சந்தோஷம்

26. சந்தோஷம் (சிறுகதை சீசன் 5)

 #ganeshamarkalam

என்னன்னு சொல்லத் தெரியலை. டல்லா இருக்கு. எதுலேயும் நாட்டமில்லை. படுத்துண்டே இருக்கலாம்போல். கண்ணை மூடினா அழுகை வரது. ஏன்னு கேப்பேள்! அதான் என்னன்னு சொல்லத் தெரியலைன்னு சொன்னேனே.

கொஞ்சநாளா இப்படித்தான். எங்கேயும் போப் பிடிக்கலை. டிவி பாக்கரேனே தவிர சேனலை மாத்திண்டே இருக்கேன். பாட்டுப் போட்டா பல்லவி முடியரத்துக்குள் அணைக்கரேன். புஸ்தகத்தை எடுத்தா மடீலே வச்சிண்டு எங்கேயோ வெறிச்சுப் பாக்கரேனாம்.

 பசியில்லை. சேப்பங்கிழங்கு வருவல்னு சொன்னா. ஆசையா வந்தேன். அதுகிட்டே கை போலை. “உங்களுக்கு என்ன பண்ரது?” கேக்கரா. பதில் தெரியலை. “இப்படியே இருந்தா கூட இருக்கரவாளுக்கும் பைத்தியம் பிடிச்சுடும்.” திட்டிட்டு இப்பத்தான் வெளீலே கிளம்பிப் போனா. 

நேத்து வைகுண்டத்தில் ஏகாதசீன்னுட்டு 4 பெருமாள் கோவிலுக்குப் போயிட்டு வந்தா. “இன்னைக்கு வெஸ்ட் மாம்பலத்தில் நாரயணீயம் படிக்கரோம். சாதம் வடிச்சு பருப்புப் பொடியும் வெண்டைக்காய் கறியும் வச்சிருக்கேன் சாப்டுக்கோங்கோ வர மணி 2 ஆலாம்.” கிளம்பிட்டா.

நாராயணீயம் இல்லைன்னா நவாவர்ணம். திருப்புகழ் படிக்கரோம்னு குன்றத்தூரில் ஒவ்வொரு படீலேயும் ஒரு பாட்டு. அங்கேயே சாப்பாடும். இப்படி அவாவா வாழ்க்கையை செட் பண்ணிண்டுட்டா. நான்தான். ரிடயர் ஆக 2 வருஷம் இருக்கு. “உங்களோட பேங்கு”ம்பாளே, இந்தியன் பேங்கில் உத்யோகம். வேலை செய்ய பிடிக்காம ஒரு மாசம் லீவில் இருக்கேன். மேனேஜர் வெசான். விடுப்பு வாங்கிண்டு செட்டில் பண்ணிண்டு வந்துடலாம்னு யோசனை. முடிவெடுக்கலை. எதுலேயும் நாட்டமில்லைன்னு சொன்னேனே. வேலையை விடுவதிலும் சரி வேலைக்கு போகவும். ரெண்டும் கெட்டான்.

இதுக்கெல்லாம் காரணம் இருக்கணும், உள் மனசு சொல்லித்து. ஆத்தில் பிக்கல் பிடுங்கலில்லை. என்னையும் சரி எங்காத்தையும் நன்னாத்தான் கவனிச்சுக்கரா. ஒரே போண். மாப்பிள்ளையோட மும்பையில். அவருக்கு நல்ல வேலை. இவளும் ஆத்துலேந்தே என்னவோ செஞ்சு காசு வரது. குழந்தை பாக்கியம் ஆலை. 2 வருஷம்தான் ஆச்சுன்னு அவா கண்டுக்கலை. காலா காலத்தில் பேரனோ பேத்தியோ கையில் தவழாதது குறையோ? தெரியலை. வயசான அப்பா, கும்மோணத்தை விட்டு வரமாட்டேன்னு பிடிவாதம். அப்பப்போ உடம்பு படுத்தும். எனக்கு ஷுகர் பிபின்னு மாத்திரை சாப்டாரது. பணப் புழக்கம் கம்மிதான். பெரும்படி சிலவுன்னு இல்லை. அப்பார்ட்மென்ட் வாங்கிடணும்னு சித்தே அகலக்கால் வச்சுட்டேன். EMI இன்னும் 8 வருஷம் இருக்கு. ரிடயர் ஆனப்புரம் எப்படி கட்டுவேனோ?

