காய்ந்து போன காதல்

 61. காய்ந்து போன காதல் (சிசீ7) #ganeshamarkalam

தில்லீ டு சென்னை ஃப்ளைட் அன்னைக்கு லேட். IA இப்படித்தான். கேட்டா சரியான காரணத்தை சொல்லலை. வரவேண்டிய ஃப்ளைட் தாமதமாம். தேமேன்னு உக்காந்தாச்சு.

இவாளுக்குன்னு டெர்மினல். தனியா ஒழிஞ்சு போட்டம்னு. மத்த தனியார் விமானங்கள் அடுத்த டெர்மினலில் அதது டயத்துக்கு கிளம்பி இறங்கிண்டு. ஃப்ளைட்டுக்காக வெய்ட் செய்யரவாள மேயலாம்னு சுத்தி பாக்கரேன். செக்யூரிடி ஏரியா அடசலா. இங்கே அதிக நேரம் யாரும் உக்கார வேண்டியிருக்காதுன்னு சின்னதா கட்டீட்டு இப்ப இடம் பத்தாம. 11 ஆரது அதுக்குள்ள டாய்லெட் நாற ஆரம்பிச்சாச்சு. கார்த்தாலே கழுவர ஸ்டாஃப் வரலையோ!

தூரக்க அழகா ஒரு பெண். 35 இருக்கணும். கல்யாணம் ஆனாப் போல் தெரிஞ்சது. அதனால் சைட் அடிக்கேண்டாம்னு முகத்தை திருப்பிக்கரேன். அப்பரம் சொடேர்னு பின்ன மண்டையில் தட்டிண்டு, கல்யாணம் ஆச்சா ஆலையான்னு பாத்து சைட் அடிக்கர பழக்கம்தான் நமக்குக் கிடையாதேன்னு திரும்பவும் கண்ண ஓட்ட, அவளும் என்னை பார்த்து லெசா புன்முறுவல்.

பிரமையாத்தான் இருக்கும். நம்மூர். பிராம்ணாதான். பட்டுப் புடவை. பூசினாப்போல் உடம்பு. ஒல்லியில் சேர்த்தியில்லை. BMI 30 இருக்கும். அதுவும் இந்த வயசில் பெண்ணுக்கு அழகுதான். கொஞ்சம் உடற்பயிற்சி செஞ்சுட்டா சதை இருக்கர இடம் தெரியாம கரைஞ்சுடும். ட்ரெட்மில், க்ரன்ச்சஸ். யடட்டிங்க். நான் உசரமா, அத்லெடிக் தேகம். பெண்களுக்கு உடம்பை பேணுவது கஷ்டம். குழந்தை பிறந்ததும் கட்டுக் கடங்காது. சமாளிக்கணும். கண் நிறைஞ்ச கணவனா அமைஞ்சுட்டா தங்களை பேணுவதில் கவனம் போயிடும். அதான் பிர்ச்சனை. அவனும் கவனிக்க மாட்டான்.

சென்னையாத்தான் இருக்கும், என்னோட செக்கின் பண்ணின ஞாபகம். இப்போதைக்கு வேற ஃப்ளைட் இல்லை. கிளம்ப 45 நிமிஷம் இருக்கு. அவளையே ஸ்டேர் செய்யரம்னு தோணிடப் பிடாது பாருங்கோ. ஏர்போர்ட் நியூஸ் ஸ்டாலில் ஜம்பத்துக்கு வாங்கின எயின் ரேண்ட் எடுத்து பிரிக்கரேன். “ஃபவுன்டெயின் ஹெட்”. பிரசித்தி பெற்ற ஆதர். ரெம்ப நாளா வாசிக்க ஆசை. பேபர்பேக்கில் விலையை பாக்காம வாங்கியாச்சு 400 சொச்சம். ஃப்ளைட்டில் படிக்க. ஆனா புஸ்தகத்தை தொடலை.

ஃப்ளைட்டில் பக்கத்து சீட்டில் அவள். நான் விண்டோ, அவள் நடு சீட். அந்தண்டை சின்னப் பெண் குழந்தை. இப்படித்தான் எதிர்பாக்காம சிலது அமைஞ்சு போயிடும். யாரை பாத்து மோகிச்சமோ அவளே பக்கத்து சீட்டில்! இந்த கன்ஃபைண்ட் ஸ்பேஸில் 2 1/2 மணிநேரம் கூடவே பயணிக்கப் போரம்னா? மனசில் என்னென்னவோ! முதல்ல அறிமுகப் படுத்திக்கணுமா வேண்டாமா? தனியா வரும் பொண்ணோட சட்டுன்னு எப்படி? ஐடியா!

