சொந்தம் எப்போதும் தொடர்கதைதான் ....
“ என்னங்க உங்க அம்மாக்கு முடியலைப்போலிருக்கு. தம்பியை வந்து கொஞ்ச நாள் இருக்கச் சொல்லுங்க “
“ எங்கம்மாக்கு ரொம்ப நாளா முடியலை .. தம்பி என்ன நம்மளை மாதிரி கவர்மெண்ட் வேலையா பாக்கறான் லீவு போட்டுக்கிட்டு வந்து உட்கார்ந்து இருக்க .. உனக்கு என் அம்மாவை பார்த்துக்க முடியலைன்னு தானே ஜோதியை வேலைக்கு வச்சிருக்கோம் . இதுல தம்பி வந்து என்ன செய்யப் போறான்? “
“எதையுமே குதர்க்கமாதான் எடுத்துப்பீங்களா அம்மாக்கு அவரை பார்க்கணும்னு தோணாதா ?”
“ சாரி ஜானகி ... உன்னை தப்பா புரிஞ்சுண்டேன்”
“எத்தனை வ்ருஷமானா என்ன? நீங்க மாற மாட்டீங்க “
காலிங் பெல் ஓசை கேட்டது.
கதவைத் திறந்தான் பாலு. தம்பி கோபு அவன் மனைவி பிள்ளைகள் நின்று கொண்டிருந்தனர்.
“வாடா ...வா “
“நேத்து ராத்திரி ஏதேதோ கனவு அதுதான் உடனே புறப்பட்டு வந்திட்டேன் அம்மா எப்படிணா இருக்கா?”
“அம்மா அப்படியே தான் இருக்கா.. ஆனா ஜானகி அம்மாக்கு ரொம்ப முடியலைன்னு சொல்லறா”
அம்மாவின் அறைக்குச் சென்றான். கூடவே பிள்ளைகள்,
“ பாட்டி” என்று ஓடிச்சென்று கட்டிக்கொண்டன . சதை பற்று இல்லாத நிலையில் எலும்புகள் துருத்திக் கொண்டு கட்டிலில் படுத்தபடி உயிரைப் பிடித்து வைத்துக் கொண்டிருந்தாள்.. கண்களில் இருந்து கண்ணீர் வழிந்தது .
“ஏம்மா அழறே?”
அவனைப் பார்க்கவேண்டும் என்று நினைத்துக் கொண்டிருந்தவளுக்கு நேரில் வந்து நின்றால் அழுகை வராமல் என்ன செய்யும்? . மூன்று நாளில் மகனுடன் இருந்த சந்தோஷத்தில் நிம்மதியாக கண் மூடினாள் . பாலுவின் பெண்ணும் பையனும் யூ.ஸ் செட்டில் ஆகிவிட்டிருந்ததால் வரவில்லை .
கோபு கிளம்பும்போது
“அண்ணா, என் கூடவே இருந்த அம்மா இந்த ரெண்டு வருஷம் என் கூடவே இருந்து இருக்கலாம். ஆனா அடிக்கடி ஆஸ்பத்திரி போக வேண்டி இருந்ததால நீ கூட்டிகிட்டு வந்திட்டே .. உனக்கும் அம்மாவுடன் இருந்த திருப்தி இருக்கும் . போயிட்டு வரேன் “
பிள்ளைகள் பெரியப்பா பெரியம்மா காலில் விழுந்து வணங்கி பாட்டியின் போட்டோவுக்கு நமஸ்காரம் பண்ணிக் கிளம்பினர் .
ஒரு மாசம் கழிந்திருக்கும்.
“என்னங்க ஊரில் உள்ள அந்த வீட்டை விக்க முயற்சி செய்யுங்க அம்மா இருந்த வரை அதை விற்க விடலை”
‘ஏண்டி அதுல என் தம்பி இருக்கானே! எதுக்கு விக்கணும் ?”
“உங்க அம்மாக்கு நீங்க ரெண்டு பசங்கதானே. அதுல உங்க ரெண்டு பேருக்கும் உரிமை இருக்கே.. விக்காம என்ன பண்ணறதாம்? இல்லேன்னா வீட்டின் மதிப்பில் பாதி உங்க தம்பிகிட்ட வாங்கிட்டு வந்திடுங்க”
“ஜானகி இங்க வந்து உட்காரு”
“எதுக்கு என்னை பிரைன் வாஷ் பண்ணவா?”
“சொன்னா கேளு”
“சொல்லுங்க காதுல விழும் “
“நமக்கு சொந்தமா ரெண்டு வீடு இருக்கு. நம்ம பொண்ணும் பையனும் யூ.ஸ் சிடிசன் ஆயாச்சு. இங்க வந்து இருக்கப் போறதில்லே .. நமக்கு இன்னும் ரெண்டு வருஷம் சர்வீஸ் இருக்கு.. ரிட்டையர்மென்ட் பணம் வரும்.. பென்ஷன் வரும்.. தம்பிக்கு வீடும் இல்லை.. அவனுக்கு பென்ஷனும் கிடைக்காது.. குழந்தைங்க ரெண்டு பேரும் படிச்சுக்கிட்டு இருக்காங்க. பொண்ணுக்கு கல்யாணம் பண்ணனும். அதனால ...
“என்ன சொல்ல வறீங்க?”
