பிரஸாதம்

 20. பிரஸாதம் (சிசீ6) #ganeshamarkalam

வெளீல வர 3மணி நேரமாச்சு. அத்தனை தள்ளுமுள்ளுக்கு அப்புரம் கிடெச்ச 30 செகண்ட் தரிசனத்துக்கு ஈடு இணை இல்லை. வருஷத்துக்கு ஒருக்கா வந்துடுவேன். கொஞ்சம் போனா சீனியர் சிடிஜென் கோட்டாவுலே வரலாம். எங்களை சித்தே நிக்கச் சொல்லி அவா 100 பேரை வாகா போய்க்கச் சொன்னா. தள்ளாடிண்டு பலர்.

கோபுர வாசலுக்கு வெளீலே வந்ததும் மலைக் காத்து சில்லுன்னு. நேத்து நல்ல மழையாம். இன்னும் தூவானம் விடலை. திருப்பதி அப்படிப்பட்ட இடம்.

எத்தனை தடவை வந்தேன்னு ஞாபகம் வச்சுக்கலை. மொதத் தடவையா வந்தப்போ நான் என் ஆத்துக்காரி கமலா, குழந்தைகள் சித்ரா, அம்சவல்லி. டிக்கெட் வாங்கிண்டு க்யூவில் நின்னம், கொண்டு போய் ஹாலில் அடெச்சுட்டான். அப்புரமா பாத்தா இன்னொரு க்யூ. கோவிலில் எப்படி நுழைவம்னு பிடிபடலை. ஒரு இடத்தில் தலைக்கு மேலே ஒரு க்யூ போச்சு. அவாளுக்கு தனி வழியோன்னு தோணித்து. இல்லையாம், நம்மதுலே சங்கமிப்பாளாம். சங்கமிக்கட்டும்.

எங்காத்து மனுஷா பக்கத்தில் இருக்காப்போல் பண்ணிண்டு நகர்ந்தாலும் கவனிக்கலைன்னா எங்கேயோ போய்டரா. 10                      நிமிஷத்துக்கு க்யூ அதிவேகத்தில் போச்சு. அப்புரம் 20 நிமிஷம் நகரலை. திடீர்னு மின்னாடி அழுத்தி உரசிண்டு நிப்பது எங்காத்து மாமி இல்லைன்னு தோணித்து. வாசனை அப்படி. இவள் எங்கேயோ பின்னாடி, கைய ஆட்டி இங்கே இருக்கம்னு சொல்ரா. அப்ப இவள் யாரு? இத்தனை நாழி கிட்டத்தட்ட குடுத்தனம் பண்ணிட்டமே! பகவான் லீலை.

கிழிச்சுத் தந்த சீட்டை சட்டைப் பையில் பத்திரமா இருக்கான்னு அடிக்கடி தொட்டுப் பாத்துண்டே நிக்கரேன். 4 டிக்கெட். 8 லட்டு. அதைக் காமிச்சாத்தான். க்யூவில் நின்ன நேரம் பூரா லட்டு பிரஸாதமே மனசில் வியாபிச்சது. ஒரு திருப்பத்தில் பக்கத்தில் நின்னவன் “அக்கட சூடு! லட்டுக் கவுன்டர்!” காமிச்சா. அப்பத்தான் சித்தே நிம்மதி. சட்டைப் பையை இருக்க பிடிச்சிண்டே மெடல் டிடெக்டருக்கு கிட்டே. பெருமாளச் சேவிச்சுட்டு தீர்த்தம் வாங்கிண்டு சுத்தி வரச்சே கம்பிபோட்ட இடத்தில் உக்காந்து காசை எண்ணிண்டிருக்கா. உண்டியல் எங்கேன்னா வேஷ்டீலே ஃபனெல் மாதிரி காமிச்சா.

கொண்டுவந்த காணிக்கையை போட்டுட்டு வந்தா ஒரு இடத்தில் புளியோதரையும், சக்கரை போங்கலும் தொன்னையில் தரா. பிரஸாதம், சாப்டூட்டு கை அலம்பிக்கரச்சே பக்குன்னுது. அப்ப லட்டு கிடையாதா? அதான் புளியோதரை சாப்டியேன்னுட்டா? இதெல்லாம் மொதத் தடவை அனுபவங்கள்.

