கோவர்த்தன்

 திடீர் கதை-52 #ganeshamarkalam

கோவர்த்தன்

பேரூர் கோவில். தரிசனம் பண்ணி முடிச்சுட்டு வாசல்ல கார் பார்க்கிங்க்லதான் அந்தாளப் பாக்கரேன். நான் நிறுத்தி வச்சுட்டுப் போன விலையுயர்ந்த கார்ல ஒய்யாரமா சாய்ஞ்சு நின்னுண்டு. பிச்சைக்காரால்லாம் சாய்ஞ்சுக்கவா நான் ஆடி கார் வாங்கியிருக்கேன்? கோவம் வந்தது.

 கோபுரவாசல்ல நின்னுண்டே கீ லாக்கை அமுக்கரேன். பளிச்சுன்னு லைட் அடிச்சு “க்ரீன்”னு 2வாட்டி சத்தம் வந்ததும் சரி ஓணர் வந்துட்டான்னு பட்டிருக்கும். சட்டுன்னு நகந்து நின்னுக்கரார். ஆனா விலகிப் போலை. யாரிவன் இந்தக் காருக்குச் சொந்தக்காரன்னு தெரிஞ்சிக்க ஆசையோ? கோயமுத்தூரில் விலையுயர்ந்த இம்போர்டட் கார்கள் ரெம்ப உண்டு. அதுனால இதெல்லாம் ஒரு பெரீய சமாச்சாரமா இங்கே யாரும் பாக்க மாட்டா. மில் ஓணர்ஸ் அத்தனை பேர். 6 மாசத்துக்கு ஒரு புது கார் வாங்கி எக்ஸ்பென்சஸா காமிச்சு டேக்ஸ் சலுகை வாங்கிப்பதில் கில்லி இவா. ஆனாலும் என் ஆடி பிரத்யேகமான ஒண்ணூ.

ஆடி R8. 5.2L V10+ எஞ்சீன். எக்ஸைஸ் கூட்டினப்ரம் 4 கோடி ஆச்சு. எனக்கு பெரிசில்லை. இந்தியாவில் இருக்கப்போ யூஸாட்டம், திரும்பிப் போரச்சே லோக்கல் கம்பேனி யூஸுக்கு தந்துடலாம்னு. யூஎஸ்ல 2 ரோல்ஸ் வச்சிருக்கேன். இந்தியா தவிர உலகத்தில் பல இடங்கள்ல மைனிங்க் இன்டெரெஸ்ட். அதாவது கணிம வளங்கள் எங்கேல்லாம் இருக்குன்னு ஆராய்ச்சி செஞ்சு அதை அன்னாட்டு அரசாங்கத்துக்கு லீஸ்ட் சிலவில் தோண்டி எடுத்துக் குடுப்பது எங்க பிசிநெஸ். சிலர் அதை எடுத்துண்டு போய் சைனா இல்லை சவுத் அமேரிக்காவில் எங்க தொழிற்சாலைகள்ல உலோகமா, மூலப்பொருளா மதிப்புக் கூட்டிப் பண்ணி திரும்ப வந்து குடுக்கச் சொல்லுவா.

 இல்லை எங்க சிலவில் எங்கே கிடைக்கறதோ அதுக்குப் பக்கத்துலேயே வேணும்கிறதை பிரிச்சு எடுத்துக் கொடுக்க தொழிற்சாலை நிறுவி எப்படிச் செய்யன்னும் சொல்லித் தந்து முத 20 வருஷங்களுக்கு அவா ஜனங்களுக்கும் வேலை போட்டுத் தந்து செய்யவும் சொல்லாம். எதுன்னாலும் நாங்க தயார். அதேபோல் பழுதடஞ்சுட்ட, பழச்சாப்போன இல்லை லாபகரமா நடந்த முடியாம திவாலாப்போன உலோக தொழிற்சாலைகளை காயலாங்கடை விலைக்கு வாங்கி சரிசெஞ்சு ஓடவிட்டுக் காமிப்பதிலும் நாங்க அசகாய சூரர்கள்.

 பணம் கொட்டிண்டு இருக்கும்.

எத்தனை சம்பாதிச்சா என்ன? 

