரைலே நாங்க இருந்தப்போ கனகாம்பரம்னு ஒரு பொண்.

கோரிப்பாளையத்துலேந்து கிழக்கே போனா பெரியாஸ்பத்திரி வரும். வரிசையா பெரீய கட்டிடங்கள். எனக்கு டான்ஸில் அப்பரேஷன் அங்கேதான் நடந்தது. நன்னா ஞாபகம் அப்போ 5ஆவது படிச்சிண்டிருந்தேன். இப்போ அதை அரசு ராஜாஜி ஆஸ்பத்திரீங்கரா. தாண்டிப் போனா காந்தி நகர் வரும். அங்கே குடியிருந்தோம். அங்கேந்து வைகை ஆத்தை கடக்க பாலம் இருக்கு. 

எங்க தெரு ஒரு முட்டுச் சந்து. 12 வீடுதான். பலர் பிராம்ணா.

இப்போ அமேரிக்கன் கல்லூரியில் MSc கெமிஸ்ட்ரீ படிச்சிண்டிருக்கேன். நன்னா படிப்பேன். கோல்ட் மெடல் கிடைக்கும்னு எல்லாரும் சொல்வா. என் படிப்பு பத்தி சொல்ல வரலை. கதையின் நாயகிக்கு வருவம். 

கனகாம்பரம் பத்து பாத்திரம் தேய்க்கரவள். வீடு பெருக்கி, துடெச்சு, துணி துவைக்கறதும். 7 வீட்டுக்கு ரெண்டு வேளை. கார்த்தாலே 7 மணிவாக்கில் வந்தா திரும்பிப் போக சாயங்காலம் 7 ஆகிடும். யாராவது சாப்பாடு கொடுத்துடுவா. இல்லைன்னா தூக்குச் சட்டியில் கொண்டு வருவள். மரத்தடீலே உக்காந்து சாப்பிடறதைப் பாத்திருக்கேன். பாவம் நம்மாத்து வராண்டாவுலேயே சாப்பிடட்டுமே, சுத்தமா இருக்குன்னு அம்மாகிட்டே சொல்லி சாப்பிட வச்சேன். சாப்டூட்டு சித்தே அப்படியே கண் அயர்வள். அப்புரம் ரெண்டாம் கோஸ் வேலை.

செடுக்கு மாதிரி இருப்பா. என் கதையை படிக்கரவாளுக்கு செடுக்குன்னா சொல்லவேண்டிய அவசியம் இல்லைன்னு நினைக்கரேன். புரியாதவா ஒல்லின்னு வச்சுக்கலாம். ஆனா அது சரியான வியாக்கானம் கிடையாது. செடுக்குன்னா இடுப்பு மட்டும் எந்த நிமிஷமும் ஒடிஞ்சுடரா மாதிரி இருக்குன்னு அர்த்தம். மாநிறம், ஆனா முகத்தில் அத்தனை சூடிகை. வயசு 20 இருக்கும். பதின் பருவம் அப்போதான் முடிஞ்சு மேற்கொண்டு வளரலாமா வேண்டாமான்னு தயங்கி நிக்கர தேகம்.

அவளொட அம்மாகூட வண்டியூரில் குடிசை. அப்பா ரொம்ப நாளைக்கு மின்னாடியே காணாமப் போயிட்டாங்கன்னு அம்மா சொன்னான்னு மட்டும் சொல்லியிருக்கா. யாரும் குடெஞ்சு கேக்கலை. அவா ஜாதியில் இதெல்லாம் சகஜம். வேடிக்கை என்னன்னா எல்லாரும் அவளை முழுப்பேரையும் சொல்லி கனகாம்பரம்னுதான் கூப்பிடுவா.

எங்கம்மா லக்ஷ்மிக்கு கனகாம்பரம் கிட்டே பிரியம் ஜாஸ்த்தி. “பாவம்டா கிருஷ்ணமூர்த்தி! வசதி மட்டும் இருந்தா உன்னை மாதிரி காலேஜில் படிப்பா. படிக்கர வயசில் இப்படி பத்துப் பாத்திரம் தேய்ச்சிண்டு”. நிஜமாவே வருத்தப்படுவள். கனகா வந்தா பம்பரமா சுழளுவள். எங்காத்தைத் தவிற 6 குடும்பம். கோடி வீட்டு சரோ மாமி, எதுத்தாத்து சந்தானம், சேப்பு கதவு போட்ட காமாக்ஷி மாமி அகம், மாடிப்படி சுகவனம் மாமாவாத்தில், அப்புரம் பாண்டியன், அவா சேர்வை, கடைசீயா சம்பந்த முதலியார் பங்களாவில். அது பெரீய வீடு. 

