பஞ்ச த்வாரகா 11

பஞ்ச துவாரகா பயணம் இறுதிப்பகுதி. 11

இடியும் மின்னலும் மழையுமா இருந்த ஒருநாள் இரவு, அப்பா, அம்மா, அண்ணன், தம்பின்னு சொந்தபந்ததையெல்லாம் உதறித்தள்ளி வீட்டை விட்டு வெளியேறுன கன்ஷ்யாம் பாண்டேவுக்கு வயசு வெறும் 11. வீட்டுக் கதவை மெதுவாச் சாத்திட்டு மழைத் தண்ணியிலே கால் வைக்கும்'சளக்' துல்லியமாக் கேக்குது. பாதம் பட்டுத் தெறிக்கும் தண்ணீர் முத்துக்கள் அப்படியே எழுந்துத்திரும்பவிழுது. 65 அடி உயரம், 85 அடி அகலமுள்ள பெரிய திரையில் படம் பார்த்துக்கிட்டு இருக்கோம்.

அயோத்திக்குப் பக்கத்தில் ஒரு ச்சின்ன கிராமத்தில் பிறந்த இவருக்குப் பெயர் சூட்டும்போதேஹரி, கிருஷ்ணா, ஹரி கிருஷ்ணா, நீல்கண்ட்ன்னு கூட நாலு பேரையும் சூட்டுனாங்களாம்.

ஏழுவருஷம், ஒரு மாசம், பதினோருநாள் பாரதத்தின் கிழக்கும் மேற்கும், வடக்கும் தெற்குமா எட்டாயிரம் மைலுக்கு மேலே நடந்தே யாத்திரை செஞ்சிருக்கார். இந்தப் பயணத்தில் இவரை 'நீல்கண்ட்'ன்னே மக்கள் அறிஞ்சிருந்தாங்க.

இதுக்கு முந்தி ஐமேக்ஸ் திரையில் படம் பார்த்த அனுபவத்தைவிட இது முற்றிலும் வேறாய் இருக்கு. 55 நிமிஷம் ஓடும் இந்தப் படத்துலே பனி அப்படியே உறைஞ்சு கிடக்கும் இமயமலை முதல்,பசுமையான கேரளம் வரை நாமும் கூடவே பயணிக்குறோம். எல்லாமே விஸ்தாரமாவும், விவரமாவும் இருக்கு. ரொம்ப நேர்த்தியான படப்பிடிப்பு. தியேட்டரின் சவுண்டு சிஸ்டம் பிரமாதம். 'நம்மூர் சினிமாஅரங்குகளில் நம்ம காதைச் செவிடாக்கிட்டுத்தான் அனுப்புவோமுன்னு கங்கணம் கட்டிக்கிட்டு இருக்காங்களொ'ன்னு இப்ப ஒரு புது சந்தேகம் முளைச்சது.

நாங்கள் அமர்ந்து இருந்தது அகமதாபாத் அக்‌ஷர்தாம் சுவாமி நாராயணன் கோயில்..கண்காட்சியின் ஒருபகுதி..

தமிழர்களுக்கு அதிகம் அறிமுகம் ஆகாத சுவாமி நாராயண் பற்றி......குஜராத் மாநிலத்தில் உள்ள சாப்பியா என்ற கிராமத்தில் 1781ம் ஆண்டு சுவாமி நாராயணன் அவதரித்தார்.

சுவாமி நாராயண் தன் ஏழு வயதிலேயே நான்கு வேதங்கள், உபநிஷதங்கள், பகவத்கீதை மற்றும் ஆன்மிக நூல்களைக் கற்றுத் தேர்ந்தார். தன் பத்தாம் வயதில் வாரணாசி (காசி) சென்ற அவர், விசிஷ்டாத்வைத தத்துவம் குறித்து பண்டிதர்கள் மத்தியில் பேசி கைத்தட்டல் பெற்றார். 11ம் வயதிலேயே தன் வீட்டை விட்டு வெளியேறினார். குடும்பப் பற்றைத் துறந்து தீவிர ஆன்மிக வாழ்வில் ஈடுபட்டார்.

இந்தியா முழுவதும் உள்ள புண்ணிய ÷க்ஷத்திரங்களுக்கு பயணம் செய்தார். அவரது இடுப்பில் கட்டிய ஒரு துண்டைத் தவிர வேறு எதுவும் அவரிடமில்லை. நடந்தே யாத்திரை சென்றார்.

முதலில் இமயமலையிலுள்ள பனிச்சிகரங்களில் உள்ள புண்ணியப்பகுதிகளை தரிசித்தார். பின்னர் வடக்கிலிருந்து தெற்கு நோக்கி கன்னியாகுமரி வரை அவரது பயணம் நீடித்தது. மதுரை, ராமேஸ்வரம் முதலான புண்ணிய ÷க்ஷத்திரங்களும் இதில் அடக்கம். மீண்டும் குஜராத்தை அடையும் போது அவருக்கு வயது 18 ஆகியிருந்தது. இந்த ஏழு ஆண்டு காலத்துக்குள் அவர் நடந்தே பயணித்த தூரம் 12 ஆயிரம் கி.மீட்டர்.

ராமானந்த சுவாமி என்பவர் இளமையிலேயே இவருக்கு இருந்த ஆன்மிக ஆர்வத்தைப் பார்த்து, தனது சீடர்களிடம், "இவரே இனி உங்கள் குரு' என அறிவித்தார். அவருக்கு "சகஜானந்தா' எனப் பெயர் சூட்டினார். சகஜானந்தரின் சிறப்பை அறிந்த பல்துறை வல்லுநர்கள் அவரது பக்தர்கள் ஆயினர். இவர்களில் 3ஆயிரம் சாதுக்களும் அடக்கம். அவர்கள் சுவாமி நாராயணனை தங்கள் தெய்வமாகவே கருதினர்.

ஏழை மக்களிடமும், பாவம் செய்து துன்பப்படும் மக்களிடமும் அவர் மிகுந்த அன்பு செலுத்தினார். மூடநம்பிக்கை, இன்பம் தரும் பொருட்களிடம் அடிமையாகி கிடத்தல் ஆகியவற்றில் சிக்கியிருந்த மக்களை சந்தித்து அவர் உபதேசம் செய்தார். இதன் காரணமாக குஜராத் மக்களில் பெரும்பாலோனோர் ஒழுக்கமான வாழ்வு வாழ்ந்து மனஅமைதி பெற்றனர். அந்த மகானின் நினைவாக இக்கோயில் எழுப்பப்பட்டது.

தங்கமயமான சிலையுடன் பிரம்மாண்டத்தின் வடிவமான கோயிலையும் மூன்றுமணிநேர கண்காட்சியையும் கண்டு வியக்காதோர் இல்லை.

2002 ல்நடத்தப்பட்ட தீவிரவாத தாக்குதலுக்குப்பின் மிகவும் கெடுபிடியான பாதுகாப்பு சோதனையில் பெல்ட உட்பட நீக்கப்பட்டு உள்ளே செல்ல வேண்டும். ஆமதாபாத் தவிர்த்து டில்லி  அமெரிக்கா உட்பட உலகெங்கிலும் இக்கோயில் இருந்தாலும் தென்னகத்தில் இல்லாமையால் தமிழகத்தில் நிறைய பேருக்கு இவரது புகழ் சென்று சேரவில்லை.

  பஞ்ச துவாரகா குறித்த ட்ராவல்ஸ் விளம்பரம் பார்த்து ஆவல் கொண்டாலும் ஒருவருக்கு 20000+ என்று போக இயலாதோர் ஓரளவு இந்தி தெரிந்த ஒருவருடன் சிறிய குழுக்களாக ரயிலில் மட்டும் ரிசர்வ் செய்து தைரியமாக செல்வது எளிது. அனைத்தையும் பயணஙநாட்களுடன் கவர் செய்ய 10 முதல் 12 நாட்கள் போதும்.இந்தி தெரியாவிடினும் ஓரளவு சமாளிக்கலாம். ஒருவருக்கு 6000 முதல் பெரிய ஓட்டலில் தங்கினால் கூட அதிகபட்சம் 10000 க்கு மேல் ஆகாது.

ஆனால் மூன்று வேளையும் நம் உணவுதான் வேண்டும் என்போருக்கு இது சரிவராது.

  🙏🏻🙏🏻அடுத்த பயணத்தில் சந்திக்கிறேன் வெங்கடேசன்

9789804417

எங்கள் இலவச Brahmins matrimony ல் இணைய 6381369319 என்ற எண்ணுக்கு வாட்சப் செய்க. 🙏🏻

பஞ்ச த்வாரகா 10

பஞ்ச துவாரகா பயணம் பகுதி 10 ( வெங்கடேசன் 9789804417)

நாத்துவாரா

(பக்தியுடன் கொஞ்சம் வரலாறு)

பஞ்ச-துவாரகா” என்று “ஐந்து கிருஷ்ணர்” கோவில்கள் மற்றும் அவ்விடங்களுக்குச் செல்லும் புனித யாத்திரை பிரபலமாகியுள்ளது. கிருஷ்ணர் பிறந்த இடம், வசித்த இடம், வளர்ந்த இடம், லீலைகள் புரிந்த இடம், ஆட்சி செய்த இடம் என்று பல இடங்கள் உள்ளன. அவற்றைப் பற்றிய விவரங்களில் சரித்திரம் பின்னிப் பினைந்துள்ளது. புராணங்கள் என்று அவற்றை நவீன மனங்கள் பார்க்கலாம், அணுகலாம், ஏன் ஏளனமும் செய்யலாம். ஆனால், அவற்றில் இழைதோடும் சரித்திரக் கூறுகள், வரலாற்றுச் சான்றுகள் மற்றும் இதிகாச ஆதாரங்களை ஒதுக்க முடியாது. தொல்லியல் வல்லுனர் டாக்டர் எஸ். ஆர். ராவ் என்பவரால், கடல்-கொள்ளப்பட்ட, கடலில் மூழ்கிய துவாரகையைக் கண்டு பிடித்து, விவரங்களை வெளியிட்டதிலிருந்து, கிருஷ்ணர், ஒரு புராணக் கடவுள், அவதாரப் புருஷர், கோடிக்கணக்கான மக்களால் விரும்பப்படும் அழகிய இறைவன் என்ற நிலைகளிலிருந்து, ஒரு சரித்திர நாயகன், வரலாற்று மாபெரும் வீரர், அரசர் என்ற விவரங்களும் ஆராய்ச்சியாளர்கள், சரித்திராசிரியர்கள், மனிதவியல்-உளவியல் வல்லுனர்கள் முதலியோர் அறிய ஆரம்பித்துள்ளனர்.

பாரத மக்கள்  பல மாநிலங்களிலிருந்தும், வெளிநாடுகளிலிருந்தும், மற்ற இந்திய மற்றும் வெளிநாட்டுச் சுற்றுலாப் பயணிகளும்  இங்கு ஆயிரக்கணக்கில் வந்து சென்று கொண்டிருக்கின்றனர். ஆயிரக்கணக்கான வருடங்களாக இவ்விடங்கள் புனித ஸ்தலங்களாக, புண்ணிய தீர்த்தங்களாக மற்றும் அவதார புருஷர்களின் வாழ்விடங்களாக மதிக்கப் பட்டு, ஆராதிக்கப் பட்டு வந்துள்ளமையால், ஆயுளில் ஒருதடவையேனும் சென்று தரிசிக்க வேண் டும்  என்ற தூண்டுதல், ஆசை, விருப்பம் முதலியன பாரத மக்களுக்கு இருந்து கொண்டுதான் வந்துள்ளது.

அத்தகைய ஆயிரக்கணக்கான வருடங்களில் ஏற்பட்டு வந்துள்ள மாற்றங்கள், மாறுதல்கள், வித்தியாசங்களும் அங்குள்ள மக்கள், மக்களின் இருப்பிடங்கள், அவர்களால் கட்டப் பட்ட கோவில்கள், வடிவமைக்கப் பட்ட கட்டிடங்கள், கலைநயம் மிக்க சிற்பங்கள், கைவினைப் பொருட்கள், பிரசாதங்கள், உடை வகைகள், அலங்காரப் பொருட்கள், தொழிற்முறைகள், என பலவற்றில் கண்டுத் தெரிந்து கொள்ளலாம். இயற்கைச் சீற்றங்கள்-அழிவுகள் மற்றும் மனித தாக்குதல்கள் முதலியவையும் அவற்றில் பதிவாகியுள்ளன.

அவைத்தாம் மேற்குறிப்பிடப் பட்ட மாறுதல்களில், மாற்றங்களில் வெளிப்படுகின்றன. மனிதன் நாகரிகம், முன்னேற்றம், விஞ்ஞானம், தொழிற்நுட்பம் முதலியவற்றால் பெரிதாக வளர்ந்து விட்டதாக இருந்தாலும், அங்குக் கடைப்பிடிக்கப் படும்  பழக்க-வழக்கங்கள், நெறிமுறைகள் முதலிவற்றின் அடிமட்டத்தில், ஒரு மாறாத, மாற்றமுடியாத, நிலையான ஒற்றுமையைக் காணமுடிகிறது. அது நவீன இந்தியர்கள், பணக்காரர்கள், இக்காலத்தில் பிறந்து வளர்ந்து வரும் மக்களை விட, சாதாரண மக்களிடம் தான் அதிகமாகக் காணமுடிகிறது.

நாத்துவாரா என்றால், நாத் + துவார் = நாத்-நாத-நாதன்-ஶ்ரீநாத் = கடவுள், மற்றும் துவார் என்றால், இங்கு ஶ்ரீகிருஷ்ணருக்கு செல்லும் “துவாரம்”, வழி என்று பொருள். ஆக, நாத்துவாரா என்றால், கடவுளுக்குச் செல்லும் வழி என்று பொருள். உதயபூருக்கு வடகிழக்கில் 48 கி.மீ தூரத்தில் பனஸ் நதிக்கரையில் உள்ளது. 1665ல் ஔரங்கசீப் மதுராவைத் தாக்கியபோது, அவ்விக்கிரகம் இங்கு 1672ல் கொண்டு வரப்பட்டது. ரதத்தில் எடுத்துக் கொண்டு வரும் போது, ஒரு இடத்தில், மண்ணில் சிக்கி அங்கேயே நின்றுவிட்டதால், அங்கேயே, ராணாவின் அனுமதியுடன் கோவில் கட்டப்பட்டது. இன்னொரு குறிப்பின் படி, 1671ல் கோஸ்வாமி தாமோதர் முகமதியர் விக்கிரங்களை உடைக்க வருகிறார்கள் என்பதனால், கோவர்த்தனநாத் / ஶ்ரீநாத்ஜி விக்கிரகத்தைத் தூக்கிக் கொண்டு, கிரிராஜ்லிருந்து, உதய்பூருக்கு ஓடி வந்தார். அப்பொழுது மேவாரின் ராணா சிங், நாத்துவாரா என்ற இடத்தில் இடம் கொடுத்தார். கோவில் கட்டுவதர்கான ஜாகிர்-உதவியும் கொடுத்தார். எப்படியாகிலும், ராணாவின் உதவியுடன் கோவில் கட்டப்பட்டது என்று தெரிகிறது.

ஶ்ரீநாத்ஜியை– வல்லபாச்சாரியார் கோவர்த்தனத்தில் கண்டெடுக்கிறார்.

இங்கு

எட்டுவித அலங்காரங்கள், பூஜைகள்: ஏழு வயது குழந்தையாக கிருஷ்ணர் இங்கு காட்சியளிக்கிறார். வல்லபாச்சாரியாரின் “புஷ்டி மார்க்கம் / வல்லப சம்பிரதாயம் / சுத்தத்வைத” என்ற பக்தி சம்பிரதாயத்தில் இக்கோவில் வழிபாட்டு முறையுள்ளது. வல்லபாச்சாரியாரின் மகன் விட்டல் நாத்ஜி இவ்வழிபாட்டு முறையை ஸ்தாபித்தார். கோவர்த்தன மலையைத் தூக்க இடது கையைத் தூக்கியதால், விக்கிரகம் அவ்வாறே காணப்படுகிறது. முதலில் ஜாதிபுர கிராமத்தில் ஒரு சிறிய கோவிலில் இருந்த ஶ்ரீநாத்ஜி, பிறகு இவ்விடத்திற்கு கொண்டு வரப்பட்டது. 18-19ம் நூற்றாண்டுகளில் ஆட்சியில்லா நிலையின் போது, பின்டாரிகள், மேடர்கள் மற்றும் இந்தூரின் ஹோல்கர்கள் முதலியோரால் நாத்துவாராவும் தாக்கப்பட்டது   இக்கோவிலில் கிருஷ்ணரின் –

மங்கல = உதய காலத்தில், எழுப்பும் பூஜை, அலங்காரம், பூஜை. காலை உணவு அளிக்கப்படுகிறது.

சிருங்கார = அலங்காரம் செய்து பூஜிப்பது, அலங்காரம், பூஜை – கிருஷ்ணர் நண்பர்களுடன் விளையாட செல்கிறார்.

கவல் (பசுக்களின் சப்தம்) = கிருஷ்ணர் பசுக்களைக் காப்பது மற்றும் பால் கொடுப்பது – சிறிது உணவு கொடுக்கப்படுகிறது.

ராஜ்போக் = சகல தின்பண்டங்களை படைப்பது, அலங்காரம், பூஜை – கிருஷ்ணர் விளையாட்டில் ஈடுபடுகிறார்.

உத்தன்பான் = மதிய உணவுக்குப் பிறகு, சிறிது தூங்கி எழுகிறார் – சிறியதாக உணவு படைப்பது, அலங்காரம், பூஜை

போக் = மாலை உணவு படைப்பது, அலங்காரம், பூஜை – மறுபடியும் விளையாட செல்கிறார்.

சந்தியா = மாலை பூஜை அலங்காரத்துடன், அலங்காரம், பூஜை – ஆரத்தி நடைபெறுகிறது. இரவு உணவு படைக்கப்படுகிறது.

