சரவெடி

 இந்த கதையை படித்து டிஸ்கஸ். பண்ணுங்க

51. சரவெடி (சிறுகதை சீசன் 4) #ganeshamarkalam 

தூங்கி எழுந்ததும் எல்லாராத்துலேயும் செய்யறதை நானும் செஞ்சேன். பல் விளக்கினேன்னு நினைச்சேளா? நான் சொன்னது ப்ராட்பேண்டை ஆன் செஞ்சது. பல்லை எப்பவும் தேய்க்கலாம். அப்போதான் அந்த மெசேஜ் வந்தது. 

“ஹாப்பீ ஜன்மாஷ்டமீ.” ஓ. அப்படியா விசேஷம்? இன்னைக்கு கிருஷ்ண ஜெயந்திடோய்! உமக்கு மின்னமே தெரியாதா என்ன? கேப்பேள். தெரிஞ்சாலும் எது ஞாபத்தில் இருக்கு? அப்பப்போ பாம்பு பஞ்சாங்கத்தை வாச ஊஞ்சலில் வச்சிண்டு படிப்பேன். பண்டிகைகள் விசேஷங்கள், திதி பாத்துப்பது. சிலது மனசில் நிக்கும், பலது நிக்காது. நிறைய பிரஹஸ்பதிகள் இருக்கா. ஞாபகப்படுத்த. வாட்ஸப்பில். 

காப்பி குடிச்சிண்டே சுசீலாவை கேட்டேன். “இந்த வருஷம் சீடை முறுக்கெல்லாம் இல்லையா?” “பண்ணனும். விட்டுப் போப்பிடாது. சாயங்காலமா கல்பனாவாத்துக்கும் கொண்டு போய் தந்துட்டு வரணும். நீங்கதான் போப்போரேள்.” 

கல்பனா எங்களோட பொண். பெருங்களத்தூரில். அவளும் வேலைக்குப் போரா. அவளால் இந்த எண்ணைச் சட்டிகூட மல்லுக்கட்ட முடியாது. 

அதுக்கப்புரம் எல்லாராத்துலேயும் நடப்பதுதான் எங்காத்துலேயும். ஆத்தில் நாங்க ரெண்டு பேர்தான். சாவகாசமா ஒவ்வொண்ணா செஞ்சுக்கலாம்னா முடியாது. அந்தந்த பண்டிகைக்கு தேவையான பதட்டத்தை நாமளே உண்டாக்கிண்டு அதகளம் செய்ய சுசீலாவுக்கு ஆசை. ஏத்தாப்போல் அவள் அம்மா போனில். சிவகெங்கையில் இருக்கா. அவாளுக்கும் இன்னைக்கு கோகுலாஷ்டமி. பேசாம கொண்டாடிட்டுப் போவதுதானே? போன்லே பெசலைன்னா என்ன? போனில் என்ன செய்வான்னு தெரிஞ்சுக்கணுமா? லைவ் ரிலே கேளுங்கோ. 

“சுசீலா, அரிசி ஊறப்போட்டியா? வெய்யலில் வச்சாயா?” இவளும் பதில் சொல்லிண்டு. “மெஷீனுக்குப் போனா மின்னாடி எத்தைப் போட்டு அரைச்சான்னு கேளு. ஒரு கிலோ அரிசி எடுத்துண்டு போய் அரைச்சு அப்புரமா சீடைக்கு எடுத்திண்டு போனதை அரைக்கச் சொல்லு”. இப்படி ஆரம்பிச்சு பல்லிடுக்கில் கடிக்கரவரைக்கும் பேசிண்டா. 

எல்லாத்தையும் கேட்டிண்டிருந்ததை பார்த்துட்டு சொல்ரா: “போனவாட்டி எங்கம்மா சொன்னபடி செஞ்சது நன்னா வரலை. என் இஷ்டப்படி செய்யப் போரேன்”. 

“இதை சொல்லியிருக்கலாமே! பேச்சு 34நி நீண்டிருக்காதே”. “முகத்தில் அடிச்சாப்போல் எப்படி சொல்றது? “என்கிட்டே போனைத் தந்திருந்தியானா நானே சொல்லியிருப்பேனே”. “அசடு வழியாதீங்கோ”. “இதில் அசடு வழிய என்ன? போன வாட்டி உங்கம்மா சொன்னபடி பண்ணின சீடையை சாப்டதில் ஒரே ஒருத்தனுக்குத் தான் லாபம். டாக்டர் ரவீக்கு”. யார் எந்த ரவீம்பேள். ஃபேமிலி டென்டிஸ்ட். 

