பூஜைக்கு போகும் மலர்

 54. பூஜைக்கு போகும் மலர் (சிசீ6) #ganeshamarkalam

முழிப்பு வந்துடுத்துன்னா சோம்பல் முறிச்சிண்டு எழுந்துண்டுடனம். சும்மாவானுக்கும் பொறண்டு படுத்துக்கப் பிடாது. ஆத்துக்காரி எழுந்தாச்சு, கட்டில் பூரா நமக்குத்தான்னு குறுக்கால பரப்பீண்டு இன்னும் சித்தே தூங்கலாம்னு அவளோட தலைகாணியையும் கவுட்டீலே அடக்கிக்கப் பிடாது.

ஒருநாள் எழுந்து போய் என்னத்தை வெட்டி முறிக்கப் போரம்னு குப்பர படுத்துண்டு கிடந்தேன், கஸ்தூரி “போதோட எழுந்து வந்தா காபி கடை முடிச்சுடலாம்”. அதட்டலை. ஞியாயமா பட்டத்தை சொன்னா. உள்ளேந்தே காதில் விழணும்னு சொன்னது பின்னாடி மனைக்கட்டில் எல்லா அப்பார்ட்மென்ட் காராளுக்கும் கேட்ருக்கும். அதில் ஒருத்தர் தெலுங்கு. புதுசு. மாடீலே துணி உலத்தப் போனப்போ கேட்டாளாம் “மீரு காஃபி ஷாப் தெரிச்சாரா?” கீழே வந்ததும் “என்ன நினைச்சிண்டிருக்கா அவள். ஹோட்டல் நடத்தரேன்னான்னு கேக்கரா?” “எக்ஸாக்டா என்ன கேட்டான்னு சொல்லு!” தெரிஞ்சிண்டதும் “எனக்கு நீ காபி போட்டாரதை ஊரே அதிர்ர மாதிரி கத்திச் சொன்னியோன்னோ! அக்கம் பக்கத்தில் அப்படித்தான் கேப்பா.”

இன்னைக்கு எழுந்துட்டேன். எழுந்துண்டது தெரிஞ்சு போர்வையை மடிக்க வந்துட்டா. சோம்பல் முறிக்கலை “அடடா நேத்து நினைச்சது! டயமாயிடுத்தோ?” வாசலுக்கு ஓடரேன். டூ லேட். வாசச் செடீலே அடுக்கு செம்பருத்தி ரெண்டு, நேத்து பாத்தது காணலை. யாரோ லவுட்டிண்டு போயிட்டா.

“கஸ்தூ! இந்த அக்ரமத்தை பாத்தியா?” என்னமோ ஏதோன்னு ஓடிவரா. செடியக் காமிக்கரேன். “ஆமாம் செடி, அதுக்கென்ன இப்போ?” “பூவக் காணோம்டீ. நீ பரிச்சயா?” “இல்லையே?” “அப்ப யாரோ கார்த்தாலே பரிச்சுண்டு போரா. இது நாலாவது தடவை”. “அதுக்காக பல் தேய்க்காம ஓடி வரதா? பயந்துட்டேன். உள்ளே வாங்கோ.”

அன்னைக்குப் பூரா மனசே சரியில்லை. பூ திருட்டு போயிருக்கு, சாதாரணமா? லாக்கர்லேந்து வைரத்தோடு காணாமப் போரதும் பூவ கேக்காம பரிச்சுண்டு போவதும் ஒண்ணு. சாப்பாடே இறங்கலை. பிடிச்ச வெண்டைக்காய் பயந்தம்பருப்பு தேங்காய் கறி. ஒரு கரண்டி போதும்னுட்டேன். ஆச்சர்யமா பாத்தவள் “ரெம்பத்தான், பூக்காரன் வரச்சே ரோஜா வாங்கித் தரேன்”. “செம்பருத்திதான் வேணும்”. “நாளைக்கு யார் பரிக்கரான்னு பாத்து பிடிங்கோ”.

