பஞ்ச துவாரகா பயணம் பகுதி 10 ( வெங்கடேசன் 9789804417)
நாத்துவாரா
(பக்தியுடன் கொஞ்சம் வரலாறு)
பஞ்ச-துவாரகா” என்று “ஐந்து கிருஷ்ணர்” கோவில்கள் மற்றும் அவ்விடங்களுக்குச் செல்லும் புனித யாத்திரை பிரபலமாகியுள்ளது. கிருஷ்ணர் பிறந்த இடம், வசித்த இடம், வளர்ந்த இடம், லீலைகள் புரிந்த இடம், ஆட்சி செய்த இடம் என்று பல இடங்கள் உள்ளன. அவற்றைப் பற்றிய விவரங்களில் சரித்திரம் பின்னிப் பினைந்துள்ளது. புராணங்கள் என்று அவற்றை நவீன மனங்கள் பார்க்கலாம், அணுகலாம், ஏன் ஏளனமும் செய்யலாம். ஆனால், அவற்றில் இழைதோடும் சரித்திரக் கூறுகள், வரலாற்றுச் சான்றுகள் மற்றும் இதிகாச ஆதாரங்களை ஒதுக்க முடியாது. தொல்லியல் வல்லுனர் டாக்டர் எஸ். ஆர். ராவ் என்பவரால், கடல்-கொள்ளப்பட்ட, கடலில் மூழ்கிய துவாரகையைக் கண்டு பிடித்து, விவரங்களை வெளியிட்டதிலிருந்து, கிருஷ்ணர், ஒரு புராணக் கடவுள், அவதாரப் புருஷர், கோடிக்கணக்கான மக்களால் விரும்பப்படும் அழகிய இறைவன் என்ற நிலைகளிலிருந்து, ஒரு சரித்திர நாயகன், வரலாற்று மாபெரும் வீரர், அரசர் என்ற விவரங்களும் ஆராய்ச்சியாளர்கள், சரித்திராசிரியர்கள், மனிதவியல்-உளவியல் வல்லுனர்கள் முதலியோர் அறிய ஆரம்பித்துள்ளனர்.
பாரத மக்கள் பல மாநிலங்களிலிருந்தும், வெளிநாடுகளிலிருந்தும், மற்ற இந்திய மற்றும் வெளிநாட்டுச் சுற்றுலாப் பயணிகளும் இங்கு ஆயிரக்கணக்கில் வந்து சென்று கொண்டிருக்கின்றனர். ஆயிரக்கணக்கான வருடங்களாக இவ்விடங்கள் புனித ஸ்தலங்களாக, புண்ணிய தீர்த்தங்களாக மற்றும் அவதார புருஷர்களின் வாழ்விடங்களாக மதிக்கப் பட்டு, ஆராதிக்கப் பட்டு வந்துள்ளமையால், ஆயுளில் ஒருதடவையேனும் சென்று தரிசிக்க வேண் டும் என்ற தூண்டுதல், ஆசை, விருப்பம் முதலியன பாரத மக்களுக்கு இருந்து கொண்டுதான் வந்துள்ளது.
அத்தகைய ஆயிரக்கணக்கான வருடங்களில் ஏற்பட்டு வந்துள்ள மாற்றங்கள், மாறுதல்கள், வித்தியாசங்களும் அங்குள்ள மக்கள், மக்களின் இருப்பிடங்கள், அவர்களால் கட்டப் பட்ட கோவில்கள், வடிவமைக்கப் பட்ட கட்டிடங்கள், கலைநயம் மிக்க சிற்பங்கள், கைவினைப் பொருட்கள், பிரசாதங்கள், உடை வகைகள், அலங்காரப் பொருட்கள், தொழிற்முறைகள், என பலவற்றில் கண்டுத் தெரிந்து கொள்ளலாம். இயற்கைச் சீற்றங்கள்-அழிவுகள் மற்றும் மனித தாக்குதல்கள் முதலியவையும் அவற்றில் பதிவாகியுள்ளன.
