மருதாணி

50. மருதாணி (சிறுகதை சீசன் 4)   #ganeshamarkalam 

எங்காத்தில் ஏதாவது விசேஷம்னா உடனே மருதாணி இட்டுப்பம். விசேஷம் இல்லைன்னா? அப்பவும் இட்டுப்பம். 

எங்கப்பா சுந்தரேசனுக்கு 4 பொண்கள். நாலும் பொண்களான்னு துக்கம் விசாரிக்கும் காலத்தில் திருவையாறு மாதிரி கிராமத்தில் வாழ்ந்தோம்னா எப்படீன்னு புரியும். இத்தனை குழந்தைகளை பெத்தா உடல்நலம் குன்றிப் போகும்னு தெரிஞ்சும் வருஷத்துக்கு ஒண்ணு சகஜம். எல்லாம் ஐயாறப்பன் பாத்துப்பன்னு எங்க தாத்தா பாட்டி எங்கரேஜ் பண்ணி ஆட்டம் போட்டிருக்கா. இதுக்கு ஆத்தில் பெரியவாளைத்தான் குத்தம் சொல்லணும். 

நானும் (கங்கா) யமுனாவும் மூத்தவா, ரெட்டைக் குழந்தைகள். ரெண்டும் போண்ணாப் போச்சுன்னு ஆண் குழந்தைக்கு ட்ரை பண்ணி பிறந்தவள் பட்டு. பட்டம்மான்னு வச்சு பட்டுன்னு ஆகி, சில சமயம் அப்பா பட்டாபீன்னும் கூப்பிட்டு பிள்ளையாப் போகாத குறையை தீத்துப்பா. 2 வருஷம் கழிச்சு ஆனந்தி. எல்லாருக்கும் செல்லம்.  

அப்பாவுக்கு நிறைய நிலபுலங்கள். தவிர செங்கல் சூளை ரெண்டு. காசுக்கு குறையில்லை. ‘எனக்கப்புரம் சொத்தையெல்லாம் யார் ஆளப்போரா’ன்னு புலம்புவர். எங்கம்மா கமலம் “ஏன் இவா 4 பேருக்கும் பிரிச்சுத் தந்தேள்னா அவா ஆண்டுட்டு போரா, என்ன பிர்ச்சனை உங்களுக்கு?” பதிலே சொல்ல மாட்டர். பிள்ளைக்கு ஆஸ்தி, பொண்களுக்கு ஆசையாவும் பாசமாவும் இருந்துட்டா ஆச்சுன்னு நினைச்ச காலம். ஸ்க்யூட் திங்கிங். ஆழமா வேறூன்றிப் போன பழக்கங்கள். இதுக்கு நடூலே எங்களுக்கான சுதந்திரத்தை பாதுகாத்துண்டு சந்தோஷமாத்தான் வளர்ந்தோம். 

எங்காம் பெரீசு. மித்தத்தோட ரெண்டு அடுக்கு வீடு. பின்னாடி தோட்டம். தோட்டக் கோடீக்கு போக பகல்லேயே சித்தே பயமா இருக்கும். அத்தனை தூரம். அங்கேந்து கூப்பிட்டா ஆத்தில் யார் காதிலேயும் விழாது. ஒரு பூச்சி பொட்டு கடிச்சுடுத்துன்னா? போனா ரெண்டு பேரா சேர்ந்து போவம். 

கோடீலே வேலிபோட்டு ஒரு கேட் வச்சிருந்தது. அதைத் தாண்டினா வாய்க்கால். 20அடி அகலமா தண்ணீ சுழிச்சிண்டு போகும். நன்னா நீந்துவம். தனியா விடமாட்டா. நீந்தறதுன்னா என்னன்னு நினெச்சேள்? ஸ்விம்மிங்க் காஸ்ட்யூம் போட்டுண்டு உடம்பை காமிச்சிண்டு ஃபைவ் ஸ்டார் பூலில் நீந்தறதா? இல்லை. பாவாடையை தூக்கி மார்புக்கு மேலே முடிஞ்சிண்டு வாய்க்காலில் குதுச்சு நீந்தறது. ஏறி வரச்சே துணி இருக்கான்னு பாத்து நழுவாம பிடிச்சிண்டு. சித்தே தள்ளி அதே வாய்க்காலில் நாங்க என்ன செய்யரோம்னு கவனிச்சுண்டு வயசு பையங்கள். 

