க்ளோஷர்

 59. க்ளோஷர்(சிசீ7) #ganeshamarkalam

இப்பத்தான் கொஞ்சமா வாழப் பழகிண்டிருக்கேன். 50+ ஆச்சு. சிலது புரிஞ்சாப்போல். ஒண்ணு நன்னா விளங்கித்து. நினைவு தெரிஞ்சு பதின் பருவம் தாண்டிட்டப்பரம் கிட்டத்தட்ட 30வருஷ வாழ்க்கைய வேஸ்ட் செஞ்சுட்டேன்னு.

ஏன் இப்படியெல்லாம் தோணணும்? இப்பக்கூட அந்த ரியலைஸேஷன் வரலைன்னா சொச்சத்தை நிறைவா வாழ முடியாமப் போயிடும். அதுக்குத்தான். என்ன ஒரு 75 வரைக்கும் இருப்பமா? அப்படீன்னா நிறைஞ்ச வாழ்க்கையா கழிக்க நமக்கு கிடெச்சதில் பாதிதான் மிஞ்சி நின்னதுன்னு புரியும். இப்பவும் சுதாரிக்கலைன்னா?

நிறைய பிர்ச்சனைகள். சிலது பிரத்தியார் சகாயத்தோட சால்வ் ஆச்சு. சிலதை நானே முயன்று சால்வ் செஞ்சுண்டாச்சு. சிலது விட்டுப் பிடிப்பம்னு விட்டுட்டு நின்னதில் அதுவாவா சால்வ் ஆகிடுத்து. சரி போட்டம்னு விட்டாச்சு. ஆனா இப்பத்தான் புரிஞ்சது சால்வ்னு சொன்னது அதாவது தீர்வா நான் நினைச்சது பிர்ச்சனைக்கு முடிவு இல்லை. அதாவது ஃபுல் க்ளோஷர்னு சொல்ல முடியாது. குளோஷர் இல்லைன்னா பிர்ச்சனை தொங்கிண்டே எங்கேயோ இருக்கு, அழிஞ்சு போலைன்னு வச்சுக்கணும். அது புரிஞ்சதும் மனசு லேசானது என்னமோ வாஸ்த்தவம். சொல்ரேன், என்ன பிர்ச்சனை, தீர்வு என்ன, குளோசர்னு பாக்காம விட்டுப் போனது என்னத்தைன்னு.

பன்னாட்டுக் கம்பேனீல இருக்கரதால் எத்தனையோ பேரை ரெக்ரூட் செய்ய நேர்ந்தது. ஆள் தேவைன்னு விளம்பரம் செஞ்சு வரும் பயோடேட்டாவ படிச்சு தெளிவு செஞ்சு, முதற்காணல் போனில் பேசி அப்பரம் அடுத்த கட்டத்துக்கு நகத்தீன்னு பல வேலைகள். கடைசீலே ஒருத்தனை தேர்ந்தெடுத்து ஆன்போர்ட் செய்யரத்துக்குள்ள தாவு தீந்துடும். ப்ராஜெக்ட் வரதுன்னும் அதுக்கு தோதா ஆட்களை காவந்து செஞ்சு வச்சுக்க உத்தரவு. பல நூறு பேரை சேர்த்துண்டம். எல்லா சிரமத்துக்கும் நடூல நாமளாக் கொண்டு எல்லாருக்கும் வேலை வாங்கித்தரம்னு உணர்வும் மேலோங்கித்து.

ஆனா பாருங்கோ 10 பேரையாவது வேலைலேந்து தூக்கியும் இருக்கேன். பொய் சான்றிதழ், எக்ஸ்பீரியன்ஸ் இல்லாம அதையும் ஜோடிச்சு சேர்ந்தவாள. முரளீன்னு ஒருத்தன் ரெம்பவே பிர்ச்சனயாப் போச்சு. ரிஸைன் செய்யாம் இழுத்தடிச்சான். தூக்கிட்டேன். பிர்ச்சன சால்வ்ட். இது உதாரணம். நன்னாத்தானே பண்ணினாய்ம்பேள்