சாயங்காலம் தண்ணி ஊத்தரச்சே புதுசா ரெண்டு மொக்கு. பாக்கவே சந்தோஷம். நாளைக்கு மலரும்னு இல்லை, மலர்ந்து திருடனை ஈர்க்கும், கையும் களவும பிடிச்சுடலாம்னு. மனசில் பிளான் ஓடித்து. என் முகத்தையே பாத்துண்டிருந்த. கஸ்தூரியும் மணி 7 இருக்கும் கோயம்புத்தூருக்கு போன். ஸ்பீக்கர் ஆன். “அம்மா! இதைக் கேளு. ஆத்தில் திருட்டு போயிடுத்து”. அந்தண்டை சந்தோஷமா, அதிர்ச்சியா, சோகமா? போனை கீழே போட்டாளான்னு தெரியலை. ஆனா மாமியாரை நன்னா தெரியும். அத்தனை எமோஷணையும் ஒருசேர முகத்தில் காட்டக் கூடியவள். மாப்பிள்ளையாத்தில் திருட்டு போனதே, என்ன போச்சு,  எத்தனை நஷ்டம்னு தெரிஞ்சுக்கலை, கிடெச்சுடும்டீன்னு ஆறுதலா ரெண்டு வார்த்தை சொல்லலை.

“யார் திருடினா?” “நாளைக்கு பிடிச்சுடுவம், விடீயோ எடுத்து அனுப்பரேன்”. மெயின் ப்ரேகிங்க் ந்யூஸ் சொல்லீட்டு “சாம்பார்பொடியில் காரம் அதிகம், எப்படி தணிக்க?” டாப்பிக் மாறிடுத்து. ஒவ்வொரு தடவையும் ஒரு பிர்ச்சனை. காரம் இல்லை மஞ்சள் அதிகமாகும். ஒருக்கா சாம்பாரில் கொத்தமல்லி விரை வாடை தாங்கலை. அப்பரமா தெரிஞ்சுது இவள் அம்மா அளவு எழுதரச்சே கிராம் கணக்கில் ஒரு “0” அதிகமா சேர்த்துட்டாளாம். 10 நாளைக்கு கொத்தமல்லி துவையலரைச்சு அதை புளித்தண்ணீலே கரைச்சு குழம்பு மாதிரி பிசஞ்சு சாப்டா எப்படி இருக்கும், அப்படி இருந்தது. மென்னு முழுங்கரத்துக்குள் எங்கம்மா போட்டின தாய்ப் பாலெல்லாம் எகிறிடுத்து.

11ஆம் நாள் கேட்டேன். “என்னடீ தப்பு நடந்தது?” “கொத்தமல்லி உடம்புக்கு நல்லது, கொயட்டா சாப்பிடுங்கோ”. இந்த வாட்டி சாம்பார் சாதம் சாப்டா கமரித்து. இவா கான்ஃபெரன்ஸில் இதுக்கும் தீர்வு கிடைக்கும்னு. கிடெச்சதே! போன வாட்டி அரைச்சதையும், இப்ப அரைச்சதையும் கலந்து போட்டு கொதிக்க விடூடி!” அசால்டா சொல்லீட்டு மாமி தூங்கப் போயிட்டா. போரச்சே “நாளைக்கு மறக்காம திருட்டு வீடியோ அனுப்பிடு”. மணி 12 இருக்கும் ரெண்டு வாட்ஸப் மெஸ்சேஜ். இவள் போனில். அசந்து தூங்கிட்டா. யார்னு பாத்தா ரெண்டு மச்சினியும், ஒரு ஷட்டகரும் “எங்களுக்கும் திருட்டு வீடியோ காபி அனுப்பு”.

