வயோதிகம்

 30. வயோதிகம் (சிசீ6) #ganeshamarkalam

திருச்சிக்கு ஒரு விசேஷத்துக்கு வந்தேன். வரமே சரி 3நா மின்னாடியே போய்ட்டு சில க்ஷேத்ரங்களுக்கு போலாமேன்னு. ஆத்தில் “நான் வரலை, ட்ரெயினில் ட்ரேவல் செய்ய என் முழங்கால் ஒத்துக்காது.”

சச்சுவுக்கு ருமேடிஸம். திரும்பிப் போனதும் ‘என்னை விட்டூட்டு போயிட்டு வந்துட்டேள்’ம்பா. மொத மொதல்ல முழங்காலில் கட் கடன்னு தந்தி அடிச்சு லேசா வலிச்சப்போ என் ஷட்டகர், டாக்டர் அவரண்டை “வரட்டுமா, பாத்து மருந்தெழுதித் தரேளா?” கேட்டிருக்கா. சொந்தத்துக்குள் எதுக்கு மாத்திரை மாயமெல்லாம்னு “மொடக்கித்தான் கீரை மாசம் 2 தடவை சாப்பாட்டில் சேர்த்துக்கோ, சரியாப் பூடும்”. கலர் கலரா தருவர், ஊசி போடுவர்னு நினைச்சவளுக்கு சப்புன்னு. “எனக்கு ரொமான்டிக்காம். நல்ல டாக்டரா காமிக்கணும்”. பாடிண்டே மரத்தை சுத்தி ஓடணுமோ!

அதுக்கு நான் சொன்ன பதிலையும் அதுக்கு அவள் போட்ட கத்தலையும் எழுதினா கஸ்தூரி ஜகதீசன் கதையாப் பூடும். சொல்ல வந்தது வேற மேட்டர்.

வெள்ளிக்கிழமை அத்தை பையனோட பேரனுக்கு புண்யாஜனம். இதுக்கா வந்தேள்? படிச்ச ஊர். சரஸ்வதிய காதலிச்சு கல்யாணம் செஞ்சிண்ட ஊர். அதான். ஃபோர்ட் ஸ்டேஷனில் இறங்கிட்டேன். ஏர் பேக்தான், சாலை ரோடில் வந்து கரூர் பைபாஸில் திரும்பினதும் ராகவேந்திரா ரெஸிடென்சி. விசேஷத்தன்னைக்கு மொதநா சாயங்காலம் அவாத்துக்கு.

குளிச்சுட்டு கிளம்பியாச்சு. திருவெள்ளறை புண்டரீகாட்சன் கோவில். ஆளே இல்லை. நானும் 3 அர்ச்சகாளும். திவ்யமா எல்லா சன்னிதியையும் காமிச்சா. அங்கேந்து குணசீலம் பிரசன்ன வெங்கடாசலபதி. வரவழீலே உத்தமர் கோவில் பாத்துட்டு 1 மணி ரூமுக்கு வந்து டைட் ஏஸில படுத்துண்டாச்சு. இந்த வயசில் மத்தியானம் தூக்கம் போட்டாத்தான் பிபீ சமாளிக்க முடியறது. “அதென்ன மத்தியானத் தூக்கம்? சோம்பேரித்தனம்?” சச்சு சீண்டுவள். 6 வயசு சின்னவள். “சும்மா கிடடீ”. சும்மா கிடக்க விடமாட்டா.

பிபீ வந்ததுக்கே அவதான் காரணம்னு தோணும். வம்புக்கு இழுப்பள். ஏதாவது முக்கியமா செய்யரச்சே “இதையெல்லாம் கவனிக்கரது இல்லையா?” “என்னத்தை?” “பால் பேக்கட் ஊசி வச்சு எடுத்திருக்கான்”. “கேக்க வேண்டியதுதானே?” “இதெல்லாம் புருஷா விவகாரம்”. சொன்னதோ மத்தியானம் 3 மணிக்கு. கார்த்தாலே 630க்குத்தான் அவனைப் பிடிக்கலாம். இப்போலேந்தே டென்ஷண் பண்ணிட்டு விட்டுடுவள். நானே ஊசி போட்டு உரிஞ்சிட்டாப்போல் ஃபீல் தருவள்.