நண்பன் ஒருத்தரை அழைச்சிண்டு வந்து “தெரிஞ்சவர், ரெம்ப முடையிலிருக்கார்டா, ஆத்துக்காரிக்கு கேன்ஸர், ஊசிச் சிலவே மாசம் 10ஆயிரம். நான் கொஞ்சம் தந்தேன், நீயும் ஏதாவது ஒத்தாசை முடியுமா?” கைவசம் இருந்த 50 ஆயிரத்தை கொடுத்து “திருப்பித் தந்துடணும்” கராரா சொல்லி. “அவர் தரலைன்னா நான் கொடுத்துடரேன்.” இவன். கொடுக்கரப்போவே தெரியும் அந்த மனுஷரால முடியாதுன்னு. அந்த பேஷண்ட் போய்ச் சேர்ந்தாச்சு. இதெயெல்லாம் காந்திக் கணக்கில் சேர்த்திருக்கணும். மனசு கேக்கலை. ஒருநா போனில் “எப்படியிருக்காய்?” கேட்டவனை திட்டிட்டேன். புரிஞ்சிண்டவன் அடுத்த மாசம் 50ஆயிரத்தை திருப்பிட்டான். பிர்ச்சனை சால்வ்ட். இனிமே தயவு தாட்சண்யம் பிடாது.

அப்பா சொல்லுவர், “தெரிஞ்சவாளாத்து விசேஷத்துக்கு போலைன்னாலும் பரவாயில்லை அவாத்து துக்கத்தில் தவறாம கலந்துக்கணும்.” தகவல் வரும். ஆனா கான்கால் வச்சிருப்பான், போர்ட் மீட்டிங் இருக்கும் இல்லை கஸ்டமர் விஸிட்னு கழுத்தறுப்பானுவ. துக்கத்துக்குப் போக தயக்கமாவும், போய் என்னாப் போரதுன்னும். தோதா காரணங்கள் கண்முன்னாடி நிக்கும். ஆத்தில் யாரையாவது போய்க்கோன்னு சொல்லீட்டு என் ஜோலியப் பாக்கப் போயிடுவேன். இது ஆத்தில் யாருக்கும் பிடிக்காது. “இப்படி ஆய்ப் போச்சுன்னு, லீவு எடுத்தா அமேரிக்காக்காரன் பிடாதுன்னா சொல்லப் போரான்?” கேக்க மாட்டேன். ஆத்தில் பெரீய பிர்ச்சனை பூதாகாரமா கிளம்பும். அதட்டி அடக்கிட்டு போனாப் போரதுன்னு அடுத்த நாளோ இல்லை அதுக்கடுத்த நாளோ போனில் துக்கம் விசாரிச்சு விட்டுடரது. பிராப்ளம் சால்வ்ட்.

கொரானா வந்ததுட்டதாம் உலகமே தலைகீழாப் போனாப்ல பிரமை. உண்மைதான், சிலது பிரண்டுத்தான் போயிடுத்து. எனக்குன்னு ஸ்திரமா உத்யோகம். ஆத்தில் உக்காந்திண்டே செஞ்சுடலாம்னுட்டா. சௌரியமாப் போச்சு. காரை ஓட்டிண்டு இங்கேந்து கச்சடா பிடிச்ச ரோட்டில் போவேண்டாம். ரெண்டு டோல் தாண்டீ பழைய மஹாபலிபுரம் சாலையில் எங்கேயோ வனாந்தரத்தில் IT பார்க் கட்டி வச்சு உசுரை எடுத்தா? பெட்ரோல் சிலவு மிச்சம், போக 1மணிநேரம் வரப்ப 1 மணி சேவ் ஆரதே. ஆத்தில் இருக்கர இடத்தில் ஆபீஸ் மாதிரி பண்ணிண்டு கூத்தடிச்சிண்டு. WFHஐ அனுபவிச்சுடணும். அமேரிக்காக்காரன் எதிர்பாக்காததை செய்வேன்.

