புஃபே ப்ரேக்ஃபாஸ்ட்

1. புஃபே ப்ரேக்ஃபாஸ்ட் 

(சிறுகதை சீசன் 5)

இன்னக்கு சீக்கிரமே எழுந்து போய் நன்னா மொக்கிடணும்னு முடிவெடுத்தாச்சு. போர இடத்தில் என்ன கிடைக்குமோ?

சண்டை போட்டு ப்ரேக்ஃபாஸ்ட்டையும் ஆஃபரில் சேர்க்க தர்க்கம் பண்ணினது ஞாபகம். ட்யூரிஸ்ட் சீசனாம், ரூம் வாடகையே ஜாஸ்த்தி. 20நா புக்கிங்க்னுட்டு லாங்க் ஸ்டே கன்செஷன் தந்தான். வாரம் 6 உருப்படிகள் ஃப்ரீயா லான்றி. ரூமுலேயே தினம் ரெண்டு கப் காபீ. காலை உணவு மட்டும் தனியா சார்ஜாம். வந்ததே கோவம். வேற இடம் பாத்துக்கரேன்னதும் இறங்கி வந்தான். அதான் முதநா முத ப்ரேக்ஃபாஸ்ட் எப்படி, என்னத்தை தருவான்னு கிலேசம்.

0630லேந்து ரெஸ்டுரான்ட்டுக்கு வரலாம்னு அட்டை காமிச்சது. எழுந்து குளிக்க 7ஆகித்து. 8 மணிக்கு அழைச்சிண்டு போக கார் வரும். அதான் சாப்பிட கிளம்பிட்டேன்.

பெரீய ஹால், சுத்தீ தோட்டம். சித்தே தள்ளீ சின்னதா மலை. ரம்மியமா. மலை ஃபேஸிக் ரூம்னா காஸ்ட்லீயாம். கம்மி விலைக்கு ஒரு மூலையில் எனக்கு. வந்தப்போ கவனிக்கலை. பயணக் களைப்பு. தூங்கியாச்சு. இப்போ ரூமை மாத்தித் தருவானா? பாக்கலாம். முதலில் ப்ரேக்ஃபாஸ்ட். நிச்சயம் இட்லி பொங்கல் வடை கிடையாது. வேற?

ஐரோப்பியன் மெனு. புஃபேயாம். ப்ரெட் மட்டும் 8 வகை. கேக்கும். கட் ஃப்ரூட்ஸ். ஃப்ரோஜன் ஃப்ரூட்டும். பாத்தப்பவே நாக்கில் ஜலம் ஊறித்து. 3 வகையான சீஸ், மெல்லிசா ஸ்லைஸ் செஞ்சு. யோகர்ட், 3 வகை. ப்ளைன், அப்புரம் வகைவகையா பழம் கலந்து. எல்லாத்துலேயும் ஒண்ணு எடுத்துண்டேன். கார்ன் ஃப்ளேக்ஸ் வேண்டாம்னு பட்டது. அப்புரம் வாழைப்பழம். ஆப்பிள். கடைசீலே சாப்பிடலாம். இல்லை லவுட்டிண்டு ரூமுக்கு கொண்டு போலாம். ஜாம், மார்மலாத சின்ன பாட்டிலில். ஆலிவ்ஸ் பாக்கலை, பக்கத்து டேபிளில் ஒருத்தன் சாப்பிடுவதை பாத்ததும் நம்ப கண்ணுக்கு ஏன் படலைன்னு பட்டது.

எடுத்துண்டு வந்தது பிளேட்டில் அடசலா. இதை முடிச்சுட்டு இன்னொரு ரவுண்ட் போலாம். அப்போதான் ஞாபகம் வர ஃப்ரூட் ஜ்யூஸ் இருந்ததே கிளாஸில் எடுத்துக்கணும்னு நினெச்சது சீஸ் பாத்ததும் அங்கே தாவினதில் மறந்துட்டமே! செகண்ட் ரவுண்ட் உக்காரலை ஒரு குண்டுப் போண் வந்து “காஃபீ”ன்னு கேட்டது. “ப்ளாக், நோ ஷுகர்!” வெளிநாடு வந்ததை பிரகடனப்படுத்தரா மாதிரி சொல்ல “ஷ்யுர்”னு என் கப்பை எடுத்து ஊத்தித் தந்தா. ஆத்தில் ப்ளாக் காபி கேட்டு திட்டு வாங்கிண்டது ஞாபகம்.

