கலப்புக் காதல்

 62. கலப்புக் காதல் (சிசீ7) #ganeshamarkalam

அம்மாக்கு போயே ஆணம். “கூட்டிண்டு போடா, தனியா அத்தனை தூரம் போய்டு வரமுடியாது” “நான் வரணும்னு இல்லைம்மா, ஓலா வச்சுத் தரேன். இருந்து அழைச்சிண்டு வருவான். இல்லை கேப், தெரிஞ்ச ட்ரைவர்”. “அதெல்லாம் முடியாது, நீ வா. அழைச்சிண்டு வரேன்னு சொல்லிட்டேன்.”

என்னக் கேக்காம அழைச்சிண்டு வரேன்னு வேற. எங்கே போணமாம்? அண்ணா நகரில் 60ஆம் கல்யாணம். அம்மா சிநேகிதி ஜெயந்தி மாமிக்கு. நிறைய பொண்ணப் பெத்தவா வருவா. கூடப் போனா இவாத்தில் பையன் இருக்கான்னு பாத்துப்பாளாம். மின்னே பெண்ணப் பெத்தவா செஞ்சது இப்ப தலைகீழா. இது 3ஆவது ஃபங்க்ஷன். என்னை கூட்டிண்டி போய் காமிச்சாரது. சஷ்டியப்த பூர்திக்கு வரவா வயசானவா. என்னொத்த வயசுக்கு காண முடியரதில்லை. அம்மா பக்கத்தில் தேமேன்னு வரவா போரவாளோட இவள் பேசிண்டிருக்க இன்ட்ரொட்யூஸ் செய்யரச்சே சிரிச்சு. இலை போடர டயம் ஆச்சான்னு வாட்ச்சை பாத்துண்டு.

போனம் வந்தம்னு வரமாட்டா. நிறைய சிநேகிதா. எல்லாரோடவும் 10 நிமிஷமாவது பேசினாத்தான். அண்ணா நகர் வெஸ்ட் எக்ஸ்டென்ஷண் பெருங்களத்தூர்லேந்து 32 கிமீ. PSB ஹால்,. தனியா அனுப்ப தயக்கமா இருக்கு. ஆனா மண்டபத்துக்குள் பம்பரமா சுத்துவா. யாரையாவது தூரக்கே பாத்துட்டு உக்காந்த இடத்துலேந்தே ஹாய் சொல்லி அவா சுதாரிக்கரத்துக்குள் கிட்டே போய் கட்டிப் பிடிச்சு குசலம் விசாரிச்சு “வாடீ என் பையன் விஷாலும் வந்திருக்கான்.” என்னை “வா”ன்னு அறிமுகப்படுத்தி. திரும்பினா உக்காந்த சீட் பறிபோயிருக்கும். வேற உக்காருவம். திரும்பவும் எழுந்து. PSB ஹால் பெரீசா சின்னதா? எத்தன பேர் உக்காரலாம்?

2 மண்டபம். மொத மாடீல நாங்க போன வைபவம். அதுக்கு மேலே மொட்டை மாடீல கொட்டாய் போட்டு சாப்பாடாம். உள்ளே நுழைஞ்சதும் கல்கண்டு வச்சிருந்த டேபிளில் யாரையும் காணம். நானே எடுத்துண்டேன். ஒரு பொண், 23 வயசிருக்கும், ஜோரா ட்ரெஸ் செஞ்சிண்டு அந்தண்டை நின்னவள் ஓடி வரா. “ஒரு நிமிஷம்”. அவள் தராம எடுத்துண்டது தப்போ? திருப்பி போட்டுட்டேன். அவள் அழகா நமஸ்தே வச்சுட்டு சந்தனப் பேலாவ எடுத்து நீட்ட நுணி விரலால் எடுத்து இட்டுக்கரேன். “நன்னா விழுதா எடுத்து வச்சுக்கணும்”. சொல்லித் தரா. அப்பரம் தட்டில் ரோஜாப்பூவும் அம்மாவுக்கு அரை முழம் மல்லீப்புவும். அதுக்குள்ள அம்மாவுக்கு யாரோ கண்ணில் பட ஆளைக் காணம்.

