குந்தவையின் காதல் - சுஜாதா

குந்தவையின் காதல் - சுஜாதா சிறுகதை

ராஜேந்திரன், வீரசோழ நெடுஞ்சாலையைக் கடந்து திருபுவன மாதேவியார் அங்காடித் தெருவில் வந்தபோது இருட்டத் துவங்கி, விளக்குப் பொருத்திக் கொண்டிருந்தவர்கள் இளவரசைப் பார்த்ததும் பயந்து தத்தம் காரியங்களில் ஸ்தம்பித்தனர். உடன் குதிரையில் வந்த திருமெய்க்காப்பாளனிடம், "என்ன, எல்லோரும் இப்படிப் பார்க்கிறார்கள்?" என்றான்.

"ரட்டபாடிப் போரைப் பற்றிப் பல வதந்திகள்."

"என்னவாம்?"

"சேதம் அதிகமாம் தோணூர் வரை சென்று முழுவதையும் நாசம் செய்து பெண்கள், பிராமணர்கள், குழந்தைகள்..."

''போதும் நிறுத்து! நான் வென்றேன். அவ்வளவு தான்.''

"நீங்கள் செய்யவில்லை. உங்களுடன் வந்திருந்த குஞ்சிர மல்லர்களும் கைக்கோளர்களும் மிகவும் மூர்க்கத்தனமாக நடந்து கொண்டார்களாம்."

"ஒரு போரில் இதெல்லாம் இயற்கையே. தந்தையார் அதற்குத்தான் விளித்திருக்கிறாரோ?"

"இருக்கலாம்."

அங்காடித் தெருவிலிருந்து குந்தவை மருந்தகத்துக்குத் திரும்புகையில் ஒரு சாளரத்தின் திரை விலகி ஒரு பெண் ராஜேந்திரனைக் கண்கொட்டாமல் பார்த்தாள்.

"என்ன பார்க்கிறாய்? நெற்றிக்கண் காணாத மற்றொரு காமவேள் என்பது இவனுக்கும் பொருந்தும். இப்போதே இரண்டு மனைவியர்," என்றாள் அவள் தோழி.

அரண்மனைக்குள் பல வேழத்தினர் ஊடாடிக் கொண்டிருக்க ராஜேந்திரனைப் பார்த்ததும் அடங்கி ஒடுங்கி நடந்தனர்.

''அதிகம் தழைகிறார்கள் எவரையும் நம்பக்கூடாது. போரில் கைப்பற்றப்பட்டவர்களை வேலைக்கு அமர்த்துவதில் எனக்கு விருப்பமில்லை. எல்லாம் தந்தையார் பிடிவாதம்." சுற்றிலும் பார்த்து, "தனிச் சேவகங்களின் எண்ணிக்கையே எத்தனை இருக்கும்?"

"பதினெட்டு இளவரசே"

''அனைவரும் சோம்பித் திரிவோர். இது என்ன பாட்டும் கூத்தும்?"

ராஜேந்திரன் பிரதான அரங்கில் நுழைய, அனைவரும் சொல்லி வைத்தாற் போல எழுத்து பாட்டுப் பாடி, ஆட ஆரம்பித்தார்கள்.

ராஜேந்திரன் போதும் என்று கையைக் காட்ட அனைவரும் சிலை போல உறைந்தார்கள்.

பாதி நடனத்தில் நிறுத்தியிருந்த ஒரு பெண்ணிடம், போய். "பெண்ணே, உள் பெயர் என்ள?"

"அருண்மொழி, இளவரசே."

"ஆறாயிரம் பெண்களில் ஒருத்தி" என்றான் திருமெய்.

அவள் கன்னத்தில் தன் விரல் நகத்தால் நிரடி. "அருண்மொழி நல்ல பெயர் எனக்குப் பெண் பிறந்தால் உன் பெயர் வைக்கிறேன்."

திருமெய் அவளுக்கு ஒரு மோதிரம் கழற்றிக் கொடுத்து. "போ போ!" என்றான்,

“ஓய் தனிச் சேவகரே, பெயர் என்ன?"" என்றான். அவர் மீசையை நீவி விட்டுக் கொண்டு, குறுகி இளவரசரிடம் வந்து, "கோதண்டராம உடையார்"

'"உள்ளே இருக்கிறாரா ராஜராஜ சக்கரவர்த்தி) காந்தளூர்ச்சாலை கலமறுத்தருளிய கோ, இராஜகேசரிவர்மர், மும்முடிச் சோழர்....".

"சுருக்கமாகச் சொன்னால் உன் தந்தை" என்று திறந்த கதவிலிருந்து வெளிப்பட்டு ராஜராஜ சோழர் தன் மகனிடம் வந்தார்.

''வணக்கம் தந்தையே.''

சக்கரவர்த்தி அவனை அணைத்துக் கொண்டு, ''வா மதுராந்தகா. உன்னுடம் முக்கியமாக ஒரு விஷயம் பேச வேண்டும்."

"அதற்கு முன் என்னை மதுராந்தகன் என்று அழைப்பதை நிறுத்தக் கோருகிறேன்."

"ஏன் பிடிக்கவில்லையா?"

"உங்களுக்கு வேண்டுமெனில் உங்கள் சிறிய தந்தையின்பால் அன்பிருக்கலாம். எனக்கு இல்லை.''