“அந்த ஊரு வீடு நமக்கு வேண்டாம் அவன் அதிலேயே இருந்துகட்டும் அவனுக்கே எழுதிக் கொடுத்திடலாம்”
“நினைச்சேன்.. இப்படித்தான் சொல்லுவீங்கன்னு.. உங்கம்மா இருக்கறவரை அந்த வீட்டை விக்க விடலை.. நீங்களும் அப்படியே இருக்கீங்க .. நாம ரெண்டு பேரும் வேலைக்கு போய் சம்பாதிச்சோம். உங்க தம்பி சின்ன வயசில நல்லா படிச்சு உங்களை மாதிரி நல்ல பேங்க் வேலைக்கு போயிருக்கலாம்தானே!”
“ஜானகி அவன் படிக்காம ஊரை சுத்திக்கிட்டு இருக்கலை.. அவனுக்கு படிப்பு ஏறலை.. அதுமட்டும் இல்லே அப்பா அவனை மட்டம் தட்டி என்கூட அவனை ஒப்பிட்டு ரொம்ப கேவலமா நடத்தினாரு.. அதனால அவன் படிப்பு இன்னும் மோசமா போயிடிச்சு”
“என்னமோ பண்ணுங்க”
மேலும் ஒரு மாதம் கழித்து அம்மாவின் ரூமை சுத்தம் செய்து கொண்டிருந்த போது அம்மாவின் பெட்டியில் ஒரு கவர் ஒட்டப்பட்டு பாலுவின் பெயர் எழுதப்பட்டிருந்தது. எடுத்து பிரித்தான். அதில் ஒரு கடிதமும் ரெஜிஸ்டர் செய்யப்பட்ட உயிலும் இருந்தது .
முதலில் கடிதத்தை எடுத்துப் படித்தான் .
அன்புள்ள பாலு,
நீயும், கோபுவும் என்னோட ரெண்டு கண்கள். உங்கள் இருவரிடமும் நான் வைத்துள்ள அன்பு ஒரே மாதிரி தான் என்றாலும் உன்னை விட கோபு ரொம்ப ரொம்ப கீழ் மட்டத்தில் இருக்கான் . அவன் ஊதாரியோ குடிகாரனோ அல்ல என்பது உனக்கு தெரியும். நம்ம கண்ணுல எந்த கண்ணாவது பாதிக்கப்பட்டா கண்டிப்பா அந்த கண்ணை கவனமா பாதுகாத்து கேர் பண்ணுவோம். கூட்டத்தில் வழி மாறி சென்ற ஆட்டுக்குட்டியை ஏசு அரவணைத்து கைகளில் எடுத்து வைத்துக் கொள்கிறார். எதுக்கு? அதனால மத்த ஆடுகள் மேல் அவருக்கு கருணை இல்லை என்ற அர்த்தம் இல்லை ஊரில் உள்ள நம்ம வீட்டை கோபு பெயருக்கு எழுதி வைச்சிருக்கேன்.. நீ புரிந்து கொள்வாய் அம்மா செய்தது சரி என்று உனக்கு புரியும்
.. அன்புடன் கமலா
தம்பிக்கு ஊரில் இருந்த வீடு உயிலாக எழுதப்பட்டு ரெஜிஸ்டர் செய்யப்பட்டிருந்தது . போன வருஷம் அம்மாவை பார்க்க அப்பாவின் நெருங்கிய நண்பன் வக்கீல் ராகவன் வந்தது நினைவுக்கு வந்தது .
விஷயம் தெரிந்து ஒரு வாரம், குதித்துக் கொண்டிருந்த ஜானகி பின் அமைதியானாள்.
காலம் தான் எவ்வளவு வேகமாக ஓடுகிறது . ஜானகியும் பாலுவும் ரிடையர் ஆகி ஐந்து வருடம் ஆகி விட்டது . மூன்று நான்கு முறை யு .ஸ் சென்று வந்தவர்கள் இந்தியாவை விட்டு செல்லவும் விரும்பவில்லை.. உடல் நிலையும் ஒத்துழைக்கவில்லை . கோபுவின் மகனுக்கும் மகளுக்கும் திருமணம் ஆகிவிட்டது . மேலும் முடியாமல் போக ஜானகியும் பாலுவும் இரு வீடுகளையும் வாடகைக்கு விட்டு விட்டு சீனியர் சிடிஸின் ஹோம் செல்ல முடிவெடுத்திருந்தனர் .
வீட்டின் முன்பு கார் வந்து நின்றது. கோபுவின் மகன் ரவியும் அவன் மனைவி உஷாவும் இறங்கி வந்தனர் .
உஷாதான் பேச ஆரம்பித்தாள்.
“பெரியம்மா... பெரியப்பா.... அண்ணாவும் அக்காவும் யு.ஸ் ஸில் இருந்தா என்ன ? உங்களுக்கு நாங்க இல்லையா ? எதுக்கு நீங்க ரெண்டு பேரும் சீனியர் சிடிசன் ஹோம் போகணும். நாம எல்லாம் ஒண்ணா இருக்கலாம் . அந்த வீட்டை இடிச்சு நல்லா கட்டிட்டோம். இவங்க படிக்க நீங்க எத்தனை உதவி பண்ணி இருக்கீங்க . போகும் போது என்னத்தை கொண்டு போக போறோம் வாங்கோ எங்க கூட இருக்கலாம்.
ஜானகியை அரவணைத்து கொண்டாள்.
வாசலில் இருந்த தென்னை மரங்களில் இருந்து காற்று இதமாக முகத்தில் தவழ்ந்தது.
No comments:
Post a Comment