“உங்க பொண்ணா?” சிம்பிள் கேள்வி. கேக்கக் கூடாததை கேட்டுட்டாப்போல் வியந்து பாத்தா. “இல்லை. ஷி இஸ் நாட் மை டாட்டர்”. அந்தண்டை சீட்டில் இருப்பவர் அந்தப் பொண்ணோட சீட் பெல்ட்டை மாட்டினார். அப்ப இவள் தனியாள்தான். சென்னைக்கான்னு கேக்கலாம். டயரக்ட் ஃப்ளைட். ‘நடூல ராமகுண்டத்தில் குதிப்பேன்’னு சொன்னா அசடு வழியும். “ஐ ஏம் ராம். MD, சுகம் ஃபார்மசிடிகல்ஸ். வேளச்சேரீல ஃபேக்டரி”. அவளும் சிரிச்சிண்டே “நைஸ் டு மீட் யூ. நான் கீதா. ம்யுசீஷியன்”. “வீணை வாசிப்பேளா?” “இல்லை வோக்கல். வாய்ப் பாட்டு. கர்னாடிக். தில்லி தமிழ் சங்கத்தில் நேத்து ஈவனிங்க் கச்சேரி. திரும்பிப் போரேன்”.

“யு மைட் பி ஃபேமஸ், சட்டுன்னு அடையாளம் கண்டுக்கலை. புவர் இன் ரெகக்னைஸிங்க் செலிப்ரிடீஸ்”. “அச்சச்சோ பிராபல்யமான சிங்கர் இல்லை. கச்சேரி செய்வேன். சான்ஸ் கிடெச்சா சென்னை ம்யூஸிக் சீசனில். நாரத கான சபாவில் கூப்பிடுவா. மைலாப்பூர் ஃபைன் ஆர்ட்ஸிலேயும். கல்யாணங்களில் பாடியிருக்கேன். யூடுயூபில் நிறைய வீடியோஸ். தியாகராஜ ஆராதனை வருஷா வருஷம், பஞ்சரத்ன கீர்த்தனை கலந்துப்பேன்”. “எனக்கு சங்கீதம் சுட்டுப் போட்டாலும் வராது. ராகங்கள் கேள்விப் பட்ருக்கேன். கான்ட் ரெகக்னைஸ் தெம். இட் மஸ்ட் பி இன்டரஸ்டிங்க் டு பி எ ம்யூசீஷியன்.” “ஆமாம்”.

பிளேன் க்ர்யூஸிங்க் ஆல்டிட்யூடாம். பைலட் சொல்ரான். ஊர் போய் இறங்க 2:30ஆகிடும். ஆத்துக்குப் போக 3:15. ஆம்னா கோட்டூர்புரத்தில். அங்கே போமாட்டேன். ஃபேக்டரிக்குத்தான். எல்லாம் ஒழுங்கா ஆகிண்டிருக்கான்னு பாத்துட்டு 8 மணீ வாக்கில் ஆத்துக்கு. எல்லாத்துலேயும் கண் வச்சுக்க வேண்டியிருக்கு. பொறுப்பா பாத்துக்க 2 பேர் இருக்கா, நம்பி விட்டூடலாம்தான். மனசு கேக்காது. தினம் நாழி ஆகிடும். ஆத்துக்காரிய வெளீல அழைச்சிண்டு போய் நாளாச்சு. கம்ப்ளெயின் செய்வா. இப்பெல்லாம் எக்கேடோ கெட்டுப் போட்டம் மனுஷன்னு. அவளுக்குன்னு ஹாபீஸ்.