சச்சுவ நினைச்சிண்டா தூக்கம் எப்படி வரும்? இப்படியும் அப்படியுமா புரண்டிண்டு. 5 ஆச்சுன்னா காபி வரவழைச்சு குடிச்சுட்டு உச்சிப் பிள்ளையாரப் பாக்கலாம். இல்லை பஸ் பிடிச்சு கல்லுக்குழி ஆஞ்சநேயர். இன்னைக்கு ஆஞ்சநேயர்னா நாளைக்கு பிள்ளையார். நாளைக்கு சாயங்காலம் ஸ்ரீரங்கம், திருவானைக்கா. அப்பத்தான் போன். சுந்தரேசன் போயிட்டானாம். ஆத்து நம்பருக்கு தகவல் போய், சரஸ்வதி சொல்ரா.

என்னோட படிச்சவன். இங்கேதான் திருச்சீலே பொண்ணோட ஜாகை. மதுரை TVSலே பெரீய வேலைல இருந்தான். மாரடைப்பாம். என்னொத்த வயசு. 67 போர வயசில்லை. போன் போட்டு விவரம் வாங்கிண்டேன். பொண்ணோட பெசினேன். கார்த்தாலே ஓடத்துரை ரோடில் காவேரிக் கரையில் காரியம். சேர்ந்துக்கலாம். கோவில் விஸிட்ஸ் ஒருநா தள்ளிப் போடலாமா? ஊர்லேயே இருந்துண்டு போகாம, பாத்து ஆறுதலா 2 வார்த்தை சொல்லாம எப்படி?

எல்லாம் முடிஞ்சதும் வந்தவாளோட காவிரிப் படித்துரையில் ஸ்நானம். ஆத்தில் முங்கிக் குளிச்சு பழக்கமில்லை. ரெம்ப நாளா பட்டினி கிடந்தாப்போல் ஆத்து மீனெல்லாம் என் காலையேவா கடிக்கும்? படித்துறைய சுத்தி ஜனம் அசிங்கப்படுத்தி அதுவேற குமட்டிண்டு. ஈரத்துணிய காயவச்சிண்டே வேனில் வந்தம்.

எனக்கு தீட்டெல்லாம் இல்லை. விசேஷத்துக்கு போணம். விட்டுப்போன கோவில் போணம். செய்யரது சரியான்னு தெரியலை. திண்ணையில் தெரிஞ்ச பிராம்ணாளக் கேட்டா ஆளாளுக்கு சொல்லுவா. நம்ம மனசுக்கு சரீன்னு பட்டத செய்வம்னு இருந்துட்டேன். போன வாரம் “சந்திர கிரஹணம் உண்டா தர்பணம் செய்யணுமா”ன்னு ஒருத்தர். அத்தனை கவலையோட போஸ்ட். ஆ ஊன்னா முகநூல். செய்ய வேண்டாம்னு யாராவது சொல்ல மாட்டாளான்னு ஏங்குவது தெரிஞ்சது. 2 பேர் ஆமாம் செயணும்னு அகால டயத்தையும் சொல்லி, 3 பெர் தமிழ்நாட்டுக்கு இல்லைன்னுட்டா. கேட்டவர் பெங்களூரு. பிர்ச்சனைய எப்படித் தீத்துண்டரோ. அவாத்து பித்ருக்கள் பாதி தூரம் வந்து காத்திண்டிருந்துட்டு போனாளோ?

எப்படியோ எல்லாம் முடிஞ்சு திரும்ப ரயில் ஏறிட்டேன். லோவர் பெர்த். வண்டி கிளம்பரப்போ வயசானவர், “தட்கல்ல பிடிச்சேன், யாராவது டாப் பெர்த் எடுத்துண்டு லோவர் தரேளா?” எவனும் மசியலை. நான்தான் “எடுத்துக்கோங்கோ.” உசக்க தூக்கமே வரலை, புழுக்கம். கீழே இறங்கினா கதவண்டை நிக்கரர். அவருக்கும் தூக்கம் வராதாம். “நான் 67, நீங்க?” 81. நன்னாத்தான் இருக்கர். சிரிச்ச முகமாய். பேசிண்டிருந்தா பொழுது போகுமே.