பெரியவர் சிரித்து, "எப்போதும் எதிர்ப்பு தான் உனக்கு, ரட்டபாடியில் அதிகம் சேதமாமே?"

"அதைக் கேட்கத்தான் என்னை அழைத்தீர்களா தந்தையே?"

''அதையும் கேட்கத்தான். மசுனே போரில் தேசம் என்பது மிகவும் குறைந்த அளவு இருக்க வேண்டும். வெற்றி ஒரு கள் வெறி போல, தலைக்கு ஏறிவிட்டால் ஏது செய்கிறோம் என் பதை மறந்துபோய் விடுவாய். சத்யாச்ரயன் இப்போதே தன்னைத் திகுளமாரி என்று பட்டமேற்றுக் கொண்டுவிட்டான். "

"புரியவில்லை. ''

“திகுளமாரி என்றால் தமிழர்க்கொல்லி, ''

“எனக்கும் ஏதாவது பட்டப்பெயர் கொடுங்களேன். சாளுக்கிய மாரி என்று? போய்க் கவனிக்கிறேன் “

*"நீ திரும்ப வந்ததும் அவன் தோணூர் வரை வந்து இழந்ததைக் கைப்பற்றிவிட்டது என்னவோ நிசம்,"

“இப்போர் சொல்லுங்கள். திரும்பப் பறித்து விடுகிறேன். வளநாடு மண்டலங்களாகப் பிரித்துச் சோழ அரசை நிலை நாட்டச் சமயம் போதவில்லை எப்போது வேண்டுமெனிலும் அதைப்பற்ற முடியும் என்னால் “

"சேதங்கள்?'"

ராஜேந்திரன் அலுத்துக் கொண்டான்.

''தந்தையே, சேதங்கள் ஒரு போரில் தவிர்க்க முடியாதவை. ஓர் அளவுக்கு வெறியையும் உணர்ச்சிவசப்பட்ட காரியங்களையும் தவிர்க்கவே இயலாது. ஊரை விட்டு, வேரைவிட்டு வெகுதூரம் வந்தார்கள். இயலாது வந்தவர்கள் வெற்றியைக் கொண்டாடுவதில் தப்பில்லை. உங்கள் வெற்றி விழாக்களையே எண்ணிப் பார்த்தால் தெரியும்.'

"தப்பில்லைதான். இருந்தும் பெண்களைவிட்டு வைக்க வேண்டியது வெற்றிவாகை நேரத்தில் முக்கியமாகிறது.'

"கூடியவரையில்தான் முயல முடியும்."

“போருடன் தொடர்பில்லாதவர்களைக் கொல்வதில் எனக்குச் சம்மதமே இல்லை.''

"அதைச் சொல்லவர அழைத்தீர்கள்?" என்றான் அலுப்புடன் ராஜேந்திரன்,

"இந்தப் பேச்சு உனக்குப் பிடிக்கவில்லை என்பது தெரிகிறது; தான் அழைத்தது குந்தவையைப் பற்றிப் பேச"

“எந்தக் குந்தவை? உங்கள் சகோதரியா, என் சகோதரியா?"

"உன் சகோதரி, என்மகள், “

“என்ன அவளுக்கு? கவிதை எழுதுகிறாளா? அந்தக் கெட்ட பழக்கத்தை நிறுத்திவிட்டாள் என்று நினைத்தேன் ''

"பழையாறைக்குப் போய் அவளைச் சம்மதிக்கச் செய்ய வேண்டும்.''

"விமலாதித்தனைத் திருமணம் செய்துகொள்ள..."

ராஜேந்திரன் ஆச்சரியத்துடன், தந்தையைப் பார்த்தான்.

"விமலாதித்தன் கீழைச் சாளுக்கியன்?"

"ஆம்.''

"தந்தையே, என்ன இது? என் தங்கை சாளுக்கிய வம்சத்தில் போவதா? சாளுக்கியர்கள் நம் எதிரிகள் தந்தையே."

'மேலைச் சாளுக்கியர்கள் தாம் நம் எதிரிகள்".

"மேலோ கீழோ, எல்லாச் சாளுக்கியர்களையும் கொல்ல வேண்டும் என்று சிறு வயதிலிருந்தே எனக்குப் போதிக்கப் பட்டிருக்கிறது தந்தையே"

"போதனையில் ஒரு திருத்தம். கீழைச் சாளுக்கியர்கள் நம் எதிரிகள் இல்லை. திருவையாற்றில் தஞ்சம் கொடுத்துள்ளேன்.

''கலிங்கத்தின் மேல் மறுபடி படையெடுக்க வேண்டுமா?"

''ஆம் அதனால்தான் இந்தத் திருமண ஏற்பாடு வீணாக அவர்களுக்குத் தொடர்ந்து உதவி செய்து கொண்டிருக்க இணக்கமில்லை எனக்கு, விமலாதித்தனுக்குக் குந்தவையைக் கொடுத்து விட்டால், நம் போர் முயற்சிகளுக்கு ஒரு காரணம் கிடைக் கிறது. சோழ விசுவாசம் வடக்கே பரவுகிறது."

ராஜேந்திரன் அலுப்புடன், "இப்போது என்ன?" என்றான்.