“மாடீலே ப்ரேக்ஃபாஸ்ட் ஓடிண்டிருக்கு, சாப்டூட்டு வாங்கோ. பொண் மாப்பிள்ளை வர நாழியிருக்கு”. “இல்லை இப்போ வேண்டாம்”. “சூடா ஒரு கப் காபி? இதோ கொண்டு வரேன். நார்மலா ஸ்ட்ராங்கா?” “எப்படியும் பரவாயில்லை”. அந்தண்டை கலந்து தந்திண்டிருக்கான். ப்ளாஸ்டிக் கப் பிடாதுன்னு பித்தளை டபரா டம்ப்ளரில் “கும்மோணம் டிக்ரீ காபி”ன்னு நீட்ட வாங்கிக்கரேன். சிப்பினதும் தெரிஞ்சது டாப் கிளாஸ். இவளுக்கு தேங்க்ஸ் சொல்லலாம்னா ஆளைக் காணம். இன்னும் வரவாள கவனிக்கப் போயிட்டா. அதுவும் சரி. நான் மட்டும்தான் நுழைஞ்சேனா? அதுக்குள்ளே அம்மா மொத வரிசையில் இடம் பிடிச்சு வச்சிண்டு பக்கத்து சீட்டில் உள்ளங்கைய பரப்பிப் பிடிச்சிண்டு அதில் யாரையும் உக்காராம பாத்துண்டு.

“என்னம்மா காபி சாப்பிடலையா, ஜோரா இருக்கு”. “எங்கடா கிடெச்சது?” “அதோ அந்தப் பொண்”. “உனக்கு தெரிஞ்சவளா?” “இல்லையே”. “எனக்கும் ஒண்ணு தரச் சொல்லு”. ஆனா பரபரன்னு ஓடுமவள் கவனத்தை ஈர்க்க முடியலை. நானே எழுந்து போய் “இன்னொரு காபி”. “நினைச்சேன். என் கையால் குடிச்சா இன்னும் வேணும் போல் தோணும். இதோ தரேன்”. :”சக்கரை போடேண்டாம்”. “இப்ப சக்கரை போட்டுத்தானே தந்தேன்?” “இது என் அம்மாக்கு”. “அம்மாவும் வந்திருக்காளா? எங்கே?” காமிக்கரேன். காபியக் கலந்து எடுத்துண்டு அவளே போய் அம்மா கையில் தந்துட்டு “என்னை ஆசீர்வாதம் பண்ணுங்கோ!” பாவனையா தொட்டுக் கும்பிட அம்மா அசந்துதான் போனா.

“தீர்காயுசா இரு. யாரும்மா நீ?” அம்மாகிட்டே ஒரு குணம். ‘யார் நீ’ன்னு கேட்டுட்டு பதில் வரக்குள் முழு ஆளை எடை போட்டுடுவள். “நான் தீபா மாமி”. “யாருக்கு சொந்தம்?” “இப்படி மொட்டையா கேட்டா? எனக்கு சொந்தக் காராளே இருக்கமாட்டாளா என்ன?” “அதில்லைடீமா. நாங்க ஜெயந்தி மாமியோட 60ஆம் கல்யாணத்துக்கு வந்தம். அவாளுக்கு நீ சொந்தமா?” “இல்லை மாமி. சாம்பசிவம் ஐயருக்கு”. “அது யாரு?” “கண்டுபிடிங்கோ. எல்லாத்தையும் நானே சொல்லணுமா? நிறைய வேலை கிடக்கு”. அம்மாவுக்கு இதுவும் வேணும் இன்னமும் வேணும்னு தோணித்து. அம்மா அவள் துடுக்கா பேசினதை சட்டை செய்யாம ஜாலியா.

என் நுணி நாக்கில் தீபான்னு அந்த பேர் சித்தே நாழி தவழ்ந்துட்டு அப்படியே வழுக்கிண்டு கீழ் அண்ணத்தில் விழுந்து அப்பரம் மேலண்ணத்தில் ஏறி ஒட்டிண்டதை அனுபவிச்சேன். எப்படியும் இன்னொரு கப் காபீன்னு அவளோட பேசிடணும். மொதத் தடவையா இத்தன தூரம் வந்ததில் சந்தோஷமா ஃபீல் ஆச்சு. அம்மாவோட இன்ன பிற ஸ்நேகிதிகள் வந்துண்டும் போயிண்டும். ஆனா நானோ ட்ரேன்ஸ் நிலையில். மேடையில் நடப்பவைகளை பாத்துண்டும் அப்பப்போ தீபா இருக்கும் திசையிலும். கண்ணுக்கு தென்படலைன்னா மனசு வெறுமையாப் போனதையும் தென்பட்டுட்டா மத்தாப்பு பூத்ததையும் அனுபவிச்சிண்டு.