வருஷத்துக்கு 1 மாசம் நான் இந்தியாக்கு வந்து என் இச்சைக்கு மனம் போன போக்கில் சுத்துவதை வழக்கமா வச்சிருக்கேன். தனியா வருவேன். பலதடவை யாருக்கும் சொல்லாம. இப்படி வந்துட்டு இங்கே வந்ததுதான் இன்னைக்கு. கோயமுத்தூர் ஏன்கலாம்.

 இங்கேதான் 30 வருஷம் மின்னாடி நான் தொழில் முனைவனா எல்லாத்தையும் ஆரம்பிச்சது. சின்னதா ஃபவுண்டரி ஆரம்பிச்சு கல்லா கட்டி இப்போ இந்த நிலமைக்கு வளர்ந்து மேஜர் பிஸ்நெஸ் ஐரோப்பா, அமேரிக்கான்னு இருந்தாலும் பேரீஸ்தான் எனக்கு ஹெட் குவார்டர்ஸ். பேரீஸ் வாழ் குடிமகன் பேரூர் கோவிலுக்கு வருவானேன்? சோழியன் குடுமி சும்மாவா ஆடும்? இங்கே வெள்ளியங்கிரி மலைத் தொடரில் தோண்டினா என்னெல்லாமோ இருப்பதா எங்களுக்குத் தகவல். அதையும் விசாரிக்கத்தான்.

நரசிம்மமூர்த்தின்னு அப்பா வச்ச பேரை வெளிநாட்டில் என் பிசிநெஸ் அசோசியேட்ஸும் ஈஸியா சொல்லும்படி “நச்சு”னு சுருக்கியாச்சு. சோழியன் என்பதுக்கு என் நிஜப்பெயரைச் சொன்னேன். ஆனா கடவுள் பக்தீன்னெல்லாம் வளர்த்துக்கலை. சின்ன வயசுல கஷ்டப்பட்டது நன்னா ஞாபகம் இருக்கே! சாமி கோவில்னெல்லாம் அம்மா சொல்ரப்போ கோவமா வரும். மத்தவாளைப்போல் நாம ஏன் வசதியா இருக்க முடியலைன்னும் அதுக்கு கடவுள் நம்மாத்து மனுஷாள அனுரஹம் செய்ய மறந்துட்டார்னும் ஆதங்கம். நிறைய வாழ்க்கையில் சம்பாதிச்சு இப்படி ஒரு நிலமைக்கு வந்தப்ரமும் இதெல்லாம் அப்பா சொன்ன அந்த பெருமாள் அனுக்ரஹம்னு எண்ணத் தோணலை. என் சுய முயற்சீன்னுதான் எடுத்துண்டேன். ஆனாலும் இப்போல்லாம் இப்படி வரும்போது - எதுனாலவோ தெரியலை ஆனா-உந்தப்பட்டு கோவில்களுக்குப் போக விருப்பம் வந்துடுத்து. அப்படி வந்ததுதான் பேரூர் கோவில்.

ரெசிடென்ஸீல ரூம். அதைவிட பெரீசா கம்பீரமா ஹோட்டலைக் காணம். 3நாதான் இருக்கப்போரம், அடுத்து குருவாயூர் பயணம்னு வந்தாச்சு. அதுக்கப்ப்ரம் திருவனந்தபுரம் அங்கேந்து ரிட்டர்ன். இப்போ இந்த பிச்சைக்காரனை நகந்துக்கச் சொல்லீட்டு வண்டியை எடுக்கணம். அதுக்கு மின்னாடி என்னையே பார்த்துக்கரேன். 

சிம்பிளாத்தான் ட்ரெஸ், ஜீன்ஸ் டீ ஷெர்ட். கோட் சூட்லாம் மாட்டிண்டா கோவிலுக்கு வருவா? வேஷ்டி கட்டிண்டிருக்கலாம். ஆனா செய்யலை. ட்ரைவர் வேண்டாம்னாச்சு. நேத்து வந்து இறங்கிட்டதும் ஹோட்டலில் செக் செய்ததும் புதுக் கார் டெலிவரி ஆராப்போல் ஏற்பாடு. 

நான் போய் அந்த காரண்ட நின்னா பாக்கராவாளுக்கு நானேதான் அதுக்கு ட்ரைவர், அதுல வந்த ஆள் வேற யாரோவா இருக்கண்மனு அபிப்ராயப்படுவா என்பது நிச்சயம். இப்போ இந்த பிச்சைக்காரன் என்ன சொல்ரான்னு பாப்பம்னு மனசுக்குள் ஓர் விநோத ஆர்வம் வந்து பூந்துண்டது. என்னை முதலாளின்னு நினைச்சு ஓடிப்போரானா இல்லை சம்பளம் வாங்கிக்கர ட்ரைவர்னு நினைச்சு ஏதாவது பேச்சுக் கொடுப்பானா?