'குந்தவையைத் திருமணத்துக்கு ஒப்புக்கொள்ள வைக்க வேண்டும் நீ சொன்னால் கேட்பாள்,"

"ஒப்புக்கொள்ளவே மாட்டாள் “

"யாரையாவது காதலிக்கிறாளா?"

"இது காதல் விவகாரம் இல்லை தந்தையே குந்தவை சிந்திக்கும் ஒரு சுதந்திரப் பெண் அலனைக் கேட்காமல் நாம் எவ்வாறு தீர்மானிக்கப் போகும்?"

"கேள்"

"மறுத்தால்?"

"ஒரு நாள் தாழ்த்தி மறுபடியும் கேள். சம்மதிக்கவில்லை எனில் பட்டினி போடு. சம்மதிக்க வை."

''தந்தையே, இது என்ன விந்தை? எதற்காக விமலாதித்தனை அவள் திருமணம் செய்துகொள்ள வேண்டும்?"

''வாக்குக் கொடுத்திருக்கிறேன்.''

"யாருக்கு?"

''அவன் அண்ணன் சக்திவர்மனுக்கு. எல்லோரும் திருவையாற்றில் வீற்றிருக்கிறார்கள். சக்திவர்மன். விமலாதித்தன், அவர்கள் தாய்..."

''வீண் சோறு!''

"சக்திவர்மன் முழுவதும் பட்டத்துக்கு வந்ததும் நமக்குத் தான் உதவப் போகிறான். இதற்குத்தான் வீண் சோறு! மேலும் வாக்களித்தேன்.''

"என்ன வாக்கு? தம்பிக்கு மகளைக் கொடுக்கிறேன் என்றா?""

"இல்லை. அவனை வேங்கி நாட்டிற்கு வேந்தனாக முடிசூட்ட"

"புரியவில்லை, அதற்கும் விமலாதித்தனுக்கும்...."

"ராஜேந்திரா. நீ இன்னமும் அரண்மனைச் சதிகள் பழக வில்லை. சக்திவர்மனுக்குப் பிறகு அவன் தம்பிதான் வேங்கி நாட்டுக்கு அரசன்,!!

"அப்படி யார் சொன்னது?"

"அது நான் தீர்மானித்தது."

"இப்படிச் சுற்றி வளைப்பதைவிட சக்திவர்மனுக்கே குந்தவையைக் கொடுக்கலாமே?"

'''சக்திவர்மன் இதுவரை இரண்டு திருமணங்கள் ஆனவன். " ராஜேந்திரன் சிரித்து,

"இது யார் பேசுவது? சோழமாதேவி, திரைலோக்கிய மாதேவி, பஞ்சவன் மாதேவி. அபிமானவல்லி, இலாட மாதேவி, மீனவன் மாதேவி அப்புறம் என்ன..? எனக்கே கணக்கில் வைத்துக் கொள்ள முடியாத மனைவிமார்கள் கொண்ட தாங்களா?!!

பெரியவர். மீசையை நீவி விட்டுக்கொண்டு. "ராஜேந்திரா. பட்டத்துக்கு வருமுள் மற்றொரு அறிவுரை, சோழ சக்கரவர்த்திகள் வேறு, சிற்றரசர்கள் வேறு. நம் நடைமுறைகளே வேறு. திருமணம் ஒரு பயனுள்ள அரசியல் திறன்! உள் தங்கையை விமலாதித்தனுக்குக் கொடுப்பதில் நம் மண்டலத் துக்குப் பல்வேறு நற்பயன்கள் உள்ளன வடக்கே ஒரு விசுவாசி வேண்டும். வேங்கி. கலிங்கம் எல்லாவற்றையும் இங்கிருந்து கவனித்துக் கொள்வது மிகவும் அரியதாயிருக்கிறது. நம் வம்சம் பரவ இந்த முறையை ஏற்கத்தான் வேண்டும். பெண்கள் எதற்கு? புதிதாக சோழ சாளுக்கிய வம்சம் ஒன்று நிறுவவேண்டும். ''

*குந்தவையைக் கேட்டுப் பார்த்தீர்களா?"

'இன்னும் இல்லை. நீதான் கேட்டுச் சம்மதிக்க வைக்க வேண்டும்."

சக்ரவர்த்தி, ராஜேந்திரள் அருகில் வந்து அவளைத் தோளோடு அணைத்துக்கொண்டு, "நான் இன்னமும் அதிக காலம் இருக்கப் போவதில்லை உனக்கு இளவரகப் பட்டம் கட்டியாயிற்று. என் இதயமெல்லாம் ஒரு ஆசை இது சோழ மண்டலம் வளதாடு கவிங்கத்திலிருந்து பரவி இடைதுறை நாடு, வளவாசி. கொள்ரிப்பாக்கை என்று.…."

ராஜேந்திரன் குறுக்கிட்டு, "தந்தையே வேண்டிய அளவு போரிட நான் தயார்."

""ராஜேந்திரா, சில நாடுகளைப் போரிட்டுக்கைப் பற்றிக் கொள்ள வேண்டும் சிலவற்றைப் பெண் கொடுத்துக் கொள்ள, வேண்டும். போ, குந்தவையைப் போய்ப்பார்."

