பிராப்தம் -7
சுரேஷ் அம்மாவிடம். "இவதான் அம்மா மாலினி. உன்கிட்ட நான் போன் பேசும்போது சொல்லி இருக்கேன். என் கூட ஒரே பிளைட்ல சென்னையிலேந்து வந்தா. அங்க ரெண்டு வருஷம் மாஸ்டர் முடிச்சுட்டு போய் திரும்பி வந்து இருக்கா"என்றான். பின்பு மாலினி சிறிது நேரம் அவர்களிடம் பேசிவிட்டு விடை பெற்று சென்றாள். சுரேஷ் குடும்பம் வீட்டிற்கு வந்தது.
வந்தவுடன் தாத்தா ரூமுக்குச் சென்ற சுரேஷ் "தாத்தா எப்படி இருக்கீங்க" என்றான். "வாடா டாக்டர் சுரேஷ்" என்றார் தாத்தா. "தாத்தா உங்களுக்கு எப்பவும் நான் உங்கள் சுரேஷ் தான்" என்றான். "தெரியும்டா குட்டி"என்றார் தாத்தா அவனை அணைத்துக் கொண்டு.
குளித்துவிட்டு வந்து காபி சாப்பிட்டவுடன் சாரதா
" ஏண்டா அந்த பொண்ணுக்கு கல்யாணம் ஆயுடுத்தா" என்றாள். "நேக்கு எப்படிம்மா தெரியும். அனேகமா ஆகலேன்னு நெனக்கறேன்.
நான் ஏர்போர்ட்லே அந்த பொண்ண மறந்தூட்டேன்.நீ இன்னும் ஞாபகம் வெச்சிண்டிருக்கே. " என்றான்.
"உன் அம்மா அப்படி ஒண்ணும் அசமஞ்சம் இல்ல.அவ கிட்ட நீ வழிஞ்சத நாந்தான் பாத்தேனே.அவள பத்தி நீ என்ன நெனக்கிற" என்றாள் சாரதா. "நல்ல பொண்ணு பாக்கறதுக்கு நல்லா இருக்கா. இன்டெலிஜென்ட். அவ்ளோதான் போதுமா" என்றான் சுரேஷ்."ஏண்டா உனக்கும் வயசாயிண்டே போறது. அவள போல பொண்ணு கிடைச்சா உனக்கு கல்யாணம் பண்ணிக்க சம்மதமா"என்றாள். "ஏம்மா சுத்தி வளச்சி பேசுற. அவள மாட்டு பொண்ணு ஆக்கிக்கணும்னு பாக்கறயாக்கும்" என்றான் அவன்."அப்படித்தான் வெச்சுகோயேன்" என்றாள் சாரதா.
"நீ ஒண்ணு பண்ணு. அவளுக்கு போன் பண்ணி வர ஞாயிற்றுக்கிழமை காலைல நம்ம எல்லாம் அவாத்துக்கு வரோம்னு சொல்லு"என்றாள். "என்னம்மா நீ. படு பாஸ்ட்டா இருக்க" என்றான் சுரேஷ். "ஆமாண்டா. சுபஸ்ய சீக்கிரம்" என்றாள் சாரதா. சுரேஷ் மாலினிக்கு போன் செய்தான். "ஹாய் மாலினி. ஞாயிற்றுக்கிழமை ஃப்ரீயா இருக்கியா. எங்க அப்பா,அம்மால்லாம் உங்க ஆத்துக்கு வரணும்னு சொல்றா"என்றான்." சரி வரட்டும்.ஆனா எதுக்குன்னு தெரிஞ்சுக்கலாமா" என்றாள் மாலினி படபடப்புடன்.
