ம்ருண்மயி

 65. ம்ருண்மயி (சிசீ7) #ganeshamarkalam

அழகான பெயர். டக்குன்னு சொல்லிட முடியாது. ஒரு தடவைக்கு ரெண்டு தடவையா சொல்லிப் பாத்துக்கத் தோணும். அப்பரம் வித்யாசமா இத்தனை அழகா இருக்கே, என்ன அர்த்தம்னு கேக்கத் தோணும். இன்னொருக்கா சொல்லுவம்னு சொல்ரப்போ உதட்டில் ஆரம்பிச்சு மேல் பல்வரிசைக்கு அடீலே இளைப்பாறிட்டு சிரிப்பின் ஊடே பூந்து புறப்பட்டு வெளீல உல்லாசமா சுத்தக் கிளம்பும் பேர். ம்ருண்மயி.

மொதத் தடவை உச்சரிச்சப்போ ம்ருண்மயீன்னு நீட்டினதை ரசிச்சா. “கோபாலன், அம்மாவும் நீட்டித்தான் கூப்பிடுவா.” கொல்கத்தா ஜாதவ்பூர் யுனிவெர்சிடீலே சேர்ந்து 1 வருஷமாச்சு. ம்ருண்மயீய இப்பத்தான் சந்திக்கரேன். நிறைய பெங்காலிஸ். அழகான பெண்களை தேடி அலைய வேண்டாம். கான்டீனில் இவள். சொச்சப்பேர் இருக்கட்டும், என் அழகைப் பார்னு சவால் விடராப்போல். உண்மையிலேயே இவள் பேரழகியா இல்லை என் வயசுக் கோளாறான்னு விவாதிக்கலாம். நானா போய் என்னை அறிமுகப் படுத்திக்க அவளும். அப்படித்தான் அறிமுகம் ஆனள். நம்மூர் பக்கம் இப்படிப் பெயர்கள் அபூர்வம்.

IIT சென்னையோடு கொலாபொரேஷன் ப்ரொக்ரேமில் 2 வருடங்கள் ரிசேர்ச் செய்ய வந்தவன். பண்டைய தமிழ்                      கலாச்சாரத்தில் குறிப்பா சோழர் காலத்து கோவில் கட்டடக் கலையில் ஏற்கனவே டாக்டரேட். அதைப் பத்தி கிளாஸ் எடுத்துண்டு என் ரிசேர்ச்சும். இப்போ எதில்? நார்த் ஈஸ்டர்ன் இன்ஃப்ளுயன்ஸ் ஆன் தமிழ் கல்ச்சர். இப்படியெல்லாமா ஆராய்ச்சி? என்ன பிரயோஜனம்? தோணும். அதுக்கு அப்பரமா வருவம். ஜாதவ்பூரில் ரம்யமான சூழல். 2 வருஷம் சுளுவா கழிச்சுட்டு யூஎஸ் போயிடலாம்னு. MITல என் ஆய்வுக்காக வேலை போட்டுத் தரம்னு எழுதியிருக்கா. இப்பவே போலாம். ஆரம்பிச்சுட்டதை முடிச்சுட்டு வான்னுட்டா.

ம்ருண்மயீ இங்கே என்ன செய்யரா? கேட்டேனே! UGC இங்கேயே ஒரு மனிதவள மேம்பாட்டு ஸ்கூல் வச்சு இதில் மிக அரிதான விஷயங்களில் கிளாசஸ். தொழில் நிறுவனங்களுக்கும். அதில் இவள் தட்டெழுத்து வேலை. சேர்ந்து 2 வருஷமாச்சாம். நான் ஹாஸ்டலில். அவள் உள்ளூர். 10க்கு வந்துட்டு 5க்கு போயிடுவள்.