அவைத்தாம் மேற்குறிப்பிடப் பட்ட மாறுதல்களில், மாற்றங்களில் வெளிப்படுகின்றன. மனிதன் நாகரிகம், முன்னேற்றம், விஞ்ஞானம், தொழிற்நுட்பம் முதலியவற்றால் பெரிதாக வளர்ந்து விட்டதாக இருந்தாலும், அங்குக் கடைப்பிடிக்கப் படும் பழக்க-வழக்கங்கள், நெறிமுறைகள் முதலிவற்றின் அடிமட்டத்தில், ஒரு மாறாத, மாற்றமுடியாத, நிலையான ஒற்றுமையைக் காணமுடிகிறது. அது நவீன இந்தியர்கள், பணக்காரர்கள், இக்காலத்தில் பிறந்து வளர்ந்து வரும் மக்களை விட, சாதாரண மக்களிடம் தான் அதிகமாகக் காணமுடிகிறது.
நாத்துவாரா என்றால், நாத் + துவார் = நாத்-நாத-நாதன்-ஶ்ரீநாத் = கடவுள், மற்றும் துவார் என்றால், இங்கு ஶ்ரீகிருஷ்ணருக்கு செல்லும் “துவாரம்”, வழி என்று பொருள். ஆக, நாத்துவாரா என்றால், கடவுளுக்குச் செல்லும் வழி என்று பொருள். உதயபூருக்கு வடகிழக்கில் 48 கி.மீ தூரத்தில் பனஸ் நதிக்கரையில் உள்ளது. 1665ல் ஔரங்கசீப் மதுராவைத் தாக்கியபோது, அவ்விக்கிரகம் இங்கு 1672ல் கொண்டு வரப்பட்டது. ரதத்தில் எடுத்துக் கொண்டு வரும் போது, ஒரு இடத்தில், மண்ணில் சிக்கி அங்கேயே நின்றுவிட்டதால், அங்கேயே, ராணாவின் அனுமதியுடன் கோவில் கட்டப்பட்டது. இன்னொரு குறிப்பின் படி, 1671ல் கோஸ்வாமி தாமோதர் முகமதியர் விக்கிரங்களை உடைக்க வருகிறார்கள் என்பதனால், கோவர்த்தனநாத் / ஶ்ரீநாத்ஜி விக்கிரகத்தைத் தூக்கிக் கொண்டு, கிரிராஜ்லிருந்து, உதய்பூருக்கு ஓடி வந்தார். அப்பொழுது மேவாரின் ராணா சிங், நாத்துவாரா என்ற இடத்தில் இடம் கொடுத்தார். கோவில் கட்டுவதர்கான ஜாகிர்-உதவியும் கொடுத்தார். எப்படியாகிலும், ராணாவின் உதவியுடன் கோவில் கட்டப்பட்டது என்று தெரிகிறது.
ஶ்ரீநாத்ஜியை– வல்லபாச்சாரியார் கோவர்த்தனத்தில் கண்டெடுக்கிறார்.
இங்கு
எட்டுவித அலங்காரங்கள், பூஜைகள்: ஏழு வயது குழந்தையாக கிருஷ்ணர் இங்கு காட்சியளிக்கிறார். வல்லபாச்சாரியாரின் “புஷ்டி மார்க்கம் / வல்லப சம்பிரதாயம் / சுத்தத்வைத” என்ற பக்தி சம்பிரதாயத்தில் இக்கோவில் வழிபாட்டு முறையுள்ளது. வல்லபாச்சாரியாரின் மகன் விட்டல் நாத்ஜி இவ்வழிபாட்டு முறையை ஸ்தாபித்தார். கோவர்த்தன மலையைத் தூக்க இடது கையைத் தூக்கியதால், விக்கிரகம் அவ்வாறே காணப்படுகிறது. முதலில் ஜாதிபுர கிராமத்தில் ஒரு சிறிய கோவிலில் இருந்த ஶ்ரீநாத்ஜி, பிறகு இவ்விடத்திற்கு கொண்டு வரப்பட்டது. 18-19ம் நூற்றாண்டுகளில் ஆட்சியில்லா நிலையின் போது, பின்டாரிகள், மேடர்கள் மற்றும் இந்தூரின் ஹோல்கர்கள் முதலியோரால் நாத்துவாராவும் தாக்கப்பட்டது இக்கோவிலில் கிருஷ்ணரின் –
மங்கல = உதய காலத்தில், எழுப்பும் பூஜை, அலங்காரம், பூஜை. காலை உணவு அளிக்கப்படுகிறது.