சயன = உறங்குவதற்கு முன்பாக செய்யப்படும் அலங்காரம், பூஜை – இதுதான் பக்தர்களுக்கு கடைசி தரிசனம்.

என்ற எட்டுவித தரிசனங்களைப் பார்ப்பது சிறப்பாகும். காலையிலிருந்து இரவு வரை, கிருஷ்ணர் விக்கிரகம் பலவாறு அலங்கரிக்கப் படுகிறது. அப்பொழுது ஆரத்தியும் நடைபெறுகிறது.  உண்மையில் யசோதா தனது ஏழு வயது குழந்தையை சீராட்டி-பாராட்டி வளர்க்கும் முறையை தத்ரூபமாக இச்சடங்குகள் விவரிக்கின்றன.

ஶ்ரீநாத்ஜி கலை, நுண்பொருட்கள் முதலியன: “பிச்வாய்ஸ்” (துணியின் மீது பெரிய ஓவியம் வரைதல் என்று பொருள்) எனப்படுகின்ற கலை, ஶ்ரீநாத் வழிபாட்டில் உருவாகி வளர்ந்ததாகும். ஶ்ரீநாத்ஜியின் உருவத்தை துணி, காகிதம், சுவர், பெரிய தொங்கும் துப்பட்டாக்கள் என்று எல்லாவற்றிலும், பலவித வண்ணங்களுடன் வரையப்படுகிறது. இவை நாத்துவாரா சித்திரங்கள், ஶ்ரீநாத்ஜி ஓவியங்கள் என்றே அழைக்கப்படுகின்றன. இத்தகைய கலைப்பொருட்கள், துணிமணிகள், மிகவும் பிரசித்தி பெற்றதாக விளங்குகின்றன. “ஹவேலி” என்ற இசைக்கும் பெயர் பெற்றது. இக்கோவில், ஒரு கோசாலையை நிர்வகித்து வருகிறது. அதில் 500க்கும் மேலாக பசுக்கள் உள்ளன.

ஶ்ரீநாத்ஜிக்கு முன்னர் இருந்த கேரா தேவி. ஶ்ரீநாத் கோவில் உருவானதற்கு முன்னர், கேரா தேவி என்ற அம்மன் வழிபாடு, இங்கு பிரசித்தியாக இருந்தது. கேரா தேவியின், ஒரு சிறிய கோவில் இன்றும் உள்ளது. அங்குள்ள நம்பிக்கையின் படி, அந்த அம்மன், அவ்வழியாக யாரும் குதிரையின் மீது செல்ல முடியாது. இது முகமதியர்களின் தொந்தரவைக் குறிப்பதாக உள்ளது. பெண்களுக்கு பாதுகாப்பு வேண்டும் என்ற முறையில் உருவாக்கப் பட்டிருக்கக் கூடும். ஹல்திகாட் அருகில் இருப்பதினால், முகமதியர்களின் தொல்லை இப்பகுதிகளில் அதிகமாகவே இருப்பதை அறிந்து கொள்ளலாம். ஶ்ரீநாத்ஜி வந்த பிறகு, அம்மனின் கோபம் அடங்கியது. அதிலிருந்து, அம்மனுக்கு, நிரந்தரமாக, ஒரு விளக்கு எரியுமாறு வைக்கப்பட்டுள்ளது. தவிர ஶ்ரீநாத்ஜி கோவிலிருந்து, பிரசாதமும் இக்கோவிலுக்கு அனுப்பப் படுகிறது. இது கிருஷ்ண வழிபாடு, சக்தி வழிபாடுடன் இருந்தது அல்லது பின்னதை குறைத்தது என்று தெரிகிறது. அல்லது விஷ்ணு வழிபாடு, கிருஷ்ண வழிபாடு இரண்டும் சேர்ந்தே வழங்கி வருகின்றன.

இடைக்காலம் வரை ஶ்ரீகிருஷ்ண வழிபாடு, மத்தியத் தரைக் கடல் நாடுகளில் பரவியிருந்தது: ஶ்ரீநாத்ஜி இடைக்காலத்தில் மத்தியத்தரைக்கடல் நாடுகள் மற்றும் ரஷ்யா வரை அறியப்பட்டிருந்தார். பாகிஸ்தானில் (Dera Ghazi Khan) ஶ்ரீநாத்ஜியின் பகதர்கள் பல கோவில்களைக் கட்டினர்.  ஶ்ரீலால்ஜி மஹராஜ் தனது கோவிலில் அங்கு கோபிநாத்ஜி மற்றும் ஶ்ரீதௌஜி விக்கிரகங்களை வைத்து வழிபட்டிருந்தார். ரஷ்யாவில் வோல்கா பகுதி வரை ஶ்ரீநாத்ஜி அறியப்பட்டிருந்தார். அங்கும் கோவில் இருந்தது. சமீபத்தில் இப்பகுதியில் விஷ்ணு சிலைகள் கிடைத்ததாக செய்திகள் வந்தன. பொதுவாக குஜராத்தை சேர்ந்த வியாபாரிகள், மத்தியத்தரைக்கடல் நாடுகள், அப்பிரிக்கா முதலிய நாடுகளுடன் வணிகதொடர்புகள் கொண்டிருந்தததால், அவர்களுடன் இணைந்த  கிருஷ்ண வழிபாடு அங்கிருந்தத்தில் வியப்பில்லை.

கிருஷ்ண வழிபாடு, நகர்ந்தது, இடம் பெயர்ந்தது: அரேபியர்களின் படையெடுப்பின் போது, கிருஷ்ணர் விக்கிரகங்கள், வடமேற்கு திசையிலிருந்து, கங்கைநதிகரைக்கு வருவதைப் பார்த்தோம். ஆனால், முகாலயர்களின் அதிகாரம் குறைந்த பிறகு, மறுபடியும் அவை குஜராத் நோக்கிச் செல்வது விசித்திரமாக உள்ளது. 17ம் நூற்றாண்டில் ஶ்ரீநாத்ஜி விக்கிரகம் கோவர்த்தன மலையிலிருந்து, ராஜஸ்தானுக்கு சென்று, அந்த கிருஷ்ணபக்தி இயக்கம், பிரஜ்-கிருஷ்ண இயக்கத்திற்கு போட்டியாக வந்து விட்டது போலிருக்கிறது என்று சிலர் குறிப்பிடுவது நோக்கத்தக்கது. 3100 BCE காலம் வரை கிருஷ்ணர் துராகையைத் தலைநகராகக் கொண்டு ஆட்சி செய்தார். மஹாபாரத யுத்தத்திற்குப் பிறகு, 3102 BCEல் கிருஷ்ணர் காலமாகி விட்டார். இருப்பினும் அப்பகுதியில் கிருஷ்ணரின் புகழ் வெகுவாகப் பரவியிருந்தது. இதனால் தான், “கிருஷ்ண” என்ற பெயர், மற்ற மதங்களிலும் நுழைந்திருக்கிறது. 4,000 ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு உண்டாகும் கிருத்துவின் கதைகளுக்கு ஆதாரமாகிறது.

             அனுபவம் தொடரும்.   ......

பஞ்ச த்வாரகா 9

பஞ்ச துவாரகா பயணம் பகுதி 9

ஓகா ரயில் நிலையத்தில் இரவு புறப்பட்ட பாசஞ்சரில் பயணித்து மீண்டும் ஆமதாபாத் வந்து சேர்கிறோம்.ப்ரெட் பழங்கள்தான் உணவு. நேரம் பகல் 3மணி. எக்ஸ்ட்ரா லக்கேஜ்களை க்ளோக் ரூமில் வைக்கிறோம்( தனியாக பயணிப்போர்க்கு ரயில்வே க்ளோக் ரூம் வரப்ரசாதம். பூட்டுடன் உள்ள பெட்டிகளுக்கு முதல்நாள் 15 பின் ஒருநாளைக்கு 20/ தான்)

அடுத்த ஶ்ரீநாத் த்வாரகா இலக்கு என்றாலும் பேருந்தில் 250 கிமீ பயணித்து உதய்ப்பூர் சென்று அங்கிருந்து 50 கிமீ செல்ல இரவு 12 மணி ஆகலாம் என்பதால் இடையில் 120 கிமீல் உள்ள அருமையான கண்ணனின் ஷாம்லாஜி என்ற கோயில் உள்ள ஊரில் தங்க முடிவெடுத்து ( ஆமதாபாத் உதய்ப்பூர் இடையே ரயில் இல்லை. ஆனால் தேசிய நெடுஞ்சாலை இடையில் இந்த ஊர்) உதய்பூர் பஸ்ஸில் பயணித்து இறங்கிக்கொள்கிறோம். இறங்கிய இடத்திலேயே லக்ஷ்மி நாராயண் ஜன்மஷேத்ர ட்ரஸ்ட் கண்ணில்பட விசாரிக்கிறோம்

சென்னை என்றதும் அன்புடன் விசாரித்து மிகப்பெரிய நான்கு கட்டில் உள்ள ஏசி அறையை 500/ மட்டும் பெற்றுக்கொண்டு அளித்து இரவு உணவாக ஸ்வீட்,கிச்சடி , காரசேவ் தந்து உபசரித்தனர்

(Phone no02771-240108)

இரவு ஓய்வெடுக்கிறோம்.

காலையில் கோயிலை அடைகிறோம்

ஷாம்லிஜி கோவில்: பதினைந்தாம் நூற்றாண்டில் கட்டப்பட்ட இக்கோவில் மேஷ்வோ நதிக்கருகில் அமைந்துள்ள மிகவும் பழமையான கோவில். கோவிலின் அருகில் பல இடிபாடுகள், அங்கே பழங்காலத்தின் இன்னும் பல சுற்றுக் கோவில்களும் இருந்திருப்பதைக் காண்பிக்கிறது.  சுற்றுக் கோவில்கள் பலவும் அழிந்து விட்டாலும், ஷாம்லிஜி கோவில் மட்டும் இன்னும் சிறப்பாகவே இருக்கிறது. அவ்வப்போது பராமரிப்பும் செய்து வருகிறார்கள் என்பதால் காப்பாற்றப்பட்டிருக்கிறது.

ஷாம்லாஜி கோவில் - மற்றுமொரு கோணத்தில்...

கோவிலின் வெளியே இருக்கும் அலங்கார நுழைவு வாயில், கோவில், என எல்லா இடங்களிலும் இருக்கும் சிற்பங்கள் மனதைக் கவர்கின்றன.  கோவிலின் சுவர்களில் நிறைய இடங்களில் யானைகளின்சிற்பங்கள் உண்டு. அதைத் தவிர மற்ற சிற்பங்களும், கற்களில் செதுக்கப்பட்ட தோரணங்களும் பூக்களும் உண்டு.  ஒவ்வொன்றையும் பொறுமையாக பார்த்து ரசிக்கலாம். கோவிலின் பின்னே ஷ்யாம் சரோவர் என்ற ஏரியும், மலைகளும் இருப்பதால் இயற்கை அழகையும் நீங்கள் ரசிக்க முடியும்.

 ஷாம்லாஜி கோவில் சுற்றுச் சுவர் சிற்பங்கள்

கோவிலில் குடி கொண்டிருப்பது விஷ்ணுவின் த்ரிவிக்ரம ரூபம். நாங்கள் கோவிலின் உள்ளே அதிகாலை நுழைந்தமையால் குளிருக்கு பெருமாள் சால்வையுடன்...

தரிசனம் முடிந்து மீண்டும் 150 கிமீ பயணித்து உதய்ப்பூர் வந்தோம். மீண்டும் 50 கிமீல் ஶ்ரீநாத் வர 1 மணி கோயில் கெஸ்ட் ஹவுஸ் இடம் கிடைக்காது தனியார் விடுதியில் கிடைக்கிறது. டாகோர் போலவே கோயில் ட்ரஸ்ட்டில் 35/ க்கு நல்ல போஜனம்.

  ஓய்வுக்குப்பின் மாலையில் தரிசனம்

              தொடர்வேன்.

பஞ்ச துவாரகா 8

பஞ்ச துவாரகா பயணம் பகுதி 8🙏🏻🙏🏻🙏🏻🙏🏻🙏🏻🙏🏻🙏🏻🙏🏻
சோமநாதபுரம்.குஜராத் சுற்றுப்பயணத்தில் தவிர்க்க முடியாத பகுதி..

இந்த பெயரை கேட்டதுமே நமக்கு ஞாபகத்துக்கு வருவது கஜினி முகமது.இந்தியா மீது 17 முறை படையெடுத்து வந்து தாக்கிய ஆப்கானிஸ்தான் மன்னன் கஜினி முகமது இந்த கோவிலை முற்றிலும் தரைமட்டமாக்கி இங்கிருந்த செல்வங்களை எல்லாம் கொள்ளையடித்து சென்றான். கஜினி முகமது மட்டும் அல்ல, மேலும் பல முஸ்லிம் மன்னர்களும் இந்த கோவிலை இடித்து தள்ளினார்கள்.

இவ்வாறு 6 முறை தரைமட்டமாக்கப்பட்ட கோவில் ஒவ்வொரு முறையும் மீண்டும் கட்டப்பட்டு இன்றும் நம் கண்முன் கம்பீரமாக நிற்கிறது. சோமநாதர் கோவில் குஜராத் மாநிலம் சவுராஷ்டிரா பகுதியில் உள்ள பிரபாஸ் பதான் என்ற இடத்தில் இருக்கிறது. இது, ஜோதிர் லிங்கம் ஆலயம் ஆகும். இந்தியாவில் ராமேஸ்வரம் உள்ளிட்ட 12 ஜோதிர்லிங்கம் ஆலயங்கள் உள்ளன. அதில், சோமநாதபுரம் கோவில் முதன்மையானதாகும்.

இந்த கோவில் முதன் முதலில் எப்போது கட்டப்பட்டது என்பது பற்றி சரியான வரலாற்று தகவல்கள் இல்லை. ஆதிகாலத்தில் இருந்தே இது குஜராத்தில் பிரதான கோவிலாக திகழ்ந்துள்ளது. நாட்டின் பல இடங்களில் இருந்தும் மக்கள் கோவிலுக்கு வந்து வழிபாடு செய்துள்ளனர். அரபிக்கடல் ஓரமாக கபிலா, ஹிரன், சரஸ்வதி (மறைந்து போன ஆறு) ஆகிய 3 நதிகள் சங்கமிக்கும் திரிவேணி சங்கமத்தில் கோவில் அமைந்துள்ளது.

முதலில் இந்த இடத்தில் பழங்கால கோவில் இருந்துள்ளது. அதே இடத்தில் கி.பி. 649-ம் ஆண்டு அந்த பகுதியை ஆண்டு வந்த யாதவ குல மன்னர் வல்லபாய் பிரமாண்ட கோவிலை கட்டி இருக்கிறார். ஆனால், 725-ம் ஆண்டு சிந்து (பாகிஸ்தான்) பகுதியை ஆண்டு வந்த இஸ்லாமிய அரசின் கவர்னர் அல்ஜுனாபெத் படையெடுத்து வந்து சோமநாதர் கோவிலை முற்றிலும் இடித்து தரைமட்டமாக்கி விட்டார்.

அதன்பிறகு இந்த பகுதியை ஆண்ட மன்னர் 2-ம் நாகபத்ரா கி.பி. 815-ம் ஆண்டு மீண்டும் கோவிலை கட்டினார். 1025-ல் கஜினி முகமது படையெடுத்து வந்து ஆலயத்தை தாக்க வந்தார். அப்போது கோவிலில் தங்கம், முத்து, பவளம், ரத்தினம், வெள்ளி என ஏராளமான செல்வங்கள் குவிந்து கிடந்தன. இதை கொள்ளையடிக்கும் நோக்கத்துடன் தான் கஜினி முகமது தாக்க வந் தான். அவனது படையை கோவிலுக்குள் நுழைய விடாமல் தடுப்பதற்காக ஏராளமான மக்கள் அணி, அணியாக திரண்டு வந்து எதிர்த்தனர்.

அத்தனை பேரையும் வெட்டி வீழ்த்தி விட்டு கஜினி முகமது படை கோவிலுக்குள் புகுந்தது. சுமார் 50 ஆயிரம் மக்கள் கொல்லப்பட்டனர். 20 ஆயிரம் பேர் அடிமையாக சிறை பிடிக்கப்பட்டனர். அதன் பிறகுதான் படை உள்ளே நுழைய முடிந்தது. கோவிலுக்குள் புகுந்த கஜினி முகமது அத்தனை செல்வங்களையும் கொள்ளையடித்தான். கோவில் கர்ப்பகிரகத்தில் இருந்த சிவலிங்கத்தின் சிலையையும் உடைத்து எடுத்து சென்றான். கோவிலில் இருந்த வெள்ளி கதவுகள், சந்தன மரத்தால் ஆன கதவுகளையும் முற்றிலும் பெயர்த்து எடுத்து சென்றான்.

அன்றைய பண மதிப்புபடி அவன் கொள்ளையடித்து சென்ற பொருட்களின் மதிப்பு 2 கோடி தினார் ஆகும். இப்போதைய கணக்குப்படி பார்த்தால் எத்தனையோ ஆயிரம் கோடி இருக்கும் என்கிறார்கள். கோவிலில் இருந்து அவன் 7 வண்டிகள் நிறைய தங்கம், வெள்ளி போன்ற பொருட்களை எடுத்து சென்றதாக தகவல்கள் கூறுகின்றன.

அவன் ஊருக்கு திரும்புவதற்கு முன்பு கோவிலை முற்றிலும் தரைமட்டமாக்கி விட்டுதான் சென்றான். பின்னர் இப்பகுதியில் ஆட்சிக்கு வந்த 2-ம் குமார பாலா கோவிலை மீண்டும் கட்டினார். கற்களால் கட்டப்பட்ட கோவிலை அவர், தங்கம், வெள்ளியால் பிரமாண்டமாக அலங்கரித்தார். ஆனாலும், கோவில் மீண்டும் தாக்குதலுக்கு ஆளானது. 1299-ல் டெல்லியை ஆண்ட அலாவுதீன் கில்ஜி தனது தளபதி உலுக்கான் தலைமையில் படையை அனுப்பி கோவிலை தகர்க்க செய்தான்.

