#ganeshamarkalam
என்னைப் பாத்ததுமே கவுன்டரில் இருக்கர பொண் எங்கேயோ மும்முரமா போராமாதிரி போய் ஒளிஞ்சுக்கரா. கேட்டா அவதான் உங்க அக்கவுன்ட் பாத்துக்கரா, வெயிட் செய்யுங்கோன்னு. தேமேன்னு இருப்பேன். மாசாமாசம் நடக்கரது.
என்ன பிர்ச்சனை? ஒவ்வொரு மாசமும் பாஸ்புக்கில் என்ட்ரி போடணும். இருக்கர செக் கவுன்டர்ஃபாயில், பேயின் ஸ்லிப் எல்லாம் கணக்கு வச்சிண்டாளான்னு தெரியும். நெட்டுலே பாத்துக்கப் பிடாதான்னு அவ கேக்கரதும், நான் மாட்டேன், தெரியாதுன்னு சொல்ரதும், அவ என்னை காக்க வைக்கரதும் நடக்கும். இப்போ எழுந்தே போயிடரா.
வித்யா சின்னப்பொண், இப்போதான் கல்யாணம் ஆச்சாம். கோவிச்சுக்க மனசு வரலை. இவளாவது வேண்டா வெறுப்பா செஞ்சு கொடுப்பா. மின்னாடி ஒரு மீசைக்காரன், “பெருஸு ஏன் உசுரை எடுக்கராய்?” கண்ணாலேயே கேப்பான். ப்ரின்ட் பண்ணிட்டு “இந்தா எடுத்துட்டு ஓடிப்போ”ன்னு கையால் காமிப்பான். “அடுத்த என்ட்ரீக்கு உயிரோட இருப்பையா பாத்துடலாம்”னு லுக் விடுவான்.
இங்கே குடிவந்தப்போ, ஊரப்பாக்கத்தில் இந்த பாங்க்தான் தொறந்தா. எத்தனை பேரை அக்கவுன்ட் ஓபன் முடியுமோ அத்தனை சேர்த்துண்டா. காலண்டர் தரேன், லாக்கருக்கு ப்ரிஃபெரன்ஸ்னு சொல்லிண்டு. 400பேர் ஒட்டுக்க சேர்ந்தோம். நானே அசோஸியேஷன் செக்ரெடரியா இருந்ததில் நிறைய சேர்த்துவிட்டேன். இப்போ வீடுகள் பெருகி, 8 பாங்க் 23 ATM வந்தாச்சு. கம்மி பாலன்ஸ் இருக்கரவாளை சீண்டறதில்லை.
என்னமோ தெரியலை, பாஸ்புக்கில் பாலன்ஸ் பார்த்தாதான் திருப்தி. ஸ்மார்ட்போன், கம்ப்யூடர் வச்சுக்கலை. செல்லே இல்லை. அப்புரம் வெளீலே போனா மாமிக்கு எமெர்ஜென்சீனா இருகட்டும்னு வாங்கினேன். கனமா, கருப்பா நோகியா. கம்பேனியையே மூடிண்டு போயாச்சு. இருப்பது சின்ன வீடு. இந்த பேங்க் கிட்டக்க. இருக்கர 4890ரூபாய்க்கு பாஸ்புக்கே தரப்பிடாது என்ட்ரீ போடன்னு வரான்கிரா. அப்போ டெபிட் கார்டும், நெட் பாங்கிங்கும் எதுக்குடா!
மாமா என்ன பெரீய ட்ரான்ஸேக்ஷன் ஒரு மாசத்தில்னு கேக்கலாம். 5500 பென்ஷன் வரும். க்ரெடிட் ஆனதும். அதை 3 இன்ஸ்டால்மென்டில் எடுத்து சிலவு செய்வேன். அதெல்லாம் சரியா என்ட்ரி ஆச்சான்னு பாக்கணுமா வேண்டாமா? பஞ்சப்படி உசத்தினப்போ அரியர்ஸ் தந்தான். என் பையன், நார்த் கரோலினாவுலேந்து மின்னே மாசம் 10ஆயிரம் அனுப்பிச்சிண்டிருந்தான். கல்யாணத்துக்கப்புரம் நிறுத்திட்டன். அனுப்பினா, தெரிஞ்சுக்கணுமா வேண்டாமா?
பாஸ்புக்குன்னு என் போடோவை எனக்கே ஒட்டிக் கொடுத்தாளே!. என்ட்ரி போடறது அவா வேலை. வேலையை சரியாச் செய்யணுமா வேண்டாமா?