ராஜேந்திரன் அரண்மனையை விட்டு வெளியே வந்த போது திருமொய்க்காப்பாளனிடம், "முன்னூற்றுவா. காலை பழையாறைக்குப் போக வேண்டும்" என்றான். -

"உத்தரவு இளவரசே '

“குந்தவை அங்கேதான் இருக்கிறாளா?".

'கடிகை மாராயனைக் கூப்பிடு, காலை பயணப்பட வேண்டும். அதிக ஆட்கள் வேண்டாம்."

முன்னூற்றுவன் ராஜேந்திரனை ஒருவாறு பார்த்து,

''இளவரசே,ஏதும் குழப்பமா?"

''இல்லை, தூது. ''

''அப்படியா?''

"பெரியவர் பெரிய திட்டம் போட்டிருக்கிறார். அதற்கு ஒரு பகடைக்காய் என் தங்கை "

"யார் குந்தவையாரா?"

'ஆம் முன்னூற்றுவா! நீ விமலாத்தித்தனைப் பார்த்திருக் கிறாயா?" என்று வினவினான் ராஜேந்திரன்

"இல்லை இளவரசே..!!

குதிரை மேல் தாவி ஏறிக்கொள்ள தெருவில் இடங்கையர் இளவரசரின் முன்னேற்பாட்டைப் பார்த்ததுமே அப்படியே தரையில் படிந்தனர்.

"நான் பட்டத்துக்கு வந்ததும் இந்த இடங்கை வலங்கையை ஒழிக்கப் போகிறேன்.''

மிகவும் கடினமான காரியம் அரசே. கிராமத்தையே எரித்தார்கள். சதுர்வேதி மங்கலம்.

"விமலாதித்தனைப் பற்றிச் சொல். குந்தவை பார்த்திருக்கலாம். தேவையெனில் பார்க்க வைக்கலாம். போக வேண்டுமா?"

''ஆம் தந்தையர் இல்லையெனில் கோபித்துக் கொள்வார். "

பின்னிரவின் நிலா வெளிச்சத்தில் தஞ்சாபுரியின் பெரிய கோயில் கோபுரம் ஒரு கரிய பெரிய கிரீடம்போல விளம்பில் ஒளிர

"அதைபோல் மற்றொரு கோயில் கட்ட வேண்டும். என்றான் ராஜேந்திரன் ''

''எதற்கு?'' என்றாள் திருமெய்

"அப்போதுதான் என்னை ராஜேந்திரன் என்று ஒப்புக் கொள்வார்கள்."

"இல்லையெனில்?"

"ராஜராஜன் மகன் என்பார்கள்."

உள்ளாலையிலிருந்து புறம்பாடிக்கு வந்து பழையாறை நோக்கிய சாலையில் செல்லும்போது தீப்பந்தங்களின் வெளிச் சத்தில் ராஜேந்திரனின் மனசஞ்சலம் முகத்தில் பிரதிபலித்தது. குந்தவை அவள் செல்லத் தங்கை. அவளைக் கட்டாயமாகத் திருமணம் செய்து கொள் என்று கேட்பதே தப்பு என்று தோன்றி யது. இருந்தும் அரசகாரியங்களுக்காகச் சில தியாகங்கள் செய்யத் தான் வேண்டும் குந்தவை இதை எப்படி எடுத்துக் கொள்வாள்? முதலில் அத்தையை அணுகலாமா? வேண்டாம். அவள் காதலித்துத் திருமணம் செய்து கொண்டவள். ஒப்புக்கொள்ள மாட்டாள்.

''முதலில் உங்களுக்குச் சம்மதமா இளவரசே?" என்றான் முன்னூற்றுவன்.

''நான் விமலாதித்தன் என்கிற பிறவியைப் பார்த்ததே இல்லை,

"அழகானவன்தானாம்."

"அழகு மட்டும் போதுமா?"

குந்தவை கண்களைத் துடைத்துக் கொண்டு தூக்கம் இன்னும் கலையாத நிலையில் வந்தாள். அதிகம் நகைகள் அனைத்தையும் கழற்றி வைத்துப் பெண்டாடிப் பெண் தொடர நடந்து வரும்போது காலில் சலங்கை மட்டும் புலம்பியது.

"என்ன அண்ணா இத்தனை அதிகாலையில்?"

"குந்தவை, சுகமா?"

''சுகம் கேட்கவா தஞ்சையிலிருந்து வந்தீர்கள். "

"இல்லை"

"நீங்கள் போவதற்குள் நான் எழுதிய கவிதையைப் படித்துத் தான் ஆகவேண்டும்."

''குந்தவை, நாள் வெறும் போர்மல்லன். வில்லைப் பற்றிப் பேசு. சொற்கள் எனக்கு நேர விரயம்."

"உன் போன்ற சூன்யங்களையும் நான் சொல்லப் போகும் கவிதை குணப்படுத்தும்."

"நீ எழுதியதா'?

'''இல்லை, மற்றொருவர். “ என்று கண் சிமிட்டினாள்,

"நான் கவிதை பற்றிப் பேச வரவில்லை. குந்தவை நேராகச் சொல்லிவிடுகிறேன். தந்தையார் உனக்கு மணமுடிக்க விரும்புகிறார்."

