எனக்கு கல்பூரம் காட்டு

எனக்கு கல்பூரம் காட்டு!…

 ----------------------------------------

Thanks  to the original uploader.

ஸமுத்ரகரையோரம் இருக்கும் மணல்களையும், வானத்து நக்ஷத்ரங்களையும் எண்ணுவது  எப்படி அஸாத்யமோ… அப்படித்தான் நம் பெரியவாளுடைய அனுக்ரஹத்தை அனுபவித்த  ஜீவகோடிகளை எண்ணுவது!

திருச்சியை சேர்ந்த ஒரு பக்தை ஸ்ரீமதி  நாகலக்ஷ்மி. காமாக்ஷிதான் பெரியவா! என்ற அஸாத்ய நம்பிக்கை! ஆனால் பெரியவாளை  வெளியூரில் வந்து தர்ஶனம் பண்ணுவதற்கு மனஸு முழுக்க ஆசை இருந்தாலும்,  குடும்ப சூழ்நிலை அதற்கு இடம் கொடுக்கவில்லை.

திருச்சிக்கு  பக்கத்தில் ஏதோ ஒரு இடத்தில் பெரியவா முகாம். ஒருநாள் எப்படியோ ஸம்ஸார  சூழலிலிருந்து விடுபட்டு, பெரியவாளை தர்ஶனம் பண்ண அந்த முகாமுக்கு  வந்துவிட்டாள் அந்த அம்மா.

மத்யானவேளை. பெரியவா ஸ்ரீ  சந்த்ரமௌளீஶ்வரர் பூஜை பண்ணிய மேடையிலேயே ஒரு ஓரமாக அமர்ந்து கொண்டு, அங்கு  வந்தவர்களிடம் பேசிக் கொண்டிருந்தார்.

நாகலக்ஷ்மியும் ஒரு தட்டில்  கல்பூரத்தை ஏற்றிக்கொண்டு பெரியவாளான காமாக்ஷிக்கு, கல்பூர ஹாரத்தி  காட்டுவதற்காக, பெரியவாளுக்கு அருகில் சென்று ஹாரத்தி தட்டை உயர்த்தியதும்,  படக்கென்று பெரியவா முகத்தை வேறு பக்கமாக திருப்பிக் கொண்டுவிட்டார்!

‘யதேச்சையாக நடந்தது இல்லை’ என்பது போல், மறுபடி மறுபடி ஹாரத்தி தட்டு  உயரும் போதெல்லாம், பெரியவா முகத்தை வேறுபக்கமாக திருப்பிக்  கொண்டுவிடுவார்!

கடைஸியில், பெரியவா ஏதோ முகத்தை கொஞ்சம் காட்டிய  ஸமயத்தில், இந்த அம்மா ஹாரத்தி காட்டியதும், விருட்டென்று பெரியவா எழுந்து  உள்ளே போய்விட்டார்!

” அம்பிகே! என்ன மஹாபாவம் செய்தேன்? அம்மா! காமாக்ஷி! ஏம்மா இந்த ஸோதனை?..”

பாவம்! அழுது கொண்டே, ஸ்ரீ சந்த்ரமௌளீஶ்வரருக்கு பக்கத்தில் அமர்ந்திருந்த  ஸ்ரீ த்ருபுரஸுந்தரிக்கு அந்த ஹாரத்தியை காட்டிவிட்டு, கண்ணீரும்  கம்பலையுமாக முகாமுக்கு வெளியே வந்துவிட்டாள்.

“அம்மா…. அம்மா! நில்லுங்கோ! பெரியவா உத்தரவாறது…”

பின்னாலேயே ஒருவர் ஓடி வந்தார்…..

“என்னையா? பெரியவாளா?….. இருக்காது….”

நொந்த மனஸு, நம்ப மறுத்தது.

“ஒங்களத்தாம்மா….. கூப்படறார்…. வாங்கோ!..”

பெரியவா சுவரில் சாய்ந்தபடி அமர்ந்திருந்தார். தயங்கியபடி உள்ளே நுழைந்து நமஸ்காரம் செய்தாள்.

“எனக்கு காட்டணும்-னு கல்பூரத்தை ஏத்திட்டு, அங்க… பூஜைல அம்பாளுக்கு  காட்டிட்டோம்-னு கொறைப்பட்டுக்காதே! ம்….! இப்போ ஹாரத்தி எடு….”

கொஞ்சம் நிமிர்ந்து உட்கார்ந்து கொண்டார்.

தட்டு, கல்பூரம், வத்திப்பெட்டி எல்லாம் கைகள் நடுங்க, பையிலிருந்து வெளியே வந்தன!

ஆனந்தமும் ஒருவித ஷாக்-தானே!

இதோ…… தீபமங்கள ஜோதி நமோ நமோ….. !

ஜிலுஜிலுவென்று சுடர்விடும் கல்பூர தீபத்தை, பெரியவாளுடைய  திருமுகமண்டலத்தை நோக்கி உயர்த்தி அந்த தீப ஒளியில் பெரியவாளைப் பார்த்தாளோ  இல்லையோ…….

“அம்மா! அம்மா!…….”

மயங்கி விழாத குறையாக கண்களிலிருந்து கண்ணீர் ஆறாக பெருக, கன்னத்தில் போட்டுக் கொண்டாள் அந்த பரமபக்தை!

என்ன கண்டாள்?……

செங்கையிற் கரும்புவில்லும், மலரம்பும், பாஶாங்குஶமும் கொண்டு, பங்கயத்  திருவதன புன்னகையும் தான் கண்டு….. என்று ஸாக்ஷாத் பாரமாம்பிகையே அங்கு  ‘ஜம்மென்று’ அமர்ந்திருக்கக் கண்டிருக்கிறாள்!

நாம-ரூபமில்லாத ப்ரஹ்மம், வேண்டியவர் வேண்டியபடி, இஷ்ட ரூபத்தில் காட்சி கொடுக்கும், அவரவர் பக்திக்கேற்ப!