கல்பனா சிக்கனம்னா அத்தனை சிக்கனம். கடைசீ காலத்தில் இருக்க சொந்த வீடு வேணும்னு பாடுபட்டாள். 3 பெட்ரூம். வச்சிண்டு என்னத்தை பண்ண? இத்தனை பெரீசா வாங்கியிருக்கப் பிடாதோ? இப்படி மனசை குடையும். இது ஒரு பக்கம். நாட்டு நடப்பை பாருங்கோ. ஒண்ணுமே சரியில்லை. இல்லாததுக்கு ஆர்ப்பாட்டம், அடிதடி.

இதெல்லாத்தையும் மறக்கத்தானே புருஷா வேலைக்குப் போவா? வாஸ்த்தவம். என் கேகே நகர் ப்ரேன்ச்சில் என்ன நடக்கரது? அடிக்கடி சிஸ்டெம் வொர்க் செய்யாது. கூட்டம் வந்து உக்காந்திருப்பா. நாங்களும் டெக்னிக்கல் ஸ்டாஃபுக்கு போன் செஞ்சுட்டு உக்காந்திருப்பம். திட்டுவா. என் பொறுப்பில் லாக்கர் ரூம். கார்த்தாலேயே வந்துடுங்கள். வச்சது இருக்கான்னு தொட்டுப் பாக்க. அதுக்கு கழுத்துலேயே மாட்டிக்கலாமே? மேனேஜருக்கு கேஷியர் ஷைலஜா மேல் ஒரு இது. அவள் லீவில் போனா எங்க மேல் எரிஞ்சு விழுவன். அவன் மேல் கம்ப்ளெயின்ட் போயிருக்கு. பாலிடிக்ஸ்.

ஸ்ட்ரெஸ். ஏதாவது செஞ்சாகணும். ஆத்தில் மனம் விட்டுப் பேசலாமே? தோணும். அவளும் அட்வைஸ் செய்வள். மின்னே ஒருக்கா பேசரச்சே “வேலையை மட்டும் விட்டுடாதீங்கோ. நமக்கு வரும்படி தேவை. இத்தனை வயசில் நான் வேலைக்குப் போமுடியாது”. கட் அண்ட் ரைட்டா சொன்னா. “ரொடீனை விட்டு விலகி புதுசா எதுலேயாவது ஈடுபாடு காட்டுங்கோ”. அப்படித்தான் திருப்புகழ் அன்பர்களில் ஐக்கியமானா. எனக்கு அப்படிப் போகப் பிடிக்கலை. “தமிழ் பிராம்ணா திண்ணைன்னு இதோ பாருங்கோ விதவிதமா வரது. மெம்பர் ஆகிக்கோங்கோ”. சகிக்கலை. கன்னா பின்னான்னு சிறுகதை ஒருத்தர். அன்னைக்கு ஒரு கதை. கடைசீலே பேசிண்டிருந்தது எல்லாம் பிசாசுன்னு முடிஞ்சது.

பாத்தேன். இவளும் மத்தியானத்துக்கு மேல்த்தான் வருவா. GN செட்டி ரோடுக்குப் போய் தியாகராஜனை பாத்து பேசிண்டிருந்துட்டு வரலாம்னு தோணவே கிளம்பரேன். என்னொத்த வயசு. பல்லாவரம் கம்பேனியில் இருந்தான். வாலன்டரி வாங்கிண்டுட்டான். பிள்ளை சிங்கபூரில் இருக்கான். போவன். எங்க ரெண்டு பேருக்கும் ஒத்துப் போகும். “வாடா சுந்து! ஜீவா பார்க்கில் மீட் செய்யலாம்”. ஏன் ஆத்துக்கு கூப்பிடலையா? கேப்பேளே? பார்க்கில் உக்காந்துண்டுதான் பெசுவம். ஆத்துக்குப் போனா மாமி காபி போட்டுத் தருவா. கசக்கும். மின்னே ஒருக்கா “நானும் வரேன், நீங்க பேசரச்சே நான் வாக்கிங்க் பண்ணுவேன்.” பிடிவாதமா வந்தா. எங்களுக்குத் தெரியாம ஃப்ளாஸ்க்கில் காபி. அதை குடிச்சுட்டு வயிய்த்த பிறட்டித்து. இன்னைக்கு என்ன ஆகுமோ? எதுக்கும் தயாரா கிளம்பிப் போனேன்.