"இன்னைக்கு என்ன சமையல்?” என் கவலை எனக்கு, மத்தியானத்துக்கு மேல் கிச்சன் பக்கமே போமுடியாது. களேபரமா இருக்கும் போனால் நம்பளையும் பிடிச்சு ஒத்தாசை செய்யப் பிடாதாம்பள். செய்யலாம்தான். அப்புரம் சரியா வரலைன்னா உருட்டினதில் குத்தம் வரும். இப்போதைக்கு 11 மணிக்கு தட்டில் என்ன விழும்னு தெரிஞ்சுக்கணும். “வெத்தக்குழம்பு வச்சு அப்ளம் சுடப் போரேன், நிறைய வேலை இருக்கு”. பொம்மனாட்டிகளுக்கு பண்டிகைன்னு வந்தா எத்தனை வேலை! சிரமப்பட்டு திறமை வெளிப்படுத்தி அதுக்கு பாராட்டு கிடைக்காதான்னு ஏங்கற ஜாதி. 

வெத்தல் குழம்பு திவ்யமாப் போச்சு. இந்த நவநீத கிருஷ்ணன் இப்படி ஈஸியா செய்யர சமாச்சாரங்களை ஏன் விரும்பி சாப்பிடுவதில்லை? விதவிதமா உப்புச் சீடை, வெல்லச் சீடை, முறுக்கு, தேன்குழல், அதிர்சம், தட்டை, வடை பழங்கள்னு. இன்னிக்கு பிறந்த குழந்தைக்கு ஒத்துக்குமா? நாம வக்கனையா திங்கன்னு நாமளா ஏற்படுத்திண்டது. ஒரு பெரியவரிடம் கேட்டேன். குழந்தை கடவுளுக்கு படைக்கரா மாதிரியா நாம பன்ரம்னு, 

அதுக்கு அவர் கம்சன் கிருஷ்ணர் தன்னை வதம் செய்யன்னு பொறந்துட்டு தப்பிச்சிண்டு போயிட்டர், அவரைத் தேடி கண்டுபிடிச்சு கொன்னாத்தான் தான் உயிர் வாழ முடியும்னு பல்லை நறநறன்னு கடிச்சிண்டு அலைஞ்சான். அதை சொல்லிக் காட்ட பக்ஷணங்களாம். கடிச்சுக்கலாம் தப்பில்லை. பல் உடையரா மாதிரியா?  

ஆனா ஒண்ணு. சீடை மட்டும் சரியா வந்துட்டா அந்த பெண் சமையல் வித்தகீன்னு சொல்லிடலாம். எங்காத்தில் வருஷா வருஷம் புதுசு புதுசா பிர்ச்சனைகள் வரும். சீடை மேட்டரில். இந்த வருஷம் நவநீத கிருஷ்ணன் மனசில் என்னவோன்னு திகிலா இருந்தது. அம்மா பேச்சைக் கேக்காம தானே எதையோ செய்யப் போரேன்னு சேலஞ்ச் வேற. அதுக்குத்தான் நெய்வேத்தியம் செஞ்சுட்டு சாப்பிடுவது. ‘எதுன்னாலும் நீ காப்பாத்திடு’ன்னு சொல்லி வேண்டிக்க. கெட்டியா இருந்தாலும், வேகாம வந்துட்டாலும் உட்மபுக்கு ஒண்ணும் கெடுதல் செய்யாது. சேஃப் டிஸைன். 

ஒரு வருஷம் இவள் பண்ணின முறுக்கை சாப்டூட்டு நன்னா இருக்கேன்னு இன்னும் ரெண்டு சாப்டேன். அப்புரம் அடீ வயித்தில் வலிக்கராப் போலே இருக்கவே தயங்கித் தயங்கி விஷயத்தை சொன்னேன். திட்டக் கிளம்பிட்டா! “உங்கம்மா செஞ்சா மட்டும் மண்டுவேள். பாத்திருக்கேனே! அப்போ வலிக்கலையோ? நல்ல பண்டங்களை போட்டு ஆத்திலேயே பண்ணித் தந்தா நொட்டு நொசுக்கு சொல்லாம தின்னுட்டு போக முடியலையா?” கையை தூக்கி சரண்டர் சைன் காமிச்சேன். இல்லைன்னா இன்னும் சொல்லி அசிங்கப்படுத்துவள். அப்படி நடக்காத மாதிரி அவன்தான் பாத்துக்கணும். 

மாவு அரைச்சிண்டு வந்தா. அதை ந்யூஸ் பேப்பரில் ஆறவச்சுட்டு “ஃபேனைப் போட்டு ஹாலெல்லாம் பறக்க விடாம பாத்துக்கோங்கோ!” சொல்லிட்டு ஸ்லோகம் படிச்சா. நான் சிதம்பரம் கேஸ் டிவீலே ஓடுவதை பாத்துண்டு. “சித்தே சத்தத்தை குறைச்சு வச்சுக்கப் பிடாதா?” கேட்டவள் சுலோகத்தை பாதீலே விட்டுட்டு தானும் வந்து முடிவு என்னாச்சுன்னு பாக்க வந்தா. “சரி வாங்கோ ரெண்டு பெரும் சேர்ந்து உருட்டலாம்.” கூப்பிட, ‘நான் வரலை’ன்னுட்டேன்.  