“திருச்சீலே ஒரு மரணம் ஒரு ஜனனம்னு அட்டெண்ட் செய்யர மாதிரி ஆய்ப்போச்சு. மனசில் ஏதோ சஞ்சலம். அதான் தூக்கம் வரலை.  நீங்க திருச்சியா சென்னையா?” “சென்னைதான். சின்ன ஊர் பெருமை தெரிஞ்சுக்காம 60களில் வேலைத் தேடிப் போய் அங்கே விழுந்த பலரில் நானும். பையனோடத்தான் இருந்தேன். இப்ப தனியா வந்தாச்சு”. “ஏன், மாத்தலாகிப் போயிட்டரா?” “இல்லை, பிடிக்கலை.” “இந்த வயசில் தனியாவா?” “ஏன் நீங்க பிள்ளை, மாட்டுப்பொண் பேரக் குழந்தைகளோட இருக்கேளா?” விவரம் சொன்னேன். “எல்லாம் ஒண்ணுதான். தனியா இருக்க கத்துக்கணும்.”

இப்பத்தான் ஸ்கூலில் சேர்த்தாப்போல ஃபீல். வருஷங்கள் வேகமா உருண்டு போச்சு. அப்பா சொல்வர் “சட்டுன்னு உசந்துட்டாய்”. போன வருஷம் தெச்ச யூனிஃபார்ம் பத்தாமப் பொச்சேன்னு கவலை. ஒருநா பூணல் போட்டு “இன்னைலெந்து நீ பிராம்ணன்”. மின்னப் பின்ன பாத்திராத ஆட்களை நமஸ்காரம் செய்யச் சொல்ரா. செஞ்சேன். படிப்பு முடிக்கலை உடனே வேலை கிடச்சு திருச்சீலே திருவெரும்பூரில். அப்பத்தான் சரஸ்வதிகிட்டே சிக்கினேன். 4 வருஷம் BHEL குவாடர்ஸ் தீப்பிடிக்கராப்போல் காதலிச்சம். அவள் அப்பாவும் அங்கே. தெரிஞ்சதும் பண்ணி வச்சுட்டா.

அப்பரம் சென்னை. ரெண்டு பொண்கள். யூஎஸ் மாப்பிளையோட சந்தொஷமா. வருவாளுவ 3 வருஷத்துக்கு ஒருக்கா. நானும் சச்சுவும் ஒருக்கா போனம். ஒத்துக்கலை. “அவாளா வந்தா பாத்துக்கலாம்னு நம்ப வாழ்க்கைய எஞ்சாய் செய்யலாம், அலட்டிக்கேண்டாம்.” சச்சுவே சொல்லிட, எனெக்கென்ன போச்சு! “என்ன யோசனை? டயம் போனதே தெரியாம வயசாகிடுத்தோ?” அப்பர் பெர்த் கேக்கரர். “வயசாச்சுன்னு எப்படி தெரிஞ்சிண்டேள்?” முகத்தையே பாத்துண்டு.

“நரை. சீக்கிரமே வந்தது. 38 தானேனு அலட்சியம். பக்கத்தாத்து பொண் மாமான்னா. ஆபீஸில் புதுசா சேர்ந்த பொண்களை என்னண்டை நெளிவு சுளிவெல்லாம் கத்துக்க தெகிரியமா அனுப்பினா. விசேஷங்களில் மாமாகிட்டே ஆசீர்வாதம் வாங்கிக்கோம்பா. பஸ்ஸில் எழுந்து சீட் தந்தா. “நிறைய உழைச்சாச்சு ஆத்துக்கு போன்”னான். இதெல்லாம் எதிர்பாத்து நடந்ததுதான். ஆத்துக்காரி வலீலே முழங்கால தடவரச்சே எனக்கும் புரிஞ்சது. இப்ப மாடீலே தொட்டி எவ்ளோ ரொம்பித்து பாக்கலாம்னு ஏறரச்சே மூச்சு வாங்கரது. படுத்துண்டா நுணிக்கால் நமநமன்னு டிங்ளிங்க் சென்ஸேஷன். இந்தவாரம் என்வயசு நண்பன் போய்ச் சேர்ந்தாச்சு.”