குந்தவையின் இனிய புள்ளகை சட்டென்று உறைத்தது. ''மணமா? எனக்கா?"

''ஆம்"

அவள் நேர்ப்பார்வையைத் தவிர்த்தாள்.

"யாருடன்?"

"விமலாதித்தன். கீழைச் சாளுக்கிய இளவரசன்,''

"அண்ணா! என்னைக் கேட்காமல் தீர்மானித்தீர்களா?"

''சோழ வம்சத்தில் பெண்களைக் கேட்கும் வழக்கம் இல்லை.".

''அத்தை?''

''அத்தை விதிவிலக்கு,''

"நானும் அத்தையைப் போல..."

"யாரையாவது காதலிக்கிறாயா? சொல், தலையைச் சீவி விடுகிறேன்.!'

"அண்ணா, எள்ன, இது? நான் என்ன பகடைக் காயா?"

“ஏறக்குறைய அப்படித்தான்."

"முடியாது. ஏய்! யாரங்கே!' கை தட்டினாள்.

பெண்டாடடிப்பெண், "இளவரசி" என்று பணிவுடன் வர.

"அத்தையைக் கூப்பிடு."

"குந்தவை, அத்தையைக் கூப்பிட்டுக் குழப்பாதே நமக்குள் பேசிக்கொள்ளலாம். சொல், உளக்கு விருப்பமில்லை. அப்படித்தானே?"

''யாரை மணம் செய்ய விருப்பம்?"

"தமிழ்ப் புலவர் யாராவதா?"

“இல்லை. எனக்கு தமிழ்மேல்தான் காதல், திருவிசைப்பா என்று ஒரு புலவர் தஞ்சையில் பாடிக் கொண்டிருக்கிறாரே கேட்டாலோ"

"எனக்கு நேரமில்லை குந்தவை உனக்கு விமலாதித்தனை மணம் செய்துகொள்ளச் சம்மதமா இல்லையா?"

“இல்லை! இல்லை முடியாது! நான் ஒன்றும் உங்கள் அரசியல் விளையாட்டின் பாவை இல்லை. "

"குந்தவை தந்தையின் சொல்லை மீறுகிறாயா?"

"அண்ணா, நீங்கள் உண்மையாகவே என்னைக் கட்டாயப் படுத்த விரும்புகிறீர்கள்? அவ்வளவுதான் உங்கள் பாசமா!"

அவள் கரிய கண்களில் கண்ணீர் கரையிட, ராஜேந்திரன் அதைத் துடைத்தான்.

"சொல்லுங்கள் அண்ணா!" என்றாள்.

''என்னத்தைச் சொல்வேன்? குந்தவை, சில திருமணங்கள் தேவைப்படுகின்றன. நானே இரண்டாம் திருமணம் எதற்குச் செய்து கொண்டேன்? முக்கோக்கிழானடிகள் என்ற பெயர் கொண்ட பெண்ணை உன் அண்ணன் மணந்துகொள்வான் என்று எதிர்பார்த்திருப்பாயா? எல்லாம் அரசியல்தான்.''

''உங்களுக்கு அரசியல் தேவை. அதில் எங்களைப் பலி

வாங்காதீர்கள்."

"என்ன சொல்கிறாய்? விமலாதித்தனை மணக்கமாட்டாயா?"

"ஆள் கருப்பா சிவப்பா, அந்த மனிதர் யாரென்றே தெரியாதே அண்ணா?

''உங்களுக்கெல்லாம் முக்கியமல்ல ராஜேந்திரா, உங்களுக்கு முக்கியமானது வேலும் வில்லும் வேழமும்தான்."

'“வணக்கம் அத்தை பெரிய குந்தவைப் பிராட்டியார் உள்ளே நுழைந்து தன் சால்வையைப் பணிப்பெண்ணிடம் கொடுத்து,

''ராஜேந்திரா, எத்தனை முறை பழையாறை வருகிறாய். உன் அத்தையைப் பார்க்க நேரம் கிடைக்கவில்லையா?"

"அப்படி இல்லை அத்தை நான் பழையாறைப் பக்கமே வருவதில்லை. பல திங்களாயிற்று. முன்னூற்றுவா கடைசியாக எப்போது பழையாறை வந்தோம்?"

“நான்கு தினங்களுக்கு முன் இளவரசே. ''

ராஜேந்திரன் அவனை முறைத்துப்பார்த்து, "பொய் சொல்லாத வாய்க்குப் போசனம் கிடையாது முன்னூற்றுவா. " என்றான்.

பெரிய குந்தவைப்பிராட்டியார் சிரித்து, சிறியவளின் கூந்தலை வருடி, 'என்ன சொல்கிறான் உன் அண்ணன்?*

"யாரையோ திருமணம் செய்துகொள்ளவேண்டுமாம். அத்தை! ஆணை பிறப்பிக்கிறார்கள். "

''யாரையோ இல்லை. சாளுக்கிய இளவரசனை. பெயர் விமலாதித்தன். "

"பெயர் நன்றாகத்தான் இருக்கிறது. எதற்காம்?"

''அரசியல் அத்தை, அரசியல்.''

"யார், ராஜராஜன் உன்னை அனுப்பினானா?''

''ஆம் அத்தை.''