ஜாதவ்பூர் யுனிவெர்சிடீல அடிக்கடி தகராறு நடக்கும். இதுக்கெல்லாம் ஃபேமஸ். பொலிடிகல் இடையூறுக்கு பேர் போன இடம். ஆ ஊன்னா ஸ்ட்ரைக். எப்படியோ அகடெமிக் செஷணும் நடக்கும். பழங்காலத்து கட்டிடங்கள். ஹாஸ்டல் வாழ்க்கை பலருக்கு ருஸிக்காது. ரூம்ஸ் அப்படி. தூங்கி எழுந்தா அந்தமான் செல்லுலர் ஜெயிலுக்குள் வந்துட்டமோன்னு படும். பழகிடுத்து. மத்தபடி கேம்பஸ் வாழ்க்கை ஜாலியாப் போச்சு. இப்ப ம்ருண்மயீ வேற ஸ்நேகமாச்சா, தூங்கி எழுந்ததும், இன்னைக்கு அவளை சந்திப்பமா, பேசுவமான்னு. “சரியா 1230க்க்கு சாப்பிடப் போவேன். நீயும் அதே டயத்துக்கு வர முடியுமா?” வெக்கத்தை விட்டு கேட்டுட்டேன். “அதுக்கென்ன? ஐ வில் லைக் தேட் வெரி மச்”. வர முடியலைன்னா சொல்லிடுவள். வெயிட் செய்யேண்டாம். அவள் வராத நாட்கள் துன்பப் படுத்தும்.

5 மாசமா இந்த ரொட்டீன். சந்தோஷத்தை தந்தது. தினம் தூங்கி எழுவதுக்கு ஊன்றுகோலாக, எழுந்து காலேஜுக்குள் போக நல்ல ஓரு காரணமாக. லெக்ச்சர் இருந்தா டயத்துக்கு முடிக்க. பசி எடுக்க. ம்ருண்மயி கூட என்னை அடிக்கடி பாத்துட்ட ஸ்நேகிதா கண்ணடிச்சு, “என்ன கோபாலன், உள்ளூர் பெண் மீது மையலோ?” இல்லைன்னு சொல்லத் தோணலை. இப்பத்தைக்கு சொல்லொண்ணா ஈர்ப்பு. பின்னாடீ எதுவா மாறி நம்மை கஷ்டப்படுத்துமோன்னு ஒருவித பயத்தோடத்தான் பழகினேன். இப்பத்தைக்கு காலேஜில் கேன்டீனோட.

ஒருநா ம்ருண்மயீ வீட்டில் சமைச்சதுன்னு பலாச்சுளையில் செஞ்ச சப்ஜீ. டப்பாவில் வச்சு கொடுத்தா. “நீங்க ரூமுக்கு போனப்பரம் சாப்பிடலாம். வெஜ்ஜினு தெரியும். இங்கே கச்சா பலாக்காய வாங்கி கறி பிரசித்தம். உங்களுக்கு பிடிக்கும்”. “வாஸ்த்தத்தில் நன்னா இருந்தது”. அடுத்தநா சம்படத்தை திருப்பரப்போ சொல்லித் தந்தேன். வாரம் இப்படி ஏதாவது கோண்டு வந்து தர ஒண்ணு புரிஞ்சது. எ வே டு அ மேன்ஸ் ஹார்ட் இஸ் த்ரூ ஹிஸ் ஸ்டொமக். ம்ருண்மயீ என் நாடி நரம்பெல்லாம் ஊடுறுவி வியாபிக்க ஆரம்பிச்சாச்சு.

மனசில் நினைச்சதை சொல்லிப் புடலாம்னா இவளைக் காணம். ரெண்டுநாளா ஆஜராலை. UGC விபாகில் போனா வேலைக்கு வரலையாம். “எத்தனை நா லீவு?” “லீவெல்லாம் அப்ளை செய்வதில்லை, இப்படித்தான் வாரம் 10நா வரமாட்டா அப்பரமா வருவா. நீங்க யாரு? வந்ததும் சொல்ரம்”. “நண்பன், கோபாலன்”. 10நா கழிச்சு லன்ச்சில் பாக்கரேன். அப்பரம்தான் சீரா மூச்சு வந்தது.