அதிக உருப்படி சுகவனம் மாமாவாத்தில் தான். அங்கே போனா ரொம்ப நேரம் எடுத்துப்பா. மத்தவா கத்தக் கிளம்பிடுவா. அதுனாலே அங்கே கடைசீயா போவா. 

எல்லாரும் அவளை விரட்டிண்டே இருப்பா. சீக்கிரம் வந்து ராப்பத்தை தேய்ச்சுக் கொடுத்தியானா சமையல் செய்யலாம், அப்புரம் மத்தியானம் 2 மணிக்கு வந்துட்டாயான்னா ரெண்டாம் பத்து விழும்னு. எல்லாராத்துலேயும் சீக்கிரம் எப்படி? துணி துவைக்கும் வேலையும் இருந்தா கஷ்டம். ஆனா எந்தாத்துலேயும் ஒரு மணிக்கு மேல் நிப்பதில்லை. சிலராத்தில் 30 நிமிஷம் அவ்ளோதான். எப்படியோ சமாளிச்சுடுவா. ஆனா ஒருநாள் அவள் லீவெடுத்துட்டா எல்லார் கதையும் கந்தல். சித்திரைத் திருவிழான்னா நாங்களே “நீ ரெண்டு நாளைக்கு வரவேண்டாம்”னு சொல்லுவோம்.

கனகாம்பரம் வந்தா தெருவே களைகட்டிடும். அவகிட்ட பல நல்ல விஷயங்களில் ஒண்ணு ஒத்தராத்தில் நடப்பதை இன்னொருத்தராத்தில் சொல்வதில்லை. அப்படி செஞ்சா எல்லார் வண்டவாளமும் வெட்ட வெளிச்சத்துக்கு வந்துடும். சரோ மாமிக்கு ஊர் வம்புன்னா ஆவக்கா தொக்கு மாதிரி. நாக்கு நர்த்தனமாடும். ஒருநாள் இவளைத் துருவித்துருவி என்னல்லாமோ கேட்டிருக்கா. லக்ஷ்மி பையன் கிட்டுவுக்கும் சுகவனம் பொண் சச்சுவுக்கும் போயிண்டிருக்காமே? இல்லைன்னா பாண்டியனாத்தில் மாட்டுப்பொண்ணுக்கும் அவர் ஆத்துக்காரி விசாலத்துக்கும் நேத்து சண்டையாமே, வாய் வார்த்தை முத்தித்தாமே. இவள் சரொஜாவை திருப்த்திப்படுத்த எத்தையாவது சொல்லி அப்புரம் அதை காது மூக்கு வச்சு சரோ ப்ராட்கேஸ்ட் செஞ்சா? எனக்கு ஒண்ணும் தெரியாதுன்னு சொல்லிடுவா. 

ஆனா ஒண்ணை மட்டும் திரும்பத் திரும்ப கேட்டாளாம். எனக்கும் சரஸ்வதிக்கும் ஊடே கசமுசா நடக்கறதான்னு. 

இது எப்படி எனக்குத் தெரியும்னு கேக்காரேளா? ஞாயித்துக்கிழமை மத்தியானம் தூக்குச்சட்டியை தொறந்து அவள் சாப்பிடரச்சே எங்காத்துலேந்து மாங்கா ஊறுகாய் ரெண்டு பீஸ் ஸ்பூனில் கொடுத்து “தொட்டுண்டு சாப்பிடு”ன்னு சொன்னப்போ ஒரு மரியாதையில் இதை – அதான் சரோ மாமி கேட்டதை சொன்னா. “நீங்க எதுக்கும் அந்த கோடி வீட்டு மாமிகிட்டே ஜாக்கிரதையா இருந்துக்குங்க!” அப்புரம் அம்மா கிட்டேயும் சொன்னேன்.

“அப்படியா கேக்கரா அவள்? வருஷாந்திர கறிவடாம் போடலாமான்னு கேட்டுண்டு வருவாடா, அப்போ வச்சுக்கரேன். இத்தனை வருஷமா நெறுங்கிப் பழகிண்டு புறம் பேசரா. நன்னா இருக்க மாட்டா!” வருத்தப் பட்ட அம்மா அதோட நிறுத்திக்கலை. “எதுக்கும் சரஸ்வதிகூட ரொம்பவே ஈஷாதே, ஊர் கண் பொல்லாதது.”