அறுபதாம் கல்யாணம் செஞ்சுண்ட தம்பதிக்கு பக்கத்தில் போய் நின்னுண்டு போடோக்கு போஸ் தந்ததும் அந்த பெரியவாளுக்கு என்னை நமஸ்காரம் செய்ய வச்சு அழைச்சிண்டு அம்மா கிளம்பரச்சே மொள்ள ஜெயந்தி காதில் விசாரிக்கரா. “தீபான்னு ஒருத்தி சூடிகையா சுத்தி சுத்தி வரா, யாருடீ அது?” “சாம்பசிவம் ஐயரோட வந்தா. விசாரிக்கணும். என்ன விஷயம்?” “ஒண்ணுமில்லை”.

மண்டபத்தில் இளவட்டமா 10பேர விரல் விட்டு எண்ணலாம். நண்டு சிண்டுகள் ஜாஸ்த்தி. சொச்சப் பேரெல்லாம் நடுத்தர வயசோ இல்லை மணையில் இருந்தவாள விட வயசானவா. ஆசீர்வாதம் செய்யன்னே கிளம்பி வந்தாப்போல். நடக்கக் கூட முடியலை, இலையில் போட்டது எதையும் சுவாதீனமா எடுத்து திங்க முடியாது ஆனா வருவம், வந்தே தீருவம் அக்ஷதை போட்டுட்டுத்தான் போவம்னு பிடிவாதமா. நாமளும் ஒருநா அப்படித்தான் ஆப்போரம்னு பட்டது. ஆனா இப்போதைக்கு கல்யாணம் ஆணம். கல்யாணம் ஆகாம முதுமை வந்தா ஆசீர்வாதத்துக்கும் கூப்பிட மாட்டா செஞ்சாலும் ருஸிக்காது. இதுக்கெல்லாம் சேர்த்துத்தான் கல்யாணம்னு ஒண்ண பண்ணிக்கணுமோ!

“இலை போட்டாச்சு. எல்லாரும் சாப்பிட வாங்கோ” ஒவ்வொருத்தரையா அழைச்சிண்டு கூட்டத்துக்கு நடூல தீபா. என்னண்டையும் வந்து, “என்ன வரேளா, சீட் மளமளன்னு ஃபில் ஆரது. போதோட சாப்பிட்டா நல்லது. மண்டபத்தை 2மணிக்கு காலி செய்யணும்”. கண்ணை உருட்டீண்டு அவள் சொன்னப்போ ‘நீ சாப்டாலும் சாப்பிடலைன்னாலும் நாங்க கிளம்பிப் போயிடுவம்’கிரா. “அம்மாவைக் காணம்.” “நான் தேடிப்பாத்து அழைச்சிண்டு வரேன். நீங்க போய் இடம் போட்டு வைங்கோ”. சொன்னபடி செஞ்சா. லிஃப்டில் அம்மாவ கைத்தாங்கலா அழைச்சிண்டு வந்து பக்கத்தில் உக்கார வச்சுட்டுத்தான் போனா. “நன்னா அவசரப்படாம என்ன வேணுமோ கேட்டு வாங்கி சாப்பிடணும் கேட்டேளா?” பிரியமான அதட்டல். போயிட்டான்னு நினைச்சா அங்கேயேதான்/