பின்னர் ஆட்சிக்கு வந்த மகிபாலா தேவா 1308-ல் மீண்டும் கோவிலை கட்டினார். 1395-ம் ஆண்டு மீண்டும் கோவில் இடிக்கப்பட்டது. டெல்லி சுல்தானின் குஜராத் பகுதி கவர்னராக இருந்த ஷாபர்கான் கோவிலை இடித்தான். ஆனாலும், மீண்டும் கட்டப்பட்ட கோவிலை 1451-ல் குஜராத் சுல்தான் முகமது பேகடா இடித்து தள்ளினான். அடுத்து மீண்டும் கோவிலை கட்டினார்கள். 1546-ல் இந்த பகுதியை கைப்பற்றிய போர்ச்சுக்கீசியர்கள் தங்கள் பங்குக்கு கோவிலை இடித்து விட்டு சென்றனர்.

எத்தனை தடவை இடித்தாலும் மக்களும் விடவில்லை. மீண்டும் கோவிலை கட்ட 1701-ல் முகலாய மன்னன் அவுரங்கசீப் கோவிலை முற்றிலும் இடித்து தள்ளினான். இவ்வாறு 6 முறை கோவில் இடிக்கப்பட்டு இருந்தது.1782-ல் மராட்டிய மன்னர் லாகூருக்கு படையெடுத்து சென்று அந்த பகுதியை கைப்பற்றியதுடன் சோமநாத புரம் கோவிலில் இருந்து எடுத்து சென்று அங்கு வைத்திருந்த 3 வெள்ளி கதவுகளை மீட்டு வந்தார்.

இதன் பிறகு மீண்டும் கோவில் கட்டப்பட்டாலும் காலப் போக்கில் பாதிப்பு அடைந்து கோவில் மோசமான நிலையில் இருந்தது. 1947-ல் இந்தியா சுதந்திரம் அடைந்தபோது, கோவில் அமைந்துள்ள பகுதி ஆங்கிலேயருக்கு கட்டுப்பட்ட ஜுனாகத் சமஸ்தானத்தில் இருந்தது. ஜுனாகத் மன்னர் இந்த பகுதியை பாகிஸ் தானோடு இணைக்க முயன் றார். ஆனால், வல்லபாய் பட்டேல் போன்றவர்கள் கடுமை யாக போராடி இந்த பகுதியை இந்தியாவோடு இணைத்தனர்.

சிதைந்து கிடந்த கோவிலை மீண்டும் கட்ட சர்தார் வல்ல பாய் பட்டேல் மீண்டும் கட்ட உத்தரவிட்டார். ஆனால், மகாத்மா காந்தி கோவிலை அரசு பணத்தில் கட்டக்கூடாது. வேண்டுமானால் பொது மக்களிடம் நிதி திரட்டி கட்டி கொள்ளுங்கள் என்று கூறி விட்டார். இதனால் அறக்கட்டளை அமைத்து நிதி திரட்டி மீண்டும் கோவில் கட்டுமான பணி தொடங்கப்பட்டது. இதற்குள் மகாத்மா காந்தி, வல்லபாய் பட்டேல் இருவருமே இறந்து விட்டனர். மத்திய மந்திரி கே.எம்.முன்ஷி தலைமையிலான அறக்கட்டளை குழு 1951-ல் கட்டுமான பணியை தொடங்கியது. அப்போதைய ஜனாதிபதி ராஜேந்திரபிரசாத் கட்டுமான பணியை தொடங்கி வைத்தார்.

படிப்படியாக கட்டுமான பணி தொடர்ந்து 44 ஆண்டுகள் நடந்து 1995-ம் ஆண்டுதான் பணி முற்றிலும் நிறைவு பெற்றது. அப்போதைய ஜனாதிபதி 1.1.1995-ம் ஆண்டு கோவிலை திறந்து வைத்தார். இந்த கோவில் சாளுக்கிய மரபுப்படி கட்டப்பட்டு கம்பீரமாக நிற்கிறது. கோவிலின் உயரம் 115 அடி. இதன் கோபுரத்தில் 10 டன் எடையுடைய கோபுர கலசம் வைக்கப்பட்டுள்ளது. அதில், 37 அடி உயரம் கொண்ட கொடிமரம் அமைக்கப்பட்டு இருக்கிறது.

பழங்காலத்தில் மிக பிரமாண்டமாக கோவில் இருந்துள்ளது. இப்போது அந்த அளவுக்கு மிக பிரமாண்டமாக இல்லாவிட்டாலும் கலை நயத்தோடு சிறப்பாக கோவில் கட்டப்பட்டு உள்ளது. வரலாற்று சிறப்புமிக்க கோவில் என்பதால் குஜராத்தின் முக்கிய சுற்றுலா தலங்களில் ஒன்றாக திகழ்கிறது. இந்தியா மட்டும் அல்ல, வெளிநாடுகளில் இருந்தும் ஏராளமான சுற்றுலா பயணிகள் வருகின்றனர். மகா சிவராத்திரி விழா இங்கு மிகச்சிறப்பாக கொண்டாடப்படுகிறது.

மன்னர்கள் காலத்தில் கோவிலை சுற்றியுள்ள 12 ஆயிரம் ஊர்களின் வருமானத்தை கோவிலுக்கு பயன்படுத்தி உள்ளனர். மேலும் கோவிலுக்கு சொந்தமான ஏராளமான நிலங்களும் இருந் திருக்கின்றன. கஜினி முகமது கோவி லில் கொள்ளையடித்து சென்ற சந்தன கதவுகள் ஆப்கானிஸ்தானில் இருந்தன. 1842-ம் ஆண்டு இந்தியாவை ஆண்ட இங்கிலாந்து கவர்னர் ஜெனரல் எட்வர்டு லா இந்த கதவுகளை இந்தியா கொண்டு வர உத்தரவிட்டார். அதன்படி அவை கொண்டு வரப்பட்டன. ஆனால், இதற்கு இங்கிலாந்து பாராளுமன்றத்தில் எதிர்ப்பு தெரிவிக்கப்பட்டது.

இதனால் கதவுகள் ஆக்ரா கோட்டையில் வைக்கப்பட்டன. இப்போதும் அந்த கதவுகள் அங்குதான் உள்ளன.

அப்போதைய கணக்குப் படி இந்தக் கோயிலுக்கு ஆன மொத்தச் செலவு, 24, 92,000 ரூபாய்கள். கோயிலினுள்ளே சோதனைகளுக்குப் பின்னர் நுழைந்தால் முதலில் வருவது பெரிய சபா மண்டபம். ஏராளமான சிற்பங்களைக் கொண்ட அந்த சபா மண்டபத்தில் ஆங்காங்கே பக்தர்கள் அமர்ந்து யாகங்கள், ஹோமங்கள், யக்ஞங்கள் என்று நடத்திக் கொள்ளுகின்றார்கள். அந்தச் சபா மண்டபத்தைத் தாண்டினால், திறந்த கருவறையில் பெரிய அளவிலால் ஆன சோமநாத லிங்கம் காணப் படுகின்றது. பக்தனுக்காகப் புட்டுக்கு மண் சுமந்து பிரம்படி பட்ட எம்மான், இங்கே கல்லாலும், வில்லாலும், சொல்லாலும், கத்தியாலும், எத்தனை முறைகள் அடித்து நொறுக்கப் பட்டிருக்கும் என்பதை நினைத்தால் கண்ணீர் ஆறாய்ப் பெருகுகின்றது.எல்லா வடநாட்டுச் சிவன் கோயில்களையும் போலப் பார்வதி தேவி, சிவலிங்கத்திற்குப் பின்னால் நின்ற வண்ணம் அருளாட்சி செய்கின்றாள். கூடவே விநாயகர், பிரம்மா, விஷ்ணு, துர்கை ஆகியோருக்கும் சந்நதிகள் இருக்கின்றன. அதிகம் கார்த்திகேயன் என அழைக்கப் படும் சுப்ரமணியர் சந்நதி காணப் படுவதில்லை. பிரஹாரத்தைச் சுற்றி வலம் வரும்போது பழைய இடிந்த கோயிலின் இடிபாடுகளின் மிச்சம் காண முடிகின்றது. படங்கள் எடுக்க முடியாது. இது ஒருவேளை அப்போதைய பார்வதி கோயிலாக இருக்கலாம் என அனுமானம் செய்கின்றனர். கோயிலின் வெளியே நிலாமாடங்கள் போன்ற முற்றங்கள் ஆங்காங்கே பயணிகளின் வசதிக்காகக் கட்டப் பட்டிருக்கின்றது. அதில் ஒரு மாடத்தின் அருகே, வேலைப்பாடுள்ள ஒரு தூண் காணப்படும். அந்தத் தூண் சோமநாத லிங்கத்தின் வலப்பக்கமாய் அமைந்திருக்கிறது. சோமநாதர் சந்நதியின் அந்த வலப்பக்க ஜன்னலில் இருந்து சோமநாதரின் அருட்பார்வை தடைகள் ஏதுமின்றி தென் துருவம் வரையிலும் ஒரே நேர்கோடாய்ப் பயணிக்கின்றது என்று சொல்கின்றார்கள். இதை ஒளிப்பாதை என்றும் சொல்லுகின்றனர்.

சர்தார் படேலுக்கு ஒரு அழகான சிலை நிறுவப் பட்டிருக்கின்றது. தொல்பொருள் இலாகாவின் புகைப்படங்கள், பழைய சோம்நாத் கோயிலின் மாதிரிப் படங்கள் கொண்ட ஒரு கண்காட்சியும் காண முடிகின்றது. புதிய கோயில் கட்டும்போது உலகின் பல நாடுகளில் இருந்தும் நீர் கொண்டு வரப் பட்டு, கோயில் வேலைகளுக்குப் பயன்படுத்திக் கொண்டதாய் கண்காட்சியில் ஒரு தகவல் சொல்லுகின்றது. பல கண்ணாடிப் புட்டிகளும் நீர் நிறைந்து காணப் படுகின்றன. அகல்யா தேவி கட்டிய சோமநாதர் கோயிலும் அருகே உள்ளது. அதற்குத் தனியாய் வழிபாடுகள் நடக்கின்றது.

எல்லாவற்றுக்கும் மேலே ஸ்ரீகிருஷ்ணர் தன் உயிரைப் போக்கிக் கொண்ட இடம் சோம்நாத்தில் தான். சோம்நாத்திற்கு அருகே உள்ள வெராவல்லில் தான் பாலிகா தீர்த்தம் என்னும் தீர்த்தக் கரையில் அரச மரத்தடியில் யோகத்தில் ஆழ்ந்திருந்த ஸ்ரீகிருஷ்ணரின் பாதத்தில் ஜரா என்னும் வேடன் அம்பு எய்து விடுகின்றான்.இந்த அரசமரத்தைச் சுற்றியும் ஒரு கோயில் அமைக்கப்பட்டுள்ளது. வெராவலில் இருந்து ஒன்றரை மைல் நடந்தே, ஸ்ரீகிருஷ்ணரை பலராமர் மெல்ல மெல்ல இங்கே கொண்டு வந்து சேர்க்கின்றார். இங்கே வந்ததும் ஓர் ஆலமரத்தடியில் படுக்க, பலராமரோ தங்கள் இருவருக்கும் முடிவு வந்துவிட்டதை உணர்ந்து, அங்கே உள்ள ஒரு குகைக்குள் சென்று பாதாளத்தில் மறைகின்றார். அந்தக் குகை தாவுஜியின் குகை என்ற பெயரில் ஒரு கோயிலாக அமைந்துள்ளது. ஸ்ரீகிருஷ்ணரும் அங்கேயே தன் உயிரைப் போக்கிக் கொண்டு வைகுந்தம் சென்று விடுகின்றார். பாம்பாக உருமாறிச் சென்ற தன் அண்ணனையும், தன்னைத் தானே தன் சுய உருவிலும், பிரம்மா, சிவன் போன்ற மற்றத் தெய்வங்களையும் கண்ட ஸ்ரீகிருஷ்ணன் தாமரை போன்ற தன் நயனங்களை அழுந்த மூடிக் கொண்டார்.ஸ்ரீகிருஷ்ணரின் பாதங்கள் ஒரு சிற்ப உருவில் பதிந்துள்ளது. பின்னர் மெல்ல மெல்ல தன் மானுட உடலை விடுத்துத் தன் சுய உருவோடு யோக முறைப்படி கலந்தார் என பாகவதம் சொல்லுகின்றது. பதினைந்து வருடங்கள் முன்பு இங்கே எல்லாம் நடந்து செல்ல முடியாமல் கொஞ்சம் கல்லும், காடுமாய் இருந்தது. இப்போது செப்பனிட்டு, கட்டிடங்கள் எழுப்பி, மண்டபம் போல் அமைப்புகளுடன், ஒரு கீதா மந்திரும் அமைத்திருக்கின்றனர். பலராமர் குகை முன்னே கொஞ்சம் பயமாகவே இருக்கும் உள்ளே செல்ல. இம்முறை அப்படி இல்லை. அருகேயே ஹிரன்யா நதிக்கரையில் இன்னொரு சிவன் கோயிலும் உள்ளது.
                       அனுபவம் தொடரும் ( வெங்கடேசன்)

பஞ்ச துவாரகா 7

பஞ்ச துவாரகா பயணம் 🙏🏻🙏🏻🙏🏻🙏🏻🙏🏻🙏🏻🙏🏻பகுதி 7. வெங்கடேசன்
  பேட்துவாரகா... கோயிலுக்கு செல்லும் வழி எங்கும் கிருஷ்ணரின் விகரகங்கள் , கோமதி சக்கரம் கைவிடைப்பொருட்கள் தயிர் மோர் பட்சணம் என சிறு கடைகள். கோயிலில் வழக்கமான கூட்டம். ஆண் பெண் தனி வரிசை. செல்போன் பறிமுதல் என வழக்கமான நடைமுறைகள்.
மிகவும் பழமையானது இக்கோவில். ஆயிரக்கணக்கான வருஷங்களுக்கு முன்னரே இப்பகுதியில் கோவில் இருந்திருக்கிறது.  பல முறை கடல் சீற்றங்களில் அழிந்து போனாலும் மீண்டும் மீண்டும் கோவிலை புதுப்பித்து இருக்கிறார்கள்.  தற்போதைய ஓக்கா துறைமுகம் கட்டப்படுவதற்கு முன்னர் [B]பேட்[t] த்வாரகா தான் துறைமுகமாக இருந்திருக்கிறது.

கோவிலில் இருக்கும் கிருஷ்ணர் சிலை ருக்மணியால் உருவாக்கப்பட்டது என்றும் தற்போதைய கோவிலை வல்லபாச்சாரியார் கட்டினார் என்றும் சொல்லப்படுகிறது. இப்பகுதியில் தான் கிருஷ்ண பரமாத்மாவினை சந்திக்க அவரது  நண்பரான சுதாமா வந்தார் என்றும், கிருஷ்ணருக்கு மிகவும் பிடித்த அவல் தந்தார் என்றும் நம்புகிறார்கள்.  அதனால் இன்றைக்கும் இங்கே வரும் பக்தர்கள் பலரும் வீட்டிலிருந்து அவலுக்கு பதில் அரிசி கொண்டு வந்து இங்கிருக்கும் பூஜாரிகளுக்கு கொடுக்கிறார்கள். அப்படி நீங்கள் அரிசியோ, தானியமோ கொண்டு வரவில்லை என்றாலும் கவலையில்லை! பணமாக கொடுத்துவிடலாம். சுதாமா கதை, கிருஷ்ணர்-ருக்மணி கதைகள் என பலவற்றையும் ஹிந்தியில் சொல்லிக் கொண்டே பணம் கொடுக்கும் வசதியையும் அறிவித்து அதற்காகவே அமர்ந்திருக்கும் ஒருவரிடம் பணத்தினை கொடுத்து ரசீது பெற்றுக் கொள்ளச் சொல்கிறார்கள்.

வந்திருக்கும் அனைவருக்கும் சில அரிசி மணிகளை பிரசாதமாகவும் கொடுத்து அனுப்புகிறார்கள்.  கோவில் திறப்பதற்குள் சுற்றுப் பிராகாரத்தில் உள்ள இடங்களில் அமரவைத்து இப்படி கதைகள் சொல்வதையும், அரிசிக்கு காசு வாங்குவதையும் பார்க்க முடிந்தது. நாங்களும் இந்த கதைகளைக் கேட்டு முன்னேறினோம்.  எல்லாப் பக்கங்களிலிருந்தும் மக்கள் முண்டியடிக்க, கூட்டத்தோடு கூட்டமாக முன்னேறினோம்.  எங்களுக்கு முன்னர் சென்ற பூஜாரி கிருஷ்ணரின் கதைகள் சொல்லியபடியே வந்து கொண்டிருந்தார்.