ஒருநாள் கனகாம்பரம் வேலைக்கு வரலை. ஒருநாள் ரெண்டுநா இல்லை, மூணுநா. இப்படி சொல்லாம நின்னதில்லை. எல்லாராத்துலேயும் போட்டது போட்டபடி வச்சிண்டு ரெண்டாம்நா அவாளே செஞ்சுக்க ஆரம்பிக்க மூணாம்நா கார்த்தாலே 10 அடிச்சும் கனகாம்பரத்தைக் காணலைன்னதும் தெருவுக்கு வந்து எமெர்ஜென்ஸி மீட்டிங்க் போட்டா. சனிக்கிழமையாப் போனதாலே வேடிக்கை பாத்திண்டிருந்தேன். 

எல்லாருக்கும் மூச்சிறைச்சது. அதிலும் விசாலத்துக்கு ஸ்தூல உடம்பு. ஆஸ்த்மா தொல்லை வேற. ரெண்டு நா விழுந்த துணியை தானே கல்லில் அடிச்சு துவைச்சது முகத்தில் தெரிஞ்சது.

நானும் நிக்கரதை பாத்துட்டு “கிட்டு! சைக்கிளை எடுத்துண்டு வண்டியூர் போய் அவள் வீட்டை கண்டுபிடிச்சு என்ன மேட்டர், ஏன் வரலைன்னு விசாரிச்சுட்டு எப்போ வருவான்னு கேளு. இல்லை பின்னாடி உக்காத்தி வச்சு கூடவே அழைச்சிண்டு வந்துடு.”

எங்க்காத்துகிட்டே 80ஃபீட் ரோடில் போனா வைகைப் பாலம் வரும், அது நேரே வண்டியூர் தெப்பக்குளத்துகிட்டே விடும். மின்னாடி ஒருக்கா சொன்னதை ஞாபகம் வச்சுண்டு பாலாஜி ஸ்டோர்ஸ் கிட்டே ஞானவேல் தெருவில் பூந்து போய் கடைசீலே கணேஷ் நகரில் விசாரிக்கணும். 5கிமீ தூரம். சித்தே சுத்தி அடிக்க வச்சுட்டா. அவளோட குடிசை இதுதான்னு ஒரு வாண்டு கொண்டுபோய் விட்டான். அவள் அம்மா வாசலில் உக்காந்திருந்தா. அம்மான்னு எனக்கு எப்படித் தெரியும்? முகஜாடை சொல்லித்தே!

“கனகாம்பரம் வீடு இதுதானா?” “ஆமாம் நீ யாரு தம்பி? படிச்சவன் மாதிரி தெரியரே, இவளைத் தேடி வந்திருக்க?” விஷயத்தை சொல்லி “எங்காத்துக்கு வேலைக்கு வருவா, சில நாட்களா வரலை, அதான் கேட்டுட்டுப் போலாம்னு”. “அப்படியா? கேணச்சிறுக்கி சொல்லாம ஓடிப்போயிட்டா. எங்கே போனான்னு தெரியலை. வந்தா நீங்க வந்தீங்கன்னு சொல்ரேன்”. 

இதை எப்படி அப்படியே போய் சொல்ரது? அங்கே எல்லாருக்குமே மிக மோசமான நிலைமை. அதுலேயும் விசாலம் மாமி நான் இவளை அழைச்சிண்டேதான் வருவேன்னு நம்பிக்கையோடன்னா காத்திண்டிருப்பள்? எங்க அம்மாவும் ரெண்டு நாளில் சிரமப்பட்டுட்டா. இன்னொருத்தி கிடைக்க நாளாகும்.

“ஓடிப்போனான்னா என்ன அர்த்தம்?” “அதான் ஓடிட்டான்னு சொன்னேனே! காணலை. கொஞ்ச நாளாவே அவபோக்கு சரியில்லை. வழக்கமா 7 மணிக்கு வரவள் 10 அல்லது 11க்கு வீட்டுக்கு வந்தா. சிலர் அவளை யாரோ ஒரு பையனோட பாத்ததா சொல்ராங்க. அவனோட ஓடிப்போயிருக்கணும். என் புருஷணும் ஓடித்தானே போனான். அதே ரத்தம்தானே அவள் உடம்பிலும்?”

“அதெப்படி வயசான உங்களை தனியா விட்டுட்டு போலாம்? உங்களிடம் சொன்னா நீங்க கல்யாணமே செஞ்சு வைக்க மாட்டீங்களா? இல்லை நாங்களும் உதவி செஞ்சிருப்போமே! கனகாம்பரம் நல்ல போண்ணாச்சே. சொல்லாம செய்யரவ இல்லையே!” காண்டக்ட் செர்டிஃபிகேட் தந்தேன். அதை வாங்கி நாறுநாறா கிழிச்சுப் போடரா மாதிரி “அவள் அப்பன் புத்தி தம்பீ, நீங்க சொல்லித்தான் அவளைப் பத்தி நான் தெரிஞ்சுக்கணும்னு இல்லை. போய் ஆகவேண்டிய வேலையைப் பாருங்க. வேலைக்கு வேற ஆளைப் பாத்து வச்சுக்குங்க”. எழுந்து உள்ளே போனா. 

