காதலுக்கு காசு தேவையில்லை

 60. காதலுக்கு காசு தேவையில்லை (சிசீ7) #ganeshamarkalam

பஸ் ஸ்டாப்பை ஒட்டி அரச மரம். முறுக்கிட்டு வளந்து நிக்கி. ஸ்டாப்பிங்காக கட்டின தண்டுக் கம்பீக்கும் மரத்துக்கும் இடைல 4அடி. மரத்தில் சாஞ்சி உக்காந்துகிட்டா மின்னால 3 அடி. அங்கே என்னப் பாக்கலாம். மரப் பேட்டி. சங்கிலி போட்டு மரத்தில் கட்டிருப்பேன். அதில்தான் என் சாமானெல்லாம்.

நிளல். வெய்யலே தெரியாது. மளைல சின்னத் தூரல்லாம் மேல விளாம மரம் பாத்துக்கிடும். ரெம்ப கொட்டீச்சுன்னா எல்லாத்தையும் எடுத்து டப்பாவில் வச்சு பூட்டீட்டு கிளம்பிடுவேன். மளைக்காலத்தில யாரும் ஜோலி தரமாட்டாவ. நிண்டதும் வருவாக. நல்ல போணியாவும். வேண்டியது எல்லாம் பொட்டீல. அப்பப்ப தண்டையார்பேட்ட போய் ரப்பர், டயர், தோலு, நூல் வாங்கி வருவேன். மத்ததெல்லாம் இருக்கி.

காலேல 9க்கு வந்திடுவே. ஸ்டாப்பிங்கில் கூட்டமா இருக்கிம். கடயத் தொறந்ததும் வெட்டுக் கத்தீ குத்தூஸி தீட்டிக்கிடுவேன். ஆன்வில் எடுத்து வாகா வச்சுக்கிடுவன். வேலை நடக்கராப்போல் காமிக்கணும், இலைன்னா சும்மா கிடக்கேன்னு நினைப்பாக, அதுக்கு பொட்டீலவே பிஞ்ச செருப்பு, அறுந்த வாருங்கன்னு இருக்கிம். அதையும் பரப்பிக்கிடுவன். நூல்கண்ட எடுத்து மெழுகு தேய்க்கோணும். தேய்ச்சதுதே. திரும்ப தேய்ச்சு சுத்தி வச்சுக்கிடுவம். சொல்ல மறந்திட்டன். புதுசா தெய்ச்ச செருப்பு ரெண்டு ஜோடி எடுத்து மின்னாடி ஷோக்கு வைப்பேன். தெய்க்க வரவங்க “அது என்ன விலை?” கேப்பாக. வாங்க மாட்டாவன்னு தெரியிம். “ஜோடி 350, உங்களுக்கு 300.” வளக்கமா சொல்லுவது. சைஸ் 9 கரெக்ட்டா இருக்கிம். இதுவே மெட்ரோ ஷூக்கடைக்கு போனா 3975 அப்படீன்னு பார்கோடை தேய்ச்சுப் பாத்து சொல்லுவானுவ அதை வாய் பேசாம க்ரெடிட் கார்டை தேய்ச்சு வாங்கிப்பாக. கேணப் பிடிச்ச சனம்.

இப்ப தெரிஞ்சிருக்கிம். நான் செருப்பு தெய்க்கரவன். என்ன வருமானம்னு நினைக்கீக? நாளோண்ணுக்கு 200 அல்லது 300 கிடெச்சா பெரீசு. சந்தோசமா கிளம்பிப் போவன். தனிக்கட்டைதான், வூட்டுக்காரி செத்துப் போச்சு. குளந்தை குட்டி இல்ல. குடிசைலே வாள்கை. கடை விரிக்க காசு தரவேணாம். அப்பப்போ போலீஸ் வந்து மிரட்டும். 10, 20 டீக்கு தந்திட்டா போயிடும். மளைநாளில், லீவு நாட்களில் காசே கிடைக்காது.

வேலையில்லாம பொளுது போகுமான்னா? போகணும். வரவக, போரவகள பாத்து பொளுத போக்கிக்கிடுவன். எல்லாருமா பேச்சு கொடுப்பாங்க? இன்னும் 4 ஸ்டாப் போனா பஸ் ஸ்டாண்ட். அங்கே மும்முரமா பிஸினெஸ் நடக்கிம். அங்கே இப்பவே ரெண்டு சக்கிலயவுங்க இருக்காகளாம். நாம 12 வருஷமா இங்கத்தான். நம்ப இலாகா. யாரும் தொரத்திட முடியாது. தெருநாய்ங்க அவிங்க ஏரியான்னு வச்சுக்கிடுமாம். இன்னொண்ணு வந்தா குலைக்கும். நாங்களும் அப்படித்தான். செருப்பு தெய்க்காம வேற தொளிலு செய்யரதா இருந்தா விட்ருவம்.