அப்பளாக் கூடையோட. இலைக்கு ஒண்ணு. எனக்கு மட்டும் ஒட்டிண்டு ரெண்டா பொரிஞ்சதை வச்சுட்டு ஒரு லுக் விட்டா. அப்பரம் ஜிலேபி தட்டோட. அப்பரத்துக்கு அப்பரம் தயிர்வடை தாம்பாளத்தோட. அம்மா இவள் ஜிலேபி வச்சப்போ “தீபாம்மா, சாம்பசிவம் ஐயரை பாக்கணும் எங்கே இருக்கர்?” “வரச் சொல்ரேன்.” சாப்டூட்டு ஐஸ்க்ரீம் பீடா ஸ்டால்க்கு தள்ளி வந்துட்டம். புதுசா டப்பா பிரிக்க அதுலேந்து வேணும்னு. அம்மாக்கு சுகர் தனக்கு வாங்கிண்டதை எனக்குத் தந்தா. அப்பரம் ஏதோ நியாபகம் வந்தாப்போல் “இதோ வரேன்.” பரிஜாரகன் ஒருத்தனை பிடிச்சு என்னமோ விசாரிக்க அவன் யாரையோ கைகாட்ட அந்தண்டை போக நான் கீழே இறங்கி வந்தேன்.

சித்தே கழிச்சு அம்மா தீபாவோட. “கிளம்பரேண்டிம்மா குழந்தை, அப்பரம் பிராப்தம் இருந்தா சந்திக்கலாம்”. சொல்லிக்க வேண்டியவாகிட்டே சொல்லீட்டு ஓலாவில். பைபாஸில் போனா 40 நிமிஷத்தில் ஆத்தில். வரப்ப கேட்டேன். “பரிஜாரகங்கிட்டே என்ன பெசினாய்? சீர் பட்சணம் கேட்டியா?” “இல்லை. அதான் தேங்காய்ப் பையோட தந்துட்டாளே, வேற மேட்டர்”. “என்ன மேட்டர்?” “அந்த தீபாவப் பத்தி விசாரிக்கப் போனேன். உனக்கு அவளைப் பாத்தா என்னன்னு”. “எனக்கா?” “ஆமாம் உனக்குத்தான்? வழக்கமா ஆ ஊனு சத்தம் போட்டு இப்பத்தைக்கு கல்யாணம் வேண்டாம் என்ன அவசரம்னு கத்தரவன் கொயட்டா மகுடிக்கு அடங்கின பாம்பாட்டம் பம்மிண்டு வந்தேன்னா பாத்துக்கோங்கோ. மேலண்ணத்தில் ஒட்டிண்டிருந்த தீபா என்ற சொல் இனிக்க ஆரம்பிச்சது.

ஆத்துக்கு வந்தும் அம்மா தீபாவ பத்தியே நினைச்சிண்டிருந்தாளா? தெரியலை என் மனசு அல்லாடித்து. “யாராம்மா அந்த தீபா? சாம்பசிவம் ஐயர் யாரு? தேடிண்டு போனாய்?” “சாம்பசிவம் ஐயர் அந்த விசேஷத்துக்கு கேடரிங்க். அவரைப் பாக்க முடியலை. கீழ் மண்டபத்தில் வடிச்ச சாதம் பத்தலைன்னு போயிருக்கர். பிசினெஸ் கார்ட் கொடுத்தா. போனில் விசாரிக்கலாம்னு வாங்கிண்டேன். அவருக்கு தீபா சொந்தம். பேசணும். இந்த வாரம் பூரா முஹூர்த்த நாட்கள். சாவகாசமா கூப்பிடணும். அதுக்குள்ள உங்கப்பாவும் சேலத்லேந்து வந்துடுவர்.” இன்னும் ஒரு வாரமான்னு பட்டது.

ராத்திரி ஆனா தூக்கமே வரலை. புரண்டு புரண்டு படுத்து கட்டில் போட்ட சத்தத்தில் கீழே படுத்திண்டிருந்த அப்பாவும் அம்மாவும் திட்டக் கிளம்பிட்டா. “சரியா சாப்பிடரதில்லை, உடல் பயிற்சீன்னு எதையும் வச்சுக்கலை, எப்படி தூக்கம் வரும்?”