நான் போரத்துக்குள் அவனே வந்து உக்காந்திண்டிருக்கான். மாமியக் காணம். “என்னடா? எப்படி இருக்காய்? கேக்க அவன் கையப் பிடிச்சிண்டு என் மனசில் இருக்கும் எல்லாத்தையும் கொட்டிட்டேன். 

பொறுமையா கேட்டான். முடிச்சதும் ஒரு 34 செகண்ட் கேப் விட்டூட்டு “இவ்வளவுதானா இன்னும் இருக்கா?” “இப்போதைக்கு இவ்ளோதான்”. “வாழ்க்கையில் சந்தோஷமே இல்லை. சரி சந்தோஷம்னா என்ன? முதல்லே அதைச் சொல்லு. அப்புரமா அது ஏன் இல்லைன்னு ஆராய்வோம்”.

“சந்தோஷம்னா கவலையில்லாம ஜாலியா ஃபீல் வரணும், எதுலேயும் இன்டெரெஸ்ட் குறையப் பிடாது, பிர்ச்சனை இல்லாம நாட்கள். விஸில் அடிக்கத் தோணணும்”. “சரி. நல்ல விளக்கம், இதெல்லாம் இல்லாம ஆய்ப்போச்சா என்ன?” “ஆமாம். மிந்தாநேத்து சேப்பங்கிழங்கு டீப் ஃப்ரை செஞ்சிருந்தா. மின்னெல்லாம் ஒரு மண்டு மண்டுவேன். அதுவே அஸூயயா இருந்ததுன்னா பாத்துக்கோ.” “மாம்லா சீரியஸ் போலேருக்கு”. 

“உனக்கும் இப்படி ஃபீல் ஆகுமாடா தியாகு?” “பின்னே! என் பிர்ச்சனை சொன்னா நீ அலண்டு போயிடுவாய். ஒரு ஷேர் ஆட்டோ ஏறி, மாம்பலம் ஸ்டேஷனில் இறங்கி எலெக்ட்ரிக் ட்ரெயின் பிடிச்சு நங்கநல்லூரில் உங்காத்துக்கு வந்து உன்னண்டை கொட்டலாம் போல விரக்தி அப்பும். நீயோ ஆபீஸ் போரவனாச்சே! அதான் வேண்டாம்னு”.

“உனக்கென்ன பிர்ச்சனை? ஆத்தோட வந்துட்டாயே. அடிக்கடி பையனப் பாக்கப் போரேன்னு ஜாலியா சிங்கப்பூர் போயிடராய்”. “சொல்ரேன் கேளு”.

“மாமிக்கு முடக்குவாதம். ஆத்துக் காரியங்களை நானும் செய்யரேன். கூட என் மாமியார் வந்து தங்கியிருக்கா. படுத்த படுக்கையா. அவாளை பாத்துக்கணும். எனக்கும் மின்னே மாதிரி இல்லை. பைபாஸ் பண்ணிண்ட நல்லதுன்னு சொல்ரான் டாக்டர். போன வாட்டி சிங்கப்பூர் போயிருந்தப்போ மாட்டுப்பொண் சித்தே வாய்த் துடுக்கா பேசிட்டா. மனசு ஆடிப்போச்சு. அவள் பேசினது பரவாயில்லை, கேட்டிண்டிருந்த என் புள்ளை அவளை கண்டிக்கலை. அதான் தாங்க முடியலை. இனிமேல் போகப் புடிக்கலை.

 அப்பார்ட்மென்டில் பிர்ச்சனை. ட்ரெயினேஜ் அடைச்சிண்டு. நாளைக்கு மாமியைப் காமிக்க டாக்டரை அழைச்சிண்டு வரணும். சிலவு மலைபோல் ஆரது. சம்பாத்தியம்னு ஒண்ணும் இல்லை. அவசரத்தில் வாலன்டரி வாங்கிண்டுட்டேனோன்னு இருக்கு”.