கிட்டக்க வந்ததுந்தான் அங்கே மின்னே சாய்ஞ்சு நின்னுட்டு இப்போ பவ்யமா நகந்து நிப்பது பிச்சைக்காரனில்லை ஒரு சாமியாரோனு பட்டது. இந்தியாவில் கோவில் வாசல்ல சாமியார்கள் சகஜம். கோவில் கோபுரத்துக்கு அடீல 2 பேர் பார்த்தேன், இவர் இங்கே என் கார்கிட்ட. ஏன்னா இந்த பார்க்கிங்கில் செக்கசெவேல்னு ஃபாரீன் கார் பளபளன்னு நின்னா ஆகர்ஷிக்காம இருக்குமா? மணி கார்த்தால 10. அந்தண்டப் பக்கமா பல வெள்ளை டேக்ஸிகள் நின்னுண்டு, பக்கத்துலயே ட்ரைவர்ஸ். அதான் இந்த ஆளுக்கு இதில் மோகம். சாமியார் ஆயாச்சே இன்னும் ஆசை விடலையோ?

கிட்டக்க வந்தும் அவர் கேட்ட கேள்வி நான் எதிர்பாக்காதது. “கோவில் ரெம்ப அழசாச்சே! முழுசா பார்க்க முடிஞ்சதா?” சட்டுன்னு இவர் பிச்சை கேட்பவரில்லை, சாமியாரும் இல்லைன்னு தோணிப்போச்சு. படிச்சவரா காவி உடுத்திண்டு சும்மா ஜாலிக்காக ஷேவ் செய்யாம விட்டூட்டார், நெத்தீல இட்டுண்ட விபூதியையும் சந்தனப் பொட்டையும் எடுத்துட்டு ட்ரிம்மா ட்ரெஸ் பண்ணிண்டு வந்தார்னா என் கம்பேனீலயே நானே வேலை போட்டுத் தந்திருக்கும் வைஸ் ப்ரெஸிடென்ட்டாத்தான் நினைப்பேன். என்ன ஒரு அவரசரமா பிச்சைக்காரன்னு முடிவெடுத்துட்டேன்! லஜ்ஜையாப்போச்சு. “ஆமாம், ரெம்ப அழகு. சின்ன வயசுல வந்திருக்கேன். இப்போ 30+ வருஷங்களுக்கு அப்ரமா வரேன். அப்படியே இருக்கு. ஆனா அப்போ வந்தப்போ புரியாதது சில புரிந்தாப்போல். நின்னு ரசிச்சுட்டுத்தான் வந்திருக்கேன்”. “இப்போ எங்கே பயணம்?” இன்னும் முடிவாலை, நாளைக்கு குருவாயூர் கிளம்பினாலும் ஆச்சர்யப்பட இல்லை. “மருதமலை முருகனைப் பாக்கலையோ?” “செய்யலாம்.” 

ட்ரெக்கிங்க் போக ஆசை இருக்கா?” இங்கே அதெல்லாம் இருக்கா என்ன?” “அதென்ன அப்படிக் கேட்டுப்புட்டேள்? மலை இருந்தா ஏறிப் போகவேண்டாமா? நான் போப்போரேன். கூட வரதுன்னா வரலாம்?” “நீங்க யாரு?” “என் பேர் கிருஷ்ணமூர்த்தி. பாலக்காடு. ஃபாரெஸ்ட் டிப்பார்ட்மென்டுல இருந்தேன். இப்போ ரிடயர்ட். சொந்தூர் குருவாயூர். கூட வந்தா நிறைய பேசலாம்”. “இப்போவா? வெய்யல் ஏறிப்போச்சே!” இல்லை. நாளைக்கு. கார்த்தால 5க்கு ஏற ஆரம்பிச்சுடணம். வரேளா? சாயங்காலமா திரும்பிடலாம்?” எங்கே மருதமலையிலா?” “இல்லை இந்தப் பக்கமா. 40கிமீ” “அத்தனை தூரம் நடக்கணுமா?’ இல்லை கார்ல போயிட்டு கடைசீ 10 ஏறிப்போணம்.” 

