மேற்கிலே ஒரு மிட்டாய்க்கடை - 2.

 முகநூலிலிருந்து....ஒரு பயண அனுபவம்

மேற்கிலே ஒரு  மிட்டாய்க்கடை - 2.

(ஒரு கிணற்றுத் தவளையின் பயண அனுபவம் )

உங்களில் பலர்  சர்வ சாதாரணமாக மாதத்துக்குப் பலமுறை விமானத்தில் பறப்பவர்களாக இருக்கலாம். அடிக்கடி வெளிநாடுகளுக்குச் சென்று வருபவர்களாக இருக்கலாம். ஏன் வெளி நாடுகளிலேயே வசிப்பவர்களாகக் கூட இருக்கலாம். எனவே, உங்களுக்கு நான் சொல்லும் விசயங்கள் எல்லாம் நீங்கள் ஏற்கெனவே நன்கு அறிந்திருப்பதால், எதோ வேடிக்கையாகவும்,  சிறுவர்கள் கதை சொல்லுவதைப் போலவும் கூட இருக்கலாம். ஆனால் எனக்கு இது முதல் வெளிநாட்டுப் பயணம் என்பதால், இவை எல்லாமே புதிது. எனவே இது முழுவதும் ஒரு பட்டிக்காட்டானின் பார்வையில் மட்டுமே இருக்கும். அதனால்தான் தலைப்புக் கூட 'ஒரு கிணற்றுத் தவளையின் பயண அனுபவம்' என்று வைத்துள்ளேன். மேலும் இதில் சொல்லப்படும் சின்னச் சின்ன விசயங்கள் கூட, வருங்காலத்தில் இப்படிப் பயணம் மேற்கொள்பவர்களுக்கு ஒரு சிறிய உதவியாக இருக்கக் கூடும். எனவே இந்தக் கண்ணோட்டத்திலேயே இதை அணுக வேண்டுமாய் அன்புடன் வேண்டுகிறேன்.

ஜூன் 1 அன்று அமெரிக்கா கிளம்பினாலும் , அதற்கான ஏற்பாடுகளை எல்லாம் சில நாட்களுக்கு முன்னரே செய்ய வேண்டி இருந்தது.

 பாஸ்போர்ட் எடுக்கப் பாஸ்போர்ட் ஆபிஸுக்கும், விசா அனுமதி பெறச்  சென்னையில் உள்ள அமெரிக்கத் தூதரகத்துக்கும் அலைந்த  அனுபவங்கள்  எல்லாம் கன்னித்தீவு சிந்துபாத் கதையைப் போன்று நீளமாக இருந்ததால் அவற்றை இங்கே குறிப்பிடாமல் அடுத்த விசயங்களைப் பார்ப்போம்.

வெளிநாட்டுப் பயணத்துக்கு வேண்டிய பொருட்களை வாங்குவதும் அவற்றைப் பேக்கிங் செய்வதும், கிட்டத்தட்ட ஒரு கல்யாண விசேசத்துக்கு லிஸ்ட் போட்டுப் பொருட்கள் வாங்கி விசேசத்தை நடத்துவது போலத்தான்.

வெளியூர் பயணங்களுக்கு நாங்கள் எல்லாம்  வழக்கமாகப் பயன்படுத்தும் மஞ்சப்பையை எடுத்துத் தோளில் தொங்க விட்டுக் கொண்டு வெளிநாடு போக முடியாது என்பதால், விமான பயணங்களுக்கு வேண்டிய, TSA லாக்கிங் சிஸ்டம் கொண்ட லைட் வெயிட் சூட்கேஸ்கள்( TSA லாக் பற்றித் தனியே விளக்கமாக எழுத வேண்டிய அளவு சுவாரசியமான சமாச்சாரம் அதில்  உள்ளது), வெறும் ஹவாய் செப்பல் போட்டு நடக்கும் எங்கள் இருவருக்கும் காலில் அணியும் சூ க்கள், இருவருக்கும் சில  உடைகள்  போன்றவற்றைப் புதிதாக வாங்க வேண்டி இருந்தது.

