"தழும்பின் நினைவு....."
ஆயிரம் ஆண்டுகளு முன்....
இருளும் பனியும் கவிந்த திருமலை..... நரம்புகளை அசைத்து பார்க்கிற குளிர்.... குளிரை வெல்லத் திருமங்கையாழ்வார் தான் சரி....தடதடக்கும் சந்தங்களில் எத்தனை அற்புதமான பாசுரங்கள்.....
அனந்தாழ்வான் குளிக்கப் போகிற போதெல்லாம் திருமங்கை ஆழ்வாரின் பாசுரங்களைத் தான் சொல்லிக் கொண்டு போவார்.... உச்சரித்தபடியே ஏரியில் பாய்ந்தால் முதல் கணம் குளிர் நம்மை விழுங்கும்.... மறுகணம் நாம் அதை விழுங்கி விடலாம்.....
குளித்தெழுந்து..... அவர் கரைக்கு வந்த போது விடியத் தொடங்கியிருந்தது.... ஈரத்துண்டால் துடைத்தார்.... அவர் பாதங்களைத் துடைத்தபோது.... அந்தத் தழும்பைச் சற்று உற்றுப் பார்த்தார்..... பாம்பு கடித்து வந்த "தழும்பு" அனந்தாழ்வானுக்கு சட்டென்று சிரிப்பு வந்து விட்டது.....
முன்பொரு நாள்.... நந்தவன வேலை வேகமாக நடந்து கொண்டிருந்த போது பாம்பு தீண்டியது....கணப்பொழுது வலி.... நீரில் குதிக்கிற போது முதல் கணம் தாக்குகிற குளிர்ச்சியின் வீரியம் போன்றதொரு வலி..... ஆனால் கணப்பொழுதுதான்.... கடித்த பாம்பைத் தூக்கி ஓரமாக விட்டுவிட்டு மண்வெட்டியுடன் மீண்டும் வேலையில் ஆழ்ந்து விட்டார்..... ரத்தம் சொட்டிக் கொண்டே இருந்தது.... ஒரு கட்டத்தில் பாம்பு கடித்ததையும் வலி ஒன்று இருப்பதையும்... முழுமையாக மறந்து போனார்.... மண்ணும், மண்வெட்டியும் மட்டுமே புத்தியில் நின்றது.
இங்கே ஒரு சோலை மலரப் போகின்றது.... வண்ணமயமான மலர்கள் பூத்துக் குலுங்கப் போகின்றன.... ஒவ்வொரு மலரும் "திருவேங்கடமுடையானின் திருமுடியை, புஜங்களை, பாதங்களை அலங்கரிக்கப் போகின்றன.... எங்கிருந்து வருகின்றன இம் மலர்கள் என்று கேட்போரிடம் எல்லாம்...." ஸ்ரீ ராமாநுஜ நந்தவனம்" பற்றி சொல்லப் போகிறார்கள்.... திருமலையில் எம்பெருமானுக்குப் பிறகு உடையவரின் பெயர் எப்போதும் மணக்க மணக்க நிலைத்திருக்கும்.....
எண்ணம் ஒரு தியானமாகி செயலின் வேகம் கூடியது.... அவர் பாம்பு கடித்ததை முற்றிலும் மறந்து வேலை செய்து கொண்டிருந்த போது..... பெரிய திருமலை நம்பியும் கோவிந்தனும் (அச்சமயம் எம்பார் என்கிற திருநாமம் இல்லை) அந்தப் பக்கம் வந்தார்கள்.
"வர வேண்டும் ஸ்வாமி... அப்படி உட்காருங்கள்" என்றார் அனந்தாழ்வான்.
அவர் கண்கள் சுருங்கியிருப்பதை நம்பி பார்த்தார்.... என்னவோ தவறென்றுபட.... அவர் நாடியை பிடித்துப் பார்த்தார்... அதற்குள் கோவிந்தன் அவர் பாதத்தில் வழியும் ரத்தத்தைக் கண்டு பதறி...." ஸ்வாமி.... இங்கே பாருங்கள்..."
"அட.... ஆமாம்.... ரத்தம் வருகிறதே"
"அனந்தா.... என்ன இது? பாம்பு தீண்டியிருக்கிறது.... அது கூடத் தெரியாமலா... நீர் வேலை செய்து கொண்டிருக்கிறீர்....?
"பாம்பு தீண்டியது தெரியும் ஸ்வாமி.... அதற்காக வேலையை எதற்கு நிறுத்துவானேன்?"
"அறிவிருக்கிறதா உமக்கு ? பாம்பு கடித்தால் உடனே மருந்திட வேண்டும்.... இல்லாவிடில் உயிர் போய் விடும்.... "
அனந்தாழ்வான் சிரித்தார்...."உயிர் தானே....? சந்தோசமாகப் போகட்டுமே ஸ்வாமி... பரமபதத்தில் விரஜா நதிக்கரையோரம் நந்தவனம் அமைப்பேன்..... இன்னும் சில நாட்கள் இருந்தால் இங்கே அடியேனே வெட்டிய ஏரிக்கரையோரம் ஏகாந்தமாக எம்பெருமானைத் துதிக் கொண்டிருப்பேன்..... எங்கு சென்றாலும் என் பணி அது தானே?
திகைத்துவிட்டார்கள் இருவரும் .
"இது தவறு அனந்தா.... வா.... உடனே உமக்கு பச்சிலை வைத்துக் கட்ட வேண்டும்"
"இல்லை ஸ்வாமி.... அது வெறும் நேர விரயம்.... அடியேனுக்கு வேலை எக்கச்சக்கமாக இருக்கிறது.... இந்த மலையே ஆதிசேஷனின் ரூபம் தான்.... ஏறிவந்தவனை வாரி விழுங்கி விடுவானா அவன்....? அதுவுமில்லாமல் அதே ஆதிசேஷனின் அம்சமான உடையவரின் சீடன் அடியேன்.... அடியேனை எங்கணம்.... அடியேனின் குருவே தண்டிப்பார்....?
கடைசி வரை.. அவர் பாம்புக்கடிக்கு மருந்தே இடவில்லை.
நடந்ததை நினைத்துப் பார்த்து சிரித்தார் அனந்தாழ்வான்.,, "
"உய்ய ஓரே வழி உடையவர் திருவடி"
"எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்"
அடியேன்
வகுளாபரண ராமாநுஜதாசன்🙏🙏🙏