“உங்க ஹஸ்பெண்ட் என்ன பண்ரார்?” “பிஸினெஸ் மேன்”. “என்னதில்?” “அவர் வேலையில் ஈடுபாடு காமிச்சதில்லை. சங்கீதம்+ நான்னு இருக்கேன். இப்பத்தைக்கு வெளியூர் போவதாவும் வர 4நா ஆகும்னு மெஸ்சேஜ் வந்தது. வீட்டில் ஏகாந்தமா இருக்கும். 6-7 சாதகம் செய்ய தோதா இருக்கும்”. “தினம் சாதகமா? நேத்துத்தானே முழு கச்சேரி! தொண்டை வலிக்காதா? “செய்யலைன்னாத்தான் பாடரப்போ வலிக்கும். கார்த்தால சாயங்காலம் 1அவர் சாதகம் செஞ்சுட்டா பெர்ஃபெக்ட்டா கச்சேரீல நமக்கு ஒத்துழைக்கும்”. “குழந்தைகள்?” “ஒரு பொண், 8த். உங்களுக்கு” “ஒரு குழந்தை”

“உங்க பிஸினெஸ் பத்தி சொல்லுங்கோ!” “பல்க் மருந்து தயாரிக்கரம். நாடு பூரா டிஸ்ட்ரிப்யூட். உலகத் தரத்தில் சுகாதாரமா. புதுசா ஒரு ஃபார்முலேஷன். அடுத்த வாரம் இன்ஸ்பெக்ஷன். CDSCOலேந்து. வரா. அது விஷயமா தில்லி போய்ட்டு வரேன். அப்ரூவ் ஆச்சுன்னா டயபடீஸுக்கு புது இலாஜ், நன்னா வியாபாரம் ஆகும். ரெம்ப பிஸி. வீட்டக் கூட சரியா கவனிக்க முடியலை. ஒருவித கம்பெல்ஷண். தொழிலில் முனையலாம்னு ஆரம்பிச்சுட்டு அதுக்குண்டான கவனத்தை தரலைன்னா தப்பாப் போயிடும். நேரிடி மேர்பார்வை செய்யலேன்னா கைமீறிப் போகும் நீங்க செய்யும் சாதகம் மாதிரி செஞ்சேயாணம்.”. “புரியரது”.

“எனக்கும் சில சமையம் தோணும் சங்கீதம்னுட்டு அது பின்னாடியே போய்ட்டு வாழ்க்கைய அனுபவிக்கத் தெரியாம இருக்கமோன்னு. ஏன்னா மாசத்துக்கு 3 கச்சேரி, ரெக்கார்டிங்க்ஸ் வந்துடும். 4நாள் வெளியூர் பயணம்.” “சரியாச் சொன்னேள்”.

பெசிண்டே இருக்கப்போ ஏர் ஹோஸ்டஸ் சாப்பிட கொண்டு வரா. “ரெண்டு வெஜிடேரியன்” கீதா ஆர்டர். அப்பரமா என் பக்கம் திரும்பி “சார் நீங்க வெஜ்தானே?” “ஆமாம் மிஸ் கீதா”. “கீதான்னு கூப்பிட்டாலே போதும். ஃபார்மேலிடி வேண்டாம்”. “அப்ப என்னை ராம்னு கூப்பிடணும் சார் என்ன வேண்டிக்கிடக்கு”. “அதுவும் சரி” 45 நிமிட பயணத்தில் இத்தனை நெறுங்கிட்டம்னு பட்டது. இன்னும் இருக்கே! இப்படி அபூர்வமான சந்திப்புகள்தான் நெறுங்கிய நட்பாய் வளர்ந்து விருக்ஷமா நிக்கும்னு கேள்விப் பட்ருக்கேன். அதுவும் ஆணுக்கும் பெண்ணுக்கும் இடையே நட்பு பலவிதமா மிளிரக் கூடும். உனக்கு எங்கேயோ மச்சம்டா! நினைச்சிண்டேன்.