மேலும் அமெரிக்காவில் மருத்துவச் செலவுகள் மிக மிக அதிகம் என்பதாலும், ஒரு சாதாரணத் தலைவலி மாத்திரை கூட டாக்டர் பிரிஸ்கிரிப்சன் இல்லாமல் ஓவர் த கௌண்டர்   வாங்க முடியாது என்பதாலும், இல்லாத வியாதி எல்லாம் ஏதோ ஒரே நாளில் திடீரென்று வந்து விடும் என்பது போலத் தலைவலி, காய்ச்சல், சளி, இருமல், வாந்தி, லூஸ் மோசன் போன்ற சகல விதமான சில்லறை வியாதிகளுக்கும் உள்ளூர் டாக்டரிடம் பிரஸ்கிரிப்சன் எழுதி வாங்கி, ஒரு பண்டல் நிறைய மருந்துகள் வாங்க வேண்டி இருந்தது. வந்து விட்டால் என்ன செய்வது என்று பல் வலிக்காகப் பல் மருத்துவரிடம் சென்று வாங்கிய பிரிஸ்கிரிப்சனும் மருந்துகளும் தனி.

பிரிஸ்கிரிப்சன் இல்லாமல் விமானத்தில் அவ்வளவு மருந்துகள் கொண்டு செல்லவும் முடியாது.. இவ்வளவுக்கும் இருவருக்கும் நிறையப் பணம் செலுத்தி, பயண இன்ஸூரன்ஸ்  மற்றும் மருத்துவ இன்ஸூரன்ஸ் எடுத்திருந்தான் மகன். அங்கு பல் மருத்துவத்துக்குத்தான் செலவு ரொம்ப அதிகமாக இருக்குமாம்.. பெரும்பாலும் அதற்கு  இன்ஸூரன்ஸ் இருக்காது.. எனவேதான் இப்படி முன் யோசனை முனுசாமியாக இருக்க வேண்டி உள்ளது.. 

மேலும் சமையலுக்கு வேண்டிய சில மசாலாப் பொருட்களும் வாங்க வேண்டி இருந்தது.

என்னதான் லிஸ்ட் எழுதி வைத்துப் பார்த்துப் பார்த்து வாங்கினாலும், கடைசி நிமிடத்தில், விட்டுப் போன பொருட்களுக்கான  அவசர ஷாப்பிங்குகள்  தவிர்க்க முடியாதவைதான்.

ஏற்கெனவே மகனின் உள்நாட்டு மற்றும் வெளிநாட்டு விமானப் பயணங்களுக்குப் பலமுறை தயார் செய்து கொடுத்த அனுபவங்களும், உள்ளூர் விமானங்களில் ஏற்கெனவே சிலமுறை நாங்கள் பயணித்திருந்த அனுபவங்களும்   இந்தச் சமயத்தில் எங்களுக்குக் கை கொடுத்தன.

அமெரிக்கா செல்வதற்குப் பல்வேறு நாடுகளின் வழியாகச் செல்லும் பல விமானங்கள்  இருந்தாலும், கொச்சி, அபுதாபி அங்கிருந்து நியூயார்க் என்று போக வர ரவுண்ட் டிக்கட் எடுத்திருந்தான் மகன். முழுக்க முழுக்க எதிகாட் நிறுவன விமானங்களில். அபுதாபி செல்லச் சென்னையை விடக் கொச்சி  எங்களுக்குப் பக்கம்.  எனவே  கொச்சியில் இருந்து விமானத்தில் செல்ல ஏற்பாடு.

எங்களுக்கு மிக அருகிலேயே கோவை சர்வதேச விமான நிலையம் இருந்தாலும், அங்கு உள்நாட்டு விமானங்கள் தவிர, ஓரிரு சிறிய வகை சர்வ தேச விமானங்கள்தான் ஏறி இறங்க முடியும். காரணம் நீளம் குறைவான சிறிய ரன் வே. பெரிய விமானங்கள்  இறங்க முடியாது. விரிவாக்கம் செய்ய நிறைய நிலம் தேவைப்படுகிறது.. நிலம் எடுக்க, அந்தப்பகுதியில் நில உரிமையாளர்களின் பலத்த எதிர்ப்பால் அது நிலுவையில் உள்ளது.