கார்த்தாலே மணி 4:10. எழுந்து அவசரமா பல் விளக்கிண்டு கருப்பு டீசெர்ட் மாட்டிண்டு வாஸக் கதவை தோறந்துண்டு போயாச்சு. மாடிப்படி முன்னாடி சைடில் ஆரம்பிச்சு அப்படீக்கா போய் மேல் வராண்டாவில் நிக்கும். அதுக்கடீலே ஒளிஞ்சுட்டா யாராவது வந்தா தெரியும். நேத்து மொக்கா இருந்தது அழகா விரிஞ்சு. ரோட்லேந்து ஒரு இலையப் பிடிச்சு இழுத்தா கைக்கெட்டும். பக்கத்தில் நந்தியாவெட்டையும் பூக்களோட. முதுகை வளைச்சு முட்டி போட்டு தலை தெரியாம உக்காந்தாச்சு. அப்பரம் தோணித்து கருப்பு டீஷெர்ட் இப்பத்தைக்குச் சரி, வெளிச்சம் வந்ததும் காட்டிக் கொடுத்துடுமே! மாத்திக்க போனா வரத்துக்குள் திருட்டு நடந்துடும். என்ன செய்யலாம்னு யோசிக்கரச்சே கொயட்டா யாரோ என் பின்னாடி வராப்போல். திருடரவன் ஆத்துக்குள்ளேந்தா வரான்?

வந்தது கஸ்தூரி. கையில் காபி டம்ப்ளரோட, “குடிச்சுண்டே தெம்பா வாட்ச் செய்யுங்கோ”. இன்னொரு கையில் சேம்சங்க் போன், கேமரா ஆன், விடியோ செலெக்டட். பாதி காபி உள்ளே போனதும் இவள் இன்னும் பக்கத்துலேயே. மாடிப்படி கட்டினப்போ நானும் கஸ்தூரியும் இப்படி ஒருநா இதுக் கடீலே கவுந்து கன்னத்தை உரசிண்டு ஹனிமூன் செய்வம்னு நினைச்சு பாக்கலை. புஸ் புஸ்னு இவள் மூச்சுக் காத்து அப்பப்போ என் தோளில். நேத்து ராத்திரி உடுத்திண்ட பெர்ஃப்யூம் கிரங்கடிச்சா எப்படி அலெர்டா திருட்டை தடுக்க? காமரா செடிக்கு ஃபோகஸ் பண்ணியிருக்கா. “திருடன் வரத்துக்குள்ளே ஒரு செல்ஃபீ எடுக்கவா?” “சும்மா கிட!” சித்தே தள்ளி ஒரு காவாய். மழைத்தண்ணி ஓட. அதுலெந்து ஒரு தவளை இவா ஏதாவது ஷேம் ஷேம் செஞ்சா பாக்கலாம்னு.

கிளை சித்தே அசைஞ்சாப் போதும் “டேய்”னு கத்திண்டு ஓடிப்போய் திருடனை மடக்கி உண்டு இல்லைன்னு செஞ்சுபுடணும்னு என் நினைப்பு. அவளுக்கோ நான் அப்படி செய்யரச்சே விடீயோ எடுத்து பொறந்தாத்துக்கு உடனே அனுப்பிச்சுடணும். அனுப்பரத்துக்கு தோதா விடீயோ ரெக்வெஸ்ட் அனுப்பிசாவாளுக்கு க்ரூப்பே ஆரம்பிச்சுட்டா. காமிச்சா. க்ரூப் பேர் “திருட்டு செம்பருத்தி பேரவை”.

நினைச்சப்போல் ஒரு மாமா வரர். பனியன், வேஷ்டி. ரெண்டும் துவைக்கப் போட்டு 10நா இருக்கும். இந்தண்டையும் அந்தண்டையும் பாத்துண்டே காம்பவுண்ட் கிட்டே ரோட்டுப் பக்கமா வரர். கையில் 3அடிக்கு தொரட்டி இருக்கு. கிளைய கிட்டக்க இழுத்து லாவகமா பரிச்சுட்டர். அப்பரமா நந்தியாவட்டை கிட்டக்க போரர், “டேய்”னு நான் கத்திண்டு எழுந்துக்க, இவளும் அவளுக்கு தோணின வார் க்ரை தந்துண்டு எழ மடார்னு ஒருத்தர் மேல் ஒருத்தர் இடிச்சிண்டு திரும்ப உக்காந்தம். மாமா பாவம் பயத்தில் அப்படியே ஸ்தம்பித்து நின்னுட யார்னு பாத்தா பஞ்சாபகெசன். 3ஆவது மெயின் ரோட். ராஜவிநாயகர் கோவிலுக்கு வருவர். தெரிஞ்சவர். அவாத்து மாமி இவகிட்டே இரவல் வாங்கிண்ட 2கப் சக்கரை இன்னும் திருப்பித் தரலை