“ஓண்ணு விடாம எல்லா கோவிலுக்கும் போணம்னு தோணுமே? ரோட்டில் எதுத்தப்போல் வரவாள பாத்து சிரிப்பேளே? எங்கேயாவது பட்டுடும், விழுந்தா எலும்பு முறியும்னு பதவிசா ஸ்லோ மோஷணில் நடக்கரேளா? வயசானவா வெள்ளரிக்கா வித்தா பேரம் பெசாமல் சொன்ன விலைக்கு வாங்கிக்கலாம்னு தோணித்தா? ஆத்தில் பத்தியமா பண்ணச் சொல்லி சாப்பிட ஆரம்பிச்சிருப்பேளே? அவள் என்ன திட்டினாலும் மின்னேல்லாம் செஞ்சாப்போல் பதிலுக்கு எகிராம ஆத்துக்காரிமேல் ஆசையா வரணுமே!”

“ஆமாம், எப்படி அத்தனை கரெக்டா சொல்ரேள்?” “எனக்கு இப்படியெல்லாம் ஆச்சே!” புரிஞ்சது.

“சென்னையில் தனியா இருக்கும் நீங்க இந்தெ வயசில் தனியா திருச்சீக்கு வருவானே?” “குட் கொஸ்சின்” நேத்து கல்யாணம் ஒண்ணு அட்டெண்ட் செஞ்சுட்டு ரெங்கநாதரை சேவிச்சுட்டு போயிண்டிருக்கேன். சீஃப் கெஸ்ட் பாதிரி பாத்துண்டா. மொத ரோ. மாங்கல்யதாரணம் ஆனதும் மொத ஜ்யூஸ் எனக்குத்தான். பவ்யமா பொண்ணோட மாமா தரான். நன்னாத்தான் இருக்கு இந்த அட்டென்ஷன். அனுபவிக்கணும் பாருங்கோ, அதான் முடிஞ்ச வரை கூப்ட இடத்துக்கெல்லாம் போயிடரது”. “ஹெல்த் மெயின்டெயின் செய்யரேளா? எதுக்குக் கேக்கரேன்னா இப்பவே எனக்கு சிலது இருக்கு.” எனக்கு இருக்குன்னு ஷட்டகர் எனக்கு சொன்னதை இவரண்டை சொல்ரேன்

“வயோதிகத்தில் தனிமை, அட்டென்ஷன் கிடைக்கலை, செய்யன்னு ஒண்ணூம் இல்லை, பிள்ளை கூட வச்சுக்க தயங்கரான், நம்ப காலையே சுத்தி வந்த பேரக் குழந்தைகள் வளர்ந்து விலகிபோயிடரான்னு பல விசித்திர சிந்தனைகள் தோணி மனசை வருத்தும். அது போதாதுன்னு உடம்பு உபாதைகளும். ராஜா மாதிரி மதம் பிடிச்ச யானை போல், ரெக்கை முளைச்ச அஸ்வமேதயாக குதிரையப் போல் ஜம்பமா வளைய வந்தவன் நாளடைவில் ஜாயின்டெல்லாம் அலண்டுபோக முக்கிய காரணம் அதுவா வந்து குடிகொள்ளும் வியாதியும் வெக்கையும்தான். நீங்க சொன்னது எல்லாமெனக்கும் இருக்கு. கண்டுக்கலை. அதை அசால்டா எடுத்து தூரப் போட பழகிண்டாச்சு.” “ஆதெப்படி, எனக்கும் சொல்லித் தாங்கோ. உங்களுக்கு லோவர் பெர்த் தந்தேனோன்னோ!”

