#சிறுகதை
#அமானுஷ்யம்
**எல்லை கட்டளை**
அந்த கிராமத்து பெரிய வீடு பரபரப்பாக இயங்கி கொண்டிருந்தது. மிக பெரிய ஹாலில் நடுவே நின்றிருந்த, வரும் தை மாதத்தில் அறுபத்தைந்து முடிந்து அறுபத்தாறு வயது தொடங்கவிருக்கும், "கௌரி" வீட்டின் வேலையாட்களை சுற்றி சுற்றி வேலை வாங்கி கொண்டிருந்தார். கரி அடுப்பில் வைத்திருந்த பருப்பு பொங்கும் சத்தம் கவனத்திற்கு வந்த தருணம் அவசர அவசரமாக நின்ற இடத்திலிருந்து திரும்பி வேகத்தில் கால் மாற்றி வைக்க,
தன்னிலை தவறி தடுமாறி கீழே விழவிருந்த நொடி பொழுதில் "கருப்பா" என்று வாய் முனுமுனுக்க..கை அருகில் சுவர் பிடித்தம் கிடைத்து தன்னை ஆசுவாசப்படுத்தி கொண்டார்.
நடுஹாலில் வழுக்கிய தான் எப்படி சுவர் அருகில் வந்தோம் என்ற யோசனை மூளையின் அடிப்பகுதியில் வினாடிக்கும் குறைவான நேரம் வந்து, பொங்கிய பருப்பு நினைவு மேலெழும்பி மற்ற யோசனைகள் அனைத்தையும் முற்றிலும் மறக்க மறைக்க வைத்தது.
வேகமாக கரி அடுப்பை நோக்கி நகர்ந்து, மண் சட்டியில் கொதித்து பொங்கி வழியவிருந்த பருப்பை, அதன் மேல் மூடியிருந்த கனமான மண் மூடியை மெல்ல அருகில் கிடந்த ஈரம் பிழிந்த துணியில் லாவகமாக பிடித்து எடுக்க, பொங்கிய பருப்பு சட்டென மண்சட்டிக்குள் இறங்கி கொதிக்க தொடங்கியது. அடுப்பின் அடியில் இருந்த துவாரத்திலிருந்து எரிந்து கொண்டிருந்த சிறிய இரண்டு விறகுகளை நீக்கி, கரியையும் கொஞ்சம் வெளியே இழுத்து விட்டு அதன் மீது நீர் தெளிக்க அடுப்பின் சூடு சற்றே தணிந்தது.
"என்ன கௌரி..எதுக்கு இவ்ளோ பதட்டமா இருக்க..கொஞ்சம் பொறுமையாத்தான் இரேன்..எங்காவது விழுந்து அடிபாட்டுக்கனும்ன்னு ஏதாவது வேண்டுதலா ?" கௌரியின் கணவர் சிதம்பரம்.
வயது எழுபத்தி மூன்று. முனைவர். ஓய்வு பெற்ற பிரபல விஞ்ஞானி. அவருக்கு விஞ்ஞான உலகில் அளிக்கப்பட்ட கேடயங்களும், பட்டங்களும், பதக்கங்களும், பாராட்டு பத்திரங்களும் அந்த வீட்டின் சுவற்றை அலங்கரித்து கொண்டிருக்கும். மனைவி மீது அலாதியான அன்பு. கடிந்து கொண்டாலும், இரவில் மனைவி வேண்டாம் என்றாலும் விடாது ஒரு பதினைந்து நிமிடம் கௌரிக்கு கால் அழுந்த அமுத்தி கொடுத்தால் தான் அவருக்கு தூக்கம் பிடிக்கும். எந்தவொரு விஷயமானாலும் மனைவியிடம் ஆலோசனை பெற்ற பின்னரே முடிவு எடுக்கப்படும். கௌரிக்கு அவரின் முடிவுகள் அத்துபடி. சிதம்பரத்தின் எண்ண ஓட்டங்கள், அவரின் அன்றாட செயல்கள், அவரின் பேச்சுகள், அதில் இருக்கும் அவரின் தெளிவுகள் எப்போதும் பிரமிப்பாக இருக்கும். கல்யாணமான புதிதில் - சற்றே குழப்பமாகி, பின்னர் அவரை புரிந்து கொண்டு, இதோ இன்று அவர் என்ன நினைக்கிறாரோ அதை தான் சொல்லவேண்டும் என்று எதிர்பார்க்கும் தன் கணவன் மீது அலாதி பிரியம். பார்த்து பார்த்து அவருக்கு வேண்டியதை செய்யும் கௌரிக்கு சிதம்பரத்தின் கடவுள் பக்தி சார்ந்த விஷயங்களில் சற்றே மாறுபட்டிருக்கும்.