யோசிப்பதைப் பாத்துட்டு சொல்ரார். “கார்த்தால 5 மணிக்கு இங்கே மீட் செய்யலாம். நான் என் கார் கோண்டு வரேன்.” பதிலுக்கு காத்திருக்காம காணாமப் போயிட்டார்.

சரியா 4:45க்கு என் ஆடீல வந்து இறங்கியாச்சு. ஹோட்டல்ல கேட்டுண்டு கூட வந்த ட்ரைவர் நாங்க போனப்ரம் காரை எடுத்துண்டு போயி ஹோட்டல்லயே பத்ரமா வைப்பான். சாயங்காலம் கூப்பிட்டா வந்து அழைச்சிண்டு போவன். கிருஷ்ணமூர்த்தி கரெக்ட்டா தன் சேன்ட்ரோல 5:01க்கு வரார். ஏறிண்டு மேற்கால சர்ருன்னு ஏதும் பேசாமல். 

மாதம்பட்டி, புலுவம்பட்டி, ஆலந்துறைன்னு மங்கலான வெளிச்சத்துல படிக்கரேன். புலகண்ட் தாண்டினதும் ஈஷா ஃபவுண்டேஷன் என்ட்ரன்ஸ். அங்கே வண்டிய நிப்பாட்டிட்டு வாங்கோ நடக்கலாம்னு முதுகுப் பையுடன். ஹாஃப் பேன்டும் கையில்லா பனியனும். நல்ல ஷூஸ். ரேபான் கிளாசஸ் பனியனில் சொருகிண்டு. கிட்டத்தட்ட நானும் இமயமலையையே கடந்து போராப்போல் வந்திருப்பதால வேகமா நடக்கரோம். என்னைவிட அவர் வயசு கூட ஆனா அவர்தான் வேகம். ஒரு வீரக் காளியம்மன் கோவில் தாண்டினதும் ஏத்தம் ஆரம்பிச்சது. எல்லாம் சுகானுபவமா மாறிப்போன அதிசயமும் நடந்தது.

வழீல என்னைப்பத்தி கேட்டுத் தெரிஞ்சிண்டார். எந்தவித தயக்கமும் இல்லாம நான் செய்யரதை பூரா சொல்லிண்டே மூச்சு வாங்கிண்டு வந்தேன். இவரண்டை எதையும் மறைக்கத் தோணலை. எப்படி பூமீல இருக்கும் வளங்களை சுரண்ட உதவி அதுல காசு பண்ரேன்னும். அதோட நிறுத்திண்டிருக்கணம். வெள்ளியங்கிரி ஆரம்பிச்சு இந்த கேரளா பார்டெர்ல வெட்டி எடுத்தா என்னெல்லாம் கிடைக்கும்னும் எனக்கு தெரிஞ்சதை பெருமையா. 

“நன்னா வச்ச உங்க பேரை நன்னாத்தான் சுருக்கி “நச்சு”னு வச்சுண்டுட்டேள்! நச்சுன்னா நஞ்சு. விஷம். நீங்க தோண்டி எடுத்துட்டு விட்டூட்டுப் போகிர இடம் நஞ்சாப்போகும்”. தெரியும். ஆனாலும் இவர் வாயில அந்த ஸ்டேட்மென்ட் கடுமையா செவிகளைத் தாண்டி எம்மனசையே தாக்கித்து. “ஆனா நாங்க தோண்டுவதெல்லாம் மனுஷாளுக்கு அத்தியாவசியமான சமாச்சாரமாச்சே! என்ன தப்பு?’ “உங்களுக்கு பல சுவாமி கோவில்கள் மலைமேல் ஏன்னு தெரியுமா?”

மருதமலை, பழநி, திருப்பரங்குன்றம் முருகன். எம்பேர்கொண்ட நரசிம்ம மூர்த்தி பொதுவா மலைமேலத்தான். வெங்கடாசலபதி பெருமாளே ஏழுமலையில். தெரியாம இல்லை. “இந்த நாட்டுக் காரன்தானே நானும்! பெருமாளைப் பாக்கணம்னா சிரமப்பட்டு கஷ்டப்பட்டு முயற்சிச்சாத்தான் முடியும்னு சொல்லும் தாத்பர்யம். பிரார்த்தனை என்னவாம்? ஏறி வந்து மொட்டை போட்டுக்கரேன்னு. நடந்தே ஏறி வரேன்னு. லக்ஷோபலக்ஷம் மக்கள் அப்படி செய்யரா. எத்தன கடினமான பாதைன்னாலும் கல்லும் முள்ளும் காலில் குத்த சபரி யாத்திரை போராளே! தெரியும்.”