சிருங்கார = அலங்காரம் செய்து பூஜிப்பது, அலங்காரம், பூஜை – கிருஷ்ணர் நண்பர்களுடன் விளையாட செல்கிறார்.
கவல் (பசுக்களின் சப்தம்) = கிருஷ்ணர் பசுக்களைக் காப்பது மற்றும் பால் கொடுப்பது – சிறிது உணவு கொடுக்கப்படுகிறது.
ராஜ்போக் = சகல தின்பண்டங்களை படைப்பது, அலங்காரம், பூஜை – கிருஷ்ணர் விளையாட்டில் ஈடுபடுகிறார்.
உத்தன்பான் = மதிய உணவுக்குப் பிறகு, சிறிது தூங்கி எழுகிறார் – சிறியதாக உணவு படைப்பது, அலங்காரம், பூஜை
போக் = மாலை உணவு படைப்பது, அலங்காரம், பூஜை – மறுபடியும் விளையாட செல்கிறார்.
சந்தியா = மாலை பூஜை அலங்காரத்துடன், அலங்காரம், பூஜை – ஆரத்தி நடைபெறுகிறது. இரவு உணவு படைக்கப்படுகிறது.
சயன = உறங்குவதற்கு முன்பாக செய்யப்படும் அலங்காரம், பூஜை – இதுதான் பக்தர்களுக்கு கடைசி தரிசனம்.
என்ற எட்டுவித தரிசனங்களைப் பார்ப்பது சிறப்பாகும். காலையிலிருந்து இரவு வரை, கிருஷ்ணர் விக்கிரகம் பலவாறு அலங்கரிக்கப் படுகிறது. அப்பொழுது ஆரத்தியும் நடைபெறுகிறது. உண்மையில் யசோதா தனது ஏழு வயது குழந்தையை சீராட்டி-பாராட்டி வளர்க்கும் முறையை தத்ரூபமாக இச்சடங்குகள் விவரிக்கின்றன.
ஶ்ரீநாத்ஜி கலை, நுண்பொருட்கள் முதலியன: “பிச்வாய்ஸ்” (துணியின் மீது பெரிய ஓவியம் வரைதல் என்று பொருள்) எனப்படுகின்ற கலை, ஶ்ரீநாத் வழிபாட்டில் உருவாகி வளர்ந்ததாகும். ஶ்ரீநாத்ஜியின் உருவத்தை துணி, காகிதம், சுவர், பெரிய தொங்கும் துப்பட்டாக்கள் என்று எல்லாவற்றிலும், பலவித வண்ணங்களுடன் வரையப்படுகிறது. இவை நாத்துவாரா சித்திரங்கள், ஶ்ரீநாத்ஜி ஓவியங்கள் என்றே அழைக்கப்படுகின்றன. இத்தகைய கலைப்பொருட்கள், துணிமணிகள், மிகவும் பிரசித்தி பெற்றதாக விளங்குகின்றன. “ஹவேலி” என்ற இசைக்கும் பெயர் பெற்றது. இக்கோவில், ஒரு கோசாலையை நிர்வகித்து வருகிறது. அதில் 500க்கும் மேலாக பசுக்கள் உள்ளன.
ஶ்ரீநாத்ஜிக்கு முன்னர் இருந்த கேரா தேவி. ஶ்ரீநாத் கோவில் உருவானதற்கு முன்னர், கேரா தேவி என்ற அம்மன் வழிபாடு, இங்கு பிரசித்தியாக இருந்தது. கேரா தேவியின், ஒரு சிறிய கோவில் இன்றும் உள்ளது. அங்குள்ள நம்பிக்கையின் படி, அந்த அம்மன், அவ்வழியாக யாரும் குதிரையின் மீது செல்ல முடியாது. இது முகமதியர்களின் தொந்தரவைக் குறிப்பதாக உள்ளது. பெண்களுக்கு பாதுகாப்பு வேண்டும் என்ற முறையில் உருவாக்கப் பட்டிருக்கக் கூடும். ஹல்திகாட் அருகில் இருப்பதினால், முகமதியர்களின் தொல்லை இப்பகுதிகளில் அதிகமாகவே இருப்பதை அறிந்து கொள்ளலாம். ஶ்ரீநாத்ஜி வந்த பிறகு, அம்மனின் கோபம் அடங்கியது. அதிலிருந்து, அம்மனுக்கு, நிரந்தரமாக, ஒரு விளக்கு எரியுமாறு வைக்கப்பட்டுள்ளது. தவிர ஶ்ரீநாத்ஜி கோவிலிருந்து, பிரசாதமும் இக்கோவிலுக்கு அனுப்பப் படுகிறது. இது கிருஷ்ண வழிபாடு, சக்தி வழிபாடுடன் இருந்தது அல்லது பின்னதை குறைத்தது என்று தெரிகிறது. அல்லது விஷ்ணு வழிபாடு, கிருஷ்ண வழிபாடு இரண்டும் சேர்ந்தே வழங்கி வருகின்றன.
