மசக்களி

 திடீர் கதை-27 #ganeshamarkalam

மசக்களி

ரெம்ப நாளைக்கு அப்ரமா நாங்க திருவையாத்துக்கு வரம். வந்து ஒரு 15 வருஷம் இருக்குமா? இருக்கும்! இவாம் இருக்கு. இப்போ யாருமில்லை. இருந்தாலும் போயிட்டு ஐயாரப்பனை தரிசனம் செய்யணம், எம்பொண்ணுக்கு தஞ்சை பெரிய கோவில், சுவாமிமலையெல்லாம் காட்டிக் கூட்டிண்டு வரணம்னும் ஆசை. அவள் பொறந்ததுலிருந்து வரலை.

இவரோட என் கல்யாணம் நடந்தப்ரம் ஒருக்கா வந்திருக்கம். தியாகராஜ ஆராதனையை ஒட்டி. அதுக்கு மின்னாடி திருவையாறு பார்த்தது நிச்சயதார்த்தத்தின் போதுதான். கல்யாணம் திருவாரூல. பொண்ணாம் அங்கேதானே! கிட்டக்கதானே திருவையாறு வந்துண்டு போயிண்டு இருப்பதுதானேங்கலாம். அது முடியலை.

எங்கேஜெமென்டுக்கு வந்தேனா? அப்போ எனக்கு 20 முடிஞ்சு 21 ஆரம்பிச்சிருந்து. தரகர் மூலமா நல்ல வரன்னு சட்டுபுட்டுன்னு பேசி முடிச்சுட்டா. எனக்கு இவரை ரெம்பவே பிடிச்சுப் போச்சு. ஜெமினி கணேசன் மாதிரி இருந்தர். சரீன்னுட்டேன். “இன்னும் கொஞ்சம் படிப்பு இருக்கலாமோடீ!” அத்தை. “தேவையில்லை நல்ல குடும்பம்!” அப்பா. அப்ரம் கல்யாணத்துக்கு அவாள்லாம் எங்காத்துக்கு வந்தா. ஏன் பொண் பாக்க வரலையா? தஞ்சாவூர்ல வச்சு பாத்துண்டம். அப்ரம் தலைதீபாவளிக்கு அவர் திருவாரூர் வந்தர். அப்ரம் இவருக்கு நல்ல வேலை கிடெச்சு நாங்க ஜெர்மனி போயிட்டம். அதுக்கப்ரம் இந்தியாவுக்கு ஒருக்கா வந்திருக்கம். அப்போ ரெண்டு இடத்துக்கும் டூர். அதுக்கப்பரம் வரவேயில்லை. அவர் அப்பா அம்மா காரியத்துக்கு அவர் மட்டும். எனக்கு முடியலை. கைக்குழந்தை வேற. ஷியாமளா.

பேத்தியை போடோவுலதான் எம் மாமனார் மாமியார் பாத்தா. எங்கம்மா பிரசவத்துக்கு டுஸ்ஸல்டார்ஃப் வந்ததால பாத்துட்டா. அப்போ அவள் ரெம்ப சின்னக் குழந்தை. இப்போ பார்ப்பது வேற. என்னமோ தெரியலை இவருக்கு இந்தியா வரவே பிடிக்கலை. அவா கூப்பிட்டா ஏதாவது சாக்குப் போக்கு சொல்லுவர், மழுப்பிடுவர். அவாளும் வரலைன்னு வச்சுக்கலாம். சிலவையும் பாக்கணுமே! “அங்கெல்லாம் எங்களுக்கு ஒத்துக்காதுடா சீனூ”ன்னு பேசிவச்சிண்டாப்போல் ரெண்டுபேர் ஆத்துலேயும். எனக்குப் போணம்னுதான் ஆசை. அடிக்கடி உடம்பு படுத்தும். குழந்தையும் வளர வளர பாத்துக்க வேண்டிய நிர்பந்தம். இதுல திருவாரூர் எங்கே திருவையாறுதான் எங்கேன்னு மனசை சமாதானப் படுத்திண்டேன். ஆனா என் மனம் கோணாம இவர் என்னை பாத்துப்பார். ரெம்ப காதல், ப்ரீதீன்னெல்லாம் காமிச்சுக்க மாட்டார். தன் கடமைன்னு செய்வர். “அக்னி சாக்ஷியா பண்ணிண்டிருக்கம்டீ, அப்படித்தான் ஒருத்தருக்கொருத்தர் கரிசனத்தோட முழு வாழ்க்கையையும் கழிக்கணம் அதான் தர்மம்”. அழகா பேசுவர் என்னவர்.

