மஹானின் காருண்யம் கருவுற்ற மங்கையின் மேல்

மஹானின் காருண்யம்  கருவுற்ற மங்கையின் மேல் 

பெரியவா திருவடியே சரணம்.

காஞ்சி மகாபெரியவரின் அருளாசி வாங்க எத்தனை எத்தனையோ பேர், பல இடங்களிலும் இருந்து வருவார்கள்.

அதேசமயம், அவருடனேயே இருந்து அவரை எப்போதும் தரிசிக்கும் பாக்யம் பெற்றவர்கள் பெரும்பாலும் அவரிடம் எதுவும் வேண்டிக்கொள்வதே  கிடையாது. காரணம், அந்த மகானுடைய பார்வை பட்டாலே தங்களுடைய எல்லா பிரச்னைகளும் தீர்ந்துவிடும்.  தேவைகள் எல்லாம் ஈடேறிவிடும் என்ற நம்பிக்கைதான்.

இந்த நம்பிக்கை, மடத்தின் தொண்டர்கள் மட்டுமின்றி, சாதாரணப் பணியாளர்களுக்கும் இருந்தது.  தன்மேல் அவர்கள் வைத்திருக்கும் நம்பிக்கை தயாபரனான மகாபெரியவாளுக்கும் தெரிந்திருந்தது என்பதை உணர்த்துவது மாதிரியான ஒரு சம்பவம் இது.

ஒரு நாள், அதிகாலை வேளை, காஞ்சி மடத்தில் அவ்வப்போது சொல்லப்படும் கூலி வேலைகளைச் செய்யும் பெண்மணி ஒருவர், தன் கர்ப்பிணி மகளுடன் மடத்துக்கு வந்திருந்தார். பார்த்துக்கொள்ள வீட்டில் யாரும் இல்லாததால், அவளை விட்டுவிட்டு வரமுடியாத சூழலில், தான் வேலைபார்க்கும் இடத்துக்கே அழைத்து வந்திருந்தார்.மகளை ஒரு ஓரமாக உட்காரச் சொல்லிவிட்டு, தனக்குத் தரப்பட்ட வேலையைச் செய்து கொண்டிருந்தார், அந்தப் பெண்மணி.

வழக்கமான இடத்தில் அமர்ந்து பக்தர்களுக்கு தரிசனம் தந்து கொண்டிருந்த மகாபெரியவா, திடீரென்று தன் அணுக்கத் தொண்டர் ஒருவரை அழைத்தார். "மடத்துல அந்த மூலையில ஒரு கர்ப்பிணி உட்கார்ந்துண்டு இருக்காளான்னு பாரு.  இருந்தா, அவளை அழைச்சுண்டு வா!" சொன்னார்.

மகாபெரியவா சொன்ன இடத்துக்குச் சென்ற தொண்டர் அங்கே அமர்ந்திருந்த கர்ப்பிணிப் பெண்ணை ஆசார்யா அழைப்பதாகச் சொல்ல, அந்தப் பெண், தன் தாயாரை அழைக்க, உடனே அங்கே வந்து அவளை அழைத்துக் கொண்டு பெரியவா முன் வந்து நின்றார், அந்தப் பணிப்பெண்.

பெரியவாள் அவர்களிடம் ஜாடை காட்டி, என்ன விஷயம்? என்று விசாரித்தார்.

அதைப்  புரிந்து கொண்ட அந்தப் பணிப்பெண், "சாமி, இவை என் மக: குழந்தை உண்டாகி இருக்கா.  அவளைப் பார்த்துக்க யாரும் இல்லாததால நான்தான் கூட்டிட்டு வந்து அங்கே உட்காரச் சொன்னேன். சாமிக்கு இஷ்டம் இல்லைன்னா போகச் சொல்லிடறேங்க....!" என்று தயங்கித் தயங்கிச் சொன்னாள்.

"வேண்டாம் அவ அங்கே உட்கார வேண்டாம். அதோ அங்கே உட்காரச் சொல்லு!" நேராக இருந்த ஓர் இடத்தைக் காட்டினார், ஆசார்யா.

அந்தப் பெண்மணியும் மகாபெரியவாளை வணங்கிவிட்டு, மகளை அங்கே உட்கார வைத்துவிட்டு தன் வேலையைப் பார்க்க போய்விட்டார்.

கொஞ்ச நேரம் கழித்து அங்கே வந்தார் ஒரு பக்தர். மகாபெரியவாளை நமஸ்கரித்தார். அவர் கையில் ஒரு தூக்கு இருந்தது. "பெரியவா நமஸ்காரம். ஆத்துலேர்ந்து நானே கைப்பட பலகாரம் செஞ்சு கொண்டு வந்திருக்கேன்.  மடத்துல வேதம் படிக்கறவாளுக்குத் தரலாம்னு எண்ணம். நீங்க அனுமதிச்சா.....!" அவர் வார்த்தைகளை முடிக்கும் முன்பே, கையைத் தூக்கி ஓர் இடத்தை சுட்டிக்காட்டினார், மகாபெரியவா.

"அதோ உக்கார்ந்திருக்காளே அவகிட்டே குடுத்துட்டு!" பெரியவா கட்டளைப்படி பலகாரத் தூக்கு கர்ப்பிணிப்பெண் கைக்கு வந்தது.

மேலும் கொஞ்ச நேரம் கழித்து ஒரு பக்தர் கொண்டு வந்த பழக்கூடையும் அப்படியே அந்தப் பெண்ணிடம் வந்து சேர்ந்தது.  மேலும் கொஞ்ச நேரத்திற்குப் பிறகு மடத்துக்கு வழக்கமாக வரும் நடுத்தர வர்க்கத்து பக்தர் ஒருவர் வந்தார்.

அவரை ஆசிர்வதித்த மகாபெரியவர், "மடத்துக்கு கைங்கர்யம் பண்ணனும்னு ஏதோ ரொக்கத்தொகை கொண்டுவந்திருக்கே போல இருக்கே!" என்றார்.

அந்த பக்தருக்கு ஆச்சர்யம்! "ஆமாம் பெரியவா,  மாசாமாசம் செலவு போக மீதமாகற காசுல கொஞ்சத்தை ஸ்ரீமடத்துல சேர்ப்பிக்க வேண்டும் என்று எடுத்துவைத்துக் கொண்டிருந்தேன்.  கிட்டத்தட்ட ஒரு வருஷம் சேர்த்த பணம். அதைத்தான் கொண்டு வந்திருக்கேன்!" சொன்னார், அவர்.

"அந்தத் தொகையை அதோ அந்தப் பொண்ணுகிட்டே குடுத்துட்டு!" ஆசார்யாளின் ஆணை நிறைவேற்றப்பட்டது.

இதெல்லாம் ஏன் எல்லோரும் என்னிடம் தருகிறார்கள் என்றெல்லாம் புரியாமல் அந்த கர்ப்பிணிப் பெண் திகைத்துக் கொண்டிருக்க, சரியாக அதே நேரத்தில் வேலையை முடித்துவிட்டு மகளை அழைத்துக் கொண்டுபோக வந்த அவளது அம்மா, ஆச்சர்யத்தில் திகைத்துப் போனார்.  நேராக மகாபெரியவா முன் வந்தார்.

"சாமீ...முழுகாம இருக்கிற என் பொண்ணுக்கு வாய்க்கு ருசியாக பலகாரம் செஞ்சுதரணம்னு   ஆசை இருந்தாலும், நாம இருக்கிற நிலையில பிரசவச் செலவுக்கே காசு தேடணும். இதுல பலகாரமெல்லாம் எப்படி செஞ்சு குடுக்கறதுன்னு மனசுக்குள்ள குமைஞ்சுகிட்டு இருந்தேன்க.  என் மகளும் கஷ்டம் தெரிஞ்சு மனசுல ஆசை இருந்தும் வாய்விட்டு எதையும் கேட்கலீங்க.  இங்கே வந்து உங்களை தரிசிச்சதும் எப்படியோ எங்க மனசுல இருந்ததெல்லாம் தெரிஞ்சுக்கிட்டு அவ வாய்க்கு ருசியா சாப்பிட பலகாரம், பழம் எல்லாம் கிடைக்கச் செஞ்சுட்டீங்க.  அதோட பிரசவச் செலவுக்கும் காசு கிடைக்க வைச்சுட்டீங்க சாமீ...எனக்கு என்ன சொல்றதுன்னே தெரியலீங்க!" தழுதழுக்க சொல்லி அவர் திருவடி முன் விழுந்தார்.

"குழந்தை க்ஷேமமா பிறக்கும். தாயும் சேயும் நன்னா இருப்பா!" ஆசிர்வதித்த மகாபெரியவாளின் குரல் அந்தக் கடவுளின் குரலாகவே ஒலித்தது.

ஹர ஹர சங்கர! ஜய ஜய சங்கர! காஞ்சி சங்கர! காமகோடி சங்கர!

மகாபெரியவா சரணம்!! குருவே சரணம்!!

விதவைத் தாய்க்கு கிடைத்த அமுதசுரபி

விதவைத் தாய்க்கு கிடைத்த அமுதசுரபி

ஸ்ரீ மடத்து சன்யாசிகளுக்கு பல கட்டுப்பாடுகள் உண்டு. அவற்றை மிகவும் கடுமையாக கடைபிடித்தவர் மஹா பெரியவர் எனப்படும் ஸ்ரீ சந்திரசேகரேந்திர சரஸ்வதி அவர்கள். அந்த காலத்து வழக்கப்படி விதவை கோலம் பூணாத விதவைகளுக்கு அவர் தரிசனம் தர மாட்டார். இருந்தாலும் கைவிடவில்லையே! படிக்கும்போது கண்ணீர் வந்துவிட்டது. கதையை படியுங்கள். கொஞ்சம் நீண்ட பதிவு.

காஞ்சி மாமுனி மஹாபெரியவாளின் நிகழ்வுகள்

மாமுனியின் கருணையா: கொடையா

(ஸ்ரீ மும்பை விஜயன் ஸ்வாமிகளின் சொற்பொழிவிலிருந்து…)

விதவைத் தாய்க்கு கிடைத்த அமுதசுரபி

அடியேன் கல்கத்தாவில் பயணிகள் கப்பலில் வரும் என் நண்பரைக் காணத் துறைமுகம் சென்றேன். கப்பல் இரண்டு மணி நேரம் தாமதம் எனத் தெரிந்தது. அவருக்காக காத்திருக்க முடிவு செய்து அந்த சாலையில் இருந்த ஒரு ஹோட்டலின் முன் இருந்த பெஞ்சில் அமர்ந்தேன். அது ஒரு சிறிய ஹோட்டல். வருவோர் போவோர் அதிகம் இருந்த நிலையில் அந்த ஹோட்டல் மிகவும் பரபரப்பாக இயங்கிக் கொண்டிருந்தது. என் பார்வை கல்லாவில் இருந்தவரின் மீது செல்ல அவர் அமர்ந்து இருந்த இருக்கைக்குப் பின்னால் ஒரு படம் பூக்களாலும் வண்ணக் காகிதங்களாலும் அலங்கரிக்கப்பட்டு பார்வையை இழுக்கும் வகையில் இருந்தது. அந்தப் படம் என்னை ஈர்க்க நான் அருகே சென்று பார்க்க அது மஹா பெரியவாளின் படம். கல்கத்தாவில் 90 சதவிகித இடங்களில் காளி மற்றும் ராம கிருஷண பரமஹம்சர் விவேகானந்தர் படங்களைப் பார்த்த எனக்கு என் குரு நாதரைக் கண்டவுடன் உள்ளத்தில் மகிழ்ச்சி பொங்கியது.

