Wednesday, June 22, 2022

ஒத்திகை

 ஒத்திகை

எதற்காக அதிகாலையிலேயே பரத் அழைக்கிறான்? சாரங்கபாணிக்கு ஏதேனும் ஆகிட்ச்சா? மனதிற்குள் பல குழப்பமான கேள்விகளுடன் பதறியபடி போனை எடுத்தேன். கை லேசாக நடுங்கியது,

"ஹலோ.. பரத்.. என்னாச்சுப்பா..?"

"மாமா.. ஹலோ.. மாமா.. கேக்குதா.. நான் பேசுறது? ஹலோ.. இருப்பா... சிக்னல் கெடைக்கல.. என்று சற்றே அவிழ்ந்திருந்த கைலியை என் வலக்கையில் கெட்டியாகப் பிடித்துக்கொண்டு ரூமிலிருந்து வெளியே வந்தேன்.

சொல்லுப்பா.. என்னாச்சு..? சாரங்கனுக்கு ஒண்ணுமில்லியே.. நல்லா இருக்கான்ல..?

"அதெல்லாம் ஒண்ணுமில்ல மாமா.. நீங்க உடனே கொஞ்சம் கெளம்பி நம்ம வீட்டுக்கு வர்றீங்களா?"

ஏம்ப்பா...?

சாரி மாமா.. என்று ஃபோன்ல கேக்காதீங்க ப்ளீஸ்... நீங்க நேர்ல நம்ம வீட்டுக்கு வந்தாத்தான் புரியும்.."

இப்பதான் எந்த்ரிச்சேன்ப்பா.. எனக்கு ஒரே பதட்டமா இருக்கு. காப்பி டிபன் சாப்ட்டுட்டு ஒரு எட்டரை மணிவாக்குல வர்றேன். சரியா?

"மாமா.. நான் காரை எடுத்துட்டு இன்னுமொரு அரை மணி நேரத்துல அங்க வந்துர்றேன். நீங்க ரெடியா இருங்க ப்ளீஸ்ஸ்..."

"சரிப்பா.. ரெடியா இருக்கேன். டேக் கேர்.."என்று சொல்லி ஃபோனை வைத்துவிட்டு குழப்பத்துடன் புறப்பட எத்தனித்தேன். காப்பி குடிக்கும் போது மருமகள் தீபாவிடம் விஷயத்தைச் சொன்னேன்.

சொன்னபடி அடுத்த அரை மணியில் பரத் வந்ததும் காரிலேறி என்னைச் சிறிது ஆசுவாசப்படுத்திக்கொண்டு விபரம் கேட்க முனைந்தேன். ஆனால் ஏதோ தடுக்க நான் பரத்திடம் எதுவும் பேசவில்லை. பயணத்தின் போது பலத்த சிந்தனையில் ஆழ்ந்தேன்.. எதற்காக இவ்வளவு காலையில் வீட்டிற்கு வந்து கூட்டிட்டு போறான்? மூணு நாள் முன்னாடிதான கடைக்குட்டிப் பெண் பவித்ராவிற்கு கல்யாணம் பண்ணி மறுவீட்டுச் சடங்குகளும் நடந்துச்சு. சம்மந்தி வீட்டாளுங்க ஏதானும் பிரச்சனை பண்ணிட்டாங்களா? இல்ல சாரங்கன் ஒடம்புக்கு ஏதாச்சும் பண்ணிருச்சா? இவன் கூட அதல்லாம் ஒண்ணுமில்லனு சொன்னானே..

அடுத்த ஐந்தாம் நிமிஷத்தில் வீட்டிற்குள் நுழைந்ததும்..

வாய் நிறைய வாங்க வாங்கண்ணே என்று கூப்பிட்டு சோஃபாவில் உட்காரும் முன்னரே குசல விசாரிப்புடன் ஒரு‌ நாலைந்து கேள்விகள் வீட்டார் பற்றி படபடவெனக் கேட்டுவிடும் வசந்தா இறுக்கமான முகத்தோடு, "வாங்கண்ணே. அண்ணி வரல்லயா? என்று சுரத்தில்லாமல் கேட்டது போலிருந்ததே கனமாக இருந்தது.

சாரங்கனோ ரொம்பவும் கூலாக, "குட்மார்னிங் டா வாமனா! என்ன அதுக்குள்ள உனக்கு நியூஸ் வந்துருச்சா? நேத்திக்கு ராத்திரியே உன்ட்ட சொல்லணும்னு நெனச்சேன்.‌ மறுவீடுலாம் போய்ட்டு வந்ததுல ரொம்ப டயர்டா இருந்தது. சரி என்ன சாப்பிட்ற சொல்லு?" என்றதும் எனக்குக் கோபம் வந்துவிட்டது. ஆனாலும் 'ஒண்ணும் வேணாம்' என்று மட்டும் சொல்லி சாரங்கனையும் அவனைச் சுற்றி நின்றிருந்த வசந்தா, அவனது மூன்று‌ பிள்ளைகள் மற்றும்‌ அவர்களின் குடும்பத்தினரைப் பார்த்தேன்.