வளைஞ்சு வளைஞ்சு போர ரோட்டுல கிட்டத்தட்ட சிறுவாணி டேம்கிட்டக்க வந்தாச்சு முன்னாடி போனவர் நின்னுடரார். கால் வலிச்சதான்னா இல்லை. என்னை முறைச்சுப் பாக்கரார். அதில்லை காரணம். பெருமாள் மலைமேல் இருப்பது, முருகன் கோச்சுண்டுபோய் மலைமேலே ஏறி நின்னுண்டதெல்லாம் நம்ப கவனத்தை மலைகள்மீது ஈர்க்கவே. நீங்க படிச்ச 5ஆம் கிளாஸ் புஸ்தகத்துல கூட மலைகளின் முக்கியத்துவம் யாவைன்னு 5 மார்க் கேள்விக்கு பதில் போட்டிருக்குமே! எழுதின பதில் ஞாபகம் இருக்கா பாக்கலாம், சொல்லுங்கோ!” என்ன இவர் ட்ரெக்கிங்க் கூட்டிண்டு வந்து அஞ்சாம் கிளாஸ் கொஸ்சீன் கேக்கரார்? சொல்ரேன்

“மலைகள் 70-80% சுத்தமான தண்ணீக்கு முக்கியமான சோர்ஸ். அதுமட்டுமில்லாம ஃபூட் மற்றும் க்ளீன் எனெர்ஜீக்கு மலைகளே ஆதாரம். மலைகள் அரணாக ஊர்களைக் காத்து நிக்கும். ஆறுகள் மலைகளில்தான் தோன்றி சமவெளிகளை உயிர்பிக்கும், பாசனத்துக்கு உதவும். மலைக்காடுகள் நமக்குத் தேவையான பல வளங்களை நல்க வல்லன. பல அத்தியாவசியமான கணிம வளங்களை உயிரினங்களை ஈகோ சிஸ்டத்தை பாதுகாத்து வைப்பவை மலைகள். இப்படி நிறைய எழுதினேனே! ஞாபகம் இருக்கே!” 

"மலைகள் அபூர்வம். இருக்கும் மலைகளை பாதுகாப்பா வைப்பான் மனிதன்னு நினைச்சுத்தான் கடவுளெல்லாம் அங்கே ஏறிப்போய் உக்காந்துண்டது. நீங்க சொன்ன காரணங்களுக்காக இல்லை. என்னை மட்டுமின்றி நான் ஏறி உக்காந்திருக்கும் மலையையும் வழிபடுன்னு சொல்ரார் பெருமாள்.” “அது நடக்கிறதா?” “ஆமாம், இல்லைன்னு சொல்லலாம். பழநீ போன்ற மலைகளை கட்டடமா எழுப்பி உருத்தெரியாம மாத்தி கமெர்ஷியல் சென்டரா ஆக்கி வருடங்களாச்சு. ஷோளிங்கர் மலை சீக்கிரம் அவ்வாறே மாறிடும். திருப்பதீல பெருமாலைச் சுத்தீ பெரீய மாநகரமே பண்ணிவச்சாச்சு. ஆனா நல்ல வேளை இன்னும் நிறைய பாக்கி வச்சிருக்கம். ஆனா உத்திரவாதமில்லை. வருத்தப் படேண்டிய விஷயம். மலையில் இருக்கும் கணிம வளங்களை நாக்கில் சப்புகொட்டிண்டு எப்படி வழிச்செடுக்கலாம்னு திட்டம் தீட்ட நீங்க இத்தன தூர்ம வந்திருக்கேள்.”

பதில் சொல்லலை. பேச்சை மாத்துவம்னு “இந்த டேம் வரைக்கும் ரோடு இருக்கே! நாம கார்லயே வந்திருக்கலாமே! வழீல ஜீப்பெல்லாம் போச்சே! நடந்தே எதுக்கு.” “ட்ரெக்கிங்க் வரம்னுட்டு நாம வண்டிப் புகையை இங்கே வந்து கக்கிட்டுப் போணமா? இப்போ பாருங்கோ திவ்யமா 1 மணிநேரம் சுத்தமான காத்தை சுவாசிச்சுட்டு நிக்கரம்! இப்போ அடுத்ததா நாம போப்போர இடம் காட்டுக்குள், சிறுவாணி நீர்வீழ்ச்சி. ரெடியா? இப்போதான் உண்மையிலேயே ட்ரெக்கிங்! என்ன சொல்ரேள்?” சரின்னு தலையாட்டரேன். 