கல்லாவில் அமர்ந்திருந்தவரிடம். படத்தைக் காட்டி யார் இவர் என வினவ அந்த நபர் உள்ளம் பூரித்து கண்கள் விரிய “என் தாக்குர்ஜி என் தாக்குர்ஜி” என பரவசப்பட்டார். இவரைப் பற்றி கொஞ்சம் சொல்லுங்களேன் என அடியேன் கேட்க அந்த கேள்விக்கு காத்திருந்தவர் போல நொடியும் தாமதிக்காது மிகுந்த உணர்ச்சி வசப்பட்டவராய் பேசத் தொடங்கினார். அவர் உள்ளத்தில் பெருகிய பக்தி மடை திறந்த வெள்ளம் என வார்த்தைகளாக பெருக்கெடுத்தது. பக்தியில் நனைந்து நனைந்து வந்து விழுந்த குரு நாதரைப் பற்றிய ஒவ்வொரு சொல்லும் தேனாக என் காதில் பாய்ந்தது. பக்தியில் பொங்கி பொங்கி கொப்பளித்த அவர் உள்ளம் சற்று சம நிலை அடைய அடியேன் அவர் பேச்சின் இடை இடையே மஹாபெரியவாளைப் பற்றி ஒரிரு வரிகள் சொல்ல தன் பேச்சை நிறுத்தியவர் கண்களில் வியப்புடன் தாக்குர்ஜி பற்றி தெரிந்தும் என்னிடம் தெரியாதது போல் கேட்டீர்களா என வாய் விட்டு சிரிக்க அந்த சிரிப்பில் கள்ளம் கபடம் இல்லா அவரின் குழந்தை உள்ளம் தெரிந்தது. அருகே இருந்த பணியாளரிடம் கல்லாவைப் பார்த்துக் கொள்ள சொல்லி விட்டு என் கைகளைப் பிடித்து அழைத்து ஒரு இருக்கையில் அமர்த்தினார். இருவரும் மஹாபெரியவாளைப் பற்றி பேசி பேசி களிப்படைய நேரம் போனதே தெரியவில்லை. கப்பல் வந்து விட்ட அறிவிப்பு வர அவரிடம் விடை பெற்றுக் கொண்டேன். என் கைகளை அழுத்திப் பிடித்தவர் உங்களைப் பிரிய ஏனோ மனம் வரவில்லை இன்று மாலை என் இல்லம் வாருங்கள். தாக்குர்ஜி என் குடும்பத்துக்கு செய்த ஒரு உன்னதமான அதிசயத்தை சொல்லுகிறேன் வருவீர்களா என ஏக்கத்துடன் கேட்க அவரிடம் ஐயா அதை விட பெரும் பாக்கியம் என்ன இருக்க முடியும் கட்டாயம் வருகிறேன் என சொல்லி அவர் முகவரியைப் பெற்றுக் கொண்டு விடை பெற்றேன். அன்று மாலை அவர் இல்லம் சென்றேன். அழகான எளிமையான சிறிய இல்லம். மணம் கமழும் ஒரு சிறு அறையில் மஹா பெரியவாளின் படம். மஹா பெரியவாளின் முன்னிலையில் ஒரு சிறு பெட்டி இருக்க அதிலிருந்து ஒரு பாத்திரத்தை பய பக்தியுடன் வெளியே எடுத்து வைத்தார். அந்த புனிதப் பாத்திரம் சொல்லாமல் சொன்ன நிகழ்வு இது.

கல்கத்தாவைச் சேர்ந்த இளம் விதவை. கணவர் குடும்பத்தினர் பரம்பரை பரம்பரையாக செக்கு வைத்து எண்ணெய் வியாபாரம் செய்து வந்தனர். கணவர் காலத்தில் வியாபாரம் முடங்க ஆரம்பிக்க அவள் திருமணம் முடித்த சில வருடங்களில் வியாபாரம் முழுதுமாக நொடித்து விட்டது. வியாபாரத் தோல்வி கணவர் உள்ளத்தையும் உடலையும் உருக்க நோய்வாய்ப்பட்டு சில வருடங்களிலேயே அவர் இறந்தும் போனார். இளம் விதவை ஐந்து குழந்தைகளுக்குத் தாய் கணவர் இறந்த மறு நாளே புகுந்த வீட்டினர் அவளை அண்ட விடாது ஒதுக்கியும் ஒதுங்கியும் விட்டனர். பிறந்த வீட்டில் பாதுகாப்பு கிடைக்கும் எனக் கதவைத் தட்டியவளுக்கு பிறந்த வீட்டார் ராசியில்லாதவள் அமங்கலி என இரட்டைத் தாழ்ப்பாள் போட்டனர். தன் உடலையும் மானத்தையும் பாதுகாத்துக் கொள்ள வேண்டிய பொறுப்பு ஒன்றும் புரியாத பிஞ்சுகளாய் இருக்கும் ஐந்து குழந்தைகளை வளர்க்க வேண்டிய பாரம் எல்லாவற்றுக்கும் மேலாக சமுதாயம் ராசியில்லாதவள் என சூட்டிய முள் கிரீடம் எல்லாம் அவளை அழுத்தியது. கணவர் சேமித்து வைத்து விட்டுப் போன சிறு தொகையைக் கொண்டு பசி பட்டினி இல்லாது குடும்பத்தை நடத்தினாள். அதுவும் சில காலமே. வருடங்கள் செல்ல செல்ல இரு வேளை சோறு ஒரு வேளையானது. பின்னர் அதுவும் கஞ்சியாக மாறியது. கைப் பணம் கரைய கரைய அச்சமும் கவலையும் சூழ்ந்தது. குடும்ப வருமானத்திற்கு குப்பை பொறுக்குவது என முடிவு செய்தாள். நாள் முழுதும் அலைந்து பெரிய அலுவலகங்களாக சென்று காகிதங்களை பொறுக்கி அவற்றை விற்று அதன் மூலம் வரும் வருமானம் கொண்டு குடும்பம் நடத்தினாள். துறைமுகப் பகுதியில் வாகனங்களிலிருந்து விழும் நெல் அரிசி கோதுமை போன்ற தானியங்களை சாலையைப் பெருக்கி எடுத்து வந்தாள். சிதறிய தானியங்களைக் கொண்டு தன் பிள்ளைகளின் வயிற்றுக்கு கஞ்சி ஊற்றினாள். ஆனால் எப்படி ஐந்து பிள்ளைகளையும் கரை சேர்ப்பேன் என்ற கவலை அவளைத் தினமும் வாட்டியது. குடும்பம் மிகவும் பரிதாப நிலையில் இருந்தது. கணவர் இறந்து இப்படியே ஐந்து வருடங்கள் போய்விட்டது. இந் நிலையில் நமது மஹாபெரியவா கல்கத்தாவில் முகாமிட்டிருந்தார். அவரைத் தரிசித்த மக்கள் அவரைப் பற்றி பலவாறு ப்ரமிப்புடனும் பக்தியுடனும் பேச பேச அந்த பேச்சுக்கள் இவள் காதையும் எட்டியது. அவளுக்கும் அவர்கள் சொல்லும் தாக்குர்ஜியை பார்க்க வேண்டும் என ஆவல் பிறந்தது. அவரை தரிசித்து விட்டு வந்தால் என் வாழ்வில் ஒரு விடியல் இருக்கும் என எண்ணினாள். இரவெல்லாம் அதே நினைவுடன் உறங்கியவள் மறு நாள் ஸ்நானம் செய்து விட்டு கையில் ஒரு காலி எண்ணெய் தூக்கை எடுத்துக் கொண்டு மஹா பெரியவா முகாமிட்டிருந்த இடம் வந்தாள். தாக்குர்ஜியை சுலபமாக சந்தித்து ஆசி பெற்றுவிடலாம் என நினைத்து வந்தவள் அங்கிருந்த கூட்டத்தைக் கண்டு திகைத்து நின்றாள். வருவோர் போவோரின் ஏளனப் பார்வையும் அவர்கள் அவளைக் கண்டு விலகிச் செல்வதையும் கண்ட பொழுது தான் அவளுக்கு அவளின் நிலைப் புரிந்தது. தாக்குர்ஜியை காண வந்த கூட்டத்தினரின் மீது அவள் பார்வை சென்றது. அனைவரும் நல்ல ஆடை அணிந்தவர்கள் படித்தவர்கள் உயர் அதிகாரிகள் என பல தரப்பட்ட மக்கள். தன்னை எண்ணினாள். எண்ணெய் ஆட்டுவதைக் குலத் தொழிலாக கொண்ட குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவளின் தலையில் ஒரு சொட்டு எண்ணெய் இல்லை. வறண்ட கூந்தல் எத்தனை துவைத்தும் நீங்காது அழுக்குப் படிந்து போன சேலை தன் வாழ்க்கை தரத்தையே வெளிச்சம் போட்டுக் காட்டும் கிழிந்த ஒட்டுப் போட்ட ஆடை. எப்படி இந்தக் கூட்டதில் நம்மை இணைத்துக் கொள்வது கூட்டத்தில் கலக்க முயற்சித்தால் நிச்சயம் விரட்டப் படுவோம் என புரிந்துக் கொண்டாள். அந்தக் கூட்டத்தைப் பார்க்க பார்க்க உள்ளத்தில் அச்சம் சூழ்ந்தது. ஆனால் தாகுர்ஜியிடம் ஆசி பெற வேண்டும் என்ற ஆர்வம் மட்டும் போகவில்லை. கூட்டத்திலிருந்து சற்று விலகி நின்றாள். கூட்டத்தினர் பார்வையாலையே அவளை விரட்ட தள்ளி நின்றாள். அங்கிருந்தவர்கள் மேலும் அவளை விரட்ட மேலும் மேலும் ஒதுங்கினாள். இப்படியே கூட்டத்தை விட்டு 60 – 70 அடி தள்ளி விரட்டப்பட்டாள். கூட்டம் கலைந்தவுடன் அவரைத் தரிசிக்கலாம் எனக் காத்திருந்தாள். ஆனால் வருவதும் போவதுமாக இருந்த மக்கள் கூட்டம் குறையவில்லை. நேரம் நகர்ந்துக் கொண்டே போனது. மனதில் தன் வாழ்க்கையில் நடந்த அத்தனை சம்பவங்களும் வந்து போயின. தன் வாழ்க்கை சம்பவங்களால் கண்களும் மனதும் பொங்கியது தன் நிலையைப் புரிந்துக் கொண்டவள் தாகுர்ஜியை அருகில் சென்று ஆசி பெறும் எண்ணத்தைக் கைவிட்டாள். அவரை தூரத்திலிருந்தாவது தரிசித்து விட்டால் போதும் தன் வாழ்க்கையில் மாற்றம் வரும் என பரிபூரணமாக நம்பினாள். கூட்டத்தை விட்டு தள்ளி ஒடுங்கி நின்றவளின் பார்வை மட்டும் தாக்குர்ஜி இருந்த இடத்தை விட்டு விலகாது இருந்தது. சுமார் ஐந்து மணி நேரம் காத்திருந்தவளுக்கு இன்னும் மஹா பெரியவாளின் தூர தரிசனம் கிடைக்கவில்லை. ஆனால் மஹா பெரியவா அவளைப் பார்த்துக் கொண்டுதான் இருந்தார் உள் முகமாக. அருகே இருந்த தன் உதவியாளரை அழைத்தார். சில குறிப்புகள் சொல்லி அவளிடம் இருக்கும் பாத்திரத்தை வாங்கி வரும் படி சொன்னார். உதவியாளரிடம் பாத்திரத்தை தந்தவளின் கண்கள் தாக்குர்ஜியை காணத் துடித்தது. தாக்குர்ஜி என்னை உள்முகமாக பார்த்துவிட்டார். எனக்கு அவரின் தரிசின பாக்கியம் கிடைக்குமா என உள்ளம் ஏங்கியது. உதவியாளார் சென்ற பாதையிலேயே தன் கண் பார்வையை செலுத்தினாள். உதவியாளர் சென்ற பொழுது ஒரு இடைவெளி கிடைக்க அந்த இடை வெளியில் தாக்குர்ஜியைப் பார்த்தாள். பரவசப்பட்டாள். கை தொழுது நின்றவளின் கண்களிலிருந்து கண்ணீர் பெருக்கெடுத்தது. தாகுர்ஜியின் முன் பாத்திரம் வைக்கப் பட அதில் மஹாபெரியவா தன் கமண்டத்திலிருந்து நீரை ஊற்றுவதைக் கண்டாள். கூட்டம் மறைக்க இந்த தரிசினமே போதுமானது என திருப்தி அடைந்தாள். உதவியாளர் கொண்டு வந்து தந்த பாத்திரத்தைத் தன் சேலைத் தலைப்பில் மடிப் பிச்சையாக வாங்கிக் கொண்டாள். அதை பவித்திரமாக பாவித்து தன்னுடன் அணைத்துக் கொண்டு கண்ணீர் மல்க நன்றி சொன்னாள். அவள் உடலும் உள்ளமும் ஆனந்தப் பரவசப் பட கால்கள் சிறிது தள்ளாட அருகே இருந்த சுவரில் சாய்ந்தாள்.