மேலும் கோவையில் இருந்து ஏர் இந்தியா விமானத்தில் டெல்லி அல்லது மும்பை சென்று, அங்கிருந்து வேறு விமானத்தில் அமெரிக்கா செல்ல வேண்டும்... பெரும்பாலும் ஏர்இந்தியா விமானங்கள்தான்...வேறு தனியார் விமானங்கள் இருந்தாலும், சர்வ தேச விமானங்களில் அனுமதிக்கப்படும் லக்கேஜ் அளவுகளுக்கும் இவர்கள் அனுமதிக்கும் எடை அளவுகளுக்கும் சில சமயங்களில் வேறுபாடு ஏற்பட்டுப் பல ஆயிரம் ரூபாய்கள் அதிகப் பணம் செலுத்த வேண்டி நிலைகள் சிலருக்கு ஏற்பட்டுள்ளன..

மேலும் சர்வதேசப் பயணங்களுக்கு ஏர் இந்தியா விமானங்களைக்  கூடிய வரையிலும் தவிர்ப்பது நல்லது என்று விவரம் தெரிந்தவர்கள் அறிவுறுத்துகின்றனர்.. அவர்கள் அதற்குக் கூறும் காரணங்கள் இரண்டு.. முதல் காரணம் ஏர் இந்தியா பெரும்பாலும் தன் நேர நியமங்களைச் சரிவரக் கடைப்பிடிக்காமல் அலட்சியமாக இருக்கும் என்று சொல்லப்படுவது..

அந்த அனுபவத்தை மிகச் சமீபத்தில் நாங்களும் பெற்றோம். கடந்த ஏப்ரல் முதல் வாரத்தில், அமெரிக்காவில் உள்ள  நியூஜெர்சி நகரில் உள்ள நெவார்க் லிபர்ட்டி விமான நிலையம் செல்ல வேண்டிய எங்கள் மாப்பிள்ளை, சென்னையில் இருந்து மும்பை சென்ற ஏர் இந்தியா விமானத்தில் பயணித்தார். நெவார்க் சென்று மீண்டும்  வேறு உள்ளூர் விமானம் மாறி அவர் டெட்ராய்ட் செல்ல வேண்டும். மும்பையில் கனெக்டிங் பிளைட் பிடிக்க,    லே ஓவர் சமயம் இரண்டு மணி நேரம் தான். 

ஆனால், கிட்டத்தட்ட இரண்டு மணி நேரத் தாமதத்தில் தான் விமானம் மும்பை சென்றது.. வெறும் இருபது நிமிட இடைவெளியில் இவர் உள்நாட்டு டெர்மினலில் இருந்து பன்னாட்டு டெர்மினலுக்கு அவசர அவசரமாக மாறி, மயிரிழையில் நியூஜெர்சி விமானத்தைப் பிடித்தார்... அதுவும் ஏர் இண்டியா விமானம் என்பதால் கிளம்பப் பத்து நிமிடம் தாமதித்துள்ளது. வேறு நிறுவன விமானம் என்றால் கிளம்பிப் போயிருக்கும். கனெக்டிங் ஃபிளைட்டை விட்டு விட்டால்..பின் பயணிகள் படும் மரண அவஸ்தை அவர்களுக்கு எங்கே  தெரியப் போகிறது. ? சென்னை மும்பை பயணத்திற்கே இரண்டு மணித் தாமதம் என்பதை எப்படி ஏற்றுக் கொள்வது.. இடையில் சிக்னலில் டிராபிக் ஜாம் ஏற்பட்டதா அல்லது டயர் நடுவானில் பஞ்சராகி ஸ்டெப்னி மாற்ற அவ்வளவு தாமதமாயிற்றோ ? 

இரண்டாவது, லக்கேஜ்களை  சரியாக அனுப்புவதிலும் பொறுப்பில்லாமல் நடந்து கொண்டு பயணிகளுக்கு இடைஞ்சல் வருமாறு நடந்து கொள்ளுவார்களாம்.. கனெக்டிங் ஃபிளைட்டுகளில்  அனுப்ப வேண்டிய லக்கேஜ்கள் சர்வ சாதாரணமாக அடுத்த நாள் பிளைட்டுகளில் அனுப்பப் படுவதும் உண்டாம்..