15நா கழிச்சு நண்பனாத்தில் சீமந்தம். அவன் அக்காக்கு. சாளிக்ராமம் வெங்கடேஸ்வரா மினி ஹால். “வாடா விஷால் ஃப்ரெண்ட்ஸெல்லாம் வரா!” போயாச்சு. போனப்பரம்தான் தெரிஞ்சது அங்கேயும் எதிர்பாக்காம தீபாவும் ஷார் டியஃபேர் மாதிரி வாசல்லேயே பன்னீர் ரொப்பின கூம்பிப்போன சொம்போட. என்னைப் பாத்தவள் “ஓரு கல்யாணம் விடாம வருவேளா? கண்ணாலயே! நல்லவேளை வாய்விட்டுக் கேக்கலை, அவமானமாப் போயிடும். நான் விடலை. “இங்கே யாருக்கு சொந்தம்?” “சாம்பசிவன் ஐயர்தான்! வேற யாரு?” “அவர் எல்லாருக்கும் சொந்தமோ?”. “இல்லை இந்த ஏரியாவுல அவர்தான் கேட்டரிங்க்”. “உங்கப்பாவா?” “எல்லாத்தையும் நானே சொல்லணுமா? உங்கம்மா கேட்டுத் தெரிஞ்சிண்டிருப்பாளே செய்யலையோ?” “செய்யலை. கூடிய சீக்கிரம் செய்யத்தான் போரா. இப்ப அன்னிமாதிரி டிக்ரீ காப்பி உண்டா?” “இதோ கொண்டு வரேன்”.

நடூல மூக்கப் பிழியரம்னு மேடையில் என்னென்னமோ, நமக்கு பூஞ்சை மனசாச்சேன்னு எழுந்து வாசப் பக்கம் வந்துட்டேன். பெரீய படிகள் வச்சு மண்டபத்தின் முகப்பு. அங்கே தீபா. “உங்களோட சித்தே பேசணும்”. “என்னத்தை பத்தி?” “வாங்களேன் இப்படியே சித்த நடந்து போலாம்”. “அதெப்படி, வந்த இடத்தில் காணலைன்னு தேடுவா”. “பரவாயில்லை.” நாலு பில்டிங் தள்ளீ சிகரம் பேங்குவெட் ஹால். இவள் கையப் பிடிச்சு இழுத்துண்டு வந்தாச்சு. “எங்கம்மா உன்னை எனக்கு சம்பந்தம் செய்யலாம்னு சாம்பசிவம் ஐயராண்ட பேசப் போரா. ஜாதகம் கேப்பா. விடுவிடுன்னு ப்ரொஸீட் ஆலாம். அதுக்கு மின்னாடி நேரவே கேட்டுடரேன். உனக்கு என்னை பிடிச்சிருக்கா, கல்யாணம் செஞ்சுக்க இஷ்டமா?”

“அது நடக்காது”. “ஏன்?” “நீங்க பிராம்ணா. நான் கேடரர்கிட்டே ஒண்டிண்டு வேலை செய்யரவ. மனுஷாளோட பழகினதில் உங்க பாஷை சரளமா வந்துடுத்து. மனசில் ஆசைய வளர்த்துக்க மாட்டேன். நீங்களும் வேண்டாம்”. விடு விடூன்னு திரும்பிப் போனா. பாத்துண்டே ஸ்தம்பிச்சு நிக்கரேன். தீபாவை யாரும் பிராம்ணா இல்லைன்னு சொல்லவே முடியாது.

பித்துப் பிடிச்சாப்போல இருந்துட்டு என்னத்தையோ சாப்டம்னு பேர் செஞ்சுட்டு வந்தாச்சு.

2நா கழிச்சு அப்பாவும் அம்மாவும் என்னை கார்னர் செஞ்சு “பேசியாச்சுடா சாம்பசிவய்யர் கிட்டே. தீபாவ உனக்கு பண்ணிக்க இஷ்டம்தானே?” “என்னம்மா சொல்ராய், அவள் அந்த கேடரர் எடுத்து வளர்த்த பொண்ணாம். பிராம்ணப் பொண் இல்லையாம். அவளே சொன்னா. அவர் உண்மைய சொல்லல?”.

“யாரும் எதையும் எங்களண்ட மறைக்கலை. அவள் அன்னைக்கு என் காலத் தொட்டு ஆசீர்வாதம் செய்யுங்கோன்னு சொன்னப்பவே தெரியும். எங்களுக்கு இதில் ஒண்ணும் ஆட்சேபணையில்லை. உனக்கு?”

எனக்கென்ன இருக்கப் போரது!