சம்பளத்தை வாங்கிண்டு அரட்டை அடிச்சிண்டு. சின்னஞ்சிருகள் சித்தே இப்படி அப்படி இருந்தா தப்பில்லை. ஆனால் கஸ்டமர், சீனியர் சிடிஜன் வந்தா அட்டெண்ட் செஞ்சு திருப்திப்படுத்தி அனுப்பணும். கடமை. சேஷாத்ரி சொல்ரான், “தண்டபாணி, தாம்பரத்துலே இதே பாங்கில் பாஸ்புக் என்ட்ரீ போடன்னு மெஷீன் தெரியுமோ! உள்ளே நிழையாமலே நாமளே செஞ்சுண்டு போலாம்.” “அதை ஆபரேட் செய்ய கத்துக்கணுமே! முடியாதவா? கவுன்டரில்தானே உதவணும்?
எனக்கு வயசு 78. டெலிக்ராஃப்ஸில் வேலை, இப்போ ஓய்வு. சேர்ந்த புதுசில் “கட்டுகடகட” செஞ்சு தந்தி அனுப்புவோம். வரதை மெஷீனில் காதை வச்சு கேட்டு எழுதி அனுப்புவம். தப்பில்லாம நடந்ததே! அப்புரம் டைப்ரைடர் மாதிரி. ஸ்டோர் அண்ட் ஃபார்வார்ட் சிஸ்டம், புசுக்குன்னு எல்லா தந்தியும் போயிடும். எதுத்த பக்கம் டேப்பில் ப்ரின்ட் ஆகிடும், வெட்டி ஒட்டி கொடுத்துடுவா. அப்புரம் டெலெக்ஸ், அப்புரம் ஏதேதோ. இப்போ யார் தந்தி அனுப்பரா? கல்யாணம், சாவு எதுன்னாலும் வாட்ஸப்பாம்.
பாங்குக்கு போகாம அக்கவுன்டில் பணம் இருந்தா ஆத்தில் உக்காந்திண்டே பிசினெஸ் பரிவர்த்தனை பண்ணலாம். ஸ்லிப்பில் எழுதி கையெழுத்து போட்டுக் கொடுத்துட்டு டோகனோட சித்தே நின்னு நம்பர் வந்ததும் கேஷ் வாங்கி, ஒருதடவைக்கு ரெண்டு தடவையா எண்ணிப் பாத்து பையில் வச்சாதான் திருப்தி. கார்ட் போட்டு காசு எடுப்பது பிடிக்கலை. ஆத்துக்காரிக்கு பதிலா ஒரு மெஷீன் தட்டில் இட்லி வச்சு சாம்பார் ஊத்தினா எப்படி?
கமலா சொல்லுவள்: “ரொம்பத்தான் பத்தாம் பசலியாவே இருக்கேள். அவா சொல்படி கேட்டாத்தான் என்ன? சும்மாப்போய் ஐநூறுக்கும் இருநூறுக்கும் பழியா நின்னுட்டு வரேளே! பக்கத்தாத்து நரசிம்மன், 2 வயசு பெரியவர், எப்படி போன்லேயே எல்லாக் காரியத்தையும் சாதிச்சுக்கரர்?” இப்படி கம்பேர் செய்யரச்சே சித்தே உடம்பு கூசும். இவ மட்டும் மைக்ரோவேவுலேயா சமைக்கரா? காஸ் அடுப்பில் அப்பளம் சுடரா!
இன்னும் அம்மி உரல்தான். வேர வசதி இல்லை. அதுனாலேயே உடம்பு மைன்டைன் செய்யரா நான்தான் தளர்ந்து போயிட்டேன்.
அடுத்த தெருவில் முறுங்கைக்காய் பறிச்சிண்டிருந்தான், ரெண்டு இனாமா வாங்கிண்டேன். “இதுக்கொண்ணும் குறைச்சலில்லை, இதை முழுங்கி என்னாகப்போறது?” அலுத்துண்டா. விகல்பம் இல்லாம வாளிப்பா காய் இருந்ததேன்னு கொண்டு வந்தேன். யாசகம் செஞ்சு. இவளுக்கு இந்த வயசில் புத்தி போரது பாருங்கோ. சாம்பார் வச்சா. தொடவேயில்லையே! அப்புரம் வீணாப்போரதேன்னு அவளே எல்லா தானையும் பல்லில் உறுவினதை பார்த்தேன். ராத்திரி ஒண்ணும் பெரீசா நடந்துடலை.
இப்படியே காலத்தை தமாஷா தள்ளிடணும். நினெச்சுப்பேன். முறுங்கையும் ஸ்மார்ட்போனும் ப்ராப்தம் இல்லையோ?