அப்படித்தான் வந்து சேர்ந்திச்சு ஒருநா கமலக்கா. “யோவ்! மரத்துக்கு அங்கிட்டு பூக்கடை போட்டுக் கிடவா?” “எங்கே உக்காருவ?” “உனக்கு தொந்திரவு பண்ணாம ஸ்டூல் போட்டுட்டு எதுக்கால மரப்பொட்டி வச்சு பூ தொடுத்துக் கிடுவேன். உனக்கும் பெச்சுத் துணையா”. சரிதான் இருந்திட்டு போட்டம், நம்ம தொளிலுக்கு பிர்ச்சனி வராது, இதுகிட்டே வரவங்க செருப்பு பிஞ்சிருந்திச்சுன்னா நாம கவனிச்சுக்கலாம். “சரீ”. ரெண்டுநா களிச்சு வந்திச்சு.

என்னைவிட சின்னதுதே. 3 வயசாவது சின்னது. உம்பேர் என்னன்னு கேட்டப்ப கமலக்கான்னிச்சு. இத்தை எப்படி யக்கான்னு கூப்பிட? “உம்பேர் என்ன?” “பிரபாகர்.” “யார் வச்சா? பெத்தவங்களா?” “அவிங்க என்ன பேர் வச்சாய்ங்கன்னு ஞாபகம் இல்ல. என் பொஞ்சாதி வச்சிச்சு. அதுக்கு சிரிலங்காவுல போராளி பிரபாகரை பிடிக்கும். அதையே வச்சி கூப்டிச்சு”. “உம்பொஞ்சாதி உன்னை பேர் சொல்லியா கூப்பிடும்?” “இப்ப கூப்பிடதில்லை”. “ஏன்? யாராச்சியும் கட்டினவங்க பேர் சொல்லக் கூடாதுன்னு சொன்னாங்களா?” “இல்லை”. “அப்ப ஏன் நிறுத்திடிச்சு?” “செத்திருச்சு”.

கமலக்கா டப்புன்னு வாயாடித்தனமா பேசுவதை நிப்பாட்டிட்டு சோகமா பாத்திச்சி. “அட! ஏம்புள்ள மூஞ்சிய இப்படி வச்சுக்கிடுத? அவ போய் 8 வருசம் ஆகிபுடிச்சு. நீ கேட்டியேன்னு இம்புட்டும் சொன்னேன். இத பாரு..” நான் உக்காந்திருந்த இடத்துக்கு பக்கத்தில் மரத்தில் சாச்சி வச்சிருந்த என் பொஞ்சாதி படத்தை காமிக்கே. ஆச்சர்யமா பாத்துட்டி “என்னய்யா உடம்புக்கு வந்திச்சு?” “பிள்ளைப்பேறில் பூடுச்சு”. அப்பரம் கேள்வி கேக்கரதை நிறுத்திச்சு.

அடுத்த நா நான் கேக்குதேன் “என் அக்காக்கு கல்யாணம் ஆகிடுச்சா?” “அது யார் உன் அக்கா?” “நீதானே கமலக்கான்னு உம்பேர சொன்ன?” “அட போய்யா உனக்கு மட்டும் சொல்லுதேன். கமலாதான் என் பேர். எதுக்கும் பாதுகாப்பா இருக்கோட்டும்னு அப்படி சொல்லுதேன். அக்கான்னு கூட சேத்துச் சொல்லுதப்போ அதுவாவே வேற நினைப்பு வராது பாத்தியா?”