இந்தத் தடவை வரவேண்டிய நிர்பந்தம் என்னவோங்கலாம். ஷியாமளா வளர்ந்துட்டா. நன்னா படிக்கரா. ஜெர்மன், ஃப்ரென்ச், ஆங்கிலம், ஸ்பேனிஷ் வெளுத்துக் கட்டுவா. இந்திய டிப்ளோமேட்டிக் கோர்ல சேரணம்னு. “நீ PIOவா இருந்தாலும் ஜெர்மன் நேஷணல். அதுலெல்லாம் உனக்கு வேலை தரமாட்டா. UN மிஷன்ல சேர்ந்துக்கோ.” இவர் அட்வைஸ். “நிறைய ஊர்கள் பாக்கலாம், ஜெனீவால ஜாகை வச்சுக்கலாம். உலகமே சுத்தி வரலாம்”. சரின்னு அதுக்கு முயற்சீல இறங்கரச்சேதான் “அது நடக்கறபடி நடக்கட்டும் என்னை இந்தியாவுக்கு கூட்டிண்டு போய் காமி”. 1 மாசம் லீவுல வந்திருக்கம். நிர்பந்தமெல்லாம் ஒண்ணுமில்லை. ஜாலி ட்ரிப்புன்னு வச்சுக்கலாம். அதோட சிலதை பைசல் செய்யவும். குறிப்பா இவாத்தை வர விலைக்கு வித்துடலாம்னு. ஜெர்மனீலயே செட்டில் ஆன நாங்க திருவையாத்துல ஒரு ப்ராபேர்டீய வச்சுண்டு என்னத்தை? சமீபத்ல கூகிள் சுந்தர் பிச்சை தான் சென்னையுல பிறந்த வீட்டை அசோக் நகர்ல வித்துட்டத அதை வாங்கினவர் செய்தி போட்டிருந்ததை படிச்சிருப்பேள்.

நாங்களும் விக்கலாம்னு. ஆனா நாங்க அவ்ளோ ஃபேமஸ் இல்லை. வீடு, விப்பது, அதுக்காக வெளிநாட்லேந்து வந்திருப்பது மட்டுமே காமண்.

திருவையாத்தில் பாவாஸ்வாமி ஐயர் அக்ரஹாரத்தில் இவாம். நம்பர் 24. இப்போ வெறும் பாவாசாமி ஸ்ட்ரீட்னு வச்சிருக்கா. ஜாதி பிடாதுன்னு ஐயரை எடுத்தாச்சு. ஸ்வாமி சாமியானதுக்கு வடமொழி எழுத்துப் பிரயோகம் கூடாதுன்னுட்டு. அக்ரஹாரம் தெருவாப்போனது அங்கே வசிப்பவா டெமோக்ராஃபியும் குழம்பிப்போய் கிடப்பதால. ரெம்ப முக்கி முக்கி என்ணிப் பார்த்தா 30 வீட்டில் 3இல் பிராம்ணா இருப்பா. அதுல இவாமும் ஒண்ணு. ஒரு ஏழை தம்பதியை “தங்கிக்கோங்கோ, ஆண்டு அனுபவிச்சுக்கலாம், தோட்டத்தை பாத்துக்கணம், எதையும் அகற்றாம சுத்தபத்தமா வச்சுக்கணம், நாங்க கேக்கரப்போ கொடுத்துடணம்”னு வீட்டுக்குக் காவலா வச்சது. அவா ப்ராம்ணாதான். ஏழைப்பட்ட குடும்பம். ஆத்துக்கு எதுத்தாப்போல் இருக்கும் ஆஞ்சநேயர் கோவிலில் அர்ச்சகர். கூடவே அந்தண்டை இருக்கும் அகத்தியர் லோபமுத்திரை கோவிலிலும் அடிஷணல் சார்ஜ். முடிஞ்சா ஒத்தைத் தெருவுல போனா சுவாமிமலை ரோட்டைக் கிராஸ் செய்ததும் வரும் அங்காள பரமேஸ்வரியம்மனையும் பாத்துப்பாராம்.