“போதும்”. என் நிலமை தேவலை போலேருக்கு. மனசில் தோணித்து சொல்லிட்டேன். “ஆமாம் சுந்தா. உண்மை அதுதான். எப்பவுமே யாராவது நம்மைவிட அதிகமா துக்கப் படரவா, கஷ்டப் படரவா இருப்பா. அது தெரிஞ்சா நம்ப பிர்ச்சனை தூசுமாதிரி படும். அதுக்குத்தான் துக்கத்தை, பிர்ச்சனைகளை பகுர்ந்துக்கணும்னு சொல்லுவா. ஒரு கம்பேரிசன் கிடைக்கும். நிம்மதியும்.

 பக்கத்தாத்துலேயும் விளக்கு எரியலைன்னா நம்மாத்துக்கு கரென்ட் போச்சேன்னு கலங்க மாட்டோம் அதுமாதிரித்தான் இதுவும்”.

எத்தனை ஈஸியா புரிய வைக்கரான் இவன்! “அதுக்காக சந்தோஷமா இல்லைன்னு சொல்லலை. எனக்கும் சந்தோஷமா இருப்பது எப்படின்னு தெரியும். அதுக்கு பல வழிகள் இருக்கு”. “சொல்லுடா நானும் தெரிஞ்சுக்கரேன்”.

ஒண்ணு! கெட்டது எது நடந்தாலும் அதில் ஏதோ ஒரு நல்லதும் ஒளிஞ்சிண்டிருக்கும். புள்ளையாத்துக்கு போப் போரதில்லை, இப்படி உறவு கசந்துடுத்தேன்னு பட்டது. ஆனா இனிமேல் கைக்காசு போட்டுண்டு சிங்கப்பூர் போர சிலவு கிடையாதுன்னு நினைச்சா அதி குஷியாப்பூடும். என் நிலமையில் காசு மிச்சமானா நல்லதுதானே! இவள் முழங்காலில் தேய்க்கன்னு ஆயுர்வேதத்தில் எண்ணை தந்திருக்கான். பாட்டில் 230ரூ. பெரீய முழங்காலா! ரெண்டு வாரம்தான் வரது பாத்துக்கோ”.

“ரெண்டாவது! சின்னச் சின்ன விஷயங்களை அனுபவிச்சு சந்தோஷிக்கக் கத்துக்கணும். நமெக்கெல்லாம் இப்ப பெரீசா ஒண்ணும் வானத்தை பிச்சுண்டு வந்து விழுந்து குதூகலப்படுத்தப் போவதில்லை கேட்டியா? படிச்சு பட்டம் வாங்கியாச்சு. கல்யாணம் பண்ணிண்டு பெண் சுகம் அனுபவிச்சாச்சு. குழந்தையை பெத்து கொஞ்சியாச்சு. அவன் வயித்தில் ஒண்ணு பொறந்து மடீலே போட்டூண்டாச்சு. 

இதெல்லாம் குதூகலமான மேட்டர்ஸ்தாம். வாழ்க்கையில் எதிர்பார்ப்பையும் பிடிப்பையும் கொண்டு வந்து தந்த விஷயங்கள். வேலை செய்யரப்போ கிடச்ச பாராட்டு, சம்பள உயர்வு எல்லாமும் இதில் அடங்கும். அதுமாதிரி இப்போ என்ன? வா இன்னொரு கல்யாணம் பண்ணிக்கலாம்னு போலாமா? ஆனா தினம் குதூகலத்தை வரவழைக்க சிலது நடக்கும். ஆத்துக்குள் பேஷன்ட் இருக்காத்தான். ஆனா எங்காத்து மாமி சேப்பங்கிழங்கு டீப் ஃப்ரை செஞ்சு தந்தா ரசிச்சுச் சாப்பிடுவேன். அந்த 15 நிமிஷம் சந்தோஷமா கழியும். இன்னைக்கு முட்டி வலி சித்தே குறைஞ்சா மாதிரி இருக்கூம்பா. அதைக் கொண்டாட பாயசம் வச்சு குடிப்பம். அது மாதிரி 8 விஷயம் கிடச்சுட்டா 2 மணிநேரம் குதூகலம்தான். இப்படி நிறைய விஷயங்கள் தினம் நம்மை கடந்து போவதை புரிஞ்சிப்பாய். அத்தை கெட்டியா பிடிச்சுக்கணும்”.