இப்பகுதியில் தான் ஷங்காசுர வதம் நடந்ததாகவும் கதைகள் உண்டு. அந்தக் கதை – “சங்கு வடிவில் இருந்த ஒரு அசுரன் ஷங்காசுரன். மக்களை இம்சித்து அவர்களைக் கொன்று மீண்டும் சங்குக்குள் பிரவேசித்து கடலுக்கடியில் சென்று விடுவானாம் இந்த அசுரன். அவனது கொடுமைகளை அடக்க, கிருஷ்ணரும் அவனைத் தொடர்ந்து கடலுக்குள் சென்று ஷங்காசுரனை வதம் செய்து அந்த சங்கை தனக்கு அணிகலனாக ஆக்கிக் கொண்டுவிட்டாராம்.”   இது இங்கே நடந்ததாகச் சொல்கிறார்கள். என்றாலும், தனது குருவான சாண்டீபனின் மகனை ஷங்காசுரன் கடத்திச் சென்று கடலுக்குள் வைத்திருப்பதாக அறிந்த கிருஷ்ணரும் பலராமனும் ஷங்காசுரனை வதம் செய்து குருவின் மகனை மீட்டதாகவும் சில கதைகள் படித்திருக்கிறேன்.
  கோயிலில் 12 மணி முதல் 2 மணி வரை பகவான் பிரசாதமாக மதிய உணவு வழங்கப்படுகிறது.
பயத்தம் பருப்பு சாம்பார் உருளைக்கிழங்கு. பொறியல்.காரசேவ்என்ற  எளிய  உணவு

மனமும் வயிறும் நிறைந்து வெளி வந்து ஓகா ரயில் நிலையம் வந்து அகமதாபாத் திரும்ப இரவுப்பயணத்திற்கு தயாராகிறோம்.
த்வாரகை மட்டுமே இலக்கு என்பதால் நாங்கள் கண்டு களிக்காவிடினும் அருகிலுள்ள இடங்கள் பற்றிய சிறு குறிப்பு.
நாகேஸ்வரர் கோவில், துவாரகா (12 ஜ்யோதிர்லிங்கங்களில் ஒன்று)




இந்த கோவிலும் துவாரகாவில் உள்ளது. 12 ஜ்யோதிர்லிங்கங்களில் இந்த ஆலயமும் உள்ளது என கூறப்படுகிறது. இந்த ஆலயம் துவராகாவில் இருந்து சுமார் 16 கி மீட்டர் தொலைவில் உள்ளது .இது புராதன கோவில் என சொன்னாலும் கோவிலை பார்த்தால் ஒரு நவீன் கோவில் போல தெரிகிறது. இந்த கோவில் குறித்து ஒரு சர்ச்சையும் உள்ளது. உண்மையான நாகேஸ்வர் கோவில் என்ப்து உத்தராகண்ட் மாநிலத்தில் அல்மோரா என்ற ஊரில் உள்ளது தான் 12 ஜ்யோதிர்லிங்கங்களில் ஒன்றான நாகேஸ்வர் ஆலயம் என்றும் சிலர் சொல்கிறார்கள்.  புராணாத்தில் தூராகவன என்று குறிப்பிட்டதை வைத்து இந்த கோவிலை தவறாக நாகேஸ்வர் கோவில் என சொல்கிறார்கள் என்பது சிலரது வாதம். ஆனால் இந்த இடத்தில் எந்த வனமும் இருந்ததாக தெரியவில்லை.

போர்பந்தர்.  100 கிமீ தூரத்தில். கீர்த்தி ஆலயம் என்ற பெயரில் காந்தி பிறந்த இடத்தில். மற்றும்
சுதாமா ஆலயம் (சுதாமா மந்திர்)
பாரத் ஆலயம்
கீதா ஆலயம்
காயத்ரி ஆலயம்
ராம் தூன் ஆலயம்
ரொகாதியா அனுமன் கோவில்
சண்டிபாணி வித்யாநிக்கேதன்
பறவைகள் சரணாலயம்
ரானா பாபுவின் மாளிகை (மகால்)
சௌபதி
சத்யநாரயணனின் ஆலயம் முதலியவை
                 அடுத்து சோமநாதர் மற்றும் இராஜஸ்தான் த்வாரகாக்கள்

பஞ்ச துவாரகா 6

பஞ்சத்வாரகா பயணம் 🙏🏻🙏🏻🙏🏻🙏🏻🙏🏻🙏🏻பகுதி 6 by வெங்கடேசன்( 9789804417)
பகதிக்கு உணவளித்தபின் வயிற்றுக்கும் உணவு தேடி துவாரகாவின் குறுகிய தெருக்களில் நடக்கிறோம். பொதுவாக 90 சதவீத குஜராத்திய இந்துக்கள் ஜைனர்கள் பார்சிக்கள் சைவம் என்பதால் பெரும்பாலானவை சைவ ஓட்டல்களே. நியாயமானவிலையிலும் பூரி சப்பாத்தி மட்டுமின்றி சாதம் தயிர் கூட கிடைக்கிறது. எனவே சாப்பாட்டிற்காக ட்ராவல்ஸ்காரனிடம் நான்கு மடங்கு பணம் கட்டி அவர்கள் பின்னால் அலைய வேண்டாம். ஆட்டோக்களும் நியாயமான ரேட்தான்.  பேருந்து கட்டணம் ஒரு கிமீக்கு ஒரு ரூபாய். ஆனால் எனக்கு இந்தி படிக்க தெரிந்தும் எங்கும் குஜராத்தி எழுத்துக்கள் ஒரு குன்சாகத்தான் படிக்க முடிந்தது.
கன்னிமை கெடாத தூய்மையுடன் ஒளிரும் அரபிக்கடல் கடற்கரைகள் மற்றும் சஹயாத்திரி மலைத்தொடர்களின் கம்பீரமான சரிவுகள், ஆரவல்லி மற்றும் சத்புரா மலைத்தொடர்களின் எழிற்தோற்றங்கள் மற்றும் வித்தியாசமான நில அமைப்பை கொண்டு காட்சியளிக்கும் கட்ச் ரான் வளைகுடாப்பகுதி ஆகியவை குஜராத் மாநிலத்தை ஒரு சுவாரசியமான சுற்றுலா பூமியாக அடையாளப்படுத்துகின்றன. தித்தால் எனும் கருப்பு மணல் கடற்கரை, மாண்டவி பீச், சோர்வாட் பீச், அஹமத்பூர் -மாண்ட்வி பீச், சோம்நாத் பீச், போர்பந்தர் பீச், துவாரகா பீச் என்று ஏராளமான அழகுக்கடற்கரைகள் குஜராத் மாநிலத்தில் நீண்டு கிடக்கின்றன.
எனினும் உங்கள் இலக்கு பஞ்ச துவாரகா மற்றும் கண்ணனுடன் அடையாளப்படுத்தப்படும் இடங்கள் என்றால் அடுத்து பேட் துவாரகா போகும் வழியில் ருக்மணி கோயிலை தரிசிக்கலாம்.

    துர்வாசரின் சாபம் காரணமாக, துவாரகையில் இருந்து ஓகா செல்லும் வழியில், தனிக்கோயிலில் காட்சி தருகிறாள் ஸ்ரீருக்மிணிதேவி.
ருக்மிணிதேவி கோயில்
துவாரகா கோயில் நகரத்தில் துவாரகதீஷ் கோயில் வளாகத்திலிருந்து 2 கி.மீ தூரத்தில் இந்த ருக்மிணிதேவி கோயில் அமைந்துள்ளது. கஜதாரா எனப்படும் யானை உருவங்கள் மற்றும் நரதாரா எனப்படும் மனித உருவங்கள் போன்ற சிற்பப்பொறிப்புகள் இந்த ருக்மிணிதேவி கோயிலின் வெளிப்பகுதியின் காணப்படுகின்றன. கிருஷ்ணரின் கோயிலிலிருந்து இந்த ருக்மிணிதேவி கோயில் விலகி காணப்படுவதன் பின்னணியில் ஒரு புராணிகக்கதையும் சொல்லப்படுகிறது. கிருஷ்ணரும் ருக்மணியும் ஒரு முறை துர்வாச முனிவரை தங்கள் இருப்பிடத்திற்கு வரவேற்க சென்றிருக்கின்றனர். அவர் தன்னை தேரில் இழுத்துச்சென்றால் வருவதாக கூறவே அவ்வண்ணமே கிருஷ்ணர் ருக்மணி தம்பதியர் அவரை அழைத்துவந்திருக்கின்றனர். வரும் வழியில் ருக்மணிக்கும் தாகம் எடுக்கவே கிருஷ்ணர் பூமியை தோண்டி கங்கை நீரை வரவழைத்து ருக்மணிக்கு கொடுத்துள்ளார். இந்த நீரில் சிறிது தனக்கு தராமல் முழுவதையும் ருக்மணியே குடித்துவிட்டதால் கோபம் கொண்ட துர்வாச முனிவர் கணவரிடமிருந்து பிரிந்திருக்கும்படி ருக்மணியை சபித்து விட்டதாக அந்த கதை கூறுகிறது. இப்படி கிருஷ்ணர் மற்றும் ருக்மணி கோயில்கள் விலகி தனித்தனியே இருப்பதற்கு இதுவே காரணம் என்பது ஐதீகம்.
    துர்வாசரின் சாபம் காரணமாக, துவாரகையில் இருந்து ஓகா செல்லும் வழியில், தனிக்கோயிலில் காட்சி தருகிறாள் ஸ்ரீருக்மிணிதேவி. இங்கு தண்ணீர் தானம் சிறப்பானது.
(பேட் துவாரகை)
ஓக்கா துறைமுகம் அமைக்கப்படுவதற்கு முன்பு இப்பிரதேசத்தின் முக்கிய துறைமுகமாக இந்த பேட் துவாரகா விளங்கியிருக்கிறது. ஓக்கா படகுத்துறையை அடைந்து அங்கிருந்து ஃபெர்ரி பயணிகள் படகு மூலமாக இந்த தீவுக்கு செல்லவேண்டியுள்ளது. தொல் ஆய்வு முடிவுகளின் மூலம் இந்த தீவுப்பகுதியில் கிடைக்கும் சான்றுகள் கி.மு 3 ம் நூற்றாண்டுக்குரியதாக கண்டறியப்பட்டுள்ளது. இந்த ஸ்தலத்தில் மஹாவிஷ்ணு ஷங்காசுரா எனும் அசுரனை வதம் செய்ததாகவும் சொல்லப்படுகிறது. எனவே இந்த தீவுப்பகுதிக்கு பேட் ஷங்கோதரா என்ற பெயரும் உண்டு. பேட் துவாரகா திவுப்பகுதியில் டால்பின்கள் மற்றும் கடல் உயிரினங்களை பார்த்து மகிழும் வகையில் கடல் சுற்றுலா செல்ல வசதிகள் உள்ளன. பிக்னிக் பொழுதுபோக்குகளில் ஈடுபடவும், கூடாரத்தங்கல் போன்ற பொழுதுபோக்குகளில் ஈடுபடவும் இங்கு வசதிகள் உண்டு.
துவாரகாவில் புறப்பட்டு ஓகா ரயில் நிலையம் வந்தோம். ஒரு ஆட்டோவில் படகுத் துறைக்கு வந்து சேர்ந்தோம். சிறிது நேரத்திற்கு நிறுத்தி வைத்திருந்த படகோட்டம் ஆரம்பித்து இருந்தது.  படகு என்றால் சிறிய படகு என நினைத்து விட வேண்டாம். சற்றே பெரிய படகு – 150 முதல் 200 பேரை அதில் அடைத்துவிடுகிறார்கள் – வரிசை வரிசையாக அமர்ந்து கொள்ள பெஞ்சுகள் போடப்பட்டிருக்கிறது. பக்கவாட்டிலும் இருக்கைகள் உண்டு!

இந்த இருக்கைகள் தவிர முதல் வகுப்பு ஒன்றும் உண்டு! பெரிய வித்தியாசம் ஒன்றுமில்லை.  தலைக்கு மேல் கூரை இருக்கிறது. நான்கு சுவற்றுக்குள் அமர்ந்திருப்பது போல ஒரு அமைப்பு – கண்களுக்கு நேரே திறப்புகள். அங்கிருந்தே மற்ற படகுகளையும் காட்சிகளையும் பார்க்க முடியும் என்பதைத் தவிர வேறு ஒன்றும் பெரிய வித்தியாசமில்லை. சாதாரணமாக ஒரு பயணியிடமிருந்து 20 ரூபாய் வாங்குகிறார்கள். இந்த அமைப்புக்கு நான்கு முதல் ஐந்து பேர் கொண்ட குழுவாக சென்றால் 500 ரூபாய் வரை கேட்கிறார்கள். பேரம் பேசிக்கொண்டிருந்தவர்களும் உண்டு!
படகில் ஒவ்வொருவராய் ஏறிக்கொள்ள படகில் உள்ள இருக்கைகள் அனைத்தும் நிரம்பினால் தான் படகைச் செலுத்துவேன் என அடம் பிடித்துக் கொண்டிருந்தார் படகோட்டியும் அவரது கூட இருப்பவரும் – அப்போதே கிட்டத்தட்ட எல்லா இருக்கைகளிலும் மனிதர்கள். மிஞ்சிப் போனால் நான்கு ஐந்து இருக்கைகள் தான் காலி இருக்கும். அவர்களையும் ஏற்றிக்கொண்டு படகு புறப்பட்டது. டீசல் மோட்டார்களினால் இயக்கப்படும் படகுகள் இவை.

இந்தியாவில் உள்ள பெரும்பாலான படகுத் துறைகளில் பாதுகாப்பு குறித்த ஒரு விழிப்புணர்வு இல்லவே இல்லை. படகில் பயணம் செய்பவர்கள் அனைவருக்கும் பாதுகாப்பு உடைகள் தரவேண்டும் என படகோட்டிகளோ, அரசாங்கமோ நினைப்பதில்லை.  ஹிந்தியில் ஒரு வாசகம் சொல்வார்கள் – ”[b]ப[g]கவான் [b]பரோசே” – அதாவது ஆண்டவன் மேல் பாரத்தைப்போட்டு என்று நாம் சொல்வதைப் போல! அதே தான் இங்கே நடக்கிறது.  பேட் த்வாரகாவும் விதிவிலக்கல்ல! இத்தனை பேரை ஏற்றிக் கொண்டு செல்லும் படகுகளில் எந்தவித பாதுகாப்பு ஏற்பாடுகளும் கிடையாது.

பயணம் செய்யப்போவது என்னமோ குறைவான தூரம் தான் என்றாலும் கொஞ்சமாவது பாதுகாப்பு ஏற்பாடுகள் இருக்க வேண்டாமோ? அதுவும் நல்ல ஆழமான பகுதியில் தான் பயணம் செய்கிறார்கள் – கூடவே படகில் இருக்கும் பயணிகளின் எண்ணிக்கையும் அதிகம் எனும்போது தப்பித்தவறி விபத்து ஏற்பட்டால் இழக்கப்போகும் மனித உயிர்கள் நிறையவே என்பதை யோசிப்பதே இல்லை. எப்போதாவது இப்படி விபத்து ஏற்படும் போது கொஞ்சம் கெடுபிடிகள் இருக்கும் – பிறகு கொஞ்சம் கொஞ்சமாக தளர்ந்து போக, அடுத்த விபத்து ஏற்படும் வரை சுணக்கம் தான்
அரபிக்கடலின் அழகையும் வெள்ளை நிறத்து கொள்ளை அழகுடன் நம்முடன் பறந்து வரும் பறவைக்கூட்டங்களையும்
படகில் பயணித்தபடியே மற்ற படகுகளையும், மற்ற காட்சிகளையும் படமெடுத்துக்கொண்டே வந்தேன். சில நிமிடப் பயணத்திற்குள்ளாகவே இறங்க வேண்டிய இடத்திற்கு வந்து சேர்ந்துவிட்டோம். இத்தனை நேரம் உட்கார்ந்திருந்த மனிதர்களுக்கு கரை வந்தவுடன் அப்படி ஒரு அவசரம். படகு நிற்பதற்குள் கரைக்கு தாவிடுவார்கள் போல! எல்லோரும் முண்டியடித்துக் கொண்டு செல்ல நாங்கள் கொஞ்சம் பொறுமையாகவே முன்னேறினோம். எப்படியும் கோவில் வாயிலில் சென்று காத்திருக்க வேண்டும்!

கோவில் மூடிய பிறகு அங்கிருந்து புறப்பட்ட மக்கள் படகைப் பார்த்ததும் அதில் ஏறிக்கொள்ள முண்டியடித்து வருகிறார்கள். அவர்களை சமாளித்து நாம் முன்னேற வேண்டும்.  சாதாரணமாகவே இது போன்ற கோவில்களிலும் சுற்றுலாத் தலங்களிலும் எப்போதுமே மக்கள் நடமாட்டம் இருந்து கொண்டே தான் இருக்கிறது. அரசு தரப்பிலோ, மாவட்ட நிர்வாகம் தரப்பிலோ இது போன்ற இடங்களில் தகுந்த Crowd Management செய்ய வேண்டும் என்றாலும் செய்வதில்லை என்பது நிதர்சனம்.

படகிலிருந்து படகுத் துறையில் இறங்கியபின்னும் கொஞ்சம் தூரம் நடக்க வேண்டும். நடக்க முடியாதவர்களுக்கு ஒரு ஏற்பாடு இங்கே உண்டு.  நமது ஊரில் தள்ளுவண்டி இருக்கிறதே அதைப் போல இங்கேயும் சில தள்ளுவண்டிகள் வைத்துக் கொண்டு சிலர் நிற்பார்கள். தள்ளுவண்டியின் மேலே ஏறி நீங்கள் உட்கார்ந்து கொண்டால் உங்களை தள்ளிக்கொண்டு போய் விடுவார்கள்!  “தள்ளு மடல் வண்டி இது தள்ளி விடுங்க!” என்று நீங்களே பாடிக்கொள்ள வேண்டியது தான் பாக்கி! இந்த வண்டியில் ஏறி உட்கார அவஸ்தைப் படுபவர்களைப் பார்த்தபோது “இந்த அவஸ்தைக்கு இவர்கள் நடந்தே போயிருக்கலாம் எனத் தோன்றியது!”
               ( அடுத்து பேட்துவாரகை கண்ணன் தரிசனம்)

பஞ்ச த்வாரகா 5

கண்ணன் காலடி மண்ணில் த்வாரகாபயணம் ... எழுத்து வ. வெங்கடேசன். (9789804417ஐயம் கேட்க) 🙏🏻🙏🏻🙏🏻🙏🏻🙏🏻பகுதி 5
தற்சமயம் இருக்கும் இருக்கும் துவாரகாதீசனின் கோயிலானது, 16ஆம் நூற்றாணடில் கட்டப்பட்டது ஆகும்

ஐந்து அடுக்குகளைக் கொண்ட இது திருக்கோயிலுக்கு , ‘ஸ்வர்க்க த்வார்’ வழியாக உள்ளே சென்றுவிட்டு, ‘மோட்ச த்வார் ‘வழியாக வெளியே வர வேண்டும்.

