தாக சாந்தி
- நந்து சுந்து
சாஸ்திரிகள் வீட்டுக் கதவை மெதுவாக தட்டினான் கணபதி.
“திறந்து தான் இருக்கு. உள்ளே வாங்கோ” என்றார் பாலாஜி சாஸ்திரிகள்.
கணபதி உள்ளே நுழைந்தான்.
சாஸ்திரிகள் தன்னுடைய கறுப்பு பையிலிருந்து ஏதோ பொருட்களை எடுத்துக் கொண்டிருந்தார்.
“ஒன்னும் இல்லே...பைல குப்பை நெறைய சேர்ந்துடுச்சு...இன்னிக்கி சித்த நேரம் கிடைச்சது. அதான் சுத்தம் பண்ணிண்டிருக்கேன்” என்றார்.
கணபதி ஒன்றும் பேசாமல் நின்று கொண்டிருந்தான்.
“உக்காருங்கோ” என்றார் சாஸ்திரிகள்.
எதிரே இருந்த பாயில் அமர்ந்தான். கால்களை மடக்கி சப்பணமிட்டு அமர முடியவில்லை. மடங்கிய முழங்கால்கள் ஜிவ்வென்று இழுத்தன.
“என்ன? காலை மடக்க முடியல்லையா?”
“அதெல்லாம் இல்லே..”
“அதான் முகத்துலயே தெரியறதே...டைனிங் டேபிள்ல ஒக்காந்து சாப்பிட்டு பழக்கம் பண்ணின்டாச்சு. சிரார்த்தம் அன்னைக்கு கூட கீழ ஒக்கார்ரதுக்கு சிரமப் படறேள்”
மறுத்துப் பேச முடியவிலை கணபதியால்.
“அப்புறம்..என்ன விஷயம்? காலங்காத்தால வந்திருக்கேள்?”
“அப்பாவுக்கு பத்து நாள்ல சிரார்த்தம் வருது”
“அட...ஆமா இல்லே. அதுக்குள்ள அப்பா போய் ரெண்டு வருஷம் ஓடிடுத்தா? இப்போ தான் எல்லாம் முடிஞ்ச மாதிரி இருக்கு. அதுக்குள்ள ரெண்டாவது சிரார்த்தம் வந்துடுத்தா?”
“ஆமாம். 12 ம் தேதி புதன் கிழமை வர்ரது”
பாலாஜி சாஸ்திரிகள் பஞ்சாங்கத்தை எடுத்துப் பார்த்தார்.
“ஆமா...புதன் கிழமை தான் வர்ரது...சமையல் நீங்களேவா? இல்லே ஆள் சொல்றேளா?”
“இல்லே சாஸ்திரிகளே..ஒரு சின்ன பிரச்சினை”
“என்ன ஆச்சு? யாருக்காவது ஒடம்பு சுகமில்லையா?”
“அதில்லே...சரியா அதே புதன் கிழமை என்னை ஆபிஸ் வேளையா சண்டிகர் போகச் சொல்றாங்க”
“அடடா..இதென்ன இப்படி ஒரு பூதம் கெளம்பறது...முடியாதுன்னு சொல்லிடுங்கோ ஆபீஸ்ல..”
“அது வந்து..”
“சொல்லுங்கோ..”
“ஆபீஸ்ல அப்படி சொல்ல முடியாது”
“சொல்ல முடியாதா? இல்லே...ஒங்களுக்கே சண்டிகர் போறதுல ஆசையா?”
“என்ன இப்படி கேக்கறீங்க?”
“ஆமாம். இந்த் காலத்துல யார் மனசுல எதை வெச்சிண்டு பேசறான்னே தெரியல்லே..அதன் சொன்னேன்”
“சிரார்த்தம் அன்னைக்கு ஊருக்குப் போறதுல எனக்கும் இஷ்டம் இல்லே. ஆனா போயே ஆக வேண்டிய சூழ்நிலை”
“ஊருக்குப் போகனும்னு யார் சொல்றா?”
“எங்க மேனேஜர்”
“அவர் கிட்டே சிரார்த்தம் இருக்குன்னு சொன்னேளா?”
“சொல்லல்லே...சொன்னாலும் அவர் ஏத்துக்க மாட்டாரு. என்னைக் கண்டாலே அவருக்கு ஆகாது. எரிஞ்சு எரிஞ்சு விழுந்துண்டே இருப்பாரு”
“நோக்கு அவர் தான் வில்லன்னு சொல்றே?”
“ஆமா...என்னை பேசவே விட மாட்டாரு”
“இப்போ என்ன செய்யலாம்னு சொல்றே?”
கணபதி மெளனமாக இருந்தான். பாயில் இருந்த கோரை புற்களை பிடித்து இழுத்துக் கொண்டிருந்தான்.
“சொல்லு..என்ன பண்ணலாம்?”
