பிராப்தம் -6
இருவரும் செட்டில் ஆவதற்கு பதினைந்து நாள் பிடித்தது. இருவருக்கும் ஸ்காலர்ஷிப் கிடைத்ததால் யுனிவர்சிட்டிக்கு அருகில், நடக்கும் தூரத்திலிருந்த, குடியிருப்பு காம்பளக்ஸில் சிங்கிள் பெட்ரூம் அபார்ட்மெண்ட் கிடைத்தது.மாலினிக்கு தரைத்தளத்திலும், சுரேஷுக்கு மூன்றாம் மாடியிலும் இடம் கிடைத்தன.சமையலை பொறுத்தவரை அவர்களுக்கிடையே எழுதப்படாத அக்ரிமெண்ட் இருந்தது.காலையில் யுனிவர்சிட்டிக்கு கிளம்பு முன் சுரேஷ் இடத்தில் சுரேஷ் தயாரித்த காலை உணவை இருவரும் உண்டனர்.பிரட் வித் வதக்கிய தக்காளி,வெங்காயம், ரவா உப்புமா,இட்லி,தோசை, பொங்கல் என விதம் விதமாக செய்தான் சுரேஷ்.இரவு உணவை மாலினி அவள் இடத்தில் தயாரித்து விடுவாள்.சப்பாத்தி,பூரி சில நாட்களிலும்,சாம்பார் அல்லது ரசம் சில நாட்களிலும் செய்வாள்.கத்தரிக்காய், உருளைக்கிழங்கு,முட்டைகோஸ் கறி மாறி மாறி சமைப்பாள்.ஞாயிற்றுக்கிழமைகளில் வெளியிலோ, இந்திய நண்பர்களுடனோ சாப்பிடுவார்கள்.
நாட்கள் ஓடின.ஒருநாள் மாலினி அவனிடம் "உங்களை கல்யாணம் பண்ணிக்க போறவ கொடுத்து வெச்சவ.நண்ணா டிபன் பண்ணி போடுவேள் " என்றாள்.சுரேஷ் பதிலுக்கு "நானும் அவளைத்தான் வல போட்டு தேடறேன்.கண்ல சிச்கமாட்டேன்றா" என்றான்."குத்து கல்லாட்டம் கண் எதிர்ல நிக்கறது தெரியலையா. அல்லது தெரியாத மாதிரி நடிக்கறயா" என மனதுக்குள் நினைத்தாள் மாலினி.
சுரேஷுக்கும் சொல்லி விட வேண்டுமென்று ஆசைதான்.ஆனால் அவள் சகஜமாக பழுகுவதை நாம் தப்பாக புரிந்து கொண்டு ப்ரபோஸ் செய்யப்போய் நட்பில் சுணக்கும் ஏற்பட்டுவிடுமோ என பயந்தான். இருவரும் இளம் வயதை கடந்து வந்து,முதிர்ச்சி நிலையில் இருந்ததால் காதலை வெளியிட தயக்கம் இருந்தது.
இரண்டு வருடம் போனதே தெரியவில்லை.சுரேஷ் செய்த உதவியால் மாலினி யுனிவர்சிட்டியில் முதல் ரேங்க் எடுத்திருந்தாள்.அவள் இந்தியா செல்வதற்கு முதல் நாள் இரவில் அவர்கள் நெடு நேரம் பேசிக்கொண்டிருந்தனர். மறந்தும் கூட அன்பை வெளிப்படையாக பறிமாறிக்கொள்ள வில்லை.மறு நாள் அவளை வழி அனுப்ப ஏர்போர்ட் சென்றான் சுரேஷ்.கிளம்புவதற்கு ஐந்து நிமிடம் முன் அவன் கைகளை பிடித்துக்கொண்டாள் மாலினி."சரிதான்.ப்ரபோஸ் செய்யப்போகிறாள்" என நினைத்தவனுக்கு அவள்"ரொம்ப தேங்க்ஸ் சுரேஷ்.நீ இல்லாவிட்டால் நான் இங்கு தனியாக தவித்துப்போயிருப்பேன்"என்று சொன்னதை கேட்டதும் சப்பென்று,ஊதி உப்பியிருந்த பலூனை பின்னால் குத்தியது போல ஆனது.அவன் ஏர்போர்ட்டில் திரும்பி நடந்தபோது,மாலினி இரு முறை திரும்பி பார்த்த மாதிரி உணர்ந்தான்.வீண் பிரமை என்று எண்ணிக்கொண்டான்.
அவளை அனுப்பிவிட்டு வந்தவன் வெறுமையை உணர்ந்தான். "தவறு செய்து விட்டேன்.நானாவது வெட்கத்தை விட்டு ஏர் போர்ட்டில் என் மனதை திறந்து காட்டியிருக்க வேண்டும்" என நினைத்தான். இந்தியாவிலிருந்து ஒன்றாக ப்ளைட்டில் வந்ததிலிருந்து நடந்தவைகளை மனதில் அசை போட்டு பார்த்தான்.மனம் விண் விண் என்று வலித்தது.
ஆண்கள் கூட அழுவார்களா என்ன?
அன்று அவன் அழுதான்.
வாரத்திற்கு ஒருமுறை அவனுடன் அப்பா,அம்மா,மாலினியும் தொடர்ந்து பேசினார்கள்.
தினம் பன்னிரண்டு மணி நேரம் யுனிவர்சிட்டியே கதியாக இருந்து அடுத்த இரண்டு வருடத்தில் பி.ஹெச்.டி டிகிரியை வாங்கினான்.
சென்னை திரும்பினான்.சென்னை ஏர்போர்ட்டில் வெங்கட்ராமன்,சாரதா வந்திருந்தார்கள்.லக்கேஜ்களை எடுத்துக்கொண்டு வெளியே வந்து டாக்சியில் ஏறு முன் "சுரேஷ்" என்ற பெண் குரல் கேட்க,திரும்பிய சுரேஷ், மூச்சு வாங்கியபடி ஒடி வந்த மாலினியைப் பார்த்தான் சுரேஷ். அவள் அழகு கூடியிருப்பதை பார்த்தான்.அவளை கண்ட மாத்திரம் அவன் முகத்தில் தனி பிரகாசம் வந்தது.பாரதி "பொங்கி வரும் புது நிலவு" என்று இவளை நினைத்துத்தான் பாரதி பாடியிருப்பானோ என எண்ணிக் கொண்டான்.
"நான் வந்த டாக்சி பாதி வழியில் பங்க்சர் ஆயிட்டது. அதான் லேட்" என்றாள். "நீ ஏர்போர்ட்டுக்கு வருவதாக சொல்லவே இல்லையே" என்றான்."மனத்தில் எவ்வளவோ நினைக்கிறோம். எல்லாத்தையும் சொல்லிடறோமா என்ன? சர்ப்ரைஸாக இருக்கட்டும் என நினைத்தேன்" என்றாள் மாலினி.
அவன் பார்த்ததையும்,அவள் தாபத்துடன் பேசியதையும் கேட்ட சாரதா "ஒஹோ. விஷயம் இப்படி போகிறதோ",என நினைத்து உள்ளுர சந்தோஷப்பட்டாள்.
No comments:
Post a Comment