கொல்லையில் நிறைய மருதாணிச் செடிகள். தாத்தா காலத்துலேந்தே. தோட்டம்னா இதெல்லாம் நியமம். 5 அல்லது 6 மருதாணி செடி அடர்த்தியா. நாம பறிச்சுப்பது மட்டும் இல்லாம கேக்கரவாளுக்கும் தாராளமா தந்து வாழ்வதை பெருமையா நினெச்ச காலம். 

இட்டுக்கலாம்னா இலை பறிச்சு ஆய்ஞ்சு காயவச்சு அரைச்சு பொழுது நீண்டு ஜாலியா கழியும். நீங்களே சொல்லுங்கோ, அந்த காலத்தில் வேற பொழுது போக்கு? அதுவும் திருவையாத்தில்? ஐயாறப்பன் கோவில் விழாக்கள், சப்தஸ்தானம் போக, ஜனவரி தியாகராஜர் ஆராதனைன்னு ஆச்சுன்னா வேற என்ன? ஸ்கூல், காலேஜுன்னு போயிட்டு ஆத்துக்கு வந்தா பழைய புஸ்தகங்கள், இல்லை பஸ் ஸ்டாண்ட் கிட்டேந்து வாடகைக்கு எடுத்துண்டு வந்த வாரப் பத்திரிகைகள், லைப்ரரி, திண்ணையில் உக்காந்துண்டு வம்பளக்கறது அவ்ளோவே. 

எப்பவாவது சினிமா வரும். அப்பா போப்பிடாதும்பா. கெட்டுப் போயிடுவோம்னு.  மலையாளப் படம் “செம்மீன்” போட்டிருந்தான். அவார்ட் வாங்கித்தே பாக்கலாமேன்னா எப்படி கேக்கறது? ஆனந்தியை விட்டுக் கேக்க வச்சோம். “அதெல்லாம் கூடாது. சினிமா ட்ராமாவெல்லாம் நம்மாத்துக்கு வேண்டாம், கெட்டுப் போயிடுவேள்.” ஆனந்திக்கு எப்படியாவது பெர்மிஷன் வாங்கிடணும்னு உத்வேகத்தில் “கெட்டுப் போவதுன்னா என்ன அப்பா?” ஓங்கி ஒண்ணு வச்சுட்டர். அழுதுண்டே வந்தள். 

எல்லாருக்கும் இவள் அடி வாங்கினது வருத்தமாப் போச்சு. 

“சரிடீ சினிமா வேண்டாம், நாமெல்லாம் மருதாணி பறிச்சு இட்டுக்கலாம்” முகத்தில் சிரிப்பு வந்தது. அதென்னவோ தெரியலை இந்த மருதாணி இட்டுப்பதில் அத்தனை சுவாரஸ்யம். “செம்மீன்” படம் பாப்பதுக்கு ஈக்குவலா. 

பட்டுவும் ஆனந்தியும் பறிச்சிண்டு வருவா. அப்புரம் மித்தத்துலேயே வெய்யலில் காயப்போட்டு, அம்மா அரைச்சுத் தருவா. அரைக்கரச்சேயே கையில் பட்டு இட்டுண்டாப்போல ஆகிடும், அம்மாவுக்கு இட்டுக்கணும்னு தோணாது. அப்புரம் நான்தான் எல்லாருக்கும் இட்டு விடுவேன். ஏதாவது கதை சொல்லிண்டே. ஆனந்தி தொணதொணன்னு கேள்வி கேட்டு பேச்சை சுவாரஸ்மா ஆக்குவள்.