துண்டைக் கட்டீண்டு, இல்லை அதுவும் இல்லாம மேலுக்கு மட்டும் டிஷெர்ட் மாட்டிண்டு ஜூம் கால். அந்தண்டை அவனும் அப்படித்தான் இருப்பனோ? சந்தேகம். கூட வேலை பாக்கும் பொண்கள் WFM ஃபேஷண்னு எங்கேயோ படிச்சுட்டு பைஜாமா, லூஸா டாப்ஸ்னு, ஜகத்ஜாலக் கில்லாடிகள். பிர்ச்சனை இது இல்லை. தினம் வாசலில் கார்த்தாலே 8க்கு ஆரம்பிச்சு 11 வரைக்கும் 10 பேராவது மணிய அடிச்சுக் கூப்பிடரா. எழுந்து போய் பாக்கேண்டியிருக்கு. “ஏதாவது வேலையிருக்கா சாமீ?” மரம் ஏறரவன், பில்லு பிடுங்கரவன், இப்படி. சித்தாட்களும், மின்னாடி இந்தாம் கட்டினப்போ வேலை செஞ்சவா “கட்டிட வேலை நின்னுடுத்து சார், என்னவா இருந்தாலும் செய்யரேன்”. இவதான் மணி அடிச்சா போய் பாப்பா.

அவாளோட பிர்ச்சனையெல்லாம் என் தலையிலா விடியணும்? நாளடைவில் இதுவே பெரீய பிர்ச்சனையா! இவளும் இளகிய மனசா, ஏதாவது செய்யச் சொல்லி 100ரூ கொடுத்தனுப்புவா. ரேஷணில் நமக்கு கிடெச்சதை பையில் வச்சிருந்து இப்படி வந்து கேக்கரவாளுக்கு சும்மா கொடுத்துடுவா. “ரெம்ப எங்கரேஜ் செய்யேண்டாம் கேட்டியா?” திட்டினேன். ஒருநா இவள் சங்கடஹர சதுர்த்தீன்னு பிள்ளையார் கோவிலுக்கு போயிருக்கப்போ மணி அடிச்சது. உள்ளே கம்ப்யூடரில் இருந்தவன் இவள்தான் வந்திருப்பான்னு போனா ஒரு வயசான மனுஷர் “தோட்ட வேலை இருக்கா?” எப்படிப் பாருங்கோ! நன்னா விடுவிடூன்னு விட்டேன்.

“இருப்பது நாலு பூச்செடி. பண்ணையா வச்சிருக்கம்? தினம் தினம் எத்தையாவது எதிர்பார்த்துண்டு வந்து நின்னா? அதெல்லாம் ஒண்ணுமில்லை. இனிமேல் இங்கே வந்து நிக்கப் பிடாது.” திட்டி அனுப்பிச்சேன். வரவா குறைஞ்சது அப்படியே நின்னுடுத்துன்னு பட்டது, பிர்ச்சனை சால்வ்ட்.

ரெம்ப நாளா கார்ப்பொரேட் லோகத்தில் இருக்கேனா, பிர்ச்சனை வந்தா சால்வ் செய்யணும், பயந்து ஓடப் பிடாது, டெஸிசிவ்வா முடிவெடுக்க தெரியணும்னு சொல்லித் தந்திருக்கா. அதுமட்டும் இல்லை, அஸெர்டிவ்னெஸ்னு ஒரு குவாலிடி, அது இருந்தாத்தான் மல்டிநேஷணல் என்வரொன்மென்ட்டில் பழம் தின்னு கொட்டை போடலாம் அதை எப்படி வளர்த்துக்கன்னு ட்ரெயினிங்க் தந்தா. அதிலெல்லாம் அபரிதமான தேர்ச்சி பெற்றவனாச்சே. நினைச்சுப் பாத்தா நான் இப்போ சொன்ன, எதிர்கொண்ட பல பிர்ச்சனைகள் ஜுஜூபியாத்தான் தெரிஞ்சது. சித்தே மனசு அல்லாடினாலும், நிதானமா யோசிச்சு ஒவ்வொண்ணையும் சால்வ் செஞ்சிண்டு முன்னேற முடிஞ்சது.

