ஊனம்

 #ஊனம்

சிறுகதை.

கல்யாண மண்டபம் களை கட்டியிருந்தது.பரிசளிக்க க்யூ நீளமாக..

வெங்கட் தன்னுடன் பணி புரியும் வாசுவின் தங்கை திருமணத்திற்கு..

ஆஃபீஸ் சார்பாக வந்திருந்தான்.

அப்பொழுது மேடையேறிய பெண்ணை பார்த்ததும் அதிர்ச்சியானான்..

வித்யா...வித்யா போலவே..ஆம்..

அவளே தான்..சற்றே மேடிற்ற வயிறும்..

பூசினாற்போல உடலும்..கருத்த நிறம் கூட ..அழகாய்..

பாத்து நான்கைந்து வருஷம் இருக்குமா..

அம்மா..அப்பா..சகோதரிகளுடன்..

வித்யாவை பெண் பார்க்க போயிருந்தான் வெங்கட்..பஜ்ஜி ..சொஜ்ஜி வகையறா முடிந்த பின் ..வித்யாவை அழைத்து வந்தார்கள்..பார்த்தவுடனே அனைவரின் முகங்களும்..சுருங்கி விட்டது..

ஏமாற்றம் முகத்தில் அப்பட்டமாக..

போகலாம் என்பது போல தரகரை பார்க்க..

வித்யாவின் தந்தை..என்ன தம்பி..

ஒன்னும் சொல்லாம இருக்கீங்க..

மன்னிக்கனும் சார்..என்றபடி எழுந்து விட்டான்....வழியில்..அனைவரும் பேசியபடி..

பொண்ணுக்கு ரொம்ப வயசு போல..போட்டோல தெரில..நிறமும் மட்டு..லட்சணமும் இல்ல..படிப்பும் கம்மி..

தெரிஞ்சிருந்தா வந்துருக்கவே வேண்டிதில்ல..என்று ஆளாளுக்கு பேசினார்கள்..

அதற்கப்புறம் எத்தனையோ பெண்களை பார்த்தாயிற்று.. ஒன்னும் பிடிக்கல..

வருஷமும் வயசும் இளமையும் போனதுதான் மிச்சம்.

 பெருமூச்சு விட்டான் வெங்கட்...

முன் பக்கம் அமர்ந்திருந்தவரை பார்த்து..

நீங்கள் பெண்ணுக்கு சொந்தமா..என விசாரிக்க..

இல்லப்பா..மணமகன் தான் சொந்தம்..

பையனோட அண்ணனுக்கு நான் மாமனார்..அதோ மேடையில் நிக்குறாளே..அது என் பொண்ணு ..என வித்யாவை காட்ட திடுக்கிட்டான்..

என்ன சார்..உங்க பொண்ணா..

என் மருமகன கட்டுனா..என் பொண்ணு தான தம்பி..

புரியாமல் விழித்த அவனை..அழைத்துக் கொண்டு.. வாங்க..சாப்பிட போகலாம்..என அழைத்து டைனிங் டேபிள் நோக்கி நகர்ந்தார்.கூட்டத்தில்..

இட நெருக்கடியில்..காத்திருக்க வேண்டியிருந்தது.

வெளியில் போட்டிருந்த சேரில் இருவரும் அமர்ந்தனர்.

தம்பி..நீங்க பொண்ணுக்கு உறவா..

இல்ல சார்..ஃபிரண்டோட சிஸ்டர்..

ஓ...என் மாப்பிள்ளை ரொம்ப தங்கமானவர்..அவரோட குணத்துக்காக தான் என் பொண்ண குடுத்தேன்..

ரெண்டு பேரும் சந்தோஷமாதான் இருந்தாங்க..ஒரு ஆக்சிடண்ட்ல என் பொண்ணு போய்ட்டா..நாங்க இடிஞ்சு போய்ட்டோம்....வழிந்த கண்ணீரை துண்டால் துடைத்தபடி..அது ஆச்சி மூணு வருஷம்..