இடைக்காலம் வரை ஶ்ரீகிருஷ்ண வழிபாடு, மத்தியத் தரைக் கடல் நாடுகளில் பரவியிருந்தது: ஶ்ரீநாத்ஜி இடைக்காலத்தில் மத்தியத்தரைக்கடல் நாடுகள் மற்றும் ரஷ்யா வரை அறியப்பட்டிருந்தார். பாகிஸ்தானில் (Dera Ghazi Khan) ஶ்ரீநாத்ஜியின் பகதர்கள் பல கோவில்களைக் கட்டினர். ஶ்ரீலால்ஜி மஹராஜ் தனது கோவிலில் அங்கு கோபிநாத்ஜி மற்றும் ஶ்ரீதௌஜி விக்கிரகங்களை வைத்து வழிபட்டிருந்தார். ரஷ்யாவில் வோல்கா பகுதி வரை ஶ்ரீநாத்ஜி அறியப்பட்டிருந்தார். அங்கும் கோவில் இருந்தது. சமீபத்தில் இப்பகுதியில் விஷ்ணு சிலைகள் கிடைத்ததாக செய்திகள் வந்தன. பொதுவாக குஜராத்தை சேர்ந்த வியாபாரிகள், மத்தியத்தரைக்கடல் நாடுகள், அப்பிரிக்கா முதலிய நாடுகளுடன் வணிகதொடர்புகள் கொண்டிருந்தததால், அவர்களுடன் இணைந்த கிருஷ்ண வழிபாடு அங்கிருந்தத்தில் வியப்பில்லை.
கிருஷ்ண வழிபாடு, நகர்ந்தது, இடம் பெயர்ந்தது: அரேபியர்களின் படையெடுப்பின் போது, கிருஷ்ணர் விக்கிரகங்கள், வடமேற்கு திசையிலிருந்து, கங்கைநதிகரைக்கு வருவதைப் பார்த்தோம். ஆனால், முகாலயர்களின் அதிகாரம் குறைந்த பிறகு, மறுபடியும் அவை குஜராத் நோக்கிச் செல்வது விசித்திரமாக உள்ளது. 17ம் நூற்றாண்டில் ஶ்ரீநாத்ஜி விக்கிரகம் கோவர்த்தன மலையிலிருந்து, ராஜஸ்தானுக்கு சென்று, அந்த கிருஷ்ணபக்தி இயக்கம், பிரஜ்-கிருஷ்ண இயக்கத்திற்கு போட்டியாக வந்து விட்டது போலிருக்கிறது என்று சிலர் குறிப்பிடுவது நோக்கத்தக்கது. 3100 BCE காலம் வரை கிருஷ்ணர் துராகையைத் தலைநகராகக் கொண்டு ஆட்சி செய்தார். மஹாபாரத யுத்தத்திற்குப் பிறகு, 3102 BCEல் கிருஷ்ணர் காலமாகி விட்டார். இருப்பினும் அப்பகுதியில் கிருஷ்ணரின் புகழ் வெகுவாகப் பரவியிருந்தது. இதனால் தான், “கிருஷ்ண” என்ற பெயர், மற்ற மதங்களிலும் நுழைந்திருக்கிறது. 4,000 ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு உண்டாகும் கிருத்துவின் கதைகளுக்கு ஆதாரமாகிறது.
அனுபவம் தொடரும். ......