ப்ளாக் காபி ஒண்ணும் சிரமமில்லைதான். “எல்லாரும் மாதிரி குடிக்காம ப்ளாக் என்ன வேண்டிக் கிடக்கு?” வள்ளுன்னு விழுந்தா. போர போக்கில் இன்னொண்ணும். “ப்ளாக் காபி குடிச்சா இன்னும் கருப்பாகிடுவேள்”. அதைக் கூட பொறுத்துக்கலாம். “இப்பவே சகிக்கலை!” ஸ்பஷ்டமா காதில் விழுந்தது. இங்கே தெகிரியமா வாங்கிக் குடிக்கலாம்.

ரெண்டாவது வாட்டி ஆலிவ்ஸ், ஹேஷ் ப்ரவுன்ஸ், சமூசா எல்லாம் பார்த்தேன். மொக்கை மொக்கையா ரெட் க்ரேப்ஸும். சிலதை அப்புரம் கொண்டு வந்து வச்சிருக்கான் படவா. சொன்னால் 4 விதமா ஆம்லேட் போட்டுத் தரா. பிராம்ணா பாஷையில் கதை சொல்லிண்டே ஆம்லெட் ஆர்டெர் செஞ்சேன்னு எப்படி எழுத? எடுத்துண்டு, ஒரு கிளாஸில் ஆரஞ்ச் ஜ்யூஸும் இன்னொண்ணில் ட்ராபிகல் ஜ்யூஸும் பேலன்ஸ் செஞ்சுண்டே வந்து உக்காரரச்சேதான் அவளைப் பார்த்தேன்.

சிலரைப் பாத்தா சட்டுன்னு மனசை என்னவோ சுண்டி இழுக்கும். என் மனசு சின்னதா பிஞ்சு போய் அவள் கிட்டே ஒட்டிண்டதே! அப்படி என்னத்தை கண்டுட்டாய்னு கேக்கலாம். சின்ன தேகம், வந்த இடத்தில் பலர் நம்மூர்காரா போல் தென்பட்டாலும் அவள் கும்மோணத்து வெள்ளைக்காரி மாதிரி, தமிழ் லுக்ஸ். லைட் க்ரே ட்ரௌசர்ஸ், மெல்லிசா பூப்போட்ட சட்டை, மேலே ஹாஃப் ஜாக்கெட், கலர்ஃபுல்லா. அவள் கண்கள்லேந்து என் கண்களை அகற்ற முடியலை. அத்தனை வனப்பு, விவரிக்கப் போவதில்லை புரிஞ்சிக்கணும், நீண்ட கேசம் வேற. என்னோட வீக்னெஸ. ப்ளேட்டில் ரெண்டு டோஸ்ட் வச்சு பழங்களோட பிடிச்சிண்டு வந்து நான் இருந்த டேபுளுக்கு எதுத்தாப்போல் 3 டேபிள் தள்ளீ வெளிச்சமா உக்காந்துக்கரா.

வரவா போரவால்லாம், “பொஞ்சூர்:”னு ஃப்ரென்சில் க்ரீட் செஞ்சுக்கரா. அவளும். கிட்டக்கே இல்லையே நாமளும் குட் மார்னிங்க் சொல்ல முடியலையேன்னு வருத்தமா பட்டது வாஸ்த்தவம். ஆனா பாருங்கோ என் பக்கமா யதேச்சயா பாக்க ஒரு சிரிப்பு ‘இந்தா வச்சுக்கோ’ன்னு தந்துட்டு சாப்பிட ஆரம்பிச்சா. அவளைப் பாத்துண்டே என் பிளேட் காலியாச்சு. காபியை சிப்பிண்டு அவளையே சங்கோஜப்படாம நோட்டம் விட்டூண்டு.

தனியா மொரீஷியஸில் என்ன செய்யரா? வேலையா வந்தாளோ? எந்தூரோ? கூட யாருமில்லையா? வேலையா இல்லை ஊர் சுத்துவாளா? தனியா பொண்கள் சுற்றுலா இப்பெல்லாம் சகஜம். இவளைப் பத்தி இன்னும் தெரிஞ்சுக்கணுமேன்னு ஆவல். ப்ரேக்ஃபாஸ்ட்டுக்கு இன்னும் பலர் வர, டேபிளேல்லாம் நிரம்ப உக்காந்திண்டே இருந்தா பிழைப்பு கெட்டுடும்னு எழுந்துண்டேன்.