எதற்கு வம்பு என்று, இதனால்தான் கொச்சி வழியே செல்ல முடிவு செய்தோம். கொச்சி இங்கிருந்து சுமார் 130 கி்மீ தூரம் தான். எவ்வளவு சாவகாசமாகப் போனாலும் 3 மணி நேரத்துக்குள்ளேதான் பயண நேரம்.

காரைக் கொண்டு போய் விமான நிலையத்தில் மாதக்கணக்கில் நிறுத்த முடியாது என்பதால், எங்களை விமான நிலையத்தில் விட்டு விட்டுத் திரும்புவதற்கு வேறு கார் ஏற்பாடு செய்திருந்தேன். 

இரவு ஒன்பது மணிக்கு பிளைட்.   3 மணி நேரத்துக்கு முன்னர், அதாவது மாலை 6 மணிக்கு செக் இன். 

எப்போதுமே இப்படிப்பட்ட பயணங்களுக்குத் திட்டமிடும் நேரத்துக்கு ஒரு மணி நேரத்துக்கு முன்னரே கிளம்பி விடுவது எப்போதுமே என் வழக்கம். வழியில் எதிர் பாராமல் ஏற்படும் டிராபிக் ஜாம்கள் அல்லது  மற்ற இடையூறுகளைச் சமாளிக்க.

பகல் இரண்டு மணிக்கு முன்னதாகவே வீட்டிலிருந்து கிளம்பி விட்டோம். இடையில் இன்னொரு முக்கியமான விசயத்தைக் கவனிக்க வேண்டி இருந்தது...சூட்கேஸ்களின் எடையைச் சரி பார்ப்பது.

சர்வதேச விமானங்களில் நம் இஷ்டத்துக்கு லக்கேஜ் எடுத்துக் கொண்டு செல்ல முடியாது. ஒவ்வொரு விமான நிறுவனமும் ஒவ்வொரு விதமாக லக்கேஜ் அலவன்ஸ் விதி முறைகள் வைத்துள்ளன. பெரும்பாலும், செக் இன் என்று சொல்லப்படும், விமானத்தின் லக்கேஜ் பகுதிகளில் அனைவரின் லக்கேஜ்களையும் விமான நிறுவனத்தின் பொறுப்பில் மொத்தமாகப் போட்டு, கொண்டு வருவதற்கு ஒரு பயணிக்கு இரண்டு சூட்கேஸ்களும், கேபின் லக்கேஜ் என்று சொல்லப்படும், நம்முடன் விமானத்தில் கூடவே வைத்துக் கொள்ள, லேப் டாப் பேக் அல்லது ஒரு சிறிய சூட்கேஸ்  அனுமதிக்கப்படும். செக்  இன் செய்யும் சூட்கேஸ்களின் நீளம், அகலம் மற்றும் உயரம் அதிகபட்சமாக இவ்வளவுதான் இருக்க வேண்டும் என்று உள்ளது. அதே போலத்தான் கூடவே வைத்துக் கொள்ளும் கேபின் லக்கேஜுக்கும்..

செக் இன் சூட்கேஸ்களுக்கு 23 கிலோவும் கேபின் லக்கேஜ்களுக்கு 7 - 7.5 கிலோவும் பெரும்பாலும் அனுமதி இருக்கும். இது எகானமி வகுப்புப் பயணிகளுக்கான விதிமுறை. சில விமானங்களில், நீங்கள் எந்த நாட்டில் இருந்து வருகிறீர்கள், எந்த நாடுகளுக்குப் போகிறீர்கள் என்பதைப் பொறுத்தும் அனுமதிக்கும் எடை அளவுகள் கூடவோ குறையவோ இருக்கும்.

பிசினஸ் கிளாஸ் என்னும் முதல் வகுப்புப் பயணிகளுக்கான லக்கேஜ் அனுமதி இன்னும் அதிகமாக இருக்கும். நாங்கள் எடுத்திருந்தது எகானமி வகுப்பு டிக்கெட்தான்.