இன்னைக்கு நா மட்டுந்தான். எல்லா நடைமுறை வழக்கங்களும் அத்துப்படி. எங்கே வந்தம் இங்கேந்து கோபுர வாசலுக்கு எப்ப வருவம். மின்னே 2 மெடல் டிடெக்டர், இப்ப 4, செல் போனை பிடிங்கி வச்சுப்பா, அந்த க்யூ தர்ம தரிசனம், இது கைக்குழந்தையொட வரவா வரிசை எல்லாம் அத்துப்படி. ஒரு இடத்துல மூட்டை மூட்டையா மடப்பள்ளி சாமான் கன்வேயர் பாலத்தில் ஏறி மதிற்சுவத்துக்குள் போரது. உள்ளே லட்டு ஃபேக்டரி இருக்கே! கோபுர வாசலால் ட்ரேல அம்பதம்பது லட்டா விநியோகத்துக்கு போவதை பாக்க கண் கோடி வேணும்.

திவ்யமா தரிசனம் செஞ்சுட்டு வெளீல வரேன். பொழைச்சுக் கிடந்தா அடுத்த வருஷமும். சைடில் கவுன்டரில் எனக்கு உண்டான லட்டுப் பிரஸாதம் வாங்கிக்கரேன். வாங்கிண்டு கோபுரத்துக்கு எதுத்தாப்போல் இருக்கும் படிக்கட்டில் உக்காந்துக்கரேன். தூரல் நின்னு வெதர் நன்னா இருக்கு. தரிசனம் முடிச்சு யாரோ வரா, பின்னாடியே பலர். யாரோ விஐபி. செல்ஃபீல்லாம் எடுத்துக்கரா. என் போனை எடுத்து கையில் வச்சுக்கரேன். செல்ஃபீ எடுத்துக்கணும்னு தோணலை. போனில் ஃபேமிலி படங்கள். சாவகாசமா பாக்க ஆரம்பிச்சா 2 மணிநேரம் ஆகும்.

தனிக்கட்டையா வந்தவனுக்கு வந்த வேலை முடிஞ்சதில் சந்தோஷம். இப்ப மணி 12. தேவஸ்த்தான அன்னதான க்யூவில் நிக்கலாமா இல்லை அந்தண்டை ஹோட்டலில் வடக்கத்தி சாப்ப்பாடான்னு சஞ்சலம். உடனே வேண்டாம், உள்ளே வெண்பொங்கல் சாப்டது வயித்தில். கடைத் தெருவில் பாத்துண்டே வர 1 மணீ போகும். அப்பரமா.

அப்பத்தான் ஒரு பெரியவர், வெள்ளைத் தாடி, சிண்டை இழுத்து வாரி முடிச்சிண்டு. ஒத்தை வரி சிவப்பு நாமம். மொள்ல வந்து என்னண்டை உக்காந்துக்கரர். 4 அடி தள்ளி. கூட வந்தவர் போல் ஃபீல் ஆச்சு. பாக்கரத்துக்கு சாத்வீகமா, கடாக்ஷமான களை முகத்தில். வரிவரியா தாடிக்கு நடூலே முகத்தில் கோடு, ஒவ்வொண்ணும் அத்தனை அனுபவத்தை உள்ளடக்கிண்டு. பேசினா பேசுவரான்னு தெரியலை. பேச்சுக் கொடுத்துப் பாக்கலாமோ! யோசிக்கரச்சே அவரே “எங்கேந்து வரீங்க?” என்னை பார்த்த பார்வை அத்தனை கூர்மையா, நீ சொல்லலைன்னாலும் உன்னைப்பத்தி எல்லாம் தோண்டி எடுத்து தெரிஞ்சுப்பேன்.