இன்னும் விசாரிச்சா தூரத்து சொந்தம்னு கூட ஆலாம். ஆத்துக்காரரை பத்தி சொல்வள்னு பாத்தா அவரும் பிஸினெஸ்மேன்னு சொல்லிட்டு விட்டூட்டா. பிஸினெஸ் செய்யரவாள அத்தனை பிடிக்காதோ? ஒருவேளை அவரும் லோலோன்னு இவளையும் இவள் பொண்ணையும் தனியா வீட்டில் விட்டூட்டு அலைஞ்சிண்டிருந்தா? ஆண்கள் பின்னே என்னன்னு செய்ய? அதுதானே அவர்களின் ட்யூடி? குழந்தை நன்னா படிப்பள். காசு கட்டி நல்ல ஸ்கூலில் தாக்கல் செஞ்சாச்சு. படிக்க வச்சு கரை தேத்த டீச்சர்ஸ் இருக்கா. ப்ராக்ரெஸ் ரிப்போர்ட் பாத்து அப்பப்போ பேரன்ட்ஸ் டீச்சர் மீட்டிங்க் போயிட்டு பிறந்தநா வந்தா ஏதாவது காஸ்ட்லி கிஃப்ட் கொடுத்துட்டா ஆச்சு. பண்டிகை விசேஷம்னா ஆத்துக்காரியே கடைக்குப் போய் புதுசு வாங்கிடுவா. தீபாவளீன்னு நாமளும் சாயங்காலமா ரெண்டு பட்டாசை இவாளொட சேர்ந்து கொளூத்திப் போட்டுட்டா ஆச்சு. இவா மனசில் ஏதாவது ஏக்கம் இருக்குமா என்ன? அதான் காசு நிறைய வச்சுக்கட்டும்னு பேங்கில் போட்டு கையில் டெபிட் கார்டையும் தந்தாச்சே. கீதா மனசில் என்ன? தெரியலை. பெசினப்பொ சந்தோஷமாவும் சில சல சமயம் விரக்தீல பெசராப் போலவும் பட்டது.

கீதா கொயட்டா சாப்டூண்டு. அவள் மனசில் என்ன எண்ணங்கள் ஓடரதோ? பெண்களின் சிந்தனைகளை லாஜிக்கை கணிக்க முடியரதில்லை, ஆழ்மனசில் என்னன்னு எப்படி? “ஆர் யூ ஹேப்பிலி மேரீட்?” பட்டுன்னு சந்திச்சு ஒண்ணவர்கூட பழகலை இவளண்டை எப்படி? அது ஒரு பக்கம், பதில் தெரிஞ்சிண்டு என்ன செய்யப் போரம்? சாப்டுண்டே இருந்த கீதா சட்டுன்னு என் பக்கம் திரும்பி “நான் ஒண்ணு கேட்டா கோவிச்சுக்காம சரியான பதிலை சொல்ல முடியுமா ராம்?” என்ன கேப்பா? “கேளுங்கோ!” “ஆர் யூ ஹேப்பிலி மேரீட்.” பக்குன்னுது. நமக்கில்லாத தெகிரியம் இவளுக்கு.

இவள் இப்படி கேப்பான்னும் என்னத்தை சொல்லனும் திகைச்சுப் போய் ஒண்ணும் சொல்லாம இருப்பதை கண்டுண்டு “ஏதாவது தப்பா கேட்டிருந்தா, பதில் சொல்ல வேண்டாமே!” “அப்படியில்லை. இதைப் பத்தி அதிகம் சிந்திச்சதில்லை. ஆனா நீங்க கேட்டதும் பக்குன்னுது. சிந்திச்சிருக்கணும்னும் பட்டது.” “அதெப்படி ஒரு பொண்ணைக் கல்யாணம் செஞ்சு அவளை அவள் பெற்றோர்களிடமிருந்து பிரிச்சு கூட்டிண்டு வந்துட்டு அவள் வயித்தில் ஒரு குழந்தையையும் தந்துட்டு அப்பரம் அமைஞ்ச வாழ்க்கை சந்தோஷமா இருக்கா இல்லையான்னு யோசிக்காம ஆண்கள் அவாவா வேலையப் பாத்துண்டு போயிண்டிருந்தா? நாம சந்தோஷமா இருக்கமான்னு கேட்டுண்டாத்தான் கூடவே நம்பள நம்பி கூட வந்துட்ட, நமக்கு ஒரு அப்பா ஸ்தானத்தையும் கொடுத்து கவுரவிச்ச அந்த பொண்ணும் தன் வாழ்க்கையில் சந்தோஷமா இருக்காளா என்னன்னு கண்டு பிடிக்க முடியும்?”