"வேற ஒண்ணும் விசேஷமில்லை சும்மாதான்" என்றான் அவன். "தாராளமா வாங்கோ. வரும்போது உங்க தாத்தாவையும் கூப்பிட்டுண்டு வாங்க"என்றாள். ஐந்து நிமிடம் கழித்து மறுபடியும் போன் செய்த மாலினி"எங்க அம்மா அன்னைக்கு எங்க ஆத்துல நீங்க எல்லாம் சாப்டுடலாம்னு சொல்றா"என்றாள். பின்பு சாரதாவிடம் இதை சொன்ன சுரேஷ்" ஓகே மாலினி அப்படியே பண்ணிடலாம்" என்றான்.
ஞாயிற்றுக்கிழமை காலை. எட்டு மணிக்கு நங்கநல்லூரில் இருந்து டாக்ஸியில் கிளம்பினார்கள். போகிற வழியில் மார்க்கெட்டில் ஐந்து முழம் பூ, மலை வாழைப்பழம் ஒரு டசன், ஐந்து ஆப்பிள், கொஞ்சம் கல்கண்டு, வெத்தலை, பாக்கு,அஒரு பாக்கட் சாக்லெட் இவைகளை வாங்கிக் கொண்டாள் சாரதா. "என்னம்மா இதெல்லாம். பெண் பாக்க போற மாதிரி இருக்கே" என்றான் சுரேஷ். "இப்போதாவது என் அசட்டு பிள்ளைக்கு புரிஞ்சிதே " என்றாள் சாரதா சிரித்துக்கொண்டே.
மாலினியின் வீட்டை அடைந்தவுடன் அவள் தான் கதவை திறந்து எல்லோரையும் பார்த்து "வாங்கோ"என்றாள். வெங்கட்ராமன்,சாரதா, வெங்கட்ராமனின் அப்பா, சுரேஷ் முதலியோர் உள்ளே நுழைந்தனர். உள்ளேயிருந்து கமலா,ராமமூர்த்தி,மாலினி,ராமமூர்த்தினுடைய அம்மா ஆகியோர் எல்லோரையும் வரவேற்றார்கள். எல்லோரும் அமர்ந்தார்கள். மாலினி எல்லோருக்கும் காபி வழங்கினாள். "ஒரு தட்டு கொடம்மா" என்று மாலினியிடம் கேட்டு தட்டை பெற்றுக்கொண்ட சாரதா, தான் வாங்கிக்கொண்டு வந்திருந்தவைகளை தட்டில் வைத்து மாலினியிடம் தந்தாள்.
எல்லோரும் பொதுப்படையாக பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள். பின்பு மாலினியின் பாட்டி சாரதாவிடம் "உங்களுக்கெல்லாம் எது சொந்த ஊர்"என்று கேட்டாள். அதற்கு சாரதா"எங்க மாமனாருக்கு சொந்த ஊர் திருச்சி" என்றாள். "அப்படியா" என்ற மாலினியின் பாட்டி "திருச்சில எங்கே" என்று வினவினாள். "பாண்டமங்கலம் அக்ரஹாரம்" என்றாள் சாரதா. இதெல்லாம் கேட்டுக் கொண்டிருந்த சுரேஷின் தாத்தா, மாலினியின் பாட்டி அருகில் வந்து" எதுக்கு கேக்கறங்கேன்னு தெரிஞ்சுக்கலாமா" என்றார். அதுக்கு மாலினியின் பாட்டி "எங்களுக்கு கிட்டின உறவு கூட பாண்டமங்கலம் அக்ராஹாரத்தல இருந்திருக்கா" என்றாள். "யாருன்னு தெரிஞ்சுக்கலாமா" என்றார் அவர்."எங்க அத்தை, அத்திம்பர் அத்தான் மூணு பேரும் அங்க இருந்திருக்கா"என்றாள் மாலினியின் பாட்டி. சுரேஷின் தாத்தா ஆவலை அடக்க முடியாமல் "உங்க அத்தை பேர் விசாலாக்ஷியா" என்றார். "ஆமாம்.ஆமாம். உங்களுக்கு அவாளை தெரியுமா" என்றாள் அவள்.உடனே சுரேஷின் தாத்தா "என்ன காமு. என்ன மறந்துட்டியா. அடையாளம் தெரியலையா.
நான்தான் மணி" என்றார் .