முதல்ல சொன்ன ரெண்டுக்கும் யாரும் வரமாட்டா. ஆகவே அங்காளம்மனே கதி. அந்தமாதிரி ஒருத்தர் தங்கிக்க இடம் தந்து ஆத்துல காய்க்கும் தேங்காய், பாக்கு, பலாவெல்லாத்தையும் பரிச்சு வித்து புழங்கிக்கட்டும்னு செய்தால் புண்யமில்லாம என்ன? இவர். ரெம்ப நாளைக்கு முன்னமே வித்துத் தொலைச்சுடலாம்னு ஆரம்பிச்சார். நாதான் “நாம போய் 1 மாசமாவது தங்கினப்பரம் விக்கலாம்னேன். ஏன்னா வாக்கப்பட்டதுலேந்து அந்தாத்தில் நான் புழங்கினதேயில்லை. என்னமோ அது ஒரு குறையா இருந்தது. இப்போதான் அதுக்கு வேளை வந்திருக்கு. நாங்க வரம்னுட்டு இவா வேர வீடு பாத்தூண்டு 1 மாசம் இருக்கம்னுட்டு எங்காத்துக்கு பின்னாடி செண்பகப்பேட்டைத் தெருவில் ஒரு ரூம்ல போயிட்டா. என்னமோ கூடியமுட்டும் புதுவீடு மாதிரி சாமங்களையெல்லாம் ஒதுக்கி வச்சுட்டு நாங்க வந்தா காலார நடந்துக்கன்னு எல்லாம் பண்ணீவச்சுட்டு.

வீடு பெரீசா 3 தனீ ரூம்களோட. ஒண்ணூல சாமான். ஒண்ணுல பரிச்சுப்போட்ட தேங்காய் மட்டையோட. ஆக நாங்க படுத்துக்க ஒரே ஒரு ரூம்தான். மித்தத்தை ஒட்டி ரெண்டு லெவலா வராண்டா மாதிரி வேணப்பட்ட இடம். அதுல படுத்து உருளலாம். எனக்கும் அவருக்கும் இதெல்லாம் சகஜம். ஷியாமளாதான் எல்லாத்தியும் பாத்துட்டு ஆச்சர்யப்பட்டுப் போனவள் அப்ரம் முகத்தை சுழிக்க ஆரம்பிச்சா.

கார்த்தால 8க்கு வந்துட்டம். சென்னைக்கு நடுராத்திரி லுஃப்தான்ஸா வந்திறங்கித்து. அங்கேந்து கேப் வச்சுண்டு இங்கே வர 8 ஆகிடுத்து. ஜெட் லேகா இல்லை புதுஇடத்தின் வசீகரிப்பா தெரியலை ஷியாமளா சுத்தி சுத்தி வரா, தூங்கலைன்னா பார்த்துக்கலாம். எனக்கென்னமோ அவளுக்கு இங்கே ஆகப்பெரீய அட்வென்ச்சர் காத்துண்டிருக்கோன்னு பட்டது. நானே எக்ஸ்ப்ளோர் செய்யேண்டியது நிறைய வச்சிருக்கேன். சித்தே உக்காந்துண்டு காபி போட்டுக் குடிச்சதும் – 1 வாரத்துக்கு சாமன் வாங்கி வச்சுட்டுத்தான் குருக்கள் மாமி கிளம்பிப் போயிருக்கா, - வாடீன்னு கொல்லப் பக்கம் தோட்டத்துக்கு இவள அழைச்சிண்டு போயாச்சு.