“ஊரப்பாக்கம் ஜங்க்ஷங்கிட்டே கீரை நன்னா விப்பான், வாங்கிண்டு வாங்கோ.” “தெரியும்னுட்டு கிளம்பரேன். வாரம் மூணூநா அதானே. தண்டபாணி மாமா வருவர்னு ரெண்டு கட்டு எடுத்து வப்பளே. எங்காத்துக்காரி கீரையிலேந்து பூஷணிக்காய்க்கு மாறினா இவளுக்கு நஷ்டம். போஸ்டாபீஸ் பக்கத்தில் கடை. 4 கிமீ. நடை. சைக்கிள் வச்சுக்க வசதியில்லை. கண்ணும் சித்தே மங்கிடுத்து கீரையை வாங்கிண்டு நிமிரரேன். வித்யா மாதிரி இருக்கு?
அவளேதான். ஸ்கூடரில் யாரோடையோ போனில் பேசிண்டே சிவன் கோவில் தாண்டி திரும்பரா, எதுக்கே வந்த காரை கவனிக்கலை. யார் போன்லே? டமார்னு சத்தம். ஓடிப்போய் பாத்தா கீழே கிடக்கா. தலையில் அடி. ஹெல்மெட் போட்டுக்கலை. நினைவு இல்லை
சட்டுன்னு கூட்டம் சேர்ந்துடுத்து. காரை ஓட்டிண்டு வந்தவனை ஹிந்து மிஷன் போணும்னு சொல்ரேன். அவளை மெல்ல கையில் ஏந்திண்டு பின் சீட்டில் வச்சுண்டு. அடிபட்ட இடத்துலேந்து ரத்தம் வேஷ்டியை நனைக்கரது. பேசிண்டே வந்த போனை டிரைவர் தரான். இன்னும் கால்போயிண்டிருக்கு. “ஹலோ ஹலோ”ன்னு ஒருத்தன். எடுத்து நீங்க யார்னு கேக்க “வித்யா ஹஸ்பெண்ட், இப்போ பேசிண்டிருந்தாளே என்ன ஆச்சு”ன்னு பதறரான். “பயப்படரத்துக்குன்னு இல்லை, ஸ்கூட்டர்லேந்து விழுந்துட்டா. ஹிந்து மிஷனுக்கு வந்துடுங்கோ”ன்னுட்டு வச்சுடரேன். ஆக வேண்டிய காரியங்கள் இருக்கு.
தெரிஞ்ச டாக்டரை கூப்பிடரேன். அங்கேதான் சர்ஜன். ட்யூடியில் இருக்கணுமே பகவானே! வாசல்லே ஸ்ட்ரெச்சரோட வந்து நின்னிண்டு டேகோவர் செஞ்சுட்டர். “நான் பாத்துக்கரேன். கவுன்டரில் என்னைத் தெரிஞ்சமுகமா இருக்கவே “என் பேஷன்ட்தான் அப்புரம் ஃபார்மெலிடீஸ் பாத்துக்கலாம் திரும்ப வரேன்”னுட்டு அவரோட போரேன். கார்காரனை “இவ புருஷன் வருவான், அழைச்சிண்டு வா”ன்னுட்டு.
“மண்டையில் கன்கஷண், பிளட் லாஸ். ரேர் க்ரூப். கிடைக்கணுமே”ங்கரர். வித்யா ஹஸ்பெண்டும் வர கேட்டுட்டு அழரான். “டேய் அசடு, தைரியமா இரு”னுட்டு போன் போடரேன். தரமணி ப்ளட் பாங்குக்கு. “இப்போ ஆளொட அனுப்பரேன். கொண்டுவர பேப்பரில் சைன் மட்டும் போடுங்கோ”. இன்னொரு போன், ஸ்நேகிதன். “உடனே அம்பதாயிரம் கொண்டு வந்து தா”. வந்துடுவன் வந்தான். வித்யா புருஷனை காமிச்சு “இந்தப் பையனிடம் தாங்கோ, அப்புரம் பாத்துக்கலாம்”னு அனுப்பிடரேன். மருந்து மாயம் பாண்டேஜ்னு ஆஸ்பத்திரியுல் உயிரை குதறிடுவாளே!