இங்கு, த்வாஜா ரோகணம் மிகவும் சிறப்பு வாய்ந்தது

அவர் அரசாட்சி செய்த காலத்தில், 52 பேர் தலைமை பொறுப்பில் இருந்தார்களாம்.அதனால், முக்கோண வடிவில்,படபடக்கும் 52 கஜ [
சுமார் 47 மீட்டர்] கொடியானது பறக்க விடப்படுகிறது. ஒரு நாளைக்கு மூன்று முறை கொடி  ஏற்றுகிறார்கள். ஒரு முறை ஏற்றிய கொடியை மறுமுறை உபயோகப் படுத்துவது இல்லை.

தினமும், இருவர் படிக்கட்டுகள் வழியாக,  தளத்திலிருந்து, நூற்று இருபது அடி  உயரமுள்ள ஐந்தடுக்கு கோயிலின் உச்சியை அடைந்து கோடியை இறக்கி  ஏற்றுகிறார்கள்.புது கொடி ஏற்றப்பட்ட பிறகு, இதன் பாதி உயரத்தில், சதா ஒளிர்ந்து கொண்டிக்கும் அகல் விளக்கின் சமீபத்திலிருந்து ஒரு தேங்காயை கீழே போட்டு உடைக்கிறார்கள் பக்தர்கள், அதை பிரசாதமாக எடுத்துச் செல்கிறார்கள்.

கொடி ஏற்றத்தை தரிசித்தால், சகல ரோகங்களும் நிவர்த்தி ஆகும் என நம்பப் படுகிறது.
இத்தலம் உலகப்பாரம்பரிய களமாக அறிவிக்கப் பரிந்துரைக்கப்பட்டுள்ளது. ஜகத் மந்திர் எனப்படும் துவாரகைக் கண்ணன் கோவில் மிகப்பெரிய அரண்மனை போன்று அமைந்துள்ளது. இங்கு அவனது பட்டத்தரசிகளுக்கும் அண்ணன் பலராமனுக்கும் குரு துர்வாசருக்கும் தனித்தனியே சன்னதிகள் உண்டு. கண்ணனுக்கு உணவும் உடையும் ஓயாமல் கொடுத்துக் கொண்டே இருக்கிறார்கள். ஒரு நாளைக்கு 17 முறை உணவு கொடுத்து மணிக்கொருதரம் உடைமாற்றுகிறார்கள்.

காலையில் இங்கு நடைபெறும் திருப்பள்ளியெழுச்சியை உடாபன் என்றழைக்கிறார்கள். அப்போது தங்கப்பல்குச்சியால் பல்விளக்கி லட்டும், ஜிலேபியும் தருகிறார்கள். 7 1/2 மணிக்குள் தீர்த்தமும் பிரசாதமும் படைக்கப்படுகிறது. உண்ட களைப்பு மாறுவதற்குள் மீண்டும் 8 மணிக்கெல்லாம் சக்கரை, பால், தயிர் போன்றன பரிமாறுகிறார்கள். பிறகு அப்பமும், அக்காரம் பாலிற் கலந்து அமுதும் சிற்றுண்டியும் தரப்படுகிறது. அதன்பிறகு கனி வர்க்கங்கள் தரப்படுகின்றன. பிறகு செரித்தலுக்கான லேகியம் தருகிறார்கள். இதன்பின் கண்ணன் உறக்கம் கொள்கிறான். இவ்விதம் கண்ணனுக்கு உணவு கொடுக்கும் இந்த முறைக்கு போக் என்று பெயர்.
இந்த கண்ணனிடம் பித்தான ஆண்டாளும் பெரியாழ்வாரும் நினைவில்....
கீழ்கண்ட பாசுரங்களை பெரியாழ்வார் ஒரு தாயின் மனோபாவத்தோடு
இயற்றினார் எனக் கொள்ளவேண்டும். தன் மகளை அன்புடன் வளர்த்து,
விசேஷமாக அவளுக்கு கல்யாணம் செய்வித்து தன்னிடமே வைத்துக்
கொள்ள ஆசைப்படுகிறார். ஆனால் அவளோ கண்ணனையே நினைத்து
பித்து பிடித்தவளாய், தன் தாயையும் விட்டுப் போய், அவனையே
அடையத் துடிக்கிறாள். ஒரு தாய்க்கும், மகளுக்கும் உண்டான
மனப் போராட்டத்தை சித்தரிக்கும் பாசுரங்கள், பெருமானிடம் வைக்கும்
தீவிர காதலே உண்மையான பக்தி என்பதை உணர்த்துகிறது.

ஐயப்புழுதியுடம்பளைந்து இவள் பேச்சுமலந்தலையாய்
செய்ய நூலின் சிற்றாடை செப்பனுடக்கவும் வல்லளல்லள்
கையினிற் சிறுதூதையோடு இவள் முற்றில் பிரிந்துமிலள்
பையரவணைப் பள்ளியானொடு கைவைத்திவள் வருமே

விளையாடியதால் உடம்பு முழுவதும் புழுதி படர்ந்தவளாயும்,
மிகுந்த குழப்பத்துடன் பேசுபவளாயும், சிறிய சிவப்பு நிற ஆடையைக் கூட
சரியாக உடுக்கத் தெரியாதவளாயும், கையில் மண் பானையுடன்
கூட முறத்தையும் விடாமல் பிடித்தவளாய் இவள், பாம்பை படுக்கையாக
கொண்டவனுடன் கை கோர்த்து வருகிறாள் போலும்!
  சூடிக் கொடுத்த சுடர்க்கொடி என்று அழைக்கப்படும் தென்னகத்து ஆண்டாளைப் போலவே கண்ணன் மீது கண்மூடித்தனமாக காதல் கொண்டிருந்த வடநாட்டு மங்கைதான் இந்த மீரா. வடநாட்டில் இவரை அனைவரும் மீராபாய் என்றுதான் அழைப்பார்கள்.
அரச குடும்பத்தில் பிறந்து, அரச குடும்பத்தில் வாழ்க்கை பட்டிருந்தாலும் மீரா என்றுமே பகட்டு வாழ்க்கையில் லயித்ததில்லை.

மீராபாய் ஜோத்பூர் அரசை நிர்மாணித்த ராவ்ஜோதாவின் மகனான ராவ்தூதாவின் இளையமகனான ரத்தன் சிங், வீரகுமாரி தம்பதிகளின் மகளாக ஒரு வைணவக்குடும்பத்தில் பிறந்தார். தன்னுடைய ஏழாம் வயதில் தன் அன்னையை இழந்த மீரா பின்னர் தன் பாட்டனாரான ராவ்தூதால் வளர்க்கப்பட்டு கல்வியும் பயின்றார். குழந்தைப் பருவம் முதலே ""கிரிதர கோபாலன்"" எனும் கிருஷ்ணர் சிலை மீது தொடங்கிய ஈடுபாடு நாளடைவில் ஆண்டாள் போல கண்ணனை தன் மணவாளானாக வரித்துக்கொண்டது. குடும்பத்தின் வற்புறுத்தலின் பேரில் 1516-ல் பதினெட்டு வயதில் சுய விருப்பமின்றி போஜராஜன் எனும் சித்தோர்கர் இளவரசனுக்கு மணமுடித்துக் கொடுக்கப்பட்டார்.

போஜராஜன் குடும்பத்தின் குலதெய்வமான துளஜ பவானி எனும் துர்க்கை வழிப்பாட்டை மேற்கொள்ளாத மீராபாயின் கிருஷ்ண வழிபாட்டிற்கு எதிர்ப்பு கிளம்பியது. 1521 இல் தில்லி சுல்தானின் இசுலாமிய சாம்ராச்சியத்திற்கு எதிராக ராஜபுத்திரர்கள் ஒன்றுசேர்ந்து போர்புரிந்த போது இறந்த பலர் அரசர்களில் மீராவின் கணவர் போஜராஜனும் ஒருவர். மாமனார் அரவணைப்பில் அரண்மனையில் வாழ்ந்த மீரா, பின்னர் அவரையும் இழக்க கண்ணன் ஒருவனே துணையென சித்தோர்கர் அரண்மனையிலேயே வாழ்ந்து வர
ஆரம்பம் முதலே இவரின் கிருஷ்ண பக்திக்கு இருந்துவந்த எதிர்ப்பு, அடுத்து பதவிக்கு வந்த போஜராஜன் தம்பியான விக்ரமாதித்யாவால் உச்சத்தை அடைந்தது. அந்தரங்கமான இவரின் பக்தி நாளடைவில் அரண்மனைவிட்டு சாதுக்களின் கூட்டத்தோடும் சாமான்யர்களோடும் தன்னைமறந்து ஆடுவதும் பாடுவதுமான போக்கினால், அரசகுடும்ப மதிப்பிற்கு களங்கம் வருமென எண்ணி விக்ரமாதித்யா தன் தங்கையான உதாபாயோடு சேர்ந்து பலமுறை மீராவை கொலைசெய்ய முயற்சித்தான். அவற்றில் சில;

கண்ணனுக்கு நிவேதனம் (படைத்த) செய்த பிரசாதத்தில் நஞ்சைக் கலந்து, அதனை மீராவை அருந்துமாறு செய்தான். பின்னர் கண்ணன் அருளால் நஞ்சு நீக்கப்பட்டது
மீராவின் படுக்கையில் இரும்பு முட்களை நிறைக்க, கண்ணன் அருளால் அவைகள் ரோசாமலர் இதழ்கள் ஆனது
கொடிய பாம்பு அடைத்த பூக்கூடையை கொடுத்து கண்ணனுக்கு அர்ப்பணிக்குமாறு கொடுக்க, அலங்கரிப்பதற்கு மீரா அப்பூக்கூடையை திறந்த போது அது அழகிய பூமாலை ஆனது
தேடல் தொகு
பின்னாட்களில் குரு ரவிதாசருக்கு சீடரான இவர், அரசக் குடும்பத்தின் தொல்லைகள் தாளாது பல இடங்களுக்கு சென்றும் நிறைவுப்பெறாது இறுதியில் கண்ணன் வாழ்ந்த பிருந்தாவனத்தை வந்தடைந்தார். அங்கு தன்னை கோபியர்களில் ஒருவராக உணர்ந்த அவர் வட இந்தியா முழுதும் யாத்திரையாக சென்று தம் கருத்துகளை பாடல்கள் மூலம் வட்டார மக்கள் மொழியான விரஜ மொழியில் பரப்பினார். பிறப்பு, இறப்பு என்னும் சுழற்சியினின்று விடுபட்டு பேரின்ப நிலையை அடைய கிருஷ்ணபக்தி அவசியம் என்றார். இவரது பக்திப்பாடல்கள் இனிமையானவை. பக்தி நெறியைச் சுவையான பாடல்கள் வாயிலாகப் பரப்பினர். எளிய பக்தியும், நம்பிக்கையுமே வீடு பேற்றினை அடைய நல்வழி என்றார். பிறப்பால் எவரும் உயர்ந்தவர் இல்லை. உயர்விற்கு காரணம் செயல் என்னும் கருத்தைப் பரப்பினார்.
இந்த வடநாட்டு ஆண்டாள் துவாரகை தான் கிருஷ்ணனை அடைய ஒரே வழி என்று அவர் நினைத்தார்  அதன் படி துவாரகை சென்று கோகுலாஷ்டமி தினத்தன்று கண்ணனை நினைத்து காணம் பாடினார்.

பாடிக் கொண்டு இருந்த மீரா, திடீரென்று கோவில் கருவறைக்குள் நுழைந்தார்.  அப்போது ஒரு ஒளிக்கீற்று மின்னலாக கோவிலின் கருவறையை மூடியது.  சிறிது நேரம் கழித்து அங்கு கூடியிருந்த பக்தர்கள் அனைவரும் கருவறை கதவை திறந்தபோது, கண்ணனின் சிலை மீது மீராவின் ஆடை மட்டுமே இருந்தது.  மீரா சிறுவயதில் இருந்து தன் கணவனாக எண்ணி காதலித்து வந்த கண்ணனுடன் கலந்திருந்தாள் .
இப்படி ஆண்டாளையும் மீராவையும் தன் கருணையால் ஆட்கொண்ட கண்ணனின் ஆலயம் விட்டு மனமன்றி வெளிவருகிறோம்
       அனுபவம் தொடரும்

பஞ்ச துவாரகா 3

கண்ணன் காலடி மண்ணில் த்வாரகா பயணம் பகுதி 3
துவாரகை - இந்தத் தலத்தை நினைத்தாலே உள்ளமெல்லாம் இனிக்கிறது. மஹாவிஷ்ணுவின் கடைசி அவதாரம் அங்கே வாழ்ந்திருக்கிறது என்ற பேருண்மை சிலிர்க்க வைக்கிறது. அந்தத் தலத்தில் கால்பதிக்கும்போது உடலே நடுங்குகிறது. என்ன மகோன்னதம் அது! ஒன்பது அவதாரங்களிலேயே மனித மனதிற்கு, பல உணர்வுகளாலும் மிகவும் நெருங்கி வந்த அவதாரம் இதுதானே!

வரப்போகும் கலியுகம் எப்படி இருக்கும் என்று கோடி காட்டிய அவதாரமல்லவா இது! தர்மம்-அதர்மம், நல்வினை-தீவினை, உண்மை-பொய், நட்பு-துரோகம், பாசம்-மோசம் என்ற விகிதாசாரத்தில், அழிவுநோக்கின் பங்கு உயர்நிலையில் இருக்கும் என்று அறிவுறுத்திய அவதாரம் அது. ஆனால், இந்த விகிதாசாரக் கணக்கில் நாம் சிக்கித் தவிக்கக்கூடாதென்று சமநிலை மனதைப் பழகிக்கொள்ளவும் புத்தி சொன்ன தெய்வ அவதாரமாகவும் அது திகழ்ந்ததே! அந்த அவதாரம் தன் இறுதி நாட்களைச் செலவிட்ட திவ்ய தேசம்தான் துவாரகை.

அரபிக் கடலோடு, கோமதி நதி சங்கமிக்கும் இடத்தில் 5000 ஆண்டுகளுக்கு முன் உருவான கோயில் (நகரம்) இது. கிருஷ்ணரின் கொள்ளுப் பேரனான வஜ்ரநாப் உருவாக்கிய இந்தக் கோயில், அடுத்தடுத்து பலராலும் புனருத்தாரணம் செய்யப்பட்டிருக்கிறது.

ஆதிசங்கரர் இந்தத் தலத்துக்கு விஜயம் செய்திருக்கிறார். கி.மு. 509ம் ஆண்டு இந்நகருக்கு வந்த அவர், அந்தக் கோயிலில் முறையாக பூஜைகளை மேற்கொள்ள அந்தண வித்வான்களை நியமித்திருக்கிறார். அவர்கள் வழிவந்த அர்ச்சகர்கள்தான் இப்போது துவாரகாபுரிநாதனான கிருஷ்ணனுக்கு பூஜாதி ஆராதனைகள் செய்து வருகிறார்கள்.

இப்படி கிருஷ்ணன் வாழ்ந்த துவாரகை இருந்ததற்கான ஆதாரத்தை விஞ்ஞானப் பூர்வமாகவே பார்க்கலாம்: பகவான் கிருஷ்ணன் கோலோச்சிய துவாரகையை சுனாமிபோல ஒரு பேராழி வந்து கபளீகரம் செய்துவிட்டது. இது உண்மையா? கிருஷ்ணர் வாழ்ந்ததாகச் சொல்லப்படும் துவாரகை உண்மையிலேயே இருந்ததா? விஞ்ஞானப் பூர்வமான ஆதாரம் ஏதாவது துவாரகைக்கு இருக்கிறதா? இருக்கிறது.

இந்திய தேசிய கடலாராய்ச்சிக் கழகம், 1983 முதல் 1990ம் ஆண்டுவரை பதினெட்டு ஆராய்ச்சிகளை மேற்கொண்டது. ஆராய்ச்சிக் குழுவின் தலைவரான எஸ்.ஆர்.ராவ், ‘The Lost City of Dwarka’ என்ற தன்னுடைய புத்தகத்தில் தன் ஆராய்ச்சி முடிவுகளை எழுதியிருக்கிறார். ‘‘புராண அல்லது சரித்திர முக்கியத்துவம் வாய்ந்த ஒரு கண்டுபிடிப்பு, அகழ்வாராய்ச்சி மூலம் வெளிப்பட்டுள்ளது. இது, மகாபாரதக் கதை நடந்ததையும், துவாரகை நகரம் இருந்ததையும் உறுதிப்படுத்துகிறது.

கி.மு. 1500ம் ஆண்டுவாக்கில், தற்போதைய துவாரகை மற்றும் அதன் அருகிலுள்ள தீவான பெட் துவாரகை ஆகிய பகுதிகளில் கிருஷ்ணன் வாழ்ந்திருப்பதற்கு ஆதாரம் இருக்கிறது.
துவாகதீஸ் கோவிலுக்கு மிக அருகில் ஒரு குழி தோண்டியதில் கிடைத்த அகழ்வாய்வு ஆதாரங்கள் சுமார் 1500 BCE காலத்திற்கு தேதியிடப்பட்டன. அதாவது மக்கள் வசித்து வந்த ஆதாரங்கள், கோவிலின் தொன்மையினை எடுத்துக் காட்டியது. 1983லிருந்து 1987 வரை எஸ். ஆர். ராவ் மேற்கொண்ட கடலடி அகழ்வாய்வு ஆராய்ச்சிகள் மகாபாரத காலத்தைய துவாரகை கண்டுபிடித்தது உறுதியானது.