கண்கள் மூடிய பரவச நிலையில் இருந்தவளுக்கு மஹா பெரியவாளின் வார்த்தைகள் இடி முழக்கமாக கேட்டது. “பரவாயில்லை இத்தனை நேரம் காத்திருந்தாயே. உண்மையில் நீ மிகவும் பொறுமைசாலி” என சொல்ல அந்தப் பெண் தாக்குர்ஜி நான் பொறுமைசாலியல்ல. எத்தனையோ மக்கள் தங்களிடம் ஆசி பெறவும் அனுக்ரஹம் பெறவும் காத்திருக்க வந்த அனைவருக்கும் பல மணி நேரமாக இடை விடாது ஆசி தந்து கருணை மழை பொழிந்துக் கொண்டிருப்பதோடு எங்கோ நின்று கொண்டிருந்த இந்த விதவைக்கும் அல்லவா அனுக்ரஹம் காட்டினீர். என் காத்திருப்பில் சுய நலம் இருக்கிறது. ஆனால் தங்களை நாடி வந்த பக்தர்களின் நலம் கருதிய தங்களின் பொறுமையிலோ அன்பும் கருணையும் அல்லவா வழிந்துக் கொண்டிருக்கிறது. நான் பொறுமைசாலி அல்ல. தாங்கள் தான் பொறுமையின் பிறப்பிடமும் அதிபதியும் என்றாள். அம்மா உன் நிலை அறிவேன். இதைக் கொண்டு 17 ஆண்டுக் காலம் உன் குடும்பத்தை நடத்தி நீயும் ஜீவித்து வா. இதுவே உன் வாழ்வாதாரம். துளிர்த்து தழைக்கும் என ஆசி வழங்கினார். பரவச நிலையிலிருந்து வெளிவந்து சம நிலை அடைந்தாள். தாகுர்ஜியின் திசை நோக்கி மீண்டும் நன்றியோடு வணங்கினாள். பாத்திரத்தை இறுக்கி பிடித்த படி தன் வீடு நோக்கி நடக்க ஆரம்பித்தாள். மனதில் தாக்குர்ஜியின் தரிசனமும் அவரின் வார்த்தைகளுமே வியாபித்திருந்தது. ஐந்து கிலோ மீட்டருக்கும் மேலான நடை பயணம் களைப்பைத் தரவில்லை. பரவச நிலைக்குப் பின் உலகமே அவளுக்கு புதிதாகத் தோன்றியது. மனதை அழுத்திக் கொண்டிருந்த பாராமும் பிறர் சூட்டிய பட்டங்களும் கவலையும் போன இடம் தெரியவில்லை. தாகுர்ஜியின் தரிசனம் கிடைத்து விட்டது. அவரின் ஆசி வார்தைகளையும் கேட்டு விட்டேன். இனி தாக்குர்ஜியின் ஆசியே என் குடும்பத்தை வழி நடத்தும் என திடம் கொண்டாள். ஒரு வழியாக தாக்குர்ஜியை தரிசித்த மகிழ்வுடன் வீடு வந்து சேர்ந்தாள். தான் கொண்டு சென்ற பாத்திரத்தில் தாக்குர்ஜி ப்ரசாதமாக கொடுத்த நீர் பாத்திரம் முழுதுமாக சுமார் ஒன்றரை லிட்டர் நிரம்பி இருக்க அதை வேறு பாத்திரத்தில் நிரப்ப நினைத்து மற்றொரு பாத்திரத்தில் ஊற்றினாள். ஊற்றிய பொழுது நடந்த அதிசயத்தை அவள் கண்களால் நம்ப முடியவில்லை. அவள் கொண்டு சென்ற பாத்திரத்திலிருந்தது ப்ரசாத நீர். ஆனால் அதை மற்றொரு பாத்திரத்தில் நிரப்பிய பொழுது அது எண்ணெய்யாக வழிந்தது. வழிந்துக் கொண்டே இருந்தது. நடக்கும் ஆச்சர்யத்தை அவளால் நம்ப முடியவில்லை. தாக்குர்ஜி ப்ரசாதமாக தந்தது நீர் தானா என பார்த்தாள். நீர் தான் இருந்தது. அது எப்படி வழியும் பொழுது எண்ணெய் ஆயிற்று? தாக்குர்ஜி தாகுர்ஜி என வாய் முணு முணுத்தது. உள்ளம் ஆச்சர்யத்திலும் சந்தோஷத்திலும் திளைத்திருக்க மஹா பெரியவாளின் ஆசி வார்த்தைகள் அவள் மனதில் மோதின. “இதைக் கொண்டு 17 ஆண்டுக் காலம் உன் குடும்பத்தை நடத்தி நீயும் ஜீவித்து வா. இதுவே உன் வாழ்வாதாரம். துளிர்த்து தழைக்கும்” ஆசி வார்த்தைகளின் அர்த்தம் இப்பொழுது புரிய ஆரம்பித்தது. பட்டுப் போன குலத்தொழிலான எண்ணெய் வியாபாரத்தை தாக்குர்ஜி மீண்டும் துளிர்க்க வைத்து விட்டார் எனப் புரிந்துக் கொண்டாள். இனி இந்த எண்ணெய்யை விற்று குடும்பத்தை நடத்துவது என முடிவு செய்தாள். தாக்குர்ஜியை நான் அருகில் சென்று கூட வணங்கவில்லை. அவர் முன் என் நிலையை எடுத்தும் சொல்லவில்லை. எங்கோ ஒதுக்கப்பட்டு ஓரமாக நின்ற இந்த விதவையின் மீது தன் உள்ளக் கருத்தைப் பதித்து எத்தனை பெரிய அதிசயத்தையும் அற்புதத்தையும் நிகழ்த்தி ஆசியும் அளித்தார். இதுவரை ஒரு முறை கூட இந்த தாக்குர்ஜியைப் பற்றி நான் அறிந்ததும் இல்லை. நாளும் தொழுததும் இல்லை. ஆனால் எத்தனை பெரிய கருணையைப் பொழிந்திருக்கிறார் என எண்ணி எண்ணி அவள் உள்ளம் கசிந்தது. என் தாகுர்ஜிக்கு எப்படி நன்றி செலுத்துவேன் என கலங்கினாள். அவள் துக்கம் சந்தோஷம் ஆச்சர்யம் என அனைத்தும் அழுகையிலேயே கலந்து கரைந்தது. மனதில் தாகுர்ஜியின் ஆசிகளும் அவருக்கான நன்றிகளுமே பதிந்து இருந்தது. தெளிவுக் கொண்டு எழுந்தவள் அந்த பாத்திரத்தை ஒரு பெட்டியில் வைத்துப் பூட்டினாள். பாத்திரத்தோடு ரகசியத்தைக் காக்க தன் வாயையும் மனதையும் சேர்த்து அந்தப் பெட்டியில் பூட்டினாள்.

மறு நாள் ஸ்நானம் செய்து விட்டு பெட்டியிலிருந்த தாக்குர்ஜி ஆசிர்வதித்து தந்த பாத்திரத்தை தொட்டு வணங்கினாள். மனதில் தாகுர்ஜியை நினைத்தாள். வார்த்தைகள் உள்ளத்திலிருந்த வெடித்துக் கிளம்பின. நான் விழுந்துப் போன நேரத்தில் என் மக்கள் எல்லோரும் நகைத்தனர் வியாதியஸ்தி (ராசியில்லாதவள்) என சொல்லி என் ஜனமே என்னை வெறுத்தது என்னை சுகப்படுத்தி புது வாழ்வு தந்த தாக்குருவே! என்று மனம் உருகிப் பிரார்த்தித்தாள். (இதுவே அவளின் குரு மந்திரம் ஆனது. ஒவ்வொரு நாளும் இதை சொல்லியப் பின்னே எண்ணெய் எடுத்தாள்)

மஹா பெரியவா ஆசிக் கொடுத்தப் பாத்திரத்தை சாய்த்தாள். ஒரு குடம் நிறைய நிரப்பினாள். பாத்திரத்தைப் பூட்டினாள். எண்ணெய்யை எடுத்துக் கொண்டு அக்கம் பக்கத்தினர் அறியா வண்ணம் மூன்று நான்கு மைல்களுக்கு அப்பால் சென்று வியாபாரம் செய்தாள். கையில் குரு நாதரின் கருணையால் கிடைத்தப் பணம் அவளுக்கு திடனைத் தந்தது. அந்த வருவாய் அவளின் குடும்ப ஜீவனத்திற்குப் போதுமானதாக இருந்தது. தாகுர்ஜிக்கு மறக்காமல் நன்றி செலுத்தினாள். மறு நாள் பாத்திரத்திலிருந்து ஒரு குடம் நிறைய எண்ணெய் எடுத்தாள். வியாபாரம் செய்தாள். ஒவ்வொரு நாளும் ஒரு குடம் என்பதை அளவாக வைத்துக் கொண்டாள். அவள் அதற்கு மேல் என்றுமே எடுக்கவில்லை. அந்தக் கட்டுப்பாட்டை அவள் தனக்குத் தானே விதித்துக் கொண்டாள். இப்படியே காஞ்சி மாமுனியின் வாக்குப்படி அவள் தன் குடும்பத்தை நடத்தினாள். வருடங்கள் கடந்தன. பரிதாப நிலையில் இருந்த குடும்பம் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக முன்னேறியது. மூத்த மகன் டீக் கடை வைத்து வியாபாரம் செய்தான். நான்கு பெண் குழந்தைகளுக்கும் உரிய வயதில் கடன் இல்லாது திருமணமும் முடித்தார் அந்தத் தாய். ஒரு சிறு வீடும் அவர்களுக்கு சொந்தமானது. தாகுர்ஜியின் ஆசியில் மகனின் வியாபாரம் சிறக்க அவன் சிறு ஹோட்டல் வைக்கும் அளவு உயர்ந்தான். மகனின் திருமணமும் நடந்தது. பாரத்தை எப்படி சுமப்பேன் என போராடித் தவித்த அந்த விதவைத் தாய் மாமுனியின் கருணையால் இப்பொழுது பெரும் நிம்மதி அடைந்தாள். 17 ஆண்டுக் காலம் அவரின் கருணையால் ஜீவிதம் நடந்தது. இனி தனக்கு வாழ்க்கையில் என்ன வேண்டும் என உள்ளம் நிறைவுக் கொள்ள நினைவெல்லாம் தாக்குர்ஜியாகிப் போனார். ஒரு நாள் இரவு தாக்குர்ஜியின் கருணையை நினைத்து நினைத்து கண்ணீர் பெருக தொழுது நின்றாள். இரவு தாக்குருஜியின் தரிசினம் கிடைத்தது. மஹரிஷியே மாமுனியே சித்தனே சுத்தனே சர்வனே சத்தியனே நீர் செய்த உபகாரங்கள் கணக்காலே எண்ண முடியுமா என தொழ தாக்குருஜியின் வார்த்தைகள் இடியாய் அவளுள் ஒலித்தன. ஆதி அன்பு என்றும் குன்றிடாமல் பேரின்பம் என்றும் பொங்கிட நீடித்த ஆசிகள் இருக்கும். என்றார் மாமுனி கருணை நாதர்.

17 ஆண்டுக் காலம் முடியும் தருவாயில் அவள் சிறு நோய்வாய்ப் பட தாக்குர்ஜி குறிப்பிட்டக் காலம் முடிந்து விட்டதை அறிந்தாள். தன் ஜீவிதம் முடியப் போவதையும் அறிந்தவள் தன் மகனிடம் பாத்திரத்தை ஒப்படைத்து அனைத்து ரகசியத்தையும் கூறினாள். இனி இதிலிருந்து எண்ணெய் வராது. அதன் பலன் முடிந்தது. தாகுர்ஜியின் கருணையால் நாமும் நன்றாக இருக்கிறோம் என்றாள். ஒரிரு நாளில் தாக்குர்ஜியின் நினைவாலேயே அவள் உயிரும் பிரிந்தது. என் தாய் இத்தனை ஆண்டுக் காலம் எங்கள் குடும்பத்துக்குக் கூடத் தெரியாது ரகசியத்தைக் காத்து வந்தது எனக்கு பிரமிப்பைத் தந்தது. என் தாய் சிறு வயது முதல் எங்களுக்கு யார் மூலமோ கிடைக்கப்பட்ட தாக்குர்ஜியின் படத்தைக் காட்டி காட்டி பக்தியை ஊட்டி வளர்த்திந்தார். எங்களுக்கு நினைவு தெரிந்தது முதல் தாக்குர்ஜியைத் தவிர வேறு தெய்வம் தெரியாது. என் தாய் மூலம் எப்பொழுது அந்த ரகசியத்தை அறிந்துக் கொண்டேனோ அன்று முதல் என் தாக்குர்ஜியின் மீது எனக்கு இருந்த பக்தி பன்மடங்காகியது. என் தாய் மூலம் ஆறு ஜீவன்களின் வாழ்வைக் காத்து உயர்த்திய அவரின் கருணையை நினைத்து நினைத்து கண்ணீர் வந்தது. அவரை காஞ்சி சென்று சந்தித்த பின் தான் என் மனம் அமைதி அடைந்தது. என் தாய் அந்த பவித்ர பாத்திரத்தை என்னிடம் தந்து இதை பாதுகாத்து போற்று என்றும் நம் தாகுர்ஜிக்கு நன்றி சொல்ல மறக்காதே என்றார். என் தாக்குருஜியின் கருணையாலும் கொடையாலும் ஆசியாலும் ஒவ்வொரு நாளும் எனக்கு மூவாயிரம் ரூபாய்க்கு குறையாமல் வியாபாரம் நடந்துக் கொண்டிருக்கிறது எனக் கண்கள் கலங்க பக்தியோடு கூறினார் அந்த ஹோட்டல் உரிமையாளர்.