அப்புரம் நடந்த அந்த நிகழ்வு சித்தே நாழி கழிச்சு என்னை எழுந்து கிச்சனுக்குள் ஓட வச்சதே!  

எங்காத்தில் வழக்கமா சமைக்கரச்சே கொள்ரச்சே டம் டமால்னு பாத்திரங்கள் வைப்பதும் எடுப்பதுமா சமயத்துக்கு விழுவதுமா சத்தம் கேக்கும். கல்யாணம் ஆன புதுசில் என்ன ஆச்சோ அடிகிடி பட்டுண்டுட்டாளான்னு போய் பாப்பேன். கைவாகு அப்படீன்னு தெரிஞ்சிண்டு விட்டுட்டேன். அப்புரம் அப்படி எழும்பும் ஒவ்வொரு சப்தத்துக்கும் ஒரு அர்த்தம்னு புரிஞ்சது. டெக்னாலஜி வளர்வதுக்கு மின்னாடியே மிக அட்வான்ஸ்ட் SMS தொழில்நுட்பம்னா அது! ‘

நங்கு’ன்னு டபராவை வச்சா டிவீ பாத்தது போதும் எழுந்து கையைக் காலை ஆட்டி ஏதாவது செய்யப் பிடாதானு அர்த்தம். ‘டமால்’னு பாத்திரம் விழுந்து உறுண்டு போய் செவுத்தில் முட்டற சத்தம் கேட்டால் உனக்கு இன்னைக்கு இருக்குன்னு அர்த்தம். ரெண்டுக்கும் நடுவில் ஆயிரம். 

இன்னைக்கு, எண்ணை கொதிக்கர வாசம் வந்தது. ஈரமா உருட்டின மாவை போட்டதும் சலசலப்பும். சரிதான் பிளான்படி பொயிண்டிருக்குன்னு சோபாவில் சாஞ்சு உக்காந்தா “டப் டப்”னு ஆரம்பிச்ச சத்தம் யாரோ சரவெடியை கொளுத்தி கிச்சனில் வச்சுட்டு வேட்டிக்கை பாக்கரா மாதிரி கேட்டது. பாத்திரச் சத்தம் சரி. இது பாஷையே வேற மாதிரின்னா இருக்கு! அடிக்கப் போராளோ? 

யொசிண்டிருக்கச்சே “அய்யோ, அம்மா”ன்னும் சுசீலா குரல். கண்டுக்காம இருக்கப் பிடாதுன்னு ஓடினேன். 

சுசீலா கிச்சன் சிங்க் மேல் ஏறி உக்காந்திண்டிருக்கா. கேஸ் அடுப்பில் எண்ணை அதில் 10 சீடை லேசா கருகிண்டு. மத்ததெல்லாம் வெடிச்சப்போ தரையில் விழுந்திருக்கணும். கிச்சன் சுவத்தில் எண்ணை. ரூமே வித்யாசமா. இவள் கிட்டக்கே போணம்னா கீழே உருட்டி வச்ச மாவை மிதிக்கணும். 

அடுப்பை அணைச்சிட்டு “என்ன ஆச்சு?” கேக்கரேன். “எல்லாம் வெடிக்கறது”. “வெடிக்குமா”? “இன்னைக்கு வெடிச்சது”. “கையில் சூடா பட்டுடுத்து”. பெசிண்டிருகச்சே சும்மா இல்லாம ஒரு சீடை வெடிச்சு என் கன்னத்தில் பட நிலவரத்தை புரிஞ்சிண்டேன். பட்டாத்தான் தெரியறது பாப்பானுக்கு! 

“நீ மொள்ள இறங்கி வா, அடுப்பை அணைச்சாச்சு பயப்பட வேண்டாம்.” என் கையைப் பிடிச்சுக்கச் சொல்லி அணைச்சா மாதிரி ஹாலுக்கு கூட்டிண்டு வரேன். 

இப்படி பேராபத்து வந்தாதான் என் கையை கெட்டியா பிடிச்சுக்கணும்னும் தோளில் சாஞ்சுக்கணும்னும் தோணுமோ? நான் இடது கையால் அவள் இடுப்பை சுத்தி வளைச்சு பிடிச்சிண்டதை தள்ளிவிடத் தோணலை. பயத்தில் வியர்வை, இடுப்புப் பகுதி சித்தே நனைஞ்சு, கைக்கு சில்லுன்னு ஒரு காதல் கதை ரிவைவ் ஆகி அரங்கேறித்துன்னு வச்சுக்கலாம். 