“அது எப்படி கங்காக்கா இந்த இலையை மட்டும் அரைச்சு இட்டுண்டா கை சிவக்கறது?” “சீதையை ராவணன் தூக்கிண்டுபோய் அசோகவனத்தில் சிறை வச்சுட்டாண்டி. அங்கே நிறைய மருதாணி செடிகள். அதுகள் காத்தில் ஆடி சோகமா இருந்த சீதையை மகிழ்விக்க ட்ரை செய்யுமாம். இதனால் மனம் கனிந்த சீதாப்பிராட்டி அதுகளை ஆசீர்வாதம் செஞ்சாளாம். உங்களை அரைச்சு பொண்கள் இட்டுண்டால் உங்களால் அவா அழகு கூடட்டும், தோலின் நிறம் இட்ட இடத்தில் சிவக்கட்டும்னு. அதான்”. 

இட்டுண்ட அன்னைக்கு கீழண்டை வராண்டாவில் பாயை மட்டும் விரிச்சு படுத்துப்பம். காஞ்சிண்டே தலைகாணி மெத்தையிலெல்லாம் ஈஷிக்கப் பிடாதுன்னு. கார்த்தாலெ இட்டுண்டது அதுவாவே விழுந்திருக்கும், உள்ளே என்ன கலர் வந்ததுன்னு ஆர்வமா பாத்துப்பம். யமுனாக்கு நல்ல அழகான சிவப்பு. “டீ இவளை வந்து பாருடீ. யமுனா! வரப்போர ஆம்படையான் உன்கிட்டே ரெம்பவே ஆசையா இருப்பன்”. எனக்கும் பட்டுவுக்கும் ஆரஞ்சு கலரிலோ வெளிர் மஞ்சளாவோ தெரிய ஏக்கமாப் போச்சு. 

ஆனந்திக்கு அடர் சிவப்பு. “உனக்கு ஆம்படையான் ஆசையாவும் இருப்பன், நல்லபடியா குழந்தை பிறக்கும். கன்ஃபெர்ம்ட்”. அவள் முகமும் வெக்கத்தால் சிவந்தது. யமுனா “சும்மா டூப் விடாதே. மருதாணி சிவக்கறத்துக்கும் எப்பவோ வரப்போர ஆத்துக்காரனுக்கும் என்ன சம்பந்தம்? ப்ரூஃப் இருக்கா?” ஒரு ஐடியா வரவே “அம்மா உன் கையைக் காமி?” அம்மா கையில் அரைச்சப்போ பட்ட மருதாணிதான். ஆனா நன்னா சிவந்து, அழகா. “அப்படீன்னா அப்பா உன்மேல் ஆசையா இருக்கான்னு அர்த்தம்! சரிதானாம்மா?” யமுனா கேக்க, “ஆமாம்! அது ஒண்ணுதான் குறைச்சல்.” தோலில் தன் மோவாயை இடுச்சுக் காமிச்சா. 

“ஏம்மா அப்படிச் சொல்ராய், ஆசையா இல்லாமலா 4 குழந்தைகளை பெத்துண்டாய்?” உடனே அம்மா “அதுக்கும் இதுக்கும் ஒண்ணும் சம்பந்தமில்லைடீ. போகப் போக புரிஞ்சிப்பேள்”. ஏதோ சூசகமா சொல்ல வரா அம்மான்னு மட்டும் புரிஞ்சது. கேட்டுத் தெரிஞ்சுக்கணும்னு எனக்கும் யமுனாவுக்கும் ஆசை. ஆனா தெரிஞ்சிண்டா மனசு கனக்குமோன்னு ஒரு சந்தேகம் வர சும்மா இருந்துட்டம். 

ஆனந்தி சின்னவள் எல்லாத்திலும் பின்னாடி. எங்களோடவே வளர்ந்தாலும் கல்யாணம் குழந்தை பெத்துப்பது, ஆண்களோட உறவு என்பதில் பட்டும் படாம நாங்க அப்பப்போ பேசிண்டதை மட்டுமே கேட்டு இன்னும் தெளிவா புரிஞ்சுக்கலை. நிறைய அரியர்ஸ் வச்சிருக்கா. அதது காலா காலத்தில் தானே புரியும், எல்லாத்துக்கும் சிலபஸ் வச்சு சொல்லித்தர முடியாதுன்னு தெரியும். ஆனா இந்த மருதாணி ஜோஸியம் அவளை வெகுவாக பாதிச்சிருக்குன்னு தெரிஞ்சு போச்சு. அடர் சிவப்பான தன் கைகளை ஆசையாப் பாத்துண்டே தனக்குத்தானே சிரிச்சுக்கறதையும், என்னடி மேட்டர்னு கேட்டப்போ ‘ஒண்ணும் இல்லை அக்கா’ன்னு போனதையும் கவனிக்காம இல்லை. 