இந்த நிகழ்வைக் கேட்ட அடியேன் என் குரு நாதர் மஹா பெரியவாளின் சூட்சும வார்த்தைகளைக் கண்டு வியந்தேன். பட்டுப் போன தொழில் துளிர்த்து தழைக்கும் அதாவது பெருகும் என்ற ஆசி வார்த்தைகள். தன் சிறு கமண்டத்திலிருந்து வார்த்த நீர் எப்படி ஒன்றரை லிட்டர் பாத்திரத்தை நிரப்பியது. அங்கேயே குரு நாதர் அமுதசுரபியின் தத்துவத்தைக் காட்டி விட்டாரே. குரு நாதர் இப்படி ஒரு அமுத சுரபியை அப்பெண்ணுக்கு வழங்கினார் என்றால் அந்தத் தாய் எப்படிப்பட்ட குணவதியாக இருந்திருக்க வேண்டும். குரு நாதர் அவரைப் பொறுமைசாலி என்ற பொழுது அவள் பெருமைக் கொள்ளவில்லை. தன்னைத் தாழ்த்தி குருவை வாழ்த்தி வணங்கினாள். அவரின் அடக்கமும் நன்றியுமே அவரின் தூய மனதைக் காட்டுகிறது. ராசியில்லாதவள் என தூற்றிய மக்களின் வார்த்தைகளை பொய்ப்பிக்கும் விதமாக மஹா பெரியவா ஆசி கொடுத்த அமுத சுரபி ஒவ்வொரு நாளும் அவள் ஊற்ற ஊற்ற பொங்கிப் பெருகும் படி அல்லவா ஆசிக் கொடுத்தார். அந்தத் தாயோ கிடைத்த அமுத சுரபியை அந்த வறுமை நிலையிலும் துஷ்பிரயோகம் செய்யாது இது போதும் என்று கட்டுப்பாட்டுடன் வாழ்ந்தாள் என்றாள் மஹா பெரியவா அவளின் குணத்தைப் புரிந்து அல்லவா இப்படிபட்ட அமுத சுரபியை வழங்கியுள்ளார். அவள் தன் குடும்பப் பொறுப்பை முடிக்கவும் மற்றும் அவள் ஜீவிதக் காலத்தையும் தன் தீர்க்க தரிசனத்தில் அறிந்து 17 ஆண்டுகள் அந்த அமுதசுரபிக்கு பலன் தந்தார். மஹா பெரியவா கொடுக்கும் ஆசியில் தான் எத்தனை நுணுக்கங்கள்! பரிதாப நிலையிலிருந்த அந்தத் தாயின் நிலையை உயர்த்தி பல ஜீவன்களை தழைக்கச் செய்த மஹா பெரியவாளின் கருணை மனதில் கசிய கண்களில் கண்ணீர் துளிர்க்க விடை பெற்றேன்.

"எனக்குப் பசிக்கிறது 'ப்ரெட்' வேணும். கிடைக்குமா?

"எனக்குப் பசிக்கிறது 'ப்ரெட்' வேணும். கிடைக்குமா?"

(ஒரு மராட்டிய அன்பருக்கு பசி நீக்க உதவிய.......... ஸ்ரீ பெரியவாளின் கருணை)

(அன்று அனுஷ நட்சத்திரம்.)(கல்லினுள் இருக்கும் தேரைக்கும் கருப்பைக்குள் இருக்கும் உயிருக்கும் யார் உணவு அளிக்கிறார்கள்? பகவானுக்கு அல்லவா அந்தப் பொறுப்பு.)

அன்று அனுஷ நட்சத்திரம்.
ஒவ்வோர் அனுஷ நட்சத்திரத்துக்கும் செங்கல்பட்டு சிரஸ்தார் ராமநாதய்யர் ஸ்ரீ பெரியவாள் தரிசனத்துக்கு வருவது வழக்கம்.அன்றும் வந்திருந்தார்.

ஸ்ரீ பெரியவாள் அருகில் இருந்த சிஷ்யரிடம், "எனக்குப் பசிக்கிறது ப்ரெட் வேணும். கிடைக்குமா?" என்று கேட்டார்கள்.

சிஷ்யருக்குப் புரியவில்லை.

பிறகு ஸ்ரீ பெரியவாளே சொன்னார்கள்;

"சிரஸ்தார் ராமநாதய்யரைக்கேள். ப்ரெட் இருக்கா என்று"

ராமனாதய்யர் வெளியில் சாப்பிடுவதில்லை. ஆசார சீலர். கையில் சப்பாத்தி எடுத்து வந்திருந்தார். ஸ்ரீ பெரியவாள் கேட்டதும் தம்மிடம் சப்பாத்தி இருப்பதாகச் சொன்னார்.

ஸ்ரீ பெரியவாள், "அவர் சாப்பிட்டது போக மீதியை சங்கர் பவாரிடம் கொடுக்கச் சொல்" என்றார்கள்.

பவார், மகாராஷ்டிர ராஜ்ஜியத்தைச் சேர்ந்தவர். ஸ்ரீ பெரியவாள் முகாமுடன் கூடவே காவலுக்கு வந்து கொண்டிருக்கிறார். அங்கங்கே 'பன், ப்ரெட்,, ரொட்டி என்று டீக்கடையில் வாங்கிச் சாப்பிடுவார். அன்று காலையிலிருந்து வழியில் ஒன்றும் சரியாகக் கிடைக்கவில்லை. அவர் சுத்தப் பட்டினி. எனவே சோர்ந்து போய், யாரிடம் என்ன சொல்வது என்று தெரியாமல் பரிதவித்துக் கொண்டிருந்தார்.

ஸ்ரீ பெரியவாள் சொல்படி சிரஸ்தார் ராமநாதய்யர் தம்மிடம் இருந்த சப்பாத்தி,அதற்குத் தொட்டுக் கொள்ள வைத்திருந்த தக்காளி சட்னி எல்லாவற்றையும் அப்படியே கொடுத்து விட்டார்.

பவாருக்கு நல்ல பசி.அவர் கொடுத்த அத்தனையையும் திருப்தியாகச் சாப்பிட்டு முடித்தார்.அவருக்கு ஆனந்தம் தாங்கவில்லை. தன் பசி பெரியவாளுக்கு எப்படித் தெரிந்தது? அதுதான் இன்று வரைக்கும் பவாருக்குப் புரியவில்லை. சொல்லிச் சொல்லி மாய்ந்து போவார்.

ஸ்ரீபெரியவாள் யார்?படியளுக்கும் பகவான் இல்லையா?

அந்தக் காலத்தில் நம் முன்னோர் சொல்வார்கள்;

கல்லினுள் இருக்கும் தேரைக்கும் கருப்பைக்குள் இருக்கும் உயிருக்கும் யார் உணவு அளிக்கிறார்கள்?
பகவானுக்கு அல்லவா அந்தப் பொறுப்பு.

ஒவ்வொரு ஜீவராசிக்கும் வேளை தவறாமல் படி அளப்பவன் அவன். பகவானான ஸ்ரீ பெரியவாளுக்கு சொல்லியா தெரிய வேண்டும்?

-ஜெகத்குரு காஞ்சி காமகோடி ஸ்ரீ சந்திரசேகரேந்திர சரஸ்வதி சங்கராச்சார்ய ஸ்வாமிகள்

ஹர ஹர ஹர சங்கரா!
ஜெய ஜெய ஜெய சங்கரா!
சிவ சிவ சிவ சங்கரா!

குருவே சரணம்
குருவே துணை
குருவே போற்றி!.

பெரிவாளின் அற்புதங்கள்!

பெரிவாளின் அற்புதங்கள்!

=====================

மூலம்: மகா பெரியவாள் தரிசன அனுபவங்கள் (தொகுதி-7)

Thanks to the original uploader.

உத்தராயண புண்யகாலம் நாலு நாளில் என்ற நல்ல சமயத்தில், மகா வேதனையைத் தரும் அந்தச் சம்பவம் நிகழந்துவிட்டது. காஞ்சிபுரம் அஷ்டபுஜம் தெரு சரஸ்வதி அம்மாளுக்கு நெஞ்சுவலி. ""டாக்டரைப் பார்த்து விட்டு விட்டு வரலாம் என்று போய்க்கொண்டிருந்தபோது பட்டப்பகல் வேளையில் நட்ட நடுத்தெருவில் நிகழந்துவிட்டது. கழுத்தில் ஏதோ உரசினார்ப்போல் இருந்தது சரஸ்வதி அம்மாளுக்கு. 'என்ன, இப்படி' ? என்று என்று எண்ணி கையால் கழுத்தைத் தடவிப் பார்த்தபோது ,

திடுக்...!

மஞ்சள் சரட்டில் கோர்த்திருந்த திருமாங்கல்யம் பறிபோயிருந்தது.

ஒட்டி உரசினார்ப்போல் சைக்கிளில் வேகமாகச் சென்று மறைந்தானே பாவி! அவன் வேலையாகத் இருக்கும்?

வீட்டுக்கு வந்து பூஜை மாடத்தில் வழக்கமாகப் பூஜிக்கப்படும் பெரியவா பாதுகையின் மேலிருந்த ஒரு மஞ்சள் கிழங்கை எடுத்து மஞ்சள் சரத்தில் கட்டி கழுத்தில் போட்டுக்கொண்டாகிவிட்டது. உடனே நகைக் கடைக்குப்போய் திருமாங்கல்யம் வாங்கிக்கொண்டு வந்து சரத்தில் கோர்த்து கழுத்தில் போட்டுக்கொள்ளலாம் --என்பதெல்லாம் நடைமுறைப் படுத்த முடியாத செயல்திட்டம். எப்படியும் பெரியவாளிடம் சொன்னால்தான் மனம் நிம்மதி அடையும்.

மறுநாள் தரிசனத்துக்குப் போனபோது கூட்டம் கூடுதலாகவே இருந்தது.முஹுர்த்த நாள் .சிலர் கல்யாண விஷயமாகப் பேசிக்கொண்டிருந்தார்கள்.மங்களகரமான அந்த நேரத்தில் ' என் திருமாங்கல்யம் திருடுபோய்விட்டது என்று சொல்வது அநாகரிகம்.

ஓரமாக நின்றுகொண்டிருந்தாள், அந்த அம்மாள். 

பெரியவா கண்களுக்கு ஒரு சிறு துரும்பும்கூடப் பட்டுவிடும்.

சேவையாளர் ஸ்ரீகண்டனிடம் " அவ என்னமோ சொல்றா, கேளு" என்று ஆக்ஞை.

ஸ்ரீகண்டனிடம் நடந்தவற்றை கண்களில் நீர் ததும்பக் கொட்டித் தீர்த்துவிட்டாள், சரஸ்வதி. செய்தி, பெரியவா திருச்செவிகளை எட்டிவிட்டது.

சரஸ்வதி அம்மாள் நின்றுகொண்டே இருந்தாள். பிரசாதம் வங்கிக்கொள்ள வேண்டாமா!  ஐந்து நிமிஷமாயிற்று.

பெரியவாள் தொட்டுக்கொடுப்பதற்காக பிரசாடத் தட்டை நீட்டினார், ஸ்ரீகண்டன்.

"எடுத்துக்கோங்கோ".....

பார்த்தால், மஞ்சள் சரத்தில் கோர்த்த திருமாங்கல்யம், குங்குமம்,விபூதி, அக்ஷதை, புஷ்பம் ...அம்மாளுக்குப் பரவசம்..எப்போக் கட்டிக்கறது?- பெரியவாளிடமே கேள்வி!

"கனுப்பொங்கல் அன்னிக்கு, மஞ்சள் தீட்டிக்கிண்டப் பிறகு.."

அதன்படியே செய்து தரிசனத்துக்குப் போனாள். அம்மாள்.

வெறுங்கையுடன் போகலாமா? நூறு கிராம் டைமண்டு கல்கண்டு வாங்கிக் கொண்டு போனாள்.

"நமஸ்காரம், கல்கண்டு சமர்ப்பணம்"

"திருமாங்கல்யம் கட்டிண்டுட்டேன் "...

கல்கண்டுத் தட்டை அருகில் இழுத்து ஒரு டயமண்டை வாயில் போட்டுக்கொண்டார்கள், பெரியவா.

" எல்லாருக்கும் கொடு திருமாங்கல்யதாரணம் ஆனவுடன் ஸ்வீட் கொடுக்கனுமில்லையா?"...

