கனகாம்பரம

அம்மாவின் நினைவில்

கனகாம்பரம

           போனமாதம் ஒரு நாள் சென்ட்ரல் ரயில் நிலையம் சென்று விட்டு நண்பர் பாஸ்கருடன் பூங்கா இரயில் நிலையத்துக்கு வரும்வழியில் மேம்பாலத்தில் ஒரு பெண் பூ விற்றுக் கொண்டிருந்தாள். முல்லை மல்லிகை மற்றும் கனகாம்பரம்.  ரொம்ப நாளாயிற்று நான் கனகாம்பரத்தைப் பார்த்து. அதுவும் உதிரியாய் என்னால் மேலே நடக்க முடியவில்லை . 

அவரிடம் சென்று கொஞ்சம் மல்லிகையும் , உதிரி கனகாம்பரமும் வாங்கினேன். காரணம் என் அம்மாவின் நினைவு. வீட்டிற்கு வந்தேன் என் மனைவி என் கையில் கனகாம்பரத்தைப் பார்த்ததும் என் நினைவுகளின் தாக்கத்தைப் புரிந்து கொள்ளாமல் “இதை எதற்கு வாங்கி வந்தீர்கள் யார் வைத்துக் கொள்ளப் போகிறார்கள் ? “ என்றாள்.  சட்டென்று மனம் வாடியது. வாங்க வேண்டுமென்று தோன்றியது வாங்கி விட்டேன். தொடுக்க ஆசை தொடுக்கிறேன். நீங்கள் வைத்துக் கொள்ள வில்லை என்றால் குப்பையில் போட்டு விடுங்கள் என்றேன் கொஞ்சம் கோபத்துடன். 

என் மனைவிக்கும் மகளுக்கும் இதற்கு நான் ஏன் இவ்வளவு கோபப்பட வேண்டும் என்று தோன்றியிருக்கும். கனகாம்பரம் அவர்கள் நினைப்பது போல் ஒரு பூ மட்டும் அல்ல. என் மனதில் அது உருவாக்கிய சலனங்கள் மிக அதிகம். 

அம்மா எங்களை விட்டுப் பிரிந்து இரண்டு வருடம் ஆகப் போகிறது.  அம்மாவின் கடைசி நாட்கள் மிகவும் கொடூரமானவை. நினைவிழந்து அவள் பட்ட வேதனை கொஞ்ச நஞ்சமல்ல. தான் வாழ்ந்த வாழ்க்கை எல்லாம் மறந்திருந்தாள். அவளுக்கு யாரிடமும்  உரையாட எதுவும் இல்லாம போனது ஒரு சாபம். 

அவள் பேசியதையோ நாம் அவளிடம் பேசியதையோ நினைவு கொள்ள முடியாமல் அவள் தவித்தாள். நாங்கள் மௌனமாக அவள் வேதனையைத் தாங்கினோம். ஆனால் அவள் இளமைக்காலம் அவள் நினைவடுக்குகளில் மிக நன்றாக பதிந்திருந்தது. 

அவள் பிரிவுக்கு முன் கடைசி வாரம் அவள் மருத்தவமனையில் இருந்தாள். முடிவு இன்னும் சில நாட்கள் என்று தெரிந்த நிலை. அவள் வாழ்க்கையில் அவள் கட்டிப் போட்ட சொந்தங்கள் எல்லாம் மருத்துவ மனையில் அவள் அருகே வந்து நின்றது. அவள் சாம்ராஜ்யத்தில் அவர்களுக்கென்று ஒரு தனியிடம் ஒரு தனி வாழ்வு.  ஒரு தனி கவனிப்பு. எப்போதும் அவளுக்கு நன்றி சொல்லக் காத்திருக்கும் மனித மனங்கள். 

ஆதரவாய் அவள் அருகே அவள் கரங்களைப் பற்றிய படி. 

அவள் இறுப் பயணம் வருத்தங்களற்றது. எல்லோரும் கூடி அவள் அருகே நின்று அவர்கள் வாழ்ந்த வாழ்க்கையை நினைவில் பற்றிப் பறித்து வார்த்தைகளில் தொடுத்துக் கொண்டிருந்தார்கள்.  தொடர் பேச்சு அலை அலையாய் சிரிப்பு திடுமென ஒரு அமைதி மௌனம். அம்மா எல்லாரிடமும் பேச்சாகவும் பொருளாகவும் இருந்தாள். 

என் அத்தைப் பெண் பானு அம்மாவிடம் வளர்ந்தவள். அம்மாவிடம் தன் குடும்பம் குழந்தைகளை விட்டு விட்டு இரண்டு நாட்கள்  பக்கத்திலேயே இருந்து பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். 