ரெண்டுநா கழிச்சு நானும் யமுனாவும் கொல்லைக் கோடீலே கேட்டை சாத்தினோமான்னு செக் செய்யன்னு போக, ஆச்சர்யமா ஒண்ணை பார்த்தோம். மாடீலே இருக்கான்னு நினெச்ச ஆனந்தி எங்க கிட்டேயே சொல்லாம தனியா தோட்டக்கோடீலே வந்து வேலிக்கு அந்தண்டை நின்னிண்டிருந்த ஒரு பையனொட பேசிண்டிருந்ததை பாத்துட்டோம். 

யமுனாதான் “டீ! அங்கே பார். ட்ராமா போயிண்டிருக்கு? நில்லு, ஒளிஞ்சிண்டு பாக்கலாம். அப்புரம் போலாம்.” பேசிண்டிருந்த அந்த பையன் ஆனந்தியின் கையை பிடிச்சுக்க இவளும் ஒண்ணும் சொல்லாம. ஆனந்திக்கு 15 ஆச்சு. ‘உங்க யாருக்குமே இல்லாத வளர்ச்சி அவளுக்கு’ன்னு அம்மா சொல்லுவா. பாவாடையும் மேல் சட்டையுமா, துப்பட்டா இல்லாம அவள் நின்னது மலையாளப் பட போஸ்டர் மாதிரி. 

“சரி நான் போணம், ஆத்தில் தேடுவா.” இவள் சொல்ல அவன் டப்புன்னு இவளை இழுத்து ஒரு முத்தம் தந்துட்டு பை சொல்லீட்டுப் போரான்.  இவளோ அதை சுவாதீனமா எடுத்துண்டு நாங்க ஒளிஞ்சிண்டிருந்த இடத்தை கடந்து நேரா வீட்டுக்குள் போரா. 

“என்னடீ நடக்கறது இங்கே?” யமுனா கேக்க, “தெரியலைடீ. ஆனா நாம பாத்ததை இப்போ யார் கிட்டேயும் சொல்ல வேண்டாம், யோசிச்சு என்ன செய்யலாம்னு ஒரு முடிவுக்கு வருவம்”. வந்துட்டோம். 

அன்னைக்கு சாயங்காலமே ஆனந்தியைத் தனியா மடக்கினேன். யமுனாவைக் கூட வச்சுக்கலை. என்னை விட 5 வயசு சின்ன ஆனந்தி வழி பிசகிடப் பிடாதேன்னு அம்மா ஸ்தானத்துலேந்து நானும் பாத்துக்க வேணுமா வேண்டாமா? அம்மாகிட்டே சொன்னா உடனே விஷயம் அப்பாகிட்டே போகும். இவளை அடிச்சே கொன்னுடுவார். அதுக்கு இடம் கொடுக்கப் பிடாது. அறியாத வயசு. சொன்னா புரிஞ்சுப்பா. 

“யாருடீ அவன்?” “யாரைச் சொல்ராய்?” “இன்னைக்கு வேலிக்கு பக்கத்தில் நின்னுண்டு பேசிண்டிருந்துட்டு போனானே?” “என் ஸ்கூலில் SSLC படிக்கரான். பாடம் பத்தி பேசினோம்”. “அதுக்கு முத்தம் கொடுப்பானேன்?” அதிர்ச்சியாகி, “அதெல்லாம் யார் உனக்கு சொன்னா?” “நான்தான் பாத்தேனே?” “ஒளிஞ்சிண்டிருந்து பாத்தாயா? ஏன் அப்படி செஞ்சாய்? இது என் பெர்சொனல் மேட்டர்”. “கொன்னுபிடுவேன். அப்பாவுக்கு தெரிஞ்சா என்ன ஆகும்னு தெரியாதா? அதென்னடி இந்த வயசில்?” “கங்காக்கா அவன் என்னை உண்மையாவே விரும்பரான். ஆசையா நடந்துக்கரான். பாடத்தில் தெரியாததை சொல்லித் தரான்”. “அதுசரி! படிப்பை முடி, அப்பவும் ஆசையா இருந்தான்னா விசாரிக்கலாம். இப்போ படிக்கர வயசில் இதெல்லாம் வேண்டாம். அக்கா சொல் பேச்சை கேளு”. “சரீக்கா”. 