சரஸ்வதி அம்மாளுக்கு பெரியவா ஜெகத்குருவாகப் படவில்லை; ஜெகன்மாதாவாகக் காட்சி கொடுத்தார்..

இந்த சரஸ்வதிக்கு என்ன அந்த சரஸ்வதிக்கும் பெரியவா, ' தாயார்' ஸ்தானம் தான்!!

பெரியவாளின் பார்வை ஒரு பரம்பரையின் மீது விழுந்து விட்டால்

பெரியவா சரணம்

""பெரியவாளின் பார்வை ஒரு பரம்பரையின் மீது விழுந்து விட்டால் அவர்கள் மரணப் பள்ளத்தாக்கில் விழுந்தாலும் கைத் தூக்கி விட்டு விடுவார் ""

 பம்பாயைச் சேர்ந்த ஏழை இளைஞர்.  இவரின் தந்தை பம்பாயில் ஒரு தனியார் நிறுவனத்தில் சிறிய பணியில் இருந்தார். மிக சொற்ப வருமானம். இளைஞர், அவருக்கு ஒரு தங்கை என இரு குழந்தைகள். தன் சொற்ப வருமானத்தில் இரு குழந்தைகளையும் படிக்க வைத்து குடும்பத்தையும் சிரமத்தோடு நடத்தி வந்த தந்தை திடீரென ஏற்பட்ட மாரடைப்பால் காலமானார். அப்பொழுது அந்த இளைஞர் பியுசி படித்துக் கொண்டிருந்தார். இளைஞரின் படிப்பு அத்துடன் நிற்க குடும்பப் பொறுப்பை ஏற்க வேண்டிய  சூழல். எங்கு தேடியும் வேலைக் கிடைக்காததால், அவ்வப் பொழுது கிடைக்கும் சிறு பணிகளைச் செய்து, பொருள் ஈட்டினார்.  தாயும் தன் பங்குக்கு அக்கம் பக்கம் உதவி செய்து பணம் ஈட்டினார் என்றாலும்  நிரந்தரப் பணி இல்லாததால் வருமானமும் நிரந்தரமாக வரவில்லை. மிகவும் கஷ்ட நிலைதான் என்றாலும் அந்த கஷ்ட நிலையிலும் தன் தங்கையை படிக்க வைத்தார். வந்த வருமானத்தை  வைத்து தாய் எப்படியோ சமாளித்து வந்தார். அவர்கள் பொருளில் வறியவர்களாக இருந்தாலும், குணத்தில் செல்வந்தர்களாக வளர்க்கப்பட்டிருந்தனர். அமைதியான நடத்தை, நல்ல ஒழுக்கம், சிறந்த பக்தி, பெரியவர்களிடத்து மரியாதை, நேர்மை என நல்ல பண்புடன் இருந்தனர். 

ஐந்து வருடங்கள் கடந்த நிலையில் தாயும் நோய்வாய்ப்பட்டு இறந்து போனார். மன வேதனையும், வறுமையும் வாட்ட தாயின் பொருளுதவியும் நின்று போன நிலையில் குடும்பம் தத்தளித்தது. தங்கையின் படிப்பு பத்தாம் வகுப்புடன் நின்றது. தாய் ஈட்டிய சிறு பொருள் கொண்டு வாரம் ஐந்து நாட்கள் உணவருந்திய குடும்பம் மூன்று நாட்கள் கூட சமாளிக்க முடியாது திண்டாடியது. தாங்க முடியாத சூழலில் தங்கை வீட்டு வேலை செய்து பொருள் ஈட்டுவதாக சொல்ல, அண்ணனின் உள்ளம் வலித்தது. தன்னை விட ஏழு வயது சிறிய தன் தங்கையை, தன் தந்தை மறைவுக்குப் பின், தந்தையாக பொறுப்புக்களை தோளில் சுமந்து, எப்பாடு பட்டாவது பட்டாதாரியாக்கி ஒரு நல்ல வேலையில் அமர்த்தி விட வேண்டும் என கனவு கண்டவர்; மிகுந்த பாசம் கொண்டவர்; தான் கஷ்டப்பட்டாலும் தன் தங்கை கஷ்டப் படக் கூடாது என கண்ணும் கருத்துமாக வளர்த்தவர், தங்கையின் சொல் கேட்டு கண்ணீர் சிந்தினார். மனமும் கனவும் பெரிதாக இருந்து என்ன பயன் , அதை செயல்படுத்த சரியான சூழ் நிலை இல்லையே;  அந்த நொடிப் பொழுதை கடந்து தான் ஆக வேண்டும் என உண்மை உறைக்க, தங்கையின் பிடிவாதத்திற்கு  ஒப்புக் கொண்டார். 

 மூன்று மாதங்கள் வலியும் வேதனையுமாய் கழிய, தன் தந்தையின் நெருங்கிய சொந்தக்காரர் திரு நெல்வேலியில் இருப்பது நினைவுக்கு வந்தது. அவரிடம் சென்று உதவிக் கேட்போம். அவர் சிபாரிசில் அங்கேயே ஏதாவது வேலை கிடைத்தால் தங்கையையும் அழைத்துக் கொண்டு வந்து விடலாம் என புதுக் கனவு கண்டார். கஷ்டப்பட்டு போக்குவரத்து செலவுக்கு என சிறிது பொருள் சேமித்து, உறவினருக்கு தன் வருகை குறித்து தபால் எழுதி விட்டு, தங்கையையும் பத்திரமாக இருக்கச் சொல்லி விட்டு திருநெல்வேலிப் புறப்பட்டார். திருநெல்வேலியில் தன் உறவினர் வீட்டுக்குச் சென்றவருக்கு பெரும் அதிர்ச்சி . வாசலில் ஒரு பெரிய பூட்டு தொங்கிக் கொண்டிருந்தது. அக்ரஹாரத்தில் அக்கம் பக்கத்தவரிடம் விசாரிக்க, ‘அவர்கள் வெளியூர் சென்று விட்டார்கள், எப்பொழுது வருவார்கள் எனத் தெரியாது’ என அனைவரும் ஒரே பதிலையே கூறினர். மிகவும் நெருங்கிய உறவு என்பதால் முழுமையாக அவரை நம்பி வந்து விட்டார். கையிலோ மிகவும் சொற்ப பணம். திரும்பிப் போக முடியுமா என்பதே கேள்விக்குறி. அங்கு வேறு யாரையும் தெரியாது. பொழுது சாய்ந்து விட்டதால், சரி நாளை அவர் வருகிறாரா என பார்ப்போம் என முடிவு செய்து பிரயாணக் களைப்பில் ஒரு வீட்டுத் திண்ணையில் அயர்ந்து உறங்கி விட்டார். 

 காலையில் பொது இடத்தில் குளித்து விட்டு அரை குறையாக வயிற்றை நிரப்பி விட்டு உறவினருக்கு காத்திருந்தார். அன்றும் அவர் வரவில்லை. அன்றைய பொழுது பயனில்லாது போயிற்று. மறு நாள் பொழுது விடிந்தது. அவருக்கும் தான் வாழ்க்கையில் புதிய உதயம் தோன்றியது. வழக்கம் போல் உறவினருக்கு காத்திருந்தவருக்கு ஏமாற்றம் தான். நம் வருகை அறிந்து உறவினர் பயணப் பட்டிருப்பாரோ என சந்தேகம் எழுந்தது. மேற் கொண்டு என்ன செய்வது எனப் புரியவில்லை.

அந்த சமயத்தில் நமது மஹா பெரியவா திரு நெல்வேலியில் முகாமிட்டிருந்தார். அக்ரஹாரத்து மக்கள் அவரைத் தரிசிக்க செல்ல இவருக்கும் தரிசிக்க ஆவல் பிறந்தது. அவர் முகாமிட்டிருந்த இடம் சென்றார். கூட்டம் வழிய அந்த கூட்டத்துடன் அவரும் கலந்தார். தரிசிக்க முடியுமா என்று தெரியவில்லை. பொறுமையுடன் காத்திருந்தார். நேரம் நகர்ந்துக் கொண்டிருந்த்து. அந்த சமயம் பின் இருந்து ஒருவர் வந்து,               “ என்னப்பா, பெரியவாளைத் தரிசிக்க வந்தியா? வா” என்று அவரை முன் நோக்கி அழைத்துச் சென்று பெரியவா முன் நிறுத்தி விட்டு சென்று விட்டார்.

மஹா பெரியவா முன் நின்ற இளைஞர் நமஸ்கரித்து எழுந்தார்.  அவரின் உள்ளத்து சோகத்தையும், கள்ளமில்லா உள்ளத்தையும் படம் பிடித்த மஹா பெரியவா, “என்னப்பா எங்கேந்து வர?” எனத் துவக்கினார். “பம்பாய்லேந்து வரேன்” என வார்த்தைகள் வாயிலிருந்து தடங்கி தடுக்கி விழுந்தது.  “யாரு... இன்னார் பையனா நீ?” எனக் கேள்வி எழுப்ப, இளைஞர் ஆம் எனத் தலை அசைத்தார். மேலும் அவரைப் பேச விடாது பெரியவாளே பேசத் தொடங்கினார். “ உங்க அப்பாவத் தெரியும்பா. அவர் மடத்துக்கு வந்திருக்கார். உங்க தாத்தாவுக்கும் மடத்துக்கும் தொடர்பு உண்டு. உன் அப்பா அம்மா காலமாயிட்டா இல்லியோ. இப்ப நீ என்ன பன்ற?”

 “வேலை ஒன்னும் இல்லைப் பெரியவா” நா தழு தழுத்தது.
 “உன்னோட வேற யார் இருக்கா?”
 “ ஒரு தங்கை மட்டுமதான்”
 “அவ என்ன பண்றா?”           

   “ பத்தாவது படிச்சுட்டு வீட்டு வேலை பாக்கறா” என்றார் கண்ணீர் வழிய.  சில நொடி அமைதிக்குப் பின் மஹா பெரியவா தொடர்ந்தார். “நீ யாரை நம்பி இங்க வந்தியோ அவா உன் வருகை தெரிஞ்சு வேற ஊர் போய்ட்டா. இனி அவாளுக்காக காத்திருக்காத. இன்னிக்கே ஊருக்கு கிளம்பு. இனிமே நீ யாரையும் நம்பி இருக்க வேண்டாம். கவலைப்படாம போ” என்று சொல்ல இளைஞர் ஒன்றும் பேசவில்லை. கைகட்டி நின்றார். மஹா பெரியவா அருகே இருந்தவரிடம், “யார் இவனை அழைச்சுண்டு வந்தா?” என்று கேட்க, அந்த அன்பர் முன் வந்து, “நீங்க தான் பெரிவா என்னை அழைச்சுண்டு வரச் சொல்லி சொன்னேள்..” என்று இழுக்க, “ நானா?” என பெரியவா கேட்க, எல்லோரையும் நற்செயலுக்கு ஏவிவிட்டு வேடிக்கைப் பார்க்கும் குரு(றும்பு) நாதரின் கேள்விக்கு என்ன பதில்? --- வந்தவர் அமைதி காக்க, “ சரி , நீ ஒண்ணு செய். இவனுக்கு ஆகாரம் பண்ணி வெச்சு, அவன் பம்பாய் போய் சேர ரயில் டிக்கெட்டும் வாங்கிக் கொடு” என்று சொல்ல வந்தவர் அதை பெரும் பாக்கியமாக எடுத்துக் கொண்டார். இளைஞர் சாஷ்டாங்கமாக விழுந்து  நமஸ்கரிக்க, மஹபெரியவா ஆசியுடன் அனுப்பி வைத்தார்.

 மஹாபெரியவாளைத் தரிசித்த நினைவுகள் நீண்ட பயணத்தின் துணை வர இளைஞரும் பம்பாய் ரயில் நிலையம் வந்தடைந்தார். ரயில் நிலைய நுழைவு வாயிலில் டிக்கெட் பரிசோதகர் டிக்கெட் கேட்க, சட்டைப் பையில் கை விட டிக்கெட் அங்கு இல்ல. பேன்ட் பாக்கெட்டில் கை விட அங்கும் இல்லை. அவசரம் அவசரமாக தான் ஒரு மாற்றுத் துணி வைத்திருந்த துணிப் பையில் தேட டிக்கெட் அங்கும் இல்லை.  பரிசோதகர் அவரை தனியே ஓரமாக நிறுத்தி வைத்தார். ரயில் உள்ளே இரு பரிசோதகர் வந்த பொழுது இருந்த டிக்கெட் எப்படி காணாமல் போனது என மூளை சிந்திக்க, உடம்பு பதற்றமடைந்து மீண்டும் மீண்டும் தேட,  உள்ளம் மட்டும் மஹா பெரியவாளின் நினைவுகளிலிருந்து அகலாது நின்றது. கையிலோ மிகவும் சொற்ப பணம், தண்டனைக்குரிய தொகையை எப்படியும் செலுத்த முடியாது. எதையும் மேற்கொண்டு சிந்திக்க முடியாது நின்றார். 