அன்று வீட்டுக்குப் போக விடை கேட்டாள்.  எல்லாம் மறந்த அம்மா அவளிடம் தெளிவாக பேசுகிறாள். “ சரி புறப்படு. கொல்லையில் கனகாம்பரம் கொள்ளையாய் பூத்திருக்கு. பறித்துக் கொண்டு வா, பின்னல் போடுகிறேன். தொடுத்து அழகாக வைத்துக் கொண்டு போ உனக்குத்தான் உசுராச்சே “ என்றாள்.

பானுவுக்கு மட்டும் அல்ல எங்கள் எல்லார் இதயமும் கனத்தது. கண்ணீர் எங்களை அறியாமல் பெருக்கெடுத்தது.. ஒரு கணம் எல்லாவற்றையும் மறைத்து பானு மிக இயல்பாய் சரி அத்தை நிச்சயம் வைத்துக் கொண்டு போகிறேன் என்று சொல்லிப் புறப்படுகிறாள். 

அடுத்த முறை அவள் அம்மாவைப் பார்த்தபோது அம்மா அவளைப் பார்க்க இல்லை. என் சகோதரி வீட்டில் சவமாய்க் கிடந்தாள். அன்று பானு அழுததைப் பார்க்க வேண்டும்.  எல்லாம் முடிந்தது. அம்மா வின் உடலை தீயின் நாக்குகள் பற்றின. நினைவுகள் தீயாய் தேனாய் மலராய் மனதில் ஆக்ரமித்தன. 

இதை எழுதும் போது நான் அழுது கொண்டுதான் எழுதுகிறேன். படிக்கும் நீங்களும் தானே. என் அம்மாவுக்காக அல்லது உங்கள் அம்மாக்களுக்காக. ஏன் இப்படி ஒரு நினைவுப் பாதை இறைவன் எனக்கு விதித்தான். அம்மாவின் அன்பும் பாசமும் என்னை இப்படி வண்ணதாசனின் வார்த்தையில் ' கோட்டி' யாக்கிவிட்டது. 

என் வீட்டில் கொல்லையில் கிணறும் அதை தொடர்ந்து ஒரு தோட்டமும் இருக்கும். அதில் மல்லிகை நந்தியாவட்டை செம்பருத்தி, பவழமல்லி துளசி முல்லை ,டிசம்பர், கனகாம்பரம் எல்லாச் செடிகளும் இருக்கும். இறைவனுக்கும், அதற்கு அடுத்த படியாக நாம் வணங்கக்கூடிய பெண்களுக்கும் அணிந்து கொள்ள அவை ஆவலாகக் காத்திருக்கும். வாழை மரங்களின் நார் பதப்படுத்தப்பட்டு காத்திருக்கும். 

மாலை நேரங்களில் இந்த பூக்களை எங்கள் வீட்டுப் பெண்கள் பேசிக்கொண்டே பறிப்பதும் தொடுப்பதும் அழகு. அம்மா கொல்லைத் தாழ்வாரத்தில் அல்லது முற்றத்தில் அவர்களுக்குப் பின்னலிடுவாள். திட்டு வாங்கி அவர்கள் சிகை யலங்காரம் முற்றுப் பெறுவது தனி அழகு. 

பின்கட்டில் போய் முகம் கழுவி, சோப்பு நுரை காதுக்கருகில் நிற்க துண்டால் துவைத்து,கூடத்துக் கண்ணாடிகளில் பத்மினி ராகினியாக பவுடர் போட்டு தொடுத்த பூவை முழம் போட்டு தரையில் அல்லது கம்பத்தில் தீத்தி அறுத்து ஹேர்பின்னை வாயில் கவ்வி பூவைத் தலையில் பின்னலில் வைத்து பின்னைச் செருகுவது பேரழகு.  அதன் பிறகு வெளியில் கடைக்கோ கோவிலுக்கோ பெருமிதத்துடன் போவது என் நினைவுகளில்.

இதோ இன்று என் வீட்டு ஹாலில்  இந்த கனகாம்பத்தை பேப்பரில்  கொட்டி நார் எடுத்து அம்மாவின் நினைவுகளாய்த் தொடுக்கிறேன்.  இது ஒரு மாலை நேரம் என் வீட்டு பாத்திரம் கழுவும் உதவியாளர் சாந்தி என் எதிரே குளியறையில் பாத்திரம் கழுவிக் கொண்டிருக்கிறார். 

நான் பூ தொடுப்பது அவருக்கு ஆச்சர்யத்தை கொடுத்தது. ஒரு முழத்துக்கு மேல் பூ தொடுக்கப்பட்டது.  என் மனைவி கொஞ்சம் வைத்து விட்டு சாந்திக்கு கொடுத்துடலாம் என்று அவரிடம் கேட்க அவர் நான் வைச்சுக்க மாட்டேன் என் பொண்ணுக்கு ரொம்ப பிடிக்கும். கொடுத்து விட்டேன். அந்தப் பெண் அன்று அந்த பூவை சுமந்திருப்பாள். என் நெஞ்சம் என் அம்மாவின் நினைவுகளைச் சுமந்திருக்கிறது.

அன்புடன்

மூர்த்தி