“என்ன இது? சொல்லாம காணாமப் போயிட்டாய்? உடம்பு சரியில்லையா?” “அதெல்லாம் இல்லை”. “வீட்டில் கூட உதவிக்கு யாரெல்லாம்?” “அம்மா மட்டும். அத்தனை வசதி இல்லை”. “சரி போட்டம். இனிமேல் ஏதாவது உதவின்னா என்னிடம் கேக்கலாம்”. சரின்னுட்டு சாப்பிட ஆரம்பிச்சா. முகத்தில் சுரத்தில்லைன்னு நன்னா தெரிஞ்சது. 10நா வராததுக்கு காரணம் சொல்ல விரும்பலை. நாம ஏன் வற்புருத்திக் கேக்க? பெண்கள் சமாச்சாரமா இருக்கலாம். கிளம்பரச்சே மனசில் இருப்பதை சொல்லிடலாமா? ஆனா இது சரியான நேரமில்லை. “இந்த சனிக்கிழமை வெளீல எங்கேயாவது போலாமா?” “தக்ஷினேஸ்வர்?” எங்கே எதுக்கு கூப்பிடரான்னு தயங்காம அவளே காளிகோவில் சஜஸ்ட் செஞ்சதும் சரி அங்கேந்தே ஆரம்பிக்கலாம்னு பட்டது.

ராஜர்காட் மெயின் ரோடில் சின்னார் ஷப்பிங்க் மால் வாசலில் சந்திச்சு அங்கேந்து டம்டம் தாண்டிப் போய் பேல்கோரியா எக்ஸ்ப்ரெஸ்வேயில் டேக்ஸீல. தக்ஷினேஸ்வர் ஹூக்ளி நதிக் கரையில் பிரம்மாணடமாய். பவதாராணி தரிசனம் ஆச்சு. அப்பரம் நதிக் கரையில். வெள்ளப் பிரவாகமா இத்தனை நீர். வலமிருந்து இடமா. ம்ருண்மயீ சொல்ரா “கோபாலன், உங்களுக்கு தெரியுமா இது என்ன நதீன்னு?” “ஹூக்ளிதானே! நன்னா தெரியுமே.” “ஆமாம் இங்கே பேர் அப்படி. ஆனா கங்கைதான். 60கிமீயில் ஹால்தியாவில் கடலில் கலந்துடும்”. “இங்கேயும் குளிப்பாங்களா?” “அத்தனை படித்துறைகள் இல்லை. ஆனா இங்கே வரத்துக்குள் கங்கைக் கரையில் எத்தனை ஊர்கள் எத்தனை ஜனம் தங்கள் பாபத்தை கரைச்சு விட்டப்பரம் இங்கே வந்து ஓடிண்டு. எங்கூரில் நிகழ்ந்து விடும் பாபங்களையும் கரைச்சா தேமேன்னு உள்ளே வாங்கிண்டு, ரெம்ப பொறுமையா”.

கோவிலில் இருக்கப்போவே சொல்லிடலாம்னு “ம்ருண்மயீ, என்னை கல்யாணம் செஞ்சுப்பையா?” வாய் விட்டுக் கேட்டுட்டேன். ஆச்சர்யத்தில் அவள் முகம் போன போக்கைப் பாக்கணுமே! அத்தனை அழகைக் கொட்டிக் குழைச்சு மிஷ்டி தொயியில் செஞ்ச சிற்பம் போல் இருக்கும் இந்த பெண்ணிடம் இந்த மாதிரி எத்தனை பேர் கேட்டிருப்பா? இந்த மாநிற மதராஸி நல்ல படிப்பை மட்டுமே மூலதனமா வச்சிண்டு இவள் மேல் ஏற்பட்டுட்ட காதலை மட்டுமே ஆதாரமாமாய், இவள் மாட்டேன்னு சொல்லிட மாட்டான்னு நம்பிக்கையில் பதாரணியை வேண்டிண்டு கேட்டாச்சு. ஆசையா என் முகத்தை பாத்து கையைப் பற்றிக் கொள்ள இவள் சம்மதம் போலேருக்கு, அதை அவள் வாயிலாகவே தெரிஞ்சுக்கணும்னு காது மடல் ரெண்டும் அகண்டு நிக்க. இல்லைன்னு தலைய ஆட்டராள்

சட்டுன்னு எழுந்துக்க கோவிச்சுண்டுட்டான்னு பட்டது. ஆனா கைய விடலையே. “இங்கே கோவில் பஞ்சவடி பார்க் இருக்கு அதில் நடந்துண்டே பெசலாம்.” போரம். சித்தே போனதும் எங்கேயோ வெறிச்சுப் பாத்து சொல்ரா “நான் உன் காதலுக்குத் தகுதியானவள் இல்லை கோபாலன். நம்ப கல்யாணம் நடக்கக் கூடாது”. “ஏன். உனக்கு ஏற்கனவே ஆகிட்டதா? இல்லைன்னு சொன்னாய். கல்யாணம் செஞ்சுக்க என்ன தடை? என்னைப் பிடிக்கலை, வேற யாரையாவது விரும்பினா ஒதுங்கிக்கரேன்”. “இல்லை இது பெரீய கதை. கேட்ட வருந்துவாய்”. “சொல். அப்படி என்னதான் உன்னை என்னிடமிருந்து பிரிக்கும்னு தெரிஞ்சுக்கரேன்”.