“சென்னை. வருஷத்துக்கு ஒருக்கா வந்து பெருமாள பாத்துடுவேன்” “தனியாவா?” “ஆமாம், நீங்க?” “நானும் தனியாத்தான். இங்கேயே இருக்கேன். தோணித்துன்னா க்யூவில் நின்னுண்டுடரது”. “தெலுங்கா? பல பாஷைகள் புரியும். உங்களுக்கு பிரஸாதம் கிடெச்சதா?” “ஓ கிடெச்சதே, இப்பத்தான் வாங்கிண்டேன். மின்னே மாதிரி பெரீசா பண்ரதில்லை ஆனா டேஸ்ட் மாறலை. ரெண்டு கிடெச்சது”. பையத் தூக்கி காமிச்சேன். காமிச்சதும்தான் தோணித்து கொஞ்சம் தான்னு கேப்பரோன்னு. கேட்டா தருவதில் என்ன கஷ்டம்? அது என்னவோ திருப்பதி லட்டுபிரஸாதம் மட்டும் யாராவது கொடூன்னா எடுத்துத் தர தயங்கரோம். நாமளே வச்சுக்கணும்னு. கொடுத்தாலும் ஓரமா எவ்வளவு சின்னதா பிச்சுத் தரமுடியுமோ அத்தனை சின்னதா. வாங்கிக்கரவாளும் அதோட அருமை தெரிஞ்சு, கடுகத்தனைனாலும் பாக்கியம்னு பவ்யமா வாங்கி வாயில் போட்டுக்காம ஆத்துக்கு கொண்டு போய் எல்லாருக்கும்.

“இந்தாங்கோ என்னோடதுலேந்து ஒண்ணு உங்களுக்கு”. யோசிக்காம எடுத்து தரர். “உங்களுக்கு வேண்டாமா?” ஆச்சர்யமா கேட்டுண்டே தயங்காம ரெண்டு கை நீட்டி வாங்கி கண்ணில் ஒத்திண்டு பைக்குள் வச்சுக்கரேன். “இங்கேயே இருப்பவன், எப்ப வேணும்னாலும் பிரஸாதம் கிட்டிடும். நீங்க தொலைவுலேந்து வரேள். ஒண்ணு தெரியுமோ?” என்ன? திருப்பதிக்கு வரவா எல்லாரும் லட்டுபிரஸாததுக்குன்னே வரா. இங்கே வரதுக்கு மின்னாடியே தங்களுக்கு கிடெச்சிருக்கும் மிகப் பெரீய பிரஸாததை புரிஞ்சிக்காம!”

ஏதோ பெரிய விஷயத்தை சொல்லப் போரரோ! “அது என்ன பிரஸாதம், எனக்கும் சொல்லுங்கோ”. “நமக்கு கிடெச்ச வாழ்க்கைதான். கூடவே இருப்பதால் அதை பிரஸாதமா பெருமாள் தந்ததா நினைக்கலை”. “புரிஞ்சது. எல்லாருக்கும் நல்ல வாழ்க்கை அமையலையே? அதை எப்படி அர்த்தம் பண்ணிக்க?”

“எது நல்ல வாழ்க்கை, எது கெட்ட வாழ்க்கை?” உள்ளே பெருமாளை சேவிச்சுட்டு வரப்போ தொன்னையில் பிரஸாதம் தரா. எத்தனை பேர் வாங்கியதை அப்படியே சுவத்தோரமா வச்சுட்டுப் போரான்னு பாக்கலாம். அதான் லட்டு கிடைக்கப் போரதேன்னு அலட்சியம்”. நானே மொதத் தடவை வந்தப்போ யோசிச்சது ஞாபகத்துக்கு வந்தது. “உண்மைதான் நானும் ஒவ்வொரு தடவை வரப்போ பாக்கரேன். பிரஸாதம்னாலும் பெஸ்ட்டா வேணும்னு எதிர்பாப்பது மனுஷ இயல்பு.” “நல்ல வாழ்க்கை அமைவது, நல்ல மனைவி, குடும்பம், உத்யோகம் எல்லாம் வாழ்க்கைக்கு அவசியமானது எது கிடெச்சதோ அதை பிரஸாதமா ஏத்துண்டுடணும். சிலது முயன்று தவம் செஞ்சா வரமாப் போகும். கிடைப்பது சொர்கமாத்தான் வேணும்னா?” அவரும் விஸ்தாரமா சொல்ரர்.