மைனர் சர்ஜெரி செய்யணுமாம். காலில் ஃப்ரெக்சர் கட்டு போட்டாச்சு. ஆப்செர்வேஷனில் இருக்கட்டும், நாளைக்கு பாக்கலாம், பயப்படரத்துக்கு இல்லை. வித்யா ஆம்படையானை கிட்டக்க அழைச்சு “நீ பாத்துப்பாயா இல்லை நானும் கூட இருக்கட்டுமா? ஆத்தில் உங்களோட யார் இருக்கா?” லவ் மேரேஜாம். ரெண்டு சைடிலேயும் இன்னும் சுமுகமாகலை. “வித்யா 3 மாசம் சார்”னு திரும்பவும் அழரான். கவலைப்படாதே 1 வாரத்தில் குணமாகிடுவா. நான் பிரார்த்தனை செய்யரேன். இப்போ கீரை எடுத்துண்டு நான் ஆத்துக்குப் போலைன்னா எங்காத்தில் தேடுவான்னு கார்த்தாலே வரேன்னுட்டு கிளம்பரேன்.
வித்யா குணம் ஆனது, பேங்குக்கு போக ஆரம்பிச்சது எல்லாம் நடந்தது. நானும் பேங்குக்கு போரேன். பாஸ்புக்கில் என்ட்ரி போடணுமே!
பாத்துட்டு எல்லாரும் எழுந்து நிக்கரா. வித்யா என் முன்னாடி வந்து, “என் வீட்டுக்காரர் எல்லாம் சொன்னர். நான் விழுந்தப்புரம் நடந்தையெல்லாம் அத்தனை ஆச்சர்யமா விவரிச்சர். உங்க பழைய போனில் “தண்டபாணி ஹியர்”னு சொன்னதும் அற்புதங்கள் நடந்ததுன்னு. எனக்கு மட்டும் இல்லை என் வயித்தில் வளரும் பொறக்காத குழந்தைக்கும் இப்பவே உதவியிருக்கீங்க. கைம்மாரா நான் என்னத்தை செய்துடமுடியும்.” காலில் விழாத குறையா.
“என்ட்ரீ போடணுமா, தாங்கோ பண்ணித்தரேன்” சித்தே இரும்மா. அடுத்த மாசமும் வருவேன். அதுக்கடுத்த மாசமும். இப்படியே கையில் வாங்கி செய்வீயா?” “செய்வேன் சார்.” சித்தே யோசிச்சவள் “நீங்க வீட்டில் இருங்கோ நானே வந்து வாங்கிண்டு என்ன செய்யணுமோ செய்யரேன். இன்னைலேந்து நான் உங்களோட ரிலேஷன்ஷிப் மானேஜர்”னுட்டா.
காஷ் கவுன்டரில் இருந்தவன் டீ கொண்டு வந்தான். காபின்லேந்து மானேஜர் வந்து உள்ளே ஏஸிலே உக்காந்துக்கோங்கோ சார்”. பாஸ்புக்கை கொடுத்துட்டு வித்யா “எப்படி சார் போனிலேயே பெரீய டாக்டரா பாக்கவச்சு, பிளட்டும் வரவழைச்சு, சிலவுக்கும் பணம் ஏற்பாடு செஞ்சு?. “தண்டபாணி ஹியர்”னா உலகமே வேகமா சுத்தித்துன்னு சொன்னர்”
“வித்யா, ஆமாம், இதெல்லாம் நடந்ததென்னவோ உண்மைதான், நான் டெக்னாலஜியை கத்துண்டு மனுஷாளைப் விட்டு தூர விலகிப்போகலை, பதிலா வாழ்க்கையில் நிறைய நண்பர்களையும் உறவுகளையும் சம்பாதிச்சு வச்சிருக்கேன். அவாதான் அன்னைக்கு கைகொடுத்தா. வாழ்க்கையில் உதவரது நாம சேத்துவைக்கர பாலன்ஸ் நட்பும் உறவும். அடிக்கடி பாஸ்புக்கில் பணம் எத்தனை இருக்குன்னு பாத்துக்கரா மாதிரி அதையும் பாத்துக்கணும்.”
“இன்னொரு சீக்ரெட் சொல்லணும். நானும் என் ஆத்துக்காரியும் தனியா சின்ன வீட்டில் ஜீவனம். வயசாகிடுத்து, உறவுன்னு மனுஷா யாரும் கிட்டக்க வரதில்லை. வெளீலேன்னு வந்தாத்தான். சின்ன சின்ன ட்ரான்ஸாக்ஷணா பிரிச்சுண்டு பேங்குக்கு வந்தா மனுஷாளைப் பாக்கலாமே, பெசலாமேன்னுதான். அதான் நெட் பாங்கிங்க் பிடிக்காம போனதுக்கு காரணம்.”
வித்யா கண்ணில் லேசா பளபளப்பு பூத்துப் பார்த்தேன். பிள்ளைத்தாச்சிப் பொண் அழப்பிடாதே! ரொம்ப சென்சிடிவ்வோ? இந்தக்காலத்து ஜெனரேஷணை புரிஞ்சுக்கவே முடியலை.