“யூ மே கோ நவ்” அப்படீன்னு எங்க காலேஜ் ப்ரின்ஸ் சொல்லரா மாதிரி.

திரும்பி வந்து விஷயத்தை சொன்னதும் எல்லார் முகமும் தொங்கிப்போச்சு. எல்லாராத்துலேயும் ஒட்டுக்க இழவு விழுந்தாப்போலே. நாம அதிகம் மதிக்காம, அத்தனை மரியாதையோட நடத்த தயங்குகிற நம்மாத்து அழுக்கை முகம் சுளிக்காம கழுவுகின்ற, மிச்சம் மீதீன்னு போட்டதை ஆசையா வாங்கிண்டு போர, நாம இனிமேல் போட்டுக்கவே முடியாதுன்னு கழிச்சு விட்ட துணிமணியை புதுசா நினெச்சு உடுத்திக்கும் ஜீவன் ரெண்டு நா வரலைன்னா நம்மாங்கள் நாறும்தான்.

ஆனா பாருங்கோ 1 மாசம் போனப்புரம் தல்லாகுளம் பெருமாள் கோவில்கிட்டே ஃப்ரெண்ட்டாத்துக்கு போய் ரெகார்ட் புக் வாங்கிண்டு திரும்பரச்சே கனகாம்பரம் பஸ்ஸுக்கு நிக்கறதைப் பாத்துட்டு சைக்கிளை நிறுத்திட்டேன். “என்ன இப்படி பண்ணிட்டாய்? ஊரில்தான் இருக்காய்! ஏன் வரலை?” கேட்டதுக்கு “மூர்த்தி உன்கிட்டே சொல்ல தயக்கம் இல்லை, அன்னைக்கு சரோஜா மாமியாத்தில் துணி துவைக்கரச்சே அவுங்க வீட்டு ஐயா என் கையைப் பிடிச்சு இழுத்துட்டர். மாமி வாசலில் காய் வாங்கிட்டிருந்தாங்க. கொல்லைப்பக்கம் இது நடந்தது. கையை உதறிண்டு கிளம்பி மத்த வீட்டுக் காரியங்களை முடிச்சுண்டு வந்துட்டேன். இனிமேல் உங்க தெருவுக்கு வரதில்லைன்னு. அம்மாவை யாராவது கேட்டுட்டு வந்தாங்கன்னா எத்தையாவது சொல்லிவைன்னு. 2 வாரம் வெளீலேயே வரலை”.

“இதை ஏன் சொல்லலை, அவா செஞ்சது க்ரிமினல் குத்தமாச்சே. தண்டனை வாங்கித் தந்திருக்கலாமே! உனக்கு வர வருமானத்தை ஏன் விட்டாய்? எத்தனைபேர் இருக்கோம் உனக்கு உதவ?” 

“சொல்லியிருக்கலாம்தான். அதுனால் என்னவெல்லாம் அடுத்தடுத்து நடக்கும்னு நினைச்சுப்பாக்கணும். ஒரு குடும்பம் சின்னா பின்னம் ஆகும். என்னை எல்லாரும் வித்யாசமா பாக்க ஆரம்பிப்பீங்க. நானும் இதில் ஈடுபாட்டோட நடந்துண்டேன்னு புரளி கிளம்பும். உங்க வீட்டுப் பொண் மாதிரி பழகின நான் உடனே ஆம்பளை இருக்கும் எல்லா வீட்டிலேயும் வேத்து மனுஷி ஆகிடுவேன். சரோ மாமி நிலைமையும் நினெச்சுப் பாக்கணும். அதான்.”

“நீ திரும்பி வந்துடு. வேணும்னா சரோ மாமியாத்தில் சேரவேண்டாம். வா”. “யோசிக்கரேன். நீ போ”

விஷயத்தை எல்லார் கிட்டேயும் சொல்லிடணும்னு ஒரு வேகத்தோட சைக்கிளை மிதிக்கரேன். ஆனா கனகாம்பரம் என்மீது வச்ச நம்பிக்கைக்கு அது துரோகம்னு யார்கிட்டேயும் சொல்லலை. 

அவளும் அப்புரம் வரவேயில்லை.

Only admins can sen