அடுத்தவா குடியை கெடுக்காதே!

அடுத்தவா குடியை கெடுக்காதே!

பெரியவாளை தரிசனம் பண்ணும் கூட்டத்தில் ஒரு வயஸான பாட்டியும் நின்று கொண்டிருந்தாள். பார்த்தாலே ரொம்ப ஸாத்வீக பாட்டி என்று தெரிந்தது.

வெள்ளை வெளேரென்று புடவை; நெற்றி நிறைய விபூதி; கழுத்தில் ஏகப்பட்ட ருத்ராக்ஷ, ஸ்படிக மணி மாலைகள்.

பெரியவாளை ரொம்ப வினயமாக நமஸ்காரம் பண்ணிவிட்டு எழுந்தாள். அவளையே கொஞ்ச நேரம் பார்த்துக் கொண்டிருந்த பெரியவா, பாரிஷதரிடம், “நம்ம உக்ராண ஸ்டோர் ரூம்லேந்து…. நூறு எலுமிச்சம்பழம் கொண்டா!…”அடுத்த பக்தருக்கு வழிவிட்டு நகரப் போன பாட்டியை, “இரு!” என்று கையமர்த்தினார்.

பாட்டிக்கும், மற்றவர்களுக்கும் ஒன்றும் புரியவில்லை. பாரிஷதர் திரும்பி வரும்போது ஒரு பெரிய மூங்கில் தட்டில், நூறு எலுமிச்சம்பழங்களோடு வந்தார்.

“அத்தன பழத்தையும்…. கூடையோ…ட.. அந்தப் பாட்டிட்ட குடு!..”

பாட்டிக்கோ ஒரே திகைப்பு! பகவத் ப்ரஸாதம்..ன்னா ஏதோ ஒண்ணோ, ரெண்டோ குடுப்பா! இதென்ன? கூடையோட நூறு பழமா!….

பாட்டி திருதிருவென முழித்து, பெரியவாளைப் பார்த்தாள்.

ஶாந்த ஸ்வரூபமான பெரியவாளுடைய முகம், இப்போது கோபத்தில் இறுகிப் போயிருந்தது!

“போ! எல்லாப் பழத்தையும் எடுத்துண்டு போ! ஏன்னா…..பாவம், நீ நெறைய்…ய எலுமிச்சம்பழம் காஸு குடுத்து வாங்க வேண்டியிருக்கோன்னோ?.…. ”

சுத்தி நின்று கொண்டிருந்தவர்களுக்கோ ஒண்ணுமே புரியவில்லை!

பாட்டியின் ஸாத்வீக வேஷம் கொண்டிருந்த முகமோ, இப்போது கொஞ்சம் விகாரமாக மாறியிருந்தது..

“…..துர்தேவதையை ஆவாஹனம் பண்ணி, பல பேரோட வீடுகள்ள வெச்சு, அவாளோட குடியைக் கெடுக்க வேண்டியிருக்கோல்லியோ? இந்த பழத்தையெல்லாம் அள்ளிண்டு போ! ஒனக்கு ரொம்ப உபயோஹமா இருக்கும்….”

காலாக்னியாக பொரிந்து தள்ளிவிட்டார்!

பாட்டி விக்கித்துப் போய் நின்றாள் !

தான்… பில்லி, ஸூன்யம் வைப்பது பெரியவாளுக்கு எப்படி தெரிந்தது? அவமானத்தால் அப்படியே கூனிக் குறுகிப் போனாள்.

ஆனால், பெரியவாளுடைய ஸான்னித்ய விஸேஷத்தால், அவள் உண்மையிலேயே மனம் திருந்தி அழுதாள்.

“தெரியாம தப்புப் பண்ணிட்டேன்..பகவானே! பெரியவா…..மஹா பாவி நான்! என்னை மன்னிச்சிடுங்கோ! எனக்கு நல்ல வழி காட்டுங்கோ பெரியவா!… இந்த துர்தேவதைகளோட பிடிலேர்ந்து என்னை மீட்டுடுங்கோ!”

(இந்த மாதிரி துர்தேவதைகளை உபாஸனை பண்ணி ஏவல், பில்லி, ஸூன்யம் வைப்பவர்கள், அந்த துர்தேவதைகளை ஏதோ மந்த்ரஸித்தியால் அடிமைப்படுத்தி விட்டது போல், மற்றவர்களுக்கு தோன்றும். ஆனால், உண்மையில், இவர்கள்தான் அந்த துர்தேவதைகளிடமிருந்து மீள முடியாமல் நாசமடைவார்கள்.

ஏனென்றால், அந்த துர்தேவதைகளுக்கு, இவர்களால் ஆஹாரம் (துர்கார்யம்) கிடைக்காவிட்டால், அதுகள் இவர்களையே த்வம்ஸம் பண்ணிவிடும்! எனவே ஸர்வேஸ்ரனான பகவானையோ, ஜீவன்முக்தர்களான மஹாத்மாக்களையோ, ஸத்குருவையோ பிரணாகதி பண்ணி கதறுவதைத் தவிர வேறு மார்க்கமே கிடையாது. அவர்களால் மட்டுமே இதிலிருந்து இவர்களை காப்பாற்ற முடியும்)

பாட்டி இப்படி பயந்து கதறியதும், “நான் இருக்க பயமேன்?” என்று சொல்லாமல் சொல்லி, கங்கையாய்க் குளிர்ந்தார்.

” நாராயண! நாராயண! ஒனக்கு தெரிஞ்ச அந்த, துர்தேவதை மந்த்ரத்தை ஒரு பசுமாட்டோட காதுல சொல்லிட்டு, அதை அப்டியே மறந்து போய்டு! இனிமே……இந்த பில்லி, ஸூன்யம், கீன்யம் இதெல்லாம் வேணாம், அதுனால வர…. பணமும் வேணாம்! ஸொச்ச வாணாள்ள ( வாழ்நாளில்) பகவன்நாமாவை மட்டும் சொல்லிண்டு இரு!…”

பாட்டிக்கு விபூதியை மட்டும் ப்ரஸாதமாக குடுத்தார்…..எலுமிச்சம் பழங்களை அல்ல!

மிகவும் வீர்யம் வாய்ந்த துர்தேவதைக்கான மந்த்ரங்களை ஒரு பசுவால் க்ரஹித்துக் கொள்ளவும், அந்த வீர்யத்தை செயலிழக்கச் செய்யவும் முடியுமென்றால், “பசு, கோமாதா, ப்ரத்யக்ஷ தெய்வம்” என்பதில் என்ன ஸந்தேஹம்?

பகவந்நாமாவும், பசுக்களும் அத்தனை தோஷங்களையும் த்வம்ஸம் செய்துவிடும் என்ற பெரியவாளோட திருவாக்கை எண்ணியெண்ணி, அனவரதமும் நாமோச்சாரணமும், பசு வந்தனமும், வயஸான பசுக்களை ஸம்ரக்ஷணமும் பண்ணுவோம்