வானமாமலை எனும் என்னை நட்பு வட்டத்தில் சிலர் வானம் என்றும் மல, மலை, மலேய் என்று அவர்கள் வாய்க்கு வாகாக வருவதைக் கூப்பிடுவார்கள். நான் சிறிது குள்ளமானதால் பள்ளித் தோழன் சாரங்கன் மட்டும் வாமனா என்றுதான் கடந்த ஐம்பது வருடங்களுக்கும் மேலாக உரிமையாகவும் செல்லமாகவும் கூப்பிட்டு என்னையும் சந்தோஷத்தில் ஆழ்த்திக் கொண்டிருக்கிறான்.

என்னை வேறு யாரேனும் வாமனா என்று என் வித்து ரூபத்தை வைத்துக் கூப்பிட்டால் எனது விஸ்வரூபத்தைக் காட்டிவிடுவேன் அவர்களிடம். என் வாழ்வில் சாரங்கனுக்கு மட்டுமே என்னை அப்படிக் கூப்பிட உரிமையுண்டு என்றென்றும். சிற்சில நொடிகளில் எங்கேயோ போகிறானே என் மனப் பிரயாணி?!...

சாரங்கா என்னாச்சு? என்ன சொல்லுணும்ன்னு நெனச்ச என்கிட்ட? ஏதாச்சும் பிரச்சனையா? ஏன் காலேலையே பரத் எனக்கு கால் பண்ணி வரச் சொன்னான்?

"டேய் வாமனா... இருடா.. ஒவ்வொரு கேள்வியா கேளு. பதில் சொல்றேன்."

"கடுப்பாக்காத என்னய.. சீக்கிரமா சொல்லு.. என்னதான் ஆச்சு?" என்றதும்,

சாரங்கன் எல்லாரையும் ஒரு பார்வை பார்த்துவிட்டு யாராச்சும் எதாவது சொல்லணுமா? என்று கேட்கவும்,

பரத் உடனே, மாமா.. அப்பா நம்ம எல்லாருக்கும் பெரிய ஷாக்கிங் நீயூஸ் வச்சுருக்கார்... மறுவீடு முடிஞ்ச கையோட நேத்து இங்க வந்த பவி அப்பாகிட்ட போயி,

"அப்பா உங்களுக்கு ஏதாச்சும் கிஃப்ட் தரணும்ன்னு உங்க மாப்ள ஆசைப்பட்றார். என்ன வேணும்னு கேளுங்கப்பா"ன்னு ரொம்ப ஆசையா கேட்டதுக்கு இவர், "நானே உங்கள்ட்ட ஒண்ணு கேக்கனும்னு நெனச்சேன். இப்போ எனக்கு டயர்டா இருக்கு. நாளைக்கு காலைல சொல்றேன்"னு சொல்லிட்டு படுக்கப் போயிட்டாரு.

இன்னக்கி எந்திரிச்ச உடனே எங்க எல்லாரையும் கூப்பிட்டு நான் உங்க மூணு பேர் கிட்டேயும் ஒரு ஃகிப்ட் கேக்கப் போறேன். அதைக் கண்டிப்பா மறுக்காம நீங்க மூணு பேரும் சேந்து தரணும்னாரு.

பவி கொஞ்சம் பதற்றத்துடன் இடையில் புகுந்து,

மாமா.. அப்பா என்ன கிஃப்ட் கேட்டாரு தெரியுமா? அம்மாகிட்ட இருந்து டைவர்ஸ் கேக்குறாரு மாமா.." என்று சொல்லி அழத் தொடங்கினாள்.

அதைக் கேட்ட எனக்குத் தூக்கிவாரிப் போட்டது. சாரங்கனின் கன்னத்தில் ஓங்கி ஒரு அறை விட வேண்டும் போலிருந்தது.

"என்னடா கிறுக்கு பிடிச்சிருச்சா ஒனக்கு? விஷேசம் நடந்த வீட்ல ஏன்டா இப்படி ஒரு அபசகுண சங்கதி? வயசானதால உன் புத்தி பேதலிச்சுருச்சா? என்று கத்தினேன்.

வாமனா.. "ஷட்டப்.. ஐ ஸே" என்று என்னைச் சொன்ன சாரங்கனைப் பார்க்கப் பிடிக்கவில்லை எனக்கு..

