அனாதை

 சிறுகதை

அனாதை

பூர்ணிமா துள்ளிக் குதித்தாள்.

" என்னைக்குப்பா போறோம்?"

" இன்னிக்கு ராத்திரி ரயில்ல"

" ஹை....ஜாலிப்பா...பாட்டியைப் பார்த்து ஒரு வருஷமாச்சு....நா ரொம்பவே பாட்டியை மிஸ் பண்றேன்.... எப்படி கொஞ்சுறாங்க.... அடிக்கவே மாட்டாங்க... கேக்குற நேரம்லாம் ரூபாய் தருவாங்க"

பூர்ணிமாக்கு பாட்டியின் நிலவரம் தெரியாது. இன்னைக்கோ நாளைக்கோன்னு படுத்த படுக்கையில் இருக்கிறார். மும்பையிலிருந்து 1800 கிலோமீட்டர் தூரத்துக்கப்பால்.... சென்னை வரை ரயிலில் போய் பிறகு நெல்லை எக்ஸ்பிரஸோ முத்து நகரோ பிடிச்சு கச்சனாவிளை கிராமம் போகணும். பாட்டியோட கிராமம். கிராமத்துக் காற்றின் தென்னை மர வாசமும் பனை மர பதனியும் புளிய மர புளிப்பும் மா மர மயக்கமும் தவிர வேறு ஒன்றும் தெரியாது பாட்டிக்கு. திர்நவேலி தாண்டி வந்ததில்லை அவர். உடம்பு சரியில்லைன்னு வருடத்துக்கு ஒரு முறை வரும் மகனிடம் சொல்லி நெல்லை போவதோடு சரி. தாமிரபரணி தண்ணீரைத் தவிர வாழ்க்கையில் வேறு தண்ணீர் குடித்ததில்லை. 

பாட்டிக்கு ஒரே மகன். மும்பையில் சின்னதாக பலசரக்குக் கடை. ஓரளவு வருமானம். பாட்டி சொந்த கிராமத்தில் தன் மறைந்த புருஷன் நினைவான வீட்டை விட்டு வர மறுத்துத் தனியாக கிராமத்தில் வசிக்கிறார். 

பாட்டிக்கு கடந்த ஒரு வருடமாக ஒரு பூனைதான் துணை. இஷ்டப்படி பாட்டி உடலில் ஏறி விளையாடும். மீன் என்றால் பூனைக்கு அமிர்தம். வேறொன்றும் வேண்டாம். கொஞ்சம் பாலும் கிடைக்கும் பூனைக்கு. பாட்டி மீது பூனைக்கு அளவிட முடியாத பாசம். இப்போதெல்லாம் தனிமை தோன்றுவதில்லை பாட்டிக்கு. ஒரே மகனும் மருமகளும் அன்பு பேத்தியும் கோவில் கொடைக்கு மட்டும் ஒரு வாரம் தலையைக் காட்டுவார்கள் தாமிரபரணி தண்ணியில். நிறையநாள் பலசரக்குக் கடையை மூடிப் போட்டால் வாடிக்கையாளர்கள் வேறு கடைக்குப் பழக்கமாகி விடுவதால் ஏழை நாளில் திரும்பி விடுவர்.

மகனையும் மருமகளையும் பேத்தியையும் பார்ப்பதற்காக உயிரைக் கையில் பிடித்துக் காட்டியுள்ளார் பாட்டி. அவர்கள் முகத்தைப் பார்த்தவுடன் ஒரு பரிபூரண திருப்தி நிலவியது பாட்டி முகத்தில்.... தரிசிக்க அரிதான கைலாய மலையின் தங்க நிற ஜொலிப்பை கண்டது போல....கடைசியில் பூனையையும் ஒரு பார்வை வருடலால் குளிப்பாட்டினார். பூனை 'மியாவ்... மியாவ்' என பாட்டி உடலின் மீது விளையாடிக் கொண்டிருந்தது. ஏதோ ஆபத்து என உணர்ந்தார்போல கத்திக் கொண்டிருந்தது.  

எல்லாம் முடிந்தது. மகனும் பூனையும் அனாதையான உணர்வில் கதறினர்.  

காரியம் எல்லாம் முடிந்து மும்பை போகும் தருணம் வந்த போது பூனையை என்ன செய்வது என்ற கேள்வி மகனின் மனதில் தொக்கி நின்றது. பூர்ணிமா பூனையைக் கையால் எடுத்துத் தடவி கொடுத்தாள். பாட்டியைத் தடவுவது போலிருந்தது அவளுக்கு. பூனைக்கும் பூர்ணிமாவின் அருகாமை பாட்டியின் வாசனை போலிருந்தது. 

" பாட்டிதான் நம்ம வீட்டுக்கு வந்ததேயில்லை; இந்தப் பூனையை எடுத்துட்டு போவோம்பா.... ப்ளீஸ்.... "

மகளின் வேண்டுகோள் கேட்டு முதலில் திகைத்தாலும் பிறகு புன்னகைத்தான்.

பாட்டி நினைவாக பூனையைக் கொஞ்சிக் கொண்டு ரயிலில் ஏறினாள் பூர்ணிமா.