கோமதியின் கரையில், சமுத்திர நாராயணன் கோவிலுக்கு எதிரில் மூழ்கிய ஒரு துறைமுகத்தின் பகுதிகளை 1988 முதல் 1990 வரை ஆராயப்பட்டது. கடலடியில் இருந்த கட்டிட கற்தூண்கள் முதலியவை ஒரு நகரத்தின் அமைப்பினைக் காட்டின. அங்கு கிடைத்த உடைந்த சிற்பங்கள், இரும்பு மற்றும் கருங்கல் நங்கூரங்கள், முத்திரைகள் முதலியவை மூழ்கிய துவாரகை நகரத்தை மெய்ப்பித்தது. மட்பாண்டங்கள், அவற்றின் உடைந்த பகுதிகள் முதலியன துவாரகையில் அதிகம் கிடைத்துள்ளன. அவற்றின் தேதியைக் கணித்தபோது சுமார் 1600-1500 BCE என்ற தேதி நிரூபணம் ஆகியது. இதேபோல நாகேஸ்வர், பிரபாஸ, ரங்கப்பூர் போன்ற நகரங்களில் கிடைத்தவற்றின் மட்பாண்டங்களும் அதே காலத்தைச் சேர்ந்தவையாக உள்ளன. அதாவது, இப்பகுதிகளில் மக்கள் வசித்து வந்தனர், அக்காலமும், கோவிலின் காலமும் அகழ்வாய்வு ரீதியில் ஒத்துப் போகிறது.

மகாபாரத்தின் குசஸ்தலி தான் துவாரகா என்றதும் பொறுந்தி வருகிறது. மஹாபாரதம், ஹரிவம்சம் போன்ற இலக்கியங்களில் கொடுத்துள்ள விவரங்கள் அகழ்வாய்வு ஆதாரங்களுடன் ஒத்துப் போவதை எடுத்துக் காட்டி, அந்த மூழ்கிய நகரம் துவாராகா தான், அது மஹாபாரத காலத்தைச் சேர்ந்த கிருஷ்ணைன் துவாரகா தான் என்று இவ்வாறு உறுதியானது.

இவ்வாறு தெய்வீகமும் வரலாறும் கலந்த புனிதமான நகரத்தின் பெருமையையும் பழமையையும் எண்ணி கடலோடு கலக்கும் கோமதி ந்தியில் நீராடுகிறோம். முக்திநாத் கண்டகி ந்தியில் கிடைக்கும் சாளக்ராமத்தைப்போல் இந்நதியிலும் கடல்நுரை போன்ற லஷ்மிசாளக்ராமத்தினை வைணவ இல்லங்களில் காணலாம்.மேலும் நாம் தாயக்கட்டை ஆடும் போது இராவணன் முழி என்ற காய் பயன்படுத்தியது நினைவிருக்கிறதா? அது கோமதி ந்தியில் கிடைக்கும் அதிர்ஷ்ட சக்கரக்கல் எனவும் அதனை வீட்டில் வைத்து வணங்கினால் செல்வம் கிடைக்கும் எனவும் வாங்கி செல்கிறார்கள்.அதனை நம் அதிர்ஷ்டக்கல் வியாபாரிகள் கொள்முதல் செய்து ஏமாந்தவர் தலையில் மிளகாய் அரைக்கிறார்கள்.
    அனுபவம் தொடரும்

பஞ்ச துவாரகா 4

🙏🏻🙏🏻🙏🏻🙏🏻கண்ணன் காலடி மண்ணில் த்வாரகா பயணம் பகுதி 4 கோமதி நீரில்கலந்திருக்கும் கடல் உப்பும் கண்ணனைக்காணப்போகும் நினைவும் உடலிலும் மனதிலும் பிசுபிசுப்பாய் ஒட்டிக்கொண்டு இனம் புரியா உணர்வை கிளர்ந்தெழச்செய்கிறது.வருசையில் நிற்கிறோம். மனம் த்வாரகை உருவான வரலாற்றை அசை போடுகிறது.
கம்ஸனை வதைத்தபிறகு, கிருஷ்ணனும் பலராமனும் மதுராவுக்கு உக்ரசேனனை அரசனாக்கினார்கள். இது கம்ஸனுடைய மாமனாரான ஜராசந்தனுக்குப் பெருங்கோபத்தை உண்டாக்கியது. அவன் அடுத்தடுத்து பலமுறை மதுராமீது போர் தொடுத்தான். யாதவ சேனை ஆரம்பத்தில் ஜராசந்தனது படைகளை எதிர்த்தன. என்றாலும், அடுத்தடுத்த போர்களில் பலம்குன்றி எண்ணிக்கையும் குறைந்து போயின.

இனி ஜராசந்தனை எதிர்க்க இயலாது என்று கருதிய கிருஷ்ணன், மிச்சமிருந்த யாதவர்களை அழைத்துக்கொண்டு மேற்கு கடற்கரைப் பகுதிக்குச் சென்றார். அங்கே கடலரசனிடம் 12 யோஜனை நிலத்தைப் பெற்றார். இதனால் கடல், நிலப்பரப்பை விட்டு 12 யோஜனை தூரம் உள்வாங்கிச் சென்றது. இப்படி கடல் விட்டுக் கொடுத்த நிலத்தில் தேவதச்சனான விஸ்வகர்மா மூலமாக ஓர் அழகான நகரை கிருஷ்ணன் நிர்மாணித்தார். அதுதான் துவாரகை.

மகாபாரத யுத்தம் முடிந்து 36 ஆண்டுகள் கழித்து துவாரகையைக் கடல் கொண்டது. இதை முன்கூட்டியே அறிந்த கிருஷ்ணர், யாதவர்களை ப்ரபாஸ் என்ற உயரமான மலைப் பிரதேசத்திற்கு (தற்போதைய சோம்நாத்) அழைத்துச் சென்று அவர்களைக் காத்தார். அங்கே யாதவர்கள் தமக்குள்ளேயே சண்டையிட்டுக் கொண்டு மாய்ந்தார்கள். கிருஷ்ணனும் வேடன் எய்த அம்பால் வைகுண்டம் ஏகினார்.

“கரையை வந்து வந்து தொட்டுப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த கடல், திடீரென்று வேகம் கொண்டு துவாரகை நகருக்குள் புகுந்து, அந்த அழகிய நகரத்தின் தெருக்களை நிறைவித்தது. எல்லா மூலை, முடுக்குகளிலும் புகுந்தது. அர்ஜுனன் (கிருஷ்ணரின் மகனையும், பேரனையும் அழைத்துக் கொண்டு துவாரகைக்கு அப்போது வந்தவன்) பார்த்துக் கொண்டிருக்கும்போதே மாடமாளிகைகள் எல்லாம் கடலுக்குள் மூழ்கின.

கிருஷ்ணனுடைய அரண்மனையும் அப்படியே மூழ்கிற்று. விரைவில் எல்லாம் முடிந்துவிட்டது. கரையைத் தாண்டி வளர்ந்த கடல், அந்தப் பகுதிகளில் ஓர் ஏரிபோல அப்படியே தேங்கிவிட்டது. துவாரகை, வெறும் நினைவில் மட்டுமே தங்கும் பெயராகி விட்டது” என்று வர்ணிக்கிறது மகாபாரதம். மகாபாரத யுத்தத்தில் கௌரவர்கள் அனைவரும் அழிக்கப்பட்டனர்.

இதனால் பெரிதும் துயருற்ற அவர்களுடைய தாயாரான காந்தாரி, தம் பிள்ளைகள் இவ்வாறு நிர்மூலமானதற்குக் காரணம் கிருஷ்ணன்தான் என்று மனதுக்குள் வெம்மை பாராட்டினாள். அதனாலேயே இன்னும் 36 ஆண்டுகளுக்குள் கிருஷ்ணனும் அவனுடைய யாதவ குலமும் பூண்டோடு அழிந்துபோகட்டும் என்று சாபம் விடுத்தாள்.

தன் பொறுப்பு முடிந்த நிறைவில் கிருஷ்ணன் துவாரகையை உருவாக்கி அங்கே தங்கினார். ஆனால், குருக்ஷேத்திர யுத்தத்தை தர்மத்திற்கே வெற்றி கிடைக்குமாறு அமைத்த கிருஷ்ணன், இந்த துவாரகையில் சில போர்களைச் சந்திக்க வேண்டியதாகிவிட்டது. ஆமாம், கம்சன் வீழ்ந்த பிறகு, அவனுடைய மனைவியரில் இருவர் தமது தந்தையான ஜராசந்தனிடம் சென்று முறையிட, அதனால் பெருங்கோபம் கொண்ட ஜராசந்தன் கிருஷ்ணன்மீது இங்குதான் போர் தொடுத்தான். கிருஷ்ணனும், பலராமனும் ஜராசந்தனின் படைகளை அடித்து விரட்டினர். தப்பி ஓடியவர்களுடன் ஜராசந்தனும் ஒருவன்.

அடுத்த போர் காலயவனன் என்பவனுடன் மேற்கொண்டது. இந்த காலயவனன், கார்க்கிய முனிவரின் மகன். தனக்குப் பிள்ளை இல்லாத குறையை எள்ளி நகையாடிய யாதவர் குலத்தையே பூண்டோடு அழிக்க, சிவபெருமானை நோக்கிக் கடுந்தவம் இயற்றி, அவரருளால் அவர் பெற்ற பிள்ளை அவன். தன் தந்தையைப் பழித்தவர்களைப் பழிவாங்க துவாரகை நோக்கிப் புறப்பட்டான் காலயவனன்.

அவனுடைய படைகளுடன் போரிட்டவாறே அவர்களிடமிருந்து தப்பித்து செல்வதாகிய தந்திரப் போக்கு காட்டலில், கிருஷ்ணனும் பலராமனும் மலைமீது ஓடினர். தொடர்ந்து துரத்திவந்த காலயவனன் ஒரு மலைகுகைக்குள் சகோதரர்கள் இருப்பார்களா என்று தேட உள்ளே சென்றான். அங்கே களைப்புடன் படுத்திருந்த முசுகுந்தன் என்பவனைக் காலால் உதைத்தான். கிருஷ்ணன் கைக்குக் கிடைக்காத கோபம்! ஆனால், திடுக்கிட்டு விழித்த முசுகுந்தனுக்கு ஒரு வரம் கைவசம் இருந்தது.

தூங்கும் தான் விழித்தெழும்போது யாரை முதன் முதலாகப் பார்க்கிறானோ அவன் எரிந்து போவான் என்பதுதான் அது. தன் விழிகளில் கோபத்தை அக்னியாக வீச, அதில் கருகிச் சாம்பலானான் காலயவனன். பிறகு அங்கே வந்த கிருஷ்ணரின் பாதம் பணிந்த முசுகுந்தன், அவரது அறிவுரைப்படி பத்ரிகாசலம் சென்று அங்கே தவமிருந்து மோட்சம் ஏகினான். தன் பால்ய பருவம் கடந்து இளைஞனாக கிருஷ்ணன் வளர்ந்தபோது, பொதுவாக எந்த அரக்கனையுமே, எந்த அநீதியையுமே தன் கைப்பட மாய்க்கவில்லை என்பதற்கு காலயவனனின் மரணம் இன்னொரு எடுத்துக்காட்டு.

இந்த துவாரகையில்தான் பீஷ்மகன் மகளான ருக்மிணியை மணம் புரிந்தார் கிருஷ்ணன். குடும்பத்தார் எதிர்த்தாலும், அவளுடைய விருப்பத்தை முன்வைத்து அவளை ஒரு தேரில் கவர்ந்து வந்து அவ்வாறு திருமணம் செய்துகொண்ட புராணம் மிகவும் பிரசித்தமானது. துவாரகையிலிருந்து நான்கு கி.மீ. தொலைவில், ஓகா துறைமுகம் போகும் வழியிலுள்ள ருக்மிணி கோயில் இந்த சம்பவத்துக்கு சாட்சியாக இன்றும் விளங்குகிறது. ஸத்ராஜித் மகளான சத்யபாமாவையும் இங்குதான் திருமணம் புரிந்தார் கிருஷ்ணன்.

இவர்கள் தவிர, ஜாம்பவதி, மித்ரவிந்தா, காளிந்தீ, பத்ரா, லக்ஷ்மணா, ஸ்ரீஉதகீர்த்தி ஆகியோரையும் மணந்து அந்த எண்மருடன் துவாரகையில் அருளாட்சி புரிந்தார். அங்கேயே தம் குலத்தவரான யாதவர்கள் அனைவரையும் குடியமர்த்தினார். அவர்களுக்கு எல்லாவிதமான உபசாரங்களும் கிடைக்குமாறு செய்தார். தேவை என்று எதற்காகவும் காத்திருக்க வேண்டாதபடி, அவர்கள் அனைவரும் எல்லாவற்றையுமே அபிரிமிதமாக அனுபவிக்க வழிசெய்தார்.

இப்படி எல்லா சலுகைகளும், உரிமைகளும் கிடைத்துவிட்டதால் அவர்கள் அனைவரும் கட்டவிழ்த்துவிடப்பட்ட விலங்குகளாக மாறினார்கள். பிறருக்கு ஊறு விளைவிப்பது தமக்கு விளையாட்டு என்ற மனப்போக்கு உடையவர்களாக ஆனார்கள். அங்கே தவமியற்றிக்கொண்டிருந்த ரிஷிகளையும் அவர்கள் விட்டுவைக்க வில்லை. கிருஷ்ணனுக்கு அவர்களுடைய நடவடிக்கை பெரிய தலைவலியாகப் போய்விட்டது. அவர் எவ்வளவோ முயற்சித்தும் அவர்கள் தம் போக்கிலிருந்து மாறவில்லை.

எத்தனையோ அரக்கர்களை எளிதாக சமாளித்த அவரால், யாதவர்களின் அரக்க மனதை வெல்ல இயலவில்லை. கலியுகத்தின் ஆரம்ப அடையாளம் அது என்று அவருக்கும் தெரியாதா என்ன? அதோடு காந்தாரி இட்ட சாபமும், ரிஷிகளின் மனவருத்தங்களும் பலித்தாகவேண்டுமே! ஆக, தன் அவதார காலம் நிறைவுக்கு வந்ததை உணர்ந்த கிருஷ்ணன், வைகுந்தம் ஏக ஆயத்தமானார்.

தன்னுடைய தேர்ப்பாகனான தாரகனை அழைத்தார். தன்னுடைய அரண்மனை தவிர துவாரகையின் பிற பகுதிகள் எல்லாம் கடல் கொண்டுபோகும் என்றும், அதனால் அந்தப் பகுதிகளில் வசிக்கும் மக்கள் அனைவரையும் பாதுகாப்பாக பிரபாஸ க்ஷேத்திரம் என்ற உயர்ந்த மலைப்பகுதியில் குடியமர்த்துமாறும் கேட்டுக்கொண்டார்.

இந்த க்ஷேத்திரம்தான் இப்போது சோம்நாத் என்று வழங்கப்படுகிறது. இந்த சம்பவம், யாருக்கும் தான் கடனாளியாக இருக்க விரும்பாத கிருஷ்ணனின் மனோபாவத்தை விளக்குவதாக நயமாக உரைப்பார்கள். அதாவது, துவாரகை அமைய கடலரசனிடமிருந்துதானே 12 யோஜனை பரப்புள்ள நிலம் கேட்டார், கிருஷ்ணன்? இப்போது அதை மீண்டும் கடலரசனிடமே ஒப்படைத்துவிட்டார்!

எல்லாம் முடிந்துவிட்டது. தன் வைகுந்த பயண காலத்துக்காகக் காத்திருந்தார் கிருஷ்ணர். இறைவனேயானாலும், அவருக்கும் எல்லாம் நேரம், காலத்தோடுதான் செயல்படும் போலிருக்கிறது! ஒருசமயம் ஒரு அரசமரத்தடியில் ஓய்வெடுத்துக் கொண்டிருந்தார் கிருஷ்ணர். சற்றே சாய்ந்த நிலையில், இடது காலை மடக்கி, அதன்மேல் வலதுகாலைப் பதித்துப் படுத்திருந்தார். அப்போது தொலைவில் வந்த ஜரா என்ற வேடன், அவரது வலது திருப்பாதத்தைப் பார்த்து அதை ஒரு மான் என்று கருதி, இரும்புப் பூண் போட்ட தன் அம்பை அவர் மீது எய்தான். அம்பு தன் காலில் பட்டதும், புன்முறுவலுடன் பகவான் ஜோதி ஸ்வரூபமானார். மானுட உருவில் பிறப்பு இறப்பு என வாழ்ந்த அந்த பரப்பிரம்மத்தின் கருணையை எண்ணி
பாதுகாப்புச்சோதனைகளுக்குப்பின் ஆலயத்தில் நுழைகிறோம்.
               👍அனுபவம் தொடரும்