வந்து சோபாவில் உக்காந்துண்டோம். டிவீயை ம்யூட்டில் வச்சுட்டு அவள் மோவாயை என் பக்கம் திருப்பி “என்ன தப்பு செஞ்சாய் சீடை வெடிக்கரா மாதிரி?” “தெரியலையே?” “உங்கம்மா சொன்னபடி செய்யலையா?” “இல்லை.” “வேறெப்படி?” “அந்த மெஷீன்காரன்தான் ஏதோ செஞ்சுட்டான்.” “உருட்டரச்சே சாஃப்டா இல்லாம அழுத்தி பண்ணிட்டாயோ?” “அச்சச்சோ! அப்படியெல்லாம் ஆலை”.  “தண்ணீ ஜாஸ்தியோ? உளுந்து ஜாஸ்தியா போச்சா?” “உஹூம்”. சிவக்க வறுத்துத்தானே பொடி செஞ்சாய்?” “ஆமாம்”. “வெண்ணை தாராளமாவா?” “எப்பவும்போல்தான்.”. “எள்ளுக்கு பதிலா ஜீரகம் போட்டாயா?” “எள்ளுதான்” திரும்பவும் பக்கத்தில் நெறுக்கமா சாஞ்சு உக்காந்துண்டா. “சின்ன உருண்டையா பெரீய உறுண்டையா?” “என்ன நீங்க? நான் தப்பு செஞ்சுட்டு சிபிஐ விசாரணை மாதிரி கேக்கரேள்?” “சரீ விடு.” 

அப்படியே உக்காந்திருந்தோம். நேரம் போனதே தெரியலை. டயமாச்சு. பண்ணினதை மட்டும் நெய்வேத்தியம் செஞ்சுக்கலாம். பழங்கள் இருக்கு. தேன்குழல் நன்னா வந்துடுத்து. கோலம் போடணும்.” கிளம்பிட்டா. “நீர்க்கோலக் கிண்னத்தை நான் பிடிச்சுக்கரேன்.” கூடவே போனேன்.  

அழகா காலடி வச்சு அந்த கிருஷ்ணன் எங்காத்துக்குள் வரா மாதிரி, இவள் குனிஞ்சு நிமிந்து காலும் விரலுமா போட்டுண்டே வந்தது கண்கொள்ளாக் காட்சியாப் போச்சு. எனெக்கென்னமோ முதலில் சின்ன அடிகளா எடுத்து வச்சு வந்த குழந்தை வராண்டா தாண்டினதும் 3 வயசு ஆயிட்டாப் போலவும், கட்டை விரல் மட்டும் விளையாடரச்செ இடிச்சிண்டு வீங்கினாப்போலே பட்டது. சொல்லியிருந்தேன்னா மொத்த ரொமான்டிக் மூடும் சிதெஞ்சு சின்னா பின்னமாப் போயிருக்கும். நமக்கேன் வம்பு? கால் சரியில்லைன்னா கிருஷ்ணனே இவகிட்டே சொல்லட்டும். 

இப்படிப் பொச்சு எங்காத்தில் கிருஷ்ண ஜெயந்தி. பூஜைக்கு கிச்சனை சுத்தம் பண்ண உதவினேன்னு சொல்லணும். 

அப்புரமா “கோவிலுக்கு போயிட்டு வரேன்.” கிளம்பினா. கேட் வரைக்கும் போனவள் திரும்ப வந்து, “எங்கம்மா போன் செய்வா. போன் அடிச்சா எடுத்து பேசுங்கோ!” “செய்ய மாட்டேனா என்ன?” 

அப்புரம் சித்தே என்னை தன் பெரீய விழிகளால் முறைச்சுப் பாத்து, “சீடை எப்படி வந்தது மாப்பிள்ளைன்னு கேப்பா, நடந்ததை சொல்லப் பிடாது ஆமாம். சொன்னேள்னா கெட்ட கோவம் வரும்”. “கல்பனாவுக்கு?” “கடைலே வாங்கித் தந்துடலாம். அவகிட்டேயும் மூச்சு விடப்பிடாது,” கண்களை இன்னும் பயங்கரமா உருட்டீ காட்டிட்டு கோவிலுக்கு போரா. 

நினைச்சுண்டேன். அதே கண்கள். அன்னைக்கு பொண் பாக்கரச்சே, அப்புரம் பல தடவை அதில் நழுவி தொபுக்கடீர்னு விழுந்து என்னையே தொலைச்சிருக்கேன். அதே கண்கள் இன்னைக்கு மிரட்டின அழகை கண்கூடா பாத்துட்டேன்.