அன்னைக்கு ஞாயித்துக் கிழமை, அக்கடான்னு ஆத்தில் இருக்கலாம்னா க்ரெடிட் கார்டுக்கு செக் போடணும்னு ஞாபகம் வந்தது. சரவணா சூப்பர் ஸ்டோர்ஸுக்கு எதுக்கால வெற்றி தியேட்டர் இருக்கோன்னோ. அதுக்கு பக்கத்தில் சிடி பேங்கோட ஏடிஎம். அங்கே போய் செக் போட்டுட்டா ஆச்சு. இதுக்கு கார எடுப்பானேன்? இவளோட ஸ்கூட்டரை எடுத்துண்டு போயாச்சு. செக்கை போட்டுட்டு மின்னே வந்து யூ டெர்ன் எடுக்கணும். எடுத்துட்டா சர்ருன்னு வந்து குளிச்சுச் சாப்டூட்டு படுத்துண்டுடலாம். திரும்பரேன். சிக்னல் எனக்குத்தான். ஆனா அந்தண்டைலேந்து வந்த முனிசிபாலிடி கழிவுநீர் ஊர்தி சிக்னலில் நிக்காம வர, ரெயில்வே கிராஸிங்க்லேந்து வந்த காரில் இடுச்சுடப் பிடாதுன்னு வளைச்சானா? தெரியலை! என் பின்னாடி பெரீய ராக்ஷச திம்சுகட்டையால மொத்தினாப்போல் ஃபீல் ஆச்சு. சித்தே தள்ளி நின்னிண்டிருந்த ஆட்டோல போய் முட்டிண்டு சரிஞ்சது ஞாபகம். மூளையில் அதுவே காட்சியா உறைஞ்சுபோய் 3நா நின்னது.

அந்தப் பக்கமா போன சில நல்ல மனுஷா என்னை பார்வதி நர்ஸிங்க் ஹோமில் சேர்த்து, என் ஐடி வச்சு ஆத்தில் சொல்லி களேபரம் நடந்ததாம். சாவகாசமா தெரிஞ்சுண்டேன். 3நா கடந்து முழிச்சப்போ வலதுகால உசக்க தூக்கி கட்டித் தொங்கவிட்டு கையிலும் மண்டையிலும் கட்டுப் போட்டு விதவிதமா ட்யூபும் சொறுகி. ஆத்துக்கு வர 20நா ஆச்சு. அதுவும் ஆம்புலன்ஸில். வீட்டோட 40நா. எழுந்து நடமாட 3 மாசம். ஆஸ்பத்ரீலாட்டம், அப்பரமும் ஆத்துக்கு, போனில் என்னைப் பத்தி விசாரிக்க, வந்து பாக்கன்னு அத்தனை பேர். கொலீக்ஸ் வந்தவா காலில் இருந்த ப்ளாஸ்த்ரீல ஆடோக்ராஃப் போட்டுட்டு போனா. நாம அத்தனை முக்கியமான மனுஷனான்னு வியப்பு.

ஆனா படுக்கையில் கிடந்தப்போ சில வாழ்க்கை பத்தின விஷயங்கள் துல்லியமா கணிக்க முடிஞ்சது. இத்தனை பெரீய பிர்ச்சனை வந்துடுத்தே எப்படிடா சால்வ் செய்யப் போராய்? அப்பத்தான் தெரிஞ்சிண்டேன் சுத்தி இத்தனை மனுஷா இருக்கப்போ இது ஒரு பிர்ச்சனையான்னு! ஆடாம அசையமுடியாம மருந்தும் மாயமும் வலியும் அவமானமுமா கிடந்தப்போ வாழ்க்கைய அசைபோட நிறைய அவகாசம் கிட்டினது வாஸ்த்தவம்.

அன்னைக்கு இடிச்சுத் தள்ளிட்டு நிக்காமப் போனது பென்ஸ் காரோ, audi Q7 2020யோ இல்லை. நம்மூர் கழிவுநீர் ஊர்தி. நானாக்கொண்டுன்னு எல்லாத்தையும் சுலபமா தீத்துட்டு சரியான முடிவுகளை எடுத்து முன்னேறிண்டே பிறத்தியார துச்சமா மிதிச்சுண்டு போயிண்டிருந்த உனக்கு அந்த வண்டீதான் சரியான பாடம்னு உரக்கச் கேட்டது. அடிச்சு தூக்கிக் கடாசித்தே தவிர உயிரப் பறிச்சுக்கலை. உயிர் போகாததுக்கு ஏதோ ஒரு காரணம் இருக்கணும். யூரின் போக ட்யூப் வச்சாச்சு. விநோதமான ஃபீல். 1 வாரத்தில் பழகிடுத்து. இனிமேல் ட்யூப் எடுக்காமலே வச்சுக்கலாமான்னு தோண ஆரம்பிக்கர டயத்தில் ஆத்துக்குப் போலாம்னுட்டா. அன்னைக்கு ஒரு தீர்மானத்தோடத்தான் ஆம்புலன்ஸில் வந்தேன். மொதல்ல சொன்னாப்போல் இப்பவும் சுதாரிச்சுக்கலைன்னா எப்படி?