கௌரி கடவுள், கோவில், வீட்டில் விசேஷம் என்றால் அதற்கான பூஜைகள், நெய்வேதியங்கள் என்று மனமார்ந்த முழு ஈடுபாட்டுடன் உடம்பில் எத்தனை கஷ்டம் என்றாலும் செய்து முடிக்க தவறியதில்லை. சிதம்பரம் கௌரிக்கு தேவையான எல்லா உதவிளையும் செய்துவிட்டு, பூஜை நேரத்தில் வந்து கை கூப்பி கௌரி தரும் பிரசாதத்தை வாங்கி தனக்கும் அங்கு நடக்கும் நிகழ்வுக்கும் சம்பந்தம் இல்லாது போல் நகர்ந்து விடுவார். இறை நம்பிக்கை இல்லாமலும் இல்லை. ஆனால் முற்றிலும் இறை நம்பிக்கை உண்டு என்பதாகவும் இல்லை. நாம் செய்யும் நல்ல காரியங்கள், தான தர்மங்கள், ஏழைகளுக்கு முடிந்தவரை சாப்பாடு கொடுப்பது போன்றவற்றால் நாமும் நலமாக இருப்போம் என்ற வலுவான நம்பிக்கை கொண்டவர் சிதம்பரம்.
அவ்வபோது இவர்களுக்கு பொழுது பொழுதுபோக சிதம்பரமும், கௌரியும் காரசாரமாக விவாதித்து கொண்டிருக்க, எப்படிதான் இவர்கள் இருவருக்கும் விவாதம் நடக்கிறது என்று தெரிகிறதோ, மிக சரியாக ஊர் எல்லை காவல்காரன் "கருப்புசாமி" வீட்டில் வாசலில் வந்து நின்று "அம்மா" என்றழைப்பான். அவ்ளோதான். இவர்களின் விவாதம் ஒரு முடிவுக்கு அப்போது வந்துவிடும். கௌரிக்கு இப்போது கருப்புசாமி வயிறு நிறைய சோறு போடவேண்டும். அல்லது கஞ்சி இருந்தால் அதை அவன் குடிப்பதற்கு ஏதுவாக கலந்து கொடுக்க வேண்டும்.
கிராமத்தில் இருக்கும் எல்லை காக்கும் "கருப்பன்" மீது கௌரிக்கு அதீத பக்தி உண்டு. எந்த செயலும் "கருப்பன்" சித்தம் என்று வலிமையான நம்பிக்கை உண்டு. தினமும் வீட்டிலிருந்து காலை அரைமணி நேர நடையில் கிராமத்து எல்லை வரை நடந்து சென்று "கருப்பன்" தரிசனம் செய்த பின் தான் அந்த நாளின் மற்ற வேலைகள் கௌரி தொடங்குவது வழக்கம். எல்லை காக்கும் கருப்பன் கோவிலில் கிட்டதிட்ட அங்கேயே ஒத்தை ஆளாக குடியிருக்கும் காவல்காரன் "கருப்புசாமி" க்கு கௌரி தான் தினமும் சாப்பாடு கொடுப்பது வழக்கம். கருப்பன் வந்து உணவு உண்பது போல் கௌரிக்கு அத்தனை நிம்மதியாக இருக்கும்.
"என்ன கௌரி..எதுக்கு இவ்ளோ பதட்டமா இருக்க..கொஞ்சம் பொறுமையாத்தான் இரேன்..எங்காவது விழுந்து அடிபாட்டுக்கனும்ன்னு ஏதாவது வேண்டுதலா ?" இரண்டாம் முறையாய் சிதம்பரம் கேட்க...!!!