“கேக்காம தினம் பூவை பறிச்சா எப்படி?” அதட்டர தோரணையில் கேட்டுண்டே போரேன். நெத்தி விண்விண்னு வலிக்க தேய்சுண்டே. கஸ்தூரி டீப் ஆங்கிளில் படம் எடுக்கரா. அப்படியே ஃபோகஸ் போயிடாம எழுந்து என் பின்னாடியே. வீடியோ எடுக்கரான்னு பஞ்சாபகேசன் ஸ்மைல் பண்ரர்! பல்லும் தேய்க்கலை. பிடிபட்டுட்டேமேன்னு சித்தேகூட குத்த உணர்ச்சியோ பயமோ இல்லை. வீடீயோவில் நன்னா விழராப்போல் நின்னுண்டு “குட் மார்னிங்க்”. குட் மார்னிங்க் வச்சாலே எனக்கு அலர்ஜி. “மார்னிங்க் கிடக்கட்டும், தினம் பூ திருடரேளா?”

“தினம் இல்லை, ஒருநா விட்டு ஒருநா!” “இல்லை, நேத்தும் பூவக் காணம், இன்னைக்கும் வந்திருக்கேள்”. “நேத்து சனிக்கிழமை இன்னைக்கு குருபூர்ணிமா. பூஜைக்கு பூ வேண்டாமா?” “எங்காத்து செடிதான் கிடெச்சதா? காசு போட்டு வாங்கிண்டு வந்து நட்டு தண்ணீர் விட்டு எப்படா பூக்கும் பாக்கலாம்னு காத்திண்டிருந்தா சொல்லி வச்சாப்போல் வந்து பரிச்சா? கேக்க வேண்டாமா? உங்காத்தில் செடி வச்சு வளர்த்துக்கலாமே?” “அதெல்லாம் எதுக்கு? சாயங்கால வாக் போரச்சே 4 தெருவில் எந்தாத்தில் பூ மலர்ந்து வாகா இருக்குனு பாத்து வச்சுப்பேன், கார்த்தாலெ பரிச்சிண்டி போவேன். உங்காத்தில் மட்டுமா பரிக்கரேன்? இதெல்லாம் உங்காத்துதா?” பைய காமிக்கரர். ஊரையே கொள்ளை அடிக்க வாக்கிங்க் பண்னியாரது!

“என்ன பண்னுவேள் பூவை?” “ஆத்து பூஜைக்கு. உங்களுக்கும் புண்யம்”. வீடியோ எடுத்துண்டு வியாக்யானத்தை கெட்டுண்டிருந்த கஸ்தூரி “எங்காத்திலும் பூஜை ரூமிருக்கு நாங்களே பரிச்சு சுவாமிக்கு சாத்திடுவம், எங்க புண்யத்துக்காக நீங்க சிரமப் படேண்டம் கெட்டேளா? செஞ்சா அசோசியேஷனில் கம்ளெயின் பண்ணிடுவேன்”. மாமா முகத்தை தொங்கப் போட்டுண்டு போயிட்டர்.

திருட்டு வீடியோ வைரலாச்சு. 30 ஃபேமிலிக்கு போய் எங்களதுன்னு தெர்யாம CAவில் இவளோட ஒண்ணுவிட்ட அத்தை பேரன் அங்கேந்து இவளுக்கு “கஸ்தூ ஆன்டி, ஜஸ்ட் ரிசீவ்ட், சீ தி போல்ட் இண்டிய்ன் வுமன் சேஸிங்க் எ ஃப்ளவர் தீஃப்”. ராக்ஃபெல்லர் ஃபவுன்டேஷன் இவளுக்கு ஃபெலோஷிப் தந்தாப்போல் குஷி. உடனே லோகல் க்ரூப்புக்கெல்லாம் அனுப்பி அகமகிழ்ந்திண்டா. மத்தியானமே கோயமுத்துர் போன். வாசலில் இஞ்சீ பேரம் பெசிண்டிருக்கவே நானே எடுக்கரேன்.