"நேரில் வந்து கேட்கமாட்டானோ?"

"அப்படியில்லை. நான் சொன்னால் குந்தவை ஒப்புக்

கொள்வாள் என்று..."

பிராட்டியார் இளம் குந்தவையைப் பார்த்து, "என்ன சொல்கிறாய் பெண்ணே?"

"எனக்குச் சம்மதமில்லை அத்தை. திருமணம் என்பது எப்படி இருக்கும்?"

'நாடு முழுவதும் கோலாகலமாக இருக்கும். குழலும் யாழும் பேரிகையும் முழங்கும். வீதிதோறும் நடனம் எல்லோருக்கும் கழஞ்சுப் பொன், பட்டங்கள், பட்டயங்கள்..."

''உங்கள் திருமணம் அப்படித்தான் நடைபெற்றதா அத்தை! நீங்கள் காதலித்துத்தானே..."

"என் திருமணத்தைப் பற்றிப் பேசாதே'' 'வல்லவரையரைக் கேட்டுப் பார்'

''அவர் இப்போது ஊரில் இருந்தால்தானே! அது என்ன? பழியிலி ஐன்னூற்றுவராமே?'' ராஜேந்திரன் தன் மெய்க்காப்பாளளைப் பார்த்து. "புதிய படையா என்ன?"

“ஆம் இளவரசே, ரகசியப் படை,"

*'குந்தவை. இப்போது என்ன சொல்கிறாய்? திருமணத்துக்குச் சம்மதமா இல்லையா?"

"இளவரசனைப் பார்க்காமல் அவள் சொல்ல மாட்டாள்."

''முன்னூற்றுவா, நீ விமலாதித்தனைப் பார்த்திருக்கிறாய் அல்லவா?"

அவன் கைவிரவைப் பற்றி இழுத்தான். "அ..ஆம் அரசே."

"விவரி"

முன்றூற்றலன், "நல்ல அழகும் திறமையும் உள்ளவர் விமலாத்திதர்."

"ஓவியம் ஏதாவது இருக்கிறதா?"

''ஓவியம் ஏமாற்றம். விமலாதித்தனை வரச் சொல். குந்தவை அவனைச் சந்திக்கட்டும். இப்போது எங்கே இருக்கிறா அவன்?"

"திருவையாற்றில்தான்"

''அழைத்து வா.''

''அதற்கு அவசியம்தானா அத்தை?''

''உறுதியாக அவசியமானது. பெண்களை நீங்கள் பகடை காய்கள் போல, பலி ஆடுகளைப் போலப் பயன்படுத்துவதை நான் எதிர்க்கிறேன் என்று உன் அப்பனிடம் போய்ச் சொல்" என்றார் மூத்த குந்தவைப் பிராட்டியார்.

"அப்படியெனில் விமலாதித்தனை..."

''வரவழைத்தே ஆகவேண்டும். இல்லையேல் திருமணத்துக்குச் சம்மதமில்லை."

''இளையவளே, நீ என்ன சொல்கிறாய்?"

"எனக்கு ஏதும் சொல்லத் தெரியவில்லை அண்ணா.''

''குந்தவை, எதற்கும் என்னைக் கேட்காமல் ஒப்புக்

கொள்ளாதே."

''திருமணத்தில் புதிய உடைகள் அணியலாம் குந்தவை.'

என்றான்.

"பெண்ணே, புதிய உடைகள், திருமணம் இல்லாமலேயே.. அணிந்து கொள்ளலாம்." "பெண்களுக்குச் சோழநாட்டில் அதிக சுதந்திரம்."

"என்ன சொன்னாய்?"

''ஒன்றுமில்லை அத்தை... கலிங்க நாட்டில் ஒரு படையெடுப்புக்குப் போகும்படி தந்தையார் எனக்குப் பணித்திருந்தார். அங்கொரு குலூத வேந்தன் இருக்கிறான். அவன் பெயரும் விமலாதித்தன்,"

''குழப்பாதே.நீ பெண் கொடுக்கப் போகிறாயா, இல்லை. போரிடப் போகிறாயா?" "குந்தவைக்குப் பார்த்திருப்பது மற்றொரு விமலாதித்தன். கீழைச் சாளுக்கிய மன்னன்."

"அது எந்த விமலாதித்தனாக இருப்பினும் குந்தவை அவனைப் பார்த்தே ஆக வேண்டும். அதன் பின்தான் மேற்பேச்சு."

ராஜேந்திரன் முகத்தை வருடிக்கொண்டு, "அப்படியா?' என்று அறையைவிட்டு வெளியே வந்தான். "நீராடவேண்டும். களைப்பாக இருக்கிறது. முன்னூற்றுவா, முதலில் திருவையாற்றுக்குச் செய்தி சொல். அவன் வரட்டும்.''

"சிக்கல்! விமலாதித்தனைப் பெரிய பிராட்டியாருக்குப் பிடிக்கவில்லையென்றால் சிக்கல்."

"அந்தச் சிக்கலை அப்போது எதிர்கொள்ளலாம்." அவர்கள் போனதும் பெரிய குந்தவைப்பிராட்டியார்,

"சோழப் பரம்பரையில் பெண்ணெடுப்பவன் வந்தே ஆக வேண்டும். குந்தவை கவலைப்படாதே. அவனை வரவழைத்து அவனைப் பார்த்து உனக்குப் பிடித்திருந்தால்தான் திருமணம்." என்றார்.