“நான் வேணும்னா பணம் கொடுத்திடறேன். நீங்களா பாத்து ஏதாவது செஞ்சிடுங்க”
“அதாவது நீ இல்லாமலே...”
“ஆமா..” என்று தயக்கத்துடன் கூறினான் கணபதி.
“பணத்தை விட்டெறிஞ்சு எல்லாத்தையும் முடிச்சிடலாம்னு பாக்கறே. நீ செய்யறது சிரார்த்தம் இல்லே. சிரத்தையோட செய்யறதுக்கு பேர் தான் சிரார்த்தம்”
“எனக்கு வேற எதுவும் தோணல்லே”
பாலாஜி சாஸ்திரிகள் சற்று நேரம் கண்களை மூடினார். தூணில் பின்னந்தலையை லேசாக சாய்த்துக் கொண்டார்.
“நோக்கு சிரார்த்தம்னா என்னன்னு தெரியுமா?”
“பெரியவங்களுக்கு செய்யற மரியாதை”
“அவ்வளவு தான் தெரியுமா?”
“இன்னும் தெரியும். அன்னைக்கு அவாளுக்கு சாப்பாடு போடனும்”
“ஏன் சாப்பாடு போடனும். அவா வந்து சாப்பிடப் போறாளா?”
“அப்படித்தான் சொல்றா?” – தயங்கினான் கணபதி.
“இதை சொல்றதுல என்ன தயக்கம்? அவா வந்து சாப்பிடறா..அது தான் உண்மை”
“ம்ம்ம்ம்ம்”
“சாமிக்கு ஏன் நைவேத்யம் வைக்கறோம் தெரியுமா? சாமி சாப்பிடத்தானே?”
“ஆமாம்”
“உனக்கு ஒன்னு தெரியுமா? பகவானுக்கு எல்லாமே தெரியும். ஆனா தனக்குன்னு உணவு தேடத் தெரியாதாம். நாம கொடுக்கறதைத் தான் சாப்பிடுமாம். அதே மாதிரி தான் மறைஞ்சு போன பெரியவங்களும். அவங்களுக்கு நாம சாப்பிடறதுக்கு ஏதாவது கொடுத்தா தான் உண்டு. புரியுதா?”
“புரியுது”
“இந்து தர்மம் மறு பிறவியை நம்புது. ஆனா இறந்த போனவுடனே எல்லாரும் உடனே மறு பிறவி எடுத்துட மாட்டாங்க. பித்ரு லோகம்னு ஒன்னு இருக்கு. அங்கே சஞ்சாரம் பண்ணிகிட்டு இருப்பாங்க. பித்ருன்னா என்னன்னு தெரியுமா?”
“பெரியவங்க...”
“ஆமாம். இறந்து போன பெரியவங்களுக்கு பித்ருக்கள்னு பேரு. அவங்க இறந்த உடனே ஒரு தனி உலகத்துல சஞ்சாரிச்சிகிட்டு இருப்பாங்க. அது நரகமாக் கூட இருக்கலாம்”
“நரகமா?”
“ஆமாம். நரகத்துக்கு புதான்னு பேரு. அந்த நரகத்துலேந்து அவங்களை காப்பாத்தி கூட்டி வர்ரது அவரோட சந்ததிகள். அதனால தான் மகனை புத்திரன்னு கூப்பிடறோம்”
“புரியறது”
“நரகத்துல இருக்கறது அவாளுக்கு சாஸ்வதம் கிடையாது. அதையும் தாண்டி அடுத்த கட்டத்துக்கு பித்ருக்கள் போயாகனும். ஆனா அவா நரகத்துல சிக்கிண்டிருக்கா. அவாளை எப்படி காப்பாத்தறது? அதுக்குத் தான் சிரார்த்தம். நீ சிரார்த்தம் செஞ்சு அவா மனசை சாந்தி பண்றப்ப அவா அடுத்த கட்டத்துக்கு நகர்ந்து போறா”
“நான் ஏற்கனவே சொன்னா மாதிரி அவா சாப்பாடு தண்ணி இல்லாம தவிச்சிண்டிருப்பா. சிரார்த்தம் அன்னிக்கு நீ சாப்பாடு போடறச்சே அவா மனசு குளிர்ந்து போகுது. உன்னை வாயாற வாழ்த்தறா. அதனால உன் குடும்பம் நன்னா சீரும் சிறப்புமா இருக்கும்”
“மறு பிறவியை அவா எடுக்கற வரைக்கும் அவாளை காப்பாத்த வேண்டியது உன் கடமை. நம்ம புத்திரன் எப்போ நமக்கு சாப்பாடு போடுவான். தண்ணி ஊத்துவான்னு அலைஞ்சிண்டிருப்பாங்க. அப்போ நீ தான் அவா தாகத்தைத் தணிக்கனும். இன்னொன்னு தெரியுமா? நீ சிரார்த்தம் செஞ்சு அவாளை திருப்திப் படுத்தல்லேன்னா இப்போ இருக்கற லோகத்துலயே நிரந்தரமா நின்னுடுவாங்களாம். அந்த பாவம் உனக்கு வேணுமா?”