“மூணாவது! பிர்ச்சனை வந்துண்டே இருக்கும். எல்லாத்தையும் நீதான் சால்வ் செய்யணும்னு நினைக்கப் பிடாது. எல்லாத்தையும் கடவுள் தோளில் வச்சுடணும். சுவாமி படத்துக்கு முன்னாடி நின்னுண்டு விஷயத்தை, நடந்ததை சொல்லி “நீ பாத்துக்கோ எனக்குத் தெரியாது”ன்னு சொல்லிடணும். எந்த சுவாமிப் படம்னு கேக்கப் பிடாது. உனக்கு எது இஷ்ட தெய்வமோ. பிள்ளையார், முருகன், பாலகிருஷ்ணன், ஆஞ்சநேயர்”. “நீ இப்படிப் பண்ரயா?” “மின்னேல்லாம் செஞ்சேன். இப்போ அதைக்கூட செய்யரதில்லை. பிர்ச்சனையை தீக்க வேண்டியது அவன் வேலைனு முறையிடுவதையே விட்டாச்சு. அவன்தான் எல்லாத்தையும் இன்னைக்கு இல்லைன்னா நாளைக்கு தீத்து வைக்கரானே”.

“பாரேன். உன் போன் வந்தது. கிட்டத்தட்ட 3 வருஷத்துக்கு அப்புரம் நீ வரேன்னு சொன்னாய். மகிழ்ச்சியா இருந்தது. நீ கிளம்பி இங்கே வர 40 நிமிஷம் ஆகும்னு தெரிஞ்சும் உடனே கிளம்பி இங்கே வந்து உக்காந்துட்டேன். உன்னோட பேசிண்டிருந்த இந்த 30 நிமிடம் எனக்கு முக்கியம். அதுமாதிரி உனக்கும் நிறைய சின்னச் சின்ன விஷயங்கள் கிட்டும். பிடிச்சுக்கோ. சந்தோஷமான தினங்கள் தேடுவதை விட்டூட்டு மகிழ்ச்சியான தருணங்களை தேடிப்பிடி. வெண்பொங்கல் சாப்பிடரச்சே நடுவில் டக்குன்னு கடிபடும் ஒரு முழு மிளகு. அதுமாதிரித்தான் சுவாரஸ்யமான வாழ்க்கையில் பிரச்சினை. ஆனா அந்த மிளகில்லைன்னா பொங்கலே இல்லை”.

இதெல்லாம் உனக்கு யாருடா சொல்லிக் கொடுக்கரா? நினைச்சிண்டேன். மாமி ஃப்ளாஸ்க்கோட மொள்ள நடந்து வரா. முட்டு வலி கண்ணில் ததும்ப. அன்னைக்கு என்னமோ அவாத்துக் காபி நன்னா இருந்தது.

ஆத்துக்கு வந்தவன் சமைச்சு வச்சதை ஒரு வெட்டு வெட்டினேன். அவளும் பசியா வருவள்னு காலிஃப்ளவர் வெட்டி கடலைமாவு கரைச்சு பஜ்ஜி போட்டு வச்சேன். போன் போட்டு சொச்ச லீவை கேன்ஸல் பண்ணிட்டு நாளைலேந்து வருவேன்னு பேங்க் மானேஜராண்டை சொல்லச் சொன்னேன். நாளைக்கு போட்டுண்டு போக நல்லதா பேன்ட்டும் முழுக்கை சட்டையும் எடுத்து வச்சிண்டேன். மேட்சிங்கா. எப்பவோ வாங்கின ஹொம்மே பெர்ஃப்யூம் அடிச்சுக்கலாம்னு தேடி வச்சிண்டேன். அந்த ஷைலஜா கிட்டே மானேஜர் வழியரா மாதிரி என்னதான் இருக்கு? கண்டு பிடிச்சுடணும். என்னையா நீ வெசாய்? நாளைலேந்து ஷைலஜாவோட ஒருலவ் ட்ரையாங்கிள் க்ரியேட் பண்ணி அவனுக்கு டஃப் ஃபைட் தரணும்.

இதெல்லாம் தியாகராஜன் சொல்லித் தரலையேன்னு உங்களுக்கு படும். நாமளும் வாழ்க்கையில் பிடிப்பை ஏற்படுத்திக்க சுயமா ஏதாவது சிந்திக்கணுமா வேண்டாமா?