குந்தவை பெரிய பிராட்டியை அணைத்துக்கொண்டு 'அத்தை. நீங்கள் எனக்குத் தெய்வம்போல."

"இந்த ஆண்களை ஒரு அளவுக்குக் கட்டுப்படுத்தி வைத்திருத் தல் வேண்டும். இல்லையேல் இப்படி விருப்பப்படி செய் வார்கள்."

''அத்தை, நான் இப்போது என்ன செய்ய வேண்டும்.?''

"ஒரு கட்டாயமும் இல்லை. அவன் வந்ததும் பார். பிடித்திருந்தால் சம்மதம் சொல். இல்லையேல் முடியாது என்று சொல்லிவிடு. பெண்ணே உன் உரிமைகளை அறிந்துகொள்'

''அத்தை" என்று அணைத்த தன் மருமகளைக் குந்தவைப் பிராட்டியார் உச்சி மோந்தார். ''அத்தை, உங்களிடம் ஒன்று சொல்ல வேண்டும்.'' என்ற அவள் கன்னத்தை வருடிக் கொடுத்தாள்.

'பெண்ணே, யாரையேனும் காதல் செய்து, விரும்புகிறாயா. இப்போதே சொல்,"

"இல்லை அத்தை. அப்படி ஒருவரும் இல்லை.''

"பேச்சில் தயக்கம் இருக்கிறது. அச்சப்படாதே, சொல்! ஒரு பெண்ணைப் பெண்ணால்தான் புரிந்துகொள்ள இயலும். " "வந்து ஒரு முறை.., ஒருமுறை. ஏதோ ஒருவிழாவில் தான்

ஒருமுறை அவரைப் பார்த்தேன்"

"யார் அது? பெயர் என்ன?"

"தெரியாது"

"என்ன விழா?"

''அதுவும் தெரியாது.''

"பின் என்னதான் தெரியும்?"

''அந்த முகம் மட்டும்."

குந்தவைப் பிராட்டியார் சிரித்து, "நன்றுதான். அந்த முகம் திரும்ப வரும் வரைக்கும் காத்திருப்பாயா பேதைப் பெண்ணே? இவ்வாறெல்லாம் யாரையாவது பார்த்து மனத்துக்குப் பிடித் திருந்தால் உடனே செயல் படவேண்டும். யார் என்ன என்று செய்தி அறிந்து கொள்ள, எத்தனை பேர் பெண்டாட்டிப் பெண்கள் இருக்கிறார்கள் அரண்மனையில்... போ, கவலைப் படாதே. இந்தத் திருமணத்தை எப்படியாவது தட்டிக் கழித்து விடுகிறேன்! நீ தேர்ந்தெடுப்பவன் உனக்கு எவ்விதத்திலும் இசைந்தவனாக இருத்தல் வேண்டும்."

குந்தவை உற்சாகத்தில் அத்தையைக் கட்டிக்கொண்டு முத்த மிட்டு "நிஜமாவா அத்தை" என்று கேட்டாள்.

''உன் அத்தை தீர்மானித்தால் யாரும் அதை அசைக்க முடியாது. நான் வல்லவரையரை மணந்த கதையை ஒரு நாள் விவரமாகச் சொல்கிறேன்.'

''அத்தை உங்களுக்கு நான் எப்படி நன்றி சொல்வேன்?"

''உன் மற்ற ஆசைகள் என்ன சொல்?" "மற்ற என் ஆசைகள் தமிழ்க் கவிதைதான்! அத்தை, திருக்குறள் திருமொழி..."

"பக்திப்பாடல்கள் ஏதாவது இருந்தால் சொல்.''

திருவையாற்றிலிருந்து விமலாதித்தனும் அவன் தமையன் சக்திவர்மனும் வரவழைக்கப்பட்டனர். அவர்களை நேரில் சந்திக்கப் பெரிய பிராட்டியார் சம்மதிக்காததால் ஒரு விழா வொன்று அமைத்து அதன் கோலாகலமாகப் பழையாறை அரண் மனையின் முன் ஊர்வலம் செல்வதாக அழைத்து, சாளரத்தி லிருந்து அத்தையும் தங்கையும் பார்க்குமாறு ராஜேந்திரன் ஏற்பாடு செய்தான்.

ஆனையாட்களும் குஞ்சிரமல்லர்களும் கைகோளப் பெரும் படையினரும் சாரிசாரியாக நடந்து செல்ல, அதன் பின் அரண் மனை நாட்டியக்காரர்களும் இசைக்கலைஞர்களும் வர. "ராஜேந்திரா, இந்தக்கூட்டக் நான் யார் என்று விமலாதித்தனைத் தேடுவது?"

"பொறுத்திருங்கள், பொறுத்திருங்கள். தனியே அலங்கார ரதத்தில் வருகிறான் பாருங்கள். குந்தவை, சரியாகப் பார்த்துக்கொள். இவன்தான் உன் கணவனாக வரப் போகிறவன்.'