மாலினியின் பாட்டி காமு என்கிற காமாக்ஷிக்கு பேச்சே வரவில்லை."மணி அத்தானா" என்று கேட்டு ஆச்சரியப்பட்டாள்.நிறய வருடம் கழித்து இப்படி சந்தித்துக்கொள்வோம் என இருவரும் எதிர்பார்க்கவில்லை.
இவர்கள் இருவரும் பேசிக் கொண்டிருப்பதை. எல்லோரும் உன்னிப்பாக கவனித்துக் கொண்டிருந்தார்கள்.
அதிலிருந்து நடந்த எல்லா விஷயத்தையும் அறிந்து கொண்டார்கள். அப்போது சுரேஷ் மாலினியை பார்த்து "நம்ம சொந்த மாய்ட்டோம் போல" என்றான். அதைக்கேட்ட மாலினி
" பாட்டி அத்தானை கல்யாணம் பண்ணிக்க முடியாமா போய்ட்டுது வருத்தம்தான்.ஆனா உங்க தாத்தா எஸ்கேப் ஆய்ட்டா" " என்றாள்.
"போடி வாயடி"என்ற காமு அந்த வயதிலும் நாணிணாள்.
மணிஅப்போது குறுக்கிட்டு "எங்கப்பா விச்வேச்வரன் கடைசி ஆசையா நம்ப பரம்பரைல ஒரு கல்யாண பந்தம் இருக்கணம்னு ஆசைப்பட்டா.அதை நான் நிறைவேத்தணும்னு ஆசைபடறேன்.காமு, உன் பேத்தியை என் பேரனுக்கு தர சம்மதமா" என்றார்.
"என்னா அத்தான் இப்படி கேட்டூட்டேள்.கரும்பு தின்ன கூலி கேப்பாளோ" என்றாள் காமு கல கல வென சிரித்தபடி.
சாரதா" பெரியவாள்ளாம் சேந்து முடிவு பண்ணா போறுமா.சிறுசுகள் ஒத்துக்க வேணாமா"என்றாள்.
உடனே சுரேஷ் தைரியம் வந்தவனாக மாலினியிடம் "என்ன கல்யாணம் பண்ணிக்கு நோக்கு சம்மதமா " என்றான்.மாலினி கன்னம் சிவக்க " ரெண்டு வருஷம் முன்னால நான் இந்தியா திரும்பச்சே ஏர்போர்ட்ல வெச்சு இதை சொல்வேள்னு நெனச்சு ஏமாந்து போனேன்.நீங்க விடை பெத்துண்டு போனதும் ரெண்டு தடவை திரும்பி திரும்பி பார்த்தேன்.ஒரு வேள வந்து ப்ரபோஸௌஸ் பண்ணுவேளோன்னு.
பிளைட்ல ஒரு பாட்டம் அழுது தீத்தூட்டேன்.அம்மா நான் இந்தியா வந்த வுடனே "ஏண்டி கண்ணெல்லாம் வீங்கியிருக்கு.அழுதயான்னா" என்றாள்.நான் " சரியா தூங்கலைன்னு சொல்லி சமாளிச்சேன் " என்றாள்.சுரேஷ் இருக்கையை விட்டு எழுந்து அவளருகில் சென்று அவள் கைகளை பிடித்துக் கொண்டு தீராக்காதலுடன் " வெரி சாரி மாலு"என்றான்.
"எல்லாம் பாக்கறா கையை விடுங்கோ" என்றாள் தன்னிரு கைகளை விடுவித்துக்கொள்ள முயற்சி செய்யாமலே.
"சரி.சரி. கொழந்தைகள் காத்திருந்தது போறும்.சீக்கிரம் முகூர்த்தத்துக்கு நாள் பாருங்கோ " என்றார் மணி தாத்தா.
இப்படித்தான் நடக்கவேண்டும் என்று பிராப்தம் இருக்கும்போது,யார் என்ன செய்ய முடியும்?
*(முடிந்தது)*
No comments:
Post a Comment