கணபதிக்கு வியர்த்தது.
“இதெல்லாம் நான் ஒன்னும் புதுசா சொல்லல்லே. நம்ம சாஸ்திரங்கள் சொல்லுது. வாழ்க்கைல யார் யாரோ சொல்றதெல்லாம் கேக்கறோம். மைக் பிடிச்சு இங்கிலீஷ்ல சொன்னா பதில் பேசாம கேக்கறோம். சாஸ்திரம் ஏதாவது சொன்னா மட்டும் அதுல ஆயிரம் குதர்க்கம் கண்டு பிடிக்கறோம். விவாதம் பண்றோம். சொல்லு. உன் அப்பா இப்போ பித்ரு லோகத்துல மாட்டிண்டிருக்கார். நீ தானே அவருக்கு செய்யனும். இதுக்கெல்லாம் ஆள் வெச்சு செய்ய முடியுமா? கடமைலேந்து நீ நழுவலாமா?”
“என்னால முடியாம போறப்ப என்ன செய்யறதுன்னு தெரியல்லே..”
“அதெப்படி முடியாம போகும்? வருஷத்துக்கு ஒரு நாள். அது கூட உன்னால முடியாதா? உன்னை ஆசிர்வாதம் பண்ணாம யாரோ ஒரு மூனாவது மனுஷனை உன் முன்னோர்கள் ஆசிர்வாதம் பண்ண முடியுமா? அதுக்காவா உன்னை பெத்தெடுத்தாங்க?”
“நான் இப்போ என்ன செய்யறது?”
“போ...போய் உன் மேனேஜர் கிட்டே பேசு. சண்டிகருக்கு பத்து நாள் கழிச்சு கூட போலாம் இல்லே”
“போலாம். ஒரு இன்ஸ்பெக்ஷன் தான். ஆனா மேனேஜர் ஒரு முசுடு..” என்று மறுபடியும் இழுத்தான் கணபதி.
“அவர் கிட்டே சிரார்த்தம்னு சொல்லு. நான் தான் இருந்து நடத்தனும்னு சொல்லு. அதுக்கு மேல எது நடந்தாலும் நடக்கட்டும்”
“சரி..சாஸ்திரிகளே...நான் போய் பேசறேன்”
“பேசு...புதன் கிழமை காத்தால பத்து மணிக்கு நான் உன் வீட்ல இருப்பேன்”
கணபதி புறப்பட்டான்.
இரண்டு நாள் கழித்து அலுவலகத்தில் பதட்டமாக இருந்தான் கணபதி. மேனேஜரிடம் எப்படியாவது விஷயத்தைக் கூறி லீவு வாங்கி விட வேண்டுமென்று நினைத்துக் கொண்டிருந்தான்.
காலை பத்து மணியிலிருந்தே மேனேஜர் அனைவரிடமும் கத்திக் கொண்டிருந்தார். பதினோரு மணி ஆனது. என்ன ஆனாலும் சரி..அவரிடம் பேசி விடுவது என்று மேனேஜர் அறைக்குள் நுழைந்தான் கணபதி. இரண்டு மூன்று ஃபைல்களை நீட்டினான். திட்டிக் கொண்டெ கையெழுத்து போட்டார்.
“நீங்க போலாம்” என்றார்.
கணபதி தயங்கிக் கொண்டு நின்றான்.
“என்ன?” என்றார் மேனேஜர்.
“உங்க கிட்டே கொஞ்சம் பேசணும்”
“சொல்லுங்க”
“நேத்தே பேசலாம்னு நினைச்சேன். நேத்து நீங்க இருக்கல்லே”
“ஆமா..நேத்து நான் வரல்லே”
“ஆமாம் சார்” என்றான் கணபதி தலையை லேசாக அசைத்துக் கொண்டே.
“ஏன் வரல்லே? என் அப்பாவுக்கு சிராத்தம். அதான் லீவு போட்டுட்டேன்”
“சார்..” என்றான் கணபதி.
“ஆமா..நேத்து ஆபீஸ்ல நிறைய வேலை இருந்தது. இருந்தாலும் லீவு போட்டுட்டேன். வேலையை இன்னைக்கு ராத்திரி ஒக்காந்து கூட செஞ்சிடுவேன். அப்பா சிரார்த்தத்தை தவற விடலாமா? நமக்குன்னு ஒரு கடமை இருக்கு இல்லையா? வருஷத்துக்கு ஒரு நாள் தானே. சரி..உங்களுக்கு என்ன வேணும். சொல்லுங்க..”
கணபதிக்கு முகத்தில் ஆயிரம் வாட்ஸ் பல்பு எரிந்தது.
அடுத்த புதன் கிழமையைப் பற்றி தைரியமாக பேச ஆரம்பித்தான்.
*******************
No comments:
Post a Comment