பஞ்ச துவாரகா 4

மந்தாகினியும் த்ரிவிக்ரமா (வாஸுகி கங்கா)வும் சங்கமமாகிய ஸோனப்ரயாகை (ஸோன்த்வாரா) மிகப் புண்ணியமானது.  நான் அங்கு தங்கியிருக்க வேண்டும் அல்லது அதைத் தாண்டி கௌரி குண்ட்டில் இடம் பார்த்திருக்க வேண்டும்.அப்போதுதான் சரியான சமயத்தில் கேதார் போயிருப்போம்.ஆனால் ? ராம்பூர் செல்ல வண்டி கிடைக்க காத்திருந்தோம்.ஏதோ சிவனடியார் குழு இலவச  உணவு விநியோகித்துக்கொண்டிருக்க பசி அங்கு போகத்தூண்டினாலும் இரவின் நெருக்கம் தங்குமிடம் முக்கியம் என அறிவுறுத்தியது.ஏதோ ஒரு வேன்🚖 எஜமானர்களை இறக்கி விட்டு ராம்பூர் திரும்ப கெஞ்சி ஏறிக்கொண்டோம்.ட்ராபிக்கில் நீந்தி ராம்பூர் அடைந்தோம்.சிறிய மலைக்கிராமத்து பழைய வீடுகளை விடுதியாக்கியிருந்தார்.கள்.அங்கும் டூரிஸ்ட் காரர்கள் இடம் பிடித்துப் போட்டிருக்க ஒரு உணவகத்தின் பிற்புறம் 2பெட் 600/ க்கு கிடைத்தது.ஆனால் மனைவி வந்து பார்த்து விட்டு தன் ஐம்புலன்கலாளும் மோப்பம் பிடித்து ரஜாய் அழுக்கு,பாத்ரூம் ஸ்மெல்,பூச்சியின் ரீங்காரம்,குப் பென்ற  உணர்வு என அவள் அடுக்க அடுத்து அதே ஓட்டலில்தான் இரவு உணவு என அவள் நாக்குக்கும் டெஸ்ட் வைத்தேன்.நான் ஒரு இரவு அட்ஜெஸ்ட் செய்ய சொல்ல அவள் எப்போதான் நல்ல ரூம் போட்டீர்கள் என இடிக்க வெடித்தது போர்.🤜 🤛 பின் அவளே அருகாமை கடைக்கு சென்று ரூம் ஃப்ரெஷ்னர் வாங்கிமாட்டி,ரூம்பாயை விட்டு ரஜாயை எடுத்துப்போகச்சொல்லி,ஒப்பேற்றினாள்.பின் சப்பாத்தியும் தாலும் உண்டு காலை நான்கரைக்கு அலாரம் வைத்து விழித்தோம்.விடிய ஆரம்பிக்க ஐந்தரைக்கு தயாரானோம்
[சோன்பரயாக் என்ற போர்டுடன் மினிபஸ் ஒன்று வரும் என்ற கனவுடன் காத்திருக்க டூரிஸ்ட் வேன்களும் பஸ்களும் நின்று கொண்டிருந்தன.ஒருகார்  வந்து நிற்க ஓனரிடம் லிப்ட் கேட்டதில் மனமுவந்து தர பின் சீட்டில் ஏறிஅமர்ந்து மகிழ்ந்தோம்.கார் அரை இஞ்சும் நகரவில்லை.எதிரில் வந்த வேன் காரன் இரவு 12 மணிமுதல் ட்ராபிக் ஜாம் நடந்து தான் போக வேண்டுமென்றான்.கார் ஓனர் ட்ரைவரிடம் ஏதோ சொல்லிவிட்டு நடக்க ஆரம்பிக்க நாங்களும்😀😀பின் தொடர்ந்தோம்.மனைவியை முன்னே விட்டு பஸ்களுக்கும் கார்களுக்கும் இடையில் மலைப்பாதையில் பின் தொடர்ந்தேன்.18 கிமீ உடன் இது வேறு 4 கிமீ ஆ என சிந்தனைக்கு நடுவிலும் கோதுமை வளப்பத்து வடக்கத்தி பெண்களை வியந்த படி நடக்க  திடீரென மனைவி. மிஸ்ஸிங். முன் புறம் போவதா பின் புறம் போவதா எனத்தெரியாமல் மேரா பத்னி என புலம்பி அவள் பெயரை உரக்க கூவினேன்.ஒரு வேனின் பின்னிருந்து கடுமையான முகத்துடன் **** என்ற கமெண்டுடன் வெளிப்பட்டாள்.காலை 9 க்கு சோன் ப்ரயாக் அடைந்தோம்.சிவனடியார் குழு தந்த டீ பிஸ்கட் பருகியபின் குதிரை 🦌கவுண்டரில் குதிரை ஸ்டாக் இல்லை என அறிந்தேன்.பயோ மெட்ரிக் க்யூவில் நின்று தரிசன நேரம் அன்று பகல் 12 மணி (?) என அறிந்தேன்.இப்போது கௌரி குண்ட் செல்ல அத்தனை கும்பலும் ஜீப்பில் 🚖ஏற நீஈஈஈண்ட க்யூவில் இடம் பிடித்தோம்.அந்த க்யூ ஆதியும் அந்தமுமில்லா ஜோதியாக எனக்கு தெரிந்தது.சாரி சரியாக மக்கள் முன்னே நடக்க அவர்கள் ஜீப்புக்கு நிற்காமல் 5 கிமீ நடக்கிறார்களா? அல்லது முன்னால் சென்று க்யூ ஜோதியில் ஐக்கியமாகிறார்களா தெரியவில்லை.கவலையில் கம்பீரமான🌿🗻🏔🦆🐝🌲 மலைகளும் ஆழத்தில் பாயும் நதியும் புதிய தாவரங்களும் பறவைகளும் ரசிக்கும்படியில்லை.12 மணிக்கு ஜீப் தரிசனம் கிட்டி கௌரி குண்ட் அடைந்தோம்.🚙.
கௌரி குண்ட் .🙏🏾🙏🏾.கௌரிகுண்டம் 5 கி.மீ தூரத்தில்  சுமார் 1982 மீ உயரத்தில் அமைந்துள்ளது. இங்குதான் மலை அன்னை மலைமகள், வரைமகள், மலையரசன் பொற்பாவை, வரைமகள், பர்வதவர்த்தினி,   உமையம்மை, வரையரசன் பொன் மணி, சைலபுத்ரி, சைலசுதா என்றெல்லாம்அழைக்கப்படும் அன்னை பார்வதிஇமவான் புத்ரியாக பிறந்து , இந்தஇமயமலையில் இளமென்பிடியாகவளர்ந்து, சிவபெருமானையேமணாளனாக அடைய வேண்டும் என்றுதவம் புரிந்த இடம் ஆகும். அதற்குபிரமாணம் தருவது போல் அருகில் தலைவெட்டப்பட்ட கணபதி கோவில் உள்ளது.   அம்மை பார்வதி தான் நீராடும் போதுயாரையும் உள்ளே அனுமதிக்கவேண்டாம் என்று விநாயகரை கேட்டுக்கொண்டதால் சிவ பெருமான் வந்தபோதும் அவர் தடுக்க அவர்திரிசூலத்தில் தலையை கொய்த கதைநமக்கு ஞாபகம் வருகின்றது.

ஆணவம், கன்மம் , மாயை என்னும்மும்மலமாம், தாராகாசுரன், சிங்கமுகன்,சூரபத்மன் என்னும் சூரர்களைசம்ஹாரம் செய்ய குமரன் தோன்றகாரணமாக அமைந்த இடமும் இதுதான்.  கௌரி குண்டம் சுக்ல பக்ஷத்தில் (வளர்பிறையில்) மஞ்சள் நிறமாகவும், கிருஷ்ண பக்ஷத்தில் ( தேய் பிறையில்) பச்சை நிறமாகவும் காட்சி தருகின்றது. அருகிலேயே சுடு நீர்  ஊற்றுகள்உள்ளன. ஆனால் 2013 அழிவில் பெரும்பாலும் அழிந்து அனைத்தும் பரிதாபமாக காட்சியளிக்கிறது.அங்குள்ள கடையில் நான் ஆலு்பராத்தாவும் மனைவி வெறும் பராத்தாவும் உண்டு ( அடுத்த வேளை எங்கோ) 1982 மீட்டர் உயரத்திலிருந்து 3500 மீட்டர் உயரத்தை 18 கிமீ பாதையில் கடக்க ,நடக்க ஆரம்பித்தோம்.அன்றைய இரவை எங்கு கழிக்கப் போகிறோம் என அறியமலே...  நேரம் 1 மணி. மணிக்கு 3 கிமீ ஏறினால் இரவுக்குள் கேதார்நாத் என நினைக்க விதி மீண்டும் சிரித்தது....😂😂

பஞ்ச துவாரகா 2

🙏🏻🙏🏻கண்ணன் காலடி மண்ணில் பஞ்ச் த்வாரகா பயணம் .பகுதி 2

காலையில் மீண்டும் மங்கல் போக் எனப்படும் விஸ்வரூபம் சேவித்தோம்.  6 முதல் 12 மணி வரை பால் போக், ஶ்ரீநகர் போக் , க்வால் போக் மற்றும் ராஜ் போக் என ஐந்து தரிசனம் இடைவெளிவிட்டு நடை பெறுகிறது. கண்ணனை ரங்கோத்ரி என்ற பெயரில் அழைக்கிறார்கள்.

The form of Lord Ranchhodrai is that of the Lord Vishnu with four arms. As is usual with Lord Vishnu, he bears the conch, lotus, discus and the mace in his hands.

The lower right arm is held up in the abhaya mudra - giving protection to all those who come to Him. There may be a lotus imprinted on the hand, but it is impossible to confirm that without getting really close to the Lord.

As the Lord here is worshipped more as Krishna than Dwarkadhish, i.e. younger and freer than the mature Lord of Dwaraka, His right hand is often shown to hold a flute – a favorite instrument of the Lord in His younger days.

The upper right hand holds the mace, the upper left hand holds the discus and the lower left hand holds the conch. Ordinarily, it is difficult to see these "ayudhas" of the Lord in His hands. During festivals, the hands encased in gloves of gold studded with gems.

இக் கண்ணனை பிரிய மனமின்றி மற்ற ஊர்களில் சந்திப்பதாய் சொல்லி பிரியா விடை பெற்றோம்.

மறுநாள் முதன்மை த்வாரகா செல்ல ஆமதாபாத்திலிருந்து ஓகாதுறைமுகம் (okha) வரை டிரெய்ன் டிக்கட் ரிசர்வ் செய்து இருப்பதாலும் அருகிலுள்ள ஆனந்த் நகரில் தங்கி அமுல் நிறுவனத்தை பார்வையிட முடிவு செய்து சிறிய முயற்சிக்குப்பின் விடுதியில் இடம் கிடைத்து அமுல் தொழிற்சாலை சென்றோம்.

விசிட்டர்களை வரவேற்று இலவசமாய் van மூலம் அழைத்துச்சென்று பார்வையிடவும் அமுல் தயாரிப்புகளை குறைந்த விலையில் சுவைக்கவும் வாய்ப்பளிக்கிறார்கள்

அமுல் (Anand Milk Producers Union)AMUL.

இந்த நிறுவனம் 1946 ஆம் ஆண்டு ஆரம்பிக்கப்பட்டது. தற்பொழுது சுமார் 2.8 மில்லியன் பால் உற்பத்தியாளர்களை உள்ளடக்கிய ஜி.சி.எம்.எம்.எப். எனப்படும் குஜராத் கூட்டுறவு பால் விற்பனை கூட்டமைப்பின்கீழ் இயங்கி வருகிறது. அமுல் என்பதற்கு சமஸ்கிருத மொழியில் "விலை மதிப்பற்றது" என்பது பொருளாகும்

வணிக நடவடிக்கைகளாகிய பால் கொள்முதல், பதப்படுத்துதல், குளிரூட்டுதல் மற்றும் விற்பனை ஆகிய பணிகளைச் செய்கிறது.

அமுலின் வெற்றியைத் தொடர்ந்து இதே மாதிரியைக் கொண்ட கூட்டுறவு பால் உற்பத்தியாளர்கள் இணையம் இந்தியாவின் மற்ற மாநிலங்களில் ஆரம்பிக்கப்பட்டது.

தமிழ்நாட்டில் இயங்கி வரும் ஆவின் எனப்படும் தமிழ்நாடு கூட்டுறவு பால் உற்பத்தியாளர்கள் இணையம் அமுலை முன்மாதிரியாகக் கொண்டது ஆகும்.

பின்னர் அருகிலுள்ள Lamphavel என்னுமிடத்தில் உள்ள சுயம்பு அனுமனை தரிசித்தோம்.

காலையில் புறப்பட்டு பாசஞ்சர் ரயிலில் குஜராத்தின் பருத்தி கோதுமை வயல்களினூடே சனிக்கிழமை பயணித்து விடிகாலை த்வாரகா அடைந்தோம்.

ஆனால் தீபாவளி முடிந்த ஞாயிறு என்பதால் அனைத்து விடுதிகளும் நிரம்பி ஒரு ரூம் 3000/ என விடிகாலை இருளில் அங்குமிங்கும் அலைந்து வேறுவழியின்றி 2500/ க்கு சிறிய அறை பிடித்தோம்.  ( புதிய ஊரில் இடம் பிடிக்க ஞாயிற்றுக்கிழமைகளை மற்றும் விடியற்காலை பின்னிரவுகளை தவிர்க்க வேண்டும் என பாடம் கற்றுக்கொண்டேன்)

                    அனுபவம்தொடரும்.

Sri Periyava crossing the Pamban bridge in 1939

Sri Periyava crossing  the Pamban bridge in 1939

After completing a yatra to Kasi, Sarveshwaran Sri Periyava toured Bihar, Bengal, Orissa, and Andhra then proceeded directly to Rameswaram to perform Ganga Abhishegam to Sri Ramanathaswamy to complete His Ganga yatra. It was during the first week of June 1939.

During those days, there was no road bridge connecting Mandapam and Rameswaram. Only the railway bridge existed in those days. Sri Periyava who was camping at Thiruvarur, called a devotee Appayya Kuppuswamy and instructed him to go to Trichy and meet Imperial Bank Narayanaswamy. He was to ask Sri Narayanaswamy to request permission from Chief of Southern Railway for Sri Periyava and few other kainkaryam devotees to walk across the Pamban bridge and transport Srimatam Pooja items with them in a trolley during June 8th or 9th.

Sri Kuppuswamy went to Trichy and met Sri Narayanaswamy and conveyed Sri Periyava’s message. Sri Narayanaswamy assured him that he will meet with the railway office that evening and asked him to come back the following day.

Kuppuswamy stayed back that night at Uraiyur and then went to meet Sri Narayanaswamy the next day morning. He was asked to submit a written request from Srimatam for this. Even though Sri Narayanaswamy’s request to the railway authorities was to give them permission for Sri Periyava to cross the bridge during which there were no trains were scheduled, the authorities said that they will be able to add wooden planks between the tracks to make it easy for Sri Periyava to walk. They asked this to be included in the request letter from Srimatam for them to proceed. Based on this discussion, Sri Narayanaswamy obtained a request letter from Kuppuswamy in the Srimatam letterhead.

Again at 3 pm Kuppuswamy went and met Narayanaswamy. They both went to the Southern Railway office and met the agent there. The office welcomed them and sincerely worked on the request. He also asked them to send a letter to the Chief Transportation Superintendent and prepared it himself and gave it to them.

When they met the Superintendent, they were even more surprised. They understood the importance the officers had given to Sri Periyava’s request. The officer said, “I will contact the Mandapam Camp railway station master and find out the time when there are no trains crossing the bridge and will send the approval with the time along with a person directly to your house. Crossing of the bridge should be complete within the time frame.”

As promised, around 5 pm the next day, a railway officer came and gave a letter. The letter read,

“A cleaned trolley with provision to keep the Pooja items and for up to four people to sit will be provided. The trolley will be fit with an umbrella to protect from the occupants from sun and 6 people will be available to push the trolley. For Sri Periyava and the 10 other person to cross the bridge, wooden slabs will be laid in the bridge between the two parallel rail tracks. We request Sri Periyava and the others to start from Mandapam Camp railway station at 9 am on that particular day and cross the bridge before 10:30 am.”

Sri Kuppuswamy took this letter and informed the same to Sri Periyava.

On that particular at 9 am, the Pooja items were loaded into the trolley and being held by 2 kainkaryam devotees and another two also joined the trolley one sitting on the front and another at the back of the trolley. After the trolley started, Sri Periyava started His journey with four persons going before Him, two on both the sides of Sri Periyava and two others following Him. They all started walking on the wooden slabs that were laid on the Pamban Bridge.

Even though there were strong winds blowing, Sri Periyava walked fast and quickly crossed the bridge. The best was yet to come. When Sri Periyava crossed the bridge, the Chief Transportation was already on the other side with plates filled with fruits waiting to receive Sri Periyava with complete honor.

The officer asked Sri Periyava in a very concerned tone, “Did everything work out well and was it comfortable?” Sri Periyava asked Kuppuswamy to thank the officer. On the following day, after the Ganga abhishegam was complete, Sri Periyava called the officer and gave fruits, two silk dresses and asked him to go to Mandapam that evening to thank the station master and then to Trichy to thank the officers.

The officers who had took Sri Periyava’s request as God’s order and also made sure they provide wooden slabs and also go there before Sri Periyava crossed the bridge to welcome Him were all foreign English officers. This incident shows the respect that even the foreigners had for Sri Periyava. This is a respect that goes above Sri Periyava as a Peetathipathi of Srimatam.

This rare photograph shows the scene of Sri Maha Periyava’s arduous crossing of the 3 km Pamban rail bridge at Rameswaram.

குமட்டிஅடுப்பு!!

குமட்டிஅடுப்பு!!

கும்பகோணத்தில் வந்து இறங்கினான், sankar என்கிற sean வெளிநாட்டில் இருந்து. 

நிறைய மாற்றங்கள் இருந்தாலும் கோயில் நகரம் இன்னுமும் பழமை மாறாத இடமாக இருப்பதில் ஆச்சரியம் அவனுக்கு.

தன் தந்தையின் நிலத்தை விற்பதற்காக வரவேண்டிய சூழ்நிலை.

ஹோட்டலில் சென்று freshness செய்து கொண்டு  பெரியப்பா, பெரியம்மாவையும் மேட்டு தெருவில் உள்ள வீட்டையும்  பார்க்க  சென்றான்.

 பெரியம்மா, வாடா சங்கரா,வாப்பா

எப்படி  இருக்கே ,இவ்வளவு நாள் வரவே இல்லை. Phone பேசறத்தோட சரி

இல்ல ,பெரியம்மா ,எக்கச்சக்கமான வேலை 

அங்க நிக்ககூட நேரமில்லை. இப்ப கூட இன்னிக்கே வந்த வேலைய முடிச்சுட்டு கிளம்பனும்..  பெரியப்பா எங்கே?

உன் வேலையா தான் போயிருக்கார்.. 

அப்படியா?

சாப்பாடே பண்ணி இருக்கேன் 

சின்ன வயதில் நோக்கு பிடிக்குமேனு வத்தக்குழம்பும் சுட்ட அப்பளமும் பண்ணி இருக்கேன் ,சித்த இரு

பெரியப்பா வந்த உடனே சாப்பிடலாம்...

என் நினைவுகள் பின்னோக்கி போனது..வீட்டையை சுற்றி பார்த்தேன்.

அம்மாவின் ஞாபகங்கள்.. 