கமலக்கா, (சே நான் ஏன் இன்னும் அக்கா சேர்த்து சொல்லணும்?) கமலா பாக்க நல்லாத்தான். இள வயசுதானே? பூ விக்கரவ தலைலே பூ வச்சுக்கிடணும். பெரீசா குங்குமப் பொட்டும். ட்ரேட் மார்க் கணக்கா. சொன்னாப்புலே நிறைய பேர் பூ வாங்க வந்தாங்க. ஒரு அம்மா பூ வாங்கிட்டு “ஏன் இடம் மாறி வந்திட்ட கமலக்கா? 1வாரமா தேடிட்டிருந்தேன்”. “அங்கே சின்னதா ஒரு பிர்ச்சனைம்மா. தனியா உக்காந்திருந்தேனா. காலிப்பய ஆட்டோ ஓட்டுதான், வண்டீக்கு தினம் பூ வாங்கிக்குவான், தப்பா பேசினான். அடிச்சிட்டேன். அந்த ஆட்டோ ஸ்டாண்ட் காரவுக கூட்டா சேர்ந்து உக்கார விடமாட்டம்னு தொரத்திட்டாங்க”. அந்தம்மா போனதும் சொல்லுது “என் ரெகுலர் கஸ்டமர். உனக்கு ரெகுலர் இருக்காங்களா?” “என் தொளில ரெகுலர்லாம் இல்லை. ஒரே செருப்பை எம்பிட்டு வாட்டி தெய்ச்சு தெய்ச்சு மாட்டுவாங்க? ஆனா புதுசு புதுசா செருப்பும் அதை மாட்டிட்டு காலுங்களும் வரும்.” சமாளிச்சேன்.

பூத் தொடுத்திட்டே வாயாடி கணக்கா பேசிட்டிருக்கும். ரேடியோவ ஆன் செஞ்சி பக்கத்தில் வச்சு கிட்டாப்புலே. போரவக வரவுகள கூவிக் கூப்பிடும். விசேசம் பூ வாங்கிக்கிடுங்கன்னு வற்புருத்தி அளைக்கிம். மறந்துட்டவங்க வாங்கிக்கிடுவாக. நிமிஷமா தொடுக்கும். மல்லிகைப்பூ மட்டும் 1 மணிக்கு ஃப்ரெஷா எடுத்தாரும். 2 முளம் வாங்கிட்டா ஒரு ரோஜா ஃப்ரீ. கணக்கு செஞ்சிட்டேன். நாளோண்ணுக்கு 600ரூபாய்க்கு வியாபாரம் செய்யுது. என்னிதப்போல டபுள். அதில் லாபம் எம்புட்டூன்னு தெரியலை. ஒருக்கா கேட்டேன்.

“தினம் புதுசா பூ வாங்கியாரயே எங்கே சீப்பா கிடைக்கும்?” “தாம்பரம் சந்தையில். மொத்தமா நிலுவை போடுவான். பண்டிகைன்னா அங்கேயே அதிகமா கேப்பாக. தொடுத்திட்டா லாபம். அப்படியே வச்சிருந்தா வாடிடும், விக்காது. உன்னுது மாதிரி வாங்கின தோலை ஒரு வருசம் வச்சிக்கிடலாம்னு எனக்கு இல்லை. இன்னைத்து பூ நாளக்குள்ள விக்கோணும்”. “கிலோக்கணக்கில் வாங்குவீயா?” “ஆமாம்”. “கிலோ மல்லி என்ன விலை?” “3500ரூபா”. “எத்தினி கிலோ வாங்கிட்டு வருவ?” “யொவ் ஏன் இம்புட்டு கேள்வி கேக்குதே. நிறைய வச்சிட்டு என்ன செய்ய? வாங்கி பிரிச்சு எடுத்துக்கிடுவம். கூட்டு சேர ஆள் இல்லைன்னா, வாங்கினத வூட்டில் மண் பானையில் வச்சிட்டு கொஞ்சமா எடுத்தாருவம்.” “கையில் எம்புட்டு தங்கும்?” “தினம் 500 தங்கிட்டா பெரீசு. கிலோ பூவ தொடுத்து அன்னைக்கே வித்திச்சுன்னா 700 கிடைக்கும். எதுக்குக் கேக்குதே? பூக்கடை வைக்கப் போரியா?” “சும்மாத்தே!”.

கணக்குப் பண்ணுதேன். இந்த மாதிரி பூக்காரிய கண்ணாலம் கட்டிகிட்டா 2 பேருக்கும் சேர்த்து தினம் 1000 கிடெச்சா மாசம் 30ஆயிரம், குடும்பம் நடத்திடலாம். மள வரக்கூடாது. பூ விலை ஏறக்கூடாது. நிறைய பேருக்கு செருப்பி அடிக்கடி பிஞ்சு போவணும். எத்தினி இருக்கு! சும்மாத்தான் நினைச்சுக்கிடுதேன். நாம பிளைக்கிர பிளைப்புக்கு கண்ணாலம் ஒரு கேடா? சின்ன வயசில் ஒண்ணு ஆகிப் போய் முடிஞ்சிருச்சு. இனி எதுக்கு?