அத்தனை மரங்கள இவள் ஒட்டுக்க பார்த்தில்லை ஜெர்மெனீல மரமாயில்லைங்கப் பிடாது. தென்னைமரமோ பாக்கோ அங்கே ஏது? ஒல்லியா உசரமா அண்ணாந்து பாக்கும்படி? நட்ட நடூல பலா மரம். ஒரு 5 பெரீய பழமா பாத்துட்டு “எனக்கு இப்பவே வேணும்!” ஆள் வரச்சொல்லி பறிச்சுத் தரேன்னு சொன்னதும் ஏக சந்தோஷம். கொல்லைக் கோடீல நாங்க வரம்னு குருக்களாத்துல காத்துண்டிருக்க அவாத்துக்கும் ஃப்ளையிங்க் விஸிட்.

“ஆத்தை விக்கப் போரேளாமே? என்ன விலை எதிர்பாக்கரேள்?” “தெறியலை. நீங்க சாயங்காலமா இல்லை நாளைக்கு வந்து அவரண்டையே கேளுங்கோ. முடிஞ்சா நீங்களே வாங்கிக்கரேள்னா விலை பேசிக்கலாம் ஒண்ணூம் பிர்ச்சனையில்லை”. அவா முகத்தில் நிம்மதி பரவித்து. ஏழையாப் பாத்து 17 வருஷத்துக்கு மின்னாடி இவாள குடிவச்சம், வாடகை தரேண்டாம்னுட்டம், இப்போ இந்த வீட்டையே வாங்கிக்கும் அளவுக்கு அவா வசதி அடைஞ்சிருப்பாளா என்ன? இருக்கும்போல. இந்த இகனாமிக்ஸ் எப்படி வொர்கவுட் ஆச்சுன்னு கண்டு பிடிச்சா தேவலைன்னு பட்டது. வீடு பைசா பெறாது. நிலம்? எல்லாம் சேர்ந்து 20லட்சத்துக்கு போனா நல்லது. அது இவாகிட்ட இருக்குமா? பாப்பம். அவா காபி போட்டுத் தரேன்னதுக்கு பதவிசா வேண்டாம்னுட்டு நானும் ஷியாமளாவும் வந்துட்டம். ரிட்டர்ன்ல அந்தண்ட ஒரு பெரீய வாய்க்கால் நீர் ததும்பிண்டு ஓடுவதை இவள் பார்த்துட்டு “கேன் ஐ ஸ்விம் மா?” வேற வினையே வேண்டாம். விடுவிடுன்னு அழைச்சிண்டு வந்தேன்.

ஆத்துக்குள் வந்தா மனுஷர் கொயட்டா பழைய ஈஸிசேர்ல படுத்துண்டு விட்டத்தைப் பாத்துண்டு கிடக்கார். சொந்த ஊருக்கு வந்திருக்கார், இங்கேதான் கல்யாணம் முடியரவரைக்கும் இருந்திருக்கர், எத்தனை பால்ய கால யெளவன கால அனுபவங்கள் மனசுக்குள் வந்து அழுத்தும்! ஊரும் மாறிப் போயிருக்கும் வெளீல ஹாய்யா சொல்லாம கொள்ளாமக் கிளம்பியிருப்பார்னா இப்படியே கிடக்காரே? “என்ன இங்கே? மேலே என்ன பாக்கரேள்?” “இது எங்கப்பா யூஸ் செய்ததுடீ. தினம் இங்கேதான் படுத்துண்டு விசிரியால வீசிண்டு இருப்பர். டயத்துக்கு பசிக்கும் சமைச்சாச்சான்னு கேட்டுண்டே எழுந்துப்பர். இப்போ அவர் சைக்கிளைக் காணம். இருந்தா எடுத்துண்டு கிளம்பலாம்னு பாத்தேன்”. ஆஹா! மனுஷர் நான் நினைச்சாப்போல நடந்துக்கரார். “சொல்லியிருந்தா குருக்களண்டை ஸைக்கிள் கேட்டிருப்பேனே! அவாத்து வாசல்ல ஒரு சைக்கிள் நின்னதே!” “அதுவாத்தான் ஈருக்கும். வந்தவுடம் எல்லாத்தையும் திருப்பித் தாங்கவேண்டாம். நாளைக்கு இரவலாத் தாங்கோன்னு எடுத்துண்டு ரவுண்ட் வரேன். கொடுப்பார். அவாளைப் பாத்தியா?”