ஆபீஸுக்கு போர வழீலேல்லாம் அவள் உருவம்தான் கண் மின்னே ரீங்காரம். ‘கொய்’யூன்னு.

அடுத்த மூணு நாளும் நான் புஃபே போவதும் அவள் வந்துட்டாளான்னு கண் அலை மோதுவதும், முடிச்சுட்டு எழுந்துக்கச்சே சாவகாஸமா அன்ன நடை போட்டுண்டு அவள் வருவதும், என் டேபுளுக்கு கிட்டக்காலே போமாட்டாளா, குட் மார்னிங்க் வச்சு “ஜாயின் மீ”ன்னு கேக்கலாம்னு நான் ஏங்குவதுமா கடந்தது. ஒண்ணும் நடக்கலை, ஏமாத்தம் மிஞ்சித்து. ஆனா என் பக்கமா பாத்து சிரிப்பதை மட்டும் அவள் விடலை. அப்போ அவளுக்கும் என்னோட பெசணும்னு ஆவலோ? நாளைக்கு நாமளும் லேட்டா வந்து அவள் உக்காந்தப்புரம் நாமாளா அவ டேபிளுக்கு போய் “மே ஐ ஜாயின் யூ?”ன்னு கேட்டுடலாம்.

மத்தாநா வெள்ளிக்கிழமை அவளைக் காணோம். என்னை அழைச்சிண்டு போக கார் வேற வந்துட “அட போடா, ரூமை காலி செஞ்சுட்டுப் போயிட்டா”ன்னு கிளம்பினேன். இப்படித்தான் வாழ்க்கையில் நாம பல ஏமாற்றங்களை சந்திப்பம் அதில் இதுவும்னு வச்சுண்டேன். இப்படி மின்னே நடந்து மனசு இறுகிப்போய் நாளாச்சு.

அன்னைக்கு ஞாயித்துக்கிழமை. ஒண்ணும் ஜோலியில்லை, பக்கத்தில் மாலில் காலார சுத்தலாம்னு கிளம்பினா அவள்தான் இன்னொரு பொண்ணோட ஹோட்டல் வாசலில் நிக்கரா. அந்தப் பொண் பக்கத்தில் இவள் இன்னும் எடுப்பா, அழகா! நான் வருவதைப் பாத்துட்டு சிரிச்சா. கொள்ளை கொள்ளும் முகஜாடை அந்த குறுஞ்சிரிப்பினால் இன்னும் படோடாபமா ,மலர்ந்து விட்டுண்ட அதிசயத்தை பார்த்தேன். மாலுக்கு போகாம சித்தே தள்ளி நானும் நின்னுண்டு, ஹோட்டலுக்கு வரும் டாக்ஸி நம்பரையெல்லாம் மனப்பாடம் செஞ்சுண்டு. கூட நிக்கரவள் எப்போ கிளம்புவா நாம போய் பெசலாம், அவளும் வரேன்னா சேர்ந்தே மாலுக்கு போலாம்னு நப்பாசை. அப்படி முட்டாத்தனமா 40 நிமிஷம் கால் கடுக்க நின்னதும் சட்டுன்னு அவளும் அவ நண்பியும் உள்ளே போயாச்சு. இனிமேல் எப்படி? அதான் ரூமை காலி செய்யலையே! நிச்சயம் ப்ரேக்ஃபாஸ்ட்டுக்கு வருவள். மனசை தேத்திண்டாச்சு.

மாலில் அவ்வளவா கூட்டம் இல்லை. இந்தூரில் தோல் பூரி பிரஸித்தமாம். அதை வாங்கித் திங்கலைன்னா விநோதமா பாக்கரா. செஞ்சுபுடலாம். வேக வச்ச கடலை பருப்பை பிசைஞ்சு மஞ்சப்பொடி தூவி வெத்து மைதா மாவு ரொட்டீலே தடவி, உப்பு காரம் தூவி சுறுட்டி எண்ணையில் பொரிச்சுத் தரான். வேண்டாம்னு சொல்லிடலாமான்னு தோணித்து. திட்டுவான். வாங்கிச் சாப்டேன். பரவாயில்லைன்னு பட்டது. 25 ரூபா, நம்மூரில் 60. சாப்டூட்டு திரும்பிப் பார்த்தா அவள் கொஞ்ச தூரத்தில் ஒரு ஆளோட போயிண்டிருக்கா. அவளை விட குட்டையான ஆள், பருமனா, கருப்பா, சுருள் சுருளா ஸ்ப்ரிங்க் முடி, முகம் சரியாத் தெரியலை, கையில் வாக்கர் பிடிச்சிண்டு மொள்ள. இவள் அவன் ஸ்பீடுக்கு தோதா அடி எடுத்து வச்சிண்டு, சின்ன பவுண்டனுக்கு பக்கத்தில் பென்ச்சில் உக்காரப் பாத்தேன்.