“லோ லோன்னு அலைஞ்சமே, ஓய்வுக்கு பிறகு ரெஸ்ட் தேவைன்னு சிலதுலேந்து நாமளா விலகிக்கத் தெரியணும். குழந்தைகள், நாம அமைச்சுத் தந்த வாழ்க்கைய அவா வாழ்ந்துப்பான்னு அதில் தலையிடாம அவா சொல்ரத்துக்கு மின்னாடியே விலகிப்பது நல்லது. வயதாரதேன்னு கலங்குவதில் பிரயோசனமில்லை. எல்லாருக்கும் வயசாகும். பிர்ச்சனை இந்த உபாதைகள்தான். வலி, களைப்பு, மூச்சு வாங்கல், பார்வை மங்கல் இதெல்லாம் நம் ஆட்டம் அடங்கரதை சொல்லி நம்ப முடிவுக்கு தயார் படுத்தத்தான். அது எத்தனை நல்ல விஷயம்? நமக்கும், நம்ம சுத்தி இருக்கரவாளுக்கும் இது அவசியம். எல்லாரும் எல்லாத்துக்கும் அவாள தயார் செஞ்சுக்க. எல்லாத்தையும் போல் இதுவும் இயல்பானதுன்னு சொல்ல.” டாக்டரண்டை ஓடப்பிடாது. எதுவும் குணமாவாது. சித்தே இழுக்கலாம். வலிய குறைச்சுக்கலாம்.”

“வயோதிகம் சாபம்னு சொல்லுவா. சாகா வரம் யாரும் கேக்கலை, வயோதிகத்தில் கஷ்டப்படாம இந்த வாழ்க்கை முடிஞ்சுட்டா தேவலைனுதான் கடவுள் கிட்டே வேண்டிப்பம்? ஆனா வயோதிகம் வரம்னு நம்பணும்”. “அதெப்படி?” “சொல்ரேன் கேளுங்கோ.”

இந்த வயசில் நமக்கு எதிர்காலம்னு ஏதாவது இருக்கா என்ன? அடுத்த வருஷம்னோ அடுத்த மாசம்னோ இல்லை, நாளைக்கு என்னன்னு வேணும்னா யோசிக்கலாம். பேத்தி டாக்டராணம்னு கனவு காணப் பிடாது. அது அவள் காணட்டும். அவா கனவை நாம என்ன திருடிப் பாக்கரது? இதெல்லாம் செய்யக் கூடாதுன்னா மனசு வெறுமையா பூடுமேங்கலாம். அதை நம்ப கடந்தகால நினைவுளால் நிறப்பி அழகு பாக்கணும். அப்படிச் செய்யரச்சே வயோதிகம் சுகம். வாங்கோ போய் படுத்துக்கலாம்.”

மனுஷர் தாம்பரத்தில் இறங்கிண்டர். அவருக்கு டாடா சொல்லீட்டு நான் மாம்பலம் இறங்கி மைலாப்பூருக்கு ஓலா ஆட்டோ தேடினேன். போய்ச் சேர்ந்ததும் காபி கிடச்சது. நீங்க குளிச்சுட்டு வாங்கோ சூடா சமைக்கரேன்னு சரஸ்வதி. தட்டில் சாப்பாட்ட வச்சுட்டு போன விவரம் கேப்பள். அப்பத்தான் எழுந்து ஓடமுடியாம க்ராஸ் கொஸ்சின் செய்யலாம். குளிச்சுட்டு வரேன், சச்சு காலை மடக்க முட்யாம நீட்டிண்டு தரையில் உக்காந்து தேங்காய் துறுவரா. “என்னண்டை அலுமினிய முறத்தையும் அரிவாமனையையும் கொடு, நான் துறுவித் தரேன்.” “என்ன பிரியம் கொப்பளிக்கரது?” சொல்லிண்டே நகத்தரா.

ஆனா என் பார்வை போன திக்கை பாத்துட்டு சட்டுன்னு புடவைய முழங்கால்க்கு கீழே இழுத்து விட்டுண்டு “பேரக்குழந்தைகள் எடுத்தாச்சி, ஞாபகம் இருக்கோன்னோ!” பதிநாலாயிரம் கிமீ தள்ளீ இருக்கரவாளப் பத்தி நாம ஏன் கவலைப் படணும்?

(சீஸன் 6 வருகிற 18ஆம் தேதி தொடரும். விடுப்பு தேவைப் படுகிறது)