"பரத், வா நாம எல்லாரும் சேர்ந்து கீழ்ப்பாக்கம் ஹாஸ்பிட்டலுக்கு கூட்டிட்டு போலாம் இந்தப் பைத்தியக்காரன.‌" என்று சொல்லிக் கொண்டிருந்த போதே சாரங்கன்,

"டேய்.. நீயும் ஷார்ட் டெம்பராத்தான் இருக்க. யூ நோ ஹவ் மச் லவ் அயம் ஹேவிங் ஃபார் வசந்தா? எனக்கு இத்தனை வருஷம் மண்டையாட்டி மகாதேவியாவே அவ இருந்துட்டா. லெட் ஷி லிவ் ஹெர் ஓன் லைஃப்.

ஐ வான்ட் ஹெர் டு லிவ் எ யுனீக் லைஃப் வித் அவுட் மை இன்டர்ஃபெரன்ஸ் அண்ட் நான்சென்ஸ் டிஸ்டர்பன்ஸஸ்." ஐ ஆம் கோயிங் டு ஜாயின் இன் அ சீனியர் சிட்டிசன் கம்யூனிட்டி லிவிங். இட்ஸ் மை ஃபைனல் டெஷிஷன் அண்ட் நோ காம்ப்ரமைஸ் ஆன் தேட் எனி மோர். டாட்."

நான் வசந்தாவைப் பார்த்தேன். அவளோ சாரங்கனையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். எனக்கு இன்னும் கோபம் அதிகமானது.

சாரங்கனைப் பார்த்து ஒரே ஒரு கேள்வியைக் கேட்டேன்.

"டேய்.. உன் நெஞ்சுல கை வச்சு சொல்லு? வசந்தா இல்லாம தனியா இருந்திடுவியா நீயி?

"எஸ். ஒய் நாட். டெஃபெனெட்லி.."

வசந்தாவால அப்டி இருக்க முடியுமான்னு கொஞ்சமாச்சும் நெனச்சுப் பாத்தியா? மொதல்ல அவள்ட்ட கேட்டியா நீ?

"ஷி டஸ்ஸின் நோ எனிதிங் டா. தேட்ஸ் ஒய் ஐ டிசைடட் டு கெட் ‌ஹெர் அவுட் ஃப்ரம் மீ ஸோ தேட் ஷி கேன் எக்ஸ்ப்ளோரர் ஹெர்ஸெல்ஃப். ஐ ஹேவ் ஸ்பாயில்ட் ஹெர் ஹோல் ஜர்னி ஆஃப் லைஃப்"

விம்மலுடன் இருந்த வசந்தா சடாரென்று, 

"அண்ணா! அவர் எல்லாம் தெரிஞ்ச அதிமேதாவி.. அவர ஒண்ணுமே கேட்காதீங்க.. நீங்க மட்டுமில்லை.. யாருமே எதுவும் கேக்க வேணாம்... விட்ருங்க.. அவர் சொல்றாப்புல நான் எனக்குப் பிடிச்ச வாழ்க்கையை இனிமே வாழ்ந்து பாக்கப் போறேன்.

இதுவும் ஒரு விதமான அர்த்தமுள்ள புரிதல் கலந்த காதல்தான். இவ்வளவு நாள் புகுந்த வீடு, புருஷன், கொழந்தைங்க, வயசான மாமியார் மாமனார் அவங்க காலத்துக்கு அப்புறமா மருமகப் புள்ளைங்க சம்பந்திங்க பேரன் பேத்தி மக்கள்னே இருந்துட்டேன். எனக்கென்ன அண்ணே..? என் வழிய நான் பாத்துகறேன் இனிமே.."

சாரங்கன் உட்பட நாங்கள் அனைவருமே அதிர்ச்சி அடைந்தாலும் காட்டிக் கொள்ளவில்லை. நான்தான் உடனே குறுக்கிட்டு,

"இரும்மா இரு.. அவசரப்பட்டு வார்த்தைய விட்றாத.." எப்டிம்மா இனிமே போயி தனியா வாழுவே?

"என்னயப் பத்தி இவ்வளோ யோசிச்ச அவரு இதைப் பத்தி யோசிச்சிருக்க மாட்டாரா என்ன? நான் என்ன தொண்டுக் கெழாமாவா ஆயிட்டேன்? கைகால்ல வலு இருக்கு. நீங்க எல்லாருமே அவர் எனக்கு வலி கொடுக்கறார்ன்னு நெனைக்கிறீங்க. நான் அவரு எனக்கு வழி விடுறார்ன்னு நெனக்கிறேன்ணே.."

அம்சமான எங்க ஜீவனுத்துக்கு ஜீவனாம்சமும்‌ ஏற்பாடு பண்ணி மகாராணியாத்தான் என்னய அனுப்பி வைக்க ஏற்பாடு செஞ்சிருப்பாருன்னு எனக்கு நல்லாவே தெரியும். ஆனா இந்த எடத்துல நான் ஒண்ணு‌ சொல்லிக்க பிரியப்பட்றேன். நாங்க சட்டப்பூர்வமா பிரிஞ்சாத்தான் அவர்‌ நினைக்கிறது நடக்கும்ன்னு நெனைக்கிறார். அதனாலதான் இந்த முடிவை எடுத்துருக்கார்.