"என்னங்க..உங்களுக்கு தெரியாததா...இன்னிக்கு மூணு வருசத்துக்கு அப்புறம் ஊர் திருவிழா ஆரம்பிக்க போற இந்த நேரத்துல நம்ம பிள்ளை, மருமக, பேர பிள்ளைங்க வராங்க....அவங்களுக்கு பிடிச்சதா பாத்து பாத்து செய்யும்போது, ஏதோ சட்ன்னு கால் இடறிடிச்சு. கருப்பன் காப்பதிட்டான். அவன் எனக்கு எப்பவுமே துணையா இருப்பான். என்னோட வேண்டுதலை அவன் நிச்சயம் நிறைவேத்துவான். இப்போ கூட பாருங்க...நம்ம பிள்ளைக்கு கரி அடுப்புல சாம்பார் செஞ்சா புடிக்குமேன்னு கேஸ் எல்லாம் தொடாத, இதோ கீழ கரி அடுப்பு மூட்டி அவனுக்கு பிடிச்ச மாதிரி சமையல் செய்றேன். நம்ம மருமக ரொம்ப தங்கமான பொண்ணு, பேர பிள்ளைங்க இந்நேரம் நல்லா வளர்ந்துருப்பாங்க. எனக்கு அவங்களை பாக்ற வரைக்கும் ஒரே பரபரப்பாதான் இருக்கும். நீங்க கவலைபடாதீங்க..நான் பத்திரமா இருப்பேன். ஏங்க ...பிள்ளை ஏர்போர்ட்லேருந்து கெளம்பிட்டேன்னு ஃபோன் செஞ்சான். இப்போ எங்க வந்துட்டுருக்கான்ன்னு கேளுங்களேன்..கருப்பா புள்ளைங்க எல்லாரையும் பத்திரமா வரணும்ப்பா ..."
"இதோ பண்றேன்..." .ஐஃபோன் ஸ்பீட் டயலில் சதீஷை அழைக்க மறுமுனையில் அழைப்பை ஏற்பதற்கு காத்து கொண்டிருந்தார்.
********************************
சதீஷ் காரை லாவகமாக ஒட்டி கொண்டிருந்தான். அருகில் ராகவன் - கௌரி சிதம்பரத்தின் ஒரே வாரிசு. பின் இருக்கையில் மேனகா - ராகவன் மனைவி. இரு பிள்ளைகள் - இனியாள் - மூத்த பெண் - ஐந்தாம் வகுப்பு. மகிழன் - இளையவன் - ஒன்றாம் வகுப்பு. இருவருமே மிக சூட்டிகையானவர்கள். கற்பூர புத்தி. பக்கென்று பத்திகொள்ளும் திறன். இவர்களை தவிர கார் ஒட்டிகொண்டிருக்கும் சதீஷ் - வீட்டின் ஆள் இன் ஆல் (எழுத்து பிழை அல்ல) - அபியும் நானும் ரவி சாஸ்திரி கதாபாத்திரம் போல் அந்த வீட்டில் உலா வருபவன். மிகவும் நம்பிக்கையானவன். நெடுஞ்சாலையில் வெளிநாட்டு இறக்குமதி லேண்ட் ரோவர் வெண்ணையாய் வழுக்கி கொண்டிருந்தது. உள்ளே வேகம் 120 என்று காண்பித்தாலும் அந்த வேகம் உள்ளே உள்ளவர்களால் உணரவே இயலாத சுகம். ஊர் எல்லை நெருங்கி கொண்டிருக்க... காரின் ப்ளூ டூத் வழியாக அழைப்பு அறிந்து - சதீஷ் ராகவனை பார்க்க - திரையில் அப்பாவின் எண் என்று தெரிந்ததும், அழைப்பை உயிர்பித்தான்.
"அப்பா....ராகவ் ஹியர். எப்பிடி இருக்கீங்க "
"சூப்பர் ராகவ். நாங்க நல்லருக்கோம். உன்னோட அம்மாதான் புலம்பிட்டு இருக்கா.....எங்க இருக்கீங்க. ..சதீஷ் இன்னும் எவ்ளோ நேரம் ஆகும் நீங்க எல்லாரும் வீட்டுக்கு வர... "
"அப்பா...சதீஷ் ரொம்ப சின்சியரா கார் ஒட்டிட்டுருக்கான். நான் இன்னும் ஒரு மணி நேரத்துல வந்துடுவோம்.....அம்மா எங்க... "
"இதோ தர்றேன்..நீயே பேசு... "
"அம்மா.... "
கௌரிக்கு அவன் குரல் கேட்க... தாய்மையின் அன்பில் தொண்டை அடைத்தது. சந்தோஷம் மிகுதியில் கண்கள் குளமாகின.
"டேய்..ராகவ்..எங்கடா இருக்க.....இன்னும் எவ்ளோ நேரம் ஆகும். ....உங்களையெல்லாம் எப்படா பாப்போம்ன்னு இருக்கு....!!!"
"அம்மா...இதோ வந்துட்டே இருக்கோம்....ஒரு மணி நேரத்துல வந்துடுவோம். ...."