என்னமோ கேக்கலாம்ன்னு “மாமா! உங்களுக்கு கல்யாணம் ஆச்சா? குழந்தைகள்?” கேப்பேள்னு தோணித்து, இத்தனை சீக்கிரம் கேப்பேள்னு நினைக்கலை. அதாவது எனக்கும் பிரஸாதம் கிட்டித்தான்னும் அது லட்டா இல்லை வெண்பொங்கலான்னு தெரிஞ்சுக்கணும். இல்லையா? ஆச்சு. கல்யாணம் ஆகி ஒரு பையன். எங்கப்பாவும் அம்மாவும் நிறைய ஜாதகம் பாத்து, நிறைய பொண்களை காட்டன்னு அழைச்சிண்டு போய் பாத்து பலகட்ட தேர்வுக்கு அப்புரம் ஜானகி கிடெச்சா. நன்னாத்தான் இருக்கம். அப்பா போரச்சே ‘மனைவி அமைவதெல்லாம் இறைவன் கொடுத்த வரம்’னர். நான் துடுக்கா, “வரம்னு ஒத்துக்கர பக்குவம் கல்யாணத்துக்கு மின்னாடி ஏன் வரலை, அத்தனை தேடி அலைய விட்டேளே?’ கேட்டுட்டேன். பதில் சொல்லாம அடுத்தநா போயிட்டர்.”

“அப்படீன்னா மொதல்ல பாத்த பொண்ண பண்ணிண்டுடணுமா?” “அப்படி இல்லை. நம்பளை பிடிச்சிருக்குன்னு சொல்லிண்டு மொதல்ல வர பொண்ணை பண்ணிக்கணும்”. இது நல்ல விளக்கமாப் பட்டது. ஆமாந்தானே! “நம்பளை பிடிச்சிருக்குன்னு ஒருத்தி வந்தா அதை பெருமாள் பிரஸாதமாத்தான் பாவிக்கணும். நாமளா வீடு வீடாப் போய் பொண் பாக்கர சாக்கில் சொக்கி பஜ்ஜீ சாப்டுண்டு அப்புரம் நம் கண்ணுக்கு அதிரூப சுந்தரியாய், நிறைய வசதிகளோட வரவளைத்தான் பண்ணிப்பம்னும், அவளும் 30 ஜாதகங்கள் பாத்து, நல்ல வேலையில் பிக்கல் பிடுங்கல் இல்லாம வரவனைத்தான் பண்ணிப்பேன்னும். இதெல்லாம் எப்படி பிரஸாதமாகும்?” என்னையே கேட்டர்.

“நீங்க சொன்ன அந்த வாழ்க்கையே பிரஸாதம்னு நினைச்சுக்க தெரியாத மனுஷா இதையா புரிஞ்சிப்பா? நீங்க ஏன் தனியா வந்தேள், மாமியை அழைச்சிண்டு வரப் பிடாதா? கேட்டுட்டேன். “ஜானகி, பையன், மாட்டுப்பொண் அப்பப்போ கூட வருவா. வராமலில்லை. இன்னைக்கு எனக்குத் தனியா வரணும்னு தோணித்து, வந்து க்யூவில் ஐக்கியமாயிட்டேன். நீங்க ஏன் தனியா?”

என்னன்னு சொல்ல? “பொண்கள் ரெண்டு பேரும் கல்யாணம் பண்ணிண்டு வெளிநாட்டில் இருக்கா. ஆத்துக்காரி கமலா இப்போ உயிரோட இல்லை”. இவர் தனியா வந்ததுக்கும் நான் வந்ததுக்கும் வித்யாசம். கமலாவப் பத்தி நினைச்சதும் கண்ணில் நீர் கோத்துண்டது. கேட்டவர் துத்ஸு கொட்டினர். “என் ஆழ்ந்த அனுதாபங்கள்”.