அவர்‌ சொன்னாப்புல பூம்பூம் மாடாத்தான் இவ்வளவு காலம் அவர் பேச்சுக்கு மறுபேச்சு இல்லாம அவரோட வாழ்ந்துருக்கேன்னு சொன்னாருல்ல. அவர்தான் அப்படி நெனச்சுகிட்டு‌ இருக்கார். அதுக்கான விளக்கமா இப்போ நான் சொல்றேன்.

இவ்ளோ காலமா அவர் நினைக்கிறதும் நான் நெனைக்கிறதும் ஒரே ரசனையோடதான் இருந்திருக்கு எப்பவுமே..‌ அது அத்தி பூத்தாப்புல அபூர்வமா எப்பவாவது நடந்திருந்தா சுவாரசியமானதா இருந்திருக்குமோ என்னவோ தெரியலை.. எல்லா விதத்திலயும், ஏன் எங்க பிள்ளைங்க பேர் வைக்கறதுல இருந்து படிப்பு, வேலைன்னு தேர்ந்தெடுத்த மருமகள் மாப்ளைங்க வரையில எல்லாமே ஒத்த ரசனையா இருந்தா எப்படி‌ இருக்கும் ஒரு மணுஷனுக்கு?

நான் எனக்குப் பிடிக்காததைச் செய்யுறார்ன்னு ஒரு‌ ஊடல்ல சண்டை போட்டுச் சாப்பிடாம‌ கொள்ளாம அடம் புடிச்சு ரெண்டு மூணு நாள் பிடிவாதமா மூஞ்சி காட்டாம அழுது ஆர்ப்பாட்டம் பண்ணி இருந்திருந்தா சமாதானப் படலம் அதுஇதுன்னு கொஞ்சமாச்சும் எங்க வாழ்க்கைல நவரசம் கலந்திருந்து இருக்கும். நான்தான் அது எதுக்கும் எடங்கொடுக்காம இருந்திருக்கேனே. அவர் என்ன செய்வாரு பாவம்? அவர்‌ இது வரைக்கும் என்னய சின்ன விஷயத்துக்காகவாவது கண் கலங்க விட்டுருக்காரா? எங்க யோசிச்சு சொல்லுங்க பாப்போம்?"

"ஒரே மாதிரி எண்ணங்களோட‌ இருக்குறவங்க நண்பர்களா வேணா சண்டை சச்சரவு இல்லாம இணக்கமா ஜென்மம் பூராவும் இருந்திரலாம். ஆனா தாம்பத்யத்துல அது சீக்கிரமாவே போர் அடிச்சிடும். உங்க எல்லாருக்கும் இது ரொம்ப வித்தியாசமானதா தெரியலாம். ஆனா அப்படியே முப்பத்தி அஞ்சு வருஷமா வாழ்றது ஒரு சாபம்னே சொல்லுவேன் நான். ஏன் அவரும் தான்.. எல்லா கடமைகளையும் நிறைவேத்துறகுத்தான் காத்திருந்தார்.

தயவு செஞ்சு யாரும் எதையும் பேச வேணாம். எல்லா கடமைகளையும் சரிவர முடிச்சுட்டோம். இனிமே அவங்கவங்க வாழ்க்கைய அவங்கவங்க பாத்துப்பாங்க. இது என்னோட தனிப்பட்ட வாழ்க்கை. நான் பாத்துக்கறேன்.

என்னோட நர்சிங் படிப்பை வச்சுகிட்டு சமூக சேவைக்கான அத்யாயத்தோட மனசுக்கு புடிச்ச வாழ்க்கையையும் நான் வாழ ஆரம்பிக்கப் போறேன். என்னோட புது அட்ரெஸ், ஃபோன் நம்பரை எல்லார்க்கும் தர்றேன். நீங்க யார் வேணும்னாலும் என்னய சாயங்காலம் ஆறு மணிக்கு மேல கான்டாக்ட் செய்யலாம்.

"ரொம்ப தேங்ஸ்ங்க, அந்த பத்திரத்த தாங்க இப்பிடி" என்று எந்தவொரு நடுக்கமும் இல்லாமல் கையெழுத்து போட்ட வசந்தாவைக் கண்ணிமைக்காது பார்த்துக் கொண்டிருந்த எங்களைக் கண்ணிமைக்கச் செய்தது சாரங்கனின் கைதட்டல் சத்தம்!

-- செல்லா

#சிலாகிக்கும்_சிறுகதைகள்

No comments:

Post a Comment