பழைய கால அம்மாவின் சிறுவயது படம். சங்கரா என்று கூப்பிட்டது போல இருந்தது...  

அம்மாவின் அந்த மடிசார் கட்டும் அவளுடைய மஞ்சள் வாசனையும் நாசியில் வந்து சென்றது.      

 நான் மகாபெரியவரை பார்த்துவிட்டு  வந்து பிறந்ததால்  "சங்கரன்"* பெயர் வச்சோம் அப்படினு சொல்லுவா அம்மா.

கதவு திறக்கும் சத்தம் கேட்டது ...

பெரியப்பா , வாடா சங்கரா "..

என்னுயும் அறியாமல் எழுந்து நமஸ்காரம் பெரியப்பா.. என்றேன்!!

பெரியப்பா சிரித்து கொண்டே எவ்வளவு உயர  போனாலும் அதே பணிவு நோக்கு மாறவேயில்லை..

 அப்படியே அசப்புல என் தம்பியை பார்க்கறப்பல இருக்கு..

அதே சுருள் முடி.. அங்க ஆத்துல எல்லாம் செளக்கியம் தானே..

செளக்கியம் பெரியப்பா..

வாங்கோ சாப்பிட..இரண்டு பேரும்..

சமையல் கட்டில் குமிட்டி அடுப்பில் வத்தக்குழம்பு கொதிஞச்சுண்டு இருந்தது. 

அம்மா சொல்லுவா வத்தக்குழம்பு அப்படியே தேன் கலர் வரனும்..

சுண்டைக்காயை அப்படியே கறுக்காம வருத்து ,கொஞ்சமாக  கடைசி வெல்லம் போட்டு ..எறக்கினா ருசி அபாரமாக இருக்கும். 

இதே குமிட்டி மேல தான் கூடையை போட்டு தலைக்கு  சாம்பிராணி போட்டு பா என் அம்மா..

சாயந்திரம் schoolலிருந்து வரும் போது இந்த குமிட்டி அடுப்புல தான் காபி சூடா இருந்ததுண்டு  இருக்கும். 

அவளுடைய ராஜ்ஜியத்தின் இடத்தில் இன்று நான் .. 

பெரியம்மா!

என்னடா யோசனை சாப்பிடு ..

பெரியப்பா!

இன்னிக்கு இங்க தங்கிடு, சாட்சி கையொழுத்து போடறஇன்சொன்னவனோட மாமானார் இறந்து விட்டார். நாளைக்கு தான் முடியும்.

இல்ல பெரியப்பா..

நா போகலாம் இன்னிக்கே முடிச்சுட்டு, கிளம்பலாம் நினைத்தேன்.

திடீரென்று இப்படி ஆயிடுத்து ..     என்னடா பண்ணறது..   

எனக்கோ மனம் அம்மாவின் நினைவில் இருந்தது சரி என்று தலை ஆட்டினேன்.. 

நான் ஒரே பிள்ளை கூட்டு குடும்பம்..பெரியப்பாவுக்கு குழந்தைகள் கிடையாது. நான் தான்..அப்பாவும் அம்மாவும் கும்பகோணத்தில்நடந்த கார் விபத்தில் இறந்து விட்டனர். நான் வேலைக்காக அமெரிக்கா சென்று இருந்த போது..

அதற்கு பிறகு அங்கேயே செட்டிலும் ஆகி விட்டேன்.

பெரியம்மா,அப்பளம் சுட்டு போட்டாள்...

மறுபடியும் அம்மா ஞாபகம்,

வெண்கலப்பானைல சாதம் சுட சுட . 

வெண்கல பானையில் எது பண்ணினாலும் ஒரு தனி ருசிதான். சாதம், 

அரிசி உப்புமா, திருவாதுரை களி இதெல்லாமே வெங்கலப்பானைலதான் எங்க அம்மா பண்ணுவாள் . 

வெண்கல உருளீள 

திரட்டுப்பால், 

கடலைப் பருப்பு, பாசிபருப்பு போட்டு வெல்லப் பாயசம் இதெல்லாம் பண்ணினா, 

ஆஹா, தேவாம்ருதம்தான்!..இருக்கும். 

பெரியப்பா,

இந்த வீட்டை விற்கறத்துக்கும்  சேர்ந்து கையொத்து போட்டு விடு..

நா உடனே, நீங்க இருக்கும் போது,

வேண்டாம் பெரியப்பா..

இல்லடா, அப்புறம இன்னொரு முறை வரனும் ..    நீ

நிமிர்ந்து, சுத்தி பார்த்தேன்..

அம்மா ரேழியில் படுத்துண்டு விசிறியால் விசிறிப்பதது போல இருந்தது. திடிரெனு குளுமையான காற்று வீசியது.

பெரியப்பா, நீ சின்ன வயதில் நட்டையே    அந்த வேப்ப மரம் நல்லா வளர்ந்துடுத்து.

அந்த காத்து தான்.

மங்களம் (பெரியம்மா) சொல்லிண்டே இருப்பா . சின்ன வயசில அவகிட்ட நீ தினம் தண்ணி கொட்டுவேனு சத்தியம் பண்ணு நீ சொன்னேனு அவதான்  இப்பவும் கொட்டுவா...

நா நிமிர்ந்து பார்த்தேன் பெரியம்மாவை  காதோரதில் நரை ,கண்களில் சுருக்கம். சிறு வயதில் பெரியம்மா,எனக்கு jaundice வந்த போது தான் நடந்தே திருப்பதிக்கு வருவேன் என்று என வேண்டியது ஞாபகத்திற்கு வந்தது.

சாப்பிடறா சங்கரா!!   

தயிர் கெட்டியாக..... கல்சட்டியில்..

நம்மாத்து மாடா  பெரியப்பா..

ஆமாம் டா

இவ எங்கே கேக்கிறா.

அதல குடிச்சாதான் காபி நன்னா இருக்கும் வேணும் சொல்லறா.. 

ஐயரே, ஐயரே.. வாசலில் குரல்

இதோ வரேன்.

பெரியப்பா போயிவிட்டு வந்தார்.

யாரு பெரியப்பா?

அது வேற ஒண்ணும் இல்ல ..முருகேசன்..இராத்திரி துணைக்கு எங்களுக்கு வந்து படுத்துபான். இராத்திரிியில் எங்களுக்கு  திடிரென ஏதாவது ஆயிட்டா என்ன பண்ணறதது?

அது தான்.அவன இன்னிக்கு வேணாம் நீ தான் துணைக்கு இருக்கிறாயே,, சொல்ல அவா ஆத்துக்கு போயி இருந்தேன் .அவன் இல்ல. அது தான் என்ன விஷயம் கேட்க வந்தான்.

எனக்கு மனம் கலங்கியது. இரண்டு பேரையும் பார்த்தேன்.என் அப்பாவின் படிப்பிற்காக தன் நகையை விற்று தந்தவள்.ஏனோ கலக்கமாக இருந்தது! 

சாப்பிட்டு முடித்தவுடன் .

சங்கரா! உன் room clean பண்ணி வைச்சு இருக்கேன்.சித்த நாழி படு ..!

சென்றேன்...

சுத்தமாக இருந்தது பழைய ஞாபகங்களோடு ...எப்படி கண் அசந்தேன் தெரியவில்லை  அங்கே தூக்க மாத்திரை இல்லாமல் தூங்கியது கிடையாது  .

சங்கரா ,பெரியம்மா குரல் கேட்டு எழுந்தேன். 

காபிடா..  போயி முகம் அலம்பி கும்பேஸ்வரனை சேவிக்க பெரியப்பாவுடன் போயிட்டு வா.. 

சிறு பிள்ளையாய் என் கையை பிடித்துண்டு நடந்தார்.மனம் முழுக்க இனம் புரியாத சந்தோஷ்ம்.அங்கே விலையுயர்ந்த காரில் பயணம் செய்யும் போது கிடைக்காத சந்தோஷம் ..

சேவித்து முடிந்தவுடன் சூடான சர்க்கரை பொங்கல்...வாங்கி சாப்பிடும் போது...பழைய அப்பாவின் ஞாபகங்கள்.  

ஏன்சுவாமி!! ஊர்ல இருந்து பையன் வந்து இருக்கான் போல் இருக்கே.!

மடப்பள்ளி மாமா! 

ஏன்னடா அம்பி..நோக்கு  இப்பதானே உன் பிறந்த நாள் முடிந்தது. 

ஆமாம் மாமா!

உன் பெரியப்பா கட்டளைக்கு கொடுத்து இருந்தார். அதான் கேட்டேன். 

திரும்பி பார்த்தேன் பெரியப்பாவை...சின்ன ஜரிகை போட்ட வேஷ்டியும், குடுமியும், நல்ல ஆஜானுபாகமாக , கடுக்கனும், அப்பாவை வயதாகி பார்ப்பது போல இருந்தது..

ஒரு நிமிடம் மனம் நெகிழ்ந்தது.

யாரோ தோளையை தொடுவது போல் இருந்தது.திரும்பினேன் !

கிச்சா

டேய் ,சங்கரா நன்னா இருக்கிறாயா? பள்ளிதோழன்  கிச்சா எங்கு சென்றாலும் ஒன்றாக செல்லுவோம் 

அப்பொழுது. ..அவன் மனைவி மற்றும் பிள்ளையுடன். மனைவியிடம் அறிமுகம் படுத்தினான் 

 அவன் ஆத்துக்காரி நீங்க தானா.. உங்க ஞாபகமாக தான் பையனுக்கு சங்கரன் வைச்சு இருக்கிறார்...

நா அப்படியே பூரித்து போயி அவனை தழுவிக்கொண்டேன்..  

நிறைய பேசினோம்..

கோபுரத்தின் மேலே ஏறியது...குளத்தில் வெங்கடு மாமாவை தள்ளியது, 

ஒரு முறை அபிஷேகத்திற்கு ஆள் இல்லை எனும் போது சேர்ந்து கைங்கரியம் பண்ணியது எல்லாத்தையும் பேசினோம்....

பசுமையான ஞாபகங்கள் .

அப்பொழுது திடிரென சலங்கை சத்தம் மிகவும் பழகி கேட்ட சத்தம் நானும் அவனும் திரும்பினோம்.

ஜிம்மிக்கி வைத்த வைர தோடு., அதே அமைதியான கண்கள், நெடிய நாசி, சந்தன நிறம், அதே கொலுசு சத்தம் எங்களை கடந்து ,சென்றது.நானும், கிச்சாவும்  ஓருவரை ஒருவர் பார்த்து புன்னகைத்தோம்.

நாளைக்கு கண்டிப்பாக ஆத்துக்கு வரமா போகாதடா என்றான்.

காலம்பற எங்க ஆத்துல தான் சாப்பாடு மறக்காதே என்று சொல்லிவிட்டு சென்றான். 

  

வீடு திரும்பினோம்.!!

குமட்டி அடுப்பில் அரிசி உப்புமா!! 

தேங்காய் போட்டு கொஸ்துடன் பரிமாறினாள் பெரியம்மா. 

தயிரும் தொட்டுக்க வைத்தாள். 

தயிரும் தொட்டுப்பியே.. என்றாள்..

ஜமாக்களாம், தலைகாணியுடன் பெரியப்பாவின் குறட்டை......

ACஇல்லாமல்  தூங்கியதே இல்லை அதனால் ROOMயை  புக் பண்ணினேன்.  

இரவு முழுக்க பல பலவகையான எண்ணங்கள். 

காலையில் ஒரு முடிவுக்கு வந்தேன்!

முருகேசனை அழைத்து வர சொன்னேன் !

முருகேசு "ஒரு பத்து நாளைக்கு மட்டும்  துணைக்கு இரு, அப்புறம  நான் இருக்கேன் .."

பெரியப்பா, பெரியம்மா என்னை நிமிர்ந்து பார்த்தாள்.  .

குமிட்டி அடுப்பில் கடலை பருப்பு போட்ட எனக்கு பிடித்த வெல்ல பாயாசம் முந்திரி பருப்போடு கொத்தித்து

குமட்டிஅடுப்பு

விஸ்வாமித்திரர் - வசிஷ்டர்

விஸ்வாமித் திரரின் ஆஸ்ரமத்திற்கு வசிஷ்டர் ஒரு நாள் வந்திருந்தார்.

 இருவரும் பல விஷயங்களைப் பேசினர். வசிஷ்டர் விடை பெறும் போது,

 விஸ்வாமித்திரர் அவருக்கு மறக்க முடியாத அன்பளிப்பு ஒன்றை வழங்க விரும்பி, ஆயிரம் ஆண்டு தவத்தால் தனக்கு கிடைத்த சக்தியை கொடுத்தார்.

மகிழ்ச்சியுடன் பெற்றுக் கொண்ட வசிஷ்டரும் நன்றி சொல்லி புறப்பட்டார்.

இன்னொரு சமயத்தில் வசிஷ்டரின் ஆஸ்ரமத்திற்கு விஸ்வாமித்திரர் வர நேர்ந்தது.

வசிஷ்டரும் அவரை அன்புடன் உபசரித்தார். புண்ணியம் தரும் ஆன்மிக விஷயங்களை மட்டுமே பேசினார். விடை பெறும் நேரத்தில், வசிஷ்டரும் விஸ்வாமித் திரருக்கு அன்பளிப்பு வழங்க விரும்பினார்.

 "இவ்வளவு நேரம் நல்ல விஷயங்களை பேசியதற்கு கிடைத்த புண்ணிய பலனை உமக்கு அளிக்கிறேன்'' என்றார். 

இதைக் கேட்ட விஸ்வாமித் திரரின் முகம் சுருங்கியது.

"நீங்கள் எனக்கு அளித்த ஆயிரம் ஆண்டு தவப்பயனும், இந்த அரை நாள் நல்ல விஷயங்கள் பற்றி பேசிய புண்ணியமும் எப்படி சமமாகும் என்று தானே யோசிக்கிறீர்கள்?'என்று கேட்டார். விஸ்வாமித் திரரும் தலை யாட்டினார். 

எது உயர்ந்தது என்பதை நாம் பிரம்மாவிடமே கேட்டு தெரிந்து கொள்வோம் என்று முடிவு செய்து பிரம்மலோகம் சென்றனர்.

பிரம்மாவிடம் நடந்ததை விளக்கினர். 

"இது விஷயத்தில் தீர்ப்பு சொல்ல என்னால் முடியவில்லை. விஷ்ணுவிடம் முறையிடுங்கள்'' என்றார் பிரம்மா.

அவர்களும் விஷ்ணுவிடம் சென்று கேட்டனர்.

 "தவ வாழ்வில் என்னை விட சிவனுக்குத் தான் நிறைய அனுபவம் உண்டு. 

அவரிடம் விசாரித்தால் உண்மை விளங்கும்'' என்றார் விஷ்ணு. 

கைலாயம் சென்று சிவனிடம் விளக்கம் தர வேண்டினர்.

சிவனும், "உங்களுக்கு தெளிவு வேண்டுமானால் பாதாள லோகத்திலுள்ள ஆதிசேஷனின் உதவியை நாடுங்கள்'' என்றார்.

விஸ்வாமித் திரரும், வசிஷ்டரும் பாதாளலோகம் வந்தனர். 

தங்கள் சந்தேகத்தை எடுத்துக் கூறினர் "இதற்கு யோசித்தே பதில் சொல்ல வேண்டும். அது வரை இந்த பூலோகத்தை தாங்கும் பணியை நீங்கள் இருவரும் செய்யுங்கள்.

தலையில் சுமக்க கடினமாக இருக்கும்.

 எனவே, ஆகாயத்தில் இதை நிலை நிறுத்தி வையுங்கள்'' என்றார். 

உடனே விஸ்வாமித்திரர் "நான் இப்போதே ஆயிரம் ஆண்டுகள் செய்த தவத்தின் சக்தியை கொடுக்கிறேன்.

 அதன் பயனாக பூமி ஆகாயத்தில் நிலை பெற்று நிற்கட்டும்'' என்றார். 

ஆனால், பூமியில் எந்த மாற்றமும் உண்டாக வில்லை. அது ஆதிசேஷனின் தலையிலேயே நின்று கொண்டிருந்தது.

வசிஷ்டர் தன் பங்குக்கு, " அரை மணி நேரம் நல்ல விஷயங்கள் பேசியதால் உண்டாகும் புண்ணியத்தை கொடுக்கிறேன்.

இந்த பூமி அந்தரத்தில் நிற்கட்டும்'' என்றார். 

இதைச் சொன்னதும் ஆதிசேஷனின் தலையில் இருந்த பூமி கிளம்பி அந்தரத்தில் நின்றது.

ஆதிசேஷன் பூமியை எடுத்து தன் தலையில் மீண்டும் வைத்துக் கொண்டு, "நல்லது....

நீங்கள் இருவரும் வந்த வேலை முடிந்து விட்டது... போய் வரலாம்''என்றார்.

"கேட்ட விஷயத்திற்கு தீர்ப்புசொல்லாமல் வழியனுப்பினால் எப்படி?'' என்றனர் ரிஷிகள் இருவரும்ஒருமித்த குரலில்.

 "உண்மையை நேரில் பார்த்த பிறகு தீர்ப்பு சொல்வதற்கு ஒன்றுமில்லை.

ஆயிரம் ஆண்டு தவசக்தியால் அசையாத பூமி, அரைமணி நேர நல்ல விஷயங்கள் பேசிய பலனுக்கு அசைந்து விட்டது பார்த்தீர்களா!. 

நல்லவர்கள் உறவால் கிடைக்கும் புண்ணியமே,

தவத்தால் கிடைக்கும் புண்ணியத்தை விட சிறந்தது'' என்றார் ஆதிசேஷன்..!

நமக்கும் அப்படித்தான், நம் நலம் விரும்பிகள், நம்மை ஊக்குவிப்ப வர்கள், மூலம் நல்ல விஷயங்களை கேட்பது, பார்ப்பது, பகிர்வது, எல்லாம் நம் மனதிற்கு உற்சாகமும், புத்துணர்ச்சி யூட்டும் டானிக்கும் கூட!

- படித்ததில் பிடித்தது.