கமலா அத்தனை நல்ல மனைவி. அப்பா போடோ காமிச்சர். “மிக நல்ல போண், குணவதி, பெரியவாகிட்டே மரியாதை ஜாஸ்தி. தாயையும் தந்தையும் குழந்தையா இருக்கப்போவே இழந்தவள், என் ஸ்நேகிதன் தத்தெடுத்து வளர்த்தான். பண்ணிக்கோன்னர் பண்ணிண்டுட்டேன். இப்ப இவர் சொன்னது அவளுக்கு பொருந்தும். அவள் எனக்கு பெருமாள் தந்த பிரஸாதமாத்தான் இருந்தா. அத்தனை ஆசையா, குடும்பத்தை நிர்வகிச்சிண்டு, ஒரு குறை வைக்காம, ஒரு சுடு சொல் பேசாம, திகட்ட திகட்ட என்னை காதலிச்சு மணி மணியா ரெண்டு பொண்களை பெத்து வளர்த்து எல்லாம் செஞ்சுட்டு சட்டுன்னு ஒருநா தூக்கத்தில் கிளம்பிப் போயிட்டா. அவளாலேதான் எனக்கு கிடெச்ச வாழ்க்கையும் பிரஸாதமா ஆனதே! இவரைக் கேட்டா என்ன?

“இப்போ நீங்க தந்தேளே லட்டு, அது பிரஸாதம்தானே?” “ஆமாம். கோவில் கவுன்டரில் வாங்கிண்டு வந்தது. பெருமாள் பிரஸாதம்தான்.” “அதை திருப்பிக் கேக்க மாட்டேளே?” “நிச்சயமா இல்லை. ஏன் இப்படி ஒரு அபந்தமான கொஸ்ஸீன்?” “அப்படீன்னா பிரஸாதம்னு எனக்கு தந்துட்ட சந்தோஷமான வாழ்க்கையை, என் கமலாவை பெருமாள் ஏன் திருப்ப எடுத்துண்டுட்டார்? எதிர்பாராம கிடச்ச அந்த பிரஸாதத்தின் மகிமை சித்தே விளங்க ஆரம்பிக்கரப்போ அப்படி ஏன் நடந்தது? அதுவும் என்னைக் கேக்காமல்?”

எழுந்துக்கலாம்னு இருந்தவர், நான் கண் கலங்கிண்டு சித்தே கோபமா கேட்ட அந்த கேள்விக்கு பதில் சொல்லாம எப்படிப் போரதுன்னு என் கிட்டக்கே நகர்ந்து உக்காந்துக்கரர். என் கைய இறுக்கப் பிடிச்சிண்டு ஒண்ணும் பெசாம. எத்தனை முடியுமோ என் துக்கத்தை தன்னண்டை இழுத்துக்க பாக்கரரோ! அதெப்படி எனக்கு நேர்ந்த இழப்பு அத்தனை சீக்கிரம் சரிசெய்ய முடியும். 4 வருஷமா இங்கே தனியாளாத்தான் வரேன், அந்த பெருமாளாலேயே என்னை சமாதானப்படுத்த முடியலை. இவர் என்ன செஞ்சுடப்போரர். என்ன பதில் சொல்லுவர் இவர்னு அலட்சியமா குனிஞ்சுக்கரேன்.

சொல்ரர். “பெருமாள் உனக்குத் தந்த பிரஸாதத்தை பிடிங்கிண்டுடலை. உன் ஆத்துக்காரிக்கு, அத்தனை நல்ல மனுஷிக்கு, தனக்கு கிடெச்ச வாழ்க்கைய ஒரு பிரஸாதமா மதிச்சு செய்ய வேண்டிய கடமைகளை அத்தனை செவ்வனே செஞ்சதுக்கு முக்தீ எங்கிர மிகப் பெரீய லட்டு பிரஸாதத்தை அவளுக்கு தந்துட்டர். அவ்ளோதான். உனக்கு இது புரிஞ்சித்துன்னா எல்லாம் சரியாப் போய்டும்?” கைய மொள்ள விடுவிச்சிண்டு எழுந்து கிளம்பிப் போரர்

நேர் எதிரே ஏழுமலையான் கோவில் கோபுரம். வரப்போ பாத்ததை விட பிரம்மாண்டமாய் பட்டது. இத்தனை நாழி கூட இருந்த மனுஷரை தேடினா நிமிஷமா மறைஞ்சு போனர். பேர் கூடக் கேட்டுக்கலை.