“நான் மிகவும் சாதாரண குடும்பத்தை சேர்ந்தவள். மூணு ஜெனெரேஷணுக்கு மின்னாடி பங்களாதேஷ்லேந்து ஓடிவந்த ஹிந்து அகதிகள். எங்கம்மாவை வளக்க என் பாட்டி எத்தனையோ செய்ய வேண்டியிருந்தது. அதெல்லாம் என் வரை நீடிச்சுடக் கூடாதுன்னு என்னை வித்யாசமா வளர்த்தார்கள். நிறைய படிக்க ஆசை. வசதியில்லை. எங்க ஊர் ஜகத்வல்லபூர் MLA எனக்கு உதவினான். அவன்தான் இந்த வேலை வாங்கித் தந்தது. திடீர்னு வருவான். என்னை கூட அழைத்துச் சென்றுவிடுவான். 10 நா வச்சிருந்துட்டு திருப்பி அனுப்பிச்சுடுவான். இது வரைக்கும் தப்பா நடந்தது இல்லை. 18 வயசு பெரியவன். நான் அவனோட சுத்துவது அவனுக்கு பெருமையாம். பரிசுப்பொருள் போல் பிரத்தியாருக்கு காமிச்சுக்க. அவன் குடும்பத்திடம் பாட்டி கடன் பட்டிருக்கான்னும் அவன் சொல்படி நடத்துக்கச் சொல்லி எங்கம்மாவும். அவன் நிச்சயம் உங்களுக்கு ஏதாவது கெடுதல் செய்யலாம்”.

”இப்போ 10நா காணாமப் போனியே, அவனோடத்தான் இருந்தியா?” ஆமாம். தில்லி, ஜெய்பூர்னு போவம், இந்த தடவை சிங்கப்பூர்”. “நீ எந்த லோகத்தில் இருக்காய்? இதெல்லாத்தையும் சகிச்சுக்கணும்னு தலையெழுத்தா? போலீஸ் கிட்டே சொன்னா உனக்கு தீங்கு வராமப் பாத்துக்குவாங்களே! என்கிட்டே சொல்லியாச்சே, நான் பாத்துக்கரேன். கவலைப் படாதே”. “அதெல்லாம் அத்தனை சுலபமில்லை. நாம நண்பர்களாவே இருப்பம். இன்னொரு ஜன்மம்னு ஏற்பட்டா உன்னை மணந்து கொள்கிரேன்”.

இதை ஏத்துக்க முடியலை. ஹாஸ்டலுக்கு வந்துட்டு தெரிஞ்ச வக்கீலிடம் இது பத்தி பேசினேன். “சட்டத்தில் இதுக்கு தீர்வு இருக்கு. ராங்ஃபுல் கன்ஃபைன்மென்ட் கேஸ் பொடலாம். ஏன்னா வேற ஒண்ணும் நடந்துடலைன்னு சொல்ராய். அந்தப் பெண் முன்வந்து புகார் தரணும். இவள் விருப்பமில்லாம இழுத்துண்டு போனதா ப்ரூவ் செய்வது சிரமம். ரெம்பப் போனால் 3 வருஷம் தண்டனை. செல்வாக்கை வச்சிண்டு பெயிலில் வந்துடுவன். பட் ஒண் ராங்க் மூவ் ஹி மேக்ஸ் வி கேன் ட்ரேப் ஹிம்”. அதுக்காக என் ம்ருண்மயீயை ரிஸ்க்கில் போடவா?