“திருடனை பிடிச்சாச்சா?” “ஒருமாதிரி பிடிச்சுட்டா உங்க பொண்!” எப்போ க்ரெடிட்டை விட்டுத் தரணும்னு தெரியணும். “காய்ச்சின தேங்காய் எண்ணையில் ஒரு விழுது அமிர்தாஞ்சன் போட்டு கலக்கி தேய்ங்கோ”. “புரியலை. பஞ்சாபகேசனுக்கு தேய்ச்சா திருட மாட்டாரா? செம்பருத்திக்கா?” “உங்களுக்குச் சொன்னேன். நெத்திலே புடைச்சுண்டிருக்கே!” போனை வச்சுட்டா. எப்படி தெரியும்? பஞ்சுவ எடுத்துண்டே என் முகத்தையும் ஜூம். சிவப்பா மொழுமொழூன்னு செம்மறி ஆடு முட்டினாப்போல். அதான் வீடியோ வரலோ!

ஆனா பாருங்கோ ஒருவாரம் கழிச்சு திரும்பவும் பூவக் காணம். நேர நர்ஸரிக்கு போய் விதவிதமா 6 பூக்கன்று வாங்கி, அங்கேந்தே பஞ்சுவாத்துக்கு போயாச்சு. தனிவீடுதான். நிறைய வெத்திடம். சுவாதீனமா உள்ளே போய், கொண்டுவந்த மண்வெட்டியில் குழி பண்ணி 3 செடி நட்டாச்சு. சாவகாசமா வந்து பாக்கரர்.

“செடிக்கு காசு கேப்பேளா?” “மாட்டேன்”. “இதெல்லாம் எப்ப பூக்கும்?” “2 மாசமாகும்”. “அது வரைக்கும் உங்காத்தில் பரிச்சுக்கலாமா?” “பரிச்சேள்னா இதுவரைக்கும் பாக்காத ஜகதீசனை பாப்பேள்!” தேமென்னு எல்லாத்தையும் நட்டு உயிர்-தண்ணீர் விடரவரைக்கும் பக்கத்துலேயே நின்னுண்டிருந்தர். பேசாம முறைச்சிண்டு கிளம்பி வந்தாச்சு.

ஆத்தில் கஸ்தூரி “உம்”முன்னு சோபாவில். “எங்கே போயிட்டேள்?” சொன்னேன். “அப்படியே பூத்திருட்டு போனாலும் 2 மாசத்துக்கு பல்லைக் கடிச்சுண்டு இருப்பம். அதுசரி, உனக்கென்னாச்சு?” “ஒண்ணும் கேக்காதீங்கோ, கடுப்பில் இருக்கேன்”. திருப்புகழ் அன்பர்கள் குழுவில் பாலிடிக்ஸ். “நாளைக்கு ஃபங்க்ஷனில் எனக்கு உக்கார வைதேகி மூணாவது வரிச தந்திருக்கா.” புரிஞ்சது. மைக் தள்ளீப் போயிடும். “ஏனாம்?” யூனிஃபார்ம் புடவைக் கலர் மாத்திட்டா. அந்தக் கலரில் எனக்கு உடுத்திக்க இல்லை”. அச்சச்சோ! பூ மேட்டரிள் எத்தனை ஒத்தாசை செஞ்சிருக்கா? லைவ் வீடியோ ஷூட்.  கஸ்தூக்கு நான் ஏதவாது செய்யணுமே!

“நான் வேணா வைதேகி கிட்டே பேசிப் பாக்கட்டுமா? என்ன கலர்னு கேட்டு புதுசா ஒண்ணு வாங்கிடவா?” வேண்டாம்னு சொல்லலை. போனை எடுத்து கோயமுத்தூருக்கு டயல் செஞ்சாரது.

என் மாமியார் இந்த பிராப்ளத்தை 520 கிமீ தள்ளி இருந்துண்டு எட்டு விதமா சால்வ் செய்வா.