3 மணீநேர காட்டுக்குள் பயணம். ஆனா வொர்த் இட். உக்காந்துண்டு அவரே எனக்கும் கொண்டுவந்த சமாச்சாரங்களை இலைல போட்டு நீட்டரார். ஹோம் மேட் இட்லீஸ் மிளகாய்ப்பொடி தடவி, தொட்டுக்க கெட்டித் தயிரோட. பசீல அள்ளிச் சாப்பிட்டேன். நான் சாப்பிடுவதை ஆசையா பாத்துண்டே அவர்.

“மதுராகிட்ட பிருந்தாவன் இருக்கு. அதுக்கு 20கிமீட்டரில் கோவர்தன கிரி. அந்த மலையத்தான் கிருஷ்ணர் தன் சுண்டுவிரலால தூக்கிப் பெருமழையா வருணபகவான் கொட்டினப்போ ஊரையும் அதன் மக்களையும் மூழ்கிடாம குடைபோல் பிடிச்சிண்டு காப்பாத்தினார்னு பாகவத்துல கதை வரும். நீங்க படிச்சிருக்கேளோன்னோ!” 

“யெஸ். கிருஷ்ணர் குழந்தையா இருக்கப்போவே தான் யார்னும் இனி வரப்போகிர பல பராக்கிரம செயல்களுக்கு ஒரு ட்ரெயிலர் மாதிரி இதெல்லாம் செய்து காட்டிண்டிருப்பார்னு எங்கம்மா சொல்லியிருக்கா.” “ஆனா அந்தக் கதையை நாம சின்ன வயசுல கேட்டூட்டு அப்ரம் மறந்தே போயிருப்பமே!” “ஆமாம். அது எதுக்கு இப்போ?” சொல்ரார்.

“கோகுலத்தில் வருஷா வருஷம் மழையை, வருணபகவானை கோண்டாட மஹோத்ஸவம் பண்ணுவாளாம். ஒரு வருஷம் கிருஷ்ணர் சொல்ரார் வேண்டாம்னு. ஏன்னு கேக்கரா. மழையில்லேன்னா ஜீவராசிகள் அழிஞ்சுடுமேன்னு. அதெல்லாம் கிடையாது பண்ண வேண்டாம்னுடரார். வருணன் கோச்சுண்டு இவாளுக்கு பாடம் கற்பிக்கணம்னு கொட்டித் தீக்கரான். எல்லாரும் “கிருஷ்ணா! என்ன இது? ப்ளீஸ் ஏதாவது செய்”ன்னதும், அவர் கோவர்தன கிரியை தூக்கிக் குடைபோல் பிடிச்சுண்டு நிக்க வருணனால எதுவும் சாதிக்க முடியாம நின்னுபோய் கிருஷ்ணர்கிட்ட சாரி சொல்ரான். கூடவே “ஏன் இப்படி ஒரு விளையாட்டு?” கேக்க அவர் எல்லாருக்கும் சொல்ரார் “மழைக்கே காரணம் மலைதான். மலைகளே மஹோத்ஸவத்துக்கு பாத்யதை உள்ளவைனு. இத அதிகமா கதாகாலக்ஷேபத்துல சொல்ல மாட்டா.”

அன்னைக்கு ட்ரெக்கிங்க் முடிஞ்சு நாங்க திரும்பி பேரூர் வர மணி 6 ஆச்சு. ஹோட்டலுக்கு வந்துட்டு யோசனையில் மூழ்கிட்டேன். மலை மட்டுமா முக்கியம், பூமீயே நாம வளமா வாழ்வதுக்கு பிரதானமா இருக்கப்போ அதுலிருந்து நிறுத்தாம சுரண்டுவது எத்தனை தப்பு! என்ன செய்யலாம்? கிருஷ்ணமூர்த்தியைக் கேக்கலாம்னு அவர் நம்பரை போன்ல சேவ் செஞ்சுண்டது ஞாபகம் வர எடுத்துப்பாக்கரேன். 

காணலை. காணவேயில்லை.