இப்போ எப்படி போய் பேச? கூட யாரோ? ப்ரேக்ஃபாஸ்ட்டில் பாத்துக்கலாம்னா. அவள் யார், இங்கே இந்த ஹோட்டலில் எதுக்கு. கூட பெசிண்டிருந்த பொண் யார், இவன், இப்போ கூட வந்தவன் யார்னு தெரிஞ்சிண்டுடணும். அழகான போண் இப்படி தூர தெசத்தில் நட்பானா நல்லதுதானே? நட்பாக்கிண்டு என்ன செய்யப் போராய்னு கேக்கலாம். அது அப்புரத்துக்கு அப்புரம். இத்தனை வயசானப்புரமும் தெகிரியமா ஒரு மனுஷி கிட்டே போய் பெச கூச்சம்?

மறுநா திங்கட்கிழமை. சரியா 715க்கு ப்ரேக்ஃபாஸ்ட்டுக்கு போயாச்சு. 10 நாளா ஒரே விஷயங்களை தின்னுண்டு நாக்கு செத்துடுத்தோன்னு கவலை. அதை மறக்க கரெக்டா அவள் வந்தாள். சொல்லி வச்சாப்போல் தள்ளீ 4 டேபிள் காப் விட்டு உக்காந்துக்க, அவள் பிளேட்டில் ஆம்லெட்டும் ப்ரெட்டும். யோகர்ட் இல்லையோ? நான் வச்சிண்டிருந்ததை சீக்கிரமா வாரி வாயில் அடைச்சிண்டு ரெண்டாவது ஹெல்ப்பிங்க் எடுத்துண்டு அப்போதான் வந்தாப்போல் அவள் டேபிளுக்கு கிட்டக்கே போய் “மே ஐ ஜாயின் யூ?” “பை ஆல் மீன்ஸ்” அப்படீன்னான்னா பாத்துக்கோங்கோ!

“ஐ சா யூ இன் மால் யெஸ்டர்டே”. “யெஸ்! ஐ வாஸ் தேர் வித் மை ஹஸ்பெண்ட்”. மனசை இப்பவும் சுண்டித்து ஆனா வேற விதமா! வேலை நிமித்தமா வந்தாளாம். 1 வாரம் கான்ஃபெரென்ஸ் முடிஞ்சு கடைசீ 3நா அவள் ஹஸ்பென்டும் வந்து சேர்ந்துண்டானாம். இவள் ஸ்பேனிஷ். கனவன் ஆப்பிரிக்கன். பக்கவாதம் வந்து படுக்கையில் ஒரு வருஷம் கிடந்துட்டு இப்பத்தான் சித்தே நடக்கரானாம். “ரெண்டுநா மின்னாடி வந்தான். தீவை சுத்திப் பாத்துட்டு இன்னைக்கு காலி செஞ்சிண்டு பார்சிலோனா திரும்பரோம்.” என்னைப் பத்தி சொல்லலை. ‘டூ லேட்’டுன்னு பட்டது. “எனக்காக ஒரு கிளாஸ் ஆரஞ்ச் ஜ்யூஸ் கொண்டுவர முடியுமா?” “இதோ”ன்னு சிட்டாப் போனேன்.

கொடுத்துட்டு கிளம்பிடணும். நாழியாச்சு, “ஹேவ் அ சேஃப் ஜேர்னீ”ன்னு சொல்லி கழண்டுக்கணும்.

ஜ்யூஸை வாங்கிண்டு ஒரு பார்வை பார்த்தா. கண்ணால் என்னை அளவெடுத்தாப்போல் லுக், அளவு சரியாப்போகி அப்படியே விழுங்கிராப்போல். “தேங்க்ஸ்” சொன்னவள் “இத்தனை நாளா எதுரும் புதுருமா சந்திக்கரோம், தினம் பாத்து சிரிப்பேன், என்னுடன் ஜாயின் பண்ணிக்கரையான்னு ஏன் கேக்கலை? ஏன் வந்து என்னுடன் பெசலை? தனியாத்தானே ரூமில் இருந்தேன்?”