எங்கள் மகன் MS படிப்புக்காக முதல்முறையாக அமெரிக்கா போனபோது, சென்னையில் இருந்து லண்டன் வழியாக, பிரிட்டிஷ் ஏர்வேஸ் விமானத்தில் சென்றான். அதில் மாணவர்களுக்கு மட்டும் ஒரு சலுகை இருந்தது. 23 கிலோ எடை கொண்ட மூன்று சூட்கேஸ்கள் கொண்டு செல்லலாம். அந்த சலுகை மிகவும் உபயோகமாக இருந்தது.

110 வோல்டில் இயங்கும் மிக்ஸி, இரண்டு வெவ்வேறு அளவான பிரசர் குக்கர்கள் உட்படச் சமையலுக்குத் தேவையான அனைத்து உபகரணங்கள், ஓரளவான மளிகைப் பொருட்கள் ( அரிசி மற்றும் விளையக் கூடிய விதைகள் தவிர - அவற்றுக்கு அனுமதி இல்லை), சகல விதமான மசாலாப் பொருட்கள், அயர்ன் பாக்ஸ் போன்றவற்றை அவன் எடுத்துச் செல்ல முடிந்தது.

எனவே, வெளிநாடு செல்ல டிக்கட் எடுப்பதற்கு முன்னர், அந்த விமானத்தின் லக்கேஜ் அலவன்ஸ் விதிகளை நன்கு படித்து விட்டுப் பின்னர் டிக்கட் எடுப்பதே நல்லது. சில விமானங்களின் டிக்கட் விலை குறைவாக இருக்கும்..ஆனால் அனுமதிக்கப்படும் லக்கேஜ் அலவன்ஸ் மிக மிகக் குறைவாக இருக்கும். எனவே இதில் கவனம் தேவை.

எங்கள் பகுதியிலேயே, எங்களுக்குத் தெரிந்த உரக்கடை ஒன்றின் முன் வண்டியை நிறுத்தி, சூட்கேஸ்கள், லேப் டாப் பேக்குகள் மற்றும் கைப் பைகளை அங்கிருந்த  பெரிய அளவிலான தராசில் எடை போட்டோம். அனைத்தும் அனுமதிக்கப்பட்ட அதிகபட்ச எடையை விட மிகவும் குறைவாகவே இருந்தன... ஒரு கவலை நீங்கியது.

பயணத்தைத் துவக்கினோம் பாலக்காடு தாண்டி, வடக்கஞ்சேரியில் வண்டியை நிறுத்தி, டீ சாப்பிட்டு விட்டு, தேங்காய் எண்ணெயில் செய்யப்பட்ட நேந்திரம் சிப்ஸ் மகனுக்கென வாங்கிக் கொண்டோம்.

வடக்கஞ்சேரிக்கும் திருச்சூருக்கும் இடையில் உள்ள குறுகிய மலைப்பாதையில் எப்போதுமே டிராபிக் ஜாம் ஏற்படும். குருவாயூர் சென்று வந்த  ஒவ்வொரு முறையும்  இந்த அனுபவம் எனக்கு ஏற்பட்டுள்ளது..

நல்ல வேளை இன்று பாதை தடைகளின்றித் தெளிவாக இருந்தது. மலையைக் குடைந்து, டன்னல் அமைத்து அதன் வழியாக இரண்டு வழிப்பாதை அமைக்கும் வேலைகள் மும்முரமாக நடந்து வருகின்றன.. இந்த ஆண்டு இறுதிக்குள் வேலைகள் முடிந்து பாதை பயன்பாட்டுக்கு வரும் என்று எதிர்பார்க்கப்படுகிறது... அப்போது மலைப்பாதையின்  சிரமங்களும் பயண நேரமும் வெகுவாகக் குறைய வாய்ப்புள்ளது.

மாலை ஐந்து மணி அளவுக்கு கொச்சி விமான நிலையத்தை அடைந்து விட்டோம். டிராலி ஒன்றை எடுத்து எல்லா லக்கேஜ்களையும் அதில் வைத்துத் தள்ளிக் கொண்டு, செக்யூரிட்டியிடம்  பாஸ்போர்ட், ஆதார் கார்ட் ஆகியவற்றைக் காட்டி , உள்ளே நுழைந்தோம். 