டிக்கெட் பரிசோதகர் தன் பணி முடித்த பின் இவர் பக்கம் திரும்பினார். 
“ நீ ஏன் ஓரமா நிக்கற?”
 “ சார் நீங்கதான் என்னிடம் டிக்கெட் இல்லை என்று நிறுத்தி வைத்திருக்கிறீர்கள்” என்றான். 

பார்வையில் தமிழர் எனப் புரிந்து கொண்ட பரிசோதகர் “ ஓ தமிழா.. இல்லியே வேற காரணத்துக்குன்னா ஒன்ன நிறுத்தி வெச்சேன்”

 என்று அவர் சிந்திக்க, அவர் யோசனைக்கு ஒன்றும் எட்டவில்லை. இல்ல டிக்கெட் இல்லனு தான் என்னை நிறுத்தி வைத்தீர்கள் என அவர் மீண்டும் சொல்ல இவர் மறுக்க, இப்படியே போய்க் கொண்டிருந்த்து. அங்கு அவருள் ஆதிக்கம் செலுத்திக் கொண்டிருப்பவர் நம் மஹா பெரியவர் அல்லவா? (பரிசோதகருக்கு இளைஞரின் நேர்மையை  படம் பிடித்து காட்டிக்  கொண்டிருந்தார். )மஹா பெரியவா தான் எண்ணிய வேலை நடந்து முடியும் வரை விலகுவதில்லை. அனைவரையும் கைப்பாவையாக்கி நடனம் ஆட வைப்பவரின் பொம்மலாட்டம் அங்கு அரங்கேறிக் கொண்டிருந்தது. 

 யோசித்துக் கொண்டே நடந்தவர் அந்த இளைஞனையும் அழைத்துக் கொண்டு தன் அலுவலக அறை வந்தார்.  அவனை அமர வைத்து அவனைப் பற்றி கேட்டு விட்டு எங்கிருந்து வருகிறாய் என கேட்க, டிக்கெட்டைத் தவறவிட்ட எனக்கு அபராதம் விதிக்காது அமர வைத்து தன்னைப் பற்றி விசாரித்துக் கொண்டிருக்கிறாரே என குழப்பமாக இருந்தது. இருந்தாலும் பெரியவர் - தந்தை ஸ்தானத்தில் இருப்பவர் என எண்ணி இளைஞர் பொறுமையாக பதில் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார். தான் திரு நெல்வேலி சென்றதையும் உறவினர் இல்லாததால் செய்வதறியாது நின்றதையும் மஹா பெரியவாளைத் தரிசித்ததையும் - ஏன் சொல்கிறோம் எனப் புரியாமலே கொட்டிக் கொண்டிருந்தார். காஞ்சி மஹா பெரியவாளைத் தரிசினம் பண்ணியா காஞ்சிப்  பெரியவாளையா - அந்த மஹானையா என கண்கள் அகல விரிய -  உள்ளம் மத்தாப்பாய் - மலர மீன்டும் மீண்டும் கேட்டுக் கொண்டிருந்தவர் பெரியவாளை நினைத்து தலை மீது கரம் குவித்து வணங்கினார். அந்த இளைஞர் மீது மேலும் ஆர்வம் ஏற்பட அவன் குடும்பத்தை பற்றி விசாரிக்க ஆரம்பித்தார். 

 அந்த இளைஞர் அனைத்து விவரங்களையும் கூற, அந்த இளைஞரின் நேர்மை, பணிவு என அனைத்தும் அவரைக் கவர தன் முகவரியைத் தந்து இன்றே நீ உன் தங்கையை அழைத்துக் கொண்டு என்  வீட்டிற்கு வா என்று அனுப்பி வைத்தார். அன்றைய நிகழ்வுகளை இளைஞரால் நம்ப முடியவில்லை இது நாம் தரிசித்த மஹா பெரியவாளின் கருணைதான் எனப் புரிந்து அவருக்கு மனமார நன்றி செலுத்தினார். டிக்கெட்டைத் தொலைக்கச் செய்து கருணையும் காட்டி விட்டாரே என உள்ளம் உருக நன்றி செலுத்தினார். வீட்டிற்கு வந்து  தன் தங்கையிடம் நடந்தவைகளைக் கூறி, அன்று மாலையே டிக்கெட் பரிசோதகரின் இல்லத்துக்கு இருவரும் சென்றனர். முதல் பார்வையிலேயே அண்ணன் தங்கையை தம்பதியருக்கு பிடித்து விட அவர்களை தங்கள் இல்லத்திலேயே தங்கும்படி கேட்டுக் கொண்டனர்.

 டிக்கெட் பரிசோதகர் அந்த இளைஞரை கல்லூரியிலும். தங்கையை மேற்படிப்பிலும் சேர்த்தார். குழந்தைப் பாக்கியம் இல்லாத அத் தம்பதியர் - இருவரையும் தங்கள் சொந்த பிள்ளைகள் போல் பார்த்துக் கொண்டனர். எங்கோ அனாதையாய் கிடந்த தங்கள் மீது பாசத்தைப் பொழியும் தம்பதியர் மீது இவர்களும் மிகுந்த அன்பு காட்டினர். நல்ல ஒழுக்கம், அடக்கம், பணிவு, பக்தி, மரியாதை, சொந்த பெற்றோரைப் போல் கண்ணும் கருத்துமாய் இயல்பாய் அக்கறைக் காட்டுவதும் பாசத்தைப் பொழிவதுமென அவர்களின் நடவடிக்கை அனைத்தும் தம்பதியரைக் கரைய வைத்தது. பிள்ளைப் பாசத்தையே அனுபவித்திராத அவர்களுக்கு, இவர்கள் இருவரும் காட்டிய பாசம் உள்ளத்தை உருக்கியது. வயதான காலத்தில் மஹா பெரியவாதான் இவர்களைக் காண வைத்து அனைத்து சந்தோஷங்களையும் தந்து ஆனந்தப் பட வைத்துள்ளார் என மஹா பெரியவாளை வணங்கித் தம்பதியர் நன்றி கூறினர்.

 மாதங்கள் நகர்ந்தன. தம்பதியர் இருவரும் ஏக மனதாக முடிவு செய்து, அவர்கள் இருவரையும் தங்கள் வாரிசாக சட்டப்படி தத்து எடுத்துக் கொண்டனர்.  மஹா பெரியவாளைத் தரிசித்த நாள் முதல் தன் வாழ்வில் ஒவ்வொரு நாளும் நடந்து வரும் அதிசயத்தை உணர்ந்த இளைஞர் பக்தியுடன் நாள் தவறாது நன்றி செலுத்தினார். ஆதரவற்று  பெரும் பள்ளத் தாக்கில் வீழ்ந்திருந்த தனக்கு அன்புக் கரம் நீட்டி ஆசியுடன் பெரும் பாக்கியத்தையும் அள்ளிக் கொடுத்த மஹா பெரியவாளே அவரின் முழு முதற் தெய்வமானார். அனாதையாய் நின்ற தனக்கும் தன் தங்கைக்கும் அன்பு பெற்றோர்களாகி வளமும் தந்த டிக்கெட் பரிசோதகர் தம்பதிகளை தன் சொந்த பெற்றோராகவே பூஜித்தார். வருடங்கள் நகர்ந்தன.  தம்பதியர் தங்கையை ஒரு நல்ல இடத்தில் திருமணம் செய்து வைத்தனர். இளைஞரும் ஒரு தனியார் அலுவலகத்தில் ஒரு பணியில் அமர்ந்தார். இளைஞருக்கும்  திருமணம் செய்ய வரன் தேடிய பொழுது வரன் அமையாது, வயது கடந்துக் கொண்டே போனது. தம்பதியர் இளைஞரின் பூரண சம்மதத்துடன் ஒரு அனாதை விடுதியில் ஒரு நல்லப் பெண்ணைத் தேர்ந்தெடுத்து திருமணம் செய்து முடித்தனர்.

 வருடங்கள் சென்றன. டிக்கெட் பரிசோதகர் தான் சம்பாதித்த சொத்து மற்றும் பூர்விக சொத்து என அனைத்து சொத்துக்களையும்  நான்குப் பிரிவாகப் பிரித்தார். மனைவி மற்றும் சட்டப்படி தத்து எடுத்துக் கொண்ட மக்களுக்கு கொடுத்தது போக மீதி ஒரு பங்கை சமூக சேவைக்கு என ஒதுக்கினார். அந்தத் தொகை மூவர் ஒப்புதலின் பேரில் செலவழிக்கப்பட  வேண்டும் என எழுதி வைத்தார். பரிசோதகர் மற்றும் சில ஆண்டுகளில் அவர் மனைவியும் இறந்து விட சொத்து சற்று பெரியத் தொகையாக இருந்ததால் அதை எந்த விதத்தில் சமூகப் பணிக்கு செலவிடுவது, அதை எப்படிக் கையாள்வது எனக் குழப்பம் ஏற்பட தன்னை அனைத்திலும் வளமாக்கிய  தன் தெய்வம் மஹா பெரியவாளைத் தேடி இளைஞர் காஞ்சி வந்தார். 

பெரியவாளின் முன்  கண்ணீர் பெருக்கோடு கைக் கூப்பி நின்றார். அவர் வடித்த கண்ணீர் பெரியவாளின் பாதத்தில்  நன்றியாகப் போய்க் கலந்தது. அந்தக் கண்ணீரே மஹா பெரியவாளுடன் உரையாடியது. உணர்ச்சிப் பெருக்கோடு நின்றவர் ஆசுவாசப் படுத்திக் கொள்ள பெரியவா மௌனமாய் இருந்தார். சில நிமிடங்களில் சுதாரித்த இளைஞர், தன் குழப்பத்தை தெரிவித்து தங்களின் சித்தப்படி செய்ய விழைகிறேன் என்றார். “பணத்தை அனாதைக் குழந்தைகளின் கல்விக்கும், மற்றும் ஆதரவற்ற முதியோர்களுக்கும் செலவிடு. நீ செய்யும் உதவி உன் இடது கைக்கு கூடத் தெரியக் கூடாது. அவர்களுக்கு தொண்டு செய்வதையே இனி உன் முழு  நேரப் பணியாகக் கொள்” என ஆசிக் கொடுக்க , இளைஞர் தன் குழப்பம் தீர்ந்த மகிழ்வில் ஆசியுடன் உத்தரவு பெற்றார். இல்லம் வந்தவர் தன் பணியை ராஜினாமா செய்து விட்டு, மஹாப் பெரியவாளின் ஆசிப்படி தொண்டாற்ற ஆரம்பித்தார்.

இளைஞரின் தாத்தா மஹாபெரியவாளைத் தரிசித்தவர். அவர் தந்தையும் பெரியவாளைத் தரிசித்து ஆசி பெற்றவர். நம் மஹா பெரியவாளின் பார்வை ஒரு பரம்பரையின் மீது விழுந்து விட்டால் அவர்கள் மரணப் பள்ளத்தாக்கில் விழுந்தாலும் கைத் தூக்கி விட்டு விடுவார். இது அந்த பரம்பரையினரின் விசுவாசத்தைப் பொறுத்தது. ஆதரவற்று அனாதயாய் நின்ற அண்ணனையும் தங்கையையும் பாதுகாப்பான இடத்தில் சேர்த்து அனைத்திலும் வளமாக்கினார். குழந்தைப் பாக்கியம் இல்லாத தம்பதியருக்கு முதுமையில் போற்றிப் பேண அருமையான செல்வங்களைத் தந்து பாக்கியம் தந்தார். அனாதையாய்  நின்ற ஒரு குடும்பத்திற்கும், முதியவர்களுக்கும் ஆசி தந்த மஹா பெரியவா அந்த செல்வ வளத்தையே மேலும் மேலும் பல அனாதைகளுக்கும் முதியவர்களுக்கும் பயன்படும்படி செய்தார். இது மஹா பெரியவாளின் கருணையா... காருண்யமா... 

                      மஹா பெரியவாளின் ஒரு ஆசி எத்தனை ஆசிகளாக பெருகி அதனால் எத்தனை மக்கள் பாக்கியம் அடைகிறார்கள்.

 எண்ணிலடங்கா ஆசிகளையும் அனுக்ரஹங்களையும் வாரி வாரி வழங்கி தன் புகழை மறைப் பொருளாக வைத்துச் சென்ற மாமுனியே சரணம் சரணமையா!

(ஸ்ரீ மும்பை விஜயன் ஸ்வாமிகளின் சொற்பொழிவிலிருந்து)

”எங்கிட்ட வேண்டிண்டா!”

”எங்கிட்ட வேண்டிண்டா!”