பெரீய லெக்சர் மாதிரி பொரிஞ்சு தள்ளிட்டா. கடைசீ வார்த்தைகள் தடிச்சுப் போய் பக்கத்தில் இருப்பவா கவனத்தையும் ஈர்த்தது. இவாளுக்குள் ஆர்க்யூமென்ட்னு நினைச்சிருப்பா. இதை உணர்ந்துட்ட கீதா சட்டுன்னு குரலை தாழ்த்தி நாங்க சும்மாத்தான் பேசிண்டிருக்கம்னு எல்லாருக்கும் தெரியணும்னு ஒரு மந்தஹாஸ சிரிப்பும் சிரிச்சு வைச்சா. அவள் சொன்னதில் அர்த்தம் நன்னாவே விளங்கித்து. எத்தனை கரெக்டா சொல்லிட்டா. நம்ப சந்தோஷம் தேடினா அதில் இன்னொருத்தர் சந்தோஷமும் அடங்கிடும்னு. நாமளே தேடலைன்னா? அர்த்தம் ஸ்பஷ்டமா புரிஞ்சது. இப்படி சம்பாதிக்கணும், ஆரம்பிச்ச தொழில் வளர்ந்து செழிக்கணும்னு நாயா பேயா அலையரது சரியில்லை, அப்பப்ப உக்காந்து “ஏம் ஐ ஹேப்பிலி மேரீட்?” கேட்டுக்கணுமோ?

“நீங்க சொன்னது அத்தனையும் வாஸ்த்தவம். முழுமனசா ஆமோதிக்கரேன். ஆனா இப்போதான் நான் சந்தோஷமா இருக்கேனான்னு என்னையே கேட்டுக்க ஆரம்பிச்சிருக்கேன். ஆமாம், இல்லைன்னு ரெண்டு பதிலும் சரிசமமா வரது”. “அப்போ இல்லைன்னுதான் வச்சுக்கணும்”. “அது சரி, என்னை கேட்டாப்போல் நான் உங்களை கேட்டா? என்ன பதில் சொல்வேள்?” “நானெல்லாம் அதிகம் யோசிச்சிண்டு கிடக்க மாட்டேன். இல்லைன்னு பட்டுன்னு சொல்லிடுவேன்”. “ஏன்? என்ன காரணம்?”. “என் கணவருக்கு நான் பாடுவது பிடிக்காதுன்னு இல்லை, ஆனா உக்காந்து என் குரலை கேக்கக்கூட நேரம் ஒழியாது. எல்லாத்தையும் நான் கவனிச்சுண்டுடரதால் பிஸினெஸ் மீட்டிங்க் டூர்னு கிளம்பி நாட்கணக்கில் வீட்டில் பாக்க முடிவதில்லை. ஊரில் இருந்தாலும் ஆத்துக்கு வர நாழியாகும். நான் என் சங்கீதத்தை என்னுள் பூட்டி வச்சுக்காம காசுக்காக இசைக்கரேனே தவிர அவருக்காகப் பாடணும், அவருக்காக மட்டும்னு ஆசைப்படுவது நிறைவேராமப் போய் நாளாச்சு”.

அப்பரம் ரெம்ப நாழி பேசிக்கலை. “இன்னும் சற்று நேரத்தில் நேரத்தில் காமராஜ் ஏர்போர்ட்டில் இறங்குவம்.” அனவுன்ஸ்மென்ட். சட்டுன்னு கீதா என்னண்ட திரும்பி “நீங்க இன்னைக்கு எங்காத்துக்கு வர முடியுமா?” “நானா? எப்போ? எதுக்கு?” “ஸ்கூலில் ஸ்பெஷல் கிளாஸ், குழந்தை வர நாழியாகும். இறங்கினதும் போனா 330க்கு போயிடலாம், போரச்சே போன் போட்டு வேலைக்காராளுக்கு லீவு தந்துடுவேன். என்னுடன் டயம் ஸ்பெண்ட் செய்ய முடியுமா? என்னை பிடிச்சிருந்தால் வரலாம். உங்க இஷ்டம். வெக்கத்தை விட்டு கேட்டுட்டேன். தப்புன்னா மன்னிக்கவும்”.

“வரேன். ஒண்ணும் பிர்ச்சனையில்லை”. இயல்பா இதைத்தான் எதிர்பாத்துக் காத்துக் கிடந்தவன் போல் இப்படி அடிக்கடி செய்வதுபோல் ஒத்துக்கரேன். ஏர்போர்ட் வாசலில் என் ட்ரைவர் காரோட. 2பேரும் ஏறிக்கரோம். “வீட்டுக்கா ஃபேக்டரிக்கா சார்?” கேக்கரான். “வீட்டுக்குத்தான்.வேறெங்க?” அவனை கோவிச்சுக்கரா கீதா என் மனைவி.