இத்தனை ஈஸியா வழிக்கு வந்துட்டான்னு பட்டது. ஆனா ஆனந்தியை எனக்குத் தெரியும். என்னை சமாளிக்கவே அப்படிச் சொல்லியிருக்கா. ஸ்கூலில் என்ன நடக்கரதுன்னு எப்படி வேவு பாக்கறது? ஏதாவது செய்யணுமேன்னு மனசு தவித்தது. இப்படியே 

ஒரு மாசம் ஓடித்துன்னு வச்சுக்கலாம். பரீக்ஷை வந்தது, லீவு விட்டா. அப்பா சூளைக்கு போயிருக்கா. அம்மா பக்கத்தாத்து மாமிக்கு தஞ்சாவூர் ஆஸ்பத்ரீலே அட்மிட்னு பாக்கப் போனா. நாங்க 4 பெண்கள் மட்டும்தான் ஆத்தில். 

நான்தான் “மருதாணி இட்டுண்டு ரொம்ப நாள் ஆச்சு. இட்டுக்கலாமா?” கேட்டதும் குதிச்சிண்டு எல்லாரும் காரியத்தில் இறங்கினா. வழக்கம் போல் பாட்டும் கூத்துமா மருதாணிப் படலம். ஆத்தில் யாருமில்லையே. ரேடியோவில் சத்தமா பாட்டைப் போட்டுண்டு இட்டுண்டம். 

கார்த்தாலே அம்மா எங்களை எழுப்பன்னு வந்தவள் எல்லார் கையையும் பாத்தவள், ஆனந்தி கையைப் பாத்துட்டு ‘அட இது என்ன இப்படிப் போயிருக்கு’ன்னு சலிச்சிண்டா. நானும் பார்த்தேன். எங்களுக்கெல்லாம் எப்பவும் வராப் போல் சிவப்பும் மஞ்சளுமா, அவளுக்கு கருப்பா. எழுந்துண்டவள் ‘வீல்’னு கத்தி அழக்கிளம்ப, நான்தான் ‘போட்டம் விடு, அடுத்த தடவை நன்னா வரும். பிள்ளையாருக்கு தோப்புக்கரணம் போடரேன்னு வேண்டிக்கோ!” 

ப்ரேக்ஃபாஸ்ட் சாப்டதும் என்கிட்டே வந்து கேக்கரா, “கங்காக்கா, கருப்பா வந்தா என்ன பலன்?” “சுக்ரன் செவ்வாயோட இருக்கச்சே, ராகு கேது சேர்க்கைன்னா மருதாணி கருப்பா வரும்டீ. இதுக்கு என்ன பலன்னா வரப்போர ஆம்படையான் கெட்ட பழக்கங்களொட இருப்பன், மனைவியை துன்புருத்துவன். லோபி. ஜெயிலுக்கு போவன். இதுக்கு பரிஹாரம் கிடையாது. சித்தே  கஷ்டம்தான். ஆனா நீ கவலைப்படேண்டாம். உனக்கு கல்யாணத்துக்கு இன்னும் பல வருஷங்கள் இருக்கு.” 

அன்னைக்கு அப்புரம் ஆனந்தி அந்த பிள்ளையாண்டனை பார்த்தா பேசரதேயில்லைன்னு கண்டு பிடிச்சேன். கொல்லப் பக்கமும் தனியாப் போகலை. அக்கா அக்கான்னு எங்களையே வளைய வந்துண்டு. 

அன்னைக்கு இவளுக்கு மருதாணி இடரச்சே அப்பாவோட பூட் பாலீஷ் செர்ரி ப்ளாஸம் லேசா கலந்து இட்டது எனக்குத்தான் தெரியும்.