பாத்தேன்னுட்டு பேசிண்டிருந்ததை சொன்னேன். “அவாளே நம்மாத்தை வாங்கிப்பா போலேருக்கு என்ன விலைக்குத் தரதா இருக்கேள்?” “50 கேக்கலாம்னு இருக்கேன். இங்கே நிலவரம் எப்படீன்னு தாசில்தார் ஆபிஸுக்குப் போனா தெரிஞ்சுக்கலாம்.” அவசரப்பட்டு குறைச்சலா சொல்லிடலைன்னு எனக்கு ரிலீஃபா இருந்தது. “விக்கரம்னா உடனே வந்து நிறையபேர் மோதுவா. பேப்பர்ல, நெட்ல போட்டா வெளியூர்லேந்தும் வருவா. இப்போல்லாம் கேட்ட விலையைத் தந்து சட்டுபுட்டுன்னு ஃபைனல் செய்துண்டு போக ஆள் தயார். நாம முடையில இல்லைன்னு காமிச்சுக்கணம். குருக்களைதான் பேட்ரனைஸ் செய்யணம்னு இல்லை. அவா வேற இடம் பாத்துக்கேண்டியதுதான். 50 குடுக்க முடிஞ்சவா நிச்சயம் வசதி அடைஞ்சுட்டான்னு எடுத்துக்கலாம்”.

அப்போன்னு பாத்து ஷியாமளா அவள் அப்பா காலை நீட்டிண்டு சாய்ஞ்சிண்டிருந்த திசையில் மூடி வச்சிருந்த ஒரு கதவைக் காமிச்சு அதுக்குள்ள என்னப்பா?” “மாடிப்படி. ஏறிப்போனா மாடிக்குப் போலாம்”. “அழைச்சிண்டு போரியா?” “பூட்டியிருக்கு சாவி இருக்காப் பாக்கலாம். இல்லைன்னா நாளைக்கு”. சொன்னவர் என்ன நினைச்சாரோ சட்டுன்னு எழுந்துக்கரர். நேர ஒவ்வொரு தூணா அதன் தலப்பாகை மாதிரி வேலைப்பாடு செய்து வச்சிருக்கும் இடத்தில் கையை ஓட்டிப் பாக்கரர். மூணவாது தூண்ல சாவி கிடெச்சது. அத எடுத்தூண்டு ஷியாமளா காட்டின கதவுல தொங்கின பூட்டை தொறந்தா அது தொறந்துக்க “வாடீ மாடிக்குப் போலாம்.” இவா ரெண்டுபேரும் போரா.

“அது என்ன வளயத்துல ரெண்டு சாவி?” “ஒண்ணு இந்தக் கதவுக்கு இன்னொண்ணூ மாடிப்படீல மேலே போனதும் அங்கே ஒரு கதவு இருக்குமே, அதுக்கும் பூட்டிருக்கு அதைத் தொறக்க. எலிமென்டரி மை டியர் வாட்ஸன்!” விளையாட்டா பெண்கிட்டே சொல்லிண்டே இவர் முதல்ல ஏறிப்போக இவள் பின்னாடியே. நான் அடுக்களைக்குள் போய் என்ன செய்யலாம்னு யோசிக்கப் போயாச்சு.