அன்னைக்கு ஒரு பொண் பஸ் டாப்பில் வந்து நின்னிச்சு “பொளிச்சலூர் பஸ் போயிடுச்சாண்ணே?” “இப்பத்தான் ஒண்ணு போச்சுத்தாயீ. அதான் அடிக்கடி வருதே. நில்லு இப்ப வந்திடும்”. “இந்த செருப்பு கொஞ்சம் தெய்ச்சுத் தாங்க”. காலை நீட்டிச்சு. பூ வாங்கரவங்க என்னத்தை நீட்டராங்களோ செருப்புத் தெய்க்க கால் நீண்டுக்கும். பாக்கேன். உசத்தி செருப்பு, நல்லா எடுப்பா, வேலைப்பாட்டோட. பாக்கவே தெரிஞ்சிச்சு உளைக்காதுன்னு. பாங்கா போட்டு காமிச்சுக்கிடலாம். அதுக்காகவே வாங்குதாக. முன்பக்கம் நல்லாவே அறுந்துபோய். கொட்டேஷன் கொடுக்கேன். “50ரூபா ஆவும்”. “செய்து தாங்க”. உள்ளே இது கலருக்கு வார் இருக்கும். எடுத்து பிஞ்சதை பிச்சு தூக்கிப் போட்டுட்டு அளகா காதுவச்சு தெய்க்கேன். பேரம் பேசாம சுளையா 100 ரூ தாள எடுத்து நீட்ட சில்லரை இல்லை. கமலம் சில்லரை கொடுக்க வாங்கிக்கிட்டது.

“எம்புட்டுய்யா இருக்கும் அந்த செருப்பு?” “எந்த செருப்பு?” “அதான் அந்த பொண்ணு மாட்டியிருந்திச்சே”. “3000க்கு மேலே சொல்லுவாக. மாலில் விக்கர சமாச்சாரம்”. “அப்ப நீ அதிகமா கேட்டிருக்கலாமே”. “பரவாயில்லை”. “எனக்கும் அப்படி போட்டுக்கிட ஆசை”. “இப்ப என்ன போட்டிருக்கே?” வெத்துப் பாத்ததை காமிச்சா. “வெறுங்காலோடவா நடந்து வர?”. “ஆமாம்”. “நாமெல்லாம் நல்ல செருப்பு வாங்கிப் போடணும்னா பலமாசம் காசு சேர்த்துத்தான் வாங்கோணம்”. “உங்காலக் காமி”. வெத்துக்கால பாத்துட்டு சிரிக்குது. “செருப்புத் தெய்க்கர நீ செஞ்சு வச்சது ரெண்டு ஜோடி அதோ இருக்கே அதில் ஒண்ண எடுத்து மாட்டிக்கிட்டா என்னவாம்? “செஞ்சுடுவம். நல்லா நாளாப் பாத்து”.

நினைச்சுக்கிடுதேன். இந்த கமலா காலுக்கு நாமளா ஒரு செருப்பு தெய்ச்சுக் கொடுக்கலாம்னு. அந்த கடைலே கிடைக்கராப் போலவே நாமும் செஞ்சிடலாம், லேடீஸ் செப்பல், 200ரூபாயில்னு அடுத்த வாட்டி தண்டையார் பேட்ட போரப்ப சில சமாச்சாரங்களை வாங்கியாந்தேன். அப்பப்ப நேரம் கிடைக்கப்ப கொஞ்சம் கொஞ்சமா செஞ்சு ஒளிச்சு வச்சாச்சு. வெள்ளிக்கிளமை பூக்கூடய சுமந்திட்டு வந்த கமலா நல்லா உக்காந்துக் கிட எல்லாத்தையும் எடுத்து வைக்க காத்திருந்து நான் செஞ்சு வச்ச செருப்பை எடுத்து அவ மின்னாடி நீட்டரேன்.