பெரியவாளே கதி! என்றிருக்கும் குடும்பங்களில், ஸ்ரீ வேதநாராயணன் குடும்பமும் ஒன்று!  1986-ல் பம்பாயில் உள்ள ‘கார்’ ரோடில் ஸ்ரீ ராமநவமி உத்ஸவத்தில் நடந்த உபன்யாஸத்தை கேட்கச் சென்றார் வேதநாராயணன். உபன்யாஸம் ஆரம்பித்த கொஞ்ச நேரத்திலேயே, இவருக்கு உடம்பை என்னவோ பண்ண ஆரம்பித்தது! இன்னதுதான் என்று சொல்லத் தெரியாத ஒரு உபாதை! உபன்யாஸத்தில் மனஸ் லயிக்கவில்லை. உடனேயே எப்படியாவது வீட்டுக்கு சென்றுவிடலாம் என்று எழுந்து வெளியே வந்தார்.

ஆட்டோவிலோ, டாக்ஸியிலோ போக தயக்கமாக இருந்தது. பஸ்ஸில் சென்றால், பக்கத்தில் சுற்றி பலபேர் இருப்பார்களே! என்ற தைர்யத்தில், வீட்டுக்குப் போக பஸ்ஸில் ஏறிவிட்டார். முன்ஜாக்ரதையாக, தன்னுடைய பெயர், அட்ரஸ், ஃபோன் நம்பர் எல்லாவற்றையும் ஒரு பேப்பரில் எழுதி, ஷர்ட் பாக்கெட்டில் வைத்துக் கொண்டார். வழியில் ஏதாவது ஆகிவிட்டால்? என்ற பயம்!

சரீரம் ஏதோ உபாதையிலிருந்தாலும், இத்தனை கார்யத்தையும் கைகள் செய்து கொண்டிருந்தாலும், மனஸ் மட்டும், விடாமல் விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தை பாராயணம் பண்ணிக் கொண்டிருந்தது.

அவருடைய காலனிக்குள் சென்றதும்,  அவருடைய வீட்டுக்கருகில் குடியிருக்கும் டாக்டர், எதிரே வந்தார்…. இவரைப் பார்த்ததும்,

“என்ன? ஸார்… ஒரு மாதிரி இருக்கேளே? ஒடம்புக்கென்ன?..”

கேட்டுவிட்டு, கையோடு தன்னுடைய வீட்டுக்கு அவரை அழைத்துச் சென்று, அவருடைய ரத்த அழுத்தம் நாடி  எல்லாம் செக் பண்ணினார். டாக்டரின் முகம் ஸரியாக இல்லை! கலவரமடைந்து இருந்தது!

”பிரஷர் ரொம்ப ஜாஸ்தியா இருக்கே! ஒங்களுக்கு ஏதாவது ஹார்ட் ப்ராப்ளம் உண்டா?…”

“எனக்குத் தெரிஞ்சு அப்டியொண்ணும் இல்ல…..டாக்டர்”

“நீங்க இப்போதானே வெளிலேர்ந்து வந்திருக்கேள்! ரொம்ப டயர்டா இருப்பேள்….. வாங்கோ! நானே வீட்டுல கொண்டு விடறேன். அப்றம் கொஞ்ச நேரம் கழிச்சு, மறுபடியும் வந்து செக் பண்றேன்……. பேசாம படுத்துண்டு ரெஸ்ட் எடுங்கோ! ப்ரஷர் எறங்கலேன்னா… ICU-லதான் சேக்கணும்…..”

டாக்டர் துணைக்கு வர, வீட்டுக்கு சென்றார். அவர் மனைவியிடம் விஷயத்தை சொன்னார் டாக்டர். அவளோ நேராக பெரியவா முன்னால் போய் நமஸ்காரம் செய்தாள்.

“பெரியவா….. எனக்கு ஒண்ணுமே தோணல! ஒங்கள விட்டா….. எங்களுக்கு கதி யாருமில்ல! நீங்கதான் எங்களோட பகவான்.! …..நீங்கதான் அவரை காப்பாத்தணும் …..அவர் ஒங்களோட பொறுப்பு!  எனக்கு மாங்கல்ய பிச்சை போடுங்கோ! பெரியவா….. ஒங்களையே நம்பியிருக்கேன்…”

‘அப்பீல்’ போட்ட இடம் ‘ஶ்ரீஶ்ரீமேரு’வாச்சே!

அரைமணி நேரம் கழித்து வந்து, டாக்டர் செக் பண்ணினால், ப்ரஷர் குறைந்திருந்தது!

“நன்னா…..ரெஸ்ட் எடுங்கோ! ஒண்ணும் பயமில்ல! காலேல வந்து பாக்கறேன்…”

வேதநாராயணனும், பெரியவாளுக்கு நமஸ்காரம் பண்ணிவிட்டு, படுத்துக் கொண்டார்….. நன்றாகத் தூங்கினார். மறுநாள் காலை, டாக்டர் மறுபடியும் வந்து செக் பண்ணினார்.

“ப்ரஷர் ரொம்ப நார்மலா ஆய்டுத்து! ஆனா, ஒருவாரம் ஆஃபீஸ் போக வேணாம்…. நன்னா ரெஸ்ட் எடுங்கோ!..”

ஹார்ட் ஸ்பெஷலிஸ்ட் வீட்டுக்கு வந்து பார்த்துவிட்டு, “ஒண்ணும் பயப்பட வேணாம்…” என்று சொல்லிவிட்டுப் போனார்.

இனிமேத்தான் ‘ஹை லைட்’ !

மறுநாள் வேதநாராயணன் வீட்டு டெலிபோன் ‘ரிங்’கியது… அவர்களுக்குத் தெரிந்தவர்கள் பேசினார்கள்!

“ஹலோ! நா…..புதுக்கோட்டை ராஜம்மா மாமியோட பொண்ணு, ராஜேஸ்வரி பேசறேன்… காஸி போய்ருந்தேன்! முந்தாநாள், காஸி ‘ஹனுமான் காட்’-ல, வஸந்த நவராத்ரி.. புதுப் பெரியவாளுக்கு பிக்ஷா வந்தனம் பண்ணினோம்! பிக்ஷா வந்தனம் ஆனதும், புதுப் பெரியவா எனக்கு  ப்ரஸாதம் குடுக்கறச்சே, எங்கிட்ட தனியா ஒரு குங்கும ப்ரஸாதத்தை குடுத்துட்டு சொன்னார் ….

“பம்பாய் போனவொடனே….இந்த ப்ரஸாதத்தை வேதநாராயணன் ஆத்துல கொண்டு போய்க் குடு! அவனோட பார்யாள்… எங்கிட்ட வேண்டிண்டா! அவளைக் கவலைப்பட வேண்டான்னு நா…சொன்னதா சொல்லு!…”

அப்டீன்னு சொல்லிட்டு, கண்ணை மூடிண்டு ப்ரார்த்தனை பண்ணிண்டு, இந்த ப்ரஸாதத்தை அனுக்ரஹம் பண்ணி அனுப்பியிருக்கா!… ஸாயங்காலம் கொண்டு வந்து தரேன்!…”

வேதநாராயணனும், அவர் மனைவியும் அந்த ‘தெய்வாநுக்ரஹ சுமையை’ தாங்க முடியாத உணர்ச்சியில் தள்ளாடினார்கள்! அவள் வேண்டிக் கொண்ட நேரமும், காஸியில் [புது]பெரியவா ப்ரஸாதம் அனுக்ரஹித்த நேரமும் ஒன்றே!

“பெரியவா….. எனக்கு ஒண்ணுமே தோணல! ஒங்கள விட்டா…..எங்களுக்கு கதி யாருமில்ல! நீங்கதான் எங்களோட பகவான்.! …..நீங்கதான் அவரை காப்பத்தணும் ….. அவர் ஒங்களோட பொறுப்பு! ..எனக்கு மாங்கல்ய பிச்சை போடுங்கோ! பெரியவா….. ஒங்களையே நம்பியிருக்கேன்…”

மஹாபெரியவா முன் மனமுருகி வேண்டிய மாங்கல்ய பிச்சையை, புதுப் பெரியவா அனுக்ரஹித்துவிட்டார்! தந்தையும்-மகனும், குருவும்-சிஷ்யனும் ஒன்றே! என்பதை இங்கே பொட்டில் அடித்த மாதிரி புரிய வைத்தார்.

Guruprasadam and Sahasra Gayathri

Guruprasadam and Sahasra Gayathri

மகா பெரியவாளுடன் பல இடங்களுக்கும் போய் வந்திருக்கிறார் பட்டாபி சார். பெரியவருக்கு ஆசை ஆசையாகப் பணிவிடைகள் செய்திருக்கிறார். அது காஞ்சி மடத்திலாக இருக்கும்; அல்லது, யாத்திரை போன இடத்திலாக இருக்கும்.

”பெரியவாளோட குரு மகாதேவேந்திர சரஸ்வதி சுவாமிகள் ஆராதனை ஷஹாபாத் நகரில், நதிக்கரையில் நடந்தது. அந்த ஆராதனையை குரு ஆராதனைன்னு சொல்லுவா. அந்த நதியிலே தான் அப்பெல்லாம் ரெண்டு வேளையும் ஸ்நானம் பண்ணுவா பெரியவா.

மேட்டூர் கெமிக்கல் ரமணின்னு ஒருத்தர். இன்ஜினீயர் வைத்திய நாதய்யர் பேரன். அவரோடு நிறைய பம்பாய்க்காராளும் அப்போ அங்கே வருவா; வேஷ்டி, துண்டு, பழங்கள் எல்லாம் வாங்கிண்டு வருவா.

பெரியவா எங்கே இருந்தாலும், அங்கே இந்த குரு ஆராதனை கோலாகலமாக நடக்கும். அப்படி நடக்கிறதுக்குக் காரணம், அதுக்கெல்லாம் இன்சார்ஜ் மாதிரி இருந்த மேட்டூர் ராஜகோபால்தான். ஒரு குறையும் இல்லாமல், ஆராதனை சம்பிரதாயப்படி நடக்க சகல ஏற்பாடுகளையும் அவர் செய்து கொடுத்துடுவார். அவர் இப்போ கோவிந்தபுரத்துல, மகா பெரியவாகிட்டே சந்நியாசம் வாங்கிண்டு, அங்கேயே இருந்துண்டிருக்கார்.

குரு ஆராதனைன்னா நிறைய வேலைகள் இருக்குமில்லியா? தட்சணை, வேஷ்டி எல்லாம் எடுத்துக் கொடுக்க, ராஜகோபாலுக்கு நான் ஒத்தாசை பண்ணுவேன்.

ஆராதனை முடிஞ்சப்புறம், சாயங்காலம் அனுஷ்டானம் பண்ணுவா பெரியவா. அது ஆனவுடனே, ராஜகோபாலைக் கூப்பிட்டா. ”ஒரு ஜோடி வேஷ்டியும், 101 பணமும் எடுத்துண்டு வா’ன்னார் அவர்கிட்டே.

அவர் எடுத்துண்டு வந்ததும், அதை வாங்கி, ”இது குருவோட பிரசாதம். நீ என்னிக்கும் க்ஷேமமா இருப்பே!” என்று எனக்கு ஆசீர்வாதம் பண்ணிக் கொடுத்தார்.

சந்தோஷத்துல எனக்கு என்ன செய்யறதுன்னே தெரியலே! குருவோட பிரசாதம்கிறது எத்தனைப் பாக்கியம்! அதைப் பெரியவா, தாமாகவே என்னைக் கூப்பிட்டுக் கௌரவிக்கிற மாதிரி அல்லவா கொடுத்திருக்கார்!

வஸ்திரத்துக்கு மட்டுமில்லே, எதுக்குமே நான் இன்னியவரைக்கும் கஷ்டப்பட்டது இல்லே. பெரியவா அருளால எனக்கு வேண்டியது எல்லாமே கிடைச்சிண்டிருக்கு!

‘அடியார்க்கும் அடியார்க்கும் அடியவன் நான்’னு என்னைச் சொல்லிப்பேன். அப்படித்தான் பெரியவாகிட்டே மடத்துலே இருக்கிற போதும் சரி, வெளியிலே யாத்திரை போறபோதும் சரி… நான் நடந்துண்டிருக்கேன்.

‘தடுத்தாட்கொள்வது’ன்னு ஒரு வார்த்தைப் பிரயோகம் இருக்கு. பகவான், பக்தனைத் தடுத்தாட்கொள்வார்; குரு, சிஷ்யனைத் தடுத்தாட் கொள்வார். அது மாதிரி பிரபுவான பெரியவா, என்னைத் தடுத்தாட் கொண்டார்; என்கிட்டே விளையாடினார்; லீலை பண்ணினார்னுதான் சொல்லுவேன். இப்போகூட, பெரியவா என் தலையை அவரோட தண்டத்தால தொட்டு, ஆசீர்வாதம் பண்ற மாதிரி தோண்றது.