"ஏங்க .." பின்னாலிருந்து மேனகா அழைத்தாள் ... அம்மட்ட உங்களுக்கு கரி அடுப்புல சமைக்க சொல்லுங்க.. ..அவங்களும் சந்தோஷமா நாம் வர்ற வரைக்கும் சமைச்சுடுவாங்க..கொஞ்சம் அவங்களையும் டைவர்ட் செஞ்ச மாதிரியும் இருக்கும். இல்லேன்னா கவலை பட்டுட்டே இருப்பாங்க.... "
"குட்..ஐடியா..இதோ சொல்றேன்..... அம்மா.... ஹலோ அம்மா... "
"டேய் ராகவ்... "
"அப்பா...அம்மா எங்க... "
"அம்மா..உனக்கு பிடிச்ச மாதிரி கரி அடுப்புல சமையல் செஞ்சுட்டுருக்கா..... உங்க எல்லாருக்கும் ஸ்பெஷல் கவனிப்பு....." ராகவும், மேனகாவும் பிரமித்தார்கள்.
***************************************
எதிரே - நெடுஞ்சாலையிலிருந்து கிராமத்திற்கு செல்லும் வழி என்ற காண்பித்த தகவல் பலகையில் வண்டியை மெதுவாக நகர்த்தி, வலது புறம் சென்ற மேட்டில் ஏற்றி... மாட்டு வண்டி மட்டுமே செல்லும் அந்த மண் பாதையில் சதீஷ் வண்டியை மெல்ல நகர்த்தி செல்ல...
"இன்னும் அரை மணி நேரம் போகனுமா சதீஷ்...... "
"ஆமா..ராகவ்...ஒன்னும் சிரமம் இல்லயே...இங்க எங்கயாவது அஞ்சு நிமஷம் நிக்கனுமா... "
"இல்லல்ல ...எங்கேயும் நிக்க வேணாம்...நேரா வீட்டுக்கு போயிட்டே இருக்கலாம். .... "
"இல்ல ராகவ்.....நம்ம ஊர் நுழையும்போது எல்லை கருப்பன் கோவில் நிறுத்தி சாமி கும்பிட்டு அம்மா உன்னை ஊருக்குள்ள கூட்டிட்டு வர சொல்லிருக்காங்க... "
"என்ன சதீஷ்....இப்போ கோவிலுக்கு. ..அப்புறமா பார்த்துக்கலாமே..." தவிர்க்க நினைத்தான். ராகவ் அப்படியே சிதம்பரத்தை குணத்தில் கொண்டிருந்தான்.
"இல்ல ராகவ் ...அம்மா சொன்னாங்க.... அதான்... "
"சதீஷ்...நீ நேரா வண்டியை வீட்டுக்கு விடு...நான் அம்மாட்ட பேசிக்கிறேன்.... "
"ராகவ்..அது வந்து... "
"சதீஷ்..ப்ளீஸ்..லெட்ஸ் நாட் ஆர்க்யூ"
****************************************************
ஊர் எல்லை நெருங்கிய நேரம்....கார் முன் இரு டயர்களும் காத்து இழக்க...சதீஷ் தன் முழு திறமையால் காரை பத்திரமாக வேகம் குறைத்து நிறுத்தினான். அதற்குள் கட்டுப்பாடு இழந்த காரின் சிறிய துள்ளலால் - முன் சீட்டில் அமர்ந்திருந்த ராகவ் - கண் விழித்தான். கொஞ்சம் நேரம் தான் எங்கிருக்கிறோம் என்ற யோசனை இல்லாது தடுமாறினான். சுதாரித்தவன் மெல்ல சூழல் உணர்ந்தான்.
"என்ன...நல்ல தூக்கமா.....பின் சீட்டிலிருந்து மனைவி மேனகா சிரித்து கொண்டே கேக்க.... "
"என்னது தூக்கமா.... அம்மாட்ட ஃபோன் பேசிட்டு லைட்டா இப்பத்தான் கண் மூடினேன்..அதுக்குள்ள கார் லேசா குதிக்கிற மாதிரி இருந்துச்சு.. தொறந்து பார்த்தா கார் நிக்குது...சதீஷ் எங்க...என்னாச்சு... "
"சதீஷ் ...காருக்கு வெளிய ..டயர் பஞ்சர்....சரி பார்துட்டுருக்கான். உங்களை டிஸ்டர்ப் பண்ண வேண்டான்னு சொல்லிட்டான்...