எல்லா ரூமையும்விட சமையக்கட்டு பெரீசு. 20க்கு 20. மூலைல பெரீய மித்தம் மாதிரி. அதுல அத்தனை பெரீய கங்காளம். வெங்கல பாத்திரம். எதுக்காம்? நீர் ரொப்பிக்க. ஒரு 200லிட்டர் பிடிக்குமோ? மேலேயே பிடிக்கும். ஆனா இது இங்கே இருக்கே எப்படி ரொப்புவா? சுவத்தில் மித்தம் பக்கமா ஒரு துளை வச்சிருக்கு. அதுலேந்து இந்தப் பக்கம் வாஷ்பேஸின் மாதிரி ஒரு சின்ன வாய்க்காலோட வச்சு கட்டினாப்புல. அப்பரந்தான் இந்த அர்ரெஞ்ச்மென்ட் புரிந்தது. அந்தண்ட மித்தத்துக்கு நடூல இருக்கும் கிணத்துல நீர் வாளீல இரைச்சு அதுல அங்கேந்தே ஊத்தினா இந்த கங்காளம் ஒரு 30 நிமிஷத்துல ரெம்பிடும். இங்கே சமையளுல்லுக்குள் எதுக்கு இத்தனை தண்ணீ தேவை? இவர் கிட்ட கேக்கவே வேண்டாம் எனக்கே தெரியும்.

ஆத்து பொம்மனாட்டிகளேல்லாம் இங்கே சமையளுல்லுக்குள் உக்காந்தே குளிச்சுடுவா. ஆம்பிள்ளைகள் நீர் எடுத்துக் கொடுக்க இவா ஜாலியா குளிக்கலாம். வெளீல இறைச்சு ஊத்தரவனுக்கு யார் குளிக்கரான்னு தெரியாது. குரல் குடுத்தாலொழிய. ஆத்து மனுஷாதானேன்னு உதவுவா. தப்பில்லையே! இப்படி நாப்பூரா நமக்காக உழைக்கும் பொம்மனாட்டிகளுக்கு தங்களால முடிஞ்ச கைங்கர்யமா இதை ஆம்பிள்ளைகள் செய்வா. இது இந்தப்பக்கம் ரெம்ப உண்டு. திருவாரூர்லேயும் சிலபேராத்துல பாத்திருக்கேன். கிணத்துல 6அடி ஆழத்துல தண்ணீர் கிடெச்சுடும். பக்கத்துல 100மீட்டர்ல காவேரின்னா ஓடிண்டிருக்கு! இன்னைக்கு ஷிமாளாவை குளிக்கச் சொல்லலாம். இப்படி யோசிச்சிண்டிருக்கப்போவே ஷியாமளா ஓடிவரா. “என்ன? அதுக்குள்ள மாடி அலுத்துப் போச்சா?”

“அம்மா! எங்கேயிருக்கே?” கேட்டுண்டே ஓடிவந்தவள், சமையக்கட்டில் பாத்துட்டு கிட்டக்க வந்து ரகசியமா “அம்மா அப்பாவோட மாடிக்குப் போனேனா? அங்கே பக்கத்தாத்து மொட்டை மாடீல ஒரு மாமி, அழகா உன் வயசுதான் இருக்கும். ஏதோ வெய்யல்ல காயப் போட வந்திருக்கா போலெருக்கு. அப்பாவைப் பாத்ததும் சீ”னு! எப்போடா வந்தாய்”னு மரியாதையில்லாம கேட்டுட்டா. அப்பாவும் கண்டுக்காம எல்லாம் சொல்ரார். இதான் எம்பொண் ஷியாமளா. மாமிக்கு நமஸ்காரம் சொல்லுன்னு என்னண்டை. அப்ரம் அவரை எனக்கு அறிமுகப் படுத்தாம ரெம்பநாள் கழிச்சு சந்திச்சுக்கராப்போலவும் ரெம்ப ஒருத்தருக்கொருத்தர் பழகினாப் போலவும் பேசிண்டிருக்கார். நீயும் வா, போய்ப் பாக்கலாம்”.