ரிஷிகேசத்துல, கங்கையிலே ஸ்நானம் பண்ணிட்டு, தினமும் சஹஸ்ர (ஆயிரம்) காயத்ரி பண்ணுவேன். ஆனா, மனசை ஒருநிலைப்படுத்த முடியாது. ஏன்னா, கங்கைக்குன்னு ஒரு வீர்யம் இருக்கு. அது மனசைத் தன்னோட வசத்துல இழுக்கும்.

”நீ செத்துப்போற வரைக்கும் காயத்ரியையும், கங்கா சஹஸ்ர காயத்ரியையும் விடாதே!”ன்னு என்கிட்டே ஒருமுறை சொன்னா பெரியவா. அதை இன்னிய வரைக்கும் விடாம காப்பாத்திண்டு வரேன். அதுக்கும் ஒரு சக்தி இருக்கில்லையா? அது என்னைக் காப்பாத்திண்டு வரது.”

பிள்ளையார் வந்து கொழக்கட்டை சாப்பிடுவாரா

பிள்ளையார் வந்து கொழக்கட்டை சாப்பிடுவாரா என இனிமேல் கேள்வி கேட்காதீர்கள்

"இதுதான் ஒரு மாதத்துக்கு உனக்கு நைவேத்தியம் !"

(அதிசயங்கள் நடக்கும்,நம்பிக்கைதான் வேண்டும்)

கட்டுரையாளர்-கணேச சர்மா
தட்டச்சு-வரகூரான் நாராயணன்.

18-01-2013 போஸ்ட்.

பம்பாயில் கணபதிராம் என்பவரும், அவர் மனைவியும் பெரியவாளின் பரம பக்தர்கள்.

பெரியவாள் பாதுகையில் கற்கள் எடுத்துப் பதிக்க வேண்டுமென்பதற்காக, தனது வைரத்தோட்டையே கொடுத்தவர்கள்.

ஒரு ஆபரேஷன் செய்து கொள்வதற்காக மனைவியுடன் கணபதிராம் ஒரு மாத காலம் சென்னைக்கு வந்து தங்க வேண்டி வந்தது.புறப்படும் முன் அவர் மனைவி, பெரியவாளுக்கு ஒரு மாதம் பூஜை இல்லாமல் போகுமே என்று கவலைப்பட்டார்.

ஒரு முடிவுக்கு வந்து, ஒரு டப்பாவில் திராட்சைப் பழத்தை எடுத்து வைத்து, "இதுதான் ஒரு மாதத்துக்கு உனக்கு நைவேத்தியம் நான் திரும்பி வந்ததும் பூஜை தொடரும்.மன்னித்துக் கொள்ளுங்கள்" என்று சொல்லிவிட்டுப் புறப்பட்டார்.

ஆப்ரேஷன் ஆகி வீடு திரும்பியதும் பெரியவா முன்னால் வைத்த திராட்சைப் பழம் நினைவுக்கு வந்தது.அதை எடுத்து பிரசாதத்தை குழந்தைகளுக்குக் கொடுக்கலாமென்று திறந்து பார்த்தால் ஆச்சரியம்! ஒரு பழம்கூட அதில் இல்லை.

பக்தியுடன் உருகினால் நமக்கும் இப்படிப்பட்ட அதிசயங்கள் நடக்கும்.நம்பிக்கைதான் வேண்டும்

🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏

பெரியவா திருவடியே சரணம்.

பெரியவா திருவடியே  சரணம்.

காஞ்சி மகா பெரியவாளின் பக்தர் ஒருவர், சாஸ்திர நியதிகளை உயிராகப் போற்றி வந்தார். இவருக்கு வெளி நாட்டில் வேலை கிடைத்தது.

குடும்ப நலனையும் எதிர் காலத்தையும் கருத்தில் கொண்டு,வெளிநாடு செல்லும் வாய்ப்பை ஏற்றுக்கொண்டார். அந்த நாட்டின் சூழலும் பணியின் தன்மையும் திருப்தியே என்றாலும், 'சாஸ்திரத்தை மீறி விட்டோமோ' என்கிற உறுத்தல், பக்தரை வாட்டியது.தனது மனக்கலக்கத்துக்கு மருந்தாக ...மகா பெரியவாளை அனுதினமும் தியானித்து வந்தார்.

ஒரு விடுமுறையில் இந்தியா வருவதற்கான ஏற்பாடுகளை ஆசை ஆசையாகச செய்தார். குடும்பத்தாரைப் பார்க்கப் போகிறோம் என்பதை விட,வெகு நாட்களுக்குப் பிறகு காஞ்சி மகானைத் தரிசிக்க போகிறோம் என்கிற குதூகலமே அவருக்கு அதிகம் இருந்தது.

சென்னை வந்ததும்,விமான நிலையத்தில் இருந்து டாக்சி பிடித்து காஞ்சிபுரம் சென்றார்.

காஞ்சிமடத்தில், அன்றைய சமையல் குறித்து சிப்பந்திகளிடம் பேசிக் கொண்டிருந்தார் மகா பெரியவா. தரசனத்துக்காக வந்திருந்த அடியவரகளுக்கு வியப்பு.'சமையல் 'இன்னின்ன மாதிரியெல்லாம்

இருக்க வேண்டும் என்பது முதற் கொண்டு பெரியவா சிரத்தை எடுத்துக் கொள்கிறாரே? இதுவரை இப்படியல்லாம் சொன்னது கிடையாதே என்ற ஆச்சரியம் அவர்களுக்கு.

இந்த நிலையில்தான் மடத்துக்கு வந்துசேர்ந்தார் பக்தர். மகா பெரியவாளைக் கண்டதும் நெடுஞ் சாண்கிடையாக வீழ்ந்து வணங்கினார். அவரை ஆசீர்வதித்த பெரியவா, சிப்பந்திகளை அழைத்து, ”இவருக்கு, உடனே ஆகாரம் பண்ணி வையுங்கோ” என்றார்.

வந்ததும் வராததுமாக அந்தப் பக்தரை சாப்பிட அழைத்துச் செல்லும்படி பெரியவா சொல்வது ஏன் என்று ஊழியர்களுக்குப் புரியவில்லை. ஆனால்,கடல் கடந்து தன் பக்தன் வந்திருக்கிறான்; வந்ததும், தன்னைத் தரிசிக்க ஓடிவந்து விட்டான். எனில், அவனுடைய நிலை என்ன என்பது பெரியவாளுக்குத் தெரியாதா?!

வயிறாரச் சாப்பிட்டு முடித்த பக்தர், மீண்டும் மகாபெரியவாளுக்கு எதிரில் வந்து நின்றார். அவரை உற்றுப் பார்த்த பெரியவா, ”என்ன… உன் விரதம் பூர்த்தி ஆயிடுத்தா?” என்றார் கருணையும் கரிசனமும் பொங்க..

அதைக் கேட்டு வியந்து நின்றார் பக்தர்; அவரிடமிருந்து வார்த்தைகளே வரவில்லை! ‘பெரியவா… பெரியவா…’ என்று திருப்பித் திருப்பிச் சொன்னபடியே இருந்தார்; கண்களில் கரகரவென நீர் வழிந்தது!

மெள்ளப் புன்னகைத்த காஞ்சி மகான், ”நானே சொல்லி டறேன்!” என்று ஆரம்பித்தார்… ”இவர், வெளி நாட்டுலே இருந்து வர்றார். அங்கே புறப்பட்டதுலேருந்து எந்த ஆகாரமும் எடுத்துக்கல. என்னை வந்து பார்க்கறவரைக்கும் ஆகாரம் எடுத்துக்கறதில்லேன்னு ஒரு சங்கல்பத்தோட விரதமா இருந்து, இங்க வந்து சேர்ந்திருக்கார்…” என்றவர், பக்தரைப் பார்த்து, ”என்னநான் சொல்றது சரியான்னோ?” என்று கனிவுடன் கேட்டார்.

அவ்வளவுதான்…தரிசனத்துக்காக நின்றிருந்த அனைவரும் அசந்து போனார்கள். எனில், அந்தப்பக்தரை கேட்கவும் வேணுமா… நெக்குருகி நின்றார் அவர்!

இதற்கு நடுவில் இன்னொரு சம்பவமும் நடந்தது. அந்த பக்தர் சாப்பிடச் சென்றிருந்த நேரத்தில், தன்னை தரிசிக்க வந்திருந்த மற்ற அன்பர்களிடம் , ”வெளிநாட்டுலேருந்து இப்ப இங்கே வந்திருக்காரே …அவர்கிட்டேயிருந்து நான் என்ன கேட்டு வாங்கலாம்னு சொல்லுங்கோ”என்று கேட்டாராம்

இதுவும் அங்கேயுள்ளவர்களுக்கு ஆச்சரியத்தை அளித்தது. ஏனெனில், எவரிடமும் ‘இதைக் கொடு, அதைக் கொடு’ என்று எதையும் கேட்டறியாதவர் பெரியவர். ஆகவே, பதில் சொல்லத் தெரியாமல் திகைத்துப் போனார்கள் அந்த அன்பர்கள்.

இந்த வேளையில்தான்… சாப்பிட்டுமுடித்து மீண்டும் பெரியவாளைத் தரிசிக்க வந்தார் அந்த பக்தர்! அவரையும்சுற்றியிருந்த மற்ற அடியவர்களையும் மெல்லிய சிரிப்புடன் பார்த்தமகாபெரியவா, ”இவருகிட்டேயிருந்து என்ன கேட்டு வாங்கலாம்னு யாருமே சொல்லலையே…” என்று கேட்டுவிட்டு, அவரே தொடர்ந்தார்…

”சரி சரி… இவரை அழைச்சுண்டு போய், எள்ளு புண்ணாக்கையும் தையல் இலையையும் எனக்காக வாங்கித் தரச் சொல்லி, வாங்கிக்கோங்கோ!”என்றார்.

அந்த பக்தர், பரம சந்தோஷத்தில் திளைத்தார். ‘தெய்வத்துக்குநிகரான காஞ்சி மகான், தன்னிடம் கேட்டு வாங்கிக் கொண்டாரே’ என்று நெகிழ்ந்தார் ..ஆனால், மடத்தில் கைங்கர்யம் செய்பவர்களுக்கு மட்டும் சற்று தவிப்பு; ஆனால் பெரியவாளிடம் நேரே கேட்கவும் தயக்கம்!

இதையெல்லாம்உணராமல் இருப்பாரா பெரியவா. அவர்களைப் பார்த்து புன்னகைத்தவர், ”இந்த பக்தர், என் மேல ரொம்ப பக்தியா, அபிமானமா இருக்கார். எங்கிட்டஇருக்கற பிரியத்துனால எனக்கு எதையாவது சேர்ப்பிக்கணும்னு ரொம்பவும் ஆசைப்படறார். ஆனா கடல் கடந்து போனவா கிட்டேருந்து, அப்படி எதையும் வாங்கிண்டுட முடியாதபடி, தர்மம் தடுக்கறது. இருந்தாலும் எனக்குஎன்னோட பக்தர் முக்கியம் இல்லையா?! அவரோட மனசை நோகவிட்டுட முடியுமா?” என்று கூறிவிட்டு சற்றே நிறுத்தியவர், மீண்டும் தொடர்ந்துபேசினார்.

”இப்போ அவர் வாங்கிண்டு வர எள்ளுப் புண்ணாக்கை, மடத்துல இருக்கிற பசு மாட்டுக்குக் கொடுங்கோ அந்தப் பசுகிட்டே இருந்து தினமும் கறக்கிற பாலை எனக்குக் கொடுங்கோ. நான் சந்தோஷமா ஏத்துக்கறேன். ஏன்னா,இப்போ அவர் கொடுத்த புண்ணாக்கைப் பசுமாடு சாப்பிட்டு, அது கொடுக்கறபாலில் அந்த தோஷம் எல்லாம் போயிடறதோன்னோ? பசு மாட்டு வழியா வந்தா எல்லாவிதமான தோஷமும் நிவர்த்தியாயிடும். அதனால அவர் மனசுல நெனச்சபடி, எனக்குக் கொடுத்த மாதிரியும் ஆச்சு. அதை நான்ஏத்துண்ட மாதிரியும் ஆச்சு. இல்லையா?” என்றார் விளக்கம் சொல்வதுபோல!

இப்படி, தர்மத்துக்கும் குந்தகம் இல்லாமல், தன் மீது பிமானமும்பக்தியும் செலுத்தும் பக்தர் மனமும் ஆனந்தப்படும்படிசெயல்பட்ட கருணை,மகா
பெரியவாளைத் தவிர வேறு யாருக்கு இருக்கும்