ஆராய்ச்சி முடிய இன்னும் கொஞ்ச நாளே. வந்தத முடிச்சாச்சு. ஊருக்குப் போய்கூட தீஸீஸை அனுப்பலாம். எவேலுவேஷணுக்கு எடுத்துப்பா. சவாகாசமா விவா வைப்பா. எனக்கு லெக்சரும் இல்லை. விடுமுறை வேற. ம்ருண்மயீயை வாரத்துக்கு ஒருநா வெளீல சந்திப்பதோட நின்னாச்சு. ஆனா அவள்மேல ஏற்பட்ட காதல் கடுகத்தனைகூட குறையாம ஜொலிச்சிண்டு. திரும்ப ஒருக்கா அதே படித்துறைக்குப் போனம், ஆனா கல்யாணப் பேச்செடுக்கலை.

ஒருநா சாயங்காலம் 4 இருக்கும் ம்ருண்மயீ கிட்டேந்து போன். “என்னை உடனே அழைச்சிண்டு போய் உன்னோடவே பாதுகாப்பா வச்சுப்பியா?” “ஏன் என்னாச்சு?” “ஒண்ணும் கேக்காதே நான் கொல்கத்தாவுலே இருக்க முடியாது”. “சரி எங்கே இருக்காய்? “ஹௌரா ஸ்டேஷணில்”. “யுனிவெர்ஸிடீக்கு வரியா?” “அங்கே வந்தா மாட்டீபேன்”. “சரீ. இந்தப் பக்கம் வந்து மெட்ரோவில் ஏர்போர்ட் வந்துடு. அங்கே மீட் செய்யரேன்”. அடுத்த 75ஆவது நிமிஷத்தில் பதட்டோட ஏர்போர்ட் வாசலில் இருக்கும் ஷிவ் காளி கோவில் வாசலில் பாக்கரேன். அன்னைக்கு கடைசீ ஃப்ளைட் சென்னைக்கு ஏறிட்டம். வழீல ஏதாவது சொல்லுவள்னு பாத்தா ஒண்ணுமே சொல்லலை.

இவளை அழைச்சிண்டு போய் அம்மாகிட்டே என்னன்னு சொல்ல? கல்யாணம் செஞ்சுக்கப் போரேன்னா? இவள் ஒத்துக்கணுமே! எப்படியோ சமாளிப்பம். ஆனா ஆகாசத்தில் பறக்கரப்போ என் கையப் பிடிச்சிண்டு கேக்கரா. ”அன்னைக்கு சொன்னீயே என்னை கல்யாணம் செஞ்சுப்பாயா?” சந்தொஷத்தில் என்ன செய்யன்னு தெரியலை “அதுக்குத்தானே காத்துண்டிருக்கேன். ஆனா ஏன் இந்த திடீர் மன மாற்றம்? சொல்லேன்?” “வேண்டாம்”.

கல்யாணம் செஞ்சுண்டு ரெண்டு பேருமா யூஎஸ்ஸுக்கு வந்து ஹாய்யா குடுத்தனம் ஆரம்பிச்சாச்சு. முழுசா 1 வருஷமானதும் விளையாட்டா கேக்கரேன். “எல்லாம் சரீ, ம்ருண்மயீன்னா என்ன அர்த்தம்?” “தெரியாமலா என்னை கல்யாணம் செஞ்சுண்டாய்? சொல்ரேன்”

“மிருண்மயீன்னா மண்ணில் செஞ்ச துர்கான்னு அர்த்தம். இல்லை மண்ணிலேந்து உதித்த சீதான்னும் வச்சுக்கலாம். ரெம்ப பொறுமை சாலி. ஆனா சீற்றம் கொண்டால் காளிதான். பொதுவா எல்லா பெண்களுக்கும் பொருத்தமான பேர். எல்லாரும் வச்சுக்க முடியாது. இதுபோல வாழ்ந்து காட்டராவா மட்டுமே வச்சுப்பா. பெங்காலில் என்னைப்போல் நிறைய இருப்பதால் இங்கே பொருத்தமா இருக்குமோ என்னவோ”.

அன்னைக்கு இவள் என்னை உடனே அழைச்சிண்டு போன்னு ஓடி வந்ததுக்கு பின்னாடி என்ன ஆகியிருக்கும்னு யூகிக்க முடிஞ்சது. கொல்கத்தா பேப்பர் ஏதாவது அன்னித்து மத்தாநாளது கிடெச்சா ந்யூஸில் வந்திருக்கான்னு பாக்கலாம்