“என்னாது இது?” “உனக்காக நான் செஞ்சது செருப்பு”. “அட? காமீ”. கையில் வாங்கி பாக்கி. கால்கிட்டே வச்சு அளகு பாக்கி. அப்பிரவு வலது கால நுளச்சி “என் அளவு உனக்கெப்படி தெரியும்?” “அதான் அன்னிக்கு காமிச்சியே. கண்ணில் போடோ பிடிச்சு வச்சி அப்படியே செஞ்சாச்சு. மாட்டீட்டு நடந்து பாரு. எதுநாச்சியும் அட்ஜஸ்ட் செய்யோணும்னா செஞ்சிடலாம்”. “யோவ் இதுக்கு எம்புட்டு காசு கேப்ப?” “உனக்கு என் அன்பளிப்பு. ஒண்ணும் பெரீசா சிலவி செய்திடலை. வச்சுக்க. ஒண்ணும் தர வேண்டாம்”. “மாடீட்டு நடந்திச்சு. அப்பிரவு வந்து உக்காந்திடிச்சு. என்ன யோசிச்சிச்சோ என்னை தீர்க்கமா பாத்து சொல்லுது “செருப்பு தெச்சு தந்திட்டு மனசில எதுனாச்சியும் தப்பான எண்னம் வளர்த்துக் கிடாதே! ஆமா! இப்பவே சொல்லிக்கிடுதேன்!”. என இது இப்படி சொல்லுதேன்னு நினைச்சுக்கிடுதேன். இல்லைன்னு மட்டும் தலைய ஆட்டுதேன். ஆனா அன்னைக்குப் பூரா அத்தோட பெசலை. சாயங்காலம் 7 மணிக்கு அது எளுந்து போரப்ப காலில் ஆசையா செருப்பை மாட்டிட்டுத்தான் போச்சு, பாத்திட்டு சந்தோசப்பட்டது உண்மை.

ஒரு வாரம் எப்படியோ மனசில் அளுத்தத்தொட களிச்சேன்னு வச்சுக்கிடலாம். அன்னைக்கு தொண்டயார்பேட்ட போவணும். கடையத் தொறந்திட்டு “நேத்து கொடுத்துட்டுப் போன ரெண்டு ஜோடி செருப்பை சரிசெஞ்சு இருக்கி கொடுத்தவக வந்து கேட்டா தந்திடி, காசு வாங்கிக்க.” சொல்லீட்டு கிளம்பிப் போய்டுதேன். வேலை சுளுவா முடிஞ்சதும் கிளம்பி வந்திருக்கோணும், வரலை கொஞ்சம் இப்படியப்படி சுத்தீட்டு ட்ரெயின் பிடிச்சு வந்து ஸ்டேஷனில் இறங்கி அப்பால என் பஸ் ஸ்டாப் வரைக்கும் நடந்து வரப்ப மணி 4. வந்ததும் உக்காந்து தண்ணீ குடிக்கன். கமலா தன் இடுப்பில் முடிஞ்சு வச்ச 150ரூபாய எடுத்துத் தர ஒண்ணும் பேசாம வாங்கிக்கிடுதேன். அப்பரவு பின்னாடி டப்பாவுலேந்து ஆன்வில் எடுத்து வைக்கலாம்னு திரும்ப என் இறந்துபோன பொஞ்சாதி படத்துக்கு மல்லீப்பு மாலை சாத்தி படத்துக்கு மேல் பக்கம் ரோசா ஒண்ணு தொத்திட்டு நிக்கி.

நிமுந்து பாக்கேன். கமலா நான் என்ன செய்யுதேன் பூ மாலை போட்டிருப்பதை பாத்திட்டு என் முவம் போன போக்கை பாக்கன்னு ஆவலா. இதுக்கு எப்படி கோவிச்சுக்க? நல்லதுதானே செஞ்சிருக்கு. ஆனா வந்து சேர்ந்த 2 மாசமா செய்யாததை நேத்து நான் செருப்பு கொடுத்ததும் செய்யுமா என்ன? கேட்டுக்கிடுதேன். “பூ வச்சிட்ட சரி. ஆனா மனசில எதுனாச்சியும் தப்பான எண்னம் வளர்த்துக் கிடாதே! ஆமா இப்பவே சொல்லிக்கிடுதேன்!” கொல்லுன்னு சிரிச்சிடிச்சு. அது சிரிக்க அம்புட்டு அளகா பட்டிச்சு.

“30 ரூபா தாய்யா.” “எதுக்கு?” பூக்கு காசு கேக்குதா? நாம செருப்புக்கு கேக்கலை, இது காசில் குறியா இருக்குதேன்னு சுருக்குன்னு பட்டிச்சு. கோவத்தில் இந்தான்னு எடுத்துத் தாரேன். “சிரிச்சிட்டே தாய்யா. 1 முளம் 15ரூபாய்னு விக்கி. நீ சம்பாரிச்ச காசில் ரெண்டு முளம் பூ வாங்கி வச்சுக்கிடலாம்னு பாத்தா?” அட!