"ஆமா கேக்கனும்னு நெனச்சேன்..என்னது தூக்கத்துல அம்மாவோட ஃபோன்ல பேசினீங்களா..என்ன பேசினீங்க...சொல்லவேல்ல......" மேனகா மேலும் சிரிப்பு அடக்க முடியாது கேட்க....ராகவ் ஸ்தம்பித்தான்
"அப்போ....நா அம்மா கூட பேசினது...போன் வரலியா.....!!! "
சதீஷ் காருக்குள் எட்டி பார்த்தான். "என்ன ராகவ்...தூக்கம் கலஞ்சு போச்சா....இல்ல அம்மாட்ட கண் மூடி ஃபோன் பேசி முடிச்சிட்டியா... "
"அடேய்...என்னாடா சொல்றீங்க ரெண்டு பேரும் ...மேனகாவும் அதான் சொன்னா....நீயும் அதான் சொல்ற...நான் அப்போ நெஜமாவே பேசலையா...தூக்கமா....கனவா...!!! ஆமா நாம எங்க இருக்கோம்..... "
"அப்பிடியே கொஞ்சம் தலை குனிஞ்சு ஒன்னோட வலது பக்கம் பாரு....!!!"
பார்த்த ராகவ் விதிர்த்தான்.
இந்த இடம் - ராகவனுக்கு மிக பரிச்சயமானதொரு இடம். பாதத்தில் ஒரு குறுகுறுப்பு உணர்ந்தான். இது நம்ம ஊர் எல்லை .... அப்போ நாம இருக்ற எடம்..இந்த வண்டியின் சக்கரத்தில் காத்து இறங்கி நின்ன எடம்......!!!! . முதுகு தண்டுவடத்தில் மெலிதாய் ஒரு மின்னல் உருவாக கீழிருந்து உச்சந்தலை வரை வினாடிக்கும் குறைவான நேரத்தில் ஒரு அதிர்வலை உணர்ந்து, கண்களில் சூடு பரவ, விருடென்று தன்னை சுதாரித்து கொண்டான்.
"என்னோட பேசாத, என்னோட உத்தரவு இல்லாமா...என்னை பாக்காத...இந்த ஊர் எல்லைக்குள்ள நுழைஞ்சுடுவியா.... சின்ன பையா ....." முரட்டு குரலொன்று கணீரென்று கம்பீரமாய் ராகவ் காதுக்குள் ரீங்காரிக்க, ராகவ் நடுக்கம் உணர்ந்தான். தன்னிச்சையாக காரிலிருந்து இறங்கினான்.
"ரப்" இறங்கிய அந்த நொடி காற்று கற்றை ஒன்று அவனை அசைத்து விட்டு சென்றது. தடுமாறி காரின் கதவை பற்றி கொண்டான். மெல்ல நிமிர்ந்தான்... பலி பீடம் முதலில் அவன் பார்வைக்கு தட்டுபட்டது. மெல்ல பார்வையை உயர்த்த அங்கே...
"எல்லை கருப்பன்" !!!!!
ஆறடி உயர உயிரோவியமான அதிர்வான கருப்பன் சிலை - முறுக்கிய மீசை, கையில் ஏந்திய வீச்சருவாள், அழுத்தமாய் ஊன்றியிருந்த பெரிய பாதங்கள், இடுப்போடு இறுக்கி கட்டிய வேட்டி, கையில் பிடித்த சங்கிலிக்கு காலுக்கு கீழே ஆணைக்கு கட்டுப்பட்டு படுத்திருக்கும் மூன்றடி உயர நாய். கையிலிருந்த அந்த வீச்சருவாள் சிலையாக வடித்திருந்தாலும் கைப்பிடி தொடங்கி உச்சி கூர் வரை ஒரு வெளிச்ச மின்னல் சென்றது ராகவ் கண்களுக்கு மட்டும் தெரிந்தது. தன்னிச்சையாக கண்கள் குளமாகி, கைகள் கூப்பி கொள்ள, காரின் டயர் சரிபார்த்து ஓட்டுனர் இருக்கையில் அமர்ந்திருந்த சதீஷ் குரல் கொடுத்தான்.
"ராகவ்...அப்பா போன் பண்றார்..ப்ளூ டூத் ஸ்பீக்கர்ல கால் கனெக்ட் ஆகிருக்கு ....அம்மா பேசணுமாம்...வா வந்து பேசு."
"எங்க ராகவ் இருக்கீங்க... "
"அம்மா....இப்போ தான் கருப்பன்ட்ட ஊருக்குள்ள வர உத்தரவு கேட்டுருந்தேன். கருப்பனோட பதிலா உங்க போன்..இதோ வந்துட்டுருக்கோம். "
சதீஷும், ராகவ் மனைவி மேனகாவும் ராகவை பார்த்த பார்வையில் கேள்விகள் பல இருந்தன. வண்டி ஊருக்குள் எந்தவொரு சிரமமுன்றி நுழைந்து கொண்டிருந்தது.
No comments:
Post a Comment