இந்த பொண்ண..அந்த டைம்ல தான் பார்த்தேன்..எங்க ஆஃபீஸ்ல டைப்பிஸ்ட்டா வந்தா.. யாரும் அவ கூட பேசுறதில்ல..அதப் பத்தி அவ கவலை படல..ஆனா ..ஆஃபீஸ்ல ..அவள கிண்டலா பாப்பாங்க..கேலி பேசுவாங்க..

முத்துன மூஞ்சி..இத யாரு கட்டிப்பானு..

வயசும் ஜாஸ்தி.. மாப்பிள்ளை பாக்க வந்தவங்கல்லாம்...குறை சொல்ல சொல்ல.. வீட்லயும் சண்டை..

தம்பி தங்கைலாம்.. அவங்க வாழ்க்கை இவளால பாழாகுதுனு..அவங்கப்பாவும் கோபத்துல பேச...தன்னால யாரும் கஷ்டப்பட வேணாம்னு..வீட்ட விட்டு வெளியேறி..ஹாஸ்டல்ல தங்கி..இந்த வேலைல சேர்ந்துருக்கா..

இங்க யாருப்பா பொண்ணுங்க மனச பாக்குறா..வெளி அழகத்தான விரும்புறாங்க..என் கிட்ட பேசவே யோசிச்ச வித்யா..பின்னாடி அப்பா..அப்பான்னு பாசமா இருந்தா..வீட்ல என் மனைவிக்கு ஆறுதலா பேச்சுத் துணையா இருந்தா..

எங்களுக்கும் பொண்ணை இழந்த வருத்தம்..கவலை..இவளாள குறைஞ்சது.

அவங்க வீட்லயும் யாரும் அவளத் தேடல..

அப்பத்தான் என் மனைவி..இந்த யோசனைய சொன்னாள்...நம்ம மருமகனுக்கே கட்டி வைக்கலாம்னு..

சம்பந்தி வீட்ல பேசுனோம்..மாப்பிள்ளைய சம்மதிக்க வச்சி..சிம்ப்பிளா கோவில்ல திருமணம் நடந்துச்சி... அவங்க வீட்டுக்கு சொல்ல அவ விரும்பல..அவ மனக்காயம் அப்படி..

நாங்களும் வற்புறுத்தல..

சம்பந்திக்கும் சந்தோஷம் இப்படி ஒரு மருமகள் கிடைச்சதுக்கு.‌‌வீட்டுக்கு லஷ்மியா வளைய வரா..இப்ப இந்த கல்யாணப் பொண்ணும் மச்சினருக்கு அவ தான் பாத்து முடிச்சா..

இப்போ அவங்க சந்தோஷமே எங்க சந்தோஷம்.. இன்னும் கொஞ்ச மாசத்துல பேரனோ பேத்தியோ பாக்கப் போறோம்...

உங்களுக்கு கல்யாணம் ஆச்சா தம்பி..க

இன்னும் இல்ல சார்.. பாத்துக்கிட்டுருக்காங்க..

சீக்கிரம் முடிங்க தம்பி..கைல கிடைச்ச வைரத்தை தவற விட்டு கூழாங்கல்ல தேடுற காலமிது..பாக்குற பொண்ணுலாம் பிடிக்கல..ன்னு

முதிர் கன்னின்னு ..

விலக்கிட்டு..பசங்க காலம் கடந்தும் கல்யாணம் ஆவாம இருக்காங்க..இவங்கள என்ன சொல்றது..

தன்னைத் தான் சொல்கிறாரோ ..என உள் மனம் இடித்தது..

உங்கள பார்த்தது ரொம்ப மகிழ்ச்சி சார்..

ஆஃபீஸ்க்கு நேரமாச்சி..என கை குலுக்கி கிளம்பினான்.

சாப்ட்டுப் போங்க தம்பி..ஐ

இல்ல சார்..இன்னொரு முறை பார்ப்போம் எனக் கூறி விடை பெற்றான் வெங்கட்.

ஆஃபீஸ் திரும்பும் வழியெல்லாம் ..அவர் கடைசியாக பேசியது எதிரொலித்தபடி இருந்தது.

முற்றும்.

(சாந்தா கதிர்வேல் அவர்கள் எழுதிய சிறுகதை. கூட்டாஞ்சோறு குழுவிலிருந்து எடுத்தது)