மூலை திரும்பியதும் அந்தத் தங்க நிறத்தேர் மெல்ல அசைந்து வர, அதில் விமலாதித்தன் மட்டும் நின்று கொண்டு வந்த இருபுறமும் நோக்கி அவ்வப்போது புன்னகைத்துக் கொண்டு வீதி மக்களை வணங்கிக் கொண்டேவந்தான். சாரளத்தை அணுக மெல்ல நிமிர்ந்தான். குந்தவை பிரமித்தாள்!

''அத்தை.அத்தை! இவர்தானா அது!''

"இவர்தான் என்றால்?"

"நான் முன்பு சொன்னேனே? ஒரு விழாவில் பார்த்தே என்று இவர்தான்'' மகிழ்ச்சிப் பெருக்கில் பறவை போக கிறீச்சிட்டாள்.

''அதாவது, உன் உள்ளம் கவர்ந்த, பெயரில்லாத ஆணழக இவன்தானா?" '

'ஆம் ஆம் இவரேதான்"

"நல்லதாயிற்று! பழம் நழுவிப் பாலில் விழுந்தது ராஜேந்திரா உன் தங்கை சாமர்த்தியக்காரி."

''என்ன அத்தை?''

"ராஜேந்திரா. உன் தங்கைக்கு மனத்துக்குப் பிடித்தமானவன் அவன்தான். முன்பே ஒருமுறை பார்த்திருக்கிறாளாம். காவிரி விழாவில்தான் பார்த்திருக்கவேண்டும்."

"அப்படியா! பெண்கள் இந்தக் காலத்தில் என்னவெல்லாம் சாமர்த்தியம் பழகுகிறார்கள்."

"உங்கள் - அரசியல் சாமர்த்தியங்களுக்கு ஈடு கொடுக்க வேண்டியுள்ளதே?" "என் மனைவி கடும்வேகத்தில் தேர் ஒட்டுகிறாள்" என்றான் முன்னூற்றுவன்.

"சம்மதமா குந்தவை? அவனுடன் எதற்கும் ஒருவார்த்தை பேசி என்னவெல்லாம் பிடிக்கும். எது எது படித்துள்ளான் என்றெல்லாம் கேட்க வேண்டாம ? இல்லை. முன்பே சந்தித்துப் பேசியாகி விட்டதா?"

"இல்லை அத்தை"

"கண்கள் கூடப் பேசியதில்லையா? "

"போங்கள் அத்தை கேலி செய்யாதீர்கள்"

அவள் கண்களில் இப்போதே கனவு தீட்டியிருந்தது.

அண்மையில் சோழ மண்டலத்தில் அந்த வகையில் சிறப்பான திருமணமே பார்த்ததில்லை என்று அனைவரும் பேசிக் கொண்டார்கள். மக்கள் அனைவரும் தத்தம் வீட்டில் திருமணம் போலக் கொண்டாடினார்கள். கோயில்களிலும் அங்காடி களிலும் தீபங்கள் இடைவிடாமல் எரிய, நாடகங்களும் நாட்டி யங்களும் வித்தைப் பயிற்சிகளும் வில்வித்தைக் காட்சிகளும் சாரிசாரியாக மக்களுக்குப் பொன்கழஞ்சும் சோறும் கைதி களுக்கு விடுதலையும் கலைஞர்களுக்கு முகைவர் பட்டங்களும் எல்லாம் முடிந்து, ராஜகுருவின் ஆசிபெற்று குந்தவைக்கு விமலாதித்தனுடன் பேசத் தனியறையில் வாய்ப்புக் கிடைக்கப் பத்து நாட்களாயின.

பொன் இழைத்திரைச் சீலைகளை விலக்கி கரும்புச் சாறும் பழங்களும் யவனர்களின் வாசனைத் திரவியங் களும் அகிற்புகையும் மீறி அவள் முகத் திரையை விமலாதித்தன் விலக்கிக் கண்கொட்டாமல் பார்த்து, அவள் முகத்தை விரல் களால் நிமிர்த்தினான்.

அவன் மந்தகாசப் புன்னகையில் சற்று நேரம் லயித்திருந்தவள், மெல்லப் பேசினாள்.

''உங்களை நான் முன்னமேயே காவிரி விழாவில் பார்த்திருக் கிறேன். அப்போதே என் நெஞ்சில் பதிந்து விட்டீர்கள். உங்கள் உருவத்தை மறக்கவே இல்லை. இப்போது நீங்கள்தான் எனக்கு மணாளனாகத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டவர் என்று தெரிந்ததும் என் மனம் துள்ளியது. என் விருப்பமெல்லாம் இரண்டே! ஒன்று நீங்கள். மற்றொன்று தமிழ் இலக்கியம்..."

விமலாதித்தன் அவள் உதட்டில் விரல் வைத்து முதன் முறையாகப் பேசினான்.

"நேனு நீ பாஷானு அசலு அர்த்தம் சேஸுகோ லேதுன்னானு. தெலுகுலோ பாஷிம்சு சுமா... வில்யத்தே தெலுகு பாஷனு நேர்ச்சு கோ.

'' ("எனக்கு நீ பேசுவது சரியாக அர்த்தம் செய்துகொள்ள இயலவில்லை. தெலுங்கில் பேசு, கண்ணே...... முடிந்தால் தெலுங்கு பாஷை கற்றுக்கொள்.')