முரளீதரனை பொய் செர்டிபிகேட் தந்து ஏமாத்தி வேலையில் சேர்ந்தான்னு தூக்கினது சரியான முடிவு. இன்டெக்ரிடீ முக்கியம். அவனண்டை இல்லை. ஆனா போனில் அவன் ஆத்துக்காரி என்னை கூப்பிட்டு ரெம்ப கஷ்டப்படரம்னு அழுதப்போ ஒண்ணும் செய்ய முடியாதுன்னு திட்டி போனை டிஸ்கனெக்ட் செஞ்சது எப்படி நியாயம்? அவன் குறைஞ்ச படிப்புக்கு நாமளே எங்கேயாவது சிபாரிசு செஞ்சு நல்ல புத்தி சொல்லி சேர்த்துன்னா விட்ருக்கணும். இது நடந்து 6 மாசமாச்சு. இப்பவும் நாழியாகிடலை. அவன் போன் நம்பர் எங்கேயாவது இருக்கும். தேடிப் பாத்து என்ன செய்யரான்னு விசாரிப்பம். அப்பத்தான் அதுக்கு ப்ராபர் குளோஷர்.

நல்ல காரியத்துக்கு உதவ ஒரு சந்தர்ப்பம் ஏற்படுத்தித் தந்த நண்பனை பிச்சாத்து காசுக்கு இழந்துட்டு நிக்கரேன். ஆனா நினைவில்லாம கிடந்தப்போ வந்து பாத்திருக்கான். அதுக்கு எப்படி பிராயச்சித்தம் செய்ய? இது சால்வ் பண்ணிக்க முடியாத பிர்சனையா பட்டது. போய் நேரில் பெசிட்டு வரணும். நிச்சயம் ஆசையா பெசுவான். உனக்கு ஒண்ணுன்னா நான் இருக்கேண்டான்னு தெரியப் படுத்தணும். நம்ப மாட்டான். இருந்தாலும்.

போகாத துக்க சம்பவங்களுக்கு இப்போ போய் நிக்க முடியாது. ஆனா இனிமேல் மொத ஆளா நின்னு ஆகவேண்டிய ஒத்தாசை செய்யணும். ஆள் பலம் நான் இருக்கேன்னு காமிச்சுக்கணும். அவாளுக்கு நடந்துட்டது நமக்கு அதிக தூரத்தில் இல்லைன்னு முனிசிபாலிடி ஊர்தி காமிச்சுக் கொடுத்துடுத்தே! வாசல்ல யாராவது ஏதாவது வேலையிருக்கா சாமீன்னு கேட்டுண்டு வந்தா உக்காத்தி வச்சு நாலு வார்த்தை நல்லதா பேசி, அவா வயசுக்கும் நிலமைக்கும் தகுந்தாப்போல் கவுரவமான சில காரியங்களை செய்யச் சொல்லிட்டு மனசு கோணாம தாராளமா காசு தரணும். வயோதிகாளுக்கு ஏதாவது சாப்பிடத் தந்தாலும் தப்பில்லை. ஆனா முக்கியமா என் ஆத்துக்காரி கிட்டே குளோஷர் செஞ்சுக்க வேண்டியது நிறைய இருப்பதா பட்டது.

தர்மம் செஞ்சவளை ரெம்ப எங்கரேஜ் செய்யேண்டாம்னு சொல்லி அப்பப்போ வள்ளுன்னு விழுந்திருக்கேன். அப்பரம் வருத்தப் பட்டாலும் கெத்தா நான் செஞ்சுட்டது தப்புன்னு ஒத்துண்டதில்லை. கையப் பிடிச்சிண்டு மன்னிப்பு கேக்கணும். அதுலேந்து ஆரம்பிப்பம்.

ஏன்னா அவள்தான் கிட்டக்கேயே உக்காந்துண்டு கவலையா என் உடஞ்சு போன காலை வருடித் தந்துண்டு. குலதெய்வத்துக்கு வேண்டிண்டு.