உலகிலேயே, முழுக்க முழுக்க சூரிய ஒளியில் தயாராகும் மின்சாரத்தால் இயங்கும் ஒரே விமான நிலையம் என்பதும் அறிவிப்புக்களால் ஒலி மாசு ஏற்படாத வண்ணம், எந்த விதமான அறிவிப்புக்களும் ஸ்பீக்கர்கள் மூலமாகச்  செய்யாமல், அனைத்தும் ஒளி முறையிலேயே அறிவிப்புக்கள் அங்கு செய்யப்படுவதும் தனிச்சிறப்பு.( படிக்கத் தெரியாதவர்கள் தான் சற்று சிரமப்படுவார்கள் என்று நினைக்கிறேன்).

விமான நிலையத்தின் நுழைவு ஹாலில், எடுத்த உடனே இருந்த, லக்கேஜ்களை ஸ்கேன் செய்யும் கருவியில் எல்லா சூட்கேஸ்கள், லேப் டாப் பேக்குகள், ஹேண்ட் பேக் ஆகியற்றை வைத்து விட்டு, அவை ஸ்கேன் செய்யப்பட்டு வெளியே வந்ததும்  எடுத்துக் கொண்டோம்.

செக இன் கவுண்டருக்குப் போகும் முன்னரே, விமான நிலையத்திற்குள் உள்ள கேண்டீனில் லேசாக டிபன் சாப்பிட்டு விட்டுச் சென்றோம்.

ஒவ்வொரு விமான நிறுவனத்துக்கும் தனித்தனியே செக் இன் கௌண்டர்கள் இருந்தன.

எதிகாட் செக் இன் கௌண்டரில் எங்களுக்கு முன்னரே நீண்ட வரிசையில்  நிறையப்பேர் இருந்தனர். நான்கைந்து கௌண்டர்கள் இருந்தும் செக் இன் மிக மெதுவாகத்தான் நடந்தது. கிட்டத்தட்ட ஒரு மணி நேரத்துக்கு மேல் வரிசையில் நின்ற பின்னர் தான்  எங்கள் முறை வந்தது. கௌண்டரில் இருந்த, மேக்கப் போடும்போதே, புன்னகையும் கூடவே முகத்தில் நிரந்தரமாகப் பூசிக் கொண்ட பெண்ணிடம் , பாஸ்போர்ட், ஆதார் கார்ட், டிக்கெட்கள் எல்லாவற்றையும் காட்டி, லக்கேஜ்களை ஒப்படைத்தோம். கொச்சி டு அபுதாபி மற்றும் அபுதாபி டு நியூயார்க் விமானங்களின்  போர்டிங் பாஸ்களுடன், லக்கேஜ்களுக்கான ரசீதையும் பின் செய்து எங்களுக்குக் கொடுத்தார் அவர்.

எங்கள் சூட்கேஸ்களில், எங்கள் விவரம் அடங்கிய மஞ்சள் வண்ணத்தில் ,பெரிய சைஸ் ஸ்டிக்கர்களை சூட்கேஸ்களின்  கைப்பிடியில் இணைத்து, அவற்றை விமானத்துக்கு எடுத்துச் செல்லும் மூவிங் பெல்டில் எடுத்து வைக்கப் போனார் அவர்.

 அவருக்கு நன்றி சொல்லி விட்டுத் திரும்ப எத்தனித்தோம்.. சிரித்தபடியே ஒரு சின்னக் கேள்வி கேட்டார் அவர்.."எதாவது எலக்ட்ரானிக் பொருட்கள் செக் இன் பேக்குகளில் உள்ளதா ?" என்று..

ஒரு விநாடி யோசித்து விட்டுச் சொன்னேன்.." ஆமாம்..ஒரு சிறிய 1 TB எக்ஸ்டேர்னல் ஹார்ட் டிஸ்க் மட்டும் உள்ளது" என்றேன்.

"நாட் அலவ்ட்..." என்றார்.

" 4 க்கு 3 இஞ்ச் சைஸ் சின்ன ஹார்ட் டிஸ்க் தான் என்றேன்" நான்.

"நத்திங் டூயிங், எல்லா சூட் கேஸ்களையும் எடுத்து ஓப்பன் செய்யுங்கள்" என்று இன்னும் சிரித்தபடியே சொன்னார் அந்தப் பெண்.

அப்படியே திகைத்துப் போய் நின்றேன் நான்.

தொடரும்.....