“வேண்டாம்டீ. அவா பேசிக்கட்டும். சித்தே போனதும், நாம ஃப்ராங்க்ஃபர்ட் ஏர்போர்ட்டுல வாங்கின சாக்லேட் டப்பாவுல ஒண்ணை எடுத்துண்டு போய் அவாத்துல நீயே நான் குடுத்தேன்னு குடுத்துட்டு வா. செய்யரீயா?” “செய்யரேன்மா. யார் அந்த மாமி?” குழந்தைகிட்ட என்னத்தைன்னு சொல்ல!

அவர்தான் ஆனந்தி. அவரைத்தான் என் சீனு கல்யாணம் பண்ணிண்டிருக்கணம். உயிருக்குயிரா காதலிச்சாராம். இவர் அம்மா ஒத்துக்கலை. திருவாரூர்ல வசதிப்பட்ட குடும்பம் நன்னா செய்வான்னு இவரை கட்டாயப்படுத்தி எனக்கு பாத்து வச்சுட்டா. அங்கே ஆனந்தியாத்துக்குப் போயி கன்னாபின்னான்னு “என் புள்ளைய வளைச்சுப் போட்டீயான்னெல்லாம் திட்டியும் செய்திருக்கா. இவா காதல் மொட்டுவிட்டு மலர்ந்ததை சொல்லியிருக்கார். இவர் மாடீல துணி உலத்தப் போரப்போ அவள் வடகம் இல்லை தேங்காய்க் கொப்பரை காயப்போட வரவும் அள்ளவுமா தொடர்ந்திருக்கு. சிலசமயம் சுவரேறிக் குதிச்சு அவாத்து மொட்டைமாடிக்குப் போய் சில்மிஷங்கள் செய்யத் துவங்கி கல்யாணம் செய்துக்கலாம்னு முடிவெடுத்து செயல் படுத்த முடியாம. “நான் உன்னைக் கல்யாணம் பண்ணிண்டு சென்னைக்கு வேல மாத்திண்டு கிளம்பினப்போ அவாத்து மாடீல காய்ஞ்சிண்டிருந்த கொப்பரைபோல் அவள் வாழ்க்கையை ஆக்கிட்டு ஒண்ணுமே நடக்காதுபோல் உங்கூட வந்துட்டேன், அந்த பாவம் என்னை சும்மா விடாது”னு என்னண்ட எத்தனை தடவை புலம்பியிருக்கார்! ஆனந்தி இன்னும் கலயாணமே பண்ணிக்கலையாம்.

என்னுடன் ஒவ்வொருதடவை இணையரச்சேயும் அவர் மனசில் இருந்தது என்னமோ ஆனந்திதான்! போகப்போக மாறிடும்னு நினைச்சேன். இங்கே ஒருக்கா இவரை அழைச்சிண்டு வந்து அவளை பாக்க வச்சாத்தான் அது நடக்கும்னு ஒரு நம்பிக்கை. ஆனமுட்டும் சொல்லியும் இவர் வரமாட்டேன்னு. இப்போ வந்துட்டம்.

“ஷியாமளா! அந்த பக்கத்தாத்து மாமி அப்பாவோட ஃப்ரெண்ட். ரெம்பநாளைக்கு அப்ரம் சந்திச்சுக்கரா. நாம போய் டிஸ்டர்ப் செய்யேண்டாம் கேட்டியா?” “சரீம்மா” உனக்கு பாத்டப் + ஷவர்ல ஒரே டயத்துல குளிக்கணுமா?” “அதெல்லாம் இங்கே இருக்காம்மா?” “இருக்குடி. வா.”